Jealous...หึงนะคร๊าบบบ

 
              หลังจากเดินทางกลับถึงบ้านเรียบร้อย พร้อมกับเรื่องราวๆร้ายๆที่ผ่านพ้นไปแล้ว พิชชี่รักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล โดยมีพลอยและมีนผลัดกันไปดูแล แม้ลึกๆแล้วมีนจะไม่ชอบพลอยเอาเสีย แต่ก็มาได้ทัดทานอะไรมากนัก....วันนี้แก้วกับโทโมะเลยตัดสินใจไปเยี่ยมที่โรงพยาบาล
 
“พี่พิชเป็นไงบ้างค่ะ?”
 
“ยังเจ็บที่หัวไหล่แปลบๆนะ แต่พี่..ไม่เป็นอะไรมากแล้วล่ะ”พิชชี่ตอบกลับเสียงแผ่วเพราะยังขยับตัวไม่ได้มากนัก
 
“ฉันว่าแกไม่ตายง่ายๆหรอก พ่อฮีโร่!”โทโมะหยิกแกมหยอกเล็กน้อยจนแก้วต้องหันมาดุ
 
“พี่โทโมะ!!”
 
“ก็จริงของแกล่ะโทโมะ! ฉันไม่ตายง่ายๆหรอก....แล้วนี้ธุระของแกมีแค่ตามแก้วมา?ไม่ได้ต้องการจะมาพูดอะไรกับฉันหน่อยเหรอ??”แก้ว มีน และพลอยไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่พิชชี่พูดนัก  ก่อนจะพากันออกไปรอข้างนอกเพื่อให้ทั้ง 2 คนคุยกัน
 
“ว่ามาสิ?!”พิชชี่ยิ้มยั่วเล็กน้อย อีกฝ่ายก็จิ๊ปากอย่างไม่แคร์
 
“ฉันต้องเป็นฝ่ายพูดประโยคนั้นมากกว่า! แกมีอะไรก็รีบๆพูดมา”
 
 “เฮ้อ~ เอาล่ะๆ ฉันไม่อ้อมค้อมละนะ...เรื่องแก้ว! รู้ใช่ไหม?ว่าฉันชอบเค้า”นี่ถ้าไม่ติดว่าพิชชี่ยังนอนป่วยอยู่บนเตียง โทโมะจะเข้าไปตะบันหน้าเขาเสียเดี๋ยวนี้เลย
 
 
                                     ฮึ่ย! อยากเจ็บตัวนะไอ้นี่!!
 
 
“อย่านะ...ฉันสามารถกระโดดถีบแกได้เดี๋ยวนี้เลย!จะลองดูไหม?”ร่างสูงชี้หน้าอย่างเอาเรื่อง ก่อนจะงุนงงเมื่อเห็นอีกฝ่ายหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
 
“นี่ๆ ฮะๆ อย่าหวงก้างเป็นหมาบ้าไปหน่อยเลย....ฉันไม่ได้ชอบแก้วแล้วน่า”
 
“ฉันไม่เชื่อโว้ย! นี่! ถ้าแกจะชอบก็ชอบไปเถอะ..เพราะยังไงซะแก้วก็รักฉันคนเดียว เฮอะ!”ร่างสูงเชิดหน้าอย่างไม่แคร์จนพิชชี่ละเหี่ยใจจริงๆ
 
 
                       ตอนชอบก็บอกไม่ให้ชอบ พอฉันไม่ชอบกลับบอกให้ชอบได้...ไอ้ประสาทเอ้ยย
 
 
“เออ!เอาเป็นว่าที่ผ่านมาขอโทษก็แล้วกัน ถ้าฉันกับพลอยทำอะไรไว้ให้แก...กลับไปได้แล้วไป ฉันจะพักผ่อนโว้ยย!”พิชชี่เอ่ยปากไล่ แต่ก็ถูกเขาสวนกลับมาตามเคย
 
“ไม่ต้องไล่หรอกไอ้พิชชี่! ฉันกลับอยู่แล้ว..ส่วนไอ้คำขอโทษนะกองไว้ตรงนั้นแหละ...ขี้เกียจแบก!!”จะว่าไปโทโมะก็ไม่ได้โกรธแค้นอะไรเขามากหรอก ไม่งั้นคงไม่พูดไปแบบนั้น พิชชี่หัวเราะเล็กๆกับความโผงผางของเขา
 
.
.
.
.
“แก้ว!กลับกันเถอะ พี่หิวข้าว-o-” ร่างสูงเดินออกไปบอกแก้ว พลอยกับมีนพยักหน้ารับก่อนจะเข้าห้องไป เหลือเพียงแค่แก้วกับเขาเท่านั้น
 
“พี่...คุยอะไรกับพี่พิชเหรอ??”แก้วเอ่ยถามด้วยความสงสัย อดแปลกใจเล็กๆไม่ได้ เพราะปรกติ เขาไม่ใช่จะคุยกับพิชชี่โดย!...ไม่มีเรื่องนี่นา แต่วันนี้....มาแปลก!
 
“ไม่มีอะไรหรอก...แก้ว! พี่หิว กลับไปให้พี่กิน เอ้ย! กลับไปทำอะไรให้พี่กินหน่อยสิ^^”ร่างสูงพูดแกมติดเจ้าเล่ห์จนแก้วมองค้อน จะว่าไปแล้ว เขาก็ยังมีความเป็นเด็กอยู่มากเลยทีเดียว.....ไม่รู้จักโตนั้นแหละ! คำที่เขาชอบว่าแก้วประจำ แต่วันนี้...เขากลับเป็นซะเอง!
 
“โอเคๆ พี่ก็เดินไปสิ จะให้แก้วอุ้มเหรอไง?”
 
“ถ้าอุ้มไหวก็อุ้มสิ^^”
 
“กวนประสาท!!”ร่างบางหันกลับไปต่อว่าเขาพลางสะบัดหน้าเดินหนีไป อีกฝ่ายอมยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะเดินตามไปติดๆ!  
 
             หลังจากเสร็จสิ้นอาหารมื้อค่ำ ร่างบางก็ขอตัวไปอาบน้ำก่อนเพราะคนตัวใหญ่ขี้เซาอย่างเขากินอิ่มก็หลับไปเสียแล้ว แก้วจึงคิดว่าอาบเสร็จค่อยมาปลุกเขาก็ยังไม่สาย.แต่! ถ้าไม่อาบน้ำละก็ คืนนี้แก้วไม่มีวันนอนร่วมเตียงกับเขาเด็ดขาด!
 
 
                                               คนซกมก!
 
ซ่าๆๆ ๆ
“อะ...อื้อ”ร่างบางร้องขึ้นเบาๆเมื่อถูกโอบรัดจากทางด้านหลัง คนฉวยโอกาส! แก้วอยากที่จะต่อว่าเขานัก...แต่จะทำยังไงได้ ขืนโดนเขาทำโทษแบบวันนั้น มีหวัง...แก้วตายแน่ๆ!
 
           สายน้ำอุ่นที่ไหลรดกายเนียนมันทำให้ร่างอรชนช่างดูเย้ายวนเสียจริง เพราะอย่างนี้ไงเขาถึงได้หวงนักหวงหนา ก็ร่างบางของเขาออกจะสวยหยาดเยิ้ม ผุดผาดไปทั้งตัวแบบนี้...ใครเห็นใครก็ชอบ!
 
 
                                       หวงเพราะรักหรอกน่า^^
 
 
“อือ...ออกไปนะคนบ้า!”
 
“อะไรกันเล่า?? ทีเมื่อกี๊แมวตัวไหนกัน??ขู่พี่ฟ่อๆ ว่าถ้าพี่ไม่อาบน้ำจะถีบพี่ให้ตกเตียงอ่ะ = =”
 
“ก็ตอนนี้แก้วอาบอยู่อ่ะ-*- ไม่อายบ้างหรือยังไง??”ดูท่าเขาจะหน้าไม่อายจริงๆ แน่ละ...แต่แก้วอายนี่นา
 
“ฮะๆ ไม่เห็นจะอายเลย อยู่กัน 2 คนจะไปอายใคร??”
 
“พี่น่าจะอายแก้วบ้างก็ดี!”ร่างบางหันหน้าหนีเขา อย่างทันท่วงทีพลางนึกตำหนิเขาในใจ คนหน้าด้าน! แต่เธอก็อยากจะเขกกะโหลกตัวเองนัก ! ว่าเขาแต่ก็ยังไม่วายแอบชมว่าเขาเซ็กซี่>////<
 
“เชิญดูตามสบายเลย...พี่ไม่คิดตังค์ฮ่าๆ”ร่างสูงหัวเราะอย่างอารมณ์ดีก่อนจะรั้งแก้วเข้าหาอีกครั้งเมื่อเห็นว่าแก้วเตรียมจะเดินหนี มือบางฟาดที่ไหล่เขาเข้าอย่างจังจนเขาสะดุ้ง
 
“นี่ปล่อยเลยนะ! แก้วจะไปแต่งตัวแล้ว...เสียเวลาชะมัด!”
 
“อาบน้ำให้พี่หน่อยสิ??...ถ้าไม่ทำพี่จะถือว่า แก้วทำหน้าที่...ภรรยา!...ไม่สมบูรณ์นะ”ดูเขาพูดเข้า นี่ถ้าแก้วสามารถตบปากเขาได้ นี่ทำไปนานแล้ว!
 
                     ไอ้บ้า! ไอ้.....คิดไม่ออกแล้วนะว่าจะด่าว่าอะไร?!!!><
 
 
“ไม่ทราบว่า??...แก้วเป็นภรรยาพี่ตั้งแต่เมื่อไหร่?? คนขี้โม้ ยี้ แบร่ๆ”ร่างบางแลบลิ้นให้เขาอย่างนึกหมั่นไส้ อีกฝ่ายหัวเราะหึๆจนแก้วชักจะกลัวขึ้นมาเสียจริงๆ
 
“หึๆ อยากรู้เหรอ?ว่าเป็นตั้งแต่เมื่อไหร่??....พี่จะบอกให้ก็ได้ ก็เป็นตั้งแต่ตอนที่แก้วอยู่บนเตียงเดียวกันกับพี่ยังไงล่ะ? จำไม่ได้แล้วเหรอออออ???”รู้แล้ว!!ไม่ต้องพูดก็ได้....แก้วขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างนึกแค้นเขาอยู่ในใจ คำพูดส่อเสียดที่ชอบทำให้แก้วอับอาย
 
“อะ...ฮึ่ย!”
 
“เร็วสิ! อาบน้ำให้พี่หน่อย? พี่เหนียวตัวไปหมดแล้วเนี่ย โฮยยย! ร้อนจังเลยยย”ร่างสูงพัดมือไปมาเป็นเชิงบอกว่าเขา...ร้อนมาก!
 
 
                                    หมั่น-ไส้-มาก! ฮึ!!!
 
 
“ก็ได้ๆ เชอะ!”ร่างบางใช้ฝักบัวราดน้ำจนทั่วตัวเขาก่อนจะบีบสบู่เหลวใส่มือ แล้วลูบไล้ไปตามร่างกายของเขาอย่างเบามือ อีกฝ่ายรู้สึกเพลิดเพลินจนอยากจะหลับเสียตรงนั้น....ใช้เวลาอยู่ไม่นานมากนัก(เพราะแก้วขี้เกียจ-*-) แก้วจึงลากเขาออกมาจากห้องน้ำได้! กว่าที่เขาจะแต่งตัวเสร็จก็ใช้เวลาไปเกือบชั่วโมง เพราะเขานั้นแหละมัวแต่อ้อยอิ่งกับการเช็ดผมของตัวเอง...หวงนักไอ้ผมเนี่ย!!!
 
ตื้ดๆ
               เสียงโทรศัพท์ของโทโมะดังขึ้นในขณะที่แก้วกำลังใช้ไดรท์เป่าผมให้เขา จำต้องรามือไป อีกฝ่ายดูสายเรียกเข้าก่อนจะยิ้มกว้างด้วยความดีใจ
 
“คุณแม่คร้าบบบบบ^^”ทันที่กดรับ ร่างสูงก็กรอกเสียงห้าวใส่โทรศัพท์ทันที แหงล่ะ...แม่เขาโทนมานี่นา
 
[ตาโทโมะ! พรุ่งนี้แม่จะกลับไปอยู่ที่ไทยถาวรแล้วนะลูก]
 
“ดีเลยครับ! ผมคิดถึงคุณแม่จะตายอยู่แล้ว”แก้วนั่งมองเขาคุยโทรศัพท์กับแม่อย่างมีความสุข อย่างที่บอก เขายังมีความเป็นเด็กอยู่มากเหมือนกัน  เขาอ่อนไหวง่าย.....ด้วยนิสัยแบบนี้ของเขาละมั้ง...แก้วถึงได้นัก!
 
[ปากหวานเหลือเกินพ่อคุณ! แล้วนี่ พ่อเราบอกว่า เรียนจบแล้ว เราต้องไปบริหารงานที่บริษัทแทนพ่อเขาด้วยนะ..แล้วนี่ใกล้จบหรือยัง??]
 
“ใกล้แล้วล่ะครับ! บอกคุณพ่อด้วยว่า...เตรียมตำแหน่งประธานไว้ให้ผมเลย ครับ ครับ! คุณแม่ แทกแคร์ค้าบบบ สวัสดีครับ^^”ร่างสูงหยอดเสียงหวานใส่คนเป็นแม่ ก่อนจะวางหูไป  อาการดีใจยังไม่หมดสิ้น เขาจึงหันมาระบายความอัดอั้นกับแก้วแทน
 
“อื้ม..ชื่นใจจัง><”โทโมะหันมากอด มาหอมแก้วแทนจนอีกฝ่ายต้องดันใบหน้าเขาออก(เดี๋ยวจะเลยเถิด><)
 
“อะไรกันเนี่ย?? อื้อ...”
 
“แก้วจ๋า พุ่งนี้คุณแม่พี่ท่านจะกลับมาอยู่ที่ไทยแล้ว ดีใจไหมเอ่ย?  เดี๋ยวพี่จะพาแก้วไปหาท่านไง พูดแล้วดีใจ ขอจูบอีกทีสิ?”ไม่ทันแล้ว เขาคว้าแก้วเข้าไปจูบเสียแล้ว....
.
.
.
.
วันรุ่งขึ้น
   วันนี้แก้วมีเรียนเช้า แต่โทโมะต้องไปรอรับครอบครัวที่สนามบิน เขาเลยไปส่งแก้วก่อนแล้วขับไปสนามบินต่อเลย 
 
“โทโมะ!!!”
 
“คุณแม่!!!”ร่างสูงรีบวิ่งเข้าไปกอดแม่ของเขาโดยทันทีทันใด พร้อมๆกับคุณพ่อ และ...ผู้หญิงคนนึงที่เขา........ไม่รู้จัก??
 
                                           ใครกัน???
 
 
“ผมคิดถึงคุณแม่จังเลย....ในที่สุดคุณแม่ก็กลับมาอยู่กับผมจนได้!”
 
“แม่ก็คิดถึ๊ง คิดถึงเราจะแย่ อ่ะ..แล้วเราอยู่ที่นี่ อยู่กับใครล่ะลูก คนเดียวหรืออยู่กับเพื่อน??”
 
“เปล่าหรอกครับ! ผมอยู่กับ....แฟน!!”ร่างสูงตอบกลับหน้าชื่นตาบาน คนเป็นพ่ออมยิ้มเล็กๆ ส่วนแม่ของรีบหยกเขาทันทีที่เขาพูดเสียงดัง  โทโมะเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม?แม่ต้องมีท่าทีแบบนั้น  แล้วผู้หญิงคนนั้น...เป็นใคร????
 
“นี่! แม่มีเรื่องต้องคุยกับเรานะ”คนเป็นแม่มีสีหน้าเคร่งเครียดขึ้นมาทันที
 
“อะไรหรือครับ??”
 
“ไปคุยกับแม่ที่บ้าน!”คนเป็นแม่เร่งเร้า จนเขางง แต่ก็ยอมขึ้นรถกลับบ้านไปโดยดี!
 
 
                        อะไรกัน? แล้วจะไม่มีใครบอกผมเลยเหรอ? ว่าผู้หญิงที่มากับเราด้วยเป็นใครอะ??
 
 
.....................................................................................................................................
วันนี้แลดูอัพเร็ว(นิสนุง)^^
อีกเรื่องจบไปเเล้ว วันนี้น่าจะได้อัพ 2ตอน (มั้ง??)^^~~