LOVELY SENSEI คุณครูที่รัก

"พี่ฟางง !!" ผู้เป็นน้องสาวรีบวิ่งไปรับตัวพี่สาวที่เหมือนจะหมดลมหายใจลงไปซะดื้อๆและไม่ใช่แค่พี่สาวของเธอเท่านั้นเธอก็ช็อคไม่ต่างจากพี่สาวเธอ มันเกิดอะไรขึ้นกัน ตอนนี้สุดที่รักของเธอไม่ต่างจากระเบิดลูกใหญ่ จู่ๆเขาก็ปาไอโฟนเครื่องที่เขาเพิ่งเก็บมันทันลงกับเตียงนุ่มและวิ่งปึงปังออกจากห้องไปพร้อมกับรถจาร์กัวคันโปรดของเขา เธอพอเข้าใจว่าเขาอาจจะเป็นห่วงเพื่อนแต่... สายตาแบบนั้นมันหมายความว่ายังไง เธออยากรู้ความรู้สึกที่แท้จริงของเขาสักครั้งว่าที่ผ่านมาที่เธอกับเขา 'คบ' กันมันเป็นเพราะเราทั้งคู่มี 'ความรัก' ให้กันจริงๆหรือเปล่า เธอไม่ควรคิดแบบนี้กับเพื่อนสนิทของตัวเอง พวกเขาแค่ห่วงกันในฐานะเพื่อนเท่านั้น...เท่านั้นเอง อย่าให้มันมากกว่านั้นก็พอ

"พี่ฟาง...เฟย์ว่านะเฟย์อาจจะเข้าใจพี่แล้วหล่ะ" สาวลักยิ้มถอนหายใจน้อยๆก่อนจะก้มหน้าซบลงกับใบหน้าซีดที่อยู่บนหมอนของเตียง เฮ้อออ~ พี่สาวเธออาจจะเจ็บกว่าเธอสินะ

--------------------------------------------------------------------------------------------

"ป็อป หยุดนะ !" แก้วที่สะบัดตัวและวิ่งไปรอบๆห้องสุดหรูที่เธอไม่คิดจะสำรวจให้มันรอบคอบจนสุดท้าย เธอก็มาอยู่ชิดมุมกำแพงในห้องครัวเล็กเสมือนคุกที่ขังเธอเอาไว้ ไร้ซึ่งผู้คุมมีเพียงเพชรฆาตเตียมประหารเธออยู่ตรงหน้า ส่วนเธอก็เป็นได้แค่นักโทษที่หนีมาด้วยเหตุผลอะไรก็ไม่ทราบ เธอรู้แค่เพียงหากเธอหยุดนิ่งเธอคงไม่ต่างจากนักโทษที่ถูกประหารชีวิตไปเรียบร้อยแล้ว แน่นอนเธอกำลังจะเป็นสิ่งนั้น เธอหนีจากมุมห้องขังนี้ไม่ได้

"เป็นอะไรแก้ว ป็อปไม่ทำอะไรหรอก" มือหนาๆที่เธอเคยชอบให้มันสัมผัสลงบนผมเธอเหมือนทุกครั้งที่เขาปลอบโยนเอื้อมมาใกล้ใบหน้าของเธอแต่เธอกลัว...เธอไม่กล้าเชื่อใจเขา เธอเห็นสีหน้าคิ้วขมวดพันกันเหมือกริบบิ้นที่เธอผูกและดูจะแก้ออกได้ยากเมื่อเขาไล้นิ้วไปแตะผิวแก้มเธอแต่เธอกลับปัดมันทิ้งอย่างกล้าๆกลัวๆพอเธอทำแบบนั้นไม่ต่างจากการเอาไฟแช็คไปจุดกับสายชนวนระเบิด แววตาสีดำสนิทที่ใครๆก็ให้ชื่อว่า 'ดวงตาเจ้าเสน่ห์' วาวโรจน์น่ากลัวเหมือนเปลวไฟปะทุก่อนที่เขาจะเข้ามาอุ้มเธอพาดไหล่และทุ่มลงกับเตียงคิงไซส์หนานุ่มถึงมันจะเป็นนุ่นหรืออะไรก็ต้องตามด้วยความเจ็บทำให้เธอต้องฝืนพยายามลุกแต่เธอช้ากว่าเขาหลายเท่า เขาก้าวขึ้นมากดแขนเธอไว้ก่อนมือหนาจะปลดกระดุมเดรสที่มีเพียงไม่กี่เม็ด

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด" เธอกรีดร้องอย่างดังที่สุดเท่าที่เธอเคยทำมา เธอพยายามจะเอื้อมมือไปปัดมือหนาที่ยังคงปลดกระดุมต่อไปเรื่อยจนเริ่มเห็นสายบราเซียร์สีแดงสดก่อนที่เขาจะหยุดมองหน้าเธออย่างเจ้าเล่ห์เหมือนหมาป่าที่หิวกระหายและพร้อมขย้ำเธอให้แหลกคามือ พระเจ้า...ช่วยเธอด้วย

ปึ้ก !

เสียงเหมือนของแข็งกระทบก่อนที่ร่างที่อยู่เหนือร่างเธอจะร่วงลงไปกองกับเตียงและผู้เข้ามาช่วยชีวิตเธออย่างไม่คาดฝันกระชากเธอลุกขึ้นมาจากเตียงและรีบวิ่งออกจากห้อง

"โทโมะ ! หัวนายไปโดนอะไรมา" ร่างบางที่วิ่งตามหลังพูดอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นของเหลวสีแดงสดไหลออกมาจากบริเวณศรีษะและไหลลงมาเป็นทางจนถึงต้นคอ ชุดที่เขาใส่เป็นชุดลายสก๊อตที่ใส่้ออกมาจากโรงพยาบาลจริงๆด้วยแต่มีรอยเปียกอยู่บ้างมันอาจจะพอเดาสถานการณ์ที่เกิดขึ้นได้จริงๆเธอพยายามจะวิ่งตามเขาให้ทันแต่ตอนนี้ขาอ่อนแรงของเธอแทบทำให้เธอทรุดลงไปกองกับพื้นแต่เธอต้องฝืน

"ทนหน่อยนะแก้ว เราลงลิฟท์ไม่ได้โดยเฉพาะเมื่อหมอนั่นเป็นเจ้าของที่นี่" โทโมะหันมาพูดกับเธอด้วยสายตาห่วงใยจนเธอยิ้มบางๆให้เขาและออกแรงวิ่งแม้มีหลายครั้งที่เธอเกือบถูกป็อปปี้คว้าแขนเธอได้แต่โทโมะกระชากตัวเธอเข้าประชิดไม่ก็สะบัดเขาออกไปจากตัวเธอและเมื่อมาถึงชั้นล็อบบี้พนักงานรักษาความปลอดภัยน่าจะเดาใจเจ้านายตัวเองออกและมาขวางทางออกของคอนโดฯแต่ระดับผู้ชายบอดี้เซ็กซี่และสาวกำลังเยอะพยายามผลักพนักงานรักษาความปลอดภัยที่แสนจะเกะกะและโชคดีที่มีรถจาร์กัวคันคุ้นตาผ่านมาก่อนที่ทั้งคู่จะกระโดดขึ้นพร้อมที่คนขับจะเหยียบคันเร่งสุดพร้อมระยะทางจากคอนโดฯจะห่างไกลมากขึ้นแต่ยังไม่วายที่จะมีแลมเบอร์กินีสีเหลืองตามมา ด้วยความเหนื่อยเสียงหอบกระหึ่มไปทั่วรถและร่างบางที่เหมือนจะเป็นลมอยู่รอมร่อเอนตัวลงอิงร่างสูงที่เธอนั่งตักอยู่และแผ่นอกที่เธอพิงขยับขึ้น-ลงอย่างถี่ไม่ต่างจากเธอและเธอทอดสายตามองผู้ช่วยชีวิตอีกคนพร้อมยิ้มให้ เธอนี่มันตัวป่วนจริงๆเลย

------------------------------------------------------------------------------------------

ไรเตอร์ขอโต้ด TAT~ กว่าจะถึงบ้านรวมอาบน้ำก็ 2 ทุ่มแล้วไรเตอร์เป็นคนต้องเล่นหลายๆอย่างควบคู่เวลาแต่งนิยายไรเตอร์ต้องใช้เวลาพอสมควรแต่ต้องนอนภายใน 3 ทุ่มแล้วแม่ชอบแย่งคอมลูกรักไรเตอร์เล่นเลยไม่มีเวลาวันนี้ได้ครองคอมเลยอัพซะเลยน กระซิกๆ ซึ้ง T_T เม้นเถิดแล้วไรเตอร์จะได้บอกแม่ว่า รีดเดอร์รออัพ หงิงๆ