[B2ST/Beast] Dream Story รักนี้ให้นาย...เจ้าชายอสูร

 
Episode 1 Leader Lover
:: Chapter 9 ::
 
            ฉันยืนทำใจอยู่นอกดาดฟ้าร่วมชั่วโมงจนกระทั่งเริ่มรู้สึกหนาว เลยเปิดประตูเข้ามาด้านในตึก
            แอ๊ด...
            ฉันค่อยๆ ผลักประตูเข้าไปแล้วกวาดตามองทั่วบันไดทางขึ้นดาดฟ้าแต่ก็ไม่เจอใครแล้ว...ดึกขนาดนี้คงกลับห้องกันหมดแล้วล่ะ
            พลั่ก!
            “อุ้ย!”  ฉันอุทานเบาๆ เพราะฉันรู้สึกเหมือนเตะอะไรสักอย่างบริเวณทางลงบันได
            “ดูจุน O_O!”
            ฉันร้องเบาๆ เพราะที่ฉันเตะเข้าเต็มเท้าเมื่อกี๊คือดูจุน เขานั่งพิงกำแพงก้มหน้าอยู่ตรงทางลงพอดี ตอนนี้เขาคงจะหลับอยู่เพราะว่าฉันเตะขาเขาตั้งแรงแต่เขาก็ไม่ได้ร้องเลยสักแอ่ะ
            “ทำไมนายมานอนอยู่ตรงนี้ล่ะ”  ฉันพูดกับเขาทั้งที่รู้ว่าเขาหลับอยู่ พลางนั่งยองๆ ข้างหน้าเขา อ้าว! แผลยังไม่ทำเลยหรอเนี่ย -_-!
            “เฮ้อ...นี่! ดูจุนตื่น ตื่นสิ!!...นายนี่สงสัยจะอยากตายจริงๆ นะ ถ้าเกิดแผลมันอักเสบขึ้นมาทำไง”  ฉันสบถหลังจากที่ปลุกแล้วไม่ได้ผล ก่อนจะดันตัวลุกขึ้นเดินกลับห้องพักเพื่อไปเอากล่องปฐมพยาบาลมาทำแผลให้
            “ฉันอุตส่าห์ลงทุนขนาดนี้แล้วจะไม่เพิ่มค่าแรงให้ฉันหน่อยหรอ!!...”  ฉันรีบหลบเข้ามุมมืดๆ ตรงทางเดินเพื่อแอบฟังเสียงเล็กๆ ที่ไม่น่าไว้ใจ
            “ตอนนี้พวกมันก็เริ่มจะแตกกันแล้วด้วย ซิงเกิ้ลใหม่ต้องมีปัญหาแน่...ก็ได้ ถ้างานหน้าฉันทำสำเร็จ ขอเพิ่มห้าสิบเปอร์เซ็นเลยโอเคไหม...ได้...แค่นี้แหละ”
            ฉันยกมือขึ้นปิดปากตัวเองไว้ก่อนจะมีเสียงใดๆ เล็ดรอดออกมา อย่าบอกนะว่าที่ยัยจีอึนยอมไปยืนขวางทางรถก็เพื่อให้พวกเราตายใจน่ะ O_O!!
            “เฮ้อ...เจ็บตัวฟรีอีกจนได้”  เสียงของยัยจีอึนสบถแล้วเดินหายเข้าห้องพักไป ทิ้งให้ฉันยืนตัวแข็งทื่ออยู่ที่เดิม ต้องรีบบอกดูจุนแล้ว >.<!!
            ฉันรีบเดินไปหาดูจุนที่น่าจะยังนอนอยู่ที่เดิมด้วยความกระวนกระวายใจ แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะเดินไปถึงตัวดูจุน ยัยจีอึนก็ร้องเรียกฉันไว้
            “อ้าว! เพิ่งลงมาจากดาดฟ้าหรอคะ”  จีอึนถาม ฉันค่อยๆ หันไปหาจีอึนที่ยืนอยู่ข้างหลังก็พบกับสีหน้าเป็นห่วงเป็นใยที่ยัยนั่นส่งมาให้ เห้อๆ ตายล่ะ ยัยจีอึนต้องรู้ว่าฉันไปได้ยินตอนคุยโทรศัพท์แล้วแน่เลย =_=;;
            “อ๋อค่ะ แล้วคุณจีอึนมาเดินอยู่แถวนี้ทำไมหรอคะ ดึกแล้วนะ ^^;”  ฉันถามกลับด้วยใจตุ้มๆ ต่อมๆ ถ้าเกิดยัยนี่ลากฉันไปฆ่าปิดปากขึ้นมา จะมีใครรู้ไหมเนี่ย (_ _;)
            “พอดีฉันเป็นห่วงคุณเภตราขึ้นมาน่ะค่ะ เลยว่าจะมาตาม ^^”
            “ขอบคุณค่ะที่เป็นห่วง แต่ว่าพอดีฉันลืมมือถือไว้บนดาดฟ้า เดี๋ยวฉันกลับไปเอาก่อนนะคะ แล้วจะตามไป ^^;;”
            “ค่ะ งั้นก็ระวังตัวด้วยนะคะ หิมะเริ่มตกแล้ว บนดาดฟ้าคงจะลื่นน่าดู ^_^”
            “อ๋อ ค่ะ ^_^;;”  ฉันรับคำแล้วเดินเลี้ยวขึ้นบันไดดาดฟ้าทันทีโดยพยายามไม่แสดงท่าทางมีพิรุธใดๆ ให้ยัยจีอึนจับได้
            ให้ตายเถอะ! กลัวจนไม่กล้าหันกลับไปมองยัยนั่นเลยนะเนี่ย -_-!
            “ดูจุน! ตื่นสิ ดูจุน...”  ฉันเข้าไปเขย่าแขนดูจุนแรงๆ แต่ไม่กล้าจะพูดเสียงดังเลยได้แต่กระซิบๆ
            “โอ๊ย! ฉันเจ็บนะ”  ดูจุนร้องพร้อมกับยกมือขึ้นกุมบริเวณที่เป็นแผล
            “อุ้ย! ขอโทษๆ คือเมื่อกี๊ฉัน...”
            “จุน...มาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ฉันคิดว่าจุนกลับห้องไปพักแล้วซะอีก”  ยัยจีอึนเข้ามาผลักฉันออกแล้วเข้ามาพยุงดูจุนให้ลุกขึ้นจากพื้นทันที เอ๊ะ! ยัยนี่ -_+
            “เธอมาทำอะไรตรงนี้ -_-”  ดูจุนมองยัยจีอึนอย่างไร้เยื่อใยจนฉันนึกถึงแววตาเป็นห่วงเป็นใยของเขาเมื่อช่วงค่ำไม่ออกเลย
            “ก็มาตามคุณเภตรากลับห้องเพราะว่ามันดึกมากแล้ว แต่ไม่นึกว่าจะเจอจุนที่นี่ด้วย”  ยัยจีอึนทำท่าน้อยอกน้อยใจ เห็นแล้วหมั่นไส้จริงๆ ให้ตาย -_-*
            “แล้วเกี่ยวอะไรกับเธอ”  ดูจุนพูดพร้อมกับแกะมือยัยจีอึนออก แล้วเดินมาหาฉันที่ยืนอ๋ออยู่ได้สักพักแล้ว
            “มานี่เลย!”  ดูจุนลากฉันออกมาจากบันไดดาดฟ้าแล้วพาเข้าห้องพักอย่างรวดเร็วโดยมียัยจีอึนวิ่งตามตูดมาติดๆ แต่...
            แกร็ก!
            ดูจุนล็อกประตูห้องไว้ ทำให้ยัยจีอึนทำได้แค่ทุบประตูตามหลังเข้ามาเท่านั้น ฉันว่ายังจีอึนน่าสงสารจังฉากนี้ =_=
            “เฮ้ย! ทำแบบนี้จะดีหรอ”
            “หรือว่าเธออยากให้จีอึนเข้ามาด้วยล่ะ”  ดูจุนย้อนถาม เออว่ะ...ฉันไม่ได้อยากให้ยัยนั่นเข้ามาด้วยซะหน่อย...แต่ก็น่าสงสารอ่ะ =_=
            “เข้ามา”  ดูจุนจูงมือฉันเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นที่มีดงอุน โยซอบและจุนฮยองนอนดูทีวีอยู่
            “อ้าว มากันแล้วหรอครับ”  ดงอุนทักขึ้นมาเป็นคนแรก
            “เอ้อ! โยซอบ ที่บอกว่าจะให้ดูรูปที่ถ่ายมาจากงานแฟนมีทติ้งน่ะ ไปล้างมารึยัง?”  อยู่ๆ จุนฮยองก็พูดขึ้นเหมือนเพิ่งจะนึกขึ้นได้ แต่โยซอบกลับทำท่าเหมือนไม่เข้าใจในสิ่งที่จุนฮยองพูด
            “ห๊ะ! รูปหรอ?...แฟนมีทติ้ง?...วันไหน?...อะไร?...?_?;”  โยซอบถามแบบงงๆ
            “ก็งานวันนั้นไง วันนั้นน่ะ! จำได้ไหม?”  จุนฮยองดูเหมือนจะพยายามเตือนความจำโยซอบสุดฤทธิ์ จนกระทั่ง...
            “อะ...อ๋อๆๆ จำได้แล้วๆ งานมีทติ้งวันนั้นนั่นเอง ^O^;”  โยซอบร้อง
            “งั้นก็รีบเข้าไปดูสิ อยู่ในห้องไม่ใช่หรอ”  จุนฮยองพูดแล้วพยายามต้อนดงอุนที่ยังนึกตามไม่ออกให้เดินเข้าไปในห้องนอนด้วย ในห้องนั่งเล่นเลยเหลือแค่ฉัน ดูจุนและทีวีช่องข่าวบันเทิงของเกาหลีที่เปิดค้างไว้เป็นเพื่อน
            “กล่องยาอยู่โน่น”  ดูจุนพูดพร้อมกับชี้ไปที่กล่องปฐมพยาบาลที่นอนแอ้งแม้งอยู่บนพื้นทางเดินที่เราเพิ่งเดินผ่านมาเมื่อกี๊ คงเป็นกล่องนี้แหละที่หล่นทับเท้าฉัน Y_Y
            “ทำไมฉันต้องไปเอา?”  ฉันทำท่าไม่รู้ไม่ชี้
            “ก็มาทำแผลให้ฉันไง”
            “ไม่ -_-”
            “เธอนี่นะ! ก็ได้ๆ ถ้าเธอไม่ทำแผลให้ฉัน ก็ให้มันอักเสบแล้วก็เน่าไปแบบนี้แหละ”  ดูจุนทำท่ากอดอกงอนๆ...ชิ! คิดว่าทำแล้วน่ารักหรอยะ -///-*
            “อะๆ ก็ได้ ฉันไม่อยากถูกหาว่าเป็นคนไทยใจดำหรอกนะถึงยอมทำให้”  ฉันพูดแล้วลุกเดินไปเอากล่องปฐมพยาบาล 
            “ทำไมเธอเดินแบบนั้นล่ะ ตั้งแต่เมื่อกี๊แล้ว -“-”  ดูจุนขมวดคิ้วมองฉัน
            “เอ๊ะ?”  ฉันส่งเสียงอย่างงงๆ แต่พอสังเกตดูดีๆ ก็เลยรู้ว่าทำไมดูจุนถึงทักฉันแบบนั้น เป็นเพราะว่าฉันเดินกระเผลกๆ ไงล่ะ สงสัยพิษของกล่องปฐมพยาบาลออกฤทธิ์ซะแล้ว เจ็บอ่ะ T^T
            “อ๋อ สงสัยตอนที่กล่องยาหล่นอ่ะ ตอนนั้นมันทับนิ้วเท้าฉันนิดหน่อย ^^;”  ฉันพูดขณะนั่งลงข้างๆ แขนข้างซ้ายของดูจุนที่มีแผล
            “ไหนมาดูซิ”  ดูจุนพูดพร้อมๆ กับจับเท้าของฉันยกขึ้นก่อนจะค่อยๆ ถอดรองเท้าใส่ในบ้านของฉันออก
            “เจ็บไหม”  ดูจุนเงยหน้าขึ้นมาถามเมื่อถอดรองเท้าออกเรียบร้อยแล้ว
            “นิดหน่อย”  ฉันตอบ แล้วดูจุนก็เริ่มต้นทายาแก้ฟกช้ำที่เท้าพร้อมกับนวดให้เสร็จสรรพ นี่สรุปใครจะปฐมพยาบาลใครเนี่ย -///-
            หลังจากนั้นฉันก็เป็นฝ่ายทำแผลที่ข้อศอกให้ดูจุนบ้าง ตอนนี้เลือดหยุดไหลไปแล้ว แต่แผลก็ลึกเอาการอยู่และมีเศษก้อนหินติดเข้าไปด้วย กว่าจะทำเสร็จก็เลยต้องใช้เวลานานนิดหน่อย
            “เสร็จแล้ว”  ฉันบอก ดูจุนก้มลงดูฝีมือการทำแผลที่ฉันร่ำเรียนมาจากเฝ้าฝันก่อนจะพูด
            “ก็...ไม่เลว”
            “แค่ ‘ไม่เลว’ งั้นหรอ ฉันอุตส่าห์ตั้งใจทำ”
            “คร้าบๆ สวยมากเลย คนอะไรก็ไม่รู้ทำแผลสวยมากๆ คนทำยิ่งสวย ^^”  ดูจุนพูดพร้อมกับรอยยิ้มที่ทำให้ฉันใจชื้นขึ้นอย่างน่าประหลาด
            “เฮ้อ...ร้องไห้ขนาดนี้ทำไมกัน”  อยู่ๆ ดูจุนก็มองและใช้ปลายนิ้วลูบบริเวณขอบตาล่างของฉันเบาๆ ทำไมเขาต้องทำแววตาเป็นห่วงฉันมากขนาดนี้ด้วย...ชักจะทำฉันหวั่นไหวมากไปแล้ว >///<
            “รออยู่นี่ก่อน”  ดูจุนพูด แล้วลุกไปทำอะไรสักอย่างในตู้เย็น และกลับมาพร้อมผ้าเย็นหนึ่งผืนและหมอนใบเล็กๆ ที่อยู่มุมห้องอีก 1 ใบ
            “นอนลง”
            “ห๊ะ! OoO!”  ฉันร้อง จะบ้าเร๊อะ!!...อยู่ดีๆ ก็บอกให้นอนเนี่ยนะ เห็นว่าฉันยอมเข้าห้องมาด้วย แต่ฉันก็ไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกย่ะ >_<//
            “เธอคิดไปถึงไหนเนี่ย ฉันแค่จะโป่ะตาให้เฉยๆ ขอบตาบวมๆ แบบนั้นมันน่าเกลียด -_-”
            “อะ อ้าว หรอ -///-“  ฉันพูดแล้วยอมนอนลงโดยดี ดูจุนนั่งลงข้างๆ ฉันแล้วเอาผ้าเย็นมาวางไว้บนตาทั้งสองข้างของฉัน
            “ทำไมต้องร้องไห้หนักขนาดนี้”  เสียงของดูจุนถามขึ้น แต่ฉันไม่รู้ว่าจะตอบเขายังไง ฉันเลยได้แต่เงียบ
            “อย่าบอกนะ ว่าเธอน้อยใจฉัน”  ดูจุนพูด จากที่ฟังน้ำเสียงเหมือนเขากำลังยิ้มอยู่เลยอ่ะ >///<
            “นี่!!...เภ! หลับหรอเนี่ย?”  ดูจุนเรียกฉันซ้ำๆ แต่ตอนนี้ฉันไม่กล้าแม้แต่จะเปิดผ้าปิดตาออกเพราะว่าหน้าฉันคงแดงจนไม่มีที่จะแดงได้อีกแล้ว -///-
            “เล่นร้องไห้ซะตาบวมขนาดนี้คงจะเหนื่อยล่ะสิ ขอโทษที่ทำให้รู้สึกแย่...ต่อจากนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันอยากให้เธอ...เชื่อใจฉัน”  เสียงของดูจุนเงียบไปสักพัก ก่อนที่จะรู้สึกอุ่นๆ ที่บริเวณหน้าผาก นายดูจุนแอบจุ๊บหน้าผากฉันหรอ กรี๊ดดด...คนฉวยโอกาส >_<//
            หลังจากนั้นความรู้สึกเหมือนดูจุนลุกขึ้นแล้วเดินไปที่อื่นสักพัก ก่อนจะเดินกลับมาพร้อมกับที่ตัวของฉันเลยขึ้นสูง เฮ้ย! เขาจะอุ้มฉันไปไหน O_O!!
            ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
            “อ้าว! ลีดเดอร์ดูจุน”  เสียงของวิลล่าดังเข้ามาในหู หลังจากเสียงเคาะประตู 3 ครั้งเงียบลง
            “เอ่อ โทษที พอดีเภหลับน่ะ”  ดูจุนพูด แล้วอุ้มพาฉันเดินตรงเรื่อยๆ จนกระทั่งมีสัมผัสนุ่มๆ ที่หลังฉันคิดว่าน่าจะเป็นเตียงนอน -_-?
            “นายไปพักเถอะ เดี๋ยวฉันดูแลต่อเอง”  เสียงของณัชดังขึ้นมาอีกคน
            “อื้ม”  เสียงของดูจุนดังขึ้น ก่อนจะได้ยินเสียงฝีเท้าเดินออกไปนอกห้อง
            “เฮ้อ...”  เสียงถอนหายใจของณัชดังขึ้นใกล้ๆ ยิ่งรู้ว่ายัยณัชอยู่ข้างๆ ยิ่งไม่กล้าลืมตาอ่ะเพราะว่าฉันต้องโดนเทศนาธรรมยาวเหยียดแหงๆ =_=;
 
            ฉันตื่นมาพร้อมกับขอบตาที่บวมเป่ง จนฉันไม่กล้าจะไปบริษัท เลยขอนอนพักที่หอ #_# แต่เรื่องที่ฉันได้ยินยัยจีอึนคุยโทรศัพท์ฉันยังไม่ได้เล่าให้ใครฟังเลย จะลืมสนิทอะไรขนาดนี้ก็ไม่รู้ -_-! พี่นาบีอุตส่าห์ว่างโทรศัพท์มาถามอาการของฉันช่วงสายๆ ก็ลืมบอกไปซะได้ พอฉันโทรกลับไปหาพี่นาบีก็ไม่ว่าง ให้เลขามารับแทนซะงั้น เฮ้อ...
            “โทรหายัยณัชแล้วกัน”  ฉันพูดกับตัวเองแล้วรีบหยิบมือถือขึ้นมา
            “โทรหาใครหรอคะ อยากได้อะไรบอกฉันก็ได้ค่ะ ยิ่งไม่สบายอยู่ไม่ใช่หรอ ^^”  จีอึนเข้ามาในห้องพร้อมถ้วยโจ๊กในมือ นั่นเอามาให้ฉันกินรึเปล่า =_=?
            “เอาโจ๊กมาให้ค่ะ”  จีอึนวางถ้วยโจ๊กไว้บนโต๊ะญี่ปุ่นแล้วเลื่อนมาใกล้ๆ เตียงฉัน จะวางยาพิษปิดปากฉันไหมเนี่ย -_-*
            “อ๋อ ขอบคุณค่ะ ^^;”  ฉันตอบแต่ก็ยังพยายามจะกดโทรศัพท์อยู่ เป็นไงก็เป็นกันเถอะนะเวลานี้ ขอโทรหาใครสักคนก่อนแล้วกัน -_-!!
            “อ้าว มีของกินแล้วหรอ? อุตส่าห์ซื้อมาให้นะเนี่ย”  อยู่ๆ ดูจุนก็เดินเข้ามาพร้อมกับถุงมากมายในมือ เหมือนสวรรค์มาโปรด *O*
            “ไม่เป็นไร ฉันกำลังเบื่อโจ๊กพอดี กินมาตั้งแต่เช้าแล้ว ^^”  ฉันรีบวิ่งไปเกาะแขนดูจุนแล้วพาเดินมาที่ห้องครัวทันที เป็นตายยังไงก็ต้องรีบบอกแล้วล่ะ >.<!!
            “ฉันมีอะไรจะบอก!”  ฉันรีบพูดโดยไม่เปิดโอกาสให้ดูจุนได้ถามอะไร
            “บอกอะไร -_-?”
            “ก็เรื่อง!...”  ฉันพูดได้แค่นี้แหละค่ะ เพราะว่ายัยจีอึนจอมสตอลวงโลกเดินเข้ามาขัดจังหวะซะก่อน -_-*
            “มาค่ะ เดี๋ยวจีอึนช่วยดีกว่า คุณเภตราไปนั่งรอดีกว่านะคะ”
            “ว่าไง จะพูดอะไรหรอ?”  ดูจุนถามฉันต่อ โดยไม่สนใจจีอึนที่ทำท่าจะยื่นมือออกมารับถุงในมือเขา แต่ให้ตายเถอะ ฉันบอกนายตอนนี้ไม่ได้แล้วล่ะ T^T
            “ฉันแค่จะบอกว่าจัดใส่จานเร็ว ฉันหิวแล้ว T^T”
            “โอเค ^^”  ดูจุนรีบหาจานมาใส่อาหารการกินที่เขาสันหามาอย่างตั้งอกตั้งใจ และฉันก็ต้องก้มหน้าก้มตากินตามระเบียบ
            อึดอัดจังโว้ยยย >_<!!
            วันนี้ดูจุนมาอยู่เป็นเพื่อนฉันทั้งวันเพราะว่าไม่มีงาน มันก็รู้สึกโล่งใจอยู่หรอกนะที่ไม่ต้องอยู่กับยัยจีอึนสองคน แต่ฉันอึดอัดตรงที่ไม่มีโอกาสได้บอกดูจุนเลยนี่สิ จะเกาะติดหนึบอะไรแบบนี้ก็ไม่รู้แม่คุณเอ๊ย!!
            “วันนี้เธอเป็นไรรึเปล่า ทำตัวติดฉันแปลกๆ ปกติเห็นไม่ค่อยอยากจะอยู่ใกล้ฉันเลยนี่ -*-?”  ดูจุนมองฉันอย่างงงๆ เพราะว่าตอนนี้ฉันชวนเขามาช็อปปิ้งที่ซุปเปอร์ใกล้ๆ หอพัก
            “คือว่า...”  ฉันกวาดตามองไปรอบๆ ชั้นวางของเพื่อเช็คว่าจีอึนไม่ได้อยู่แถวๆ นี้ ก่อนจะพูดต่อด้วยเสียงที่คิดว่าได้ยินกันแค่ 2 คน
            “เมื่อคืนฉันได้ยินจีอึนคุยโทรศัพท์ พูดประมาณว่า ‘ยอมทำขนาดนี้แล้วยังไม่เพิ่มเงินให้อีกหรอ’ อะไรประมาณนี้แหละ”
            “แล้วมัน...แปลกตรงไหน เขาอาจจะคุยเรื่องงานอยู่ก็ได้นะ”  ดูจุนหัวเราะนิดๆ เหมือนฉันเพิ่งจะเล่าเรื่องตลกให้ฟัง มันไม่ตลกเลยนะยะ วาระแห่งชาติเลยนะเนี่ย -*-!
            “เอาน่าๆ ไม่ต้องคิดมากเข้าใจไหม...จีอึนเขาเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ ไม่งั้นเขาไม่ยอมเสี่ยงชีวิตขนาดนั้นหรอก”  ดูจุนเข้ามาโอบไหล่ฉันไว้
            “ฉันเนี่ยนะคิดมาก! =_=”  ฉันพูดแล้วแกะมือดูจุนที่พาดอยู่บนไหล่ออก หนอยๆ เห็นเล่นด้วยหน่อยถือโอกาสเลยนะ -_+
            “ใช่ เพราะฉะนั้น เลิกคิดมากได้แล้ว ไม่ว่าจะเป็นยังไงฉันอยากให้เธออยู่เฉยๆ เข้าไว้ ไม่ต้องไปจับผิดใคร ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น โอเคไหม”  ดูจุนก้มลงมาพูดกับฉันด้วยสีหน้าจริงจัง
            “แต่...”
            “ไม่มีแต่!”  ดูจุนสวนขึ้นทันควันจนฉันตกใจ อะไรกัน อยู่ๆ ก็จริงจังขึ้นมาเฉยๆ ทำเสียงดังใส่ฉันด้วย -_-?
            “เอาล่ะ ไปกันเถอะ ขนมเต็มตะกร้าหมดแล้วเนี่ย ^^”  เขากลับมายิ้มให้ฉันอีกครั้ง แล้วพาเดินไปจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์ ก่อนจะพาฉันเดินกลับหอพักโดยไม่รอจีอึน เฮ้อ...นับวันเธอยิ่งน่าสงสารนะจีอึน -_-;
          
            ตลอด 1 อาทิตย์ที่ผ่านมา ฉันเฝ้าจับตาดูยัยจีอึนไม่ให้คลาดสายตาเพื่อจะพิสูจน์ให้นายดูจุนเห็นว่าฉันไม่ได้คิดมากไปเอง แต่ตลอดทั้งอาทิตย์ยัยจีอึนก็ไม่เห็นจะรับโทรศัพท์แปลกๆ แบบนั้นอีกเลย เฮ้อ...จะแห้วรึเปล่าเนี่ย -_-;
            “เฮ้อ...ทำไงดีวะ!!”  ฉันสบถกับตัวเองพลางกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียง
            ตี๊ด!...
            อยู่ๆ เสียง ‘ตี๊ด’ สั้นๆ ก็ดังขึ้นในห้องนอนที่ฉันกำลังนอนกลิ้งเกลือกอยู่ เสียงอะไรอ่ะ ไม่คุ้นหูเอาซะเลย -_-?
            ฉันมองซ้ายมองขวาหาต้นตอของเสียง แล้วก็พบสิ่งที่สวรรค์สรรสร้างมาเพื่อให้ฉันเปิดโปงคนชั่ว! โฮ้ๆๆ ^O^ โอ้ว...สวรรค์ อิฉันชอบพรที่ท่านประทานมาให้เหลือเกิน
            ฉันยิ้มกับตัวเอง ก่อนจะค่อยๆ เอื้อมมือไปคว้ามือถือของยัยจีอึนจอมลวงโลกขึ้นมาดูข้อความที่เพิ่งเข้า เอ๊ะ! เบอร์แปลกด้วยแฮะ หึๆๆ เสร็จฉันล่ะ -_+!
             ฉันรีบเปิดข้อความนั้นดูทันทีอย่างมีมารยาท -_-; (เด็กๆ ห้ามเอาแบบอย่างนะจ้ะ ^^;) ทันทีที่กดเปิด ภาษาเกาหลีสั้นๆ ได้ใจความก็ปรากฏขึ้นบนจอทัชสกรีน
            ‘เที่ยงคืน เริ่มงานตามแผน’
            ฮึ่ม -*-...สั้นไปไหนเพ่!! แบบนี้จะรู้เรื่องได้ไง!
            ฉันกัดฟันตัวเองกรอดๆ ระหว่างที่ความคิดอันชั่วร้ายเริ่มผุดปุดๆ ขึ้นมาในหัว เอาไปให้คนอื่นๆ ดูดีไหมนะ ควาวนี้แหละแม่จีอึนเอ๊ย! หัวกุดแน่ หึๆๆ -_+! (รอยยิ้มนางมารร้าย)
            แกร็ก!
            แต่ฉันว่า...มันไม่ทันแล้วล่ะ จอมลวงโลกเดินเข้ามานั่นแล้ว =_=;
            “O_O!”  จีอึนเปิดประตูเข้ามาในห้องจังหวะเดียวกับที่ฉันจะเปิดประตูออกไปพอดี ยัยจีอึนทำท่าตกใจนิดหน่อยก่อนจะปรับสภาพให้กลับมาปกติอย่างรวดเร็ว
            “เอามือถือมาให้จีอึนเถอะนะคะ ^^”
            “ไม่มีทาง -_-*”
            “เอามานี่!!!”  ยัยจีอึนแผดเสียงใส่ฉัน ก่อนจะเข้ามายื้อยุดฉุดกระชากมือถือที่อยู่ในมือฉันอย่างเอาเป็นเอาตาย แต่มีหรือที่ฉันจะยอมให้ ฮึ! ไม่ว่าเธอจะขอยังไงฉันก็ไม่ยอมให้หรอกนะยะ +_+!
            “ฉันบอกว่าให้เอามานี่!!”  เสียงของยัยนี่แหลมจนหูฉันอื้อไปทั้งสองข้าง แต่ถึงยังไงฉันก็ไม่ยอมปล่อยหลักฐานชิ้นสำคัญให้หลุดไปหรอกนะ! -_-;;
            “เกิดอะไรขึ้นคะ!”  วิลล่าวิ่งเข้ามาในห้องด้วยท่าทางตื่นๆ พร้อมกับคนอื่นๆ ที่หน้าตาตื่นไม่แพ้กัน
            พลั่ก!
            “โอ๊ย!”  จีอึนร้องออกมาดังๆ แล้วล้มลงไปกับพื้นพร้อมโทรศัพท์
            “เฮ้ย!...”  ฉันอุทานออกมาเบาๆ เพราะว่าเมื่อกี๊ฉันมัวแต่หันไปมองวิลล่า มือที่กำลังดึงฉุดดึงรั้งอยู่กับยัยจีอึนเลยพลาดไปโดนหน้าชีเต็มๆ มือ เฮ้อ...สะใจเป็นบ้า -_+
            “ลีดเดอร์! ลีดเดอร์ชกจีอึนเลยหรอ OoO!”  วิลล่าพูดขึ้นมาเป็นคนแรก
            “เอ่อ...”  ฉันพูดไม่ออก เพราะว่าฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ
            “ว้าว...”  ดงอุนพูดออกมาเบาๆ แต่ก็ต้องหยุดกึกทันทีที่ดูจุนหันไปค้อน
            “เป็นไงบ้าง”  ดูจุนเดินฝ่าเพื่อนร่วมวงเข้ามาในห้อง แล้วเข้าไปพยุงยัยจีอึนที่ยังนั่งแหมะบนพื้นขึ้นมา
            “ฉันเจ็บจังเลยจุน...”  ยัยจีอึนลูบกรามตัวเองป้อยๆ พร้อมกับน้ำตาคลอๆ
            “ทำไมทำกันแรงขนาดนี้”  ดูจุนหันมาถามฉันอย่างเจาะจง ก็ฉันเป็นคนชกยัยจีอึนนี่เน๊อะ -_-;
            “ก็...กำลังแย่งมือถือ...จีอึนกันอยู่...เอ้อ! เมื่อกี๊ฉันเห็น!...”
            “พอสักทีเถอะเภ!!”  ดูจุนตะโกนขึ้นมาดังๆ พร้อมกับหน้าตาที่แสดงออกอย่างชัดเจนว่าเบื่อหนายกับการกระทำของฉันเต็มที
            “เมื่อไหร่จะเลิกสักที!...”
            “ที่ฉันไม่เลิกเพราะว่าฉันอยากจะให้ทุกคนรู้ว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ได้ดีอย่างที่เห็น!!”  ฉันชี้หน้าจีอึนอย่างเอาเรื่อง มือที่ชี้ออกไปสั่นเทาเพราะความโกรธจัดอย่างที่ไม่เคยโกรธใครมาก่อน
            “แล้วทำไมต้องแย่งมือถือกันด้วย ในนั้นมีอะไร”  จุนฮยองถามเสียงเรียบ มันขัดกับอารมณ์ฉันมากเลย =_=;
            “มีคนส่งข้อความมาบอกจีอึนว่า ‘เที่ยงคืน เริ่มงานตามแผน’...ถ้าใครไม่เชื่อ ลองเอามาเปิดดูก็ได้”  ฉันมองหน้าจีอึนอย่างผู้ชนะ ให้มันรู้ไปสิว่าเล่นอยู่กับใคร ฉันไม่อ้ำอึ้งให้ใครมาแย่งพูดเหมือนนางเอกหนังไทยหรอกนะ -_+
            “ขอดูหน่อยสิ”  จุนฮยองยื่นมือออกไปขอมือถือที่ยัยจีอึนกำไว้แน่น ยัยนั่นทำท่าอึกอักสักพักก่อนจะยอมวางมือถือตัวเองลงในมือของจุนฮยองโดยดี
            จุนฮยองรับไปแล้วกดๆ มือถือดูสักพักก่อนจะเงยหน้าขึ้นมา
            “ไม่มีข้อความอย่างที่เธอว่าเลยนี่”
            “ไม่จริง!”  ฉันปราดเข้าไปเอามือถือมาดูด้วยตัวเอง...
            ไม่มีจริงๆ ด้วย O_O! หรือว่าที่ยัยนั่นล้มลงไปนานๆ เมื่อกี๊ ไม่ใช่เพราะว่าเจ็บที่ฉันชก แต่ว่า...ลบข้อความทิ้ง!!
            “เธอ!!...”  ฉันตะคอกลั่น
            “พอเถอะเภ!! ให้มันจบแค่ตรงนี้แหละ!”  ดูจุนตวาดฉันอีกครั้ง พร้อมกับกันฉันให้ออกห่างจากตัวจีอึน
            ปกป้องกันดีจังเลยนะ...
            “ฮึ!!”  ฉันพ่นลมออกทางจมูกแรงๆ ยิ้มให้กับคู่รักหวานชื่นตรงหน้า แล้วแยกตัวออกมานอกห้อง
            “เภ...”  เสียงณัชดังตามฉันมา
            “ฉันอยากอยู่คนเดียว...”  ฉันพูดโดยไม่หันไปมองข้างหลัง ก่อนจะออกเดินต่อ...
            ทำไมเขาไม่ยอมเข้าใจสักทีว่าเขากำลังไว้ใจผิดคน ประวัติศาสตร์กำลังจะซ้ำรอยอีกครั้งแล้วนะ...ดูจุน
 
 
 
*******************************
อัพเดตค่ะ >.<
ฝากติดตามตอนต่อๆ ไปด้วยนะคะ 
*******************************