Jealous...หึงนะคร๊าบบบ

 
         พอเขาตั้งสติได้จึงรีบจัดการแต่งตัวให้แก้วทันที โทโมะรีบเข้าไปแต่งตัวอย่างรวดเร็วหวังจะพาแก้วไปโรงพยาบาลแต่พออกมาเจ้าตัวดันตื่นขึ้นเสียก่อน เขาจึงรีบขาไปดูอาการด้วยความเป็นห่วงจับหัวใจ
 
“แก้ว! เราเป็นยังไงบ้าง แล้วทำไมเลือด....?” เขาเสมองผ้าปูที่นอนเปื้อนเลือดของเธอเล็กน้อย แก้วเองก็ตกใจเหมือนกันแต่เธอก็ไม่ได้อะไรมากบอกแต่เพียงว่า...
 
“แก้ว...คงเป็นรอบเดือน”
 
“แต่พี่ว่าไปหาหมอ...”
 
“แก้วไม่เป็นอะไรแล้วจริงๆ ขอตัวก่อนนะค่ะ” ร่างบางเดินโซซัดโซเซไปเข้าห้องน้ำปล่อยให้โทโมะนั่งงงอย่างไม่เข้าใจอยู่คนเดียว  ไม่ได้หรอกเขาไม่ยอมให้เธอเป็นแบบนี้แน่ๆ! ยังไงซะเขาจะต้องพาเธอหาหมอให้ได้
 
 
                                เป็นไงเป็นกัน!
 
 
ไวอย่างใจคิด สักพักแก้วก็เดินออกมาจากห้องน้ำพอดี เขาจึงรีบไปขวางไว้ แน่ละ...สภาพแก้วตอนนี้ไม่สู้ดีสักเท่าไหร่ ทำท่าว่าจะเป็นไข้อีกต่างหาก !!
 
“ไปหาหมอกับพี่! อย่าดื้อนะ!!”
 
“แก้วไม่ไป แก้วอยากพักผ่อน ไม่ได้เป็นอะไรมากแล้วจริงๆค่ะ ขอแก้วพักผ่อนนะ” เขาจนปัญญาแล้วจริงๆ ก็แก้วเล่นดื้อซะขนาดนี้เขาเองก็ค้านไม่ได้ซะด้วยทำได้เพียงแค่พยักหน้ารับแต่โดยดีก่อนจะประคองแก้วกลับเข้าไปนอนพัก...
 
เช้าวันต่อมา
 
แก้วค่อยๆลุกจากที่นอนอย่าแผ่วเบาเพราะเกรงว่าคนข้างกายจะตื่นขึ้นเสียก่อน ความรู้สึกบางอย่างสั่งให้เธอเดินไปที่ห้องน้ำอีกครั้ง!  ความหวาดกลัวย่างใกล้เข้ามาทุกทีๆตอนนี้เธอหายใจไม่ค่อยจะทั่วท้องเสียแล้ว  หลากหลายอารมณ์ตีรวนจนเธอแทบจะสำลักนึกอยากจะอาเจียนเสียจริง
 
ถ้าเป็นอย่าที่คิดเธอจะทำอย่างไรดี??
 
ขายาวก้าวเข้ามาภายในห้องน้ำช้าๆราวกับว่าไม่อยากให้ถึงเลย  เมื่อรู้ตัวอีกทีเธอก็เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้ากระจกเงาบานใหญ่เสียแล้ว บางสิ่งที่เรียกว่าความอยากรู้? กระตุ้นให้แก้วลืมตาจากเปลือกตาที่หนักอึ้งของเธอเอง...
 
“ฉันพร้อมแล้ว” แก้วบอกกับตัวเองเบาๆเพื่อเรียกความมั่นใจที่ตอนนี้หดหายไปจนแทบไม่เหลือ  ความรู้สึกปวดหน่วงๆที่ท้องเริ่มจางหายไป  .... พร้อมแล้วกับการเผชิญหน้ารับความเป็นจริง!
.
.
.
.
.
.
“ฮึ ชัดเจน! ทำไมฉันถึงสัพเพ่าแบบนี้นะ!!”
 
 
 
 
 
 
 
“แก้ว!”โทโมะสะดุ้งตื่นมาประมาณเที่ยงกว่าๆ เพราะเมื่อคืนเขาเอาแต่ดูอาการแก้วกว่าจะได้นอนก็ร่วมๆตี 3 ผลจึงออกมาเป็นแบบนี้แหละ...เขากวาดตามองไปรอบๆตัวไม่เห็นแม้แต่เงาของคนที่รักเลยแม้แต่น้อย เดินหาทั่วทุกที่ก็ยังไม่เจอ นั่นทำให้เขามั่นใจว่า  แก้วไม่ได้อยู่ที่คอนโดแน่ๆ
 
“หายไปไหนนะ? โทรหาก็ไม่รับ ทำไมชอบทำให้พี่เป็นห่วง เราไม่สบายอยู่นะ ตัวเล็ก”โทโมะฝากข้อความไว้หวังว่าแก้วคงจะเปิดมันรับฟัง ให้รู้ซะบ้างว่าเขาเป็นห่วงเธอแค่ไหน?
.
.
.
.
.
.
.
“มีน”
 
ไม่ต้องแปลกใจหรอก ตอนนี้แก้วอยู่กับมีนและเขื่อน  เธอเองก็เพิ่งรู้เหมือนกันว่าทั้งคู่คบกันแล้ว ตลอดเวลาที่แก้วมาหามีนก็เอาแต่นั่งซึมจนเขื่อนเองก็ดูออก เขาจึงเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
 
“แก้วเป็นอะไรหรือเปล่า? พี่เห็นเรานั่งหน้าเครียดมานานแล้วนะ มีอะไรก็พูดกับพวกพี่ก็ได้”
 
“นั่นสิ? แกเป็นอะไรไปแก้ว...ฉันเป็นห่วงแกนะ”
 
“ฉัน....”แก้วอึกอักพูดไม่ออก ตอนนี้รู้สึกเหมือนเธอกำลังจะจมน้ำตายก็ไม่ปาน อยากจะหนีไปให้ไกลๆเสียจริง ที่ๆไม่มีใครตามหาเธอเจอ ทุกอย่างที่ประเดประดังเข้ามาในชีวิตตอนนี้เธอแทบจะรับไม่ไหวอยู่แล้ว! ไหนจะเรื่องแคท  เรื่องที่แม่ของเขาไม่พอใจในตัวแก้ว ไหนจะเรื่อง...นี้อีก?
 
“แกเป็นอะไร แกต้องบอกฉันนะแก้ว”มีนกุมมือแก้วพลางบีบเบาๆเพื่อให้กำลังใจ
 
“ฉันท้อง” แก้วพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ พลางก้มหน้างุด ส่วนมีนกับเขื่อนตกใจจนทำอะไรไม่ถูกไปเสียแล้ว
 
“ท้อง?! แก้ว...พี่เขารู้หรือยัง?” มีนรีบไถ่ถามเพราะคิดว่าแก้วคงยังไม่บอกเรื่องนี้กับโทโมะแน่ๆไม่งั้นไม่มานั่งหน้าเครียดแบบนี้หรอก
 
“ฉันจะไม่บอก....ฉันไม่อยากให้เขากับแม่เขามีปัญหากัน แค่นี้แม่เขาก็ไม่ชอบฉันอยู่แล้ว...ฮึก...มีนฉันจะไม่อยู่ที่นี่แล้ว”
 
“ไม่ได้นะแก้ว! ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นความจริงก็คือความจริง ต่อให้คุณป้าจะรับไม่ได้ยังไง? เด็กไม่รู้เรื่อง...และที่สำคัญเขาเกิดมาต้องมีพ่อ!”เขื่อนแย้งขึ้นมาทันที แก้วนิ่งไปเล็กน้อยอย่างใช้ความคิดส่วนมีนก็รีบสมทบเห็นด้วยกับความคิดเห็นของเขื่อน
 
“.....”
 
“แก้วต้องบอกไอ้โทโมะ!”
.
.
.
.
.
.
แก้วพยุงร่างอิดโรยของตัวเองกับมายังคอนโดก่อนเข้าห้อง เธอสูดหายใจลึกๆเพื่อเรียกสติปาดน้ำตาทิ้งเบาๆพยายามแล้วที่จะทำตัวให้เป็นปกติ!
 
ทันทีที่แก้วเข้าไปในห้องกลิ่นบุหรี่ก็คละคลุ้งเต็มไปหมดจนเธออยากจะวิ่งออกไปเสียตอนนั้น ถ้าไม่ติดที่ว่า พ่อของลูกเธอยังอยู่ในห้องนั้น!~ เธอเดินอย่างเบาที่สุดเพื่อจะไปหาคนที่หลับใหลอยู่บนโซฟาในสภาพที่ไม่น่าดูเสียเท่าไหร่?!  เขาไม่กินเหล้าหรอก เพราะเขาเคยสัญญากับแก้วเอาไว้แล้ว
 
“พี่จะระบายด้วยนิโคตินหรือไง?” แก้วน้ำตาร่วงเผาะก่อนจะเดินไปหาเขาด้วยแววตาสำนึกผิดที่หายไปโดยไม่บอกกล่าวเขาแม้แต่น้อย มือบางลูบไล้ใบหน้าหล่อด้วยความรักก่อนที่เขาจะสะดุ้งตื่น!
 
“แก้ว!!  กลับมาแล้วเหรอ? แก้วหายไปไหนมา พี่เป็นห่วง ฮึก พี่เป็นห่วงนะโธ่!”เมื่อเห็นแก้วเขาก็โผเข้ารัดเธอแน่นจนแก้วเกือบหายใจไม่ออกนั่นแหละที่เขาถึงได้ยอมปล่อยให้เธอเป็นอิสระ
 
“ไปไหนมา??”
 
“แก้วไปหามีนกับพี่เขื่อนมานะคะ^^ พี่รู้หรือยังว่าเขา 2 คนคบกันแล้ว”แก้วแสร้งยิ้มพูดคุยเป็นปกติกับเขา นั่นก็ทำให้อีกฝ่ายเบาใจไปได้เยอะเลยทีเดียว!
 
“จริงเหรอ?ไอ้เขื่อนเก็บเงียบเลยนะ ไม่บอกกันซักคำ ไอ้เพื่อนบ้า!”
 
“ฮะๆ พี่ตามคนอื่นเขาไม่ทันเองต่างหาก>O<”
 
“ไม่ต้องมาหัวเราะเยาะพี่เลย...เล่นหายไปไหนไม่บอกปล่อยให้พี่เป็นห่วงแทบตาย ยัยเด็กดื้อ!!”มือหนายีหัวแก้วเบาๆ อีกฝ่ายหัวเราะคิกคักเล็กน้อยที่เจือปนไปด้วยความรู้สึกหนักใจ จนโทโมะเองก็ดูออก
 
“......”
 
“มีอะไรจะบอกพี่หรือเปล่า?”
 
“เอ่อ...”
 
“ว่าไง? พี่ดูรู้นะว่าเรามีเรื่องไม่สบายใจ บอกพี่ได้ไหม? ถ้าแก้วไม่บอกพี่พี่จะถือว่าเราไม่รักพี่นะ....บอกพี่เดี๋ยวนี้”ดุเหมือนว่าคำขอร้องให้เธอพูดของเขาจะแกมบังคับเสียมากกว่า  เธอเองก็หนักใจไม่น้อย แต่ในเรื่องมันมาถึงขนาดนี้แล้ว! เธอต้องพูด!!
 
“พี่โทโมะ!”
 
“ว่าไง?”
 
“แก้ว....แก้ว...ขอโทษ”แก้วโผเข้ากอดเขาทั้งน้ำตาอีกฝ่ายได้แต่อึกอักทั้งสงสัยและตกใจ ก่อนจะกอดตอบพลางลูบปอยผมเบาๆเป็นเชิงให้แก้วใจเย็นๆ
 
“ขอโทษ? ขอโทษพี่ทำไม แก้วจ๋า ใจเย็นๆนะ ไหนลองบอกพี่มาสิว่าเป็นอะไร?”โทโมะดันไหล่แก้วให้เผชิญหน้ากับเขา นิ้วเรียวเกลี่ยหยาดน้ำตาที่ไหลอาบแกมนวลให้ด้วยความรู้สึกเป็นห่วง เขาไม่ชอบเลยเวลาที่แก้วเป็นแบบนี้ เขาเจ็บแทนนะรู้ไหม?
 
“แก้วท้อง...แต่พี่ไม่ต้องเป็นห่วงนะ ฮึก....พี่ไม่ต้องรับผิดชอบอะไรแก้วทั้งนั้น แก้วรู้ว่าแม่พี่รับไม่ได้แน่ๆ”
 
“.....”
 
“พี่จะไม่พูดอะไรหน่อยเหรอ?”ยิ่งเห็นเขาเงียบแก้วก็ยิ่งเจ็บปวด มันหมายความว่ายังไง? เธอไม่ว่าอะไรเขาเลยถ้าจะไม่รับผิดชอบเธอรู้เหตุผลของเขาดี แต่เขานิ่งเงียบแบบนี้หมายความว่ายังไงกัน? เขาจะไม่ยินดียินร้ายอะไรเลยหรือ?
 
“แก้ว...”
 
“แก้วบอกพี่แล้วว่าไม่ต้องรับผิดชอบอะไรแก้วทั้งนั้น! แก้วสัญญาว่าจะไม่ทำให้พี่เดือดร้อนและมีปัญหากับแม่ของพี่..ฮึก...แก้วแค่บอกให้พี่รู้ ว่าเขา...เป็นลูกของพี่”
 
“ท้อง?! แก้วท้องได้ยังไง? แก้วกินยาไม่ใช่เหรอ?”ดูท่าว่าเขาจะไม่เชื่อเธออย่างสนิทใจ รู้บ้างไหมว่าคำถามของเขาทำเอาใจแก้วหล่นวูบไปอยู่ตาตุ่ม เธอคิดผิดจริงๆที่บอกเขา
 
“บอกแล้วไงว่าไม่ต้องรับผิดชอบแก้ว ! พี่ไม่ต้อง...ฮึก...เดือดร้อน!!!”แก้วตวาดกลับด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ เขาเองก็พอจะเดาอาการของแก้วออก โทโมะจึงรีบอธิบายทันที
 
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะแก้ว ไม่ใช่ว่าพี่ไม่ดีใจ แต่พี่แค่แปลกใจ...กินยาอยู่ไม่ใช่เหรอ? ทำไมเขาถึงมา...”
 
“แก้ว....พลาดตอนไปค่ายอาสา...ฮึก...แก้วขอโทษ”แก้วก้มหน้าด้วยความรู้สึกผิด อีกฝ่ายพยักหน้าเข้าใจก่อนจะดึงแก้วมากอดปลอบ อ้อมแขนอบอุ่นของเขาทำให้แก้วใจชื้น แต่เธอตัดสินใจแล้ว...
 
“เมื่อไหร่? เรารู้ตัวเมื่อไหร่?ใช่เมื่อวานหรือเปล่า??”แก้วพยักหน้ารับอย่างจำนน พลางย้อนไปถึงเหตุการณ์เมื่อเช้าอีกครั้ง...
.
.
.
.
“ฉันพร้อมแล้ว” แก้วบอกกับตัวเองเบาๆเพื่อเรียกความมั่นใจที่ตอนนี้หดหายไปจนแทบไม่เหลือ  ความรู้สึกปวดหน่วงๆที่ท้องเริ่มจางหายไป  .... พร้อมแล้วกับการเผชิญหน้ารับความเป็นจริง!
.
.      

.
.
.
.
“ฮึ ชัดเจน! ทำไมฉันถึงสัพเพ่าแบบนี้นะ!!”
                        
                                   2 ขีดชัดเจน! ฉันพลาดตอนไหนนะ???

         
 
 
 
 
 
 
 
“พี่ดีใจนะแก้วที่เขามาเกิด  ไม่ต้องกลัวนะว่าพี่จะไม่รับผิดชอบ อันที่จริงแก้วไม่สมควรใช้คำนั้นเลยเพราะยังไงเขาก็เป็นลูกของเรา เขาเกิดจากความรักของพี่กับแก้ว เรื่องคุณแม่พี่จะไม่สนใจใครอีกแล้ว ฟังนะเด็กดี...อย่าคิดมาก ลูกของเราจะไม่แข็งแรง” โทโมะกอดแก้วไว้ในอ้อมกอดแน่นหนาพลางก้มจูบขมับของคนในอ้อมอกด้วยความรัก
 
“แก้วกำลังจะทำให้พี่เดือดร้อน เพราะแก้วอีกแล้ว ฮึก...แก้วสัพเพ่าเองที่ลืมกินยาวันนั้น ถ้าไม่อย่างนั้นเรื่องวุ่นวายทั้งหมดก็คงไม่เกิดขึ้น!”
 
“ให้ตายเถอะเด็กบ๊อง! ทำไมชอบโทษตัวเองนักนะ เดี๋ยวพี่ตีตายเลย...หยุดโทษตัวเองได้แล้ว ไปอาบน้ำล้างหน้าล้างตาซะนะ เราจะไปหาคุณแม่กัน!”
 
“ไม่เอาอ่ะ จะดีเหรอ?” เมื่อเขาพูดขึ้นมาอย่างนั้นแก้วเองก็อดที่จะกลัวลึกๆไม่ได้ เธอปฏิเสธทันที แก้วเองก็ยังไม่พร้อมเหมือนกัน
 
“ไปเถอะ พี่รับรองว่าถ้าคุณแม่รู้เรื่องหลาน ท่านต้องดีใจมากแน่ๆ” เมื่อเห็นว่าเขายืนยันหนักแน่นแก้วเองต้องละทิ้งความกลัวทั้งหมดไว้เพียงเพื่อให้เขาสบายใจ เธอพยักหน้ารับก่อนจะเดินเข้าไปอาบน้ำ
.
.
.
.
.
ไวอย่างใจคิด แก้วรู้สึกเหมือนตัวเองเพิ่งจะอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเมื่อครู่นี้เองแต่ทำไมตอนนี้เธอถึงมาอยู่หน้าบ้านของเขาได้แล้วล่ะ? โทโมะหันมายิ้มให้แก้วพลางบีบมือให้กำลังใจ เธอพยักหน้ารับเล็กน้อย
ก่อนจะลงจากรถด้วยความไม่มั่นใจเอาเสียเลย
 
2   คนเดินกุมมือเข้ามาภายในห้องนั่งเล่นแน่นอนว่าทั้งแม่และพ่อของเขาอยู่กันครบ! คนเป็นพ่อส่งยิ้มให้ ส่วนแม่ของเขาทำท่าทางไม่พอใจเล็กน้อย  ไม่รู้ว่าเธอไปทำกรรมอะไรกับเขากัน แม่เขาถึงได้เกลียดขี้หน้าเธอแบบนี้?
 
 “อ้าว?เจ้าโทโมะ หนูแก้ว ไม่เจอกันซะนานสบายดีไหมลูก”
 
“ค่ะ แก้วสบายดีค่ะคุณพ่อ”
 
“ลมอะไรหอบแกให้กลับบ้านมาได้ล่ะ? ปกติไม่เคยจะกลับมานี่ปล่อยให้พ่อให้แม่รอไปเถอะ ไม่รู้มัวแต่เอาเวลาไปทำอะไรนักหนา!!”ไม่วายที่แม่เขาจะจิกกัดเธอเล็กน้อย  แก้วนั่งก้มหน้างุดบรรยากาศภายในบ้านเริ่มคุกรุ่นขึ้นมาอีกครั้ง! 
 
“ที่ผมกลับมาวันนี้ผมมีเรื่องจะบอก...ไม่อ้อมค้อมนะครับ ผมจะแต่งงานกับแก้ว! ตอนนี้แก้วก็เรียนจบแล้วด้วย....ที่สำคัญ คุณพ่อคุณแม่คงจะได้อุ้มหลานเร็วๆนี้”
 
“อะไรกัน? แกทำอะไรทำไมไม่ปรึกษาฉันก่อน ยังเห็นว่าฉันเป็นแม่อยู่หรือเปล่า?! แล้วเรื่องหลานนี่หมายความว่ายังไงกัน??!!!” คนเป็นเอ่ยถามเสียงดังด้วยความตกใจ โทโมะเองก็ไม่พูดอ้อมค้อมแล้ว เขาจะบอกแต่เพียงความจริงในตอนนี้เท่านั้น!!
 
“แก้วท้องครับ....ท้องลูกของผม!”ใบหน้าของมารดาสั่นน้อยๆแสดงให้เห็นถึงความโกรธเกรี้ยว ปกติคุณแม่ของเขาค่อนข้างเป็นคนหัวโบราณถือนักเรื่องประเพณี ยิ่งท้องก่อนแต่งเขายิ่งรับไม่ได้ จนถึงกับสะบัดหน้าเดินหนีไป
เมื่อเห็นว่าตนเองเป็นต้นเหตุแก้วจึงรีบวิ่งตามแม่ของเขาที่กำลังขึ้นรถพลางสั่งคนขับรถเสียงดัง!
 
“เดี๋ยวค่ะคุณแม่ ได้โปรดฟังหนูก่อน”
 
“ออกรถนายถม ! ฉันบอกให้ออกรถ!!!!!” คนขับรถผงกหัวรับก่อนจะค่อยเหยียบคันเร่งแต่แก้วดันเข้าไปขวางไว้เสียก่อน มารดาของเขาฟึดฟัดด้วยความไม่พอใจก่อนจะต่อว่าแก้ว
 
“อยากตายนักหรือไง? ถอยออกไปนะ อยากทำอะไรก็ทำเลย!เธอแย่งลูกชายฉันไปได้แล้วนี่ นายถมออกรถ!!!”
 
“แก้วไม่คิดจะแย่งพี่โทโมะจริงๆนะคะ...ฮึก...แก้วสัญญาว่าแก้วจะไปจากชีวิตพี่เขา....”
 
“ฉันไม่ฟัง!! แกจะออกรถไหม?ถ้าไม่...ฉันไล่แกออก!!!!”มารดาของเขาหันไปตวาดลั่น ด้วยความที่กลัวตกงานในสภาพเศรษฐกิจย่ำยาแบบนี้ก็คงไม่คุ้ม  นายถมออกรถอีกครั้งก่อนที่แก้วจะขวางไว้อีกรอบ
 
มารดาของเขาเห็นดังนั้นจังแย่งบังคับพวงมาลัยรถ แต่โชคร้าย....ที่หลบไม่พ้นแก้วเสียแล้ว
 
“คุณนายครับ คุณผู้หญิงโดนชน!”
 
“แก้ว!!!!” โทโมะตะโกนลั่นพลาวิ่งเข้ามาโอบอุ้มร่างที่นองเลือดของแก้ว น้ำเสียงละล่ำละลักของเขาอยากเกินที่จะควบคุม มารดาของเขาเองก็ตกใจไม่แพ้กัน
 
“แก้ว...ฮึก...อย่าเป็นอะไรนะ....ทำไมคุณแม่ต้องทำแบบนี้!!!จงเกลียดจงชังอะไรแก้วนักหนา?!!! ผมเกลียดคุณแม่!!!”เขาตวาดลั่นใส่คนเป็นแม่น้ำตาคลอ  หัวใจดวงน้อยที่ผูกแขวนไว้กับอีกคนกำลังถูกคนอื่นกระชากออกไปอย่างไม่มีชิ้นดี คนอื่นที่ทำร้ายหัวอีกครึ่งของเขา คือแม่แท้ๆของเขาเอง
 
“แม่ไม่ได้ตั้งใจนะลูก”
 
“นี่มันเกิดอะไรขึ้นนะคุณ หนูแก้ว!!” ไม่มีใครรับได้กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เขารีบอุ้มแก้วขึ้นรถไปโรงพยาบาลทันที  ไม่สนใจเสียงร้องเรียก เสียงถามไถ่ เสียงร้องไห้ระคนของคนเป็นแม่แม้แต่น้อย ไม่ใช่ว่าเขาไม่รักมารดา เพราะเขารักแม่ตัวเองมาก มากเกินกว่าจะรักตัวเองเขาถึงต้องเสียใจแบบนี้  ทั้งๆที่เขาเพียรพยายามทำเพื่อนมารดาทุกอย่างแต่ทำไมสิ่งที่ได้ตอบแทนคือ...ความว่างเปล่า ใจร้ายกับคนที่เขารักได้ถึงเพียงนี้!!!
 
“แก้วจ๋า...ฮึก...แข็งใจอีกนิดนะคนดี พะ...พี่กำลังจะพาแก้วกับลูก....ไปหาหมอ”ระหว่างทางเขาพูดกับแก้วตลอดเวลา แม้แก้วจะหมดสติไปแล้วก็ตามแต่  ตอนนี้สิ่งเดียวที่เขาพอจะทำได้คือภาวนาให้ลูกเมียปลอดภัย!
ทุกสิ่งอย่าล้วนแต่ความกรุณาของพระเจ้า!!!
 
.
.
.
.
.
    ไม่นานนักแก้วก็ถึงมือหมอ เขานั่งไม่ติดด้วยความกระวนกระวายใจลมหายใจของเขาเหลือน้อยเต็มทีแต่ตราบใดที่แก้วยังคงหายใจอยู่เขาจะยังคงสู้เพื่อเธอต่อไป น้ำตาของลูกผู้ชายหลั่งรินด้วยความเสียใจ น้ำตาอุ่นร้อนยิ่งทำให้เขารู้สึกเหมือนกับกว่ามันเป็นน้ำกรด ร้องไห้จนไม่รู้ว่าที่กลั่นออกมาจนหยดสุดท้ายนั่นใช่น้ำตาหรือหยาดเลือดกันแน่!
 
     ภาพที่ทำให้เขาทุรนทุรายเหมือนมีคนเอามีมากรีดอกเพื่อควักดวงใจออกไปก็คือตอนที่เห็นหมอกำลังปั๊มหัวใจร่างที่ยังนอนแน่นิ่งไม่ไหวติงอย่างแก้ว เขาไม่เคยรู้สึกเจ็บปวดใดๆเท่านี้มาก่อนเลย หัวใจที่เต้นตุ้บๆเริ่มแผ่วลงตามชีพจรของคนในห้องฉุกเฉิน ทุกครั้งที่หมอปั๊มหัวใจแก้ว ร่างของเขาก็เหมือนกระตุกตามไปอย่างไงอย่างงั้น
 
“กลับมา...กลับมาหาพี่” น้ำตาที่รินจดจนเปรอะเปื้อนใบหน้าหล่อของเขา ทรมานไหม?  มนเจ็บจนพูดไม่ออกแล้ว สักพักคุณหมอก็เดินออกมาด้วยสีหน้าคร่งเครียด  หยุดทุกอย่าง หยุดการปั๊มหัวใจ หยุดทำงาน และสิ่งสุดท้ายที่เขาเห็นคือ....สายออกซิเจนที่ถูกทอดออก!!
 
“หมอ! หมอออกมาทำไม?”
 
“เอ่อ...คุณวิศวครับ ผมช่วยภรรยากับลูกของคุณจนสุดความสามารถ....เสียใจด้วยครับ”
 
“ไม่จริง! หมอโกหก แก้วยังไม่ตาย ลูกกับเมียของผม...ยังไม่ตาย!!!”โทโมะตะโกนใส่หน้าหมอด้วยน้ำตา อีกฝ่ายก้มหน้ารับเพราะตนยื้อชีวิตจนสุดความสามารถแล้วจริงๆ  คำบอกเล่าของหมอเหมือนกับเสียงของยมทูตที่ตัดสินแล้วว่าเขาจะมาเอาแก้วกับลูกของเขาไป
 
“ผมเสียใจครับ คนไข้เสียเลือดมาก เด็กก็ไม่อยู่แล้วครับ....หมอพยายามจนสุดความสามารถแล้ว เสียใจด้วยอีกครั้งครับ”สิ้นคำหมอเดินออกไป ทิ้งให้โทโมะนิ่งค้างอยู่อย่างนั้น ถ้าเปรียบตัวเขาตอนนี้เขาคงเป็นฝุ่นอากาศไปเสียแล้ว รู้สึกว่าตัวละลายหายไปไม่มีที่ยืนบนโลกใบสวยที่เคยมีแก้วเคียงข้าง  ขายาวก้าวเดินไปยังเตียงของแก้วที่ยังนอนแน่นิ่ง
 
     ภายในห้องเงียบสงัดหลังจากที่หมอและพยาบาลเดินออกไป ไม่มีแม้กระทั่งเสียงหายใจของคนที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง เขาลูบไล้เรียวหน้าของแก้วช้าๆ โทโมะไล่จูบตั้งแต่กลุ่มผมหอมของแก้วที่ตอนนี้แม้จะยังแปดเปื้อนคราบเลือดก็ยังคงความหอมได้ตลอด  หน้าผากเนียนที่เขาโปรดปราน ดวงตาเรียวคู่สวยหากแม้ว่าเธอลืมตา นัยน์ตาอ่อนหวานมันทำให้เขารักเธอได้อย่างไม่รู้ลืม  จมูกโงเป็นสันยังคงรับกับใบหน้าสวยของแก้วได้เป็นอย่างดี และสุดท้าย.....
 
เรียวปากอวบอิ่มที่เขาหลงใหลไม่รู้จบ มันหอมหวานเสียจนไม่อยากจะเชื่อว่านี่...จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาจะได้สัมผัสมัน!
 
“ฮึก....พี่รักแก้ว...รักเสมอ ลืมตาหน่อยได้ไหมคนสวย?  กลับมาแต่งงานกับพี่เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป”เขายกมือแก้วขึ้นแนบแก้มด้วยความรัก น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าที่เพียรไหลไม่รู้จบ
 
“ตัวเล็กพ่อรักหนูนะ  อยู่กับแม่เขาอย่าดื้อรู้ไหม?”
 
“......”
 
     มีเพียงความเงียบภายในห้อง เขาเป็นเพียงไอ้บ้าที่ยืนพูดกับร่างไร้วิญญาณไม่แม้แต่จะตอบโต้อะไรได้ด้วยเลย ปาฏิหาริย์ไม่มีอยู่จริง...แก้วไม่ฟื้นขึ้นมาอย่างที่ควรจะเป็น!
 
“พี่....จะบอกแก้วอีกครั้ง....พี่รักแก้ว...ฮืออออ~…..อย่าทรมานพี่อีกเลย ตื่นได้แล้วเด็กขี้เซา....รักเราทุกวันพี่สัญญาว่าพี่จะรักแก้วคนเดียวเท่านั้น!!พี่สาบาน”
 
     วันนี้เขาละอยากจะต่อยอปากตัวเองเสียจริง เมื่อครั้งก่อนเขายังนั่งเถียงกับแก้วเรื่องละครทีวี ที่พระเอกสูญเสียคนรักและให้คำสัญญากับตัวเองว่าจะรักแค่คนรักคนเดียว เขาเคยพูดว่า...
 
“โธ่! เชื่อเถอะ เดี๋ยวพอเจอกับนางเอก พระเอกก็กลับคำ”

“ไม่หรอก พี่นะมองโลกในแง่ร้าย เอานิสัยตัวเองมาใช้อ่ะดิ!”
 
 
  วันนี้เขาเข้าใจถึงความรู้สึกนั้นดีแล้ว เขาไม่สามารถเปลี่ยนใจไปรักใครอื่นได้จริงๆ  เขาเข้าใจถึงความรู้สึกของพระเอกคนนั้นแล้ว....
 
“นางเอกของพี่อยู่นี่ไง...แล้วจะให้พี่ไปรักใครได้อีก....หลับให้สบายนะนางเอกตัวน้อย พี่จะรอวันที่เราจะได้รักกันอีกครั้ง” เขาก้มจูบหน้าผากเนียนของแก้วอีกครั้ง ผมตั้งสัตย์กับตัวเอง คนที่เขารักมีเพียงเธอเท่านั้น....
 
 
ต่อให้พี่คร่ำครวญสักเพียงไหน...แก้วก็ไม่มีวันกลับมา

แก้วจากพี่ไป ทิ้งให้พี่อยู่เพียงลำพัง....บอกพี่ทีว่าพี่จะใช้ชีวิตที่เหลือต่อไปยังไง

รู้บ้างไหม?ว่าหนทางที่พี่ไม่มีแก้วเคียงข้าง มันอ้างว้างและเดียวดายเพียงไหน

ไม่สายเกินไปใช่ไหม..ถ้าพี่จะบอกรักให้แก้วกับลูกได้ฟัง
 
 
                                  รักเธอเหลือเกิน รักจนเกือบขาดใจตาย.....
 
 
...................................................................................................................................
เป็นไง?ฉากนี้หวา่นไหม?(หวานบ้านแกสิ ไอบ้า!!!)
อันที่จริงมันจบแล้ว(หรือยังไม่จบ???)
อย่าด่าไรเตอร์นะ แบบว่า ไงดีล่ะ?????
หิวข้าว(เกี่ยว??-*-) เดี๋ยวมาอีกรอบแล้วกัน>___<