Jealous...หึงนะคร๊าบบบ

Rrrr

 

 

           เสียงออดหน้าบ้านดังขึ้น แก้วจำต้องปาดน้ำตาทิ้งอย่างลวกๆเพื่อไปเปิดประตู  ดอกไม้ช่อใหญ่ถูกส่งยื่นให้เจ้าของบ้าน

 

“สุขสันต์วันเกิดนะแก้ว^^”

 

“พี่ป๊อป!”

 

“พี่พาไปฉลองนะ”ร่างบางลังเลอยู่เล็กน้อยก่อนจะพยักหน้ารับเพื่อไม่ให้เป็นการเสียน้ำใจ

 

“ก็ได้ค่ะ”

.

.

.

“พี่มีของขวัญจะให้แก้วด้วยนะ..อ่ะ...รับไปสิ”ป๊อปปี้เลือนกล่องกำมะหยี่สีแดงไปตรงหน้าแก้ว  ร่างบางเปิดออกดูแล้วก็ต้องรีบส่งคืนป๊อปปี้อย่างทันท่วงที

 

“แก้วรับไว้ไม่ได้หรอกค่ะ สร้อยนี่...มันแพงเกินไป ขอบคุณพี่ป๊อปพี่นะ แต่แก้วรับไว้ไม่ได้จริงๆ”

 

“แก้ว...พี่ตั้งใจให้ ถือเป็นของขวัญเล็กๆน้อยๆก็แล้วกันนะ ที่ผ่านมาพี่ดูแลแก้วได้ไม่ดีพอ ถือซะว่าเห็นแก่พี่นะแก้ว”แก้วได้แต่อ่อนใจ จะปฏิเสธก็กลัวป๊อปปี้จะรู้สึกไม่ดี จึงตอบรับไป ป๊อปปี้เดินมาสวมสร้อยจากทางด้านหลังให้ ก่อนจะพาแก้วกลับไปส่ง 

 

                          นี่ก็จะมืดแล้วแต่มีนก็ไม่โทรมาเสียที โทรไปหาก็ไม่ติด อีกใจก็รู้สึกเป็นห่วงเพื่อน อีกใจก็คิดว่ามีนอาจจะกลับไปอยู่บ้านหรือไม่ก็ ทำรายงานอย่างที่เจ้าตัวชอบทำค้างไว้ที่วิทยาลัยต่อ

 

ตึ้ดๆ

 

“ยัยมีนส่งข้อความมา....”วันนี้ฉันยังเคลียงานไม่เสร็จ ไว้ไปฉลองย้อนหลังกับแกนะ อ้อ  เดี๋ยวฉันจะนอนหอกับยัยแบมเลยแกไม่ต้องรอนะ”....เราก็เป็นห่วงแทบตาย เฮ้อ!”แก้วลอบถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อรู้ว่าเพื่อนรักปลอดภัยดี  แต่ยังไม่ทันที่แก้วจะได้ขึ้นไปอาบน้ำ  แขกไม่ได้รับเชิญก็มาหาอีกครั้ง

 

“แก้ว....”

 

“คุณ! คุณมาทำไมเนี่ย??”

 

“ไปกับพี่หน่อยนะ....พี่มีอะไรจะให้ดู”ร่างสูงเอ่ยขอยิ้มๆ แต่แก้วกลับปฏิเสธ เธอก็เหนื่อยเป็นเหมือนกัน วันนี้เธอก็ออกไปข้างนอกกับป๊อปปี้มา ใจคอจะไม่ให้พักกันบ้างเลยหรือ?

 

“ไม่...ฉันเหนื่อย หรือต่อให้ไม่เหนื่อย ฉันก็จะไม่ไป......ว้ายยย”ร่างบางร้องวี้ดว้ายเมื่อถูกเขาตวัดอุ้ม ก่อนจะเดินจ้ำอ้าวไปยังรถของตัวเอง แล้วขับออกไป

 

“ปล่อยฉันลงจากรถเดี๋ยวนี้นะ! คุณเห็นฉันเป็นสิ่งของหรือไง?ถึงจะลากไปลากมาแบบนี้นะ!”

 

“..........”

 

“นี่ฉันพูดกับคุณอยู่นะ!”แก้วเริ่มโมโหเมื่อเขาเอาแต่นั่งนิ่ง ไม่โต้ตอบ เธออยากจะตบเขานัก ตบให้รู้ตัวว่ากำลังทำสิ่งที่ไม่ถูกไม่ควรอยู่ ตบให้เขาได้รู้รสของความเจ็บ เหมือนที่เธอได้รับ!!!

 

“คุณพาฉันมาที่คอนโดทำไม?? ฉันจะกลับบ้าน ได้ยินไหม?ว่าฉัน-จะ-กลับ-บ้าน!!!”เน้นคำก็แล้ว ต่อว่าด่าทอเขาก็แล้ว  เขาก็ยังเฉย เมื่อถึงที่หมายเขาก็ลากเธอขึ้นคอนโด ซ้ำร้ายไอ้จะโวยวายก็ไม่ได้

 อับอายขายขี้หน้าเขาทั้งคอนโดแน่ๆ!

 

 

                                 ฉันจะชนะพี่ได้บ้างไหม??

 

 

 

“ถึงแล้ว เข้าห้องกัน^^”

 

“ฉันไม่เข้า พูดไม่รู้เรื่องหรือไง? กรุณาปล่อยมือฉันด้วยนะค่ะ คุณวิศว!!!”

 

“ได้โปรด..เข้าไปในห้องกับพี่ก่อนนะ นะแก้ว พี่มีอะไรจะให้ดูจริงๆ”ปฏิเสธก็คงไม่ทันเสียแล้ว เมื่อเขาดันตัวเธอเข้าไป  ไฟในห้องดับมืดมองไม่เห็นอะไรสักอย่าง ......

 

“นี่ มันมืด แล้ว.....”

 

“happy day ตัวเล็กของพี่”ร่างสูงอาศัยตอนที่แก้วมองไม่เห็นเดินไปหยิบเค้กที่ถูกประดับกับเทียนอย่างสวยงามมาตรงหน้า อีกฝ่ายอึ้งไปเล็กน้อย ไม่คิดว่าเขาจะทำให้ ไม่คิดว่าเขาจะไม่ลืม!

 

“อะ...อะไร??”

 

“อธิษฐานแล้วเป่าเค้กสิ  พี่ตั้งใจทำให้แก้วเลยนะ มันอาจจะไม่อร่อยเท่ากับที่พี่เคยซื้อให้ พี่อุตส่าห์ไปให้...เอ่อ...ช่างมันเถอะ เป่าเลยนะ”ร่างบางกระพริบตาถี่ๆเพื่อนไล่หยาดน้ำตาออก ก่อนจะหลับตาช้าๆ อธิษฐานแต่ยังไม่ทันได้เป่า เขาก็ร้องห้ามขึ้นมาเสียอย่างนั้น....

 

“อย่าเพิ่งเป่านะตัวเล็ก”

 

“อะ...อะไรอีกละค่ะ??”

 

“พี่มีอะไรจะให้  แต่แก้วต้องสัญญานะ ว่าแก้วจะรับไว้....สัญญา!”ร่างสูงเอ่ยด้วยน้ำเสียงบังคับแต่เพราะอะไรไม่รู้ที่ดลใจให้แก้วตอบรับอย่างง่ายดาย

 

“สะ...สัญญา!”ร่างสูงวางเค้กลงบนโต๊ะหน้าโซฟาก่อนจะดึงตัวแก้วลงไปนั่งข้างๆ 

 

“หลับตาก่อนสิ”แก้วทำตามอย่างว่างง่าย ร่างสูงยิ้มกริ่มก่อนจะค่อยเปิดปกเสื้อของแก้วออก เพื่อจะสวมสร้อยให้ แต่.....

 

“แก้ว! สร้อยของใคร??”ร่างบางลืมตาขึ้นฉับพลันก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าป๊อปปี้พึ่งจะสวมสร้อยให้เมื่อตอนกลางวัน

 

“เอ่อ...ของ...ของฉันเอง ฉัน....”

 

“ถอดออกสิ พี่จะใส่สร้อยให้!”

 

“เอ่อ.....ฉันว่า ฉันกลับดีกว่า”เพราะแก้วไม่อาจทำร้ายป๊อปปี้ได้ลงคอ เธอจึงเลือกที่จะเก็บเขาไว้ ยอมเฉยชากับโทโมะแทน

 

“ไม่ได้! นั่งลง!พี่บอกให้นั่งลง แก้ว......ถอดสร้อยนั่นออกเถอะนะ พี่ตั้งใจซื้อให้แก้วจริงๆ  แก้วจำได้ไหม?ว่าแก้วเคยบอกกับพี่ว่าแก้วอยากได้ แต่พอพี่จะซื้อให้แก้วก็ไม่เอา พี่จองไว้ให้ตั้งแต่วันนั้นแล้วนะ รอแค่ถึงวันนี้พี่จะได้สวมให้แก้วเสียที นะแก้ว นะๆ”ร่างบางใจอ่อนยวบทันที ทุกอย่างเกี่ยวกับตัวเธอ เขาจดจำได้ดี แม้แต่แก้วยังจำไม่ได้เลยว่าเคยพูดตอนไหน..........

 

“ก็...ก็ได้”ร่างสูงยิ้มกว้างทันทีที่แก้วยอมถอดสร้อยออก แล้วเก็บไว้ในกระเป๋าสะพาย  ร่างสูงค่อยๆสวมสร้อยให้แก้วช้าเนิบนาบ ใบหน้าที่ใกล้ชิดที่เอาแก้วใจสั่นวูบ!

 

“กลับมาหาพี่....กลับมาอยู่กับพี่ พี่จะไม่ปล่อยมือจากแก้วอีกแล้ว แค่ 3เดือน รอพี่ได้ไหม?”

 

“.....”

 

“พี่รักแก้วนะ จะให้พี่พร่ำบอกอีกกี่ครั้งกันเชียว....คนสวย อย่าใจร้ายกับพี่อีกเลย ให้อภัยคนเลว คนโง่อย่างพี่ด้วยนะครับ”ไม่รู้เหมือนกันว่าแก้วจะตอบว่าอะไร รู้ตัวอีกทีก็ถูกเขาทาบทับเรียวปากเสียแล้ว  คนฉวยโอกาส!  แก้วก็ได้แต่พร่ำด่าเขาในใจ.....เพราะเธอเองก็ไม่ได้ปฏิเสธเขาแม้แต่น้อย!

 

“อือ....”มือหนาลูบไล้ไปทั่วร่างกายของแก้วทั้งที่ยังมีเสื้อผ้าอาภรณ์ปกปิดอยู่ก็ตาม ไม่คิดที่จะห้ามปราม ในเมื่อแก้วก็รู้สึกเฉกเช่นเดียวกันกับเขา! แสงเทียนจากขนมเค้กส่องสว่างพอที่จะให้เห็นเพียงแค่คนทั้งคู่  ร่างบางสั่นเทาเล็กน้อยเมื่อถูกเขาสัมผัส  สัมผัสที่ห่างหายไปนานจนทั้งคู่คิดว่าคงจะไม่มีวันนี้อีกแล้ว.....

 

“รักพี่ไหม?”เขาถอนจูบออกก่อนจะเอ่ยถามย้ำอีกครั้ง ย้ำเพราะอยากรู้ว่าแก้วยังคงรักเขาอยู่จริงๆ

 

“ฉัน.....แก้ว....พี่จะให้แก้วตอบว่ายังไง? จะให้แก้วตอบว่าเกลียดพี่ไหม??”

 

“ถ้าพี่บังคับแก้วได้...พี่ก็จะบอกให้แก้วตอบว่า แก้วรักพี่ รักพี่ รักพี่คนเดียว!”

 

“งั้น...พี่ก็....บังคับแก้วสิ!”แก้วคลี่ยิ้มออกบางๆ อย่างหมดหนทาง เธอไม่อาจปฏิเสธได้เลย ว่ายังรักเขาอยู่มากแค่ไหน? ถ้าไม่ใช่เขา เธอก็ไม่รักใครอีกแล้ว ไม่อยากจะเจ็บเป็นครั้งที่ 3!

 

               ร่างสูงไม่ได้โต้ตอบใดๆเพียงแค่ยิ้มกว้างอย่างมีความสุข ก่อนจะจรดริมฝีปากหาแก้วอีกครั้ง!.....มือหนาปลดกระดุมเสื้อของร่างบางออกจนหมดด้วยความใจร้อน ความคิดถึงมันพลุ่งพล่านไปทั่วเสียจนไม่อยากรออะไรอีกแล้ว เมื่อเขาพรมจูบตามลำคอแก้วจำต้องหลับตาแน่นพลางหอบหายใจแรง มือบางขยุ้มกลุ่มผมของคนที่กำลังสัมผัสตนอยู่เสียจนผมยุ่งไปหมด....

 

“อือ....แก้วจ๋า พี่คิดถึงแก้วเหลือเกิน”ร่างสูงกัดฟันพูดออกมาอย่างยากลำบาก มือหนาดันกายบางให้นอนราบกับโซฟาช้าๆ ผิวกายที่ไร้อาภรณ์ปกปิดของทั้งคู่แนบชิดสนิท รังสีอุ่นร้อนแผ่ซ่านไปทั่วกายของแก้วเมื่อถูกเขาสัมผัส เขายังคงเป็นคนเดิมไม่เคยเปลี่ยนแปลง  คนใจร้อน!

 

“ฮึก...พี่โทโมะ. แก้ว..กะ....แก้ว...ก็ อือ....คิดถึงพี่!”ร่างบางหลับตาแน่นเมื่อเขาขยับร่างกายอย่างรวดเร็ว ไม่รู้ว่าเขาจะใจร้อนไปถึงไหนกัน?? คนเซี้ยวเอ้ย!  มือบางโอบรอบเอวของเขาไว้แน่นเพราะความวาบหวิวรัญจวนที่เธอได้รับจากเขา  ....

 

ตึ้ดๆ

 

               เสียงโทรศัพท์ของโทโมะบนโต๊ะดังขึ้น ทำให้ทั้งคู่ต้องหยุดชะงักทันที ร่างสูงเอื้อมมือมาหยิบโทรศัพท์ทั้งที่ยังไม่ถอนตังออกจากแก้ว! กะว่าจะปาทิ้งเสียหน่อย แต่ถูกแก้วห้ามไว้เสียก่อน

 

“อย่า! พี่รับเถอะ เผื่อว่าใครมธุระอะไร”

 

“แต่นี่มันเบอร์....คุณแคท! พี่ไม่...”

 

“พี่ไปคุยกับเขาเถอะ แก้วจะไปอาบน้ำ.....เฮือก!!!”ร่างบางสะดุ้งเฮือกเมื่อเขาไม่ยอมเลิกรา ขยับร่างกายอีกครั้ง แก้วจะร้องห้ามก็ไม่ทันเสียแล้ว รู้ดีว่าต่อให้ห้ามปรามยังไงเขาก็ไม่ฟัง ซ้ำร้าย!เขายังกดรับโทรศัพท์ไปเสียแล้วด้วยซ้ำ!!

 

 

                                  คนบ้า!นี่คิดจะทำอะไรอีก!!!

 

 

[โทโมะค่ะ คุณอยู่ที่ไหนเหรอ?คุณแม่คุณโทรหาทำไมไม่รับเลยค่ะ??]

 

“อือ....ผมอยู่.....อยู่กับเพื่อนนะ! ไว้ผมจะโทรกลับหาคุณแม่แล้วกัน!!”

 

[ค่ะ  แล้วคุณทำอะไรอยู่ค่ะ]

 

           ร่างบางพยายามอย่างมากที่จะสะกดกลั้นเสียงครางเอาไว้ ไม่ให้เล็ดลอดออกไปให้คนในสายได้ยิน ไม่อย่างนั้นละก็เธอต้องอับอายขายขี้หน้าแน่ๆ แต่คนเอาแต่ใจนี่สิ! ชอบเล่นอะไรพิเรนท์ หวาดเสียงแบบนี้อยู่เรื่อย! หรือที่เรียกว่า...ทำอะไรไม่คิดนั้นแหละ!!

 

“ผมเหรอ?...ผมทานข้าวอยู่ แล้วคุณล่ะ??”

 

[แคทกำลังนั่งดูหนังกับคุณพ่ออยู่เลยค่ะ^^ เอ๊ะ..แล้ว....นั่นเสียงอะไรเหรอค่ะ??]

 

“อ้อ  เสียงโทรทัศน์นะ ไม่มีอะไรหรอก!”ร่างสูงยิ้มนิดๆให้กับแก้ว อีกฝ่ายแทบอยากจะเอาหน้าแทรกแผ่นดินหนีด้วยความอับอาย รู้ก็รู้นะว่าเธออาย..แต่ก็ยังไม่ยอมหยุด!

 

 

                                ถ้าไม่หยุดก็ช่วยวางหูจะได้ไหม??!!!

 

 

[อ๋อ...ค่ะ พรุ่งนี้แคทว่าจะชวนท่านพักผ่อน คุณจะไปด้วยไหมค่ะ?]

 

“อื้ม...แก้....เอ่อ....ผมไม่รู้เหมือนกัน”

 

[ปะ...เป็นอะไรหรือเปล่าค่ะ? น้ำเสียงคุณแปลกๆนะ]แคทเอ่ยถามด้วยความสงสัย ดูเหมือนเขาจะไม่ได้อยู่คนเดียว เสียงที่เธอได้ยินจะใช่เสียงจากโทรทัศน์จริงๆหรือ??

 

“ไม่มีอะไรหรอก งั้นเท่านี้ก่อนนะครับ!”

 

[ค่ะ คุณอย่าลืมโทรหาคุณแม่นะค่ะ]

 

“ฮื่อ”แคทวางสายไปด้วยความสงสัยในน้ำเสียงที่ฟังดูแปร่งๆของเขา  ร่างสูงหันกับมายิ้มกรุ่มกริ่มกับแก้วอีกครั้ง  ร่างบางถลึงตาใส่ด้วยความโมโหก่อนจะฟาดฝ่ามือลงบนไหล่เขาเข้าอย่างจัง

 

“ทำบ้าอะไรของพี่!”

 

“ฮึๆ พี่เจ็บนะ...อันที่จริงก็ตื่นเต้นดีออก แก้วไม่ชอบเหรอ? เปลี่ยนบรรยากาศไง??”น่าอายเสียมากกว่า! เขาช่างกล้าพูดนะว่าตื่นเต้น มันทำให้เธอหัวใจแทบวายมากกว่า!

 

 

                                     ไอ้คนบ้า! บ้าที่สุด!!

 

 

“ปฏิบัติภารกิจของเราให้เสร็จจะดีกว่าสาวน้อย”ร่างบางนึกโมโหอยู่ในใจที่ก็ไม่ได้ขัดขืนห้ามปรามอะไรเขา....

.

.

.

.

             ร่างบางสลบอยู่คาแผงอกของเขา อีกฝ่ายก็ผล็อยหลับไปเช่นเดียวกัน  เมื่อคนตัวเล็กบนตัวเขาขยับร่างสูงจึงรู้สึกตัว  เขาทอดสายตามองแก้วอ่อนหวาน มือหนาเกลี่ยไรผมออกให้เล็กน้อย ก่อนจะพลิกตัวแก้วให้นอนลงกับโซฟาพลางหาผ้าห่มมาคลุมกายให้

 

“ เด็กหนอ...เด็ก!”

 

                 ไม่นานนักก็เช้า ร่างสูงแต่งตัวลงไปสั่งอาหารและเครื่องดื่มด้านล่าง เมื่อแก้วตื่นมาไม่เจอใครก็นึกว่าเขาทิ้งเธอไปอีก...ถ้าไม่ติดที่ว่าเขาเดินเข้ามาพอดี!

 

 

                                  ไม่งั้นร้องไห้ไปแล้วนะTToTT

 

 

 

“พี่ไปไหนมาอ่ะ??”

 

“ว่าไง??เธอตื่นแล้วเหรอ? กลับบ้านไปได้แล้วไป!!!”แก้วตะลึงอีกครั้งเมื่อเขากลับไปเป็นคนเดิม ร่างบางส่ายหัวอย่างไม่อยากเชื่อหูตัวเอง  น้ำตาพาจะไหลอีกครั้ง!

 

“นี่...พี่หลอกแก้วอีก ฮึก..แล้วเหรอ??”คราวนี้แก้วถึงกับปล่อยโฮอย่างไม่อายเขา อีกฝ่ายหน้าเสียขึ้นมาที่เห็นแก้วร้องไห้ ก่อนจะรีบดึงตัวมากอด

 

“โอ๋ๆ แก้วจ๋า..พี่ล้อเล่น อย่าร้องๆพี่ขอโทษ พี่ลงไปซื้อของให้แก้วนี่ไง? อย่าร้องน้าคนดี พี่ขอโทษครับ พี่ขอโทษ!”เมื่อได้ยินว่าเขาแกล้งแก้วถึงกับปั้นหน้าโกรธขึ้นมาเลยทีเดียว บ้า! ทำไมชอบแกล้งให้ประสาทเสียอย่างนี้นะ !

 

“พี่เล่นบ้าอะไร! รู้ไหม?ว่าแก้วเสียใจ ฮือออออ”

 

“มะ....ไม่ร้องครับไม่ร้อง โธ่ พี่ผิดเองพี่ขอโทษนะ วันหลังพี่จะไม่ล้อแก้วเล่นแบบนี้อีกแล้ว ขอโทษครับ ขอโทษ อย่าร้องนะ พี่ไม่อยากเห็นน้ำตาแก้วแล้ว อย่างอนนะ อย่างอน คนดี พี่ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ”โทโมะพร่ำขอโทษแก้วครั้งแล้วครั้งเล่า แก้วเองก็ไม่ได้โกรธเขามากมายแค่รู้สึกใจหายก็เท่านั้นแหละ!

 

 

                                    ทำไมชอบเล่นแบบนี้อ่ะToT

 

 

 

“อือ...ทีหลังพี่ห้ามพูดแบบนี้อีกด้วย ไม่งั้นแก้วจะไม่ให้อภัยพี่อีกแล้ว จำไว้นะ นี่ครั้งสุดท้าย!”

 

“ครับ!ขอบคุณนะที่ให้โอกาสพี่...เอาล่ะ ไปอาบน้ำได้แล้วเรา เดี๋ยวเรามาทานข้าวกัน ช่วงนี้ตัวเล็กผอมๆไปน้า...??”แน่สิ! เพราะมัวแต่เสียใจเรื่องเขานั้นแหละ เธอถึงกินอะไรไม่ค่อยลง!!........เมื่ออาบน้ำเสร็จแก้วก็ออกมานั่งทานข้าวกับเขา

 

“แก้ว...จะกลับมาอยู่กับพี่ไหม?”

 

“อืม...อย่าเลย มันจะดูไม่ดี ถ้าคู่หมั้น....”

 

“เวลาอยู่กับพี่อย่าพูดถึงคนอื่นนะ...พี่ขอ??นะจ๊ะ^^”

 

“เฮ้อ! ก็ได้”

 

“เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วงหรอกคุณแคทเขาเป็นคนดี พี่น่าจะคุยกับเขาได้ไม่ยาก...พี่จะกลับมานอนที่นี่กับแก้ว เวลาไปทำงานก็ปกติ ตกลงไหม?”ร่างสูงเอ่ยถามอย่างมีความหวังจนแก้วใจอ่อน เธอเกลียดนิสัยใจอ่อนของตัวเองเสียจริงๆ!

 

“แต่แก้วไม่อยากหลบๆซ่อนๆ พี่ต้องเข้าใจแก้วนะ”

 

“งั้น...พี่ไปอยู่บ้านแก้วดีกว่า^^ โอเคนะ นอกนั้นใครจะมองยังไงก็แล้วแต่เขา เขาไม่มาเป็นเราไม่มีวันรู้หรอกว่ามันทรมานแค่ไหน? เราทรมานกันมามากพอแล้วนะตัวเล็ก...ต่อจากนี้ถ้าพี่จะขอมีความสุขบ้าง?มันก็เป็นสิทธิ์ของพี่แล้ว”

 

“.......”

 

“อาจจะดูว่าพี่เห็นแก่ตัวก็ได้ พี่ยอมรับ.....ไม่ใช่ว่าพี่จะทรยศคุณแคท ไม่ใช่ว่าพี่จะอกตัญญูต่อคุณแม่ ไม่ใช่ว่าพี่ไม่รักแก้วถึงทำแบบนั้น!  อย่างที่ไอ้เขื่อนบอก....ชีวิตเรามันเป็นของเรา เราจะให้คนอื่นมาตัดสินได้ยังไง จริงไหม??”

 

“ค่ะ  งั้นตามใจพี่เถอะ ต่อให้ใครจะมองแก้วเสียๆหายๆ แก้วก็ยอม”ร่างสูงยิ้มกว้างทันทีที่แก้วพูดจบ ก่อนจะเดินอ้อมไปจูบหน้าผากเนียนด้วยความรัก  พร้อมทั้งกลับไปอยู่บ้านแก้วเลยในวันนั้น!

 

 .......................................................................................................................

   อ่าาาาาาาาาาาา ขอโทดดดด เล่นเกมเพลินลืมอัพ แฮ่ๆ ไม่โกรธกันนะ^^

หลังจากพรุ่งนี้แล้ว อาจจะไม่ค่อยได้อัพ นะเออ~ ไรเตอร์งานเข้า แฮ่ๆ

แต่คงไม่นานหรอก(มั้ง??)ไปล่ะ บายๆๆ>O<~(ตอนนี้ หวิวๆนิดหน่อย...นะ!)