Jealous...หึงนะคร๊าบบบ
เขียนโดย 
StrawberryTKCuTe
วันที่ 12 สิงหาคม พ.ศ. 2554 เวลา 19.21 น.
29) ความจริง
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเช้าวันต่อมา
“ฮื่อ.....”ร่างบางครางนิดๆเมื่อแสงแดดส่องกระทบม่านตา มือบางขยี้ตาเล็กน้อยเพื่อปรับจุดโฟกัส แต่เมื่อหันไปเห็นคนข้างๆที่ยังหลับไม่รู้เรื่อง เธอก็อดที่จะยิ้มไปด้วยไม่ได้...
พี่หล่ออ่ะ>//////<
“พี่โทโมะ...”แก้วเขย่าตัวเขาเบาๆแต่อีกฝ่ายยังไม่ยอมตื่น
“.......”
“พี่โทโมะค่ะ”
“.......”
“พี่โทโมะขา”เขย่าก็แล้ว เร่งก็แล้ว ป้อยอคำหวานก็แล้วคนตัวใหญ่ขี้เซาก็ยังไม่ยอมตื่นจากนิทราเสียที คนตัวเล็กหน้ามุ่ยอยู่สักพักก่อนจะนึกขึ้นได้!
“ตื่นยังๆๆ ๆๆ”ริมฝีปากบางไล่พรมจูบไปทั่วใบหน้าหล่อของเขา ซ้ำไปซ้ำมาแต่เขาก็ยังไม่ยอมตื่นเสียที จนแก้วชักหมดสนุกเสียแล้ว ร่างสูงพอจะเริ่มรู้ตัวขึ้นมาบ้างขณะที่แก้วแทบจะฟาดหัวเขา...!
กว่าจะตื่น! เสียไปหลายจูบแล้วนะ><
“ฮื่อ....ตัวเล็ก จะปล้ำพี่หรือ?”เขาเอ่ยถามทั้งที่ยังหลับตาอยู่ คำถามที่เขาเอ่ยถามทำเอาแก้วหน้าแดง ร่างบางบิดตัวเป็นเกลียวคลื่นด้วยความเขินอาย เธอหวังแค่จะปลุกเขาก็เท่านั้น หาได้คิดพิลึกพิลั่นอย่างที่เขาถามเสียหน่อย!
คนบ้า!พูดมาได้ไม่อายปาก
“ให้ปล้ำไหมล่ะ?!!!”นั่นไง? ด้วยความที่อยากจะเอาคืนคำพูดก๋ากั่นของเขา แก้วจึงตอบออกไปแบบนั้น อีกฝ่ายอมยิ้มน้อยๆก่อนจะส่ายหัวอย่างยอมแพ้
“ฮื่อ...ตอนนี้พี่ไม่มีแรง! ฮะๆ รอพี่มีแรงก่อนแล้วกัน”ในทีแรกแก้วอยากจะฟาดมือบางไปกระทบปากเขาเสียจริงๆ แก้วแค่พูดเล่น..แต่เขาคิดจริงอย่างนั้นหรือ?? ก่อนจะเกิดความสงสัยขึ้นมาอีกครั้งที่เขาบอกว่า...ไม่มีแรง? แล้ว...เขาเป็นอะไรไป??
“พี่เป็นอะไร?? ทำไมถึงไม่มีแรงล่ะ? เมื่อคืนยังดีๆอยู่เลย.....”
“จูบพี่สิ??”ร่างบางหน้าร้อนวูบวาบเมื่อเขาเอ่ยขึ้นมาอย่างนั้น พลางนึกในใจว่านี่นะหรือ?คนไม่มีแรง! คิดแล้วหน้าหมั่นไส้นักนะ!
“เรื่องอะไรล่ะ แบร่ๆ”ร่างบางยิ้มเยาะอย่างเหนือกว่าก่อนจะลุกขึ้นไปอาบน้ำ มือหนาดันเกี่ยวกระหวัดเอวบางลงมาได้อีกครั้ง!
“อยากรู้ว่าพี่เป็นอะไรก็จูบพี่สิ? เร็ว! ไม่อยากรู้เหรอ??”ร่างสูงเอ่ยยิ้มๆอย่างเจ้าเล่ห์ แต่รอยยิ้มแห้งๆของเขายิ่งทำให้แก้วอยากรู้มากขึ้น!!
เอาก็เอาฟ่ะ- -*
ร่างบางจดๆจ้องๆอยู่ที่ริมฝีปากของเขาอย่างชั่งใจอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะค่อยๆทาบทับริมฝีปากตัวเองลงไป ความอุ่นร้อนจากโพรงปากของเขาเป็นตัวบ่งบอกได้ดีว่าเขาไม่สบาย! ร่างบางถอนริมฝีปากของตัวเองออกอย่างรวดเร็ว พลางเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใย...
“พี่ไม่สบายนี่! ทำไมไม่บอกแก้วล่ะ???”ร่างบางคาดโทษเขาอย่างเอาเรื่อง อีกฝ่ายยิ้มแห้งๆพลางตอบคำถามที่ทำให้แก้วงง!
“ไม่เป็นไรหรอก...พี่กินยาแล้ว เดี๋ยวก็หาย^^”
“กินยา?? พี่กินตอนไหน?? โม้อีกแล้วนะ”
“ก็เมื่อกี๊ไง??...คุณหมอป้อนถึงปากเลย ฮะๆ”ร่างบางหันควับจ้องเขาอย่างเอาเรื่อง! นี่เธอโดนหลอกหรอกหรือ? บ้าเสียจริง! ร่างบางหน้างอพลางส่งสายตาค้อนมาให้เขา!
“ร้ายกาจ! ตาแก่หลอกเด็ก ชิส์!”ยิ่งแก้วทำปั้นปึ่ง เขาก็ยิ่งชอบอกชอบใจ ร่างสูงยันกายขึ้นอย่างช้าๆ พลางโอบไหล่แก้วไว้ อีกฝ่ายกอดอกมองอย่างหมั่นไส้!
“ฮ่าๆ เด็กมันน่าหลอกนี่นา...ใครจะไปอดใจไหวกันเล่า??”นิ้วเรียวเกลี่ยแก้มใสของแก้วเป็นเชิงง้อ เจ้าตัวรู้สึกหมั่นไส้เหลือเกิน อยากจะกัดนิ้วเขาให้ขาดเสียจริงๆ!
“ไม่ต้องมาทำเป็นพูดดีเลย งอนแล้วนะ!”
“โอ๋ๆแก้วจ๋า พี่ขอโทษ...พี่แหย่เล่นนะคนดี อย่างอนสิ เดี๋ยวพี่เอาคืนให้ก็ได้”เอาคืน?? แก้วงงเล็กน้อยกับคำพูดของเขา ชอบพูดให้เธองงเสียอยู่เรื่อยเลย ! ก่อนที่แก้วจะเข้าใจว่าอะไรเป็นอะไร ก็ถูกเขาจูบเสียแล้ว!
“เราหายกันนะ^^”ร่างสูงละออกมาพูดกับแก้วเล็กน้อย กดจะกดจูบลงอีกครั้ง พร้อมๆกับ.......
“ชะแว้บบบบบ!! ไอ้โทโมะ!! อุ่ย!!!O_O!!! เพื่อนเขื่อนขอโทษนะครับ! แค่จะมาบอกเฉยๆว่าลุงผู้ใหญ่ให้มาตาม แฮ่ๆ แล้วเจอกันนะ”การมาของเขื่อนมักไม่ค่อยได้ขออนุญาตจากเจ้าของฟ้องอยู่แล้ว ทั้งคู่ขึงรีบผละออกจากกันแทบไม่ทัน ร่างบางรู้สึกอับอายอย่าถึงที่สุด!
แล้วนี่...ถ้าเกิดแก้วรู้ว่าวันนั้น วันที่เขื่อนเข้าไปเห็นเธอกับโทโมะในห้อง....ตอนที่โทโมะโดนวางยา แก้วจะรู้สึกอย่างไรหนอ???
“-//////////- เอ่อ...พี่ไหวหรือเปล่า?”แก้วเอ่ยถามเมื่อสีหน้าเขาเริ่มจะซีดๆ
“อืม^^...ไหวสิ? ไปๆอาบน้ำเถอะเรานะ”แก้วพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินหนีไปอย่างอายๆ โทโมะอยากนักที่จะเขกกะโหลกเจ้าเพื่อนตัวดีอย่างเขื่อน!
เรื่อขัดจังหวะนี่ยกไว้ให้เลยจริงๆ!!
.
.
.
.
เมื่ออาบน้ำแต่งตัวเสร็จแก้วกับโทโมะก็เดินลงมาหาลุงผู้ใหญ่ ก่อนจะเห็นลุงผู้ใหญ่ซักไซ้ผู้ชายในหมู่บ้านคนนึงอยู่อย่างเคร่งเครียด!
“มีอะไรกันหรือครับลุง?”โทโมะเอ่ยถาม ก่อนที่ลุงจะหันมาตอบ
“นี่แหละครับ!ขโมยที่ขึ้นบ้านเรา ไอ้เจ้ากวางนี่ละครับ?”ไม่อยากจะเชื่อว่าเด็กหนุ่มอย่างกวางจะเป็นขโมยขโจรไปได้!
“เดี๋ยวครับลุงผู้ใหญ่! ผมว่าต้องมีการเข้าใจผิดกันแน่ๆผม....”
“เข้าใจถูกแล้วล่ะครับ?! ถามคนอื่นเขาก็ไม่มีพิรุธเหมือนมัน ไม่เชื่อ ถามคนอื่นๆดูได้”เขื่อนกับจองเบพยักหน้ารับเห็นด้วยกับลุงในขณะที่กวางหลบสายตาผู้คนอยู่ตลอดเวลา!
“ไม่ใช่ครับ!!!กวางไม่ได้เป็นคนทำ”โทโมะแย้งขึ้นอย่างมั่นใจ
“ทำไม?แกถึงคิดแบบนั้น”จองเบเอ่ยถาม ทุกคนต่างเคร่งเครียดไม่แพ้กัน
“อย่าสันนิฐานมั่วๆจะดีกว่านะ โทโมะ!”พิชชี่ประชดใส่ แต่เขาไม่เล่นด้วย และไม่สนใจใครทั้งนั้น??
“ถึงตอนนั้นมันจะมืดมาก แต่ผมก็เห็น! รูปร่างคนร้ายได้อย่างชัดเจน! ผู้ชายคนนั้นผมยาวประบ่า แถมสูงกว่ากวางเยอะ! และผมไม่ได้ตาฝาด เพราะผมเป็นคนเดียวที่เห็นคนร้าย หรือว่าที่ผมพูดมามันไม่จริง!”โทโมะเถียงอย่างเอาเป็นเอาตาย แต่ก็ไม่มีใครกล้าแย้ง จริงอย่างที่ว่า เขาเป็นคนเดียวที่เห็นคนร้าย! เหตุผลของโทโมะจึงไม่ใช่เพียงแค่การสันนิฐานอย่างแน่นอน!
ลุงผู้ใหญ่หน้าเจื่อนลงอย่างเห็นได้ชัด! ก่อนจะปล่อยตัวกวางไปอย่างเสียมิได้ ทุกคนมารวมตัวกันที่โรงประชุมอีกครั้ง
“ผมขอให้ลุงผู้ใหญ่พูดความจริง?!”คำเปรยของโทโมะ ทำเอาลุงผู้ใหญ่งง ก่อนที่เจ้าตัวจะทำสีหน้าจริงจังอีกครั้ง!
“.........”
“ผมรู้ว่าทุกคนที่นี่มีอะไรปิดบังเราอยู่! จอให้พูดความจริงกันด้วยครับ! ลุงผู้ใหญ่?”
“คะ...ครับ!”
“ลุงรู้จักกับคนร้ายใช่ไหม? อย่าพยายามที่จะปกปิดเพื่อนช่วยเขา ลุงมีเหตุผลอะไร??”คำพูดเด็ดขาดของเขา ให้หลายคนตกใจไปไม่น้อย แก้วเองก็ไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูดนัก จำต้องแย้งอย่างเสียมิได้
“พี่! ทำไมพี่พูดแบบนั้น”
“เอ่อ...คือ”
“พี่มีเหตุผลนะแก้ว...ว่าไงครับลุงผู้ใหญ่ เรามาเปิดอกพูดกันเลยดีกว่า!”ร่างสูงเร่งรัดเอาคำตอบ
“ก็ได้ครับ! ผมจะพูดความจริง...ใช่!ลุงรู้จักกับคนร้าย”คำสารภาพของลุงผู้ใหญ่ทำเอาทุกคนอึ้งไปตามๆกัน แต่โทโมะยิ้มอย่างพอใจ เพราะคาดเดาของเขาไม่ผิดเพี้ยนแม้แต่น้อย
“มันเป็นคนของเสี่ยตะวัน....ไอ้เสี่ยหน้าเลือดนั้นมันต้องการจะครอบครองกรรมสิทธิ์ที่ดินของพวกเรา มันขูดรีดจากชาวบ้าน แต่ที่มันยังปล่อยพวกเรามาจนถึงทุกวันนี้เพราะมันต้องใช้ประโยชน์จากพวกเราอีกมาก...ลุงถึงบอกว่าไม่อยากให้นักท่องเที่ยวมา ไม่อยากให้ที่นี่เป็นที่รู้จักของผู้คน เพราะพวกเรากลัวเดือดร้อน! และการที่เสี่ยตะวันให้ลูกน้องมันมาก็เพราะว่า จะสืบดูว่าพวกคุณเป็นใครและมาที่นี่ทำไม เท่านั้นแหละครับ”
“นี่พวกมันเลวถึงขนาดนี้เชียวหรือ? ยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า?”ร่างสูงเอ่ยอย่างหัวเสีย พอๆกับคนอื่นที่พากันวิพากษ์วิจารณ์ต่างๆนานา
“แต่ลุงขอร้องนะครับ! ช่วยทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นไปก่อน เดี๋ยวพวกมันจะไหวตัวทัน”ทุกคนพยักหน้ารับก่อนจะแยกย้ายกันไปทำงานต่อ ร่างสูงเดินเนือยๆกลับมาที่ห้อง
“แก้วว่า..พี่โทโมะพักผ่อนจะดีกว่า พี่ยิ่งไม่ค่อยสบายอยู่ด้วย เดี๋ยว! แก้วทำงานแทนพี่เองนะ”ร่างบางพูดขึ้นขณะที่กำลังเช็ดตัวให้เขาอย่างเบามือ
“ฮื่อ..ไม่เอา เดี๋ยวเช็ดตัวเสร็จพี่ก็จะออกไปพร้อมแก้วนั้นแหละ”
“แน้...อย่าดื้อสิ เดี๋ยวพี่เป็นอะไรไปแล้วใครจะปกป้องแก้วเล่า?”ร่างบางทำหน้าเง้างอดจนเขาเหลืออดกับความน่ารักเสียจริงๆ
“เอางั้นก็ได้...แต่อย่าเล่นมากนักนะเรา นอกจากงานจะไม่คืบหน้าแล้วจะไม่สบายเอาเสียเปล่าๆ?”ร่างสูงเอ่ยอย่างเป็นห่วง แก้วพยักหน้ายิ้มๆ ก่อนจะลุกไปเอาข้าวต้มมาป้อนคนป่วย
“มาแล้วๆ^^ พี่ลุกขึ้นมากินข้าวต้มหน่อย”
“จ๋าๆ พี่ยังไม่.......”ร่างสูงตอบรับเสียงหวานปนเหนื่อยๆก่อนจะแย้งแต่ถูกแก้วชี้หน้าเอาไว้เสียก่อน
“ถ้าจะบอกว่าไม่หิวละก็ ห้ามพูด! ไม่หิวก็ต้องกิน!!”สุดท้ายแล้วร่างสูงเคยที่จะแย้งแก้วได้หรือ?? ก็ต้องยอมนะสิ!
.
.
.
.
.
“ฮึกๆ...นี่ฉันทำอะไรงี่เง่าลงไป..ขะ...ขอโทษนะ”พลอยนั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นกับตัวเองตรงริมลำธารเพราะ เรื่องคืนก่อน วันที่เธอแกล้งป่วย วันที่เธอจูบโทโมะ! ไม่ว่าจะทำวิถีทางใด พลอยก็ไม่เคยเอาชนะใจเขาได้เลย ไม่ว่าจะทำวิธีไหน? เขาก็ไม่หันกลับมาสนใจ จนตอนนี้เธอกลับต้องมานั่งสมเพชตัวเอง!
“ไง๊! ร้องไห้ทำไม?”เสียงทักทายแสนกวนประสาทดังขึ้นจากทางด้านหลัง ไม่บอกก็รู้ว่าเป็นใคร??
“เรื่องของฉัน!อย่ามายุ่งนะ!!”
“ฮะๆ มันไม่เอาเธอสินะ? ถึงได้มาฟูมฟายอยู่อ่างนี้นะ น่าสมเพชชะมัด!!”พิชชี่กล่าวดูถูกดูแคลนแต่พลอยกับเลือกที่จะนิ่งเงียบ
“ฉันจะไม่ร่วมมือกับนายแล้ว! ฉัน...ฉันจะกลับอังกฤษ!!!”พลอยลุกขึ้นเผชิญหน้ากับพิชชี่ อีกฝ่ายตกใจไม่น้อยก่อนจะแสดงท่าทีโกรธเกรี้ยวออกมา พิชชี่บีบต้นแขนของพลอยไว้แน่น อีกฝ่ายนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด!
“ลงเรือลำเดียวกัน แต่พอเธอทำไม่สำเร็จ! ก็ชิ่งอย่างนั้นหรือ? ง่ายไปหน่อยมั๊ย?!!!”
“เรื่องของนาย นั่นไม่ใช่เรื่องของฉัน! คิดดูดีๆนะพิชชี่!! การทำลายคนอื่นมันทำให้นายมีความสุขอย่างนั้นหรือ? เคยไหม? ที่นายเห็นคนเขารักกันแล้วนายไม่เจ็บนะ! เพราะฉะนั้นเลิกทรมานตัวเองซะที!!!”พลอยสะบัดแขนออกจากการรัดกุมของพิชชี่พร้อมกับเดินหนีไป บางทีพิชชี่ก็เคยคิดแบบนั้นเหมือนกัน เขารักแก้วจริงๆ หรือ....แค่อยากเอาชนะโทโมะกันแน่!
ความจริงแล้ว มันคืออะไรกัน??
.
.
.
.
เย็นมากแล้ว ทุกคนต่างมารวมตัวกันที่โรงอาหาร ยกเว้นก็แต่แก้วที่ไปทานข้าวกับโทโมะบนบ้านเพราะเขายังไม่สบาย นอกจากนั้นก็มากันครบแต่....
“ใครเห็นพลอยบ้าง?”พิชชี่ที่ยืนหน้าเคร่งอยู่เอ่ยถามขึ้น ทุกคนต่างส่ายหัวกันพัลวัน
ปังๆๆๆๆ!
เสียงปืนดังระรัวพร้อมกับชายร่างกำยำ 3 คนที่เดินเข้ามาพร้อมพลอยที่ถูกปิดปากด้วยก๊อตเทปแผ่นหนา
“เสี่ยตะวัน! อย่าทำอะไรแม่หนูนี่เลย พวกผมไหว้ล่ะ”ลุงผู้ใหญ่ยกมือไหว้อ้อนวอน แต่ตะวันแสยะยิ้มอย่างคนที่ถือไพ่เหนือกว่า..
.
.
.
.
“อื้อ...ลุกออกไปนะคนบ้า! เสียงโวยวายอะไรกันนะ??” ร่างบางโวยวายยกใหญ่เมื่อถูกร่างแกร่งโถมทับ นี่ขนาดเขาป่วยแท้ ยังไม่วายฉวยโอกาสกับเธอได้จริงๆ
“ฮื่อ...ไม่มีอะไรหรอกน่า ต่อกันไหม?”ร่างสูงบอกปัดอย่างติดรำคาญ ก่อนจะคลุกเคล้าใบหน้าหล่อกับลำคอระหงของแก้วต่อ อีกฝ่ายส่ายหน้าละเหี่ยใจ ก่อนจะ....
ปัง!!!!!!!!
..................................................................................................................................
เจี๊ยกกกกก>< เค้ามาละ จะไปละด้วย(อ้าว)- -*
พรุ่งนี้คงไม่ได้อัพกระมัง วันนี้เลยยาว(นิดนึง นิดเดียวจริงๆ)
ใครอยากอ่าน หวิวๆ ฮี่>< ขอติดไว้ตอนต่อไป ฮุๆ^.^ ฝันดีละนะทุกคน^^~
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
