Game...ล่ารักฝ่าหัวใจคุณหมอเพลย์บอย

“โอ๊ยๆๆ!!...”

เสียงโทโมะโวยวายดังลั่นห้องตอนเที่ยงคืนกว่าๆ...จะอะไรได้ซะอีกหล่ะถ้าเจ้าตัวไม่มือไวซุกซนไม่ยอมหยุด ถ้า

ไม่จับนั่นก็แตะโน้นไปเรื่อย จนแก้วเริ่มโวยวาย

“นี่!! มากไปแล้วนะคนจะนอน”

ถึงจะมีเพียงแค่แสงสีส้มอ่อนจากโคมไฟบนหัวเตียงก็ทำให้โทโมะรู้ว่าอีกฝ่ายเริ่มจะเดือดแล้ว ไม่ต้องเห็นหรอกแค่

น้ำเสียงก็มากเกินพอแล้ว จากคุณหมอเจ้าชู้ไม่เคยกลัวใครชอบเอาชนะเป็นที่สุด กลับรีบหดมือกลับโดยฉับพลัน ก็

แหงหล่ะก็ลองไม่หยุดซิเกิดเรื่องเน่

“พี่ก็แค่จะกอดไม่ได้เหรอไง?”

“กอดหน่ะได้ แต่พี่เล่นจับไปทั่วแก้วไม่ได้นอนเลยนะ”

น้ำเสียงกระเง้ากระงอนที่ไม่รู้มาจากไหน และคาดว่าคงไม่มีใครเคยเห็น ใครจะคิกว่าความรักเปลี่ยนคนได้ขนาดนี้

“งั้นกอดเฉยๆได้ใช่ไหม”

ยังไม่กล้าโอบวงแขนมาที่เอวบาง มือเรียวก็จับไปที่แข็งแข็งแรงนั่นก่อนแล้วจับมาวางพาดที่เอวของตนเสียงเอง

พลิกกายหันหน้ากลับไปหา

“นอนได้แล้วไอ่คุณหมอหื่น”

มือเรียวบีบไปที่จมูกโด่งเรียว

“เฮ้ออ...”

โทโมะเห็นแล้วก็ถอนหายใจยาวๆออกมา ทำให้แก้วขมวดคิ้วจนเป็นปม

“พี่ถอนหายใจทำไม?”

“ไม่อยากให้ถึงพรุ่งนี้ พี่กลัวจะพาแก้วมาลำบาก”

พึ่งมีความสุขไปหยกๆพออารมณ์นิ่งๆโทโมะก็กลับเข้าสู้โหมดเครียดอีกแล้ว ถึงแม้ว่าแก้วจะไม่ได้แสดงออก

มากมายนักว่าห่วง แต่ที่ไม่แสดงออกเพราะไม่อยากให้โทโมะรู้ว่าเขามีอิทธิพลต่อเธอมากแค่ไหน ใบหน้าสวย

เลื่อนเข้าไปใกล้หน้าผากชิดหน้าผาก จมูกจรดจมูก มือเรียวจับแขนที่วางพาดแน่น

“พี่อย่าคิดมากนะ คิดซะว่าพี่จ้างแก้วเป็นทนายให้พี่ก็ได้โอเคไหม?”

“และถ้าบางที่พี่ต้องรับผิดจริงๆ แก้วจะทำยังไง”

“ก็ในเมื่อพี่ไม่ผิดแล้วพี่จะต้องไปรับทำไม? นอนกันดีกว่านะพรุ่งนี้จะได้หาข้อมูล”

แก้วรีบตัดบทไม่อยากให้โทโมะต้องคิดมากไปมากกว่านี้แล้ว ใบหน้าหวานแนบลงที่อกแกร่งโทโมะกระชับอ้อม

กอดแน่น

“บอกไปรึยังว่า รักไอ้เด็กหยิ่งคนนี้มากขึ้นทุกวัน”

“รักให้มันจริงเถอะนะคุณหมอจอมหื่น เลิกคิดมากแล้วนอนได้แล้วนะ”

เหมือนว่าเวลานี้แก้วจะต้องเป็นคนปลอบโยนซะมากกว่า มือเล็กไล้ไปตามใบหน้าหล่อเหลาลูบไปที่คิ้วที่ขมวดไม่

เลิกรา แต่ไม่ทันไรโทโมะก็รั้งใบหน้าหวานเข้ามากดจูบหนักๆที่หน้าผากด้วยความรัก

“ขอบคุณ”

“ไม่เป็นไรคะ แค่อย่าทิ้งแก้วก็พอ”

แก้วจ้องหน้าโทโมะจนอีกฝ่ายยอมหลับก่อนจึงค่อยหลุบเปลือกตาหลับตามไปแต่ไม่รู้หรอกว่า คนที่หลับไปก่อน

หน้านี้ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง

“ใครจะอยากทิ้งเราหืมม...อยากอยู่ด้วยกันไปนานๆจะตาย แต่ถ้ามันไม่ได้หล่ะ?”

ที่ทำได้ตอนนี้คือหลับตาลงเพราะถ้าผู้หญิงตัวเล็กตรงหน้าตื่นมาเห็นเขาเธออาจจะคิดมาก โทโมะยกมือพาดไปที่

หน้าแล้วขมตาลง ใครจะไปหยุดคิดได้เรื่องคดีความไม่ใช่สิ่งที่เขากลัวเลยสักนิดเรื่องที่กลัวสำหรับผู้ชายอย่างเขามี

เพียงเรื่องเดียว...กลัวว่าคนที่รักจะต้องเป็นอะไรไป...เพราะตัวเอง

........................................................................................................

ไม่สนุกขอประธานอภัยเลยนะคับ...สัญญาว่าจะมาบ่อยเอิ่มมม นี่ไงมาแล้ว...ถ้าอยากให้มาบ่อยๆได้โปรดไปสอบ

ตรงแทนไรเตอร์ที ขอบคุณนะรีดเดอรืที่ยังตามกันอยู่บ้าง--*...คิดถึงทมุกคนน๊า:)

ปล.1 ไม่ต้องโหวดก็ได้แค่เม้นให้บ้างก็พอ