Jealous...หึงนะคร๊าบบบ

 
                    เมื่อลืมตามาไม่เห็นแก้ว โทโมะก็หน้ายู่ไปนิดๆที่แก้วไม่ปลุกก่อนจะเผยรอยยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อคืน!  ร่างสูงเดินยิ้มออกมารับอากาศบริสุทธิ์หน้าชานบ้าน ก่อนจะพบเข้ากับลุงผู้ใหญ่กับจองเบที่กำลังจะออกไปเช่นกัน!
 
“อะ...ฮ้าว..พะ....พ่อหนุ่ม ฮะๆ ตื่นแล้วเหรอ? เฮอะๆ!”ลุงผู้ใหญ่พูดไปขำไปสีหน้าท่าทางไม่ต่างจากจองเบมากนัก ก่อนที่เขื่อนจะตามมาสำทับด้วยอีกคน!
 
“อะ...ฮะๆๆๆ ฮ่าๆๆๆ ไอ้โทโมะ! ฮ่าๆๆๆ>o< โฮะๆ”เขื่อนหัวเราะอย่างลืมตายทำเอาโทโมะเริ่มขึ้น!
 
 
                                  จะขำอะไรกันนักหนาว่ะ!
 
 
 “ไอ้เขื่อน!ญาติแกเสียเหรอไง? หัวเราะทำไมกัน?!”
 
“เดี๋ยวลุงขอตัวก่อนนะ!”ลุงผู้ใหญ่ปลีกตัวออกไปเพื่อที่จะให้ทั้ง 3 คุยกันเอง
 
“โทโมะ!ชั้นว่าแก.....ไปอาบน้ำเถอะ!”
 
“เออ!รู้แล้ว แล้วนี่พวกแกหัวเราะทำบ้าอะไรกันว่ะ!”
 
“ไอ้โทโมะ เดี๋ยวแกไปอาบน้ำแล้ว แกก็รู้เองแหละ ไปโว้ยยย! จองเบ!”เขื่อนกระโดดคว้าคอจองเบออกไปพร้อมกับเสียงหัวเราะนั้นมันทำให้โทโมะยิ่งหัวเสีย! ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป
 
“อะไรของพวกนั้นว่ะ?!เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยย!....OoO!!!!”ร่างสูงตะโกนออกมาเสียงดังเมื่อเห็นใบหน้าของตัวกับกระจกบานเล็กๆในห้องน้ำ พบว่า ผมของเขาถูกมัดจุกแลดูน่ารัก<<< เอิ่ม-*-  บวกกับรอยลิปสติก ที่ขีดเขียนเต็มใบหน้าของเขา .....
 
“เฮ้ย!อะไรกัน.......”ร่างสูงรีบล้างหน้าออกอย่างรวดเร็ว ถูก็แล้วจนหน้าแดงรอยลิปสติกก็ยังไม่หมดดี! พอจะรู้แล้วว่าใคร?...เป็นคนทำ!!!
 
 
                                 อ๊ากกกกกกกกกก>O< ยัยเด็กบ้า ตัวแสบเอ๊ย!!!!
 
 
 
                  เมื่อจัดแจงธุระของตะวเองเสร็จเขาก็เดินลงมาช่วยเพื่อนๆคนอื่นทันที แต่ก็ยังไม่วายสอดส่องหาตัวเด็กไม่รู้จักโตอย่างแก้ว!
 
 
                                 ให้มันได้อย่างนี้สิ แม่คุณ!
 
 
                     วันนี้เป็นวันแรก ทุกคนจะแบ่งหน้าที่กันไป อีกกลุ่มสร้างอาคาร อีกกลุ่มช่วยกันทำเขื่อนกั้นน้ำจากธารน้ำ  อีกกลุ่มทำอาหาร อีกกลุ่มสอนหนังสือเด็กๆในหมู่บ้าน เป็นต้น  ส่วนแก้วเลือกที่จะมาช่วยเขาสร้างฝายสร้างเขื่อนกัน โดยใช้หินกั้นเป็นช่วงๆแต่ละช่วงห่างๆกันไป  แม้จะเหน็ดเหนื่อยแต่ทุกคนก็มีความสุข.....
 
“แก้ว...ไม่เหนื่อยบ้างเหรอ? พักก่อนไหม?”พิชชี่เอ่ยถามขึ้นจากทางด้านหลังจนแก้วต้องเหลียวไปมอง
 
“อ้าว! จริงสิ พี่พิชมาด้วยนี่นา เอ....ขามาแก้วไม่ยักเห็นนะ?”ร่างบางทำหน้าครุ่นคิดก่อนที่อีกฝ่ายจะก้มไปหยิบขวดน้ำแล้วยื่นให้ ไม่สนใจในสิ่งที่แก้วถามเท่าทีควร
 
“อืม....ก็แก้วนั่งตักเขานี่ พี่ไม่กล้าเข้าไปทักหรอก!”คำพูดเรียบๆของพิชชี่ ทำเอาแก้วหน้าเสียไปเล็กน้อย  ก่อนจะส่งยิ้มแห้งๆกลับไปให้
 
“เอ่อ.....แล้วนี่พี่พิชทานอะไรยังคะเนี่ย? แก้วว่าพี่นั่นแหละไปพักเถอะ เพราะดูท่า...พี่ต้องเหนื่อยมากแน่ๆไปๆๆๆ”มือบางดันไหล่เขาไปนั่งพัก พิชชี่แอบอมยิ้มนิดๆ ก่อนจะทำตามที่แก้วบอก  ส่วนแก้วก็กลับไปทำหน้าที่ตามเดิม สักพักพิชชี่ก็ตามมาช่วยแต่กลับกลายเป็นว่าเล่นกันไปเล่นกันมาเปียกน้ำทั้งคู่ซะงั้น!
 
“แก้ว!!”ร่างบางที่กำลังเริงร่ากับการเล่นน้ำกับพิชชี่ระหว่างที่เขากำลังพักเหนื่อยกัน ถึงกับสะดุ้งจนต้องเอี้ยวตัวหันกลับมาดู
 
“มาหาพี่หน่อย??”ร่างสูงยืนอยู่บนฝั่งพลางกอดอกอย่างพิจารณา ร่าบางชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะเดินไปหาเขาอย่างเสียไม่ได้!
 
“ไปเถอะ^^”พิชชี่ส่งยิ้มเจือจางให้ก่อนที่เขาจะเดินเฉียดไหล่โทโมะไป
 
“ฮึ!”พิชชี่สบใส่โทโมะเล็กน้อยก่อนจะเดินหนีไปอีกที แก้วยืนทำหน้างงๆอย่างไม่ค่อยเข้าใจอะไรมากนัก
.
.
.
.
.
“พี่มีอะไร??”
 
“ไปคุยกับพี่ที่อื่น! แถวนี้อากาศไม่ค่อยดี!”ร่างสูงเปรยเสียงดัง ก่อนจะฉวยคว้าข้อมือแก้วห่างออกไปอีกทาง
.
.
.
“เอาล่ะ! บอกพี่ได้ไหม?ทำไมถึงเนื้อตัวมอมแมมแบบนี้? เสื้อก็บาง กางเกงก็สั้น!”ร่างสูงอิงตำหนิน้อยๆ น่าตีจริงๆ.....ให้ตายสิ!
 
“แก้ว...ก็แค่เล่นน้ำกับ..เอ่อ...พี่พิชชี่ นิดๆหน่อยๆ เอง ไม่มีอะไรหรอก^^ แล้ว...พี่กินข้าวหรือยังเอ่ย?”รู้ดีว่าเขาคงไม่พอใจเป็นแน่ แก้วจำต้องเปลี่ยนประเด็นอย่างเสียมิได้ อีกฝ่ายมองออกเช่นกันแต่ก็ไม่ซักไซ้อะไร...
“ยัง! พี่รอเรานั่นแหละ รีบไปเปลี่ยนชุดแล้วมากินข้าวเลย!”ร่างสูงเอ่ยปากไล่ แต่อีกคนกลับนึกสนุก วักน้ำในลำธารใส่เขาเสียอย่างนั้น!
 
“ฮะ...?? เล่นเหรอๆ พี่ยังไม่เอาคืนที่แกล้งพี่เมื่อเช้าเลยนะ! ได้...อย่างได้แบบนี้เดี๋ยวพี่จัดให้!”ทั้งคู่เล่นไล่จับกันอย่างนึกสนุก นานเข้าก็ชักหอบเหนื่อยเสียแล้ว ร่างบางจึงเป็นฝ่ายเอ่ยชวนเข้าขึ้นแทน
 
“แฮ่กๆ แก้วว่า..เราขึ้นกันเถอะ เดี๋ยวไปช่วยพวกเขาไม่ทัน เอ๊ะ! บอกว่าให้เลิกเล่นไงคนบ้า!”แก้วเอ็ดเสียงเขียวเมื่อเขายังไม่เลิกแกล้ง
 
“ฮ่าๆ โอเคๆ แต่..เดี๋ยวก่อน!”ร่างสูงถอดเสื้อยืดของเขาออก เผยให้เห็นเรือนร่างกำยำดูล่ำสัน เขาเป็นผู้ชายที่แข็งแรงมากๆคนนึงในความคิดของแก้ว มองเขาเผินๆเจ้าตัวก็อดที่จะหน้าไม่ได้เมื่อนึกถึงสัมผัสของเขาก่อนหน้านั้น....   เขาบิดน้ำออกจากเสื้อซ้ำกันหลายๆครั้งจนแน่ใจว่าน้ำออกหมดแล้ว จึงส่งเสื้อให้กับแก้ว  แก้วรับมาอย่างงๆก่อนที่เขาจะบอก...
 
 
                                           อ้ายยย>< คิดว่าหล่อแล้วหรือไง?
 
 
 
“ใส่ทับไปเลย! เสื้อเรามันบางยิ่งกว่าผิวแตงกวาอีก ฮึ่ย! เห็นแล้วน่าหมั่นไส้ชะมัด!”
 
“แล้วพี่?? จะไม่ใส่อะไร...นะ...หน่อยเหรอ?”ร่างบางเอ่ยถามเสียงตะกุกตะกัก พลางหันหลังกอดเมื้อที่เขาส่งให้ไว้แน่น อีกฝ่ายพอจะเดาอาการออก จึงแกล้งเดินไปกระซิบหลังใบหูของแก้ว
 
“กลัวคนจะมองพี่เหรอ???”
 
“บ้า!...ปะ...ป่าวซะหน่อย เฮอะ!”ร่างบางจิ๊ปากอย่างหมั่นไส้ก่อนจะรีบสวมเสื้อเขาทันที อีกฝ่ายหัวเราะน้อยๆก่อนจะโอบเอวแก้วออกไป
 
                  ร่างสูงเดินผ่านท่ามกลางสาตาของหมู่เพื่อนนับร้อย เขื่อนที่ผ่านมาเห็นจึงอดที่จะแซวไม่ได้
 
“โฮ! อิจฉาแก้วว่ะ???”
 
“อิจฉา?...อิจฉาอะไรแก้วล่ะพี่เขื่อน”แก้วชี้หน้าตัวเองอย่างงๆ กับสิ่งที่เขื่อนพูด
 
“อิจฉาที่ได้ครอบครองซิกแพ็คไอ้โทโมะไง๊ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”เขื่อนหัวเราะร่าอย่างอารมณ์ดี จนแก้วเขินตัวบิดต่อว่าเขา พลางวิ่งหนีไปเสียดื้อๆ
 
“พะ..พี่เขื่อนบ้า!”
 
“เดี๋ยวเถอะไอ้เขื่อน! รู้ว่าตัวเล็กขี้อายยังจะไปแกล้ง เดี๋ยวพ่อเตะคว่ำ!!!-*-“ ร่างสูงหันมาชี้หน้าเพื่อนรักอย่างเอาเรื่อง...ก่อนจะเดินตามแก้วออกไป  โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่า...มีใครอีกคนมองตามด้วยแววตาที่ยากจะคาดเดา!
 
“โหยยยย! แตะต้องไม่ได้เลย หลงกันจริ๊งงงง ฮ่าๆๆๆๆ”
.
.
.
.
                        เมื่อเปลี่ยนชุดเสร็จแก้วกับโทโมะก็ลงไปช่วยคนอื่นตามเดิม เวลาก็ล่วงเลยมาจนถึงพลบค่ำแล้ว อากาศที่นี่ยิ่งมืดก็ยิ่งหนาว!  ทุกคนมานั่งรวมตัวกันทีลานกว้าง เพื่อนั่งผิงไฟในคืนหนาว พร้อมทานข้าวและร่วมพูดคุยกันไปด้วย
 
“หมูบ้านเราเป็นชุมชนเล็กๆ ไม่ค่อยจะมีใครแยแสเท่าทีควร! เด็กๆที่นี่ ที่ได้เรียนก็เพราะความเมตตาของครูนุ่นนั้นแหละ เฮอะๆ บอกใคร จะเชื่อ  ว่าโรงเรียนเรามีครูแค่คนเดียว”ลุงผู้ใหญ่พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแหบพร่า  จริงอย่างที่วา...ที่นี่มันกันดารจะตายไป แต่สิ่งหนึ่งที่แก้วคิดว่าที่นี่สวยที่สุด! คือตอนกลางคืนที่ไร้ซึ่งแสงสว่างจากสีแสงต่างๆเหมือนกรุงเทพ  มันทำให้เห็นหมู่ดาวได้ชัดเจน ลมพัดเอื่อยๆแม้จะเหน็บหนาว แต่...มันช่างสบายเอาเสียจริงๆ
 
“น่าเห็นใจจังค่ะ....แต่แก้วว่า ที่นี่มันสวยมากๆเลยล่ะ^^ ถ้าปรับปรุงนิดหน่อยก็เป็นที่ท่องเที่ยวได้สบายๆเลยนะคะๆ”
 
“ผมเห็นด้วยนะครับ!  ยิ่งคนรู้จักเยอะ รายได้ก็จะเข้ามาในชุมชนของผู้ใหญ่ ถึงตอนนั้นผมว่า..ชุมชนแห่งนี้คงพัฒนาขึ้นมากแน่ๆ”ร่างสูงเอ่ยสมทบ แต่ลุงผู้ใหญ่ส่ายหน้าน้อยๆ
 
“อย่าเลย....แค่นี้พวกเรา....เอ้อ...ไม่มีอะไรหรอกนะ ที่พวกเราไม่อยากให้คนรู้จักที่นี่มากนักก็เป็นเพราะ..เอ่อ...อ้อ...พวกเราไม่ชอบคนพลุกพล่านนะ แฮะๆ เราชอบอยู่กันฉันญาติพี่น้องมากกว่า ไม่อยากวุ่นวาย คงเข้าใจลุงนะ”ร่างสูงพยักหน้ารับ แต่ดูเหมือนจะยังตะขิดตะขวงใจกับคำพูดตะกุกตะกักของลุงผู้ใหญ่ไม่น้อย
 
 
                                       มันต้องมีอะไรมากกว่านั้นแน่ๆ!
 
 
 
 “ครับ!”
                  ดึกมากแล้วแต่หลายคนก็ยังคงคุยอย่างออกรส การร้องรำทำเพลงร่วมกับชาวบ้านมันช่างสนุกเหลือเกิน ร่างสูงอมยิ้มกับกิจกรรมต่างๆที่ได้ทำร่วมกัน ส่วนคนข้างๆจากที่นั่งพิงไหล่เขา กลับเลื่อนต่ำลงมาเรื่อยๆ ๆ ๆ จนหัวหนุนตักเขาพอดี 
 
“หลับซะแล้ว เบบี๋”ร่างสูงจัดแจงท่านอนให้แก้วดีๆ ก่อนพัดไล่ยุงให้ จนกว่าเขาจะขึ้นนอนกันนั้นแหละ...ร่างสูงอมยิ้มนิดๆกับการนอนของแก้ว ที่เจ้าตัวเอาแต่ยุกยิกขยับตัวไปมาเพราะคงนอนไม่ถนัด ...เขาจึงตัดสินใจจะพาแก้วไปนอนในห้องจะดีกว่า
 
“งั้น...ผมขอตัวพาแก้วไปนอนก่อนนะครับ!”
 
“ยัยมีน แกอุ้มชั้นไปนอนบ้างสิ?!”แบมเอ่ยขึ้นอย่างล้อๆ ท่ามกลางสาตาของเหล่าเพื่อนๆ
 
“แหม! หาแฟนเอาเถอะแก!”มีนส่ายหัวอย่างขำๆกับท่าทีของเพื่อน ร่างสูงไม่ได้สนใจอะไรมากนัก เขาได้แต่อุ้มแก้วไปนอนในบ้านก็เท่านั้น.....
.
.
.
.
 
“เด็ก-ขี้-เซา!”โทโมะต่อว่านิดๆเมื่อพามาถึงที่นอนแล้วแก้วยังไม่รู้ตัว เขาสำรวจใบหน้าสวยยามหลับอย่างหลงใหลได้ปลื้ม กลิ่นกายหอมๆลอยแตะจมูกมันทำให้เขารู้สึกรัญจวนอย่างบอกไม่ถูก
 
“หอมมมมม!”ร่างสูงก้มใบหน้าคลุกเคล้ากับเรือนผมของแก้ว พลางเปรยเสียงหวานจนคนหลับเริ่มรู้สึกตัว
 
“อื้อออ.....อะไร?”
 
“ไหนว่าหลับไปแล้วไง?”เอ่ยถามทั้งที่ตัวเองอย่างไม่ละจากแก้ว
 
“อา....แก้วหลับไปแล้ว พี่นั่นแหละปลุกทำไม???”ร่างบางหน้ามุ่ยทันทีที่เขาทำลายความสุขการนอนของเธอ มือบางพยายามดันใบหน้าของเขาออก อีกฝ่ายกลับยิ่งอยากแกล้งเสียเต็มประดา!
 
“โอ่ๆ ไม่กวนแล้วคนดี หลับซะนะ^^”ร่างสูงล้มตัวนอนข้างๆพลางกอดแก้วไว้แนบแน่น เด็กงี่เง่าถึงกับพูดไม่ออกอย่างจะโวยวายอยู่หรอก ถ้าไม่ติดที่ว่า...อากาศมันหนาวแล้วต้องการคนกอดก็เท่านั้น
 
 
                                   เดี๋ยวจูบ เดี๋ยวกอด ฮึ่ย! เดี๋ยวจับปล้ำซะเลย<<<<นางเอกหื่น- -*
 
 
            เวลาล่วงเลยมาประมาณตี 2 กว่าๆ  เสียงกึกกักๆทำให้ร่างสูงตื่นขึ้นมาอย่างเสียไม่ได้ พลางนึกในใจว่าใครกัน? ที่ลุกขึ้นมาทำอะไรดึกๆดื่นๆ หันมองแก้วรายนั้นก็หลับตั้งแต่เขากอดไปแล้ว  ด้วยความสงสัยใคร่รู้! เขาจำต้องค่อยๆย่องออกไปดูอย่างเสียมิได้  โทโมะกลั้นหายใจเปิดประตูออกช้าๆ มองผ่านมุ้งของจองเบเห็นเงาตะคุ่มๆของใครบางคนอยู่  จะเป็นเขื่อนก็ไม่ใช่เพราะยังหลับอยู่กับจองเบอยู่เลย.....
 
“หรือว่า..?? ขโมย!”
“........”
“เฮ้ย!!!!หยุดนะ! แกเป็นใคร หยุดนะ ฉันบอกให้หยุด!”เมื่ออีกฝ่ายรู้ตัวก็ทำท่าจะวิ่งออกไปพร้อมกับไฟในบ้านที่สว่างจ้า เพราะทุกคนพร้อมใจกันตื่น ลุงผู้ใหญ่รีบวิ่งเข้ามาดูด้วยความตกใจก่อนจะถามไถ่ถึงเรื่องราว  โทดมะหัวเสียไปไม่น้อยที่ตามจับขโมยไม่ได้!
 
 
 
                                 พวกขยะสังคม!!
 
 
“เกิดอะไรขึ้นพ่อหนุ่ม เกิดอะไร??”
 
“ขโมยครับ! ขโมย!!! ไอ้เขื่อน ขโมยขึ้นบ้านทำไมยังขี้เซาได้อยู่ว่ะ??”
 
“เฮ้ย! ฉันไม่รู้เรื่องจริงๆนะ”เขื่อนส่ายหน้ายกใหญ่ แหงล่ะ...เขาเพิ่งจะกลับเข้ามาตอนตี 1 สมควรจะง่วงอยู่หรอก!
 
 “ขโมย? ที่นี่ไม่มีขโมยนี่นา แล้วใคร?กันมาได้ยังไง?”ลุงผู้ใหญ่สีหน้าเคร่งเครียด  ร่างสูงไม่ได้ตั้งใจสังเกต แต่บังเอิญไปเห็นสีหน้าของลุงผู้ใหญ่มากกว่า คลับคล้ายคลับคลาเหมือนจะรู้ว่าเป็นใครแต่เพียงไม่พูดออกมาก็เท่านั้น!
 
“พี่โทโมะ!เกิดอะไรขึ้นอ่ะ.....ทำไม??”ร่างบางวิ่งออกมาจากห้อง โทโมะเห็นดังนั้นจึงรีบดึงแก้วเข้ามาประชดตัว พลางโอบกอดไว้แน่นด้วยความเป็นห่วง
 
 
                          บ้าจริง! ลืมไปเลยว่าแก้วอยู่ในห้อง!!!
 
 
 
“มีขโมยขึ้นบ้านลุงผู้ใหญ่! แก้ว! แก้วต้องอยู่กับพี่ตลอดเวลานะ พี่เป็นห่วง”
 
“ขโมย?? ...แก้วกลัวอ่ะ!”ร่างบางกระเถิบตัวเข้าหาโทโมะด้วยอาการหวาดกลัว
 
“ไม่ต้องกลัวนะ อยู่กับพี่....แล้วลุงผู้ใหญ่จะทำยังไงต่อไปครับ!”โทโมะหันกลับไปถามลุงอีกครั้ง
 
“เอ่อ....งั้น เอาอย่านี้ดีไหม? เดี๋ยวตอนเช้าลุงจะสอบปากคำรายคน ไปเลย ใครมีพิรุธค่อยซักอีกที”จองเบ แก้ว เขื่อน พยักหน้ารับแต่...คนที่ไม่ค่อยเห็นด้วย......
 
“แล้วแต่ลุงครับ! แต่ผมว่ามันต้องมีอะไรมากกว่านั้น จริงไหมครับ?”ร่างสูงส่งสายตาคาดคั้นไปยังลุงผู้ใหญ่ อีกฝ่ายก็เอาแต่อึกอักไม่ได้ตอบอะไร ก่อนที่ทุกคนจะแยกย้ายกันไปนอนอีกครั้ง!
.
.
.
.
“ทำไมพี่ถามออกไปแบบนั้นล่ะ?”ร่างบางนอนกอดเขาไว้แน่น พลางนอนเกยไหล่ของเขา ใบหน้าสวยเงยขึ้นถามคนที่กำลังหน้านิ่วคิ้วขมวด เหมือนครุ่นคิดอะไรอยู่สักอย่าง!
 
“พี่คิดว่า...ลุงผู้ใหญ่กำลังปิดบังอะไรเราสักอ่าง..แต่...ช่างเถอะ นอนไปเถอะเรา ไม่ต้องกลัวนะ เดี๋ยวพี่เฝ้าแก้วเอง”ร่างสูงเอ่ยยิ้มๆ นิ้มเรียวเกลี่ยไรผมที่แยงตาออกให้
 
“ไม่เอา! พี่ไม่นอนแก้วก็ไม่นอน”
 
“อย่าดื้อ!”
 
“พูดจริง!!”
 
“เอ๊ะ!”
 
“ลองดูไหม?”
 
“นอน!”
 
“ไม่นอน!!!”
 
“หลับเดี๋ยวนี้นะ ยัยแสบ!”
 
“ไม่หลับหรอกคนน่ารัก^^”
 
“ตามใจ..งั้นพี่หลับ!”
 
“อ้าว-o-“เมื่อเห็นว่าเขาหลับจริงๆแก้วจำต้องหลับตามด้วยอย่างเสียมิได้ ไม่เคยเลยที่แก้วจะชนะเขา ไม่เคยจริงๆ!  อีกฝ่ายเมื่อรอจนแน่ใจว่าเด็กดื้อหลับลงแล้วจริงๆเขาถึงลืมตา
 
 
                      เก่งนัก เก่งเกลือเกินนนน!!!
 
 
....................................................................................................................................
เอิ๊กกกกกก  ไรเตอร์ง่วงมากกกกกก นอนกันหรือยังเอ่ย?
ถ้ายังไม่นอนขอเสียงดังๆหน่อยยยยย^^
เอาล่ะ ตอนนี้ใครอยู่ในช่วงสอบก็ขอให็โชคดี ไม่โชคร้ายเหมือนเค้านะT^T
ใครปิดแล้ว ก็กู๊ดดดดด^^~
ไปและนะ ฝันดี จุ๊บๆๆ^3^~