Jealous...หึงนะคร๊าบบบ

 

“แก้วจะไปอาบน้ำ!”พูดแค่นั้นแก้วก็สะบัดตัวหนีไป ทิ้งความงุนงงไว้ให้คนที่ไม่รู้เรื่องอย่างเขา ก่อนที่โทโมะจะปลีกตัวออกไปอาบน้ำเหมือนกัน

.

.

.

.

“ลุงผู้ใหญ่ครับ! แล้วเด็กๆที่นี่เค้าเรียนกันแค่อาคารหลังเดียวเหรอครับ?”จองเบเอ่ยถามด้วยความสนใจ

“อื้ม....ที่นี่นะมันกันดารจะตายไป ไม่มีครูที่ไหนเขาอยากมาสอนหรอก ลำพังแค่อาคารเรียนยังจะไม่มีเล้ย...”ลุงผู้ใหญ่ถอนหายใจยาวด้วยความเหนื่อยใจ

“น่าเห็นใจนะครับ! ที่พวกผมมาครั้งนี้ หวังว่า...คงจะช่วยอะไรได้บ้าง ไม่มากก็น้อยแหละครับ แฮ่ๆ”

“โฮะๆ ลุงต้องขอบคุณพวกคุณๆแทนเด็กๆด้วยแล้วกัน ดูท่าพวกเขามีความสุขกันใหญ่กับการมาของพวกคุณในครั้งนี้ ฮะๆ”จองเบกับลุงผู้ใหญ่นั่งคุยกันอย่างออกรส ก่อนที่พลอยจะเดินเข้ามา

“โทโมะอยู่ไหน?”

“อ้าว? แม่หนู หายดีแล้วเร๊อะ?”ลุงผู้ใหญ่ถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง พลอยตอบกลับเสียงเรียบเพื่อไม่ให้เสียมารยาท

“ค่ะ! แล้วนี่ ตกลงโทโมะอยู่ไหน?!”

“อยู่กับแก้ว! เธอมีธุระอะไรหรือเปล่า?”จองเบเอ่ยถามด้วยความไม่พอใจนิดๆ

“ฉันว่า...ฉันมีธุระกับโทโมะ! ไม่ใช่นาย...!!”พลอยประชดเข้าให้ก่อนจะถือวิสาสะเดินเข้าไปในบ้านพลางร้องเรียกโทโมะ จองเบส่ายหน้าอย่างระอา ส่วนลุงผู้ใหญ่ก็เริ่มรู้ว่าอะไรเป็นอะไร!

“ผู้หญิงสมัยนี้นี่แย่จริงๆ!”

“สักวันนึงเขาก็จะรู้ตัวของเขาเองละพ่อประธาน ฮะๆ”จองเบพยักหน้ารับคำลุงผู้ใหญ่น้อยๆ

 

 

                                เกิดมาหล่อก็ต้องทำใจหน่อยนะ ไอ้โทโมะ!

.

.

.

.

“โทโมะ!”พลอยร้องเรียกเมื่อเห็นว่าโทโมะเดินออกมาจากห้องน้ำพอดี ร่างสูงรีบคว้าผ้ามาปิดแทบไม่ทัน

“พะ...พลอย! ออกไปก่อนนะ เราขอแต่งตัวก่อน!”พลอยยิ้มกริ่มก่อนจะเดินเข้าใกล้เขามากขึ้นเรื่อยๆ โทโมะก็ยิ่งถอยหนี จนสุดทาง...ร่างสูงหงายหลังลงไปนอนกับเตียงตามด้วยพลอย!

“พลอย! ละ...ลุกขึ้นเถอะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้ามันจะไม่ดี!”มือหนาพยายามดันตัวพลอยออก แต่อีกฝ่ายกลับยื้อไว้สุดแรง   มือเรียวลูบไล้ไปตามแผงอกและใบหน้าหล่อเหลาของเขาพร้อมกับแววตาหวานเยิ้ม

“โทโมะ....รู้ใช่ไหม?ว่าพลอย...รักโทโมะ!....เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม?”

“พลอย!...รู้ตัวหรืเปล่า?ว่าพูดอะไรออกมา! เราว่าพลอยยังไม่หายดีแน่ๆ! กลับไปพักผ่อนเถอะนะ!”ร่างสูงพยายามเบี่ยงตัวลุกแต่กลับถูกพลอยโถมทับไว้

“ทำไมล่ะ? โทโมะเคยพูดเองจำได้ไหม? โทโมะบอกว่าโทโมะรักพลอย! พลอยเป็นรักแรกของโทโมะ ไม่ใช่หรือ?”

“จำได้สิ?!”

“เห็นไหมล่ะ?^^”

“แต่นั่น....มันเป็นอดีตไปแล้ว ขอโทษนะพลอย....ในเมื่อวันนั้นเราก็จากกันด้วยดีแล้ว นั่นหมายความว่าเรายังเป็นเพื่อนกันได้! เราเสียใจที่พลอยขอเลิก เพราะเรารักพลอย! แต่ตอนนี้...มันไม่ใช่ แก้วคือคนเดียว! ที่เรารัก ขอร้องล่ะ เรากลับไปเป็นเพื่อนกันเถอะ!”ร่างสูงยันกายขึ้นอย่างรวดเร็วก่อนจะเดินหนีไป ทิ้งความเจ็บใจให้พลอยอย่างมากล้น มือบางจิกกำที่นอนแน่นด้วยความแค้น!

 

 

                             ถ้าเขาไม่เจอแก! เขาก็คงจะยังรักฉัน...นังแก้ว!!!

.

.

.

.

                 ร่างสูงแต่งตัวอย่างรวดเร็วก่อนจะมองหาแก้วที่หายไปนานพอสมควร ในขณะที่ทุกคนหลับกันหมดแล้ว พลอยก็คงกลับไปแล้วเหมือนกัน

 

 

                                 พลอยนี่...น่ากลัวเหมือนกันแฮะ?!

 

 

ทางด้านแก้ว

              ร่างบางนั่งปาดน้ำตาทิ้งอย่างลวกๆ ไม่แปลกหรอกที่จะต้องร้อง เป็นใครๆจะทนไหวเมื่อแฟนตัวเองกับผู้หญิงคนเก่ายังรักกันอยู่!

“แล้วพี่จะมีแก้วเพื่ออะไร...ฮึก?!”

.

.

.

“ทำไมล่ะ? โทโมะเคยพูดเองจำได้ไหม? โทโมะบอกว่าโทโมะรักพลอย! พลอยเป็นรักแรกของโทโมะ ไม่ใช่หรือ?”

“จำได้สิ?!”

“เห็นไหมล่ะ?^^”

“แต่นั่น....มันเป็นอดีตไปแล้ว ขอโทษนะพลอย....ในเมื่อวันนั้นเราก็จากกันด้วยดีแล้ว นั่นหมายความว่าเรายังเป็นเพื่อนกันได้! เราเสียใจที่พลอยขอเลิก เพราะเรารักพลอย!”

.

.

.

             ภาพเหตุการณ์เมื่อครู่ แก้วเห็น ได้ยิน และรับรู้หมดทุกอย่าง ได้ยินอย่างชัดเจนว่าเขาบอกว่า รัก! กันอยู่!

ดูท่าร่างบางจะเข้าใจผิดเข้าเสียแล้ว....

“หลอกแก้วทำไม?”ร่างบางนั่งตบตีกับความคิดของตัวเองอยู่ชั่วครู่ก่อนจะเดินเข้าไปนอนอย่างง่วงเต็มประดา

หมับ!

           มือหนาฉวยคว้าแก้วเข้าหาตัวพลางกอดไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ไม่ว่าอีกฝ่ายจะดีดดิ้นขัดขืนเพียงใด

“พี่หลอกอะไร? เรื่องอะไรแก้ว?!”

“แก้วอึดอัด! ปล่อยแก้วเดี๋ยวนี้.....บอกให้ปล่อยไง?!”

“ไม่ปล่อย! ถ้าแก้วไม่บอกว่าเกิดอะไรขึ้นเราถึงได้โกรธพี่ พี่ก็ไม่ปล่อย!”

“อย่ามางี่เง่า! พี่ทำอะไรก็รู้อยู่แก้วใจ ยังจะต้องให้แก้วพูดอีกหรือ?”แก้วต่อว่าพลางจ้องหน้าเขาตาเขม็ง ยิ่งเพิ่มความขุ่นข้องหมองใจให้กับโทโมะเพิ่มมากขึ้นเป็นทวีคูณ เขาไม่อาจล่วงรู้ได้เลยว่าตัวเองไปทำอะไรไว้!!

“เรื่องพลอยหรือเปล่า?”

“........”ได้ผลแก้วเงียบไปชั่วขณะ ไม่กล้าที่จะสบตาเขา

“ถ้าเป็นเรื่องนั้นพี่ขอโทษ แต่พลอยไม่สบายพี่ต้องดูและในฐานะเพื่อน แก้วเองก็เข้าใจแล้วใช่เหรอ?”

“.......”

“คนดี...งอนพี่เรื่องนี้ใช่ไหม?”ร่างสูงลูบผมแก้วเบาๆเป็นเชิงถามด้วยความใจเย็น แต่แก้วกลับนิ่งเงียบไม่ตอบเขา

“........”

“อย่าเงียบแบบนี้สิที่รัก พูดออกมาเลย ว่าแก้วต้องการอะไร?พี่ยินดีทำให้ทุกอย่างเลยนะ ๆ พูดกับพี่หน่อย?!”ร่างสูงพยายามเว้าวอนเพื่อให้คนตัวเล็กเห็นอกเห็นใจ

“เพื่อนกัน? เขาต้องจูบกัน เขาบอกรักกัน อย่างนั้นหรือค่ะ?!!”แก้วกลั้นใจถามออกไปทั้งน้ำตา มันทำให้โทโมะนิ่งไปอย่างเห็นได้ชัด!

“แก้วเห็น....?”

“ใช่! แก้วเดินไปตามพี่ไปทานข้าว แก้วเห็น! ขอโทษที่ขัดจังหวะแล้วกัน อ้อ..แล้วเมื่อกี๊ที่พี่บอกว่ายังรักพี่พลอยอยู่แก้วก็เห็น เพราะฉะนั้น ถ้าพี่จะกลับไปคืนดีกับเขา...แก้วจะเป็นฝ่ายเดินออกไปเอง!”ร่างสูงมองแก้วอย่างอึ้งๆอย่างคิดไม่ถึงว่าคนขี้งอนจะคิดเป็นตุเป็นตะไปได้ขนาดนี้ นึกแล้วอยากจะขำแต่...ก็เห็นว่ามันคงยังไงก็ไม่ควร!

 

 

 

                              แล้วเราอยู่จนพี่พูดจบหรือเปล่าล่ะ?ยัยเด็กบ้า!

 

“โธ่! เรื่องเมื่อกลางวันนะ พี่ไม่ได้เป็นคนจูบพลอยนะ..เขา...เขาละเมอต่างหากล่ะ ไม่เชื่อถามจองเบดูก็ได้!”

“.....”

“แล้วเรื่องเมื่อกี๊นะ ฟังพี่พูดจบแล้วหรือยังไงฮะ? พี่บอกว่า “แต่นั่น....มันเป็นอดีตไปแล้ว ขอโทษนะพลอย....ในเมื่อวันนั้นเราก็จากกันด้วยดีแล้ว นั่นหมายความว่าเรายังเป็นเพื่อนกันได้! เราเสียใจที่พลอยขอเลิก เพราะเรารักพลอย! แต่ตอนนี้...มันไม่ใช่ แก้วคือคนเดียว! ที่เรารัก ขอร้องล่ะ เรากลับไปเป็นเพื่อนกันเถอะ!””

“ทีนี้เข้าใจหรือยัง?”

“ข้ออ้างมากกว่า แก้วไม่เชื่อพี่หรอก!”ร่างบางเบือนหน้าหนีด้วยความอับอาย ที่ตัวเองคิดเองไปฝ่ายได้จึงแกล้งโมโหกลบเกลื่อนไปอย่างเสียมิได้! แล้วมีหรือที่ร่างสูงจะดูไม่ออก!

“ฮื่อ...ตามใจไม่เชื่อก็ไม่เชื่อ!เสียเวลาจะพูดกับเด็กงี่ง่า”

“พี่ว่าแก้วเหรอ?!!!”ร่างบางหันมาแว้ดใส่ด้วยความไม่พอใจทันที

“ฮะๆ โอ๋ๆพี่ล้อเล่นน่า...ไหนๆหันหน้ามาพี่หน่อยสิ?”ร่างสูงพลิกตัวแก้วเข้าหาตัว เมื่อเห็นใบหน้าบึ้งตึงมันอดไม่ได้ที่จะขำทุกที!

 

 

                                   ยิ่งขี้งอน...ยิ่งน่ารัก><~

 

 

“ทีหลังมีอะไรถามพี่ตรงๆรู้ไหม?อย่าคิดเองเออเองแล้วก็ต้องมานั่งร้องไห้เองแบบนี้นี้..อีกกกก”มือหนาบีบจมูกรั้นๆของแก้วด้วยความหมั่นไส้จนเจ้าตัวร้องโอยเพราะเขาบีบแรงไปหน่อย

“งือ! เจ็บนะ!”

“อ่า...ขอโทษๆเดี๋ยวพี่เป่าให้.....”มือหนาล็อกใบหน้าแก้วเข้าหาก่อนจะเป่าฟู่เบาๆให้เหมือนกับเด็ก! พลางนึกในใจว่าตั้งแต่มีแก้ว...เขาก็เหมือนมีลูกสาวอย่างไงอย่างนั้น!

 

                                    ก็เป็นซะแบบเนี้ย! ไม่ให้พ่อรักได้ยังไง>///<

 

 

                ร่างบางหลับตาพริ้มเมื่อลมหายใจอุ่นรินรดใบหน้าท่ามกลางอากาศหนาว มันรู้สึกอบอุ่นเสียเหลือเกิน ก่อนที่ริมฝีปากหนาจะทาบทับกริมฝีปากบางอย่างหลงใหล แก้วทำได้เพียงตอบสนอง ไม่ขัดขืน โวยวายแต่อย่างใด ทำไงได้ หัวใจ....มันเรียกร้องเองนี่นา.....

^

^

^

คิดต่อเอานะเค๊อะ>/////<

.

.

.

.

.

เช้าวันต่อมา!

        แก้วตื่นแต่เช้าด้วยความสบายใจโดยไม่ปลุกคนข้างๆที่ยังหลับไม่รู้เรื่อง.....ร่างบางเดินมาหามีนกับแบมที่กำลังง่วนอยู่กับการเตรียมอุปกรณ์ อาหารเช้า-กลางวันให้กับเด็กๆส่วนพวกผู้ชายก็กำลังเตรียมจะก่อสร้างอาคารเรียนเช่นกัน

“อ้าว?ยัยแก้ว พี่โทโมะอ่ะ?”

“ยังไม่ตื่นมั้ง?^^”

“หายงอนพี่เขาแล้วเหรอ? แล้วนี่เมื่อวานงอนเขาเรื่องอะไรอ่ะ?”แบมเอ่ยถามด้วยความอยากรู้ แก้วทำได้เพียงส่ายหน้าเบาๆ พลางหัวเราะคิกๆอย่างอารมณ์ดีจนทั้งมีนและแบมแปลกใจ!

“ยัยมีน! ชั้นว่ายัยแก้วท่าจะเพี้ยนไปล่ะนะ!”แบมบ่นออกมา มีนพยักหน้ารับอย่างเห็นด้วย

“สงสัยจะเพี้ยนจริงๆ!”

 

....................................................................................................................................

สวัสดีนะคั๊บบบบ>O<~ ตอนนี้นางเอกแลดูงี่เง่า...หรือเปล่า?<<ไม่หรอกๆๆคนแต่งเองแหละ(_ _) (- -)(_ _)

เรื่องมันจะเป็นยังไงต่อไปรู้ไหม?....ไรเตอร์ก็ยังไม่รู้ ฮี่ๆ^+++^

หวังว่าจะสนุกกันนะ((หรือเปล่า?))><~