Jealous...หึงนะคร๊าบบบ

 

                      เสียงปืนที่ดังลั่นขึ้นมาอีกครั้ง ทำเอาทั้งคู่ต้องรีบผละออกจากกันทันที สัญชาตญาณบ่งบอกได้ดีว่าเกิดเรื่องขึ้นเสียแล้ว ! ทั้งคู่รีบแต่งตัวก่อนจะวิ่งออกมาดู ร้อมกับที่พบว่าพลอยถูกอีกฝั่งจับตัวอยู่!

 

“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันครับ?! เดาไม่ผิด...นี่คือเสี่ยตะวันที่ลุงผู้ใหญ่พูดหรือเปล่า?”

 

“เออ! ฉันเอง ฮ่าๆ นี่ชื่อเสียงของฉันมันดังไปถึงกรุงเทพเลยหรือ?? ฮ่าๆๆ”เสี่ยตะวันหัวเราะอย่างสะใจ ในขณะที่พลอยดีดดิ้นไม่ยอมอยู่นิ่งจากการถูกจับกุม

 

“เอ๊ะ !นังนี่ เดี๋ยวปั๊ด.....”

 

“อย่าทำอะไรเพื่อนผมนะ!!!”เสี่ยตะวันค้างมือที่กำลังจะตบพลอยนิ่ง พลางแสยะยิ้มมองโทโมะอย่างท้าทาย แก้วร้องห้ามเพราะกลัวเขาจะเป็นอันตรายไปเสียก่อน ดูก็รู้ว่าเสี่ยเนี่ย! มีอาวุธแน่ๆ เขามือเปล่าจะไปสู้อะไรได้!

 

                                      ชอบทำตัวให้แก้วเป็นห่วงอยู่เรื่อย!!!

 

 

“พี่! ใจเย็นๆก่อน....พวกคุณต้องการอะไรกันแน่!”หลังจากปรามเขาแล้ว แก้วก็หันไปถามเสี่ยตะวัน อีกฝ่าย หัวเราะร่าอย่างเหนือนกว่าจนแก้วคิดว่าเขาคงบ้าไปแล้วกระมัง?? คนเขาถามแต้กลับหัวเราใส่ บ้าจริงๆ!

 

“พวกฉัน ฮ่าๆๆ ไม่ได้ต้องการอะไร! แค่ให้พวกแกออกไปจากที่นี่ให้หมด! แล้วอย่างสะเออะไปบอกตำรวจ และไม่ต้องมาที่นี่อีก! แต่ถ้าพวกแกเล่นตุกติกละก็...นังเด็กนี่อาจไม่ปลอดภัย!!”

 

“ไม่ต้อง...ไม่ต้องเป็นห่วงฉัน! โทโมะพาทุกคนกลับ....ไป”พลอยพูดขึ้นด้วยความยากลำบากทั้งหมดเรี่ยวแรงจะดิ้นรน ยังดีที่พวกมันแกะปากให้พลอยได้พูด! ไม่อย่างนั้นเธอคงขาดใจแน่ๆ!

 

“เสี่ย ขอร้องล่ะ ปล่อยแม่หนูนั่นไปเถอะ....ผมจะให้พวกเขากลับไปวันพรุ่งนี้เลย”ลุงผู้ใหญ่ต่อรอง ก่อนที่เสี่ยตะวันจะพยักหน้ารับอย่างพอใจ แต่เขากลับยังไม่ปล่อยตัวพลอย...รอให้ถึงวันพรุ่งนี้ที่คณะนักศึกษาเดินทางกลับ เขาจึงจะพาพลอยไปส่ง!

.

.

.

“ฮึ่ย! คนเลว แก้วเกลียดพวกเห็นแก่ตัว ใจร้ายยยยย!!!” ร่างบางเก็บของไป บ่นไป จนร่างสูงส่ายหัวพลางยิ้มให้น้อยๆ  ดูเหมือนว่าเขา...จะมีอะไรอยู่ในใจถึงได้ไม่เดือดร้อนกับเรื่องนี้นัก!

 

“บ่นอะไร ยัยตัวเล็ก หือ?? ทุกคนมันก็ต้องมีดี มีเลวทั้งนั้นแหละ ถ้าไม่มีคนเลว แล้วเราจะรู้หรือ?ว่าใครเป็นคนดี^^~”แก้วหันควับไปมองอย่างไม่ค่อยเข้าใจที่เขาพูดนัก ก่อนจะเถียงขึ้นมาด้วยความสงสัย??

 

“อ้าว?นี่พี่ไปเข้าข้างพวกเสี่ยบ้านั้นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”ร่างสูงได้แต่อมยิ้ม ไม่ได้เถียงกลับ ก่อนจะก้มหน้าก้มตาเก็บของต่อ! แก้วมองตามอย่างไม่เข้าใจเท่าไหร่นัก นับวันเขายิ่งทำตัวน่าค้นหาเสียจริง!

.

.

.

วันต่อมา

“เฮ้ย!แล้วนี่ถ้าไอ้เสี่ยตะวันไม่พาพลอยมาส่งทำไงล่ะ?”เขื่อนเปรยขึ้นหลังจากที่ทุกคนขนข้าวของขึ้นรถเสร็จเรียบร้อย อันที่จริงคณะของพวกเขาก็น่าจะกลับวันนี้เสียด้วยซ้ำ เพราะการก่อสร้างอาคารก็เสร็จเรียบร้อย เหลือแค่ตกแต่งนิดๆหน่อยๆก็เท่านั้น  นี่ถ้าไม่เกิดเรื่องขึ้นเสียก่อน...พวกเขาคงอยู่ฉลองกันอีกคืน!

 

“พวกเสี่ยตะวัน คงไม่กล้าผิดคำหรอกครับ! เดี๋ยวคงจะมา...นั่นไง??”ลุงผู้ใหญ่ผายมือให้เมื่อเห็นว่าพวกของเสี่ยกำลังเดินยิ้มร่ามาอย่างผู้ชนะ พร้อมๆกับพลอย!

 

“ไง??รอพวกฉันนานไหม? ฮ่าๆๆ เอ้า!นี่ไง เพื่อนของแกยังปลอดภัย ไม่ต้องห่วง ฮ่าๆ”

 

“งั้นส่งเพื่อนฉันมา!”พิชชี่เอ่ยขึ้นด้วยท่าทีร้อนใจ นึกเป็นห่วงพลอยอยู่ลึกๆเหมือนกัน

 

“อย่าใจร้อนสิ! ขึ้นรถ! ....ฉันบอกให้พวกแกขึ้นรถให้หมด!!!”ทีแรกพิชชี่ดึงดันจะพาพลอยขึ้นรถด้วยเสียให้ได้ แต่โทโมะดึงตัวไว้(ยอมสงบศึกชั่วคราว-*-) ก่อนมองตามอย่างสงสัยที่เห็น 2 คนกระซิบกระซาบกัน แน่ล่ะ....เขาไม่ถูกกันนี่นา....

.

.

.

“พวกฉันขึ้นรถหมดแล้ว ก็ปล่อยพลอยมาสักทีเซ่!!!”พิชชี่ตะโกนออกมาจากทางหน้าต่าง เสี่ยตะวันพยักหน้ารับพลางใช้ปลายกระบอกปืนจี้เอวพลอยไว้ ทุกคนแตกตื่นฮือฮาทันที กลัวเหลือเกินที่ปืนจะลั่นใส่พลอย!

 

“เฮ้ย! ทำไมต้องใช้ปืนด้วยว่ะ?!!!”พิชชี่ดึงดันจะลงจากรถไปช่วยพลอยให้ได้ แต่พลอยตะโกนกลับมาเสียก่อน

 

“อย่า...อย่าลงมา พิชชี่ ฟังฉัน! อย่า...ลง...มา!!!”พลอยเอ่ยด้วยน้ำเสียงเว้าวอน ไม่อยากให้ใครเจ็บตัวเพราะเธออีก เพราะเธอแท้ๆที่เป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด ถ้าเธอไม่ไปเดินเล่นที่ลำธารจนเจอพวกเสี่ยเข้า เธอคงไม่โดนจับมาเป็นตัวประกัน พาทำให้คนอื่นเดือดร้อนไปด้วย เธอได้แต่โทษตัวเองอยู่ในใจ!!

 

“ขึ้นรถแล้วขับออกไป!!!! เร็วๆ อย่างให้นังนี่ตายหรือไง?!! เดี๋ยวฉันจะคามไปส่งจนถึงในเมือง !!! ขับไปเซ่!”เมื่อได้ยินคำขู่ตะคอกของเสี่ย จองเบในฐานะประธานในครั้งนี้ จึงต้องสั่งให้รถเคลื่อนออกไปอย่างเสียมิได้!

.

.

.

              ทุกคนในรถนั่งนิ่งตัวเกร็ง มีเพียงพิชชี่กับโทโมะที่คอยดูรถของเสี่ยกับพลอยด้วยความเป็นห่วง..และพอมาถึงกลางทาง.....

 

“เฮ้ย! ตำรวจๆ! เสี่ย พวกมันแจ้งตำรวจ”รถนายตำรวจแล่นเข้าขวางทางรถของเสี่ยตะวัน เมื่อถูกดักล้มไว้ทุกทาง เสี่ยตะวันจำต้องลากพลอยออกมาพร้อมกับปืนที่ยังจดจ่ออยู่ทางด้านหลังของพลอย!

 

“บัดซบ!!! พวกมึงกล้าหักหลังกูเหรอ?? ได้ !!! เตรียมตัวรับศพเพื่อนมึงไปได้เลย!!!!” เสี่ยตะวันเตรียมเหนี่ยวไก แต่ถูกลูกน้องห้ามไว้ก่อน เพราะขืนเสี่ยฆ่าพลอยตอนนี้ พวกเราทุกคนก็ต้องโดนจับ!

 

“เสี่ย! ผมว่าเอานังนี่เป็นเกราะกำบังก่อนจะดีกว่า ถ้าเสี่ยฆ่ามันตำรวจยิงเราแน่!”เสี่ยพยักหน้ารับเห็นด้วย ก่อนที่พลอยจะอาศัยจังหวะที่เสี่ยเผลอ ฝังรอยเขียวไว้ที่แขนเสี่ยแล้วรีบวิ่งออกมา!

 

“อ๊ากกก นังบ้า!!!”

 

“พลอย !! วิ่งมา...มาหาฉัน เร็ว!”พิชชี่อ้าแขนรอรับในขณะที่พลอยวิ่งไม่คิดชีวิต แต่กระสุนปืนมันย่อมวิ่งเร็วกว่าอยู่แล้ว..............

 

ปัง!!!!!/ปังๆ!!!!!

               เสียงปืนดังขึ้นติดต่อกัน หากแต่ว่ามันไม่ใช่ของเสี่ยแค่คนเดียว  แน่นอนนัดแรกมันเป็นของตำรวจที่ยิงสกัดเสี่ยตะวัน และก่อนที่เสี่ยจะทรุดลงไป กระสุนปืนของเขา...พุ่งตรงมายัง.........................พิชชี่!!!!!!

 

“พลอย !! วิ่งมา...มาหาฉัน เร็ว!” สิ้นเสียงของพิชชี่พลอยก็ถึงอ้อมกอดของเขาพอดี ร่างบางกอดเขาด้วยความรู้สึกหวาดกลัว...แต่พิชชี่ดันเหลือบไปเห็นเสี่ยเล็งปืนมาทางพลอยพอดี   เขาพลิกตัวพลอยมาอยู่ด้านหลังแทนพร้อมๆกับที่เขา....รับกระสุนปืนเต็มๆ!

 

“พะ....พิชชี่ๆ!”ทุกคนต่างอึ้งระคนตกใจกันไปหมด ก่อนที่นายตำรวจจะควบคุมตัวผู้ต้องหาไป

 

“เราขอจับคุณ!!!!!!!  …….ขอบคุณนะครับ!ที่แจ้งเบาะแสคนร้าย ส่วนคนเจ็บให้มากับเราเลยครับ!”นายตำรวจตะเบ๊ะใส่ให้ก่อนจะรีบเข้ามาดูอาการของพิชชี่

 

“พิชชี่ๆนายอย่าเป็นอะไรนะ? ฮึก...ฉันขอโทษ ฮืออ....นายอย่าเป็นอะไรไปนะ??”

 

“ออกไป! อย่ามา..ฮึก...ยุ่งกับพี่ชายฉัน!!!”มีนวิ่งปาดน้ำตาเข้ามาอีกทาง ก่อนจะผลักพลอยล้มลงไป แก้วเห็นท่าไม่ดีเลยเข้าไปปลอบมีน

 

“ยัยมีน! นี่ไม่ใช่เวลามาทะเลากันนะ รีบพาพี่พิชไปหาหมอจะดีกว่า”มีนพยักหน้ารับก่อนจะปล่อยโอ เมื่อรถตำรวจมารับร่างที่ไร้สติของเขาไป ส่วนพลอยขอตามไปดูอาการของเขาด้วย

.

.

.

“ฮึก....เพราะผู้หญิงคนนั้น? พี่ชายฉันเลย....ฮึก...ต้องเจ็บตัว!!!”มีนปาดน้ำตาทิ้งอย่างลวกๆก่อนจะต่อว่าพลอยอย่างอดไม่ได้!

 

“อย่าพูดแบบนั้นเลย ยัยมีน ฉันรู้ว่าแกเสียใจ! แต่เรื่องนี้ ฉันว่ามันโทษใครไม่ได้หรอก ยังไงซะ ฉันก็เชื่อว่าพี่พิชชี่จะปลอดภัย”แก้วลูบหลังมีนเบาๆจนแบมที่อยู่ด้วยต้องช่วยกันปลอบ!

 

 “ใช่ๆ! ถึงพี่ชายแกออกจะกวน เอ๊ย! ช่างเถอะ ฉันเชื่อว่าเค้าต้องหายน่า แกอย่าร้องสิ มีน เดี๋ยวฉันร้องตาม!”

ปลอบกันไปปลอบกันมาอยู่สักพักจนมีนเริ่มดีขึ้นก่อนจะผล็อยหลับไป แบมอาสาจะดูแลมีน แก้วจึงปลีกตัวไปคุยกับโทโมะ!

 

                                       ค้างคามานานล่ะ ต้องถามให้ได้!

 

“พี่!”ร่างบางเรียกเสียงดังจนคนที่มัวแต่เหม่อลอยสะดุ้งเฮือก  เมื่อเห็นว่าเป็นแก้ว เขาจึงรั้งเอวแก้วลงมานั่งด้วย

 

“มีอะไร?ถึงเรียกพี่ซะเสียงดังเชียว”

 

“ตอนที่พี่คุยกับพี่พิชชี่ ใช่เรื่องแจ้งตำรวจหรือเปล่า? ใช่ไหม?”ร่างบางเขย่าแขนเร่งเขา โทโมะหน้าเจื่อนไปนิดๆ ก่อนจะพยักหน้ารับ

 

“อืม...พี่ปรึกษากับไอ้เขื่อน และจองเบไว้ก่อนหน้านั้นแล้ว!”

 

“บ้าบิ่น! พวกพี่นี่โตแต่ตัวจริงๆ!”ร่างบางอดที่จะต่อว่าเขาไม่ได้ มีอย่างทีไหนทำอะไรไม่ปรึกษาคนอื่น ถึงจะบอกว่ารู้กันกับเขื่อน และจองเบก็เหอะ ผลสุดท้านเป็นไง??ก็ต้องมีคนเจ็บตัวเพราะความบ้าบิ่นของเขานั้นแหละ! ไม่น่าล่ะเขาคงไม่รู้สึกเดือดร้อนเสียเท่าไหร่นัก!

 

“อ้า?ทำไมว่าพี่แบบนั้นล่ะ- -*”

 

“ก็มันจริงนี่นา...ช่างเหอะเรื่องมันผ่านมาแล้ว แก้วไม่อยากจะรื้อฟื้น นอนพักเอาแรงดีกว่า”ว่าเขาแล้ว เจ้าตัวก็อยากที่จะหลับขึ้นมาเสียดื้อๆ ร่างสูงส่ายหัวน้อยๆ

 

                            ว่าแต่เขาไม่โต! ตัวเองล่ะ??โตตายเลย ยัยเด็กบ๊อง!!

 

“พี่เอาไล่มาสิ! แก้วจะพิง”ร่างสูงรู้สึกหมั่นไส้ยิ่งนัก อยากจะเขกกะโหลกแก้วเสียจริงๆ!เลยให้ตายสิ- -*

 

 

                                          ดูทำเข้า น่ารักตายเลย><

 

 

                  ถึงจะแอบบ่นคนตัวเล็กในใจแต่ก็ยอมให้เขาพิง ร่างสูงโอบไหล่แก้วเอาไว้ ใบหน้าสวยของแก้วซบลงกับแผงอกและไหล่กว้างของเขา และแก้วก็ยังคงสงสัยไม่เลิก!

 

“ถ้าแก้วโดนยิง....พี่จะเป็นห่วงแก้วป่ะ??”

 

“ถามอะไรโง่ๆ......พี่ยอมตายแทนได้เลยแหละ”มือหนาขยี้กลุ่มผมของแก้วอย่างหมั่นเขี้ยว อีกฝ่ายอมยิ้มอย่างสุขใจ พลางส่ายหนาน้อยๆอย่างไม่เห็นด้วย

 

“แก้วไม่ให้พี่ตายหรอก....พี่ตายแล้ว...แก้วจะอยู่กับใคร??”จู่ๆแก้วก็น้ำตารื่นขึ้นมาเสียอย่างนั้น ร่างบางนึกย้อนไปถึงตอนที่พิชชี่โดนยิง นึกในใจว่าถ้าคนรักของเธอโดนแบบนั้นบ้าง  แก้วคงทำใจไม่ได้เป็นแน่!  ร่างสูงอมยิ้มพลางหอมแก้มฟอดใหญ่เพื่อปลอบใจเด็กขี้อ่อนไหวอย่างแก้ว

 

“ฮื่อ...พี่ไม่ตายหรกอ พี่จะอยู่กับแก้วตลอดไป ต่อให้ตายพี่ก็จะอยู่ข้างๆแก้วเสมอ^^~”ยิ่งเขาพูดแก้วก็ยิ่งจะร้อง ไม่รู้ตัวเองเหมือนกัน  แก้วรู้สึกเหมือน...จะเสียเขาไปในไม่ช้า!

 

“ไม่เอาอ่ะ...ไม่พูดเรื่องนี้แล้ว แก้วไม่ให้พี่ตาย..ฮึก...พี่ต้องอยู่กับแก้วสิ! แก้วไม่ให้พี่ไปไหนทั้งนั้น”ร่างบางซบหน้ากับแผงอกเขา พลางขย้ำสาบเสื้อของเขาไว้แน่นจนเกิดรอยยับ ร่างสูงตกใจไม่น้อยกับอาการของแก้ว มือหนาลูบผมปลอบใจ

 

“โอ๋ๆ ไม่ร้องสิ เป็นอะไร?บอกพี่มา....ทำแก้วถึงคิดว่าพี่จะไปจากแก้ว??”

 

“อึก...ไม่รู้  แก้วไม่รู้? แก้วคิดว่า  เราจะแยกจากกัน....แก้วไม่ยอมนะ แก้วไม่ยอม ฮึก...”ยิ่งปลอบแก้วก็ยิ่งร้อง จนเขาไม่รู้จะทำอย่างไร? ทำไมแก้วถึงรู้สึกแบบนั้น?

 

 

                            พี่รักแก้วขนาดนี้? เราจะแยกจากกันได้อย่างไร??

 

 

             ร่างสูงเชยค้างของแก้วขึ้นพร้อมกดจมูกแตะกับหน้าผากเนียน ร่างบางสะอึกสะอื้นอยู่ในอ้อมแขนของเขา แรงสั่นเทาทำให้เขารู้ดีว่าแก้ว....ร้องไห้จริงๆ!

 

“พี่ไม่มีวันทิ้งแก้ว...พี่รักแก้ว พี่หลงแก้ว  พี่หวงแก้ว พี่ไม่มีวันปล่อยมือจากแก้ว...ไม่มีวันที่เราจะแยกจากกัน! เรียนจบ วันที่แก้วเรียนจบ! พี่จะรอ เราจะแต่งงานกัน เพราะฉะนั้นเลิกร้องได้แล้วคนดี มันก็แค่ความรู้สึก แก้วต้องอยู่กับความเป็นจริง! ความเป็นจริงที่ว่า...เรารักกัน! ทำได้ไหมคนดี?”

                     ร่างสูงปลอบปะโลมจนแก้วรู้สึกดีขึ้น แต่ความรู้สึกนั้นมันยังถาโถมอยู่ในความนึกคิดของแก้ว  อยากจะรู้เหมือนกันว่าทำไมตัวเองถึงได้คิดเรื่องงี่เง่าแบบนั้นขึ้นมาได้!  เธอกับเขารักกันจะตาย! มันต้องไม่มีวันนั้น!  ร่างบางผล็อยหลับลงในอ้อมกอดอบอุ่นของเขา นิ้วเรียวเช็ดคราบน้ำตาที่เปรอะเปื้อนใบหน้าหวานออกมห้อย่างทะนุถนอม ......จะว่าไปความรู้สึกของแก้ว มันทำให้เขา...ใจหายไม่น้อย!

 

 

                                      มันเป็นแค่ลางสังหรณ์ มันไม่ใช่ต้องไม่ใช่..........

 

 

.....................................................................................................................................

เอิ๊กกกก  จะเป็นอย่างไรต่อไปดีหว่า...????- - *

มาแบบอึนๆ อย่างแรง><~

ตอนนี้แลดู พลอย-พิชชี่จะเด่น(นิดนึง)

^^~