Jealous...หึงนะคร๊าบบบ

 
“เดี๋ยวสิแก้ว...เดี๋ยวพี่ไปส่ง!”ร่างสูงคว้าหมับเข้าที่ข้อมือของแก้ว แต่เจ้าตัวสะบัดพรึ่บอย่างไม่ใยดี
 
“ไม่ต้อง! ฉันไปของฉันเองได้! คุณกลับไปเถอะ!!”
 
“เมื่อไหร่แก้วจะเลิกดื้อซะที! เอ่อ...พี่ขอโทษ พี่บอกแล้วไงเดี๋ยวพี่ไปส่ง!”เมื่อรู้ตัวว่าเผลอขึ้นเสียงใส่ เขาจึงรีบขอโทษทันที แก้วทำหน้าบึ้งอย่างงอนๆ ไม่อยากคุยกับเขาเท่าไหร่
 
“มะ.....”
 
“อย่าปฏิเสธพี่เลย..เดี๋ยวสาย ไปกันเถอะ!”ใช่! เพราะถ้าขืนเขายังรั้งเธออยู่อย่างนี้วันนี้เธอคงไม่ได้ไปเรียนแน่ๆ! แก้วจำต้องขึ้นรถไปกับเขาอย่างเสียมิได้
 
มหาลัย
 
“ยัยแก้ว.....^^  O o O!!!”มีนหน้าตื่นทันทีที่เห็นว่าใครมาส่งเพื่อนรัก แก้วลงจากรถด้วยความหัวเสีย ก่อนจะเดินหนีเขาไป
 
“แก้ว! เดี๋ยวพี่มารับ”
 
“ไม่ต้อง! ถ้าไม่เชื่อ....ก็ไม่ต้องมาเจอกันอีก!”แก้วขู่ทิ้งท้ายก่อนจะเดินไปหามีน ร่างสูงหน้าบึ้งไปเล็กน้อยก่อนจะขับรถกลับไป
 
“ยัยแก้ว! บอกฉันมานะ ว่าเกิดอะไรขึ้น แกกับ พี่โทโมะมาได้ยังไง อะไรกันอ่ะ???”มีนเอ่ยถามด้วยความสงสัย
 
“เขาบอกว่า......”แก้วเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้มีนฟัง อีกฝ่ายมองตามอึ้งๆไม่คิดว่าเรื่องมันจะยุ่งยากมากมายขนาดนี้
 
“แล้วนี่...แกจะใจอ่อนหรือเปล่า?ที่พี่เขาตามง้อขนาดนี้นะ”
 
“เขาหมั้นแล้วนะ! ถึงเขาจะบอกว่าเขารักฉัน แต่มันก็สายไปแล้ว มันสายไป.....”ร่างบางตอบกลับเสียงแผ่ว มีนพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ ก่อนที่ทั้งคู่จะพากันขึ้นไปเรียน
.
.
.
.
.
“นี่แกหายไปไหนมาทั้งคืน! ทั้งที่เมื่อวานเป็นงานหมั้นของแกแท้ๆนะ!”คนเป็นแม่ต่อว่าทันทีที่ลูกชายกลับถึงบ้าน อีกฝ่ายตอบกลับ
 
“คุณป้าค่ะ ค่อยๆพูดค่อยจากันเถอะค่ะ”
 
“หนูแคทใจดีเกินไป อะไรกัน นี่ ตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไป แม่จะให้หนูแคทไปเป็นเลขาแกที่บริษัท!”คนเป็นแม่เอ่ยสั่งเสียงเฉียบจนเขาชะงักไป
 
“คุณแม่! เยอะไปแล้วนะครับ! ผมแค่ไปนอนคอนโดมา จะอะไรกันนักกันหนา”ร่างสูงเถียงกลับอย่างไม่ยอมแพ้เช่นเดียวกัน
 
“ไม่รู้ล่ะ! ฉันตัดสินใจไปแล้ว หนุแคทเดี๋ยวพรุ่งนี้ให้ตาโทโมะสอนงานให้นะ แม่ไปนอนก่อนล่ะ”
 
“ค่ะ”หลังจากเจรจากันเรียบร้อยแล้ว โทโมะเดินขึ้นห้องด้วยความอารมณ์เสีย พยายามอยู่นานที่จะข่มตาหลับ!
 
.
.
.
เช้า
“โชคดีนะหนูแคท ตาโทโมะดูแลหนูแคทด้วยนะ”คนเป็นแม่บงการเขาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มส่วนโทโมะทำได้เพียงตอบรับอย่างเซ็งแซ่
 
“ครับ! เชิญครับคุณแคท”
 
“ขอบคุณค่ะ^^”โทโมะเปิดประตูรถให้แคท คนเป็นแม่อมยิ้มอย่างพอใจก่อนจะเดินเข้าบ้านไป   ระหว่างทางไปบริษัทไม่มีการสนทนาใดเกิดขึ้นระหว่างโทโมะและแคท ร่างบางมองเขาด้วยความอึดอัด ใช่ว่าเธอจะมีความสุขงั้นหรอก......
 
“เดี๋ยว...ถ้าคุณมีอะไรไม่เข้าใจ ถามเลขาของผมได้เลยนะครับ”
 
“ค่ะ เอ่อ...แล้ว คุณอึดอัดไหมค่ะ?ที่ฉันต้องมาอยู่กับคุณตลอดเวลา”
 
“ไม่หรอกครับ...ตามสบายนะ”เขาตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจมากนักก่อนจะก้มหน้าก้มตาทำงานต่อไป จนถึงพักกลางวัน ....
 
“เอ่อ..โทโมะค่ะ คือแคทต้องกลับก่อนนะค่ะ พอดีคุณแม่แคทท่านมาเยี่ยมนะค่ะ จะกลับไปด้วยหรือเปล่า?”
 
“เหรอครับ?แต่ผมยังเคลียงานไม่เสร็จเลย งั้นเดี๋ยวผมให้คนรถไปส่งคุณ ตอนเย็นผมตามไปแล้วกัน ตกลงไหมครับ?”แคทพยักหน้ารับยิ้มๆก่อนจะเดินออกไป
 
                  หลังจากที่แคทกลับไปได้ไม่นานโทโมะก็ีนึกขึ้นมาได้ว่าวันนี้แก้วเลิกบ่าย 2 เขาจึงไปดักรอรับที่หน้าวิทยาลัยและตามเคย..แก้วก็เดินหนีเขาเช่นเดียวกัน
 
“แก้ว! กลับกับพี่นะ”
 
“งานการไม่มีทำแล้วหรือไง?ถึงได้มาตามคนอื่นเขาแบบเนี้ย”คำถามประชดของแก้วทำเอาเขาส่ายหน้าขำๆเล็กน้อย ยิ่งเขาหัวเราะแก้วกยิ่งโกรธ
 
 
                                    ฉันไม่ตลกด้วยสักนิด!
 
 
 
“เอ่อ...ยัยแก้ว ฉันต้องไปทำรายงานต่อ แกจะกลับด้วยไหม?”มีนเอ่ยถามเสียงตะกุกตะกัก
 
“ไม่ต้องหรอกมีน เดี๋ยวพี่ไปส่งแก้วเอง!”โทโมะชิงตอบได้ทันท่วงที แก้วหันไปต่อว่าเขาด้วยความไม่พอใจ รวมถึงหันไปว่ามีนที่พยักหน้าเห็นด้วยกับเขา!
 
“ยัยมีน!”
 
“ฉันไปนะ แฮ่ๆ”
 
 
“ยัยมีนเดี๋ยว...เดี๋ยวก่อน ยัย.....”
 
“ฮะๆ ไปกับพี่เถอะ เร็ว”
 
“ฉันไม่ไป เชิญคุณตามสบายเถอะ เฮอะ!”แก้วหันไปต่อว่าพร้อมกับสะบัดหน้าหนี โทโมะเดินตามมายิ้มๆก่อนจะตวัดอุ้มแก้วขึ้นแนบอก อีกฝ่ายร้องโวยวาด้วยความตกใจ แต่ก็ไม่ดีดดิ้นเพราะเกรงว่าจะตกไปเสียก่อน
 
“ทำอะไร?ปล่อยฉันนะ ปล่อยๆๆๆ”
 
“ก็แก้วบอกให้พี่ตามสบาย...ก็นี่ไง ตามสบายของพี่ก็ถือว่าแก้วอนุญาตแล้วนะ”ร่างสูงพูดแกมติดเจ้าเล่ห์จนแก้วโมโห นึกอยากจะตบปากเขาจริงๆ   ........ เมื่อเข้าไปนั่งในรถเขาก็พาขับมาที่บริษัท เธอเองก็งงเหมือนกันว่าเขาจะพามาทำไม ถ้าแม่เขารู้เข้าเป็นเรื่องแน่
 
“ลงมาสิครับ^^”ร่างสูงเดินอ้อมมาเปิดประตูให้แก้ว แต่เจ้าตัวยังนั่งเชิดกอดอกอย่างไม่แคร์
 
 
                                  คุณไม่กล้าทำอะไรฉันหรอก!~
 
 
“ไม่! ฉันจะกลับ...ปล่อยนะ”แก้วร้องขึ้นเมื่อเขาทำท่าจะเข้ามาอุ้ม เธอจำต้องเดินลงมาอย่างเสียมิได้ ร่างสูงมองตามยิ้มๆก่อนจะกุมมือแก้วแล้วพาเดินขึ้นไป ท่ามกลางสายตาของเหล่าพนักงานที่ตกตะลึงเมื่อเห็นว่าประธานบริษัทเดินจูงไม้จูงมือนักศึกษาสาวคนอื่นเข้ามาแทน ทั้งที่คู่หมั้นของตัวเองเพิ่งจะกลับไป แต่ก็ไม่มีใครกล้าซักถามท้วงติง แน่ละ...คงไม่มีใครอยากโดนไล่ออกหรอก!
 
“ปล่อยฉันนะ คนอื่นเขามองกันหมดแล้ว!”
 
“ก็ช่างเขาสิ ที่พี่พาแก้วมาเนี่ย! ก็เพราะอยากให้เขามอง พวกเขาจะได้คาบข่าวไปบอกคุณแม่ยังไงล่ะ^^”ยังอีก....เขายังไม่วายคิดอะไรอุตริแบบนี้ได้ลงคอ  ร่างบางอ้าปากค้างอย่างเถียงไม่ออกเมื่อเขาพาเข้าห้องทำงานไป   แก้วเหลือบไปเห็นโต๊ะทำงานด้านใน เดาได้ไม่ยาก....คู่หมั้นเขาแน่ๆ!
 
“โชคดีจังนะค่ะ มีเลขาส่วนตัวด้วย”แก้วนั่งกอดอกที่โซฟาพลางเอ่ยถามอย่างประชด ร่างสูงเดินอมยิ้มมาหาก่อนจะก้มจูบแต่แก้วเบี่ยงตัวหลบได้ทัน
 
“อย่าทำอะไรบ้าๆนะ”
 
“ฮะๆ หึงพี่เหรอ?”ร่างสูงเอ่ยถามอย่างอารมณ์ดี ส่วนแก้วหน้าแดงจัด เธอไม่ได้หึงเขาเสียหน่อย?ก็แค่ถามเท่านั้นแหละ!
 
“ปะ...เปล่า! คุณต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ พาฉันกลับบ้านเดี๋ยวนี้ ถ้าคุณไม่พากลับฉันจะโทรเรียกพี่ป๊อป!”
 
“แก้ว! เฮ้อ~ อยู่กับพี่ก่อนไม่ได้เหรอ? มานี่เลยๆ”ร่างสูงกระชากข้อมือแก้วเข้าหาก่อนจะลากไปนั่งที่ตะทำงานของเขา  แก้วได้แต่โวยวายพยายามแกะพันธนาการของเขาออกด้วยความยากลำบาก  ร่างสูงนั่งลงบนเก้าอี้พลางกดตัวแก้วให้นั่งตักเขา ล็อกไว้ไม่ให้หนีไปไหนได้!
 
“ปล่อยนะ ทำบ้าอะไรของคุณ! เฮอะ!ที่คุณอยากให้ฉันอยู่เพราะว่าคู่หมั้นของคุณไม่อยู่ใช่ไหม? ฉันไม่ใช่ตัวแทนของใครนะ!!”คำพูดของแก้วทำเอาโทโมะนิ่งเงียบไป ก่อนที่เขาจะยกตัวแก้วนั่งบนโต๊ะทำงาน เพื่อที่จะให้แก้วหันหน้ามาคุยกับเขาโดยตรง มือหนาโอบรอบเอวบางของแก้วไว้แน่น กลัว...ว่าแก้วจะหนีเขาไปอีก!
 
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะแก้ว...ไม่ใช่....พี่อยากอยู่กับแก้วต่างหาก  พี่ไม่ได้โกหกแก้วนะ พี่รักแก้วจริงๆ พี่เคยบอกกับแก้วไปแล้วว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นพี่จะรักแค่แก้วคนเดียว จำได้ไหม?”แก้วนั่งนิ่งไปชั่วขณะ  ร่างสูงยืนขึ้นพร้อมกับลูบผมเพื่อปลอบปะโลม มือหนาอีกข้างเกาะกุมที่ไหล่ของแก้ว
 
“แต่คุณ...หมั้นแล้ว ฮึก....ฉันจะไม่มีวันทำร้ายผู้หญิงด้วยกัน!!”แก้วประกาศกร้าว ใบหน้าสั่นสะท้าน น้ำตาคลอหน่วยอยู่ที่ดวงตาเรียว พยายามอย่างมากที่จะสะกดกลั้นมันเอาไว้
 
.
.
.
.
 
“นี่! ยายเก๋ แกเห็นนักศึกษาขาวๆที่คุณโทโมะพามาหรือเปล่า?”พนักงานสาวกระซิบกระซาบกันอย่างสนุกปาก
 
“เห็นสิ! แหม...ว่ากันว่าเป็นแฟนของคุณโทโมะละมัง? แต่เขาก็เลิกกันไปแล้วนี่นา ทำไงได้ล่ะ ก็คุณโทโมะมีคุณแคทเป็นคู่หมั้นอยู่แล้วอ่ะ”
 
“เขาว่ากันว่า อะไรก็ไม่อร่อยเท่าน้ำพริกถ้วยเก่าหรอกย่ะ! ทั้งเด็ก ทั้งสาว ทั้งสวยขนาดนั้น! เอ๊าะๆขนาดเนี้ย น่าสงสารคุณแคทจัง”บทสนทนาของคนทั้งคู่เป็นไปอย่างดุเดือด.....
.
.
.
.
“รักพี่ไหม?”
 
“ฉะ...ฉันจะกลับบ้าน!”แก้วสะบัดหน้าหนี แต่ถูกเขารั้งหน้าเข้าหาอีกครั้ง
 
“พี่รักแก้วนะ พี่ขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง ถ้าแก้วจะโกรธจะเกลียดพี่ พี่ก็ไม่ว่าอะไรเลย ..... ทุกครั้งที่แก้วร้องไห้ รู้ไหม?ว่าพี่ทรมานกว่าแก้วเป็นไหนๆ....”
 
“.......”
 
“กลับไปอยู่กับพี่...ที่คอนโดนะ”น้ำเสียงเว้าวอนของเขาทำแก้วเกือบใจอ่อน พลางนึกในใจ อีกใจก็ยังรักเขา อีกใจก็เห็นว่ามันไม่สมควร เธอจะทำอย่างไรดี??
 
“.......”
 
                ร่างสูงจดจ้องร่างบางอย่างต้องการคำตอบ เมื่อเห็นว่าแก้วนิ่งเงียบไม่ตอบโต้ เขาจะทึกทักเอาเองแล้วกันว่าแก้ว...ตกลง! ใบหน้าหล่อโน้มลงมาหาแก้วช้าๆจนริมฝีปากแนบชิด ร่างบางหลับตาพริ้มอย่างเผลอตัว เผลอใจลิ้นหนาปลุกเร้าลิ้นเล็กอย่างวาบหวาม เรียวลิ้นทีเกี่ยวกระหวัดกันอย่างเอาเป็นเอาตาย ความคิดถึง...โหยหา...ความรัก หล่อหลอมกันด้วยจูบอ่อนหวานในครั้งนี้......
 
ปึก!
 
            เสียงวัตถุที่ตกกระทบกับพื้นทำเอาทั้งคู่ต้องแยกจากกันทันที ร่างสูงกวาดตามองไปรอบๆก่อนจะเอ่ยถาม แต่....
 
“ใครนะ??”
 
“......”
 
“ฉันถามว่าใคร??”เมื่อไม่มีเสียงตอบรับเขาจำต้องเดินไปดูอย่างเสียมิได้ แก้วหวาดหวั่นในใจเล็กน้อยเพราะกลัวใครจะมาเห็นเข้า จึงตัดสินใจจะกลับบ้าน
 
“ฉันกลับแล้วนะ”
 
“ทำไมล่ะ?”ร่างสูงละความสนใจที่จะเดินหาต้นเสียง เขาเดินตรงเข้ามาหาแก้วทันที มือหนารั้งเอวแก้วเข้าหา...
 
“ฉัน...ไม่รับข้อเสนอของคุณ ฉันมีบ้าน เพราะฉะนั้น ฉันจะอยู่บ้านของฉัน!”
 
“ถ้าแก้วไม่กลับไปกับพี่...พี่ก็จะไปอยู่บ้านแก้ว! ว่าไง? จะเอายังไง??”ร่างสูงอมยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่แก้ว อีกฝ่ายกัดฟันแน่นด้วยความเจ็บใจ ตั้งแต่ไหนแต่ไรแก้วไม่เคยเอาชนะเขาได้แม้แต่ครั้งเดียว!
 
“คุณ! คุณนี่มัน ฮึ่ย!”
 
“เรียกพี่สิ...แก้วเคยเรียกพี่ว่าพี่มาโดยตลอด อย่าเรียกคุณได้ไหม? มันดู...ห่างเหินยังไงไม่รู้ นะๆ”
 
“ก็คุณกับฉันเป็นคนอื่น ไปแล้ว และที่สำคัญ ฉันไม่ใช่น้องสาวคุณ! ไม่จำเป็นที่ฉันจะต้องเรียกคุณว่าพี่!”แก้วตะโกนใส่หน้าเขาอย่างไม่ยอมแพ้ก่อนจะสะบัดตัวหนีไป  ร่างสูงมองตามยิ้มๆ ไม่ได้ตามออกไปแต่ประการใด เพราะแค่นี้ เขาก็มีความสุขมากพอแล้ว
 
 
                                       แก้วใจอ่อนกับพี่ขึ้นมาบ้างแล้วใช่ไหม?
.
.
.
.
.
“ยัยแก้ว^O^ พรุ่งนี้ทำอะไรเลี้ยงดี!”มีนเอ่ยถามอย่างอารมณ์ดีเนื่องจากพรุ่งนี้เป็นวันเกิดแก้ว วันนี้มีนเลือกที่จะมานอนค้างบ้านแก้วเพราะพิชชี่ไปดูงานที่ภูเก็ต มีนไม่ชินนักหรอกกับการอยู่บ้านคนเดียว...
 
“เหมือนเดิม....ไม่สิ....ฉันยังไม่รู้เลย”แก้วหน้าเศร้าลงเล็กน้อย เพราะเมื่อก่อนงานวันเกิดของแก้ว โทโมะเป็นคนจัดให้ทุกครั้ง มีนพอจะเดาอาการเพื่อนรักออก ก่อนจะชวนคุยเรื่องอื่นเพื่อกลบเกลื่อน
 
“เอ่อ...งั้น เราไปร้านข้างมหาลัยกันไหม? อร่อยสุโค่ยย อย่างนี้เลย”มีนทำท่าอร่อยเว่อเกินความเป็นจริง แก้วส่ายหัวขำๆกับพฤติกรรมของเพื่อนรัก
 
“เยอะจริงๆแกเนี่ย><”
 
“อ่า แต่ อร่อยจริงๆบอกให้ โอเค ตกลงตามนี้ แกเลี้ยง^^ ฉันไปนอนล่ะ”
 
“ยัยมีน แก.....”
.
.
.
.
วันต่อมา
 
“วันนี้ฉันมีเรียนเช้า ไปก่อนนะ อ้อ เดี๋ยวฉันโทรบอกนะถ้าเรียนเสร็จเดี๋ยวไปฉลองกัน”
 
“อืมๆ ห่วงกินอยู่ได้ รีบไปเถอะยัยมีน มันจะสายแล้วนะ!”แก้วเอ่ยเตือนเมื่อเห็นว่ามีนยังใส่ร้องเท้าไม่เสร็จซักที
 
“โอเคๆ ไปล่ะ^^”
 
               ร่างบางพยักหน้ารับก่อนจะเดินเข้าบ้านไป   แก้วนั่งคิดถึงภาพวันวาน วันที่เคยมีเขาอยู่เคียงข้าง วันเกิดที่แสนพิเศษ จู่ๆน้ำตาก็พาลจะไหลอย่างเสียมิได้ 
 
                                       พี่คงลืมวันเกิดแก้วไปแล้วสินะ??
 
 
…………………………………………………………………..............................................................
เอิ๊กกกก มันคงไม่เศร้าแล้วละค๊าบบบ><~
ตอนหน้าก็คงจะหวาน(มั้ง><~x)ค๊าบบบบ
ใครอยากด่าไรเตอร์ที่เเต่งเศร้าบ้าง???(โอ้วว ไม่มีๆๆๆ^^~ ดีใจอ่ะ!!)--*
จะว่าเศร้ามันก็ไม่เศร้าหอกเนอะ แต่งได้ไม่ค่อยอิน โฮ๊ะ!~~ มีใครอยากอ่านเศร้าต่อไหมเนี่ย><~