Jealous...หึงนะคร๊าบบบ

 

            การจากไปของแคทสร้างความโศกศัลย์ให้กับทุกคนไม่น้อย แม่ของแคทตั้งใจจะนำร่างไร้วิญญาณของลูกสาวคนเดียวประกอบกิจที่ญี่ปุ่นแล้วตั้งปณิธานไว้แล้วว่าจะไม่กลับไปอยู่เมืองไทยอีก!

 

“ฉันเสียใจนะพิม ฉันเองก็ไม่อยากให้เรื่องมันเป็น.....”

 

“ฉันเข้าใจ...ฮึก...ยัยแคทก็คงเข้าใจ เธออย่าโกรธหรือโทษใครเลย...มันคงเป็นเวรกรรมของลูกสาวฉันเอง”พิม แม่ของแคทเอ่ยปรามความคิดของแม่โทโมะ  แม้ในใจเสียใจแทบขาดใจแต่เธอก็ต้องทำตามที่ได้ให้สัญญากับลูกสาวเอาไว้  เธอจะไม่โกรธไม่เกลียดแก้วและโทโมะ และไม่ว่าใครก็ตามเช่นเดียวกัน!

 

“ผมผิดเองครับคุณน้า ผมขอโทษ”ร่างสูงเปรยเสียงแผ่วความเศร้ากัดกินในหัวใจอย่างทรมาน เพราะเขาเอง ทุกอย่างมันยุ่งยากก็เพราะเขา 

 

“ช่างเถอะ...ส่วนหนู ฉันขอโทษที่ตบเธอวันนั้น”แม่ของพิมเอ่ยขอโทษแก้ว เจ้าตัวไม่กล้าสบสายตาอีกฝ่ายเท่าไหร่แต่ก็รีบพยักหน้ารับโดยทันที

 

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ...แก้วสมควรแล้ว”

 

 

                เมื่อเห็นว่าการที่โทษกันไปโทษกันมาอยู่อย่างนี้มันไม่ได้ช่วยให้เกิดอะไรขึ้น  คนตายไม่มีวันหวนคืนขึ้นมาได้!  ฉะนั้นทุกคนตั้งใจไว้แล้วว่าหลังเสร็จงานศพของแคทในวันพรุ่งนี้จะเดินทางกลับประเทศไทยทันที

 

โทโมะพาแก้วมานั่งสงบจิตสงบใจภายในสวนสาธารณะ ยามค่ำคืนผู้คนไม่ค่อยจะมีเสียเท่าไหร่ นั่นเป็นโอกาสดีที่แก้วจะปล่อยโฮได้เต็มที่หลังจากกักเก็บมานาน

 

“ฮึก....เพราะแก้ว”

 

“อย่าร้อง อย่าโทษตัวเอง ไม่มีใครอยากให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นหรอกนะ เด็กดีอย่าร้องไห้สิ J” ร่างสูงนั่งยองๆต่อหน้าแก้วที่นั่งบนม้านั่งพร้อมกอบกุมมือน้อยที่สั่นระริกไว้อย่างปลอบปะโลม

 

“พี่จะว่าอะไรแก้วไหม?ถ้าแก้วจะบอกว่า.....พี่ปล่อยมือจากแก้วเถอะ”

 

“.....”

 

เหมือนคำพูดแผ่วเบาของแก้วยังคงดังก้องซ้ำไปซ้ำมาในความคิดของโทโมะ ไม่มีเสียงตอบรับ จากเขา แววตานิ่งงันเพ่งเล็งไปยังแก้ว...จุดหมายเดียวในชีวิตของเขา 

 

“ทำไมพูดแบบนี้”เขาเอ่ยถามเสียงราบเรียบ อยากจะโกรธอยู่เหมือนกัน ถ้าไม่ติดที่ว่า   โกรธไม่ลง

 

“แก้ว  แก้วมันตัวซวย มีแต่เรื่องเดือดร้อนมาให้พี่ แก้ว....”

 

 

“อย่าปล่อยมือจากพี่”เขาพูดแค่นั้นก่อนจะดึงตัวแก้วไปกอดแน่น  ร่างบางหลับตาช้าๆปล่อยให้น้ำตาอุ่นร้อนรินรดบนหัวไหล่ของเขาจนเปียกชุ่ม แค่นั้น  เขาพูดแค่นั้น หัวใจที่เคยอ่อนแอของแก้ว กลับดูมีกำลังใจขึ้นมาเสียดื้อๆ จริงสินะ...คนเรามันอยู่ได้ด้วยความหวังนี่นา

 

 

2  คนไม่ได้พูดคุยอะไรกันอีก  โทโมะทำเพียงแค่จูงมือแก้วกลับเข้าไปภายในบ้านก่อนจะนอนกอดเธอไว้เสียแน่น กลัวเหลือเกินว่าแก้วจะหนีเขาไป กลัวไปทุกสิ่งอย่างเลยจริงๆ...เขาไม่กล้าแม้แต่จะหลับ หากเขาหลับตื่นขึ้นมาแล้วไม่เจอแก้ว เขาจะทำอย่างไร?

 

เช้าวันต่อมา

 

“คุณแม่ครับ ผมกับแก้วจะกลับทีหลัง....”

 

“กลับพร้อมกันนี่แหละ! อย่าทำตัววุ่นวาย”แม้แม่ของเขาจะไม่อะไรกับแก้วมากแล้ว แต่ก็ยังไม่วายประชดประชันเล็กน้อย  โทโมะส่ายหน้าอย่างหน่ายก่อนจะยอมทำตาม ส่วนแก้วได้แต่ก้มหน้าเงียบตลอดการเดินทาง

.

.

.

.

.

.

.

ประเทศไทย

 

“รักกันเข้าไป ที่มันวุ่นวายขนาดนี้นี่เพราะใคร? เหอะ!” ทันทีที่ถึงบ้านแม่ของโทโมะก็รีบบ่นเอาเสียยกใหญ่เมื่อโทโมะแยกตัวกลับไปนอนที่คนโของเขาดังเดิม คนเป็นสามีส่ายหน้าระอาก่อนจะตอบคำถามของภรรยา

 

“เพราะคุณนั้นแหละ!”

 

“คุณ! กลับมาคุยกันก่อนะ คุณว่าใคร คุณ!!!!!”สามีเดินหนีไปด้วยความเบื่อหน่ายโดยไม่ฟังเสียงร้องเรียกของภรรยาแม้แต่น้อย

 

 

 

“ทำอะไรอยู่เอ่ย? หอมจัง”มือหนาสวมกอดจากทางด้านหลังพลางกดจูบลงบนเรือนผมหอมของคนตัวเล็กในอ้อมกอด  อีกฝ่ายทำท่ายุกยิกเพราะทำอะไรไม่ถนัดเสียหากเขายังดึงดันที่จะกอดเธอแน่นขนาดนี้

 

“อา.....ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ ลุง-O-“

 

“เดี๋ยวจะโดนตี-__-  เรียกพี่ลุงได้ไงกัน? ไอ้เด็กบ้า-o-“ ร่างสูงพลิกตัวแก้วเข้าหาก่อนจะยกมืดเตรียมฟาด (อันที่จริงแค่ขู่-*-)  แต่...อีกฝ่ายก็ยกตะหลิวขู่เหมือนกัน

 

 

                                 ตีสิ! แก้วจะเอาตะหลิวฟาดหน้าเลยคอยดู^^

 

 

“พี่แก่แล้วไง^O^”

 

“-___- ” พี่ไม่ได้แก่นะ...แค่มีเมียเด็กอ่ะ ฮ่าๆๆ>O<” ไม่ต้องสงสัย? แก้วโดนเขาเอาคืนเสียแล้ว จริงๆเลย เรื่องที่ทำให้แก้วอับอายล่ะ เขาถนัดนักให้ตายเหอะ!

 

“ใครเมียพี่?”

 

“อืม...นั่นสิ จำไม่ได้แล้วด้วย-3-  อ๋อ...พลอยไง ใช่ล่ะๆพี่ไปหาพลอดีกว่า^^~”มีความสุขนะกับการที่ได้แกล้งแก้ว! ร่างบางทำหน้าเง้างอดอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนจะตะโกนเรียกเขา นั่นทำให้อีกฝ่ายฉีกยิ้มอย่างพึงพอใจเป็นที่สุด!

 

“หยุดเลย!”

 

“อื้ม ว่าไงครับ??”ร่างสูงหันกลับมาด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์กวนบาทาร่างบางไม่น้อย เห็นก็เห็นว่าเธอกำลังโกรธอยู่ก็ยังจะไม่เลิกแกล้ง นิสัยเสียอ่ะ!

 

“ ......สามีจะไปไหนค่ะ!?”

 

 

 

......................................................................................................................................

50% ที่เหลือค้าาาา^O^

 

“โว้...ยอมรับแล้วเหรอเด็กน้อย^O^”ร่างสูงเดินกลับมาหาแก้วอีกครั้งด้วยสีหน้าทะเล้นทะลึ่ง หน้าหมั่นไส้นัก!

 

 

                                      คำก็เด็ก สองคำก็เด็ก ชิ!

 

 

“พี่ป๊อปโทรมา ขอตัวก่อนนะค้า>__<” ขอบคุณพระเจ้าจริงๆที่ให้ป๊อปปี้โทรมาตอนนี้ เธอจะได้เอาคืนเขาเสียบ้าง  เมื่อรู้ว่าใครโทรหาแก้วเขาก็แทบจะยื้อแย้งโทรศัพท์มาเสียให้ได้ ถ้าไม่ติดที่ว่าแก้วขู่....... “อย่างี่เง่า-o- เพราะถ้าพี่งี่เง่า แก้วจะออกไปหาพี่ป๊อป!”    จ้าTOT

 

[แก้วเป็นไงบ้าง? ไปญี่ปุ่นมาไม่ใช่เหรอเรา]

 

“ค่ะ  ไม่ค่อยดีเท่าไหร่หรอกค่ะ ขอบคุณนะพี่ป๊อปที่เป็นห่วงแก้ว”

 

[แก้ว..ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นพี่ยังอยู่ข้างแก้วเสมอนะ ไม่ต้องกลัวหรอก   คบกับเขานานๆนะ^^] บางที...เธอควรให้อภัยป๊อปปี้แบบจริงๆจังเสียที  การจดจำและฝังใจกับเรื่องราวในอดีตไม่ได้ช่วยอะไรให้ดีขึ้นมาเลยแม้แต่น้อย 

 

“พี่ป๊อป...เรื่องทั้งหมด แก้วจะลืมแล้ว ลืมว่าเคยเป็นคนรักของพี่ ลืมว่าพี่เคยทำร้ายแก้ว  เราเป็นพี่น้องกันนะ?” แก้วตัดสินใจพูดครั้งเดียวจบโดยแทบไม่ได้หายใจ ปลายสายนิ่งเงียบไปอึดใจก่อนจะตอบกลับมา

 

[อื้ม...ขอบคุณนะน้องสาวที่ให้อภัยพี่ได้เสียที  งั้นเท่านี้ก่อนนะ]

 

“เดี๋ยวพี่ป๊อป....สิ้นเดือนนี้แก้วจะเรียนจบแล้ว  พี่อย่าลืมมาฉลองกับแก้วนะ”

 

[ได้สิ....ถ้าเขาไม่ฆ่าพี่นะ ฮ่าๆๆๆ] ป๊อปปี้เอ่ยแซวเล็กน้อยเพราะรู้นิสัยคนข้างกายของแก้วดีว่าขี้หึงเกินใคร  นี่เขายอมให้แก้วกลับมาคุยกับป๊อปปี้ได้นี่ก็ถือว่า...สุดยอดแล้วล่ะ==

 

“ค่า”หลังจากวางสายจากป๊อปแก้วก็เดินกลับมาหาโทโมะที่นั่งหน้าง้ำอยู่ที่โซฟา เปล่าเลยเขาไม่ได้งอน ไม่ได้โกรธ ไม่ได้หึง! เปล๊าววววววววววว!

 

“อาทิตย์หน้าไป....เดตกัน?”

 

“ไม่ไป ;’P ไปกับแฟนเก่าเราสิ เฮอะ!” ไม่ได้ปะชดนะ ไม่ได้ประชดจริงๆ==(เหรอ?)

 

“โอเค้...ถ้าไปจริงๆอย่าหึงแล้วกัน จุ๊บ ;X” ร่างบางจู่โจมหอมแก้มเขาแผ่วเบาก่อนจะวิ่งหนีเข้าห้องนอนไป  บ้าจริง!  นี่หลายเหตุการณ์มากมายผ่านมาเขายังไม่ยอมเปลี่ยนแปลงตัวเองเสียที  (นี่มันจะจบแล้วนะ-o-)

 

“เด็กแสบ=O=” ร่างสูงสบถกับตัวเองเบาๆก่อนจะเดินตามเข้าห้องไป....

.

.

.

.

.

.

ส่วนเขื่อนและมีน  ตอนนี้ถือได้ว่าพัฒนาไปได้ไกลแล้วเหมือนกันจากความผูกพันเล็กๆเป็นจุดเริ่มต้นของความรัก เขื่อนเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงหันมาชอบมีนได้? ทั้งที่เขาก็เห็นเธอเป็นน้องสาวมาโดยตลอด วันนี้เขาจึงตัดสินใจพูดอย่างเป็นทางการกับเธอเสียที

 

“มีน”

 

“อือ...อะไรพี่เขื่อน??”

 

“คบกัน! คบกับพี่ได้ไหม?-////////-”

 

“......”  เธอเองก็ตกใจไม่น้อยที่จู่ๆเขาก็ขอคบเสียดื้อๆ แล้วจะให้เธอตอบว่ายังไงดีล่ะ???

 

“พี่เขื่อน”

 

“เร็วไปไหม? พี่ไม่ชอบรออะไรนานๆ มีนก็รู้^^”เพราะความเป็นคนตรงไปตรงมาของเขามีนจึงเผลอใจ? เขาไม่เสแสร้งรู้สึกอย่างไรก็พูดอย่างนั้น ดีล่ะ ในเมื่อเขากล้าขอ...เธอก็จะกล้าให้!

 

“ในเมื่อพี่กล้าที่จะพูดกับมีนตรงๆ มีนก็...โอเคค่ะ”

 

“จริงนะมีน โห^O^ พี่ลุ้นแทบแย่  น่ารักจังเลย”เขื่อนยิ้มร่าอย่างพึงพอใจก่อนที่ทั้งคู่จะพากันไปเที่ยว บางที...คนใกล้ตัวที่คุณมองข้าม เขาอาจจะเป็นรักแท้ของคุณก็ได้! เพราะฉะนั้นอย่าไว้ใจทางและ...อย่าวางใจตัวเองนะค้า^O^

.

.

.

.

.

“นี่! หมายความว่าไงไม่ทราบ??”โทโมะเดินตามมาก่อนจะคว้าแขนแก้วเอาไว้ อีกฝ่ายแลบลิ้นปลิ้นตาใส่อย่างล้อเลียนแต่โทโมะกลับมองว่าแก้ว ยั่วโมโห

 

“หมายความตามที่พูดแบร่ๆๆ”

 

“อ๋อเหรอ? แม่ตัวดี....ไหนดูสิยังจะปากดีอยู่อีกหรือเปล่าไอ้ตัวเล็ก^O^”

 

“ว้าย~ ปล่อยน้า>_<”มือหนาเกี่ยวกระหวัดเอวบางลงมาบนเตียงด้วยกัน ไม่ต้องบอกหรอกว่าเขาจะลงโทษเธอด้วยวิธีใด  ??  พลางค่อมตัวเอาไว้มองหน้าแก้วอย่างคาดโทษ บ้าจริงๆเธอทำให้เขารู้สึกหมั่นไส้จนอยากจะกลืนกินคนๆนี้เข้าไปทั้งตัว(เกี่ยว??)  ขาว สวย หมวย น่ารัก>///<  เกินไปแล้ว หวงเว้ยยยย!

 

 

                                      ไม่ไหวแล้วน้า><

 

 

“อ๊ากกกก จะทำอาร้ายยยยย>O<” ร่างบางร้องวี้ดว้ายเมื่อเขาฉีกกระฉากเสื้อของเธอจนหลุดลุ่ย ผิวขาวราวกับไข่ปอกของแก้ว ปรากฏต่อสายตาหมาป่าของเขา ให้ตายเหอะ นิสัยไม่เปลี่ยนเลย  ไม่ว่าจะกี่ปีๆผ่านไป

 

“เอ้า! จะปล้ำแก้วไง^__^”

 

 

                               อ๊ากกกก หน้าด้าน กล้าพูด-O-

 

 

“ไม่เอา แก้วง่วงTT  น้าๆๆ  พี่จะทำร้ายแก้วได้ลงคอเหรอTOT”

 

“จ้า^O^”ร่างสูงตอบกลับเสียงหวานทำเอาแก้วอยากจะร้องไห้  แต่เธอก็ไม่มีแรงจะไปต่อกรกับเขาหรอก แรงมีเท่าลูกมดอย่างเธอจะไปสู้อะไรเขาได้-___- 

 

 

                                    ผู้หญิงนี่อ่อนแอจริงTToTT

 

.

.

.

“ฮื่อ..อ๊ะ ๆ ๆ”ไฟรักที่โหมกระหน่ำ อย่างไม่มีหยุดหย่อนทำเอาแก้วครวญครางด้วยความเจ็บปวด ไม่รู้สิครั้งนี้มันไม่เหมือนกับครั้งก่อนๆ เธอรู้สึกปวดหน่วงๆที่ท้องน้อยนิดๆ เจ็บจี๊ดๆทุกครั้งที่เข้ากระแทกกระทั้น?

 

“เป็นอะไรไปคนสวย?”ร่างสูงเอ่ยถามทั้งที่ยังไม่ละจากตัวของแก้ว เขาค้างไว้อยู่อย่างนั้น!

 

“ปะ...ปวดท้อง”เมื่อเห็นว่าแก้วพูดจริงเขาจำต้องถอนตัวออกจากแก้วแล้วมาดูอาการของเธอแทน ร่างบางนอนตัวงออย่างทรมาน ความรู้สึกปวดแปลบกลับเข้ามาอีกครั้ง เธอเป็นบ้าอะไรไปเนี่ย???!

 

 

 

                                       โอ๊ย! ปวดท้องอ่ะ

 

 

“แก้วเป็นอะไรหรือเปล่า พี่ทำแรงไปเหรอ??”โทโมะแต่งตัวลวกๆก่อนจะเข้ามาดูแก้ว อีกฝ่ายนอนดิ้นตัวงอ ดวงตาปิดสนิท เห็นแล้วเขาก็ได้แต่สงสารและไม่เข้าใจว่าทำไมถึงปวดท้งเอาเสียดื้อๆ

 

“ไม่...ไม่รู้ แก้ว”

 

“ปวดแบบไหน? บอกพี่มาสิ พี่จะไปหายาให้”

 

“ไม่รู้...แก้ว ปวด ฮือ มันเหมือนมีอะไรสักอย่างที่บีบรัดอยู่ข้างใน แก้วไม่ไหวแล้ว ฮึก”ดีดดิ้นอยู่สักพักแก้วก็สลคาอ้อมแขนของเขาไป โทโมะตกใจทำอะไรไม่ถูกเขาจึงจัดการชำระร่างกายให้แก้วจนเรียบร้อยก่อนจะเฝ้าดูอาการไม่ห่าง รอให้แก้วตื่นเข้าจะพาหาหมอทันทีอยากรู้เหมือนกันว่าแก้วจะเป็นอะไร???

 

 

                                         เลือด!!!!

 

 

.....................................................................................................................................................

 

เอิ่ม-____- ไม่ได้อัพ หลายวันเหมือนกัน ยังจำเรื่องนี้ได้ป่าว??

ที่ถามเพราะ....ไรเตอร์เกือบจะลืมไป แฮ่ๆ^O^

เอ่อ...เอา 50%  ไปก่อนนะ เดี๋ยวคืนนี้แวะมาเติมให้ครบ ไปข้างนอกแปปนะคับ>3<

 

เอ่ออออ...-___-^^  มาอัพอีก 50% แล้วน้า าาา แก้วเป็นอะไรก็ไม่รู้ เอาล่ะเดาๆกันไป

ใครเดาถูกจะ......เอาไรดีหละ่^^  

คืนนี้ไปละนะ ไรเตอร์อาจจะหายตลอดไป>O<~