[B2ST/Beast] Dream Story รักนี้ให้นาย...เจ้าชายอสูร

 

Episode 1 Leader Lover

:: Chapter 8 ::

 

          เพราะความกดดันฉันเลยตอบตกลงไปโดยไม่มีทางเลือก ยอมให้ยัยจีอึนตัวอันตราย (คิดเอาว่ายัยนี่ต้องอันตรายแน่ =_=) มานอนห้องใหม่กับพวกเราด้วย แต่เพราะเป็นเตียงเดี่ยวที่พอดีกับตัวคนหนึ่งคนนอนได้ เลยต้องปูที่นอนใหม่ให้จีอึนนอนอยู่ด้านข้างของเตียง 2 ชั้นของพวกเราแทน

            “อย่ามามองฉันแบบนั้นเลยนะ ทำไมตอนนั้นพวกเธอไม่ช่วยฉันล่ะ ฉันไม่มีทางเลือกนี่”  ฉันพูดหลังจากที่เพื่อนคนอื่นๆ มองหน้าฉันเซ็งๆ ที่ต้องมีเพื่อนมาร่วมแชร์ห้องนอนตั้งแต่วันแรกที่ย้ายเข้ามา

            “ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ -_-“  ณัชพูด ปากแกน่ะไม่ได้ว่าอะไร แต่หน้าแกอ่ะมันฟ้องออกมาหมดเลย =_=;;

            “มีผู้หญิงคนนั้นแล้ว ไม่อยากกลับห้องเลยอ่ะ รู้สึกว่าไม่ปลอดภัยยังไงไม่รู้ T.T”  วิลล่าพูด แต่ฉันคิดว่าที่วิลล่าไม่อยากกลับห้องเพราะตอนนี้เรามาสุมหัวระดมความคิดกันที่ห้องพักของบีสท์มากกว่า

            “แล้วนี่ดูจุนไปไหนหรอ เขาไม่พอใจมากเลยใช่ไหม”  ฉันหันไปถามบีสท์ที่นั่งเงียบตั้งแต่ขึ้นมา

            “เขาบอกว่าจะขึ้นไปสูดอากาศที่ดาดฟ้าน่ะ”  โยซอบบอก เอ่อ...แสดงว่าโกรธสุดๆ เลยน่ะสินะ ถึงขั้นต้องขึ้นไปทำใจบนดาดฟ้าคนเดียว -_-;;

            “สรุปเรื่องมันเป็นมายังไงหรอ ฉันงง”  ดอกหลิวถาม ทำให้ฉันเกิดอาการหูผึ่งขึ้นมาทันที

            “เฮ้อ...ถึงขั้นนี้แล้วคงไม่เล่าไม่ได้แล้วล่ะ”  กีกวังหันไปพูดกับจุนฮยอง จุนฮยองถอยหายใจออกมายาวๆ แล้วเริ่มต้นเล่าด้วยตัวเอง

            “ตอนที่เราเพิ่งจะเดบิวต์ใหม่ๆ มีเรื่องประหลาดๆ เกิดขึ้น นั่นก็คือเรื่องแบบที่พวกเธอได้เห็น แต่มันไม่ได้แรงขนาดตอนนี้ จะออกเป็นแนวปล่อยข่าวโคมลอยอะไรแบบนั้นมากกว่า”

            “พวกนายโดนแกล้งหรอ?”  หยาถาม

            “จะเรียกแบบนั้นก็ใช่”

            “แล้วรู้ตัวคนทำรึเปล่าคะ”  วิลล่าถาม

            “ยัง แต่เราเกือบจะเข้าถึงตัวคนทำได้แล้วเพราะจีอึนทำงานพลาด”  จุนฮยองพูด แววตาฉายความแค้นออกมาเมื่อพูดถึงชื่อของจีอึน

            “จีอึน...เป็นพวกเดียวกับพวกนั้นหรอ?”  ฉันถาม พร้อมกับลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ถ้าเกิดคำตอบของจุนฮยองบอกว่า ‘ใช่’ ก็แสดงว่าฉันชักศึกเข้าบ้านชัดๆ =_=;;

            “ใช่”  จุนฮยองเงยหน้าขึ้นมามองฉัน ก่อนจะเล่าต่อ  “ทีแรก เขาทำตัวเหมือนแฟนคลับเรา ยืนรออยู่หน้าหอเราทุกวันเพื่อจะเอาอาหารที่ตัวเองทำมาให้ แล้ววันหนึ่งเราก็เห็นเขาเป็นลมอยู่หน้าหอ พวกเราเลยช่วย เขาบอกว่าเขากำลังเดือดร้อนขออาศัยอยู่ที่นี่สักพัก และเพราะอะไรไม่รู้ที่ทำให้พวกเรายอมรับเธอเข้ามาในหอพักทั้งๆ ที่คุณมินนาก็คัดค้านหัวชนฝาว่าไม่ได้”  จุนฮยองพ่นเสียงหัวเราะออกมาอย่างเจ็บใจ และเล่าต่อ

            “เขาทำดีกับพวกเรามาก มากจน...คิดว่าเธอคือเพื่อนเรา แต่รู้สึกว่าดูจุนจะอาการหนักกว่าเพื่อน เพราะยอมรับกับพวกเราเต็มปากเลยว่าชอบผู้หญิงคนนี้”  จบประโยค จุนฮยองตั้งใจเงยหน้าขึ้นมามองฉัน จีอึนกับดูจุน...เป็นอย่างที่ฉันรู้สึกจริงๆ สินะ ความรู้สึกแปลกๆ ที่ฉันรู้สึกในครั้งแรกที่เจอ...มันคือความจริง!

            “แล้ววันหนึ่งทุกอย่างก็ปรากฏชัดเจน เมื่อสุขภาพของพวกเราเริ่มทรุดลงเรื่อยๆ จนกระทั่งโยซอบแทบจะร้องเพลงไม่ได้เพราะเสียงมีปัญหา...มันเป็นเพราะอาหารที่เธอทำให้เรากินทุกวัน มันผสมยาพิษ”

            “ยาพิษ!!!”  พวกเราทั้ง 6 คนร้องออกมาพร้อมกัน

            โห...ถึงขนาดวางยาเนี่ย ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ เลยนะ!!

            “หลังจากที่เรารู้เรื่อง เราก็ทำเป็นไม่รู้เพราะต้องการสืบหาตัวการ แต่พอเข้าใกล้จนเกือบจะรู้ตัว จีอึนกับตัวการใหญ่ของเรื่องก็ไหวตัวทันแล้วก็หายเข้ากริบเมฆไป”

            “แล้วลีดเดอร์ดูจุน ทำยังไงคะ”  วิลล่าถาม พร้อมกับเหลือบตามองมาที่ฉัน

            “ดูจุนพยายามติดต่อกับจีอึนทุกวิถีทางจนกระทั่งเจอตัว เขาพยายามเกลี้ยกล่อมให้จีอึนถอนตัวแล้วก็ยอมสารภาพ แต่จีอึนก็ไม่ยอมแถมพูดจาทำร้ายจิตใจดูจุนจนเขาเป็นอย่างทุกวันนี้...ที่จริงดูจุนเป็นคนรักใครรักจริงแล้วก็อบอุ่น ใจดีมาก ไม่ใช่เพลย์บอยเหมือนอย่างที่คนอื่นเห็นหรอก”  จุนฮยองไม่พูดเปล่า แต่มองมาที่ฉันด้วยอีกคนเหมือนพยายามจะสื่อความนัยอะไรมาให้ฉัน เอาเข้าไปทำไมต้องเจาะจงมาที่ฉันด้วยเล่า ฉันกับนายดูจุนไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย -///-

            “คำพูดของยัยจีอึนคงทำร้ายจิตใจดูจุนน่าดูเลยนะ”  หยาพูด ตอนนี้ฉันพูดอะไรไม่ออกนอกจากนั่งมองพวกเขาพูดกัน...ทำไมฉันหูอื้อไปหมดเลยนะ แล้วความรู้สึกผิดนี่มันหมายความว่ายังไงกัน

            “เอ่อ...ฉันกลับห้องก่อนแล้วกันนะ”  ฉันพูดแล้วแยกตัวออกมาจากห้องของบีสท์ ระหว่างทางที่จะเดินกลับห้องสายตาของฉันก็เหลือบไปเห็นบันไดขึ้นดาดฟ้าที่อยู่ไม่ไกล ฉันมองมันอย่างชั่งใจก่อนจะตัดสินใจเดินขึ้นไปดูบนนั้นสักหน่อย เผื่อว่านายดูจุนคิดจะโดดตึกประชดอดีตที่แสนขมขื่นขึ้นมาจะได้ช่วยทัน =_=

            แอ๊ด...

            ฉันผลักประตูเหล็กหนักๆ ของดาดฟ้าให้เปิดออกช้าๆ ก่อนจะโผล่ส่วนหัวออกไปมองด้านนอก ดูจุนยืนอยู่ตรงนั้นไง!!

            ฉันรีบดึงหัวตัวเองกลับมาด้วยอาการหายใจหอบ ทำไมฉันต้องตื่นเต้นขนาดนี้ด้วยเนี่ย =_=//

            แอ๊ด...

            เสียงเปิดประตูดาดฟ้าดังขึ้น ฉันสะดุ้งจนแทบจะกลิ้งลงจากบันได แต่ดูจุนก็คว้าข้อมือฉันเอาไว้ได้ทันพอดี

            “ทำอะไรของเธอเนี่ย เกือบตกบันไดแล้วไหมล่ะ”  ดูจุนขมวดคิ้วมองฉันพลางดึงฉันให้กลับมายืนด้วยตัวเอง

            “ก็ฉันตกใจนี่ อยู่ดีๆ นายก็เปิดประตูออกมาเงียบๆ”

            “ก็ใครจะไปรู้ล่ะว่าเธอจะยืนอยู่ตรงนี้...แล้วเธอมาทำอะไรเนี่ย”

            “ก็...”  ฉันอึกอัก จะบอกได้ไงว่ามาดูนายน่ะ -///-

            “เอ...หรือว่าเป็นห่วงฉัน เลยขึ้นมาดู”  ดูจุนยื่นหน้าเข้ามาพร้อมรอยยิ้มทะเล้นๆ ของเขา

            “บะ...บ้า!!! ใครเป็นห่วงนายกัน ฉะ...ฉันกะว่าจะเดินขึ้นมาสูดอากาศต่างหาก แต่คิดได้ว่านายอยู่บนนี้ เลยกำลังจะกลับไป -///-;”

            “จริงหรอ ^^”

            “จริงสิ!”  ฉันพูดแล้วรีบวิ่งลงมาจากบันได

            “ที่ฉันบอกตอนไปทิ้งขยะด้วยกันน่ะ ฉันพูดจริงนะ!”  ดูจุนตะโกนไล่หลังฉันมา แต่ฉันก็ไม่สนใจจะหันกลับไปเพราะหน้าฉันมันเปลี่ยนสีไปเรียบร้อยแล้ว

            “ตาบ้าเอ้ย!”  ฉันสบถกับตัวเองยิ้มๆ แล้วผลักประตูห้องพักเข้าไป ทำไมฉันต้องเขินอะไรขนาดนี้ด้วยน๊า ^///^

            “โอเค คอนเสิร์ตคราวนี้ฉันไม่พลาดหรอกน่า...เข้าใจแล้ว...แค่นี้แหละ”  จีอึนกดตัดสายโทรศัพท์ แล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ อะไรกันนะ ทั้งที่ฉันรับยัยจีอึนนี่เข้ามาเองแท้ๆ แต่ฉันกลับไม่ไว้ใจยัยนี่เอาซะเลย -*-!

            “คุยกับใครหรอคะ ท่าทางซีเรียสเชียว”  ฉันทัก ยัยจีอึนสะดุ้งนิดหน่อยก่อนจะหันมามองฉันพร้อมรอยยิ้ม

            “อ๋อ! พอดีเพื่อนชวนไปดูคอนเสิร์ตเปิดตัวซิงเกิ้ลใหม่ที่พวกคุณเต้นเป็นแบ็คอัพให้บีสท์น่ะค่ะ วันอาทิตย์นี้ใช่ไหมคะ ^^”

            “ใช่ค่ะ งั้นฉันขอไปพักก่อนนะคะ ^^”  ฉันตอบแล้วเดินเลี่ยงเข้ามาในห้องนอน รู้สึกว่าเรื่องนี้จะมีอะไรไม่ชอบมาพากลแล้วล่ะสิ -*-!

                        

            “เฮ้อ...ตื่นเต้นจังค่ะลีดเดอร์”  วิลล่าเดินมากุมมือฉันไว้ด้วยมือเย็นๆ ของตัวเอง

            “ไม่ต้องตื่นเต้นหรอกน่า สูดหายใจเข้าลึกๆ ไว้ ทุกอย่างจะดีเอง”  ฉันปลอบ

            “แต่งานนี้ นอกจากจะเปิดตัวซิงเกิ้ลใหม่ของบีสท์แล้ว รู้สึกว่าคนอื่นๆ เขาจะตั้งหน้าตั้งตารอดูพวกเราด้วยนะ”  ณัชพูดด้วยท่าทางสงบ แต่ยัยคนที่จับมือฉันเนี่ยสิ...ถึงกับเต้นเร่าๆ ด้วยความตื่นเต้นที่เพิ่มขึ้นอีกเท่าตัว

            “นั่นไงล่ะลีดเดอร์ ไม่ให้วิลตื่นเต้นได้ไงล่ะ T^T”

            “รู้ว่าเขาจะมองตัวเอง ก็ทำตัวให้มันดีๆ สิ เขาจะได้ไม่มีอะไรไปนินทา”  หยาพูดบ้าง

            “เอาล่ะเด็กๆ พร้อมกันรึยัง”  พี่มะนาวเดินเข้ามาในห้องแต่งตัวพร้อมรอยยิ้มปลื้มปิติ ครั้งนี้ฉันยอมรับว่าฉันก็ตื่นเต้นมากๆ เหมือนกัน แต่ก็ต้องเก็บอาการเพราะต้องรักษามาดลีดเดอร์เอาไว้ ยิ่งเห็นพี่มะนาวเดินเข้ามา ความตื่นเต้นยิ่งเพิ่มมากขึ้น อ๊ากส์ >_< ชักจะแอ๊บไม่ไหวแล้วล่ะ! ตื่นเต้นโว้ย!

            “ไปกันเถอะ”  พวกเราเดินตามพี่มะนาวออกมาจากห้องแต่งตัวพร้อมกับจังหวะหัวใจที่เต้นระทึกคึกโคมแข่งกับเสียงกรี๊ดและเสียงเครื่องเสียงที่ลอยเข้ามาถึงทางเดินด้านหลัง

            “อ้าว นั่นไง มากันแล้ว”  โยซอบพูด ทำให้บีสท์ทั้งวงหันมามองพวกเรา

            วันนี้พวกเขาดูหล่อมากๆ (จากปกติที่ดูหล่ออยู่แล้ว -///-) เพราะพวกเขาแต่งตัวด้วยสูทและไทน์สีดำสนิททั้งชุดและทรงผมที่ถูกเซ็ตมาอย่างดีตามคาแร็คเตอร์ของแต่ละคน ทำให้พวกเขาน่ามองและดูสะดุดตา ทั้งๆ ที่ใส่แค่สูทธรรมดา

            และไม่รู้ว่าเพราะอะไรที่ทำให้ฉันกับดูจุนสบตากัน เรามองตากันนิ่งๆ ก่อนที่ฉันจะเป็นฝ่ายหลบตาเอง เพราะว่าหน้ามันเริ่มร้อนๆ ขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ -///-

            “เอาล่ะ เดินเร็วเด็กๆ ได้เวลาแล้ว”  พี่มะนาวเร่ง ขณะที่พิธีกรเริ่มพูดเกริ่นเข้าเรื่องเพลงใหม่ของบีสท์แล้ว

            “วันนี้สวยจัง ^^”  ดูจุนมาเดินข้างๆ แล้วก้มลงมากระซิบที่ข้างหูฉันเบาๆ จนริมฝีปากของเขาแตะที่ใบหูฉันนิดหน่อย ทำเอาหน้าฉันยิ่งแดงเข้าไปอีก อ๊ากส์ >///< นายอยากจะกระซิบฉันไม่ว่า แต่มันไม่ใกล้ไปหน่อยหรอยะ!!

            “นายนี่!!”  ฉันหันไปค้อนเขาทีหนึ่ง แต่เขาก็ยังยิ้มมาให้ฉันเหมือนทุกครั้ง

            ตูม!!!

            อยู่ๆ เสียงระเบิดก็ดังขึ้น พร้อมกับเสียงกรี๊ดดังระงมไปทั่วทั้งงาน ความรู้สึกอุ่นที่อยู่ข้างตัวทำให้ฉันต้องเงยหน้าขึ้นไปมองต้นตอของมัน...ดูจุนกำลังกอดฉันไว้ขณะที่ทีมงานกำลังวิ่งไปวิ่งมาอย่างวุ่นวาย

            ตูม!!!

            เสียงระเบิดดังขึ้นอีกรอบ ดูจุนกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้นขณะที่ฉันก็เผลอก้มลงซบอกของเขาอย่างช่วยไม่ได้ เราอยู่ในสภาพนั้นจนกระทั่งเสียงระเบิดสงบลง

            “เธอเป็นอะไรรึเปล่า!!”  ดูจุนถามพลางสำรวจฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างร้อนรน หลังจากที่ผละออกจากฉันแล้ว

            “ฉันไม่เป็นไร นายล่ะ”  ฉันถามบ้าง

            “ฉันสบายดี”

            “เครื่องเสียงระเบิด!!”  พี่มิวกี้วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาหาพวกเราที่กำลังถามสารทุกข์สุกดิบกันอยู่

            “ตายจริง!”  พี่มะนาวอุทาน

            “ต้องพาบีสท์ออกไปจากงานให้เร็วที่สุด ตอนนี้บีสท์ไม่ปลอดภัย”  คุณมินนาที่มาพร้อมกับการ์ดอีกประมาณโหลหนึ่งพูดอย่างรีบร้อน

            “ทางนี้”  คุณมินนาพูดแล้วเดินนำพวกเราทั้งหมดไปทางหนีไฟที่อยู่ใกล้ๆ กับลานจอดรถอย่างรวดเร็ว แต่ที่นั่นมีรถยนต์ที่ถูกดัดแปลงเป็นรถแข่งนับสิบคันกำลังเบิ้ลเครื่องรอพวกเราอยู่

            “นี่มันอะไรกับเนี่ย”  พี่มะนาวสบถ ขณะที่การ์ดทั้งหมดเดินออกมายืนข้างหน้าเพื่อคุ้มกันพวกเราไว้

            ดูจุนเอื้อมมือมากุมมือฉันไว้แน่น ความอบอุ่นจากมือของเขา มันทำให้ความกลัวของฉันผ่อนคลายลงได้มากทีเดียว ขอบใจนะ...ดูจุน

            “อย่านะ!!!”  อยู่ๆ จีอึนที่โผล่มาจากไหนไม่รู้ก็วิ่งออกไปยืนขวางรถแข่งพวกนั้นอย่างกล้าหาญ จนฉันอดที่จะหันไปมองดูจุนไม่ได้ว่าเขาทำหน้ายังไง...ตอนนี้เขากำลังมองจีอึน ด้วยแววตาที่แสดงออกอย่างชัดเจนว่า...เป็นห่วง!

            “ถ้าพวกคุณไม่หยุด ฉันจะเปิดโปงเรื่องของพวกคุณทุกอย่างเลย!!!”  เสียงแหลมๆ เล็กๆ ตะโกนแข่งกับเสียงเครื่องยนต์อย่างไม่ยอมแพ้ ซึ่งคำขู่ของจีอึนดูเหมือนจะได้ผลเพราะรถแข่งพวกนั้นเริ่มถอยกลับออกไปจากโรงรถอย่างรวดเร็ว แต่มีอยู่คันหนึ่งที่ไม่ยอมไปไหน กลับยิ่งเบิ้ลเครื่องรุนแรงขึ้น ในที่สุดรถก็ออกตัวมาอย่างรวดเร็ว และดูเหมือนจะพุ่งมาที่จีอึนที่ยืนขวางอยู่ข้างหน้าสุดด้วย

            “กรี๊ด!!!”  เสียงกรี๊ดของจีอึนและของพวกเราดังประสานกัน ความรู้สึกกระแทกแรงๆ ที่ไหล่ ทำให้ฉันเซไปข้างๆ เล็กน้อย ตามมาด้วยภาพของดูจุนที่วิ่งฝ่ากำแพงการ์ดจำนวนมากออกไปช่วยจีอึนให้พ้นทางรถอย่างหวุดหวิด ทำให้ดูจุนกับจีอึนล้มลงไปด้วยกัน

            ปังๆๆ

            เสียงปืนของการ์ดระดมยิงไปที่รถคันนั้น แต่ก็เหมือนจะไม่ได้ผลเพราะรถคันนั้นก็ยังคงวิ่งหายไปในความมืดได้อย่างสบายๆ

            “ไม่ต้องตาม! คุ้มกันบีสท์กลับหอก่อน”  คุณมินนาบอกการ์ดที่กำลังทำท่าจะตามไป

            “เป็นอะไรไหม”  ดูจุนลนลานลุกขึ้นแล้วสำรวจดูจีอึนที่อยู่ในอ้อมแขน

            “ไม่เป็นไร แล้วจุนล่ะ...อุ๊ย!! เลือด!”  จีอึนร้อง ทำให้คุณมินนารีบวิ่งเข้าไปดูเลือดที่ไหลโชกอยู่ในข้อศอกข้างซ้ายของดูจุน

            “เรียกรถพยาบาลเร็ว!”  คุณมินนาร้อง

            “ไม่เป็นไรครับ แค่ถลอกๆ เอง”  ดุจุนพูดขณะที่ดันตัวลุกขึ้นมาด้วยความช่วยเหลือของเพื่อนร่วมวง แต่ก็ไม่ลืมที่จะหันไปพยุงจีอึนให้ลุกขึ้นมาด้วย ทำไมฉันเหมือน...หายใจไม่ออกล่ะ

            “ไหวไหมยัยเภ”  ณัชหันมากระซิบฉันเบาๆ

            “อื้ม”  ฉันตอบโดยไม่ละสายตาจากภาพตรงหน้า...ภาพที่ทำให้ฉันรู้สึกเจ็บ ทั้งที่ไม่ได้มีแผลอะไรเลย

            “รีบกลับกันดีกว่า”  คุณมินนาพูด ทำให้เราต้องรีบออกเดิน แต่...

            “โอ๊ย!!”  จีอึนร้องลั่นทันทีที่ก้าวเท้าออกเดิน

            “เป็นอะไร?”  ดูจุนหันไปถามจีอึนด้วยความเป็นห่วง ทำให้ใจฉันกระตุกวูบไปทีนึงอย่างไม่รู้สาเหตุ ลำคอของฉันมันเริ่มตีบตันเข้าทุกทีๆ กับภาพตรงหน้า

            “สงสัยขาจะแพลงน่ะ แต่ไม่เป็นไรหรอก ฉันไหว”  จีอึนพูดแล้วก้าวเท้าออกเดิน แต่ก้าวไปได้ไม่ไกลก็ต้องเซไปกอดคอดูจุนที่ยืนอยู่ใกล้ที่สุดเอาไว้เพื่อไม่ให้ตัวเองล้มลง

            “เฮ้อ...”  ดูจุนถอนหายใจ ก่อนจะก้มลงรวบร่างของจีอึนขึ้นไว้ในอ้อมแขน

            “ถ้าเรียบร้อยแล้วก็รีบไปกันเถอะ ชักช้ากันอยู่เดี๋ยวตำรวจกับนักข่าวก็ได้แห่กันมาพอดี”  คุณมินนามองดูจุนและจีอึนด้วยท่าทางไม่พอใจนิดหน่อยก่อนจะรีบเดินนำหน้าไปที่รถ เท่าที่ฉันรู้คุณมินนาไม่ชอบหน้าจีอึนเอามากๆ ตั้งแต่คราวก่อนแล้ว แต่ไม่นึกว่าจะไม่ชอบขนาดนี้

 

            “ไม่น่าเชื่อว่าจะกล้าขนาดนั้น”  ดงอุนพูด ขณะตักเส้นราเมงในหม้อมาไว้ในจานตัวเอง

            “แบบนี้เราก็น่าจะไว้ใจจีอึนได้แล้วสิ”  กีกวังพูดพลางแกะซองราเมงอีกห่อใส่หม้อ

            ฉันมองบีสท์ทั้ง 5 คน (ยกเว้นดูจุน) ที่วันนี้ยกก๊วนกันมาทำปาร์ตี้ราเมงในห้องพักของพวกฉันเพื่อปรึกษาหารือเรื่องของยัยจีอึน ส่วนเมมเบอร์ทั้ง 5 คนของฉันก็พากันมาร่วมปาร์ตี้อย่างพร้อมใจ เพราะว่าการนินทาเนี่ยเป็นกิจวัตรของพวกเราอยู่แล้ว แต่ที่ฉันทึ่งก็คือยัยณัชก็เป็นไปกับเขาด้วยนี่สิ ปกติจะไม่ค่อยยุ่งเรื่องพวกนี้เพราะบอกว่าไร้สาระ =_=

            “ทำไมเธอยังนั่งอยู่ตรงนี้ล่ะ ดูจุนมีแผลตั้งลึก ไม่คิดจะไปดูมันหรอ”  อยู่ๆ จุนฮยองก็หันมาว่าฉัน อ้าว...นายดูจุนมีแผลแล้วเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ ฉันไม่ได้ทำซะหน่อย -///-? (แอ๊บไม่เข้าใจ)

            “ใช่ๆ ไปดูลีดเดอร์ดูจุนเลยนะ”  ยัยวิลล่าเสริม เอาแล้วไง เริ่มกดดัน =_=;;

            “กล่องยาอยู่นั่นนะ”  ดอกหลิวพูดพลางชี้ไปที่กล่องปฐมพยาบาลที่อยู่โต๊ะเล็กๆ ข้างๆ ตู้เย็น

            “ก็ได้ๆ”  ฉันตอบตกลงเพราะทนความกดดันไม่ไหว...-///-;;

            ฉันเดินไปจับกล่องยาและออกมาจากห้องด้วยความรวดเร็ว แต่ก็ต้องมาหยุดอยู่หน้าห้องพักของบีสท์เพราะใจฉันมันเต้นแรงจนควบคุมไม่ได้ ป่านนี้แผลเขาจะเป็นยังไงนะ? จะอักเสบไหม? เลือดยังไหลอยู่รึเปล่า? อ๊ากส์! >.< ทำไมฉันลนลานแบบนี้ล่ะ...ฉันสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะผลักประตูเข้าไปด้านในห้อง

            “เอ่อ...”  ฉันส่งเสียงออกไปได้แค่นั้น เพราะฉันได้ยินเสียงของใครคนหนึ่งดังแทรกขึ้นมา

            “ไม่เป็นไรหรอกน่า ฉันปวดขานะไม่ได้ปวดแขน แค่นี้ฉันทำได้”

            “ไม่เป็นไร เธอไปพักเถอะ”

            “ไม่เอา”

            “เฮ้อ...โอ๊ย!”

            “เห็นไหมล่ะอวดเก่งนัก มานี่เลยเดี๋ยวฉันทำให้”

            แล้วเสียงก็เงียบไป ฉันเลยแอบชะโงกหน้ามองเข้าไปในห้องนั่งเล่น ฉันไม่ได้อยากจะแอบดูแอบฟังคนอื่นเขาคุยกันเท่าไหร่หรอกนะ ฉันแค่ขอดูนิดหน่อยเท่านั้นเอง...

            เฮือก! พวกเขากำลังจะ...จูบกัน

            O_O!!

            ตุบ!

            กล่องปฐมพยาบาลที่ฉันถือมาเมื่อกี๊หล่นลงพื้นและกระแทกเข้ากับนิ้วเท้าของฉันอย่างแรง แต่ฉันร้องไม่ออกเพราะลำคอของฉันมันตีบตันจนไม่รู้จะร้องยังไง

            “เภตรา!!”  ดูจุนร้องแล้วรีบผละออกจากจีอึนอย่างรวดเร็ว

            “เอ่อ...ขอโทษนะ ฉันนึกว่ายังไม่มีใครมาทำแผลให้ก็เลย...ขอโทษจริงๆ”  ฉันก้มหัวลงงุดๆ เพื่อขอโทษแล้วรีบวิ่งออกจากห้อง

            “เภตรา เดี๋ยว! ฟังฉันก่อน!!”  เสียงของดูจุนดังตามหลังมา แต่ฉันไม่คิดจะหยุดฟังหรอก เพราะว่าฉันยังไม่พร้อมจะฟังอะไรตอนนี้

            “อ้าว! ทำไมเร็วจัง -_-”  ณัชที่เพิ่งเปิดประตูห้องพักออกมาถามอย่างงงๆ ฉันเลยเปลี่ยนเป้าหมายจากที่จะเข้าไปหลบในห้องพักเป็นดาดฟ้าแทน

            “ไปไหนอ่ะเภ!”  ณัชตะโกนตามหลังมาพร้อมๆ กับดูจุนที่วิ่งตามฉันมาติดๆ

            ฉันวิ่งไปบนบันไดดาดฟ้าแล้วปิดประตูหนักๆ นั้นตามหลังทันทีก่อนจะล็อกกลอนเสร็จสรรพ ซึ่งดูจุนก็วิ่งมาถึงประตูพอดีกับที่ฉันล็อกไว้อย่างหวุดหวิด

            “เภ! เปิดประตูออกมาคุยกันก่อนสิ...เภตรา!!”  ดูจุนพูดไปเคาะประตูไปอย่างร้อนรน นายจะมาเดือดร้อนอะไรกับฉันล่ะดูจุน ฉันจะเป็นยังไง จะรู้สึกยังไงนายจะมายุ่งอะไรด้วย นายควรจะไปดูแลยัยจีอึนนั่นมากกว่า!!

            “เภ!!...”  ดูจุนเคาะประตูเบาลง และน้ำเสียงก็เริ่มอ่อนลง

            “นายไปทำแผลก่อนเถอะ ฉันแค่ขึ้นมาสูดอากาศ”  ฉันตะโกนกลับไป พร้อมกับข่มน้ำเสียงให้เป็นปกติที่สุด

            “ไม่!! ฉันจะทำแผลจนกว่าเธอจะยอมออกมา! ให้เลือดมันไหลอยู่แบบนี้แหละ”  ดูจุนตะโกนกลับมา

            “ตามใจนายแล้วกัน!!”  ฉันตะโกนกลับ นายจะเป็นยังไงก็ช่างนายสิ! ฉันไม่รู้สึกอะไรหรอก จะปล่อยให้เลือดไหลจนหมดตัวก็แล้วแต่นาย...

            “จุน...มีอะไรกันหรอ”  อยู่ๆ เสียงของยัยจีอึนก็ดังขึ้นจากด้านหลังของบานประตู ทำให้ฉันต้องแอบเอาหูแนบกับประตูเพื่อฟังว่าพวกเขาจะคุยอะไรกัน

            “ไม่ต้องมายุ่ง”  ดูจุนพูดเสียงเย็น

            “แต่...เลือดจุนไหล...”

            “บอกว่าไม่ต้องมายุ่ง!!”  ดูจุนตะโกนลั่นจนฉันที่อยู่อีกฟากของประตูถึงกับสะดุ้ง

            “มีอะไรกันเนี่ย”  เสียงของฮยอนซึงดังขึ้นมาอีกคน ตอนนี้เหมือนว่าทุกคนจะมายืนออกันอยู่หน้าประตูดาดฟ้านะ

            “จะอะไรก็ช่างเถอะ รีบพามันไปทำแผลก่อนดีกว่า เลือดโชกหมดแล้วน่ะ”  เสียงของจุนฮยองเสนอ ก่อนที่ทุกอย่างจะเงียบลงคงเพราะพวกเขาพาดูจุนไปทำแผลกัน

            ฉันหันกลับมายืนพิงประตูแล้วทิ้งให้สายลมเย็นๆ พัดผ่านน้ำตาอุ่นๆ ที่เริ่มไหลลงมา

            “หึ!!”  ฉันพ่นลมหายใจออกแรงๆ แล้วปล่อยน้ำตาที่อัดอั้นไว้นานให้ไหลออกมาเงียบๆ ภาพต่างๆ เริ่มหวนกลับมาปรากฏชัดอยู่ในหัว...แววตาเวลาที่ดูจุนมองผู้หญิงคนนั้น...ตอนที่ดูจุนกระแทกไหล่ฉันเพื่อวิ่งไปช่วยผู้หญิงคนนั้น...ตอนที่ดูจุนอุ้มผู้หญิงคนนั้นไว้ในอ้อมแขน...และเมื่อกี๊ ตอนที่ดูจุนกับผู้หญิงคนนั้นอยู่ใกล้กันจนเกือบจะ...จูบกัน

            จริงสิ...พวกเขาเคยมีอดีตที่แสนจะสดใสด้วยกันนี่ แล้วฉันล่ะเป็นใคร...ฉันมีสิทธิ์มาโวยวายอะไรแบบนี้ด้วยหรอ?

            ครืด...ครืด...

            โทรศัพท์มือถือสั่นเบาๆ ในกระเป๋ากางเกง และทันทีที่ฉันล้วงมันออกมาดู เบอร์ที่โชว์อยู่บนจอมันยิ่งทำให้ฉันปล่อยโฮออกมามากขึ้น...เฝ้าฝัน เพื่อนที่คอยเตือนให้ฉันรู้ตัวเสมอ...ว่าฉันเป็นใคร และควรยืนอยู่ที่ไหน...

            “ฝัน...ฮือ...”  ฉันกำมือถือที่สั่นเบาๆ อยู่ในมือ แต่ฉันไม่สามารถรับมันได้เพราะกลัวว่ายัยนั่นจะไม่สบายใจ...ฉันขอโทษนะ แล้วฉันจะโทรกลับไปหา...ในเวลาที่ฉันพร้อมและเข้มแข็งพอ

            ‘ทำใจได้แล้วก็กลับมาเถอะ’  เสียงของเฝ้าฝันที่เคยพูดกับฉันไว้ดังผสมปนเปกับภาพของดูจุนจนหัวของฉันแทบจะระเบิด

            “สงสัยฉันจะกลับไปไม่ได้แล้วล่ะฝัน...”  ฉันโต้ตอบเสียงของเฝ้าฝันที่ดังอยู่ในหัว

            ‘ไม่ว่าตอนนี้แกล่องลอยไปถึงไหนฉันอยากให้แกกลับมา ถึงแม้ว่ามันจะเป็นแค่ความหวั่นไหวหรืออะไรก็ตาม ฉันอยากให้แกหยุดตอนนี้...ก่อนที่มันจะสายเกินไป’

          “มันสายไปแล้วจริงๆ ฝัน...อึก!...ฉันกลับไปไม่ได้แล้ว...ฮือ”

          ‘พวกเขาเป็นใคร แล้วเราเป็นใคร...ฉันอยากให้แกคิด’

          “ฮือ...ฝัน...ฝัน!!!”  ฉันตะโกนออกไปสุดเสียงจนเสียงฉันแหบพร่าไปหมด ก่อนจะปล่อยโฮออกมาอย่างหยุดไม่อยู่

            ฉันจะทำยังไงเฝ้าฝัน...ฉันรักเขาไปแล้ว!!

 

 

 

 

*******************************

ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ ^O^

*******************************