Game...ล่ารักฝ่าหัวใจคุณหมอเพลย์บอย
9.2
tietang
แชร์นิยายฟิคชั่น
42)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ“แก้วเลิกยุ่งกับพี่เถอะ เราเลิกกันตั้งแต่วันนี้เลยได้ไหม”
แก้วแทบช็อกกับสิ่งที่ได้ยิน นี่หรือสิ่งที่เขาสมควรจะบอกกับเธอ ที่เธอคิดมันไม่ใช่เรื่องนี้นิ ที่เธออยากได้ยิมมันไม่
ใช่เรื่องนี้
“ทำไมค่ะ”
น้ำเสียงสั่นเครือถามออกไป
“เลิกยุ่งกับพี่ซะ”
โทโมะลุกขึ้นจากเก้าอี้แต่แก้วรีบขว้ามือไว้
“ไม่รัก เบื่อ รำคาณ หรือว่าอะไร”
“...”
ทำไมแค่นี้แก้วจะดูไม่รู้ว่าโทโมะกำลังมีเรื่องมากมายให้คิด แต่ทำไมเขาไม่บอกเธอทำไมเลือกจะทำร้ายจิตใจเธอ
“ไม่รักแล้ว? แก้วเข้าใจถูกใช่ไหม”
“แก้วก็รู้ว่ามันไม่ใช่เหตุผลนั่น”
“แล้วมันเหตุผลไหน!!”
ไม่แปลกหรอกที่คนสองคนจะรู้ใจกันและกัน แต่ก็เหมือนเดิมต่างฝ่ายก็ต่างรู้แต่ไม่ยอมพูด
“ถ้าพี่มีแต่ตัวแก้วจะรักไหม”
สายตาโทโมะจ้องมาด้วยความหวาดหวั่น บางทีผู้หญิงก็ไม่เห็นบางมุมของผู้ชาย ไม่ใช่แค่ผู้หญิงหรอกที่จะคิดมาก
“ถ้าเป็นพี่แก้วก็รัก ทำไมคิดว่าแก้วรักพี่เพราะอะไร รักเพราะพี่รวย พี่หล่ออย่างนั้นเหรอ บ้าเหอะ!!ไอ้หมอหื่น”
“เฮ้อออ...พี่ว่าเราห่างๆกันก่อนจะดีไหม เผื่ออะไรจะชัดเจนมากกว่านี้”
โทโมะก้มหน้าต่ำแล้วเดินออกจากห้องไป แก้วสายหน้าแล้วเดินตามออกไปแต่ไม่ได้ตามโทโมะไปหาเรื่องหรอก
นะ เดินแยกออกไปที่รถแล้วกลับไปทำงานของตัวเองให้เสร็จก่อยจะกลับไปรอโทโมะที่บ้าน
+
+
+
“โท มะ...”
เสียงพี่มากิเรียกโทโมะที่กำลังจะขึ้นไปบนห้องนอน แต่ถูกเบรกไว้ โทโมะยกมือขึ้นเป็นกรายๆว่าตอนนี้เขายังไม่
พร้อมจะคุยอะไรกับใครทั้งสิ้น
“ผมอยากพักครับ”
“แต่พี่ว่า...”
ไม่ทันแล้วโทโมะวิ่งขึ้นห้องไปอย่างรวดเร็ว
+
+
+
แอ๊ดดด~
“แก้ว”
เปิดประตูห้องเข้ามาก็เจอกับแก้วที่นั่งอยู่บนเตียงในคราบชุดทำงาน ยังไงวันนี้ก็ต้องคุยกันให้รู้เรื่อง
“พี่ว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะ”
เดินมาหาที่เตียง
“ทำไมค่ะ พี่คิดว่าแก้วจะทิ้งเพราะพี่เจอปัญหาบ้าๆนั่นเหรอไง”
โทโมะขมวดคิ้ว เขาสั่งไปแล้วหนิว่าห้ามบอกเธอ
“พี่คิดว่าแก้วเห็นแก่ตัวขนาดนั้นเลยเหรอ”
“แต่พี่กำลังจะมีแต่ตัว พี่จะดูแลแก้วอย่างที่ครอบครัวแก้วทำไม่ได้เพราะแค่ตัวพี่เองตอนนี้ยังไม่มีทางออกเลย”
จบประโยคน้ำตาไหลอาบแก้ม เป็นแก้วที่ร้องไห้เธออุตสาห์จะกลั้นมันให้อยู่แต่ยิ่งกลั้นมันก็ยิ่งไหล
“พี่โดนฟ้องทั้งๆที่ไม่ได้ทำ
“แก้วรู้”
โทโมะเขยิบกายเข้ามาใกล้ เรื่องที่ตั้งใจจะทำให้มันลับที่สุดมันกลับไม่ลับ ไม่รู้ว่าแก้วไปรู้มาจากไหน ใช่...ตอนนี้
โทโมะกำลังจะโดนฟ้องเรียกค่าเสียหาย รวมไปถึงใบประกอบวิชาชีพ แน่นอนเมื่อการผ่าตัดผิดพลาดคนไข้เสีย
ชีวิตคนรับผิดชอบก็คือแพทย์ต่อให้เขาขะมีตำแหน่งใหญ่โตถือหุ้นในโรงพยาบาลอยู่มากมายก็ตามเรื่องนี้มันใหญ่
เกินไปชีวิตคน!!เชี่ยวนะ เคสนี้คงต้องยอมรับว่าเป็นความซวยของโทโมะเลยจริงๆ แก้วหยิบซองกระดาษที่ได้มา
จากหวายส่งให้โทโมะ เอกสารการยื่นฟ้องถูกส่งไปให้
“ว่าแล้วเชี่ยว…ต้องเป็นหวาย”
“ทำไม พี่จะปิดแก้วเหรอ คิดบ้าๆอะไรอยู่ห๊ะ!!”
“อย่ายุ่งกับพี่เลยจะดีกว่า”
โทโมะตัดใจพูดออกไป ไม่มีใครอยากให้คนที่รักต้องมาลำบากด้วยหรอก มือบางเลื่อนไปกุมมือหนาแล้วบีบแรงๆ
“แก้วจะยุ่งพี่มีอะไรไหม!!”
น้ำเสียงแน่วแน่พูดออกมาอย่างหาเรื่องเพราะเห็นโทโมะทำหน้ากระอักกระอ่วน โทโมะรู้ว่าแก้วอยากช่วยแต่ลำพัง
เขาเองก็ยังไม่รู้อะไรไม่รู้ด้วยซ้ำว่าใครเป็นคนกล่าวหาเขา อยู่ๆก็เกิดเรื่อง เขาไม่มีข้อมูลแม้แต่อย่างเดียว
“ห่างๆกันดีแล้ว”
มือบางที่จับอยู่สั่นเทาจนรู้สึกได้ แก้วได้แต่ร้องไห้อย่างเงียบๆมีเพียงน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม...มือบางค่อยๆละ
ห่างออกจากแขนโทโมะอย่างช้าๆ
หมับ!!
“แก้ว...”
โทโมะรีบขว้าตัวแก้วเข้ามากอด แผ่นหลังเนียนแนบกับอกกว้าง เธอสะอื้นจนโทโมะรู้สึกได้ ไม่มีใครรู้หรอกการ
เห็นคนที้รักต้องมาเสียน้ำตามันทรมาน โทโมะไม่สามารถปล่อยแก้วไปได้จริงๆ ปล่อยเธอไปไม่ได้จริงๆ
“ไหนไล่ไม่ใช่เหรอ ปล่อยเซ่แก้วไปก็ได้”
น้ำเสียงประชดๆเอ่ยออกมาพร้อมน้ำตา อ้อมกอดยิ่งรัดแน่นขึ้น
“ชอบประชดนักนะ เดี๋ยวจับกดซะเลยดีไหม”
“เมื่อกี้ยังไล่อยู่เลย เกิดเพี้ยนอะไรขึ้นมาอีก”
ตีไปที่มือที่โทโมะเกาะเอวอยู่ น้ำตาที่ยังไหลอยู่หยดลงบนท่อนแขนโทโมะ โทโมะพลิกกายมาอยู่ข้างหน้า
“พี่ขอโทษ...”
“เรื่องอะไร”
“ทำเด็กหยิ่งร้องไห้”
“ก็พี่ไม่รักแก้วไง...พี่ไม่รักแก้วเลย”
พูดแบบประชดประชัน
“ไม่อยากให้แก้วต้องมาลำบาก ไม่อยากให้แก้วต้องมาเดือดร้อน ไม่อยากให้แก้วต้องไม่สบายใจ ไม่อยากให้แก้ว
ต้องเอาชีวิตมาทิ้งกับคนที่ไม่มีอนาคต…ที่ทำไม่ได้แปลว่าไม่รัก ไม่รู้นะพี่รักแก้วมากไม่รู้รักเมื่อไหร่แต่มันก็รักเพิ่ม
ขึ้นทุกวัน”
“อย่ามาทำเป็นพูด พี่จะปัดแก้วออกจากชีวิตก็บอกมา”
พูดไปเชิดหน้าไป
“บอกใช่ไหมว่าจะอยู่กับพี่ ดีงั้นเรามาทำข้อผูกมัดกัน”
“ผูก มัด...อุปส์”
ไม่ทันที่จะได้พูดจบประโยคดี เรียวปากก็ถูกประกบอย่างรวดเร็ว ลิ้นร้อนๆแทรกหายเข้าไปในโพรงปากควานหา
ความหวาน โทโมะใช่ร่ากายที่แข็งแรงกวาดันให้แก้วเดินไปที่เตียง พลักคนแก้วล้มลงไปนอนแล้วตามลงไปทาบ
ทับ
“อือออ...”
“ทำจนมีลูกไปเลยจะได้ไม่ต้องห่างกัน”
“อือออ...”
มีเพียงเสียงครางที่หลุดรอดออกมาจากปาก พอจะพูดอะไรโทโมะก็เล่นจูบทับไปซะหมด มือหนาเริ่มเกี่ยวสาบเสือ
ให้พ้นจากร่างขาวเนียน
....................................................................................................................................
เอิ่มคือ...งงไหมอยู่ดีๆจบลงที่เตียง555 อย่าถือสาเลยพึ่งฟื้นจากการการช้ำในค๊าบบ ถ้าไม่ห่วยแตกเกินไปมาเม้น
มาโหวดหน่อยจะจบแล้ว(รีบเคลียร์นิยายก่อนจะลาจาก *กระซิกๆ* )เวียนมาอ่านวานเม้นเป็นกำลังใจให้ด้วยนะ
คับ
ปล.1หายไปนานอาจไม่ค่อยสนุกเท่าไหร่แต่จะรีบปรับนะคับรู้สึกว่าหายไปเป็นเดือนเลยมั๋งเนอะๆ
ปล.2เม้นๆโหวดๆเป็นกำลังใจให้หน่อยค๊าบบ
ปล.3ใครไปคอนเคโอติกวันที่15ก.ค.55 ยกมือหน่อยยย มาทักกันได้น๊าเผื่อจะได้ไปนั่ง
กรี๊ดน้ำตาร่วงด้วยกัน
ปล.4รักรีดเดอร์จ๊วฟฟม๊วฟฟฟ
ปลเยอะเนอะ55555 แล้วเจอกันนะคับคิดถึงทุกคนเลย(ใครจะคิดถึงแกห๊ะ)เอร๊ยยยยสุดท้ายโซเชี่ลลลลนะ
@tangma_stไม่ต้องฟอลไรเตอร์หรอกแค่เข้ามาคุยก็ดีใจแล้ว อิอิ ที่กลับมาเพราะโดนตามทวงนี่แหละ5555
(แต่ถึงไม่ทวงก็มาอัพอย่าดีแหละเนอะๆ)
แก้วแทบช็อกกับสิ่งที่ได้ยิน นี่หรือสิ่งที่เขาสมควรจะบอกกับเธอ ที่เธอคิดมันไม่ใช่เรื่องนี้นิ ที่เธออยากได้ยิมมันไม่
ใช่เรื่องนี้
“ทำไมค่ะ”
น้ำเสียงสั่นเครือถามออกไป
“เลิกยุ่งกับพี่ซะ”
โทโมะลุกขึ้นจากเก้าอี้แต่แก้วรีบขว้ามือไว้
“ไม่รัก เบื่อ รำคาณ หรือว่าอะไร”
“...”
ทำไมแค่นี้แก้วจะดูไม่รู้ว่าโทโมะกำลังมีเรื่องมากมายให้คิด แต่ทำไมเขาไม่บอกเธอทำไมเลือกจะทำร้ายจิตใจเธอ
“ไม่รักแล้ว? แก้วเข้าใจถูกใช่ไหม”
“แก้วก็รู้ว่ามันไม่ใช่เหตุผลนั่น”
“แล้วมันเหตุผลไหน!!”
ไม่แปลกหรอกที่คนสองคนจะรู้ใจกันและกัน แต่ก็เหมือนเดิมต่างฝ่ายก็ต่างรู้แต่ไม่ยอมพูด
“ถ้าพี่มีแต่ตัวแก้วจะรักไหม”
สายตาโทโมะจ้องมาด้วยความหวาดหวั่น บางทีผู้หญิงก็ไม่เห็นบางมุมของผู้ชาย ไม่ใช่แค่ผู้หญิงหรอกที่จะคิดมาก
“ถ้าเป็นพี่แก้วก็รัก ทำไมคิดว่าแก้วรักพี่เพราะอะไร รักเพราะพี่รวย พี่หล่ออย่างนั้นเหรอ บ้าเหอะ!!ไอ้หมอหื่น”
“เฮ้อออ...พี่ว่าเราห่างๆกันก่อนจะดีไหม เผื่ออะไรจะชัดเจนมากกว่านี้”
โทโมะก้มหน้าต่ำแล้วเดินออกจากห้องไป แก้วสายหน้าแล้วเดินตามออกไปแต่ไม่ได้ตามโทโมะไปหาเรื่องหรอก
นะ เดินแยกออกไปที่รถแล้วกลับไปทำงานของตัวเองให้เสร็จก่อยจะกลับไปรอโทโมะที่บ้าน
+
+
+
“โท มะ...”
เสียงพี่มากิเรียกโทโมะที่กำลังจะขึ้นไปบนห้องนอน แต่ถูกเบรกไว้ โทโมะยกมือขึ้นเป็นกรายๆว่าตอนนี้เขายังไม่
พร้อมจะคุยอะไรกับใครทั้งสิ้น
“ผมอยากพักครับ”
“แต่พี่ว่า...”
ไม่ทันแล้วโทโมะวิ่งขึ้นห้องไปอย่างรวดเร็ว
+
+
+
แอ๊ดดด~
“แก้ว”
เปิดประตูห้องเข้ามาก็เจอกับแก้วที่นั่งอยู่บนเตียงในคราบชุดทำงาน ยังไงวันนี้ก็ต้องคุยกันให้รู้เรื่อง
“พี่ว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะ”
เดินมาหาที่เตียง
“ทำไมค่ะ พี่คิดว่าแก้วจะทิ้งเพราะพี่เจอปัญหาบ้าๆนั่นเหรอไง”
โทโมะขมวดคิ้ว เขาสั่งไปแล้วหนิว่าห้ามบอกเธอ
“พี่คิดว่าแก้วเห็นแก่ตัวขนาดนั้นเลยเหรอ”
“แต่พี่กำลังจะมีแต่ตัว พี่จะดูแลแก้วอย่างที่ครอบครัวแก้วทำไม่ได้เพราะแค่ตัวพี่เองตอนนี้ยังไม่มีทางออกเลย”
จบประโยคน้ำตาไหลอาบแก้ม เป็นแก้วที่ร้องไห้เธออุตสาห์จะกลั้นมันให้อยู่แต่ยิ่งกลั้นมันก็ยิ่งไหล
“พี่โดนฟ้องทั้งๆที่ไม่ได้ทำ
“แก้วรู้”
โทโมะเขยิบกายเข้ามาใกล้ เรื่องที่ตั้งใจจะทำให้มันลับที่สุดมันกลับไม่ลับ ไม่รู้ว่าแก้วไปรู้มาจากไหน ใช่...ตอนนี้
โทโมะกำลังจะโดนฟ้องเรียกค่าเสียหาย รวมไปถึงใบประกอบวิชาชีพ แน่นอนเมื่อการผ่าตัดผิดพลาดคนไข้เสีย
ชีวิตคนรับผิดชอบก็คือแพทย์ต่อให้เขาขะมีตำแหน่งใหญ่โตถือหุ้นในโรงพยาบาลอยู่มากมายก็ตามเรื่องนี้มันใหญ่
เกินไปชีวิตคน!!เชี่ยวนะ เคสนี้คงต้องยอมรับว่าเป็นความซวยของโทโมะเลยจริงๆ แก้วหยิบซองกระดาษที่ได้มา
จากหวายส่งให้โทโมะ เอกสารการยื่นฟ้องถูกส่งไปให้
“ว่าแล้วเชี่ยว…ต้องเป็นหวาย”
“ทำไม พี่จะปิดแก้วเหรอ คิดบ้าๆอะไรอยู่ห๊ะ!!”
“อย่ายุ่งกับพี่เลยจะดีกว่า”
โทโมะตัดใจพูดออกไป ไม่มีใครอยากให้คนที่รักต้องมาลำบากด้วยหรอก มือบางเลื่อนไปกุมมือหนาแล้วบีบแรงๆ
“แก้วจะยุ่งพี่มีอะไรไหม!!”
น้ำเสียงแน่วแน่พูดออกมาอย่างหาเรื่องเพราะเห็นโทโมะทำหน้ากระอักกระอ่วน โทโมะรู้ว่าแก้วอยากช่วยแต่ลำพัง
เขาเองก็ยังไม่รู้อะไรไม่รู้ด้วยซ้ำว่าใครเป็นคนกล่าวหาเขา อยู่ๆก็เกิดเรื่อง เขาไม่มีข้อมูลแม้แต่อย่างเดียว
“ห่างๆกันดีแล้ว”
มือบางที่จับอยู่สั่นเทาจนรู้สึกได้ แก้วได้แต่ร้องไห้อย่างเงียบๆมีเพียงน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม...มือบางค่อยๆละ
ห่างออกจากแขนโทโมะอย่างช้าๆ
หมับ!!
“แก้ว...”
โทโมะรีบขว้าตัวแก้วเข้ามากอด แผ่นหลังเนียนแนบกับอกกว้าง เธอสะอื้นจนโทโมะรู้สึกได้ ไม่มีใครรู้หรอกการ
เห็นคนที้รักต้องมาเสียน้ำตามันทรมาน โทโมะไม่สามารถปล่อยแก้วไปได้จริงๆ ปล่อยเธอไปไม่ได้จริงๆ
“ไหนไล่ไม่ใช่เหรอ ปล่อยเซ่แก้วไปก็ได้”
น้ำเสียงประชดๆเอ่ยออกมาพร้อมน้ำตา อ้อมกอดยิ่งรัดแน่นขึ้น
“ชอบประชดนักนะ เดี๋ยวจับกดซะเลยดีไหม”
“เมื่อกี้ยังไล่อยู่เลย เกิดเพี้ยนอะไรขึ้นมาอีก”
ตีไปที่มือที่โทโมะเกาะเอวอยู่ น้ำตาที่ยังไหลอยู่หยดลงบนท่อนแขนโทโมะ โทโมะพลิกกายมาอยู่ข้างหน้า
“พี่ขอโทษ...”
“เรื่องอะไร”
“ทำเด็กหยิ่งร้องไห้”
“ก็พี่ไม่รักแก้วไง...พี่ไม่รักแก้วเลย”
พูดแบบประชดประชัน
“ไม่อยากให้แก้วต้องมาลำบาก ไม่อยากให้แก้วต้องมาเดือดร้อน ไม่อยากให้แก้วต้องไม่สบายใจ ไม่อยากให้แก้ว
ต้องเอาชีวิตมาทิ้งกับคนที่ไม่มีอนาคต…ที่ทำไม่ได้แปลว่าไม่รัก ไม่รู้นะพี่รักแก้วมากไม่รู้รักเมื่อไหร่แต่มันก็รักเพิ่ม
ขึ้นทุกวัน”
“อย่ามาทำเป็นพูด พี่จะปัดแก้วออกจากชีวิตก็บอกมา”
พูดไปเชิดหน้าไป
“บอกใช่ไหมว่าจะอยู่กับพี่ ดีงั้นเรามาทำข้อผูกมัดกัน”
“ผูก มัด...อุปส์”
ไม่ทันที่จะได้พูดจบประโยคดี เรียวปากก็ถูกประกบอย่างรวดเร็ว ลิ้นร้อนๆแทรกหายเข้าไปในโพรงปากควานหา
ความหวาน โทโมะใช่ร่ากายที่แข็งแรงกวาดันให้แก้วเดินไปที่เตียง พลักคนแก้วล้มลงไปนอนแล้วตามลงไปทาบ
ทับ
“อือออ...”
“ทำจนมีลูกไปเลยจะได้ไม่ต้องห่างกัน”
“อือออ...”
มีเพียงเสียงครางที่หลุดรอดออกมาจากปาก พอจะพูดอะไรโทโมะก็เล่นจูบทับไปซะหมด มือหนาเริ่มเกี่ยวสาบเสือ
ให้พ้นจากร่างขาวเนียน
....................................................................................................................................
เอิ่มคือ...งงไหมอยู่ดีๆจบลงที่เตียง555 อย่าถือสาเลยพึ่งฟื้นจากการการช้ำในค๊าบบ ถ้าไม่ห่วยแตกเกินไปมาเม้น
มาโหวดหน่อยจะจบแล้ว(รีบเคลียร์นิยายก่อนจะลาจาก *กระซิกๆ* )เวียนมาอ่านวานเม้นเป็นกำลังใจให้ด้วยนะ
คับ
ปล.1หายไปนานอาจไม่ค่อยสนุกเท่าไหร่แต่จะรีบปรับนะคับรู้สึกว่าหายไปเป็นเดือนเลยมั๋งเนอะๆ
ปล.2เม้นๆโหวดๆเป็นกำลังใจให้หน่อยค๊าบบ
ปล.3ใครไปคอนเคโอติกวันที่15ก.ค.55 ยกมือหน่อยยย มาทักกันได้น๊าเผื่อจะได้ไปนั่ง
กรี๊ดน้ำตาร่วงด้วยกัน
ปล.4รักรีดเดอร์จ๊วฟฟม๊วฟฟฟ
ปลเยอะเนอะ55555 แล้วเจอกันนะคับคิดถึงทุกคนเลย(ใครจะคิดถึงแกห๊ะ)เอร๊ยยยยสุดท้ายโซเชี่ลลลลนะ
@tangma_stไม่ต้องฟอลไรเตอร์หรอกแค่เข้ามาคุยก็ดีใจแล้ว อิอิ ที่กลับมาเพราะโดนตามทวงนี่แหละ5555
(แต่ถึงไม่ทวงก็มาอัพอย่าดีแหละเนอะๆ)
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.2 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.3 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.2 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
