Jealous...หึงนะคร๊าบบบ

      ร่างบางจดจ้องเขาเช่นเดียวกันโดยไม่ได้นึกกลัวเกรง แน่สิ...เธอไม่มีอะไรจะเสียอีกต่อไปแล้ว!!
 
“เชิญคุณกลับไปได้แล้ว ถ้าว่าที่คู่หมั้นของคุณรู้เข้า...เธอจะเสียใจ!”ร่างบางตอบกลับด้วยน้ำเสียงสั่นสะท้าน พยายามอย่างมากที่จะสะกดกลั้นอารมณ์ตัวเองไว้ เขาแสยะยิ้มมุมปากอย่างดูถูกก่อนจะตอบกลับหน้าตาย
 
“ฮึ! คนดีจริงนะ! ใครจะรู้สึกยังไง?ฉันไม่สนหรอก! ช่างหัวมันสิ!!”
 
“คุณเป็นคนยังไงกันแน่? อีกไม่กี่วันคุณก็จะหมั้นกับเธอแล้ว....เฮอะ! นี่นับเป็นโชคดีของฉันหรือเปล่า?ที่หลุดพ้นจากคุณออกมาได้! ฉันหลงเชื่อว่าคุณเป็นคนดี แต่ที่จริงแล้ว...คุณมันซาตาน!!”เหมือนมีดที่ปักกลางใจของร่างสูงที่ได้ยินคนที่รักด่าทอจงเกลียดจงชังเหมือนเขาเป็นแค่ผักปลา....ความรู้สึกเจ็บปวดนั้น! เขาก็มีไม่น้อยไปกว่าเธอเลย......
 
“ฮะๆ ยังดีที่รู้ตัว! แต่....เธอไม่ต้องกลัวหรอกนะว่าฉันจะ ฟัน เธอฟรีๆ! จะเอาเท่าไหร่?”
 
“คุณ!...ออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้!  ผู้ชายสารเลว ฉันบอกให้ออกไป ออกไป!!!!  แล้วจำไว้อย่างนะ....ฉันไม่ได้ขายตัว ที่ผ่านมาทั้งหมด ฉันจะถือว่าให้หมามันกินแล้วกัน!!!!” แก้วเอ่ยปากไล่เขาด้วยความเกลียดสุดแสน ไม่รักกันแล้วแต่ทำไมต้องคอยตามทำร้ายเธอขนาดนี้ด้วย!
 
“คืนนี้...นอนกับฉัน? แล้วฉันจะยกคอนโดให้ เพราะยังไงซะถ้าฉันหมั้นกับแคท ฉันก็ต้องกลับไปที่บ้านอยู่ดี ว่าไง? ตกลงไหม?ฮะๆ”โทโมะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันจนแก้วพูดไม่ออก ไม่คิดเลยว่าเขาจะเป็นถึงขนาดนี้! แก้วยืนนิ่งไปชั่วขณะ เหมือนวิญญาณ ถูกกระชากออกจากร่างกาย ไม่รู้ตัวแม้กระทั่งเขาดึงเข้าไปกอด ไปจูบ!
 
“เธอเป็นของฉันนะแก้ว...เธอจะเป็นของใครไม่ได้!”
 
“......”
 
“แก้วเป็นของพี่!”เหมือนแก้วจะรู้ตัว สติที่หลุดจาภวังค์ทำให้แก้วค้นพบความเป็นจริง เขาไม่ใช่ของเธอ และเธอไม่ใช่ของเขาอีกต่อไป!
 
“มะ....ไม่! ไม่ใช่!! ออกไปนะ อย่ามายุ่งกับฉัน เรา....เรา...ฮึก....ฉันเกลียดคุณ!!”แก้วดันร่างเขาออกก่อนจะผลักอย่างแรงจนอีกฝ่ายล้มไปกระแทกกับราวบันไดจนเลือดซึม  อีกฝ่ายนึกโมโหขึ้นมาจริงๆเสียแล้ว!
 
“พูดดีๆแล้วยังเล่นตัว ฮึ่ย!....”ร่างสูงเงื้อมือขึ้นหมายจะตบฉาดใหญ่เข้าที่ใบหน้าของแก้ว อีกฝ่ายหลับตาแน่นพร้อมรับชะตากรรม แต่...เขากลับลดมือลงอย่างหัวเสียแล้วผลุนผลันออกจากบ้านไป
 
“ฮึก...ทำไม?ทำไมไม่ตบฉันไปเลยล่ะ? ฮึก...”ร่างบางสะอื้นฮักนั่งกอดเข่าอยู่ปลายเตียงด้วยความเสียใจ ถ้าเขาคิดที่จะทำร้ายเธอขนาดนี้!....เขาเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ!
.
.
.
.
                    ร่างสูงหัวฟัดหัวเหวี่ยงกลับมาที่บ้านตัวเอง จนคนเป็นแม่เอ่ยทักเมื่อเห็นอาการของลูกชาย  ร่างสูงตอบแบบไม่สบอารมณ์นัก
 
“เป็นอะไรละลูก! หนูแคทเขารอทานข้าว...”
 
“ใครจะรอก็รอไปสิ ! ผมไม่กิน!!”โทโมะเดินหนีขึ้นบ้านไปท่ามกลางเสียงโวยวายของคนเป็นแม่
 
“ตาโทโมะ! ลงมาคุยกับแม่เดี๋ยวนี้ แม่บอกให้ลงมา..ตาโทโมะ!!!!”
.
.
.
.
           หลังจากวันนั้น โทโมะก็ไม่ได้มาข้องแวะกับแก้วอีกเลย มีแก้วอยู่ที่ไหนเขาก็พยายามจะเลี่ยงไม่ให้เจอ....จนกระทั่งเรียนเขาจบ ! 2 เดือนกว่าแล้วที่ความสัมพันธ์ของแก้วและโทโมะสะบั้นลงเพราะเขา....เขาได้เข้าไปทำงานบริษัทของพ่อเขามีตำแหน่งเป็นถึงท่านประธาน ส่วนแก้วยังเรียนแค่ปี 3 อยู่เลย...พรุ่งนี้แล้วที่เขา ต้องหมั้น!! 
 
“แก้ว....จะไปงานมันหรือเปล่า?”เขื่อนเดินเข้ามาถามแก้วที่นั่งทำรายงานอยู่กับมีน
 
“พี่เขื่อน!...คงไม่ต้องให้แก้วตอบหรอกนะว่าจะไปไหม? เดี๋ยวมีนตอบให้เลย เพราะยังไงซะแก้วก็ไม่.....”
 
“ค่ะ! แก้วจะไป”
 
“หา......?? ยัยแก้ว แกเพี้ยนหรือเปล่า แกจะไปทำไม อย่าลืม......ผู้ชายคนนั้นเขาไม่เห็นค่าแกแล้ว แกจะไปให้เขาเหยียบย่ำอีกทำไมกัน!”มีนเอ่ยถามด้วยความเข้าใจ
 
“ ไม่เป็นไรหรอก....”แก้วตอบแค่นั้นก่อนจะลุกเดินหนีไป  ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าตัวเองจะไปทำไม  เขาคงต้องไล่เธออกจากบ้านมาเป็นแน่!
 
 
                                         ฉันจะไปทำไม??
.
.
.
.
“รู้หรือเปล่า? พรุ่งนี้แก้วเขาจะมางานแก!”เขื่อนเอ่ยบอกมันทำให้เขานิ่งชะงักไป  อยากเห็น....เขาอยากเห็นหน้าแก้วใจแทบขาด ตั้งแต่ที่เขาจบออกมา เขาก็ไม่ได้เห็นหน้าเธออีกเลย....
 
“อย่า.....อย่าให้แก้วมา”
 
“ทำไม? แกไม่รักแก้วแล้วหรือไง? ไหนแกบอกแกโดนบังคับไง? แกหลงรักผู้หญิงคนนั้นไปแล้วจริงๆใช่ไหมๆๆๆๆๆๆ”
 
“ไม่.....ฉันไม่อยากเห็นแก้วเสียใจ  ฉันไม่อยากเห็นเค้าร้องไห้เพราะฉันอีกแล้ว”
 
“ทำไมแกไม่บอกแก้วไป? ความจริงนะ พูด! พูดไปเลย มีอะไรต้องพูด! ชีวิตแก มันต้องเป็นของแก!”เขื่อนบอกเขาได้แค่นั้นก่อนจะเดินหนีไป ปล่อยให้เขากลัดกลุ้มแทบบ้า ไม่ใช่ไม่อยากพูด แต่...อีกคนก็มีของเขาเหมือนกัน
 
 
                                                 โธ่เว๊ย!
 
 
 
วันงาน
 
              แขกเหลื่อผู้มีหน้ามีตาทางสังคม เดินทางมาร่วมงานหมั้นของเขามากมาย แคทอยู่ในชุดไทยสีพีชเข้ากับสีผิวของเธอได้อย่างลงตัว ส่วนโทโมะเขาก็ไม่ได้อะไรมาก แค่ยืนทำตามคำสั่งของคนเป็นแม่ก็เท่านั้น
 
“โทโมะ^^ เหนื่อยไหมค่ะ?”แคทเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าเขามีสีหน้าบอกบุญไม่รับ  แต่เธอก็พยายามปั้นหน้ายิ้มให้เขา หวังให้เขาสนใจเธอบ้างก็เท่านั้น!
 
“ไม่หรอก ขอบคุณที่เป็นห่วง!”ร่างสูงตอบกลับด้วยน้ำเสียงห้าวห้วนอย่างไม่สนใจอะไรแคทนัก ก่อนจะชะเง้อหาใครบางคนที่ขาเฝ้ารอ จนแคทอดที่จะสงสัยไม่ได้
 
“แล้ว...มองหาใครอยู่เหรอค่ะ แคทเห็นคุณมอง....”
 
“ไม่มีอะไรหรอก! ผมแค่หาเพื่อน!”แคทเงียบไปเมื่อเขาหันมาขึ้นเสียงใส่ เธอคงก้าวก่ายเขามากเกินไปจริงๆ!
 
                            งานดำเนินไปสักพักก็ถึงเวลาสมควรที่จะสวมแหวนหมั้น ตอนนี้เขื่อน มีน พลอย รวมถึงพิชชี่มาถึงงานเรียบร้อยแล้ว เหลือก็แต่แก้ว! ที่เธอบอกจะมา แต่ก็ยังไม่เห็นวี่แวว
 
“ตาโทโมะ!สวมแหวนสิ ได้ฤกษ์แล้วนะลูก”คนเป็นแม่หันมาเร่งเร้า เขาพยักหน้ารับอย่างเซ็งๆก่อนจะค่อยๆสวมแหวนให้แคท  แต่ยังไม่ทันสวมจนสุด สายตาของเขาดันเหลือไปเห็นผู้หญิงที่คุ้นเคยเป็นอย่างดี
 
“แก้ว....”เขื่อนหันไปมองตามเสียงเรียกของเพื่อนรัก ก่อนจะเห็นแก้วที่เดินเข้ามา
 
“ตาโทโมะ! สวมแหวนสิลูก!”คนเป็นแม่หันมาเร่งเร้าเขาอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะยัดแหวนส่งเดชให้แคทโดยที่สายตายังคงจับจ้องคนที่เข้ามาทีหลัง คนเป็นแม่สังเกตเห็นอาการลูกชายได้อย่างชัดเจนก่อนจะมองตามไป เห็นผู้หญิงขาว ตัวเล็ก คนนึง เดาได้ไม่ยาก!
 
 
                                    แฟนตาโทโมะแน่ๆ!
 
 
             เมื่อเสร็จพิธีโทโมะกับแคทจำต้องอยู่ขอบคุณบรรดาแขกที่มาร่วมงาน คนเป็นแม่จึงแอบปลีกตัวเดินไปหาแก้ว.....เพื่อที่จะขอเจรจาด้วย!
 
“หนู!”
 
“คะ?....คุณ? เรียกหนูเหรอค่ะ?”แก้วชี้หน้าตัวเองอย่างงงๆ
 
“ใช่! ฉันมีเรื่องอยากจะคุยด้วย ตามมาสิ!”แม่ของโทโมะเดินนวยนาดไปอีกทาง ก่อนะที่แก้วจะเดินตามหลังเขาไป ยังหลังบ้าน......
 
“มีธุระกับแก้วเหรอค่ะ?”
 
“ไม่ผิดจริงๆ! หนูชื่อแก้วใช่ไหม??”แก้วเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม?แม่ของเขาถึงรู้จักเธอ  แก้วยังไม่ได้เจอกับแม่ของเขาเลยด้วยซ้ำ!
 
 
                                       เรื่องอะไรกันนะ??
 
 
“คะ...ค่ะ แก้วค่ะ”
 
“เลิกกับตาโทโมะหรือยัง?.........ฉันไม่ได้ใจร้ายอะไรหรอกนะ! แต่ที่ถามเนี่ย เพราะฉันไม่อยากให้ใครเขามองหนูในแง่ไม่ดี เพราะตาโทโมะหมั้นแล้ว! แต่หนูยังมางานอยู่”
 
“คะ.....แก้ว.....กับเขา....ไม่มีอะไรต่อกันแล้ว! แก้วแค่มาแสดงความยินดีในฐานะ..เอ่อ....คนเคยรู้จัก คุณน้าไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะ”แก้วเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย แม่ของเขาพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ
 
“งั้นฉันก็ต้องขอบใจหนูด้วยนะ...ไม่มีอะไรแล้วล่ะ?ขอบใจมากที่ยอมเสียเวลามาตอบคำถามของฉัน”แม่ของเขาเดินหนีไปเมื่อจบคำถาม  ร่างบางยืนนิ่งน้ำตาซึม ความเจ็บปวดรุมเร้ารอบๆหัวใจ  ร่างบางเดินกลับออกมาแต่ยังไม่ทันจะถึงเพราะถูกกระชากตัวเข้าห้องเก็บของข้างตึกเสียก่อน และจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก.......
 
“คุณแม่พูดอะไรกับเธอ?”ร่างสูงเอ่ยถามทั้งที่ยังกอดรัดร่างบางอยู่ เขาถามเพราะเขา....เป็นห่วง!
 
“ปล่อยนะ! ถ้าใครมาเห็นเข้ามันจะไม่ดี! อย่าลืมสิ แหวนหมั้นยังสวมอยู่ที่นิ้วของคุณอยู่เลย เฮอะ! อยากอับอายนักหรือไง?”
 
“ใครจะคิดยังไงก็ช่างหัวมันสิ! ฉันไม่สน...บอกมาว่าคุณแม่พูดอะไรกับเธอบ้าง??”
 
“ปะ...เปล่า?”ร่างบางปฏิเสธทันควัน แต่สายตากลับหลบเสียจนเขาสงสัยและไม่เชื่ออย่างถึงที่สุด!
 
“ไม่ตอบก็ไม่เป็นไร....แต่ที่เธอมาวันนี้ ต้องการอะไร??”ร่างสูงเอ่ยถามเสียงคาดคั้น มือหนาดันไหล่แก้วไว้ให้เผชิญหน้ากับเขา  ก็เธอเป็นคนบอกเองว่าเกลียดเขา แล้ว...เธอมาทำไม??
 
“ฉัน....”
 
“หรือว่าเธอยังรักฉันอยู่ ตอบมาสิ! ตอบ!!!”
 
“ไม่! เพราะถ้าฉันยังรักคุณอยู่...ฉันคงไม่มา และที่ฉันมาวันนี้ก็แค่มาร่วม....สะ....แสดงความยินดีในฐานะคนเคยรู้จัก  ฮื้อออ”ยังไม่ทันที่แก้วจะพูดจบ เขาก็รั้งใบหน้าของแก้วเข้าไปจูบ  ร่างบางน้ำตาไหลอย่างห้ามไม่ได้ เธอจะถูกตราหน้าแค่ไหนว่าแย่งคู่หมั้นของคนอื่น! เขาทำเธอเจ็บครั้งแล้วครั้งเล่า.....ริมฝีปากที่ถูกช่วงชิงจนแทบหมดลมหายใจ  ทำให้แก้วรู้สึกเหมือนตายทั้งเป็น ร่างบางดีดดิ้นอยู่ในอ้อมกอดของเขาที่รัดรึงจนเธอขยับตัวแทบไม่ได้!  ก่อนที่จุมพิตรุนแรงของเขาจะแปรเปลี่ยนเป็นอ่อนหวาน สัมผัสนุ่มนวลที่แก้วเคยได้รับ...
 
“เธอ-รัก-ฉัน”
 
“..........”
 
“แก้ว...ยังรักพี่อยู่”
 
“.........”
 
“ใช่ไหม? คนดี”เขาถอนจูบออกก่อนจะเอื้อนเอ่ยแต่ละประโยคแล้วจูบซ้ำๆย้ำๆอยู่อย่างนั้น เหมือนจะสะกดให้แก้วเชื่อในคำพูดของเขา เชื่อในสิ่งที่เขาพูด เชื่อในสิ่งที่เขาคิด และเชื่อว่าแก้วยังรักเขาอยู่เสมอ....
 
“ฮึก...ไม่....แก้วไม่ได้..ระ....ไม่ได้รัก ฮืออออ” แก้วปล่อยโฮอย่างหมดทางเลือกไม่มีสิ่งไหนที่ช่วยบอกความรู้สึกในตอนนี้ของแก้วไปได้มากกว่าน้ำตาอีกแล้ว  ร่างสูงทอดสายตามองด้วยความสงสาร ก่อนจะดึงแก้วเข้าไปกอดไว้แน่น  ที่ผ่านมาเขาทำร้ายแก้วมามาก! เขาอยากจะฆ่าตัวเองเสียจริงๆ ทุกครั้งที่ฝืนดูถูก เหยียดหยามแก้ว หัวใจของเขากลับรู้สึกเจ็บเสียยิ่งกว่า....
 
 
                                       พี่ทำลงไปได้ยังไง?
 
 
               ยิ่งนึกถึงวันที่เขาง้างมือหมายจะตบแก้ว เขายิ่งเกลียดตัวเองเป็นพันเท่าทวีคูณ ไม่คิดเลยว่าตัวเองจะใจร้ายได้ขนาดนี้ เขาคงเป็นซาตานในสายตาแก้วไปแล้วจริงๆ
 
 
                                 พี่ไม่ได้อยากทำเลย...คนดี
 
 
 
“มันอาจจะสายไป...ถ้าพี่จะบอกว่า พี่รักแก้วคนเดียว”มือหนาลูบไล้ปอยผมของคนในอ้อมกอดอย่างแสนรัก คิดถึงแก้วทุกลมหายใจเข้าออก เป็นห่วง  แก้วเสมอ และยิ่งวันนั้นที่เขาเห็นป๊อปปี้กับแก้วเขายิ่งหวง รู้สึกเหมือนกับว่า แก้วเป็นของเขาอยู่ตลอดเวลา ทั้งที่ตอนนี้...มันไม่ใช่!
 
............................................................................................................................
เอ๊กกกกกกกก  อยากบอกว่า...เรื่องนี้คง ใกล้จบแล้วววว(มั้ง???)^O^
และอาจจะไม่ค่อยได้อัพ ฮี่ๆ ประมาณอาทิตย์นี้ยุ่งมว๊ากกกก (คิวเยอะๆ><~)
ขอตัวไปคิดเรื่องใหม่ล่วงนะฮะ><~ ปรู๊นๆๆๆๆๆๆ<<<<<<<บ้า--*