Jealous...หึงนะคร๊าบบบ
เขียนโดย 
StrawberryTKCuTe
วันที่ 12 สิงหาคม พ.ศ. 2554 เวลา 19.21 น.
31) ผู้หญิงแปลกหน้า??
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
หลังจากเดินทางกลับถึงบ้านเรียบร้อย พร้อมกับเรื่องราวๆร้ายๆที่ผ่านพ้นไปแล้ว พิชชี่รักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล โดยมีพลอยและมีนผลัดกันไปดูแล แม้ลึกๆแล้วมีนจะไม่ชอบพลอยเอาเสีย แต่ก็มาได้ทัดทานอะไรมากนัก....วันนี้แก้วกับโทโมะเลยตัดสินใจไปเยี่ยมที่โรงพยาบาล
“พี่พิชเป็นไงบ้างค่ะ?”
“ยังเจ็บที่หัวไหล่แปลบๆนะ แต่พี่..ไม่เป็นอะไรมากแล้วล่ะ”พิชชี่ตอบกลับเสียงแผ่วเพราะยังขยับตัวไม่ได้มากนัก
“ฉันว่าแกไม่ตายง่ายๆหรอก พ่อฮีโร่!”โทโมะหยิกแกมหยอกเล็กน้อยจนแก้วต้องหันมาดุ
“พี่โทโมะ!!”
“ก็จริงของแกล่ะโทโมะ! ฉันไม่ตายง่ายๆหรอก....แล้วนี้ธุระของแกมีแค่ตามแก้วมา?ไม่ได้ต้องการจะมาพูดอะไรกับฉันหน่อยเหรอ??”แก้ว มีน และพลอยไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่พิชชี่พูดนัก ก่อนจะพากันออกไปรอข้างนอกเพื่อให้ทั้ง 2 คนคุยกัน
“ว่ามาสิ?!”พิชชี่ยิ้มยั่วเล็กน้อย อีกฝ่ายก็จิ๊ปากอย่างไม่แคร์
“ฉันต้องเป็นฝ่ายพูดประโยคนั้นมากกว่า! แกมีอะไรก็รีบๆพูดมา”
“เฮ้อ~ เอาล่ะๆ ฉันไม่อ้อมค้อมละนะ...เรื่องแก้ว! รู้ใช่ไหม?ว่าฉันชอบเค้า”นี่ถ้าไม่ติดว่าพิชชี่ยังนอนป่วยอยู่บนเตียง โทโมะจะเข้าไปตะบันหน้าเขาเสียเดี๋ยวนี้เลย
ฮึ่ย! อยากเจ็บตัวนะไอ้นี่!!
“อย่านะ...ฉันสามารถกระโดดถีบแกได้เดี๋ยวนี้เลย!จะลองดูไหม?”ร่างสูงชี้หน้าอย่างเอาเรื่อง ก่อนจะงุนงงเมื่อเห็นอีกฝ่ายหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
“นี่ๆ ฮะๆ อย่าหวงก้างเป็นหมาบ้าไปหน่อยเลย....ฉันไม่ได้ชอบแก้วแล้วน่า”
“ฉันไม่เชื่อโว้ย! นี่! ถ้าแกจะชอบก็ชอบไปเถอะ..เพราะยังไงซะแก้วก็รักฉันคนเดียว เฮอะ!”ร่างสูงเชิดหน้าอย่างไม่แคร์จนพิชชี่ละเหี่ยใจจริงๆ
ตอนชอบก็บอกไม่ให้ชอบ พอฉันไม่ชอบกลับบอกให้ชอบได้...ไอ้ประสาทเอ้ยย
“เออ!เอาเป็นว่าที่ผ่านมาขอโทษก็แล้วกัน ถ้าฉันกับพลอยทำอะไรไว้ให้แก...กลับไปได้แล้วไป ฉันจะพักผ่อนโว้ยย!”พิชชี่เอ่ยปากไล่ แต่ก็ถูกเขาสวนกลับมาตามเคย
“ไม่ต้องไล่หรอกไอ้พิชชี่! ฉันกลับอยู่แล้ว..ส่วนไอ้คำขอโทษนะกองไว้ตรงนั้นแหละ...ขี้เกียจแบก!!”จะว่าไปโทโมะก็ไม่ได้โกรธแค้นอะไรเขามากหรอก ไม่งั้นคงไม่พูดไปแบบนั้น พิชชี่หัวเราะเล็กๆกับความโผงผางของเขา
.
.
.
.
“แก้ว!กลับกันเถอะ พี่หิวข้าว-o-” ร่างสูงเดินออกไปบอกแก้ว พลอยกับมีนพยักหน้ารับก่อนจะเข้าห้องไป เหลือเพียงแค่แก้วกับเขาเท่านั้น
“พี่...คุยอะไรกับพี่พิชเหรอ??”แก้วเอ่ยถามด้วยความสงสัย อดแปลกใจเล็กๆไม่ได้ เพราะปรกติ เขาไม่ใช่จะคุยกับพิชชี่โดย!...ไม่มีเรื่องนี่นา แต่วันนี้....มาแปลก!
“ไม่มีอะไรหรอก...แก้ว! พี่หิว กลับไปให้พี่กิน เอ้ย! กลับไปทำอะไรให้พี่กินหน่อยสิ^^”ร่างสูงพูดแกมติดเจ้าเล่ห์จนแก้วมองค้อน จะว่าไปแล้ว เขาก็ยังมีความเป็นเด็กอยู่มากเลยทีเดียว.....ไม่รู้จักโตนั้นแหละ! คำที่เขาชอบว่าแก้วประจำ แต่วันนี้...เขากลับเป็นซะเอง!
“โอเคๆ พี่ก็เดินไปสิ จะให้แก้วอุ้มเหรอไง?”
“ถ้าอุ้มไหวก็อุ้มสิ^^”
“กวนประสาท!!”ร่างบางหันกลับไปต่อว่าเขาพลางสะบัดหน้าเดินหนีไป อีกฝ่ายอมยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะเดินตามไปติดๆ!
หลังจากเสร็จสิ้นอาหารมื้อค่ำ ร่างบางก็ขอตัวไปอาบน้ำก่อนเพราะคนตัวใหญ่ขี้เซาอย่างเขากินอิ่มก็หลับไปเสียแล้ว แก้วจึงคิดว่าอาบเสร็จค่อยมาปลุกเขาก็ยังไม่สาย.แต่! ถ้าไม่อาบน้ำละก็ คืนนี้แก้วไม่มีวันนอนร่วมเตียงกับเขาเด็ดขาด!
คนซกมก!
ซ่าๆๆ ๆ
“อะ...อื้อ”ร่างบางร้องขึ้นเบาๆเมื่อถูกโอบรัดจากทางด้านหลัง คนฉวยโอกาส! แก้วอยากที่จะต่อว่าเขานัก...แต่จะทำยังไงได้ ขืนโดนเขาทำโทษแบบวันนั้น มีหวัง...แก้วตายแน่ๆ!
สายน้ำอุ่นที่ไหลรดกายเนียนมันทำให้ร่างอรชนช่างดูเย้ายวนเสียจริง เพราะอย่างนี้ไงเขาถึงได้หวงนักหวงหนา ก็ร่างบางของเขาออกจะสวยหยาดเยิ้ม ผุดผาดไปทั้งตัวแบบนี้...ใครเห็นใครก็ชอบ!
หวงเพราะรักหรอกน่า^^
“อือ...ออกไปนะคนบ้า!”
“อะไรกันเล่า?? ทีเมื่อกี๊แมวตัวไหนกัน??ขู่พี่ฟ่อๆ ว่าถ้าพี่ไม่อาบน้ำจะถีบพี่ให้ตกเตียงอ่ะ = =”
“ก็ตอนนี้แก้วอาบอยู่อ่ะ-*- ไม่อายบ้างหรือยังไง??”ดูท่าเขาจะหน้าไม่อายจริงๆ แน่ละ...แต่แก้วอายนี่นา
“ฮะๆ ไม่เห็นจะอายเลย อยู่กัน 2 คนจะไปอายใคร??”
“พี่น่าจะอายแก้วบ้างก็ดี!”ร่างบางหันหน้าหนีเขา อย่างทันท่วงทีพลางนึกตำหนิเขาในใจ คนหน้าด้าน! แต่เธอก็อยากจะเขกกะโหลกตัวเองนัก ! ว่าเขาแต่ก็ยังไม่วายแอบชมว่าเขาเซ็กซี่>////<
“เชิญดูตามสบายเลย...พี่ไม่คิดตังค์ฮ่าๆ”ร่างสูงหัวเราะอย่างอารมณ์ดีก่อนจะรั้งแก้วเข้าหาอีกครั้งเมื่อเห็นว่าแก้วเตรียมจะเดินหนี มือบางฟาดที่ไหล่เขาเข้าอย่างจังจนเขาสะดุ้ง
“นี่ปล่อยเลยนะ! แก้วจะไปแต่งตัวแล้ว...เสียเวลาชะมัด!”
“อาบน้ำให้พี่หน่อยสิ??...ถ้าไม่ทำพี่จะถือว่า แก้วทำหน้าที่...ภรรยา!...ไม่สมบูรณ์นะ”ดูเขาพูดเข้า นี่ถ้าแก้วสามารถตบปากเขาได้ นี่ทำไปนานแล้ว!
ไอ้บ้า! ไอ้.....คิดไม่ออกแล้วนะว่าจะด่าว่าอะไร?!!!><
“ไม่ทราบว่า??...แก้วเป็นภรรยาพี่ตั้งแต่เมื่อไหร่?? คนขี้โม้ ยี้ แบร่ๆ”ร่างบางแลบลิ้นให้เขาอย่างนึกหมั่นไส้ อีกฝ่ายหัวเราะหึๆจนแก้วชักจะกลัวขึ้นมาเสียจริงๆ
“หึๆ อยากรู้เหรอ?ว่าเป็นตั้งแต่เมื่อไหร่??....พี่จะบอกให้ก็ได้ ก็เป็นตั้งแต่ตอนที่แก้วอยู่บนเตียงเดียวกันกับพี่ยังไงล่ะ? จำไม่ได้แล้วเหรอออออ???”รู้แล้ว!!ไม่ต้องพูดก็ได้....แก้วขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างนึกแค้นเขาอยู่ในใจ คำพูดส่อเสียดที่ชอบทำให้แก้วอับอาย
“อะ...ฮึ่ย!”
“เร็วสิ! อาบน้ำให้พี่หน่อย? พี่เหนียวตัวไปหมดแล้วเนี่ย โฮยยย! ร้อนจังเลยยย”ร่างสูงพัดมือไปมาเป็นเชิงบอกว่าเขา...ร้อนมาก!
หมั่น-ไส้-มาก! ฮึ!!!
“ก็ได้ๆ เชอะ!”ร่างบางใช้ฝักบัวราดน้ำจนทั่วตัวเขาก่อนจะบีบสบู่เหลวใส่มือ แล้วลูบไล้ไปตามร่างกายของเขาอย่างเบามือ อีกฝ่ายรู้สึกเพลิดเพลินจนอยากจะหลับเสียตรงนั้น....ใช้เวลาอยู่ไม่นานมากนัก(เพราะแก้วขี้เกียจ-*-) แก้วจึงลากเขาออกมาจากห้องน้ำได้! กว่าที่เขาจะแต่งตัวเสร็จก็ใช้เวลาไปเกือบชั่วโมง เพราะเขานั้นแหละมัวแต่อ้อยอิ่งกับการเช็ดผมของตัวเอง...หวงนักไอ้ผมเนี่ย!!!
ตื้ดๆ
เสียงโทรศัพท์ของโทโมะดังขึ้นในขณะที่แก้วกำลังใช้ไดรท์เป่าผมให้เขา จำต้องรามือไป อีกฝ่ายดูสายเรียกเข้าก่อนจะยิ้มกว้างด้วยความดีใจ
“คุณแม่คร้าบบบบบ^^”ทันที่กดรับ ร่างสูงก็กรอกเสียงห้าวใส่โทรศัพท์ทันที แหงล่ะ...แม่เขาโทนมานี่นา
[ตาโทโมะ! พรุ่งนี้แม่จะกลับไปอยู่ที่ไทยถาวรแล้วนะลูก]
“ดีเลยครับ! ผมคิดถึงคุณแม่จะตายอยู่แล้ว”แก้วนั่งมองเขาคุยโทรศัพท์กับแม่อย่างมีความสุข อย่างที่บอก เขายังมีความเป็นเด็กอยู่มากเหมือนกัน เขาอ่อนไหวง่าย.....ด้วยนิสัยแบบนี้ของเขาละมั้ง...แก้วถึงได้นัก!
[ปากหวานเหลือเกินพ่อคุณ! แล้วนี่ พ่อเราบอกว่า เรียนจบแล้ว เราต้องไปบริหารงานที่บริษัทแทนพ่อเขาด้วยนะ..แล้วนี่ใกล้จบหรือยัง??]
“ใกล้แล้วล่ะครับ! บอกคุณพ่อด้วยว่า...เตรียมตำแหน่งประธานไว้ให้ผมเลย ครับ ครับ! คุณแม่ แทกแคร์ค้าบบบ สวัสดีครับ^^”ร่างสูงหยอดเสียงหวานใส่คนเป็นแม่ ก่อนจะวางหูไป อาการดีใจยังไม่หมดสิ้น เขาจึงหันมาระบายความอัดอั้นกับแก้วแทน
“อื้ม..ชื่นใจจัง><”โทโมะหันมากอด มาหอมแก้วแทนจนอีกฝ่ายต้องดันใบหน้าเขาออก(เดี๋ยวจะเลยเถิด><)
“อะไรกันเนี่ย?? อื้อ...”
“แก้วจ๋า พุ่งนี้คุณแม่พี่ท่านจะกลับมาอยู่ที่ไทยแล้ว ดีใจไหมเอ่ย? เดี๋ยวพี่จะพาแก้วไปหาท่านไง พูดแล้วดีใจ ขอจูบอีกทีสิ?”ไม่ทันแล้ว เขาคว้าแก้วเข้าไปจูบเสียแล้ว....
.
.
.
.
วันรุ่งขึ้น
วันนี้แก้วมีเรียนเช้า แต่โทโมะต้องไปรอรับครอบครัวที่สนามบิน เขาเลยไปส่งแก้วก่อนแล้วขับไปสนามบินต่อเลย
“โทโมะ!!!”
“คุณแม่!!!”ร่างสูงรีบวิ่งเข้าไปกอดแม่ของเขาโดยทันทีทันใด พร้อมๆกับคุณพ่อ และ...ผู้หญิงคนนึงที่เขา........ไม่รู้จัก??
ใครกัน???
“ผมคิดถึงคุณแม่จังเลย....ในที่สุดคุณแม่ก็กลับมาอยู่กับผมจนได้!”
“แม่ก็คิดถึ๊ง คิดถึงเราจะแย่ อ่ะ..แล้วเราอยู่ที่นี่ อยู่กับใครล่ะลูก คนเดียวหรืออยู่กับเพื่อน??”
“เปล่าหรอกครับ! ผมอยู่กับ....แฟน!!”ร่างสูงตอบกลับหน้าชื่นตาบาน คนเป็นพ่ออมยิ้มเล็กๆ ส่วนแม่ของรีบหยกเขาทันทีที่เขาพูดเสียงดัง โทโมะเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม?แม่ต้องมีท่าทีแบบนั้น แล้วผู้หญิงคนนั้น...เป็นใคร????
“นี่! แม่มีเรื่องต้องคุยกับเรานะ”คนเป็นแม่มีสีหน้าเคร่งเครียดขึ้นมาทันที
“อะไรหรือครับ??”
“ไปคุยกับแม่ที่บ้าน!”คนเป็นแม่เร่งเร้า จนเขางง แต่ก็ยอมขึ้นรถกลับบ้านไปโดยดี!
อะไรกัน? แล้วจะไม่มีใครบอกผมเลยเหรอ? ว่าผู้หญิงที่มากับเราด้วยเป็นใครอะ??
.....................................................................................................................................
วันนี้แลดูอัพเร็ว(นิสนุง)^^
อีกเรื่องจบไปเเล้ว วันนี้น่าจะได้อัพ 2ตอน (มั้ง??)^^~~
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
