[B2ST/Beast] Dream Story รักนี้ให้นาย...เจ้าชายอสูร

 

Episode 1 Leader Lover

:: Chapter 10 ::

 

            [Yoon Du Jun : Talk]

            “ถามจริงเหอะ =_=”  อยู่ๆ เภตราก็ถามผมด้วยท่าทางจริงจัง จนผมนึกหวั่นๆ ใจว่าคำถามที่เธอจะถามผมมันคืออะไร

            “อะไรหรอ?”

            “ทำไมนายต้องทำอะไรแบบนี้ด้วย”

            “แบบนี้...แบบไหนอ่ะ ^_^”  ผมพยายามฉีกยิ้มให้เธอสุดฤทธิ์ เพราะอะไรน่ะหรอ?...ก็เพราะคำตอบที่มันอยู่ในใจผมตอนนี้คือ ‘ชอบเธอ’ ไงล่ะ แต่พอคิดว่าจะต้องพูดออกไปมันเขินๆ ยังไงไม่รู้ -_-//

            “ฉันรู้ว่านายรู้ว่าฉันหมายความว่าอะไร”

            นั่นไง -_-; คนเขาอุตส่าห์ถ่วงเวลา ทำไงล่ะครับทีนี้!! เป็นครั้งแรกเลยนะเนี่ยที่เขินเวลาบอกรักผู้หญิง เสียเชิงเพลย์บอยหมดสิแบบนี้ =_=;;

            “โอเคๆ...คือฉัน แค่รู้สึกเหมือนชอบเธอ...แค่นี้พอไหม ^_^”

            เฮ้ย!!! พูดออกไปแล้ว...พูดออกไปแล้วววว >.<//

            มันเป็นครั้งแรกที่ผมลุ้นกับตัวเองขนาดนี้ และเขินขนาดนี้ รู้ไหมครับว่าทันทีที่ผมสารภาพออกไปแล้ว ผมไม่กล้ามองหน้าเธอเลย ผมเลยไม่รู้ว่าเธอเขินผมตอบรึเปล่า แต่เธอเงียบไปเลยอ่ะสงสัยจะเขินมาก (คิดเข้าข้างตัวเองไว้ก่อนครับ ^^)

            แต่แล้วความสับสนต่างๆ ก็เริ่มเข้ามาพร้อมกับ ‘จีอึน’ ผู้หญิงที่ผม ‘เคย’ รักมากที่สุด...แต่เธอคงไม่เคยรู้ว่าผมเคยรักเธอมากขนาดไหน เพราะในหัวของเธอคิดแต่เรื่องที่ว่าจะทำยังไงให้พวกผมดับเท่านั้นเอง

            ยิ่งอยู่ๆ ไปความสับสนต่างๆ ที่ผมมีมันก็เริ่มจางหาย และมันยิ่งทำให้ผมมั่นใจขึ้นเรื่อยๆ ว่าผมรักเภตราและแคร์เธอมากขนาดไหน ตลอดเวลาที่ผมต้องแกล้งทำเป็นห่วงเป็นใยจีอึนและเล่นละครเหมือนถ่านไฟเก่ากำลังคุตามแผนของจุนฮยอง ผมรู้สึกไม่สบายใจเลย แล้วแบบนี้เธอจะคิดว่าผมเป็นคนยังไงล่ะครับ เมื่อวานเพิ่งบอกว่าชอบเธอไปหยกๆ พอแฟนเก่ามาก็เอาใจแฟนเก่าแบบนี้ -_-;; (ถ้าแผนแกไม่เวิร์ก ฉันจะบดกระดูกแกจุนฮยอง -_+)

          

            “เภ! เปิดประตูออกมาคุยกันก่อนสิ...เภตรา!!”  ผมออกแรงเคาะประตูดาดฟ้าเท่าที่แขนเดี้ยงๆ ของผมจะมีกำลัง พร้อมกับตะโกนบอกให้เภตราเปิดประตูให้ผม...เธออย่าทำแบบนี้สิเภ ออกมาฟังฉันอธิบายก่อนได้ไหม

            ผมมั่นใจมากว่ามุมที่เธอยืนอยู่เมื่อกี๊มันทำให้คิดว่าผมกับจีอึนจูบกัน แต่จริงๆ แล้วมันเป็นแค่มุมกล้อง จีอึนแค่พยายามจะเข้ามาทำแผลที่แขนให้ผมเท่านั้นเอง

            “เภ!!...”  ผมเรียกชื่อเธอเบาๆ หลังจากที่เคาะอยู่นาน แต่มันก็ไม่ได้ผล

            “นายไปทำแผลก่อนเถอะ ฉันแค่ขึ้นมาสูดอากาศ”  ในที่สุดเสียงสั่นๆ ของเภตราก็ดังลอดผ่านบานประตูเข้ามา อย่าบอกนะว่าเธอกำลังร้องไห้...เพราะผม

            “ไม่!! ฉันจะไม่ทำแผลจนกว่าเธอจะยอมออกมา! ให้เลือดมันไหลอยู่แบบนี้แหละ”

            “ตามใจนายแล้วกัน!!”

            “จุน...มีอะไรกันหรอ”  จีอึนเดินเข้ามาหาผม ยิ่งได้เห็นหน้าจีอึนในเวลาแบบนี้ผมยิ่งโกรธ ทำไมเธอต้องกลับเข้ามาในชีวิตผมด้วย ทำไม...

            “ไม่ต้องมายุ่ง”  ผมตอบโดยไม่หันไปมองจีอึนที่ยืนอยู่ข้างหลัง

            “แต่...เลือดจุนไหล...”

            “บอกว่าไม่ต้องมายุ่ง!!”  ผมตะโกนออกไปอย่างเหลืออด

            “มีอะไรกันเนี่ย”  ฮยอนซึงเดินเข้ามาหาผมที่ยืนก้มเอาศีรษะชนประตูอยู่

            “จะอะไรก็ช่างเถอะ รีบพามันไปทำแผลก่อนดีกว่า เลือดโชกหมดแล้วน่ะ”  เจ้าจุนฮยองจอมแผนการเดินมาลากผมให้ออกมาที่ทางเดินหลักโดยมีทุกคนเดินตามออกมา

            “จีอึน เธอช่วยไปเตรียมของทำแผลให้ดูจุนมันหน่อยนะ”  จุนฮยองพูดกับจีอึนด้วยน้ำเสียงอันเป็นมิตร (สุดๆ) =_=

            “โอเคค่ะ”  จีอึนรับคำอย่างแข็งขันแล้วเดินหายเข้าไปที่ห้องพัก

            “พวกเธอก็ไปรอที่ห้องพักก่อนก็ได้นะ คงจะรู้ว่าลีดเดอร์พวกเธอไม่ชอบให้ใครไปยุ่งตอนอารมณ์ไม่ดี”  จุนฮยองพูดอย่างรู้ดี บีสท์เกิร์ลจึงเดินกลับห้องพักตามระเบียบ ตอนนี้เลยเหลือแค่บีสท์บอยอย่างเรายืนจับกลุ่มกันอยู่

            “อึดอัดว่ะ”  ผมพูดออกไปเหมือนคนไม่มีสติ จะให้มีสติได้ไงล่ะครับ ถ้าเกิดเภตราเกิดสติแตกจนคิดจะโดดตึกขึ้นมาจะทำไง ยัยคนนั้นยิ่งเดาใจยากอยู่

            “เฮ้ย! อดทนอีกนิดเถอะเพื่อน สักพักคงมีใครติดต่อมาหาจีอึนแน่ๆ”  จุนฮยองตบบ่าผมแรงๆ พร้อมกับทำท่าทางมั่นอกมั่นใจเต็มเปี่ยม

            “แต่ตอนนี้พี่น่าจะไปทำแผลก่อนดีกว่านะ”  ดงอุนชี้มาที่แผลของผม ซึ่งตอนนี้เลือดเริ่มจะไหลออกมาอีกแล้ว คงเคาะประตูแรงไปหน่อยน่ะ -_-;

            “ถ้าจะให้จีอึนทำให้ ฉันยอมให้เลือดไหนหมดตัวยังดีกว่า”

            “โว้วๆ พูดออกมาได้ไงเนี่ย...เขินแทนอ่ะ >///<”  โยซอบทำท่าเขินๆ ล้อเลียนผม ฮึ่ม...-*-

            “เออ โทษๆ ^^;”  โยซอบขอโทษผมทันทีที่ได้รับรังสีพิฆาตที่ผมปล่อยไป

            “ตามใจแกแล้วกัน”  จุนฮยองพูดแล้วเดินกลับเข้าห้องไป ตอนนี้เลยเหลือแค่ผมกับทางเดินโล่งๆ ที่ว่างเปล่า

            ผมเดินกลับไปที่หน้าประตูดาดฟ้าอย่างเงียบเชียบ แต่พอเดินเข้าไปใกล้ๆ ผมก็ได้ยินเสียงสะอื้นเบาๆ ดังลอดเข้ามาข้างใน ยิ่งเข้าไปใกล้ยิ่งดังชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ ใจผมก็ยิ่งเจ็บจี๊ดขึ้นเรื่อยๆ ที่ได้ยินเหมือนกัน ผมอยากจะเข้าไปกอดเธอแล้วบอกว่า ‘อย่าร้องไห้’ แต่ตอนนี้ผมทำแบบนั้นไม่ได้...ผมทำอะไรให้ผู้หญิงที่ผมบอกว่ารักเธอไม่ได้เลยสักอย่าง...

            พลั่ก!

            โอ้ย! เจ็บชะมัดใครมาเตะขาผมเนี่ย คนตัวโตขนาดนี้นอนอยู่ไม่เห็นหรือยังไง -*-;

            “อุ้ย!...ดูจุน”  เสียงเภตราดังขึ้นเบาๆ ทำให้ผมรู้โดยไม่ต้องลืมตาดูว่าใครที่เป็นคนเตะขาผม

            “ทำไมนายมานอนอยู่ตรงนี้ล่ะ”  เธอยังคงถามผมทั้งๆ ที่เห็นอยู่ว่าผมกำลัง (แอ๊บ) หลับ

            “เฮ้อ...นี่! ดูจุนตื่น ตื่นสิ!!...นายนี่สงสัยจะอยากตายจริงๆ นะ ถ้าเกิดแผลมันอักเสบขึ้นมาทำไง”  เธอออกแรงเขย่าตัวผมแรงขึ้นนิดหน่อยก่อนจะล้มเลิกความตั้งใจแล้วลุกเดินหนีไป อ้าว! อย่าเพิ่งสิ เธอจะปล่อยให้ฉันนอนหนาวตายอยู่แบบนี้น่ะหรอ -*-

            พอเสียงฝีเท้าเภตราเงียบลง ผมก็รีบลุกตามเภตราไปเงียบๆ เพื่อดูว่าเธอถึงห้องพักอย่างปลอดภัยรึเปล่า แต่ระหว่างทางผมก็เห็นเภตราแอบอยู่มุมทางเดินมืดๆ เหมือนกำลังหลบอะไรอยู่ ผมเลยหลบอยู่ข้างๆ แจกันดอกไม้ที่ประดับอยู่ตามทางเดินทันที (หวังว่าคงจะบังตัวผมมิดนะ -_-;)

            “ฉันอุตส่าห์ลงทุนขนาดนี้แล้วจะไม่เพิ่มค่าแรงให้ฉันหน่อยหรอ!!...”  เสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นท่ามกลางความเงียบสงบของทางเดิน เสียงที่ผมได้ยินแค่นิดเดียวก็รู้ทันทีว่าเป็นเสียงของจีอึน!

            “ตอนนี้พวกมันก็เริ่มจะแตกกันแล้วด้วย ซิงเกิ้ลใหม่ต้องมีปัญหาแน่...ก็ได้ ถ้างานหน้าฉันทำสำเร็จ ขอเพิ่มห้าสิบเปอร์เซ็นเลยโอเคไหม...ได้...แค่นี้แหละ”

            พอจีอึนพูดประโยคตัดบทจะวางสาย ผมก็เลยรีบวิ่งกลับไปทำท่านั่งคอพับหลับอยู่ที่เดิม โดยมีเสียงฝีเท้าถี่ๆ ของเภตราดังตามมาในไม่กี่นาทีต่อมา

            “ดูจุน! ตื่นสิ ดูจุน...”  เภตราเข้ามาเขย่าแขนผมอย่างบ้าคลั่ง นี่เธอลืมไปแล้วรึไงว่าผมมีแผลข้างที่เธอเขย่าอยู่ =_=

            “โอ๊ย! ฉันเจ็บนะ”

            “อุ้ย! ขอโทษๆ คือเมื่อกี๊ฉัน...”  เภตราทำท่าจะพูดอะไรสักอย่างกับผม แต่จีอึนก็เข้ามาซะก่อน เธอต้องบอกเรื่องที่ได้ยินมาเมื่อกี๊ให้ผมฟังแน่ๆ

            “จุน...มาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ฉันคิดว่าจุนกลับห้องไปพักแล้วซะอีก”  จีอึนเข้ามาหาผมด้วยท่าทางห่วงๆ

            “เธอมาทำอะไรตรงนี้ -_-”  ผมแอ๊บทำเสียงเข้มใส่ เพราะเมื่อกี๊จีอึนผลักเภตราออกจากผมซะแรงเลย

            “ก็มาตามคุณเภตรากลับห้องเพราะว่ามันดึกมากแล้ว แต่ไม่นึกว่าจะเจอจุนที่นี่ด้วย”

            “แล้วเกี่ยวอะไรกับเธอ”

            เฮ้อ...ผมใจร้ายไปไหมครับเนี่ย -_-;;

            “มานี่เลย!”  ผมตัดบทโดยการลากเภตรามาที่ห้องพักของผม ตอนนี้ผมยังไม่อยากให้จีอึนรู้ว่าเภตรารู้อะไรบ้าง เพราะยิ่งเภตราแสดงออกว่ารู้เรื่องจีอึนมากเท่าไหร่ เภตรายิ่งอันตรายมากเท่านั้น ผมต้องปกป้องเธอ!

                      

            “ฉันว่านายไม่ต้องตามไปหรอก ถึงพูดอะไรตอนนี้ยัยเภก็คงไม่ฟัง”  ณัชพูดเมื่อผมทำท่าจะเดินตามเภตราออกไปนอกห้อง เมื่อกี๊ผมรู้ว่าพูดแรงเกินไปแต่ผมอยากจะอธิบายให้เธอเข้าใจว่ามันเป็นแค่การแสดง

            “เฮ้อ...”  ผมทำได้แค่ถอนหายใจ แล้วกลับมานั่งที่เดิม คราวนี้หวังว่าจะไม่ไปไหนไกลเกินกว่าดาดฟ้านะ

            “ขอโทษนะ ที่ฉันทำให้เดือดร้อนไปหมด”  จีอึนพูดแล้วก้มหน้าสำนึกผิด รอยช้ำที่กรามหลังจากถูกเภตราชกมันไม่ทำให้ผมรู้สึกสงสารเธอขึ้นมาเลย ผมอยากจะรู้ว่าเมื่อไหร่ผู้หญิงคนนี้ถึงจะเลิกตีสองหน้าสักที แต่ที่ผมไม่เข้าใจยิ่งกว่านั้นคือจีอึนเอาเวลาไหนไปลบข้อความที่เภตราเห็น!

            “โทษทีนะ พอดีตำรวจอยากให้เธอไปให้ปากคำที่โรงพักเพิ่มเติมเรื่องเมื่ออาทิตย์ก่อนน่ะ”  คุณมินนาเปิดประตูเข้ามาแล้วพูดธุระกับจีอึนทันที

            “อ๋อ...หรอคะ”  จีอึนทำท่างงๆ แต่ก็ยอมเดินตามคุณมินนาไป แต่...

            “อุ้ย! เดี๋ยวนะคะ มือถือหายน่ะค่ะ”  จีอึนเดินกลับเข้ามาแล้วใช้โทรศัพท์ในห้องโทรออก ก่อนจะมีเสียงโทรศัพท์ดังมาจากห้องนอน

            “เจอแล้ว”  จีอึนเข้าไปในห้องนอนแป๊บนึงก่อนจะเดินออกมาพร้อมมือถือในมือ

            “ไปก่อนนะคะ แล้วเจอกัน”  จีอึนพูดแล้วเดินตามคุณมินนาออกไปจากพัก ทำให้ทุกคนในห้องพากันถอนหายใจออกมาอย่างพร้อมเพรียงกัน

            “เฮ้อ...ไปซะได้ก็ดี”  ดอกหลิวพูดออกมาดังๆ เหมือนอัดอั้นมานานมากแล้ว -_-

            “นั่นสิคะ วิลไม่อยากจะมองหน้า”  วิลล่าพูดเสริม

            “ไปห้องน้ำนะ”  ณัชเดินเข้าไปในห้องนอนและกลับมาพร้อมกับกระดาษชิ้นเล็กๆ ที่เขียนไว้ว่า...

            ‘จีอึนแอบฟังทางโทรศัพท์อยู่ ยัยนั่นวางหูไม่สนิท’

            “ท้องเสียล่ะสิณัช เห็นเมื่อวานกินมะม่วงน้ำปลาหวานกับยัยวิลหมดไปตั้งหลายลูก”  หยาทำเป็นพูดไปเรื่องอื่นเพื่อไม่ให้ปลายสายที่แอบฟังอยู่สงสัย ผมหันไปมองโทรศัพท์บ้านเครื่องนั้น ก็เห็นมันวางไม่สนิทจริงๆ และโทรศัพท์ที่นี่จะมีแสงสีแดงกระพริบเตือนเวลาใช้สาย ผมเลยมั่นใจว่าปลายสายจีอึนต้องแอบฟังอยู่แน่ๆ

            “ก็มันคิดถึงเมืองไทยนี่ นานๆ จะเจอมะม่วงเปรี้ยวๆ แบบนี้สักที”

            “ว่าแต่ เรื่องข้อความนั่นน่ะ ถ้าเกิดมันเป็นเรื่องจริงเราจะทำยังไง”  จุนฮยองพูดขึ้นมา เข้าทางล่ะแบบนี้ต้องทำให้ไขว้แขวสักหน่อย

            “ในเมื่อมีคนเห็นแผนการของพวกมันแล้ว วันนี้พวกมันคงไม่ลงมือหรอก”  ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่คิดว่าฟังดูมั่นใจสุดๆ

            “คิดว่างั้นหรอ?”  ฮยอนซึงถามทวน

            “ใช่ ไม่มีใครโง่ลงมือทั้งๆ ที่มีคนรู้หรอก ฉันว่ารอโอกาสหน้าดีกว่า”  ผมพูด

            “งั้นคืนนี้ก็ไม่ได้รอจับโจรแล้วใช่ไหมคะ”  วิลล่าถามด้วยเสียงสดใสประจำตัว

            “ใช่”  ผมตอบ

            “เย้! พอดีได้ดูซีรี่ย์ใหม่จุใจเลยคืนนี้ ^O^”

            “ดูด้วยดิ”  ดงอุนพูดเสียงหวานๆ แปลกๆ เฮ้อ...เล่นกันเข้าไป =_=

            ณัชชูกระดาษแผ่นหนึ่งขึ้นขณะที่คนอื่นๆ เริ่มเล่นกันไปเรื่องอื่นแล้ว บนนั้นเขียนว่า...

            ‘พอยัง?’

            ผมเลยพยักหน้าให้เบาๆ ณัชจึงลุกขึ้นเดินไปทางห้องน้ำ ซึ่งโทรศัพท์เครื่องนั้นก็อยู่แถวๆ ประตูห้องน้ำพอดี

            “ไปห้องน้ำนะ”  ณัชบอก

            “ท้องเสียขนาดนี้ไปหาหมอดีกว่าไหมณัช”  หยาถามเพื่อให้สมจริง

            “ไม่อ่ะ กลัวคิดถึงไอ้ฝัน”  ณัชกระทืบเท้าถี่ๆ ทำทีเป็นรีบวิ่งเข้าห้องน้ำ

            “เฮ้ย! ไม่ต้องรีบหรอกน่า เดี๋ยวหกล้ม!...”

            โครม!!

            ณัชวิ่งไปผลักเก้าอี้แล้วก็ราวตากผ้าที่อยู่หน้าห้องน้ำจนกองเต็มพื้น และดึงสายโทรศัพท์จนหลุด อย่างสมจริงๆ แต่คนอื่นๆ ที่นั่งดูการกระทำของณัชอยู่ต่างก็พากันกุมท้องกลั้นหัวเราะอย่างเอาเป็นเอาตาย

            “หัวเราะกันเข้าไป มาช่วยกันเก็บเดี๋ยวนี้นะ -*-”

            “โหยพี่ณัช พอพี่ทำตัวติงต๊องก็น่ารักดีเหมือนกันนะคะ”  วิลล่าล้อเลียน

            “-_-!”

            “ขอโทษค่ะพี่ ^^;;”  วิลล่ายิ้มแหยๆ แล้วรีบเข้าไปช่วยเก็บของที่ณัชพังไว้เพื่อกลบเกลื่อนความผิด

            “แล้วตกลงเรื่องมันเป็นยังไง พวกเรางงไปหมดแล้ว ปกติยัยเภไม่ใช่คนบุ่มบ่ามแบบนี้นะ คราวนี้มันเกิดอะไรขึ้น”  ณัชเอ่ยถามผมอย่างเจาะจง

            “ในเมื่อเรื่องมันมาถึงขั้นนี้แล้วคงต้องเล่าให้พวกเขาฟังแล้วล่ะ”  กักวังเสนอ

            “โอเค”  ผมรับคำ แล้วเริ่มเล่าตั้งแต่ตอนที่ผมแอบไปได้ยินจีอึนคุยโทรศัพท์พร้อมกับเภตรารวมถึงเรื่องแผนการถ่านไฟเก่าที่จุนฮยองมันให้ผมทำเพื่อให้จีอึนตายใจด้วย

            “เรื่องนี้คนที่นายน่าจะเล่าให้ฟังมากที่สุดคือเภนะ”  ณัชพูดขึ้นเป็นคนแรกเมื่อผมเล่าจบ

            “ก็ใช่ แต่มันไม่มีจังหวะดีๆ แบบนี้เลย ตั้งแต่คืนวันที่จีอึนคุยโทรศัพท์ จีอึนก็ตามติดเภตราตลอด”  ผมบอกเหตุผล ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากเล่าแต่มันไม่มีจังหวะเหมาะๆ แค่นั้นเอง

            “ฮัลโหล...ยัง...อืม...อืม...”  ณัชคุยโทรศัพท์และวางสายหลังจากคุยกับปลายสายแป๊บนึง  “เภตราโทรมาน่ะ ถามว่าพวกนายกลับห้องไปรึยัง ถ้าพวกนายกลับไปแล้วถึงจะลงมา”

            “อ้าว”  ผมอุทานออกมาเบาๆ

            “โอเค งั้นพวกฉันกลับก่อน อย่าลืมเล่าให้ลีดเดอร์ของพวกเธอฟังด้วยล่ะ”  จุนฮยองพูดแล้วเดินออกจากห้องไปด้วยท่าทางสบายๆ ผต่ผมยังไม่อยากกลับนี่ ผมต้องเจอกับเภตราก่อน

            “อื้ม”  ณัชรับคำ แต่สายตาเธอมองที่ผมแบบมีความหมายแฝงอยู่ ซึ่งผมอ่านได้ว่า

            ‘คนที่เภตราไม่อยากเจอไม่ใช่เพื่อนนาย แต่เป็นนายต่างหาก’ (อ่านได้ขนาดนี้เลยหรอวะเรา -_-)

            “แต่ฉันอยากอธิบายให้เภฟังด้วยตัวเอง”

            “ฉันเข้าใจ แต่เรื่องนี้ให้พวกเราจัดการก็ได้ พวกนายไปช่วยกันคิดแผนจับโจรคืนนี้ดีกว่านะ”  ดอกหลิวบอก ผมเลยต้องยอมออกมาจากห้องโดยดี...

          

            [Petra : Talk]

            “อื้ม ว่าไง เขากลับไปหมดยัง”  ฉันรับสายณัชที่โทรเข้ามา

            [อื้ม กลับไปหมดแล้ว แกรีบๆ กลับมาเลย ฉันมีอะไรจะเล่าให้ฟัง เดี๋ยวยัยปีศาจนั่นกลับมาจากให้ปากคำจะอดฟังของดี]

            “ของดีอะไร?”  ฉันขมวดคิ้วกับโทรศัพท์

            [ก็เรื่องที่ทำให้แกวิ่งออกไปนั่นแหละ รีบกลับมาแล้วกัน]

            “อืมๆ”  ฉันพยักหน้าให้โทรศัพท์ก่อนจะกดตัดสาย ฉันหวังว่าสิ่งที่กำลังจะไปฟังจะมีคำตอบให้ฉันได้หมดทุกเรื่องนะ...

            “เฮ้ย! ไฟเสียหรอเนี่ย”  ฉันเปิดประตูดาดฟ้าเข้ามาในตึกที่มีทางเดินมืดผิดปกติ แต่ฉันก็เดินคลำทางมาได้เรื่อยๆ เพราะมีแสงลอดมาจากทางเดินหลักอยู่นิดหน่อย พอดีไฟมันดับแค่ตรงทางเดินขึ้นดาดฟ้าน่ะค่ะ

            “โอเค ฉันกำลังรีบไป...”  อยู่ๆ ก็มีเสียงจีอึนดังมาจากทางเดินหลัก ฉันเลยอาศัยความมืดของทางเดินขึ้นดาดฟ้าเป็นที่กำบังตัว

            จีอึนวิ่งผ่านทางเดินไปทางบันไดหนีไฟของตึก ฉันเลยค่อยๆ แอบย่องตามไปเงียบๆ จนกระทั่งถึงประตูหลังตึกที่มีถนนลูกรังตัดผ่านป่าทึบๆ เข้ามาเพื่อเอาไว้ขนขยะและส่งของเข้าตึก

            ฉันค่อยๆ วิ่งไปหลบอยู่หลังกล่องทีวีขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ข้างๆ ถังขยะ ถึงกลิ่นมันจะไม่ค่อยน่านั่งเล่น แต่มันเหมาะมากกับการนั่งหลบ -..-;

            จีอึนวิ่งกระแทกส้นไปหาผู้ชายคนหนึ่งที่ยืนพิงรถสปอร์ตสีขาวติดฟิล์มดำด้วยท่าทางโกรธจัด

            “โง่รึไงห๊ะ! ถึงพวกมันจะไม่ระวังตัวแล้ว แต่เล่นมาตั้งแต่หัวค่ำขนาดนี้ ถ้าเกิดมาใครมาเห็นจะทำไง”  จีอึนแผดเสียงใส่ผู้ชายคนนั้นไม่ยั้ง

            “ฉันว่าคนมันจะเห็นก็เพราะเธอมัวแต่ร้องโหยหวนแบบนี้แหละ”  ผู้ชายคนนั้นตอบกลับ ฉันว่าท่าทางคุ้นๆ นะ แต่มองไม่ค่อยชัดเพราะแถวนี้ค่อนข้างจะมืดมาก จะมีก็แต่ไฟข้างทาง 2 ดวงที่ติดๆ ดับๆ เหมือนที่เห็นบ่อยๆ ในหนังสยองขวัญ ฉันเลยเห็นแค่เป็นเงาตะคุ่มๆ เท่านั้นเอง =_=

            “เอาของมา ฉันจะได้รีบไป”  จีอึนยื่นมือออกไป ผู้ชายคนนั้นหันไปเปิดประตูรถแล้วหยิบห่อสี่เหลี่ยมสีน้ำตาลครีมๆ ให้จีอึน

            “โห เล่นยาเยอะขนาดนี้เลยหรอ แค่เม็ดสองเม็ดก็ดับไม่มีวันเกิดแล้ว”  จีอึนพูด

            ห๊ะ! ยาหรอ!! O_O!! พวกนี้จะยัดยาบีสท์เลยหรอเนี่ย!! ไม่ได้กาลแล้ว แบบนี้ต้องแจ้งตำรวจ!...เอ๊ะ! แต่ถ้าแจ้งตำรวจ บีสท์จะโดนหางเลขไปด้วยไหมนะ -_-?

            ~So beautiful my girl oh oh girl oh oh girl~ (ริงโทนเพลง Beautiful : BEAST)

            ฉันสะดุ้งสุดตัวเมื่ออยู่ๆ ณัชก็โทรเข้า บรรลัยล่ะงานนี้ -_-;;

            “ใครน่ะ!!”  จีอึนหันมาทางนี้แล้ว อ๊ากส์ >_<! ทำไงดีๆ

            “ไปดูซิ”  ผู้ชายคนนั้นบอกผู้ชายอีก 3 คนที่โผล่ออกมาจากไหนไม่รู้ให้เดินมาดูฉัน ตายล่ะๆ นั่นมันนักเลงหรือว่านักเล่นกล้ามว้า ตัวใหญ่ม่วกกกก T^T (วิบัติเพื่อแสดงความใหญ่มาก -_-;)

            “ครับ”  หนึ่งใน 3 รับคำก่อนจะย่างสามขุมมาหาฉันอย่างระมัดระวัง

            [เภ!!...ได้ยินไหม ฮัลโหล!...]  เสียงของณัชตะโกนมาจากปลายสาย เออแฮะ...เมื่อกี๊ตกใจเลยลืมไปเลยว่ากดรับสายแล้ว -_-;;

            “ฮัลโหลๆ รีบมาเร็ว หนังตึก ตอนนี้!!!...ด่วนมะ...”  ฉันพูดได้แค่นี้แหละ โทรศัพท์ฉันก็ถูกกระชากหลุดจากมือและลอยละลิ่วปลิวลมไปตกพื้นแตกกระจายไม่มีชิ้นดีด้วยฝีมือของหนึ่งในสมาชิกมนุษย์ใหญ่ (มาก) ไอโฟนเครื่องนั้นแม่ฉันเพิ่งถอยให้ใหม่ๆ ก่อนมาเกาหลีเชียวนะยะ...นิสัย!!! -_-*

            แล้วมันใช่เวลามาห่วงไอโฟนไหมล่ะเนี่ย ห่วงชีวิตดีกว่าไหมยัยเภ T^T

            “อ้าว นึกว่าใคร...ที่แท้ก็ที่รักของยุนดูจุนนี่เอง”  ยัยจีอึนเดินมายืนอยู่ข้างหน้าคนตัวใหญ่ (มาก) ทั้ง 3 คน พร้อมกับกอดอกมองฉันอย่างสมเพช

            บรื้น...

            “เฮ้ย!!”  ฉันร้อง เพราะว่ารถสปอร์ตคันนั้นถูกขับหนีไปในความมืดแล้ว แย่จริงๆ จับตัวการไม่ได้อีกแล้วหรอเนี่ย!

            “จับมันไว้”  จีอึนพูด ผู้ชายตัวใหญ่มากคนหนึ่งเข้ามาล็อคแขนฉันไว้ทั้ง 2 ข้างตามคำสั่ง

            “ปล่อยนะ!!!”  ฉันร้องพร้อมกับพยายามดิ้นรนอย่างถึงที่สุดเพื่อให้ตัวเองหลุดจากเงื้อมมือของพวกร้ายกาจทั้ง 4 คนนี้ เฮ้อ...แค่คนเดียวฉันก็ไม่มีแรงสู้แล้ว T^T

            “ดิ้นไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก...ระหว่างที่เธอมีความสุขกับพวกนี้อยู่ในพงหญ้าข้างหลังนี่ ฉันก็จะเข้าไปเสิร์ฟยาให้ถึงห้องนอนบีสท์เลย ไม่ต้องห่วงนะ ^^”  จีอึนชูวัตถุที่ถูกห่อด้วยพลาสติกสีน้ำตาลครีมขึ้นมาให้ฉันดู

            “เลว!!”  ฉันตะโกนใส่หน้าจีอึน แต่แทนที่ยัยนั่นจะด่าฉันตอบ กลับยิ้มให้ฉันและ...

            เพี๊ยะ!!!

            หน้าฉันหันไปตามแรงตบ ความรู้สึกชาที่หน้าและรสคาวของเลือดไหลซึมออกมาจากปาก ฉันได้แต่ขบกรามตัวเองด้วยความโกรธเพราะโต้ตอบอะไรไม่ได้ ก่อนจะหันไปเผชิญหน้ากับยัยมารร้ายอีกครั้ง

            “แล้วเธอจะได้เห็น ว่าฉันยังเลวได้มากกว่านี้ ^_^”  ยัยจีอึนเข้ามาบีบปากฉันและทิ้งลงแรงๆ

            “พวกแกก็ตามสบายเลยนะ ฉันรู้ว่าอดอยากปากแห้งมานาน...ยัยนี่น่ะ เด็กฝึกหัดของค่าย KB เลยนะ”

            “โห งั้นก็ลาบปาก ฮ่าๆๆๆ”  แล้วพวกมันทั้ง 3 คนก็หัวเราะชอบใจใหญ่ อ๊ากส์ >_<!! ยัยณัชแกมัวทำอะไรอยู่ รีบมาเซ่! ฉันกำลังโดน...กรี๊ดดด ไม่นะ!! ใครก็ได้ รีบมาช่วยฉันทีเถอะ TOT

            “โชคดีนะ ต่อไปฉันจะคอยดูว่าถ้าเธอไม่บริสุทธิ์แล้ว ดูจุนยังจะชายตามองเธออยู่ไหม หึๆๆๆ ^_^”  ยัยจีอึนยิ้มเยาะก่อนจะเดินขึ้นบันไดหนีไฟไปอย่างสบายอารมณ์

            กรี๊ดดด...นังมารร้าย!! นังหน้าปลวก!! นังชักโครก!! อ๊ากส์...จะสรรหาคำไหนมาด่านังนี่ดี >_<!! บังอาจปล่อยให้ฉันอยู่กับไอ้หื่นยักษ์ 3 ตัวนี่ได้ยังไงยะ!!!

            “มามะหนูน้อย อิอิ ^^”  ไอ้ยักษ์ที่ล็อคตัวฉันไว้ จับฉันขึ้นพาดบ่าอย่างรวดเร็วจนฉันจุกเพราะท้องไปกระแทกกับไหล่มันเข้าเต็มๆ

            “ช่อยด้วย!! ใครก็ได้...ช่อยฉันที...ฮือๆ...ช่อยด้วย...”  ฉันร้องออกมาเท่าที่ฉันจะร้องได้ แต่มันก็ไม่ดังอย่างที่ใจฉันคิดเลย ทำไงดี! มันพาฉันเข้ามาในพงหญ้าแล้ว T^T

            “ช่วยด้วยยยยยย!!!....”  ฉันกรี๊ดร้องออกมาสุดเสียงเมื่อมันวางฉันลง

            “ไม่ต้องกลัวหรอกน้อง เดี๋ยวก็ได้ขึ้นสวรรค์แล้ว”  ไอ้ยักษ์ตัวที่ 1 เริ่มเข้ามาลูบต้นขาฉัน

            “ถอยออกไปนะไอ้พวกชั่ว!!”  ฉันตะโกนใส่หน้ามันทั้งน้ำตา แต่พวกมันก็ยังหัวเราะชอบใจอย่างไม่รู้สึกสะทกสะท้านอะไรเลย

            “แหม ปากเก่งจังเลยนะหนูน้อย”  ไอ้ยักษ์ตัวที่ 2 เข้ามาลูบคางฉันด้วยสายตาที่หื่นเต็มขั้น

            “อย่ามาแตะต้องตัวฉันนะ!!”  ฉันตะคอก พร้อมกับพยายามดิ้นและเตะมั่วๆ จนกระทั่งถูกอกของไอ้ยักษ์ตัวที่ 1 เต็มๆ จนหงายหลังนอนลงกับพื้นหญ้า

            “ฮึ่ย! นังนี่ ฤทธิ์เยอะนักใช่ไหม!!!”  มันตะโกนใส่หน้าฉันและตรงเข้ามา...

            เพี๊ยะ!!

            “เก่งนักใช่ไหม!!”

            เพี๊ยะ!!

            “หึ! คราวนี้หมดฤทธิ์แล้วล่ะสิ”  ไอ้ยักษ์ตัวที่มันระดมตบหน้าฉันยิ้มเยาะ ก่อนจะเริ่มเข้ามาแกะกระดุมเสื้อเชิ๊ตของฉัน!