LOVELY SENSEI คุณครูที่รัก

“ไม่นานเกินรอจ้ะ เดี๋ยวที่รักเธอต้องมาแน่ๆ” มือหนาสากๆยังไล้ไปทั่วใบหน้าต่อไปเรื่อยแต่ก็เหมือนเทพมาโปรด (?) เธอเห็นผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาแต่เขาไม่ใช่โทโมะ แต่เขาเป็นใครก็ไม่รู้ เข้ามาผลักชายที่ลวนลามเธอก่อนปัดไล่ผู้ชายที่มองเธอด้วยสายตาน่าขยะแขยงและเข้าย่อตัวมาให้อยู่ในระดับเดียวกับเธอพร้อมลูบผมเธอเหมือนปลอบโยนเธอเบาๆ
“เธอไม่เป็นอะไรหรอก” เขาผู้เป็นเจ้าของผมสีทองอ่อนๆแสบตา ดวงตาดำปนเทาน่ามองสะกดใจผู้หญิงทุกคนให้สยบแทบเท้าได้ เครื่องแบบนักศึกษาผิดกฎมหาวิทยาลัยโดยการไม่เอาเสื้อใส่ในกางเกง เขาไม่ติดกระดุม 2 เม็ดด้านบนจนเห็นกล้ามเนื้อแข็งแกร่งที่โผล่พ้นเสื้อกล้ามหลวมๆสีขาวด้านใน แถม เน็คไทที่เขาใส่ก็เลื่อนลงมาต่ำจนไม่เรียกว่า ผูก แต่มันเสริมลุค ‘เท่ห์สะกดใจ’
“นาย…เป็นใคร” แก้วถามด้วยเสียงสั่นเล็กน้อย ถึงเขาจะหล่อปานเทพบุตรอวตารลงมาเพื่อเป็นเนื้อคู่เธอยังไงก็แล้วแต่ มันไม่ช่วยให้สถานการณ์ดีเท่าไหร่นักเมื่อเขาเป็นคนลวนลามเธอเสียเอง เขาก้มหน้าลงมาไล้จมูกกับแก้มใสพร้อมสูดดมอย่างเจ้าเล่ห์ หลังหมา’ลัยไม่มีอะไรน่าไว้ใจเอาซะเลย เขาก้มลงประกบริมฝีปากและกดหนักหน่วงแม้เธอจะขัดขืนอะไรไม่ได้มากต่อให้เธอต้องแพ้ในที่สุด เธอจะไม่ยอมง่ายๆหรอก
“หยุด มือซนๆของแกซะ เควิน” เสียงทุ้มอุ่นๆหยุดมือแสนซนไว้ก่อนที่มันจะได้ปลดปล่อยกระดุมเม็ดที่สองของชุดนักศึกษาของแก้ว แก้วที่ตกตะลึงไม่ใช่น้อย เขาไม่เหมือนหรือคล้ายเควินเลยซักนิดเดียวนอกจากสีตาน่ามองกับผิวบอบบางเหมือนผู้หญิงแต่แข็งแรงใช่เล่น
“ว้า รู้ซะด้วย” เควินยิ้มน้อยๆอย่างน่ารักก่อนจะจู่โจมริมฝีปากแก้วอย่างรวดเร็วจนโทโมะกระชากตัวเขาออกมาแต่ถูกดึงไปอีกทาง
“ไม่เอาน่า ที่นี่มันถิ่นฉันนะ” โทโมะที่ถูกชายผู้ลวนลามแก้วด้วยสายตารั้งเอาไว้ เขาก็มนุษย์นะ ! เขาโมโหได้เหมือนกัน ถ้าไม่นับเมื่อก่อน เขาก็คงเป็นคนธรรมดาบ้าเลือดเช่นกัน โทโมะกัดฟันกรอดพร้อมมองหน้าเควินอย่างเหลืออดก่อนชำเลืองมองสายตาหวาดกลัวของแก้วอย่างชั่งใจ ผู้หญิงคนนี้อาจแสดงละครก็ได้แต่มันไม่ใช่แก้วไม่หลบสายตาเขาเลย เธอส่งสายตาขอความช่วยเหลือมาตลอด เขาจะช่วยเธอยังไงกันดี เขาต้องช่วยตัวเองไปก่อนสิเนี่ย
---------------------------------------------------------------------------------
“ป็อป จะไปไหนหน่ะ” ฟางที่พยายามใจแข็งกลั้นน้ำตาก่อนที่เธอจะสงบสติให้มั่นคงและพูดกับเขาให้รู้เรื่อง เธอไม่ไหวแล้ว คนอย่าง ‘ฟาง’ หรือ ‘ธนันต์ธรณ์ นีระสิงห์’ ไม่ใช่ผู้หญิงแสนอ่อนหวานหรือไร้เดียงสาต่อไปแล้ว เธออยากจะเหวี่ยงและวีนเต็มทนแต่เธอทำไม่ได้
“เรื่องของฉัน” ป็อปปี้ตอบเธอส่งๆอย่างไม่ใส่ใจ นี่เธอควรจะเป็นคนที่เขา ‘สนใจ’ นะ ไม่ใช่ แก้ว  ดูก็รู้ว่าเขาต้องการจะไปที่ไหน คงตามหาแก้วทั่วมหา’ลัยแล้วทิ้งให้เธอวิ่งตามเขาหล่ะสิ เขาคงจะรำคาญเธอที่เซ้าซี้
“เรื่องของเราต่างหาก” ฟางแก้คำก่อนจะจ้องมองป็อปปี้เขม็งด้วยอารมณ์หงุดหงิดพร้อมระเบิดได้ทุกเมื่อไม่ต่างจากป็อปปี้ นี่เธอเป็น ‘แฟน’ ของเขานะ แล้วแก้วเป็นอะไรมิทราบ ถึงได้มาเป็นห่วงเป็นใย จน ‘ไม่เห็นหัว’ เธอเลย เขาต่างหากที่ผิด คิดถึงแต่คนอื่นแล้วสุดท้าย ‘เรา’ ก็ต้องมาทะเลาะกัน เพราะเขา เพราะเขาทั้งนั้น !
“นั่นก็ตามใจ” ป็อปปี้ไม่สนใจสิ่งที่ฟางตั้งใจจะสื่อ เขาทำเหมือนกับมันเป็นเรื่องไร้สาระ ไม่น่าสนใจ หึ ! ถ้าเธอเป็นแก้วไม่รู้ว่าเขาจะเปลี่ยนจากปีศาจไปเป็นเจ้าชายหรือเปล่า เขาคงพุ่งเข้ามากอดออดอ้อนเหมือนตอนแรกที่เธอเจอเขาด้วยหล่ะมั้ง ฟางดึงแขนป็อปปี้ให้หันกลับมามองเธอแต่เขากลับสะบัดมันแรงและผลักเธอจนกระเด็นไปกองกับพื้น แทนที่เขาจะสำนึกผิดและช่วยเธอให้ขึ้นมาจากพื้นแต่เขากลับมองเธอด้วยสายตาสมเพชแล้วเดินออกนอกห้องไป นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน พระเจ้าไม่คิดจะเมตตาเธอเลยหรือไง เธอยังชดใช้บาปอีกมากแค่ไหนเธอถึงจะสมหวัง