Jealous...หึงนะคร๊าบบบ

 

           เย็นมากแล้ว แก้วโทรหาเขาเท่าไห่ก็โทรไม่ติดเสียที...ไหนเขาบอกว่าจะมารับยังไงล่ะ?? แต่ ถ้าจะไม่มาก็น่าจะโทรมาบอกก่อนนี่นา นี่อะไร?จู่ๆก็หายไปเฉยเลย!

 

                                       ไม่รงไม่รอแล้วน่ะ!

 

 “อ้าว?ยัยแก้ว ไม่กลับอีกเหรอ? แล้ว...พี่เขาล่ะ”แบมเอ่ยทักพลางชะเง้อมองหาโทโมะ แต่เมื่อเห็นใบหน้าบึ้งตึงของแก้วแล้ว เดาได้ไม่ยาก!

 

 

                                    ทะเลาะกันชัวร์ แบมฟันธงเจ้าค่ะ!

 

 

“ไม่รู้! ฉันกลับก่อนนะยายแบม”

 

“อ่า..เอ่อ...เคๆ บายนะ”แก้วพยักหน้ารับรู้ก่อนจะกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปเรียกแท็กซี่....

 

                         กลับมาถึงคอนโดแล้วแก้วกลับพบว่ามันเงียบเชียบผิดปกติ ไฟฟืนก็ไม่ได้เปิด แสดงว่า??เขายังไม่กลับมาแน่ๆ ลืมไป...วันนี้เขาอาจจะอยู่ค้างกับครอบครัวของเขาก็เป็นได้ แค่ทำไมไม่โทรบอกกันก่อน เขาอาจจะลืม!  แก้วคิดเองเออเองเสร็จสรรพก่อนจะทำธุระส่วนตัว แล้วจึงเข้านอน!

 

ปังๆๆๆๆ!!!

 

           เสียงรัวทุบประตุห้องอย่างแรงทำเอาแก้วสะดุ้งตื่นด้วยความตกใจ ใครกัน??ใครมาเคาะประตูห้องดึกๆดื่นๆขนาดนี้ จะตี 2 ละนะ!

 

“แก้ววว! เพ่ อะ...เขื่อนเองค้าบบบ”ทันทีที่รู้ว่าเป็นใครแก้วก็รีบวิ่งไปเปิดประตูทันที แต่ที่ตกใจก็คือ  สภาพเมามายของคนทั้งคู่...เขื่อนกับโทโมะ!!!!

 

“พี่เขื่อน...หือ...พี่โทโมะ! เกิดอะไรขึ้น??ทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะ??”

 

“เอ่อ...เพ่ ม่ายย รู้ เซ่..ถาม มาน อาวว น้า เพ่ ไปล่ะ เอิ๊ก บายๆ”เมื่อส่งเพื่อนรักถึงเตียงเสร็จเขื่อนก็ลากลับทันที แก้วแอบเป็นห่วงเขื่อนอยู่ไม่น้อย ขับรถกลับสภาพนั้นจะรอดไหม??

 

 

                                 แล้วจะเอายังไงกับอีตานี่ดีล่ะ??

 

 

“พี่ๆ”ไม่ว่าจะปลุกยังไงคนเมาก็ไม่ยอมตื่น แก้วจำต้องดินหาววอดๆไปหาผ้าชุบน้ำอุ่นมาชำระร่างกายให้เขา อีกฝ่ายเอาแต่ร้องโวยวาย แก้วจับใจความได้แค่ว่า.... “ทำไมต้องเป็นแบบนี้” ซ้ำแล้วซ้ำเล่า นั่นสิ??ทำไมเขาถึงเป็นอย่างนี้...แก้วไม่เข้าใจเลย!

.

.

.

.

.

       เช้าแล้วร่างสูงงัวเงียตื่น เขาพบว่าตัวเองไม่ได้ใส่เสื้อนอน พอมองไปข้างๆก็เห็นแก้วนั่งเท้าแขนหลับอยู่

นี่แก้วดูเขาทั้งคืนเลยหรือ??.....พลันน้ำตาที่ถูกกักเก็บดันเอ่อล้นขึ้นมาเสียง่ายๆ โทโมะมองแก้วด้วยสายตาอาวรณ์ รู้สึกเหมือน...หัวใจที่ถูกบีบรัดด้วยอะไรสักอย่าง มันจุก เจ็บไปหมด!

 

 

                                ขอพี่จูบ...เป็นครั้งสุดท้าย!

 

       มือหนาลูบไล้ใบหน้าเรียวช้าๆก่อนจะก้มจุมพิตที่หน้าผากเนียน  ร่างบางรู้สึกตัวขึ้นมาทันที โทโมะจึงแสร้งหันหน้าหนี กระพริบตาถี่ๆเพื่อไล่หยาดน้ำตา....ทำใจกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นในอีกไม่ช้านี้!

 

“อือ....พี่ตื่นแล้วเหรอ?? เกิดอะไรขึ้นทำไมถึง......”

 

“เรื่องของฉัน!”คำพูดหยาบกระด้างไร้ซึ่งความหวานนุ่มนวลของเขาทำเอาแก้วตกใจไม่น้อย

 

“พะ...พี่เป็นอะไร?ทำไมพูดกับแก้วแบบนี้”

 

“ฉันเป็นอะไรนะเหรอ??อดีตสามีเธอไง?”อดีต! หมายความว่ายังไงกัน เขาพูดเรื่องอะไร บางทีเขาอาจจะเมาค้างเพ้อเจ้อไปเรื่อยก็ได้.....เขาเป็นอะไร??

 

“พี่ล้ออะไรแก้วเล่น ฮะๆ แก้วไม่สนุกด้วยนะ!”ร่างบางขำน้อยๆเพราะคิดว่าเขาแกล้งแหย่อะไรเธออีกเป็นแน่...พลันความคิดวันนั้นก็กลับเข้าสู่สมองอีกครั้ง...วันที่แก้วมีลางสังหรณ์บางอย่างว่าจะต้องจากกับเขา......

 

“ฉันไม่ได้ล้อเล่น! ออกไปจากที่นี่ซะ แล้วอย่ากลับมาให้ฉันเห็นหน้าอีก!!!!”ร่างสูงเอ่ยปากไล่ ทันทีที่เขาพูดจบหัวใจที่สั่นวูบของแก้ว บีบบังคับให้น้ำตาของเธอไหลได้โดยไม่รู้ตัว เขาพูดจริง! เขาไม่ได้ล้อเล่น! แก้วไม่รู้จะทำยังไงแล้ว 

 

“ทะ...ทำไม? พี่บอกแก้วมานะ ว่าทำไม?!!”มือบางรัวทุบที่แผงอกกว้างของเขาด้วยความเสียใจ อีกฝ่ายกลับนิ่งไม่โต้ตอบก่อนจะแสดงความใจร้ายออกมาอีกครั้ง!

 

“โธ่เว้ย! อย่ามางี่เง่า ฉันเบื่อเธอแล้วได้ยินไหม? เบื่อโว้ยย! ออกไปจากชีวิตฉันซะที  น่ารำคาญ”มือหนาคว้าเข้าที่ข้อมือเล็กของแก้วบีบแน่นจนเกิดรอยแดงแต่ทว่า...แก้วกลับไม่รู้สึกเจ็บปวดใดๆมากไปกว่าที่....หัวใจ!!

 

“ฮึก...จะบอกว่า...การที่พี่ได้แก้วแล้ว...ตอนนี้พี่ก็เบื่อแก้วแล้ว ฮึก...ใช่ไหม?”

 

“......”

 

“ถามอะไรหน่อย?...ฮึก...พี่เคยรัก  เหมือนที่แก้วระ...รักพี่จริงๆบ้างไหม?”

 

“.....”

 

“แก้ว....เป็นแค่คู่นอนของพี่....งั้นเหรอ??”ร่างบางเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่ขาดห้วง แววตาที่เต็มไปด้วยความอ้อนวอน...อยากรู้? เธออยากรู้ความจริงจากปากของเขาเหลือเกิน....

 

“ฮึ! ใช่! เมื่อก่อนฉันอาจะเคยรัก เคยหลงเธอ..แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้ว อย่างที่เธอบอก ฉันได้เธอแล้วไง?เธอก็ได้ฉันเหมือนกันนี่! ไม่มีฝ่ายไหนที่จะต้องเสีย! แฟร์ดี!!!”ร่างสูงตอบกลับอย่างไม่แยแส คำตอบของเขามันทำให้แก้วหน้าชา ความรุ่มรักในตัวของเขาซาลงไปทุกที นับจาก...วินาทีนี้เป็นต้นไป!!!

 

เพี๊ยะ!

“หยาบคาย! แก้วเกลียดพี่! พี่มันคนเลว เลวที่สุด ! อื้อ....”ร่างสูงล็อกใบหน้าของเขาเข้าประกบจูบทันที การกระทำดิบเถื่อนรุนแรงที่แก้วไม่เคยได้รับ  การจากลาที่แก้วไม่เคยได้คิด...ลางสังหรณ์ในวันนั้นมันเป็นจริงเสียแล้ว!

 

“ออกไป! ฉันเกลียดคุณ!!!ต่อจากนี้เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก!...”แก้วปาดน้ำตาทิ้งด้วยความเสียใจอย่างถึงที่สุด ก่อนจะเดินเข้าไปเก็บของๆตัวเอง อย่างเร่งรีบ เธอทนไม่ไหวหรอกที่จะให้อยู่ร่วมห้องคนใจร้ายพรรนั้น เธอทนไม่ไหวอีกแล้ว!   ทุกอย่างในห้องสงบลง....หลังจากที่แก้วเดินออกจากห้องไป ไม่มีแม้แต่เหลียวหลังมาดู....ถ้าแก้วกลับเข้ามาอีกครั้ง แก้วคงจะเห็นเขาดิ้นทุรนทุรายด้วยความเจ็บปวดไม่แพ้กัน.....

 

“ฮึก....พี่ขอโทษๆๆ ๆๆๆ พี่รักแก้ว”เพราะอะไรกันเขาถึงยอมทำร้ายหัวใจของเขา คนที่เขารักดังดวงใจ เขากลับทำร้ายได้ลงคอ เขาคงไม่ใช่คนอีกต่อไปแล้ว......

.

.

.

.

.

“ไอ้เชี่ยยยย! มึงนี่มันควายจริงๆ! มึงรักเขาแล้วมึงไล่เขาไปทำไมว่ะ??”เขื่อนตะคอกใส่ด้วยความเหลืออด มันน่าโมโหจริงๆ!

 

“ไอ้เขื่อน ถ้ามึงไม่เป็นกู มึงไม่รู้หรอก....กูรักแก้วคนเดียว! แต่.....”

.

.

.

“อะไรกันครับคุณแม่??แล้วนี่.....”ทันทีที่ถึงบ้านโทโมะก็รีบซักแม่ตัวเองเป็นการใหญ่ ก่อนจะหันมามองผู้หญิงที่มาพร้อมกับแม่ด้วยความงุนงง

“นี่หนูแคท! รู้จักไว้สิ”

“เอ่อ..สวัสดีครับ”

“ค่ะ”สาวเจ้าตอบรับด้วยความเขินเล็กน้อย ตามลักษณะลูกสาวผู้ดีมีสกุล

“ตกลงคุณแม่มีเรื่องอะไรกับผมกันแน่ครับ”

“ใจร้อนจริงเรา...ที่แม่จะพูดเนี่ยก็คือ...ต่อไปนี้หนูแคทจะมาอยู่บ้านเรา....ในฐานะคู่หมั้นแก!”

“คู่หมั้น!!!!!!”เมื่อเห็นว่าท่าไม่ดี แม่ของเขาจึงสั่งให้คนใช้พาแคทขึ้นไปดูห้อง ส่วนโทโมะยังคงไม่ยอมท่าเดียว ไม่ว่าจะยังไงเขาไม่มีวันหมั้นกับผู้หญิงที่ไม่รู้จักกัน และที่สำคัญ เขาไม่ได้รัก!!!

“ผมไม่หมั้นอะไรทั้งนั้น! ผมบอกคุณแม่ไปแล้วว่าผมมีแฟนแล้ว! และผมก็รักแก้วมากๆด้วย ทันทีที่แก้วเรียนจบ ผมจะแต่งงานกับแก้ว!!!”ร่างสูงประกาศกร้าวอย่างไม่ไว้หน้าใครทั้งสิ้น จนคนเป็นพ่อต้องปราม

“เจ้าโทโมะ ฟังแม่เขาก่อน”

“แกจะแหกหน้าแม่หรือยังไง? แม่ไปรับปากผู้ใหญ่ของหนูแคทเขาไว้แล้ว...ช่วยแม่หน่อยเถอะตาโทโมะ น้องเขาสุขภาพไม่ดี ต้องการคนดูแล”

“แต่ไม่ใช่ผม! คุณแม่ทำไมไม่ปรึกษาผมก่อน คุณแม่รู้ไหม?ว่าผมไม่มีวันรักผู้หญิงคนอื่นได้อีกแล้ว! คนที่ผมจะใช้ชีวิตอยู่ด้วยมีเพียงคนเดียวเท่านั้น....คือแก้ว!!!!!!”ร่างสูงประกาศเสียงแข็งก่อนจะหันหน้าหนไป แต่สุดท้ายก็ต้องชะงักกึกเมื่อได้ยินคำกล่าวของคนเป็นแม่

“ถ้าเห็นว่าฉันเป็นแม่อยู่!ก็ทำตามที่ฉันขอร้อง  แต่ถ้าแกเห็นเมียแกสำคัญกว่า...ก็ไม่ต้องมาเรียกฉันว่าแม่!!”ใบหน้าของเขาสั่นน้อยๆ เสียใจที่สุดที่แม่ของเขาทำแบบนี้ ร่างสูงกัดฟันแน่น แววตาเต็มไปด้วยความทรมาน

“.....”

“ถ้าการที่แกจะช่วยรักษาหน้าตาของฉันมันลำบากนักละก็...โน่น! กลับไปอยู่กับเมียแกซะ อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก!”

“ก็ได้.....ผมทำตามที่คุณแม่ขอร้อง....ก็ได้......แต่ผมขอบอกไว้ ณ ตรงนี้ เลยว่าผม...ไม่มีวันรักเขา! ต่อให้ตายผมก็ไม่รัก!!!”คนเป็นแม่จิ๊ปากขัดใจเล็กน้อย แต่ก็แอบอมยิ้มอย่างพอใจที่เขาทำตามความประสงค์ 

“บาปกรรม! คุณนี่ทำอะไรไม่รู้จักคิด!! ไปรับปากเขาได้ยังไงกัน?”

“ฉันกับแม่หนูแคทคบค้าสมาคมกันมานาน สนิทกันยิ่งกว่าอะไรดี แล้วการที่ฉันต้องการช่วยเหลือเขาฉันผิดเหรอ?หนูแคทเป็นโรคหัวใจต้องการคนดูแลนะคุณ!!”

“คุณสงสารคนอื่น คุณอยากช่วยเหลือเขา แต่คุณ...ไม่รัก ไม่สงสารลูก!!!”คนเป็นสามีส่ายหน้าอย่างระอาใจก่อนจะเดินหนีไป และเพราะสาเหตุนี้โทโมะจึงโทรนัดเขื่อนออกไประบายอารมณ์ด้วยแอลกอฮอลล์!

.

.

.

.

                  หลายวันผ่านไปแล้ว แก้วเองก็ยังคงทำใจไม่ได้ ทุกวันนี้เธอกลับไปอยู่บ้านหลังเก่าของเธออีกครั้งหลังจากที่ทะเลาะกับเขาครั้งนั้น สุดท้ายเขาก็มาตามง้อก่อนจะคืนดีกัน...แต่ครั้งนี้มันไม่ใช่อีกต่อไปแล้ว! ในขณะที่เขากำลังจะเรียนจบในอีกไม่ช้านี้  และสิ่งที่แก้วทำใจไม่ได้มากที่สุดคือ......เขื่อนบอกว่าทันทีที่เขาเรียนจบ เขาจะหมั้น กับผู้หญิงคนอื่น!  ถึงแม้ในใจจะพร่ำบอกว่าเกลียดเขานัก แต่ความจริงแล้วมันไม่ใช่เลย แก้วไม่เคยเกลียดเขาได้ลงคอ  ยิ่งบอกว่าเกลียดแก้วกลับยิ่งต้องการเขา อยากพบเจอ อยากพูดคุย  เพราะทุกวันนี้เดินผ่านกันเขายังไม่แม้แต่จะมองหน้าด้วยซ้ำ!

 

                             แก้วทำอะไรผิด??

 

“ยัยแก้ว แกรู้...เรื่อง...เอ่อ....พี่เขา.....”มีนวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาถาม เอเห็นว่าเพื่อนรักเอาแต่เหม่อลอย แก้วพยักหน้ารับก่อนจะยิ้มสมเพชตัวเอง

 

“ฉัน...มันไร้ค่ามากสินะ”

 

“คิดอะไรอย่างนั้นล่ะน้องแก้ว! พี่ว่ามันต้องมีอะไรสักอย่างแน่ๆ ขนาดตอนนั้นพี่พยายามแทบตายเขายังไม่สนใจพี่เลย แล้วนี้อะไรกัน จู่ๆจะมาหมั้นกับใครที่ไหนก็ไม่รู้ พี่ว่า.....”

 

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ พี่พลอย^^ แก้วไหว”พลอยเดินตามมาสมทบ ก่อนจะพูดปลอบใจ ทุกวันนี้เธอกับพิชชี่สำนึกได้แล้วล่ะ

 

 

                                เมื่อก่อนฉันนี้...เลวว่ะ- -*

 

 

“ปล่อยออกมาให้หมดเลยแก้ว....พี่และคนอื่นๆจะอยู่ข้างแก้วเสมอ พี่ขอโทษสำหรับทุกสิ่งที่พี่เคยทำไม่ดีไว้ แต่ต่อจากนี้พี่จะชดใช้ให้โดยการอยู่เป็นเพื่อนแก้วเอง แก้วไม่ต้องกลัวนะ ปล่อยมันออกมาเลย”พลอยดึงแก้วเขาไปกอดพลางลูบหลังด้วยความสงสาร ร่างบางปล่อยโฮอย่างสุดที่จะกลั้นต่อไปไว้ได้ ไม่ทนอีกต่อไปแล้ว!

 

“ขอบคุณ..ฮึก..พี่พลอย แก้ว.....”

.

.

.

.

         หลังจากเลิกเรียนเสร็จแล้วพิชชี่อาสาไปส่งที่บ้านแต่แก้วปฏิเสธ ช่วงเวลาแบบนี้ แก้วอยากอยู่กับตัวเองให้มากที่สุด  ร่างบางเดินผ่านลานจอดรถ เห็นผู้หญิงคนนึงกำลังซับเหงื่อให้กับใครอีกคน...ใครอีกคนที่แก้วคุ้นเคย!

เมื่อโทโมะหันมาเห็น เขาก็ยิ่งทำหวานใส่กัน แก้วเดินเลี่ยงไปทางอื่นด้วยความปวดใจ

 

 

                                    เขาสวยดีนะ!

 

“แก้ว!~” เสียงที่เอ่ยเรียกทำเอาแก้วต้องหันไปดู

 

“พี่ป๊อป”

 

“พี่มีเรื่องอยากจะคุยกับแก้ว นะแก้ว  เสียเวลาคุยกับพี่หน่อยเดียว”ป๊อปปี้เดินเข้ามาหา แก้วพยักหน้ารับช้าๆก่อนที่คนทั้งคู่จะพากันไปร้านอาหาร ต่อหน้าต่อตาเขา!!!!!!!!

.

.

.

.

“พี่ป๊อปมีธุระอะไรกับแก้ว??”

 

“พี่รู้มาว่าแก้วกับเขา...เลิกกันแล้ว? แล้วเขาก็กำลังจะหมั้น??”

 

“นี่คือธุระของพี่ใช่ไหม?แก้วกลับนะ…….”

 

“เดี๋ยวสิแก้ว! แก้วไม่คิดจะให้โอกาสพี่เลยเหรอ?”

 

“โอกาสนะ แก้วให้พี่ไปแล้ว! แต่พี่เป็นคนทำลายมันเอง! ต่อจากนี้แก้วคงให้ได้แค่ความเป็นเพื่อน ถ้าพี่ไม่พอใจก็อย่ามายุ่งกับแก้วอีก!”

 

“โอเคๆ พี่ขออยู่ข้างแก้ว รอวันที่แก้วจะหันกลับมามองพี่อีกครั้ง รอวันที่แก้วลืมเขา ได้ไหม?”ป๊อปปี้จำต้องตอบตกลงอย่างเสียไม่ได้ ไม่ว่ายังไงเขาก็จะรอ!~ แก้วพยักหน้ารับก่อนจะให้เขาไปส่งที่บ้าน!

.

.

.

.

ก๊อกๆ!

“ใครค่ะ”ร่างบางนั่งเช็ดผมตัวเองอยู่หน้าทีวี พลางเอ่ยถามเมื่อมีคนมาเคาะประตูบ้าน

 

“......”

 

“แก้วถามว่าใคร??ถ้าไม่ตอบแก้วไม่เปิด”

 

“พิชชี่!”แก้วสงสัยเล็กน้อยว่าทำไมเสียงเขาถึงดูแปร่งๆไป แต่ก็เดินมาเปิดประตูโดยไม่คิดอะไร แต่.....”

 

“โอ๊ย!”แก้วร้องขึ้นด้วยความเจ็บเมื่อคนนอกบ้านบีบแขนเธออย่างแรงทันทีที่เปิดประตู

 

“ร้องทำไม? แค่นี้เจ็บเหรอ??”น้ำเสียงแข็งกระด้างที่แก้วจำได้ดี เขานั้นเอง! เขามาทำไมกัน? ไม่รักกันแล้ว? เบื่อกันแล้ว? เกลียดกันแล้ว? แล้วมาทำไมกัน??

 

“ปล่อยฉันนะ!คุณเป็นใครมีสิทธิ์อะไร ฮะ”

 

“เฮอะ! ทีอย่างนี้มาเรียกมาเรียกว่าคุณ ว่าฉัน เมื่อก่อนยังผัวค่ะ ผัวขาอยู่เลยไม่ใช่เหรอ??”ถ้อยคำหยาบคายจากปากเขา สร้างความเดียดฉันท์ในใจแก้วเป็นทวีคูณ!

 

เพี๊ยะ!

“ฉันไม่เคยพูดจากหยาบคายแบบนั้น กลับไปซะ! บอกให้กลับไป”

 

“ทีกับมัน พี่อย่างนั้นพี่อย่างนี้ แต่ทีกับฉัน เอกล้าไล่ฉันเหรอ???”

 

“มากกว่านี้ฉันก็ทำได้ ฉันจะโทรแจ้งตำรวจว่าคุณบุกรุกและทำร้ายร่างกาย!!!!”

 

“ก็ลองดู ว่าระหว่างที่เธอเดินไปหยิบโทรศัพท์ กับ ฉัน ใครมันจะเร็วกว่ากัน”สายตาดุดันของเขาที่ส่งผ่าน แก้วไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวสักนิด เธอพร้อมเสมอกับการเผชิญหน้าคนใจร้ายอย่างเขา!

 

 

                                  ความกลัวมันเปลี่ยนเป็นความเกลียดนานแล้วสำหรับฉัน!!!

 

 

.....................................................................................................................................

อ๊ากกก ขอโทษด้วยนะถ้าเกิดว่ามันไม่สนุกTToTT

Sorry Sorry นะค๊าบบบบ><~

อัพครบ 2 ตอนละ ไรเตอร์ไปนะ บ๊าย บาย ฝันดีทุกคน^^