Game...ล่ารักฝ่าหัวใจคุณหมอเพลย์บอย

ร่างบางลืมตาตื่นขึ้นมาตอนสายๆอาการปวดหายไปแล้วจับถุงน้ำร้อนที่ยังอุ่นๆออกจากท้องน้อย มองไปทั่วห้องก็ไม่เจอใครลุกขึ้นมาอาบน้ำแล้วออกจากบ้านทั้นทีโบกเรียกแท๊กซี่กลับไปยังบ้านตัวเอง
“หายไปไหนมา บ้านช่องไม่กลับ”
พอกลับมาก็เจอน้ำเสียงแดกดันของพี่สาวที่ออกมาเดินเล่นหน้าบ้าน
“ไม่ได้ไปบ้านพี่กวินมาก็แล้วกัน”
“แน่นอนเพราะถ้าไปฉันก็ต้อง...”
คพูดที่เหมืมอจะพูดจู่ๆก็หยุดไป พี่สาวคนนี้จะอะไรกันนักกันหนาแก้วไม่พูโอะไรต่อเดินขึ้นบ้านอย่างเดียวไม่สนว่าคนเป็นพี่จะพูดจาอะไรถากถางเธออีกแค่รบกับโทโมะมาเธอก็เพลียจะแย่
“แก้วไปไหนมาลูก”
ก่อนจะเดินขึ้นบ้านไปก็เจอกับแม่ที่เตรียมกับข้างอยู่ในครัวชะโงกหน้าออกมาถาม
“ค้างบ้านเพื่อนคะ แล้วพ่อหล่ะคะ”
“ไปซื้อไฟต์บินหน่ะลูก”
แก้วพยักหน้างานนี้ไม่รอดที่แม่จะไปต่างประเทศกับพ่ออีกแล้วและเธอก็ต้องอยู่กับพี่สาวที่ไม่ค่อยจะชอบหน้ากันอีกตามเคย
“แล้วแฟนลูกเมื่อไหร่จะให้ผู้ใหญ่มาสู่ขอ”
คำถามจี้ตรงจุด จะมาสุ่ขอได้อย่างไรก็ในเมื่อเธอกับเค้าไม่เป็นอะไรกัน แต่จะพูว่าไม่ได้เป็นอะไรกันคงจะไม่ถูกเท่าไหร่นัก ต้องบอกว่าไม่มีภาระทางจิตใจแต่มีพันธะทางร่างกาย ปัญหายุ่งๆมีมาให้แก้ได้ตลอดจริงยังไม่ทันที่จะได้หาวิธีเอาคืนเค้าเลย ต้องมาหาทางแกปัญญาใหญ่นี้ซะก่อน
“แม่คะก็คบๆกันไปก่อนก็ได้นินา”
“ก็เค้าบอกแม่เองว่าอีกไม่นานจะให้ผู้ใหญ่มาขอ”
“แม่ไม่ต้องกลัวแก้วขึ้นคานหรอกคะ เพราะถ้าแก้วกับพี่โมะไม่ได้แต่งกันแก้วก็ไปแต่งกับคนอื่นอยู่ดี”
“พูดอย่างนี้แสดงว่าเลิกกันเหรอ พี่กวินเค้าก็เป็ฯคนดีและอีกอย่างพี่เค้าก็ยังไม่มีใครบางทีเค้าอาจจะรอลูกอยู่ก็เป็นได้”
วงกลับมาเรื่องจะให้เธอหมั้นกับกวินอีกแล้ว ใครว่าพี่กวินรอเธอเค้ารอคนอีกคนของเค้าต่างหากวันนั้นที่กวินขอคำปรึกษาจากเธอเค้าก็ได้เล่าเรื่องราวทุกอย่างมาจนหมดเปลือกแล้ว และสิ่งที่เธอสงสัยอยู๔นานก็ได้รับคำตอบแต่ตอนนี้เรื่องของคนอื่นเธฮคงงต้องพักไว้ก่อน เพราะเรื่องของตัวเองก็แทบยังหาทางออกไม่เจอไหนจะงานที่ไม่ได้ทำมา3วันและเรื่องที่แม่เธอท้วงการหมั้นนั่นอีก เธอตัดบนด้วยการเดินขึ้นไปบนห้องนอนซะก่อนจะเปลี่ยนชุดแล้วขับรถที่มีคนเอามาจอดคืนไวที่บ้านไปทำงาน
“อ้าวเฟย์มาทำอะไรที่นี้”
“ก็มาหาแก้วอะแหละ”
ออกจะฉงนใจเล็กน้อยที่เพื่อนสาวมาหาถึงที่ทำงานเพราะปกติเธอจะคบุกอยู่แต่ที่ร้านของเธอไม่ยอมไปไหน
“มาบอกเรื่องฟางเหรอ ทำไมไม่โทรมาออกมาเสียเวลาแย่”
“ไม่เป็นไรฟางโทรมาบอกว่าจะกลับไทยแล้วนย้ำเสียงดูร่างเริ่มคงทำใจได้แล้วหล่ะ”
“มาบอกฉันแค่เนี่ย”
“เปล่า”
ส่ายหน้า วันนี้เพื่อนของเธฮดูแปลกๆไปเหมือนคิดอะไรอยู่ในใจตลอดเวลา
“มีอะไรรึเปล่าเฟย์ บอกฉันได้นะอย่าเก็บไวคนเดียว”
“คือแกเห็นพี่เขื่อนบ้างไหม”
นั่นประไหร่ซื้อหวยไม่ยักถูก นี้เขื่อนคงไม่ได้เข้าไปหาเลยหล่ะซิเพื่อนเธอถึงได้รู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลง ถ้าไม่คิดถึงเขื่อนก็คงจะรู้สึกผิดที่วันนั้นพูดกับเขื่อนไม่ดี
“ก็เจอเมื่อคืนที่งานเลียงรุ่นของพี่เค้า”
“พี่เค้าหายไปเลยอะแก”
“แกไล่เค้านิ แล้วอีกอย่างแกจะสนใจอะไรก็แกบอกว่ารำคาณพี่เค้า”
“ฉันก็ไม่รู้ตัวเองเนี่ยเฮ้ย~งั้นฉันกลับดีกว่า”
เธอแค่จะพูเพื่อให้เฟย์นึกได้ว่าเธอเริ่มมีความรู้สึกพิเศษให้กับเขื่อนเข้าแล้วแต่เหมือนเจ้าตังจะยังไม่รู้อยู่ดี เธอจะทำยังไงดีนะจะลงไปเป็นแม่สื่อให้ดีรึเปล่า เฟย์เดินออกจากโต๊ะทำงานแก้วไปเธอก็ไม่ได้อยากมากวนเพื่อนเท่าไหร่นักเพราะรู้ว่าแก้วทำงานหนักช่วงนี้มีแต่คดีความฟ้องร้องแต่มันทนไม่ได้จริงก็เขื่อนเล่นหายไปเป็นอาทิตย์ ช่วงบ่ายของวันแก้วตัดสินใจเข้าไปหาโทโมะที่โรงพยาบาลถึงแม้จะรู้ว่ามันเสี่ยงที่จะไปหา แต่เธอต้องไปคุยเรื่องการหมั้นเคลียร์ให้จบไปเลยว่าจะเอายังต่อไป
“มาหาใครค่ะ”
พยาบาลสาวถามตอนที่เธอกำลังจะเดินตรงไปยังห้องทำงานของแพทย์เนื่องจากในนั้นมีแต่ห้องทำงานของแพทย์หลายคนบางทีคนแปลกหน้าก็จะไม่ได้รับอณุญาติให้เข้าไป
“นายแพทย์วิศว ค่ะ”
“คุณหมอติดเคสคนไข้อยู่นะคะ ตอนนี้ยังอยู่ที่ห้องคนไข้อยู่เลย”
“ไม่เป็นไรคะดิฉันรอได้”
เดินเข้าไปเลยนี่คงจะเป็นพนักงานคนใหม่เพราะส่วนใหญ่คนนี้มันคุ้นเคยกับเธออย่าแล้ว ก็จะไม่คุ้นได้ไงวันนั้นโทโมะเล่นพาเธฮเข้าไปในห้องพาตัดด้วยแถมยังพูดอีกว่าเธอเป้ฯผู้ช่วยทางใจ ที่นี้พยาบาลก็ปากต่อปากกันสนุกไปเลยใครๆต่อใครเดลยรู้จักเธอในฐานะผู้ช่วยทางใจของนายแพทย์เพลย์บอยสุดหล่อ เข้านั่งรอที่โต๊ะทำงานห้องทำงานเป็นระเบียบเรียบร้อยสมกับที่เป็นหมอจริงๆแฟ้มประวัติคนไข้ที่วางอยู่บนโต๊ะทำให้แก้วนึกสนุก มีทั้งเคสที่สำคัญและไม่สำคัญคนป่วยของเค้าเยอะจริงๆเธอดึคงประวัติคนไข้ออกมาปึ่งนึ่งแล้วเดินไปที่ห้องน้ำฉีกกระดาษออกเป็นชิ้นๆทิ้งลงชักโครก ก็อยากจะรู้นักถ้าประวัติคนไข้หายใครจะรับผิดคราวนี้เค้าจะได้วุ้นวายมากๆหน่อยจะได้หายไปจากชีวิตเธอบ้าง แต่การแก้แค้นยังไม่จบหรอกเค้าทำเธอเจ็บแสบไว้มาก แต่พอคิดๆดูแล้วเธอก็พึ่งจะนึกออกว่าเค้าบอวว่าเค้าลางานหนึ่งวัปดาห์นิแล้วจะมาทำงานได้ไง ใบหน้าหวานตกตะลึงไปเพราะนึกขึ้นได้ถึงคำพูดอีกประโยคหนึ่งของเค้า
‘วันนี้ผมรับคนไข้แค่นี้นะครับมีธุระต้องจัดการ แล้วก็ลาต่ออีกสักหนึ่งอาทิตย์ด้วยเลย เรื่องหมอที่จะมาทำงานแทนผมก็เตรียมไว้แล้วพรุ่งนี้เค้าจะมาทำงานแทนผมเลย’
ตายหล่ะงานนี้เธอไปทิ้งประวัติคนไข้ของใครเข้าหล่ะที่นี้
“มาหาใครครับ”
ร่างสูงก้างเข้ามาในห้องถามเธอแล้วขมวดคิ้วเล็กน้อย ใบหน้าหล่อเกลี้ยงเกลาทั้งขาวทั้งใสหมอหน้าตาดูดีไปทุกคคนเลยซินะ แต่ในความคิดถึงเธอถึงคนตรงหน้าจะดูดีแต่ก็น้อยกว่าไอ้หมอเจ้าชู้ของเธออยู่ดี
“คือ...”
“เป็นไงบ้างกั้งที่นี้โอเครึเปล่า”
เสียงจากบุคคลที่สามที่ตอนนี้เธอไม่อยากเจอแล้วดังมาจากข้างนอกเป็นใครไม่ได้นอกจากโทโมะน้ำเสียงแบบนี้เธอจำได้ดีไม่มีวันลืม พอโทโมะก้าวเข้ามาเห็นว่าเธออยู่ด้วยรีบเดินตรงเข้ามาหาเธอก่อนเลย
“มาทำอะไรที่นี้”
“คือแก้ว...”
“พี่รู้จักเธอเหรอครับ”
“แฟนพี่เอง”
กั้งถึงบางอ้อทันที ไม่ใช่ครั้งแรกที่เค้าแนะนำเธอว่าเป็นแฟนต่อหน้าคนอื่นแต่เธอก็ยังรู้สึกใจเต้นแรงอยู่ดี โทโมะขมวดคิ้งเรียวจนเป็นปมเมื่อเห็นใบหน้าของแก้วมีริ้วรอยแห่งความกังวล
“ไหนมานี้ซิ กั้งเดี๋ยวพี่มาคุยต่อนะขอตัวแป๊บ”
จับมือแก้วให้เดินออกไปด้วยกัน
+
+
+
“โอ๊ยย บีบเบาๆเจ็บนะ”
“คิดทำอะไรบ้าๆต้องเจ็บตัวซะบ้าง”
หลังจากที่เล่าเรื่องราวที่เธอทำกับประวิติคนไข้แล้วชายหนุ่มแทบจะกินเธอ
“ทำไม แก้วก็แค่ทิ้งมัน”
“ทิ้งมันเหรอรู้ไหมว่าเวลารักษามันสำคัญมาก ยัยเด็กหยิ่งทำคนอื่นวุ่นวายไปหมดแล้ว”
“ฮึ้ย!!ก็ขอโทษแล้วไงไอ้หื่นจะเอาอะไรอีก”
“ถ้าจะก่อเรื่องขนาดนี้แล้วลามไปถึงคนอื่นที่หลังอย่าดื้อ”
ใครมันจะไปรู้ว่างานตรงนั้นไม่ใช่ของเค้า ปกติเธอจะเถียงคำไม่ตกฝากแต่คราวนี้เธอผิดจริงๆผิดแบบเต็มประตูไปสร้างความวุ่นวายให้ใครก็ไม่รู้
“ลงโทษสักสองคืนดีไหมห๊ะ”
 
 
...........................................................................
 
มาอัพแล้วเม้นโหวดด้วยค๊า
 
รักลีดเดอร์จ๊วฟฟฟฟ