Jealous...หึงนะคร๊าบบบ

9.4

เขียนโดย StrawberryTKCuTe

วันที่ 12 สิงหาคม พ.ศ. 2554 เวลา 19.21 น.

  42 ตอน
  1562 วิจารณ์
  115.69K อ่าน
แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

34) พิสูจน์

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

“ฮึก...ไม่มีประโยชน์ พี่มีคู่หมั้น...ฮึก..แล้ว  อย่าทำให้เขาเสียใจ  เขาเป็นผู้หญิงเหมือนแก้ว เขาคงเจ็บเหมือนกัน พี่ต้องดูแล......”

 

“เลิกเป็นห่วงคนอื่นซะที เด็กงี่เง่า....ถึงพี่จะเป็นคู่หมั้นเขา แต่ไม่ได้หมายความว่า...พี่จะรักเขา!”

 

“ลาก่อน แก้วจะจำไว้จนวันตาย...ว่าครั้งนึง แก้วเคยรักพี่...ฮึก...อย่างหมดหัวใจ”ร่างบางดันตัวเองออกจากอ้อมกอดของเขา ก่อนจะเดินปาดน้ำตาออกไป ร่างสูงมองตามนิ่งๆ ไม่คิดจะตาม ไม่ไขว่คว้า ไม่รั้ง.......จบแล้ว มันจบแล้วสำหรับความรักของเขา 

 

 

                                    ชีวิตที่เหลือ....พี่จะยังคงรักแค่แก้ว.......

 

.

.

.

.

“ฮัลโหล! ยัยแก้ว นี่แกกลับไปตอนไหนเนี่ย?”

 

[เอ่อ...เอาเป็นว่าฉันกลับก่อนนะ]มีนพยักหน้ารับเข้าใจก่อนจะวางสายจากแก้วไป

 

“พี่ว่าให้แก้วอยู่กับตัวเองซักพักเถอะ”

 

“มีนเห็นด้วยกับพี่ครั้งแรกเลยนะพี่พิช วันนี้พูดได้โดนมากกกก!!”มีนเอ่ยแซวพี่ชายเล็กน้อย ตอนนี้พิชชี่เรียนจบก็ได้ทำงานบริษัทที่เดียวกับพลอย จะว่าไปมันก็เหมือนพรมลิขิตเหมือนกัน ทำให้เขาได้มาเจอกับพลอยอีกครั้ง หลังจากที่เคยโกรธเกลียดกันมานาน  วันนี้ดูเหมือนความรู้สึกดีๆเหล่านั้นจะก่อตัวขึ้น...อีกครั้ง!

 

“พิชชี่ พลอยว่าเรากลับกันเถอะ! แล้วนี่ มีนจะอยู่ต่อหรือเปล่า?”

 

“ไม่หรอก เดี๋ยวมีนจะกลับแล้วเหมือนกัน พวกพี่ไปไหนกันต่อไหม?”

 

“เดี๋ยวพี่จะเข้าไปเอางานที่บริษัทกับพลอย ไปกับพี่หรือเปล่า?เสร็จแล้วเราจะได้กลับบ้าน”

 

“ไม่เอาหรอก! เดี๋ยวมีนกลับพร้อมพี่เขื่อนดีกว่า ขืนรอพี่เคลียงาน มีหวังหิวตายกันพอดี!” มีนลูบท้องตัวเองป้อยๆ ก่อนจะเดินไปหาเขื่อน ส่วนพิชชี่กับพลอยก็กลับไปทำธุระของตัวเอง

.

.

.

.

“อ้าว?ตาเขื่อน^^ เดี๋ยวเย็นนี้อยู่ฉลองกับเราด้วยนะลูก”แม่ของโทโมะเอ่ยชวนเมื่อเห็นว่าเขื่อนเป็นเพื่อนสนิทของลุกชาย

 

“อ่อ ครับๆ”เขื่อนตอบรับก่อนที่แม่ของเพื่อนรักจะเดินไปอีกทาง

 

“งั้น...มีนกลับก่อนนะพี่เขื่อน บายๆ”มีนรีบโบกมือลาทันที ในใจก็รู้สึกเจ็บแทนเพื่อนไม่ได้

 

 

                          ไม่อยากเห็นหน้าคนใจร้าย นี่มางานก็สุดๆแล้วนะ- -*

 

 

“อ้าว?ไม่รอกลับกับพี่เหรอมีน?ไหนว่าจะกลับด้วยไง”เขื่อนเดินตามมาคว้าข้อมือมีนไว้ได้ทัน แต่เจ้าตัวดันสะบัดออก

 

“ไม่! มีนไม่อยากเห็นหน้าเพื่อนพี่”พอตอบเสร็จมีนก้สะบัดหน้าหนีไปอีกทาง แต่เขื่อนตามมาดักไว้ได้ทัน

 

“เดี๋ยวๆ! พี่เข้าใจนะมีน ว่ามีนเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น ตาเพื่อนพี่ก็มีเหตุผลของมันนะ”เขื่อนพยายามอธิบายให้มีนเข้าใจ แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่รับฟังอะไรทั้งสิ้น

 

“ใช่ซี่!!! พี่เป็นเพื่อนรักกันนี่....พี่โทโมะทำอะไรก็ไม่ผิดหรอก ยัยแก้วมันโง่เองที่ไปรักพี่เขา ต้องการที่จะให้มีนพูดแบบนี้ใช่ไหม?”

 

“ไปกันใหญ่แล้วมีน.....คือพี่...”

 

“ไม่ต้องคิดแก้ตัวแทนกันหรอกค่ะ เพื่อนมีนเจ็บมามากพอแล้ว  ฝากไปบอกเพื่อนพี่ด้วย! ว่าไม่ต้องมายุ่งกับแก้วอีก ดีไม่ดี มีนจะยุให้ยัยแก้วกลับไปรักพี่ป๊อป!!!!!!”พอพุดจบมีนก็รีบวิ่งหนีไปทันที เขื่อนเกาหัวแกร๊กๆอย่างจนปัญญา ที่จะช่วยเพื่อน จำต้องเดินกับเข้าไปในบ้านอย่างเซ็งๆ

 

“จริงอย่างที่มีนพูด!”

 

“เฮ้ย!แกมาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ไม่ให้สุ้มให้เสียง หัวใจฉันจะวายยยย”เขื่อนยกมือทาบอกอย่างตกใจเมื่อโทโมะเดินเข้ามาโดยไม่ทันตั้งตัว  ได้ยิน...เขาได้ยินทุกอย่าง!

 

“เรื่องไอ้ป๊อป!”ร่างสูงก้มหน้าเคร่งเครียดแลดูหน้ากลัวเหลือเกินสำหรับเขื่อน ไม่รู้จริงๆว่าเพื่อนรักจะมาอารมณ์ไหน?

 

 

                                     บ้าเอ้ย!น่ากลัวชะมัด - -*

 

“ถ้าเกิด...แก้วกลับไปรักผู้ชายคนนั้นอีกครั้งจริงๆ?แกก็ต้องยอมรับนะ ...เพราะทีแก แกยังทำกับเค้าได้ลงคอ ฉันไม่ได้ว่าแกนะ = = ฉันพูดตามความจริง!”

 

“ฉันตัดสินใจแล้ว....ฉันจะไปทวงหัวใจของฉันคืน ต่อให้คุณแม่จะบังคับ ฉันก็จะไม่ยอมอีกต่อไป”

 

“แต่แกเพิ่งหมั้นไปเมื่อกี๊นี้เองนะ   แกกำลังจะทำให้คุณแคทเขาขายขี้หน้านะเว้ย!”เขื่อนตบบ่าเป็นเชิงให้กำลังใจและเตือนสติเพื่อรัก การที่เขาบุ่มบ่ามแบบนี้มันคงไม่ส่งผลดีต่อตัวเขาเท่าไหร่นัก!

 

“ฉันรู้...ฉันจะรอจนกว่าจะครบ 3 เดือน แล้วฉันจะขอถอนหมั้น ถ้าแกเป็นฉันแกก็ต้องทำเหมือนฉันนี่แหละ! ถ้าต้องอยู่กินกับผู้หญิงที่ไม่ได้รัก...ฉันขอตายจะดีกว่า!!!!”

 

“เออๆ จะเอายังไงก็แล้วแต่แก ชีวิตมันเป็นของแก รักใครแกเท่านั้นที่เป็นคนเลือก ไม่ใช่แม่! ฉันไม่ได้ล่วงล้ำแม่แกนะ ฉันแค่พูดเฉยๆ ตามความเป็นจริง”แลดูเขื่อนจะมีเหตุผลนะวันนี้ = =*

 

“แล้ว...ฉันจะทำยังไงดีว่ะไอ้เขื่อน แก้วคงโกรธเกลียดฉันจนแทบจะฆ่าฉันแล้วแน่ๆ!”ร่างสูงเอ่ยด้วยน้ำเสียงกลัดกลุ้ม ใบหน้าหล่อตีกันยุ่งเสียจนหมดหล่อไปเลย

 

“พิสูจน์! อย่างเดียวเท่านั้นที่แกจะทำได้! พิสูจน์ตัวเอง...เพราะถ้าแกทำไม่ได้ นั่นถือว่า แกจะเสียเขาไป....ตลอดกาล!!!!” เขื่อนพูดด้วยน้ำเสียงมุ่งมั่น โทโมะแอบกังวลไม่น้อย โอกาสและความหวังของเขามันช่างริบหรี่เหลือเกิน เขาเคยขอโอกาสนั้นจากแก้วมาแล้วครั้งนั้น และในวันนี้เขาก็เป็นคนทำลายมันลงเสียเอง  แล้วเขา...จะมีหน้ากลับไปขอโอกาสนั้นอยู่อีกหรือ??

 

“พิสูจน์.....”

.

.

.

.

งานเลี้ยงตอนเย็น

 

“ตาโทโมะ! จะไปไหน มานั่งกับหนูแคทสิ”

 

“ไปไหนเหรอค่ะ?”

 

“ขอโทษครับ! ผมไม่ว่าง”ร่างสูงตอบเพียงแค่นั้นก่อนจะจ้ำอ้าวไปขึ้นรถ และขับอกไปด้วยความเร็วสูง

 

“เอ๊ะ! ลูกคนนี้นี่ไม่ได้เรื่องจริงๆ คู่หมั้นนั่งอยู่ทั้งคน เดี๋ยวคอยดูนะกลับมา....”

 

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณแม่^^ ปล่อยเขาไปเถอะค่ะ”แคทเอ่ยห้าม พร้อมๆกับที่แม่ของเขาเอ่ยชมไม่ขาดสาย บ้างก็ว่าน่ารัก เรียบร้อยบ้าง จนแคทยิ้มแก้มปริ!

 

                 ร่างสูงขับรถมาจนถึงบ้านของแก้ว แต่ยังไม่ทันที่จะลงไปหา เขาดันเหลือบไปเห็นแก้วขึ้นรถไปกับป๊อปปี้ อารมณ์หึงหวงพลุ่งพล่าน ก่อนที่เขาจะลงเคาะกระจกรถป๊อปปี้เพื่อเรียกแก้วลงมา

 

“แก้ว! ออกมาคุยกับพี่หน่อย”ร่างบางตกใจไม่น้อยพอๆกับป๊อปปี้ เขาเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ วันนั้นเขายังขับไล่ไสส่งเธออยู่หยกๆ แต่วันนี้กลับมาหาเธอ เธอไม่ใช่ผู้หญิงชั่วคราวที่เขานึกอยากจะมาก็มานึกอยากจะไปก็ไป ที่สำคัญ เราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วต่างหาก!

 

“พี่ป๊อป!จะทำอะไร??”แก้วเอ่ยถามเมื่อป๊อปปี้ปลดล็อกรถให้เป็นใบเบิกทางให้แก้วลงไปหาเขา

 

“ก็....”

 

“แก้วไม่ลง เรารีบๆไปกันเถอะ!”แก้วเอ่ยสั่งเสียงเฉียบ ป๊อปปี้พยักหน้ารับก่อนจะทำตามที่แก้วบอก

 

“แก้ว! พี่บอกให้ออกมา ออกมาหาพี่!พี่มีเรื่องจะพูดด้วย”ร่างสูงทุบกระจกไป พลางโวยวาย ส่วนแก้ว...ไม่แม้แต่จะหันกลับไปมอง

 

“ออกรถ ไปกันเถอะพี่ป๊อป!”

 

“โอเคจ๊ะ^^~”ป๊อปปี้เหยียบคันเร่งจนสุด การออกตัวของรถทำให้โทโมะเซล้มลงแต่เขาก็ยังพยายามจะวิ่งตามพลางเคาะประตูรถไปด้วย วิ่งตาม...อย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย! 

 

“แก้ว! เปิดประตูมาคุยกับ พี่...แก้ว ๆๆๆ ๆ”ร่างสูงล้มลงนอนหอบกับพื้นถนนด้วยความเหนื่อย รู้ตัวอีกทีรถของป๊อปปี้ก็ขับออกไปไกลเสียแล้ว  ไม่นึกโทษใครเลย...ในนาทีนี้ เขาได้แต่พร่ำโทษตัวเองอยู่ในใจ สมควรแล้ว มันสมควรแล้ว!

 

“เฮ้ย! คุณ ถอยไปสิ มาขวางถนนทำไม”ร่างสูงหันกลับไปมองด้วยท่าทีเอาเรื่องวัยรุ่นคนนั้น

 

“ทำไมว่ะ? อยากมีปัญหามากนักหรือไง?”โทโมะกระชากคอเสื้อของอีกฝ่ายอย่างเอาเรื่อง แต่อีกฝ่ายก็ไม่ยอมเหมือนกัน ทั้งคู่แลกหมัดกันอย่างดุเดือด ก่อนที่เขาจะพลาดเพราะอีกฝ่ายใส่สนับมือชกเขาที่ใบหน้าของเขาจนเลือดอาบ เมื่อแก้แค้นพอใจแล้ว วัยรุ่นคนนั้นจึงกลับไปด้วยความสะใจ!

 

 

 

                                 ฆ่าฉันเลย! ใครก็ได้ฆ่าฉันเลย!!!!!

 

 

           ดึกมากแล้ว ป๊อปปี้กลับมาส่งแก้วหลังจากที่พาไปทานอาหารข้างนอกกันมา ร่างบางกล่าวขอบคุณเขาเล็กน้อยก่อนจะขอตัวขึ้นบ้านไป

 

“แก้ว....ฝันดีนะ^^”

 

“เหมือนกันนะพี่ป๊อป^^”เมื่อเอ่ยลาเขาเรียบร้อยแก้วก็เตรียมตัวจะเข้าบ้าน ถ้าไม่ติดที่ว่า......

 

“พี่โทโมะ!!!!”แก้วแทบไม่อยากเชื่อสายตา เมื่อเห็นว่าเขานอนเลือดอาบอยู่หน้าบ้าน ร่างสูงพร่ำเพ้อไม่ได้สติ จนแก้วเองก็ทำอะไรไม่ถูก  ครั้นจะปล่อยเขาไว้ก็ดูจะใจไม้ไส้ระกำเกินไป ถึงแม้ว่าเขาจะร้ายใส่เธอแค่ไหนก็ตาม เธอทนไม่ได้หรอกที่จะเห็นคนเป็นคนตายต่อหน้าต่อตา!  ร่างบางพยุงร่างของเขามาไว้ที่โซฟาด้วยความยากลำบาก มือบางตบใบหน้าของเขาเบาๆเพื่อนเรียกสติของเขา

 

“พี่..เอ่อ....คุณๆๆ เป็นอะไรหรือเปล่า? ลืมตาสิ ลืม!!!”

 

“แก้ว....คุยกับพี่....คุยกับพี่หน่อย”ร่างสูงเพ้อขึ้นมา แก้วมองหน้าเขาด้วยความเสียใจ ยังมีอะไรที่ต้องพูดกันอีกเหรอ? อย่างในวันนี้มันตอบสิ่งที่ค้างคาของแก้วได้หมดทุกอย่าง

 

เขาเบื่อเธอแล้ว....

 

เขาไม่รักเธอแล้ว....

 

เขามีคู่หมั้นแล้ว.....

 

“เดี๋ยวฉันทำแผลให้”ร่างสูงเริ่มรู้สึกตัว พยายามบังคับตัวเองให้ลืมตาจนตื่นขึ้นมาเห็นแก้วนั้นแหละ

“แก้ว!”

 

                                     พี่ต้องพูดกับแก้วให้รู้เรื่อง

 

 

“เดี๋ยวแก้ว....เดี๋ยว!”ร่างสูงรั้งข้อมือแก้วไว้เมื่อเห็นว่าแก้วพยายามจะหนี

 

“ปล่อยฉัน....ฉันว่าคุณน่าจะทำแผลก่อนก็ดี!”

 

                ร่างสูงพยักหน้ารับแต่โดยดี แต่พอทำแผลเสร็จแก้วก็เอ่ยปากไล่เขาทันที ไม่ถาม ไม่พูด ไม่คุยกับเขาแม้แต่น้อย  จนเขาอ่อนใจ ครั้งนี้เขาทำเกินไปจริงๆ แก้วคงไม่ยอมให้อภัยเขาได้ง่ายๆแน่!

 

“คุณกลับบ้านคุณไปได้แล้ว...เดี๋ยวคู่หมั้นคุณจะเป็นห่วงเอา”แก้วเอ่ยประชดก่อนจะเดินหนี แต่ถูกโทโมะคว้าแขนไว้ได้ทัน

 

“แก้ว...ฟังพี่ก่อนสิ!”

 

“ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับคุณ กรุณาปล่อยฉันด้วยค่ะ!”น้ำเสียงเฉยชาของแก้ว ทำเอาโทโมะใจสั่นวูบ น้ำเสียงที่เขาเคยใช้พูดกับแก้วในวันนั้น มันย้อนกลับมาทำร้ายตัวเขาเอง มันสมควรแล้ว มันสมควรแล้วจริงๆ!

 

“แก้ว....พี่มีเหตุผล วันนี้พี่จะขอให้แก้วฟังเหตุผลของพี่”

 

“ฉันไม่ฟังอะไรทั้งนั้น! ปล่อย!!!  ทุกอย่างมันสิ้นสุดลงแล้ว ต่อให้คุณ...ฮึก...จะหาเหตุผลอะไรมา ฉันก็ไม่มีวันย้อนกลับไป ฉันเจ็บมามากพอแล้วกับคนอย่างคุณ และวันนี้ ฉันจะไม่กลับไปเจ็บอีก!!!!”แก้วตะคอกใส่หน้าเขาทั้งน้ำตา ว่าจะไม่ร้องไห้ แต่มันก็หยุดไม่ได้จริงๆ ยิ่งเห็นหน้าเขา แก้วก็ยิ่งทำใจไม่ลงเสียที....  ร่างบางสลัดตัวออกจากเขาได้ ก่อนจะวิ่งหนีขึ้นห้อง แต่.....

 

“พี่ไม่ได้อยากหมั้นกับแคท คุณแม่บังคับพี่! ได้โปรด ฟังพี่ก่อน....”ร่างบางชะงักไปเล็กน้อย ไม่รู้ว่าจะเชื่อคำพูดของเขาได้มากน้อยแค่ไหนกัน แต่ก็ทำใจดีสู้เสือตะโกนกลับไป

 

“เรื่องของคุณ! ไม่ใช่เรื่องของฉัน!!”

 

“แคทเป็นโรคหัวใจ และคุณแม่ก็รับปากกับคุณแม่ของแคทไว้ว่าจะให้พี่หมั้นกับเขาเพื่อที่จะให้พี่ดูแลเขา.....แก้ว...พี่ไม่ได้รักเขาจริงๆ เชื่อพี่อีกสักครั้ง! พี่ยังไม่รู้จักกับเขาเลยด้วยซ้ำ”โทโมะดึงแก้วเข้ามากอดไว้แน่นพยายามพูดอธิบาย แก้วนิ่งเงียบไปสักพักก่อนจะปล่อยน้ำตาให้ไหลลง ใบหน้าสวยสั่นน้อย ๆ จากแรงสะอื้น

 

“แล้วทำไม?...พี่ไม่บอกแก้วดีๆ ไล่แก้ว ดูถูกแก้ว ว่าแก้วต่างๆนานา...ฮึก...พี่ทำ ทำไม?”

 

“เพราะสิ่งเดียวที่พี่ทำได้ตอนนั้น....คือทำให้แก้วเกลียดพี่! แก้วจะได้ไม่ต้องมานั่งเสียใจเพราะรักผู้ชายอย่างพี่  แก้ว....พี่ขอโทษ”ร่างสูงทอดเสียงแผ่วเบา แต่ถึงกระนั้นจิตใต้สำนึกในใจของแก้วก็ยังคงทำงานอยู่  เธอยังไม่วางใจง่ายๆสำหรับเขาหรอก

 

                                      แก้วเจ็บ!....จนกลัวไปหมดแล้ว

 

“แก้ว...ฮึก...ยังไม่พร้อม  พี่กลับไปเถอะ!”ร่างบางเบือนหน้าหนี พร้อมผลักเขาออก ก่อนจะเดินขึ้นบ้านไป ร่างสูงรู้ตัวดีว่าแก้วยังไม่หายโกรธเขาง่ายๆ แต่ต่อจากนี้ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เขา...จะทำตามหัวใจของตัวเองเท่านั้น!

 

 

                                         พี่จะรอจนกว่าแก้วจะยอมเปิดใจ...

 

.

.

.

.

                เช้าแล้ว ร่างบางอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเตรียมจะเดินลงมาเพื่อไปมหาลัย แต่ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นกับข้าวมากมายตั้งเรียงรายอยู่บนตะอาหาร พร้อมๆกับเขาที่เดินเข้ามา

 

“แก้วตื่นแล้วเหรอ? พี่ซื้อกับข้าวมาให้”ร่างสูงเอ่ยยิ้มๆ เมื่อคืนเขานอนชั้นล่างที่บ้านแก้ว ไม่ได้กลับบ้าน ป่านนี้แม่ของเขาคงตามตัวให้วุ่นเสียแล้ว

 

 “นี่.....พี่ เอ่อ...คุณทำอะไร?”

 

“เรียกพี่เหมือนเดิม...ได้ไหมแก้ว? อันที่จริงพี่ก็ไม่ได้ทำอะไรหรอก พี่.....”

 

“คุณกลับไปได้แล้ว! ทำแบบนี้ไม่มีอะไรดีขึ้นหรอก! อ้อ...กับข้าวของคุณนะ เอาไปทิ้งเถอะ ฉันกินไม่ลง!!!”ร่างบางตอบแค่นั้นก่อนจะสะบัดหน้าเดินหนีไปอย่างรวดเร็ว ร่างสูงลอบถอนหายใจน้อยๆ แค่นี้เขาทนได้ ถ้าเทียบกับสิ่งที่เขาทำกับแก้ว แค่นี้เขายอมได้เสมอ! 

 

...........................................................................................................................

งืมมม....วันนี้กะว่าจะอัพ 2 ตอน  แต่คงไม่ทันแล้ว><~

ไปก่อนนะเคิ๊บบบบ....สวดมนต์ กินเจ สาธุึ -/\-

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.8 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.4 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.1 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา