Love Forever ชาติไหนก็รักเธอ

ทบทวนตัวละครก่อนอ่านนนน

ภาณุ = ป๊อปปี้         ปลายฟ้า = ฟาง

ธานนท์ = โทโมะ     กอหญ้า = แก้ว

ดนัย = เขื่อน          ม่านแก้ว = เฟย์

รินลดา = จินนี่         ภาพร = พิม

กานดา = ขนมจีน     นิภพ = จองเบ

ริสา = หวาย

 

 

 

ตอนที่ 9

 

“เฮ้ออออ”หญิงสาวเดินเข้าห้องด้วยอาการอิดโรย ก่อนจะล้มตัวลงนอนกับเตียงแล้วถอนหายใจแรงๆหลายที

“หยุดถอนหายใจเถอะพี่ เดี๋ยวออกซิเจนก็หมดหรอก”เด้งตัวขึ้นมาจากเตียงทันที ก่อนจะหันไปมองต้นเสียง

“หัวหอม!”เดินเข้าไปหาน้องที่นั่งอยู่โซฟาด้วยอาการมึนงง

“เรามาตั้งแต่เมื่อไร ทำไมพี่ไม่ได้ยินเสียงเปิดประตูเลย? แล้วตอนทานข้าวหายไปไหนกับคุณกอหญ้า”

“ม่านแก้วต้องถามพี่มากกว่า ตอนพี่เข้ามาพี่ไม่เห็นม่านแก้วหรอ? ม่านแก้วมาที่ห้องก่อนพี่อีกนะ ส่วนตอนทานข้าว ม่านแก้วแค่ . . . . อิ่ม”งงที่น้องสาวตัวแสบพูด เรื่องนั่นทำให้เธอคิดมากขนาดนี้เชียวหรือ??

“ระ เหรอ?  เฮ้ย! คนอย่างหัวหอมของพี่รู้จักคำว่าอิ่มด้วยเหรอเนี่ย ไม่อยากเชื่อ?!”สลัดความคิดตัวเองออก ก่อนจะหันมาเล่นมุกกับน้องสาว แต่ดูเหมือนมันจะแป้กนะ

“. . . . . . . .”

“นี่ . . เป็นอะไรรึเปล่า ดูเงียบๆนะ”

“พี่ล่ะ คิดมากเรื่องอะไรอยู่รึเปล่า”

“ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลย บอกพี่มา”

“เอาเรื่องตัวเองให้รอดก่อนเถอะพี่ฟ้า -0-”สวนกลับอย่างรู้ทัน คนเป็นพี่ก็ได้แต่ทำหน้าเซ็ง

 

‘รู้ทันไปซะทุกอย่างเลยนะ ยัยหัวหอม - -’

 

 

 

 

 

 

 

 

“คุณภาณุครับบบบบบบบบ!~ บอกผมมาเถอะ คุณภาณุไปคุยอะไรสองต่อสองกับคุณฟ้า *0*”เมื่อมาถึงห้อง ก็ถูกยิงคำถามบวกลูกอ้อนของดนัยทันที

“แกถามฉันรอบที่สิบแล้วนะเว้ย! =__=”

“ก็แกไม่ยอมบอกสักทีนิหว่า จะมีความลับอะไรกับฉันนักหนา -3-”

“ไม่ใช่ความลับ แต่ยังบอกไม่ได้~”

“ยังจะมีอารมณ์มาร้องเพลงอีก - - ”

“เอาน่า เดี๋ยวแกก็รู้เอง”พูดตัดบทแล้วเดินออกไปจากห้อง ทิ้งให้เพื่อนชายค้างคากับอารมณ์อยากรู้ของตัวเอง

“เฮ้ยยยยยยย! มาบอกฉันก่อนนนน”

 

[Panu talk]

ผมรีบเดินหนีออกมาทันที ไม่อยากจะเล่าอะไรมากมาย(รำคาญว่างั้น = =) เฮ้อออ จริงๆเลยนะเพื่อนผม จะอยากรู้ไปไหน  - -พอๆๆ เปลี่ยนเรื่องๆ . . อืมมมมม สงสัยกันใช่มั้ย? ว่าทำไมผมถึงเลือกคุณฟ้ามาเป็นแฟน(กำมะลอ) ผมบอกตรงๆเลยนะ ผมมีความรู้สึกว่า ผมคุ้นเคยกับเธอ . . . มีความรู้สึกดีๆกับเธอ ทั้งๆที่เราสองคนเพิ่งรู้จักกันได้ไม่นาน แต่ยังไง ผมก็หวังว่าคุณฟ้าจะตกลงเล่นละครตบตาคุณแม่ผมสักหน่อยนะ

“พี่ณุค่ะ”อ้าว! น้องดา

“ดา มาเดินเล่นหรอ?”

“ค่ะ แต่แดดแรงไปหน่อย ดาว่าจะกลับห้องแล้วล่ะค่ะ . . . เรื่องคุณฟ้าเป็นยังไงบ้าง?”หื้ม? เรื่องคุณฟ้า

“เอ่อ . . เรื่องอะไร?”

“เอ้า! ก็ที่พี่ณุขอคุณฟ้าให้ช่วยมาเป็นแฟนหลอกคุณป้าไงค่ะ ^^”อ๋อออออ เฮ้ย! O_O

“ดารู้ได้ไง! หรือว่าแอบไปดูพี่!”

“555 ไม่ได้แอบดูค่ะ  โธ่! เรารู้จักกันมากี่ปีแล้วค่ะพี่ณุ ดาดูแว๊บเดียวก็รู้แล้ว :D”

“หึๆ เก่งจริงๆนะเรา ไม่เหมือนไอ้ดนัย ความอยากรู้ของมันป่านนี้ทำให้มันเป็นบ้าไปแล้วมั้ง ฮ่าๆ”

“อิอิ พี่ดนัยก็เป็นอย่างนี้แหละค่ะ เรื่องแบบนี้ตามคนอื่นไม่ทันหรอก”ก็จริงอย่างที่ดาพูด แต่พอเรื่องผู้หญิง  = =

“แล้วตกลงเรื่องคุณฟ้า . . .”

“เฮ้อออ~ คุณฟ้าบอกว่าขอคิดดูก่อน”

“เหรอค่ะ? ถ้าเกิดว่าคุณฟ้าไม่ตอบตกลง . . ดาว่าคุณกอหญ้าก็โอนะ”

“โหหหห ไม่ดีมั้ง”

“อันนี้รู้ๆกันอยู่เนาะ ><  งั้นดากลับห้องดีกว่า ไปนะค่ะ”

“ครับๆ ^^”อืม สมกับเป็นน้องดาจริงๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

@ห้องสองพี่น้อง (18.30 น.)

“^0^ คุณฟ้า ยัยม่านกะ . . . -[]-”พอตกเย็น อากาศก็เย็นตาม สาวร่างบางเดินมาตามสองพี่น้องเพื่อไปสูดอากาศถึงที่ห้อง แต่สิ่งที่เห็นแทบทำให้เธอจะเป็นบ้า คนน้องเปิดทีวีดูข่าวการเมือง เธอรู้จักเพื่อนเธอดีนะ เกลียดข่าวแบบนี้ยิ่งกว่าอะไร ส่วนคนพี่ก็ใช่ย่อย อ่านหนังสือนิตยสารกลับหัวได้ด้วย

 

‘นะ นี่มันเกิดอะไรขึ้น?’

 

“คุณฟ้า ม่านแก้ว . . . ฮัลโหล?”

“ . . . . . . . . ”

“คุณฟ้า! ม่านแก้ว! เฮ้ยยยยยยยยย!”

“ห๊ะ!!!”โอ๊ยยยย~ กว่าจะพากันรู้ตัวนะ - -

“แหะๆ ขอโทษนะคะ พอดีจะมาชวนไปเดินตลาดน่ะค่ะ ^^ เอ่อ . . ไม่ทราบว่าทั้งสองคนเป็นอะไรรึเปล่า? ดูเหม่อๆนะ”

“มะ ไม่ๆ . . . ไปเดินตลาดมั้ยพี่ฟ้า?”

“อืมๆ ก็ดีนะ อยู่ในห้องแล้วมันน่าเบื่อ”

“งั้นอีก 10 นาทีไปรวมตัวกันอยู่หน้าโรงแรมนะค่ะ”พูดแล้วก็เดินออกไปทันที

“พี่ฟ้า พี่จะไปจริงๆเหรอ?”

“ก็ตอบตกลงไปแล้วนิ ถ้าไม่ไปคนอื่นจะสงสัยเอานะ”ระหว่างที่พูดก็หาเสื้อแขนยาวของตน

“ม่านแก้วไม่รู้หรอกนะว่าพี่มีเรื่องอะไรที่ต้องคิดมาก แต่ถ้าพี่ไม่อยากไปก็ไม่ต้องฝืนนะ เดี๋ยวอาการเก่ากำเริบขึ้นมามันจะแย่”

“เอาเถอะน่า อยู่แต่ในห้องมันก็ไม่ดีเหมือนกันแหละ เราน่ะหาเสื้อแขนยาวเร็ว”เร่งน้องสาว ก่อนจะเตรียมของต่างๆ แต่ในหัวก็ยังคงคิดแต่เรื่องของเขาอยู่ . .

 

 

@ตลาด xyz

“เราจะให้เวลาไม่เกินสามทุ่มครึ่งนะค่ะ ถ้าใครจะกลับก่อน โทรมาบอกกอหญ้านะ”ต่างคนต่างแยกย้ายเดินไปคนละทิศทาง แน่สิ นานๆได้มาเที่ยวทีมันก็ต้องเที่ยวให้คุ้ม!

“พอดีว่าดามีเพื่อนอยู่แถวนี้ งั้นดาไปหาเพื่อนนะค่ะ”ไม่รอให้ใครได้ถามอะไรมาก เธอก็รีบเดินหนีไปทันที เพราะกลัวว่าจะกลายเป็นส่วนเกินไปซะเปล่าๆ

 

‘ฉันรู้ทันพี่ดนัยหรอกน่า จองคุณม่านแก้ว­ขนาดนั้น งานนี้ฉันก็โดดเดี่ยวเดียวดายสิ เฮ้ออออ ~ =3=’

 

“ยัยหญ้าแห้ง พาฉันไปซื้อของฝากหน่อยดิ”หลังจากไปกันเกือบหมดแล้ว ธานนท์ก็เริ่มเอ่ยชวนกอหญ้าบ้าง

“อะไร มีมือมีเท้าก็ไปเองสิ -0-”

“นะๆๆ ฉันเลือกของไม่เป็น”

“คนอย่างนายเลือกของไม่เป็น?! ฉันไม่ชะ . . . เฮ้ยยยยย! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้น้าาาาาา”

“เฮ้! ธานนท์ กอหญ้ารอฉันด้วยยย!”

     หมับ!

“คุณม่านแก้วครับ ถ้าไม่รังเกียจ ไปเดินกับผมหน่อยได้มั้ยครับ?”คว้าแขนร่างเล็กก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงสุภาพ(ติดเจ้าเล่ห์)

“เออ . . ไม่ดีมั้งค่ะคุณดนัย ^^ เพื่อนไปแล้ว แต่พี่ยังอยู่ กรุณาปล่อยค่ะ!”

“ไม่ทันแล้วมั้งครับบบบ ดูโน่นนนนนน ~ ”ชี้นิ้วไปอีกทาง ร่างเล็กหันมองตามก่อนจะตาโตเท่าไข่นกกระจอกเทศ เมื่อเห็นพี่สาวเดินไปกับชายหนุ่มสุดหล่ออย่างภาณุโดยไม่สนใจเธอเลยสักนิ๊ด!

“พี่ฟ้าาาา!!!!!! อย่าทิ้งม่านแก้วนะ!! >[]<”

“คุณม่านแก้วเบาๆหน่อยสิครับ! ที่นี้ตลาด ไม่ใช่บ้านตัวเอง คนมองหมดแล้ว”

“ฉันไม่สน! ฉันจะไปกับพี่สาวฉัน ปล่อยมือฉันนะๆๆๆๆ!!”

“โอ๊ยยยยย! โตๆกันแล้วนะคุณ ไม่ต้องตัวติดกันตลอดก็ได้ ไปกับผมเถอะ ^0^”

“ปล่อยฉานนนนนน! อ๊ากกกกกกกกกกกกก!!!!”และสุดท้าย . . . ก็โดนลากไปอยู่ดีแหละน่า  -_______-;

 

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไมคุณฟ้าทำหน้าเครียดจังล่ะครับ?”หลังจากเดินดูของได้สักพัก เขาก็เริ่มสังเกตเห็นคิ้วที่ผูกกันเป็นโบว์ของหญิงสาว หน้าดูเครียด แต่ถ้าดูดีๆมันก็น่ารักไปอีกแบบนะ

“เออ . . . เปล่าหรอกค่ะ ฟ้าแค่กำลังคิดว่าจะเอาอะไรไปง้อยัยน้องตัวแสบดี”

“ง้อ? ทำไมล่ะครับ”

“ก็เราเล่นเดินมาไม่บอกแกเลยนิค่ะ แถมม่านแก้วก็ชอบทำตัวเป็นเด็กอีก หึ ทั้งๆที่อีกไม่กี่เดือนตัวเองก็จะอายุ 25 แล้วแท้ๆ”

“คุณฟ้านี้ แคร์คุณม่านแก้วจังเลยนะครับ”

“ก็เรามีกันแสองคนพี่น้องนิค่ะ”น้ำเสียงที่เศร้าลงไปของหญิงสาว ทำให้ชายหนุ่มหันกลับมามองอย่างแปลกใจ ใบหน้าหวานเศร้าอย่างเห็นได้ชัด จนทำให้เขารู้สึกผิด เขาพูดอะไรผิดรึเปล่า?

 

‘‘กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!’’

‘‘อืม~เสียงอะไรเนี่ย เฮ้ย!ฟาง 0_0!’’

‘‘ป๊อปปี้มันเกิดอะไรขึ้น! บอกฉันมาสิ! มันเกิดอะไรขึ้น!! อะ...ฮึกๆ’’

‘‘ป๊อป....ป๊อปก็ไม่รู้ จำได้แค่ว่าเมื่อคืนเมาแล้วหลังจากนั้นก็มาที่ห้องนี้แล้ว......เอ่อ.....’’

‘‘ฮึกๆ ป๊อปจะบอกว่าเราสองคน..............แล้วหรอ!’’

‘‘ฟางใจเย็นๆ ป๊อปขอโทษฟาง!’’

‘‘ฮือออออออๆ ฮึก ไม่จริงงงงงงงงง! อะฮึกๆ!’’

 

 

“อะ โอ๊ยยยยยย!!”

“คุณฟ้า! คุณฟ้าเป็นอะไรครับ!”รีบเข้าไปช่วยพยุงตัวเมื่อเห็นว่าหญิงสาวเริ่มเซๆ แต่ก็สังเกตเห็นใบหน้าหวานที่ตอนนี้แดงลามไปถึงหู เอ๊ะ! เมื่อกี้ยังหน้าเศร้าๆอยู่เลยนินา???

 

‘ตกลงคุณฟ้าเป็นอะไรกันแน่เนี่ย ผมเริ่มงงแล้วนะ??’

‘ภะ ภาพเมื่อกี้มัน?!! . . . อ๊ายยยยยยย! ออกไปนะๆๆๆ >[____]<’

 

“คุณฟ้า?!”

“ไม่มีอะไรค่ะ! ไม่มีๆๆๆ เรา เอ่อ. . . เดินกันต่อดีกว่า”รีบสลัดภาพในหัวออกทันที เพราะกลัวคนข้างๆจะสงสัยไปมากกว่านี้

“คุณฟ้าไหวนะครับ?”

“ไหวค่ะไหว . . . ปะ ปล่อยสิค่ะ ^///^ ”

“อุ้ย! แหะๆ ขอโทษครับ”เมื่อรู้ตัวก็รีบปล่อยมือทันทีทั้งคู่ต่างพากันหน้าแดง แต่ก็นะ เวลาแบบนี้ไม่รู้ตัวหรอก

“-///////-”

“อะ เอ่อ . . . อ๋อ! คุณฟ้าครับ ผมได้ยินมาว่าท้ายตลาดตอนหัวค่ำอากาศจะดี คุณฟ้าอยากลองไปมั้ยครับ?”

“อืมมม ก็ดีนะค่ะ ตอนนี้คนก็เริ่มเยอะแล้วด้วย”

“งั้นเดินตามผมมานะครับ”ตลอดทางที่เดินมา ผู้คนก็เริ่มเยอะขึ้นเรื่อยๆ จนบางครั้งก็เดินชนกัน ด้วยความที่เพิ่งมาเป็นครั้งแรก หญิงสาวจึงงงๆกับทางเดิน แต่ชายหนุ่มเคยมาแล้วครั้งหนึ่ง เขาจึงจับมือเธอไว้ เพราะกลัวเธอหลง

 

 

“จะไปไหนหรอ?”

“.......................”

“บอกมาเถอะ ฟางไม่โกรธหรอก”

“........ทางบ้านของจินนี่โทรมาบอกว่า จินนี่เข้าโรงพยาบาล”

“ว่าไงนะ แล้วจินนี่เป็นไรมากรึเปล่า!?!”

“ไม่หรอก ตอนนี้ปลอดภัยแล้ว....”

“...งั้นป๊อปก็รีบไปสิ”

“แต่...”

“...ถ้าป๊อปไม่ไปมันก็ยังไงอยู่นะ...รีบไปเถอะ ฟางอยู่คนเดียวได้”

“…….งั้นป๊อปจะรีบกลับมานะ”

 

 

“. . . . . . . .  ป๊อปปี้”

“หิ้ม? อะไรนะครับ??”คำพูดที่เธอพูดทำให้เขายิ่งสงสัย ไม่ใช่ว่าเขาไม่ได้ยินนะ แต่เขาเลี่ยงที่จะไม่พูดมากกว่า

“เอ่อ . . . ฉันหมายถึง ตอนนี้เราอยู่ไหนแล้วค่ะ?”

“อ่อ ที่นี่แหละครับ ท้ายตลาด”

“เอิ่มม ที่นี่อากาศดีจังเลยนะค่ะคุณภาณุ”พูดพร้อมกับหลับตาแล้วสูดอากาศเข้าไปเต็มปอด

“อืม . . . คุณฟ้าครับ คุณฟ้าให้คำตอบกับผมได้รึยัง?”

“อ๊ะ!”ทำยังไงดีล่ะ?! เธอยังคิดไม่ออกเลยนะว่าจะช่วยเค้าดีรึเปล่า

“คือว่า . . . . .ฟ้า”

 

‘เอาว่ะยัยฟ้า! เป็นไงเป็นกัน!’

 

“?????”

“ฟ้า . . . . ฟ้าตกลงค่ะ!”

“จริงเหรอครับคุณฟ้า! ผมขอบคุณมากเลยครับ!”ด้วยความดีใจ(เกินเหตุ)ของเขาจึงทำให้เขาเผลอกอดร่างเล็กๆของเธอซะแน่น จนเธอแถบจะหายใจไม่ออก

“คุณ อะแฮกๆ คะ คุณภาณุค่ะ! ปล่อยก่อนค่ะ อะแฮกๆ!”เมื่อรู้ตัวก็รีบปล่อย

“ขอโทษครับๆๆ เป็นอะไรมากมั้ยครับ?”

“ไม่เป็นไรค่ะๆ ว่าแต่คุณภาณุเถอะค่ะ คุณแน่ใจแล้วเหรอค่ะว่าจะให้ฟ้าแกล้งเป็นแฟนคุณ?”เอ่ยถามเขาอีกครั้ง เพราะถ้าเกิดว่าถูกจับได้ขึ้นมา คนที่ผิดก็คงจะไม่พ้นเธอ

 

‘ฟ้าไม่ได้เรียนจบการแสดงมานะค่ะ T-T’

 

“ครับ ผมสัญญานะครับ ว่าถ้าเกิดอะไรขึ้น ผมจะปกป้องดูแล และรับผิดชอบแทนคุณฟ้าทุกอย่าง”

“เอ่อ . . .”

“เชื่อผมนะครับ”สายตาที่จริงจังของเขาทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยและไว้ใจเขามากขึ้น ถึงแม้ว่าทั้งสองคนเพิ่งจะรู้จักกันได้ไม่นาน แต่ความรู้สึกที่ทั้งสองคนมี มันนานเป็นปีเชียวนะ . . .

“ค่ะ ฟ้าจะเชื่อคุณ”

 

 

 

 

 

 

. . . อีกด้านหนึ่ง

“นี่ๆๆ ยัยหญ้าแห้ง เธอเห็นเหมือนที่ฉันเห็นมั้ย?”

“เห็นสิ ฉันล่ะอยากรู้จริงๆว่าสองคนนั้นเขาคุยอะไรกัน มีกอดกันด้วย >.<”

“ไม่ต้องรู้หรอกน่า เรื่องของเขา”

“เอ้า! แล้วใครพาฉันมาแอบดูอยู่หลังต้นไม้ล่ะ? -0-”เถียงกลับอย่างไม่ยอมแพ้

“เธอนี่มัน . . . ฮึ่ย! ไปกันเถอะๆ เดี๋ยวถูกจับได้”เหมือนจะเถียงกลับไม่ได้จึง เปลี่ยนเรื่องแทน

“คุณธานนท์ค๊าาา อยู่ไกลขนาดนี้จะกลัวอะไรค่ะ? สองคนนั้นไม่เห็นหรอก = =”

“นี่ เธอไม่อยากเดินซื้อของรึไง?”

“เออจริงด้วย! ไปเร็วๆ เดี๋ยวจะหมดเวลาซะก่อน”การกระทำของสองคนนี้ สอนให้รู้ว่า . . . ความอยากรู้ มีอยู่ในตัวทุกคน (- -)

 

 

 

 

 

. . . และอีกด้านหนึ่ง(ตกลงมีกี่ด้าน -___-^)

“ง่ำๆๆๆ! อร่อยจังเลยยยย *o*  พี่ค่ะ! ขอแบบนี้อีกจานนึง!”ตะโกนบอกเจ้าของร้านเสียงดัง จนคนในร้านหันมามอง

“ได้ครับบบบบบ! รอแป๊ปนึงนะน้อง”

“คุณม่านแก้ววววว จานที่ห้าแล้วนะครับบบ ”

“แล้วไง? ในเมื่อฉันยังไม่อิ่ม แล้วคุณก็บอกเองนะว่าจะเลี้ยงข้าวฉันน่ะคุณดนัย!”

“อันนั่นผมรู้ครับบบ แต่ที่ผมสงสัยคือ คุณกินเยอะขนาดนี้เลยหรอ??”

“ฉันก็กินเยอะแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ถ้าคุณรับไม่ได้หรือไม่มีปัญญาจ่ายก็กลับโรงแรมไปเลย! ฉันจ่ายเองก็ได้”

“เปล่าๆๆๆ ไม่ใช่อย่างนั้น ผมแค่ไม่เคยเจอคนแบบคุณ . .”

“ห๊ะ? แบบฉัน แล้วไง?”ถามแบบงงๆแต่มือก็ยังคงจับช้อนแล้วตักข้าวใส่ปากอย่างไม่มีขาดตกบกพร่อง

“หึๆ ที่จริงคุณควรดีใจนะ เพราะปกติเนี่ยผมไม่ได้เป็นป๋าใจปล้ำแบบนี้ ยกเว้น . . . คนที่ผมจีบ”

       พรวดดดดดดดดดดดดดดด!!!

“อะแฮกกกๆ! . . นายว่าไงนะ! OoO”ถามคนตรงหน้าที่ตอนนี้สภาพใบหน้ามีทั้ง น้ำ(ลาย) เม็ดข้าว บลาๆๆๆ = =

“อืม . . . อย่างที่คุณได้ยิน =__________=^”ค่อยๆหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมา แล้วเช็ดวนอยู่หลายรอบ

“นาย เฮ้ย! เอ่อ . . คุณคงไม่ได้จะ . . . จีบฉันใช่มะ? -0-”

“ผมบอกคุณไปแล้วววว เดี๋ยวผมขอตัวไปล้างหน้าก่อนนะ =..=;”การกระทำของเธอ สอนให้เขารู้ว่า  . . . อย่าพูดอะไรที่น่าตกใจ ตอนคนกำลังกินข้าว -..-^

 

 

 

 

 

 

 

-ไม่ต้องรู้หรอกน่า เรื่องของเขา-

-Tanont-

 

 

 

 

 

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

แหะๆ เพิ่งว่าง (_ _) ยังมีคนติดตามอยู่รึเปล่า?

ขอโทษจริงๆนะที่ให้รอนาน . . .   :') ♥