[B2ST/Beast] Dream Story รักนี้ให้นาย...เจ้าชายอสูร

 
 
Episode 6 Lie Lover
:: Chapter 15 ::
 
            ฉันมองดวงตาคู่นั้นพร้อมกับน้ำตาที่เริ่มรื้อขึ้นมา ถึงมันจะทำให้ภาพตรงหน้าพร่ามัวขนาดไหนแต่ฉันจะไม่ยอมละสายตาไปจากดวงตาคู่นี้เพราะฉันกลัว...กลัวว่ามันจะหายไปอีก
            “เฮ้ยๆ นานไปแล้วแก”  จุนฮยองเดินเข้ามาล็อกคอกีกวังออกไปเป็นเชิงแซวๆ พอล่ามแปลให้แฟนคลับฟังเท่านั้นแหละเรียกเสียงกรี๊ดจากแฟนคลับได้อีกระรอกใหญ่ๆ เลยทีเดียว และเพราะเสียงของแฟนคลับนี่แหละทำให้ฉันหลุดจากภวังค์แล้วรีบกลั้นน้ำตาเอาไว้
            จริงสินะ...ตอนนี้ฉันกำลังเล่นเกมอยู่ จะให้เขามองฉันด้วยสายตาเย็นชาได้ยังไง แฟนๆ คงอดฟินกันแน่ๆ ถ้าเกิดเขาทำแบบนั้น
            “เราได้อันดับ 1 แล้วครับนั่นคือคู่ของกีกวัง อันดับสองคือคู่ของดูจุน และอันดับ 3 คือ...คู่ของจุนฮยอง...ต้องขอบคุณน้องๆ 3 คนที่เหลือด้วยนะครับที่มาร่วมสนุก”  พอพิธีกรจัดแจงส่งแฟนคลับที่ไม่ผ่านเข้ารอบ 3 ลงจากเวที ล่ามก็เข้ามาทำการอธิบายเกมที่ 2 ให้บีสท์ฟังไปพลางๆ เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา ฉันแอบได้ยินมาว่าจะให้ยืนสับหว่างกันระหว่างบีสท์กับแฟนคลับ แล้วให้จับฉลากคำสั่งและทำตาม แฟนคลับคนไหนทำไม่ได้ก็จะตกรอบทันที
            “เอาล่ะครับ มาถึงเกมถัดไปกันเลย เราจะให้บีสท์ยืนสับหว่างกันกับแฟนคลับทั้ง 3 คนนะ ส่วน 3 คนที่ตกรอบก็มายืนข้างๆ ผมเลย”  โยซอบ ดงอุนและฮยอนซึงเดินไปยืนอยู่ข้างๆ พิธีกร และปล่อยให้ผู้ชนะอย่างกีกวัง จุนฮยองและดูจุนยืนเล่นเกมอยู่ตรงกลางเวทีต่อ
            “อ้าว มันต้องใช้ 4 คนนี่นา งั้นรบกวนให้โยซอบไปยืนปิดท้ายแถวแล้วกันครับ”  พิธีกรจัดแจงให้โยซอบมายืนปิดท้ายแถว ตอนนี้ก็จะเป็นจุนฮยอง / แฟนคลับ / ดูจุน / แฟนคลับ / กีกวัง / ฉัน / โยซอบ เรียงกันตามลำดับ
            “เอาล่ะครับ ทีมงานแจกคำสั่งเลยครับ”  ทีมงานส่งแก้วน้ำมาให้ฉัน ในนั้นมีสลากใบเล็กๆ ม้วนหลวมๆ ประมาณ 4-5 ใบ ฉันเลือกหยิบมาเปิดอ่าน 1 ใบ ในนั้นเป็นภาษาเกาหลี พอได้อ่านข้อความในนั้นแล้วฉันถึงกับลืมหายใจเลยทีเดียว!
            …กอดคนที่อยู่ด้านขวาของคุณ…
          ค่ะ! นี่คือคำสั่ง...U_U
            “ใครคิดคำสั่งเนี่ย อิอิ”  โยซอบซึ่งยืนอยู่ด้านซ้ายของฉันพูดไปยิ้มไป ระหว่างที่รอให้ล่ามมาอ่าน
            “ที่เราใช้เป็นภาษาเกาหลีเพราะว่าเราจะให้บีสท์ที่ยืนอยู่ข้างๆ ทำใจก่อนน่ะครับ ฮ่าๆๆๆ”  พิธีกรอธิบายขณะที่เอากระดาษไปให้ล่ามช่วยแปลคำถามให้ผู้ร่วมงานฟัง
            “คำสั่งมีอยู่ว่า กอดคนที่อยู่ด้านขวาของคุณ ค่ะ”
            “กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด...”  เสียงกรี๊ดลากยาวอย่างรุนแรงดังขึ้น จนฉันรู้สึกประหม่าขึ้นมามากกว่าเดิม
            “ทำไมน้องไม่เห็นตกใจเลยล่ะ อ่านคำสั่งออกด้วยหรอ”  พิธีกรถามก่อนจะจ่อไมค์มาให้ฉันพูดบ้าง
            “ก็...อ่านภาษาเกาหลีออกนิดหน่อยน่ะค่ะ”  ฉันพูดอย่างถ่อมตัวแล้วยิ้มน้อยๆ ให้กับพิธีกร
            “เอาล่ะ...น้องแฟนคลับคนนี้จะกล้าไหม หรือว่าจะกลับบ้านไปมือเปล่าโดยไม่มี Box set นะ”  พิธีกรพูดเพื่อกระตุ้นต่อมความกระหายกับแฟนคลับซึ่งมันไม่ได้ผลกับฉัน เพราะฉันไม่ใช่แฟนคลับของบีสท์ฉันเลยไม่ได้เดือดร้อนอะไร แต่ถ้าฉันไม่ทำนี่สิมันคงดูแปลกน่าดู
            ถ้าเกิดมีคนมาบอกคุณว่า ‘กอดกีกวังสิ’ มีผู้หญิงที่ไหนไม่เอาบ้างล่ะ หรือว่าคุณจะไม่เอา?
            “เอ้าพวกเรา! ช่วยกันนับ...สาม...”
            เสียงนับถอยหลังมันบีบหัวใจฉันจริงๆ เอายังไงล่ะยัยฝน...เธอจะกอดหรือว่าจะกลับบ้านไปทั้งอย่างนี้...>_<!
            “...สองงงงงง!!”
            หมับ!
            ระหว่างที่ฉันกำลังลังเลอยู่นั้นก็เกิดเรื่องแปลกประหลาดขึ้น ไม่ได้มีอุกกาบาตลง ไม่ได้มี UFO มาปล่อยลำแสง แต่...กีกวังดึงฉันเข้าไปกอดท่ามกลางสายตานักข่าวและแฟนคลับนับพัน!
            “กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!”
            “ไม่นะ!!!”
            “กีกวังงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!” 
            เสียงร้องเรียกด้วยความขัดใจบวกกับเสียงกรี๊ดแบบสุดฟินของแฟนคลับมันระเบิดขึ้นมาทันทีที่กีกวังกอดฉัน แต่ถึงจะดังขนาดไหนมันก็ไม่ได้ดังไปมากกว่าเสียงหัวใจของฉันที่มันกำลังเต้นอยู่ตอนนี้
            กีกวัง...นายกำลังทำให้ฉันคิดเข้าข้างตัวเองมากกว่าเดิมแล้วนะ
            “ว้าว!! สุดยอดดดด”  เสียงพิธีกรดังขึ้นมาอีกคน
            “กีกวัง...”  ฉันเรียกชื่อกีกวังเบาๆ ก่อนจะกอดตอบเขาบ้าง ความรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยในคราวเดียวกันแบบนี้มันเคยเกิดขึ้นมาแล้ว...ตอนอยู่ที่เกาหลี เขาเคยช่วยฉันหลบซอลทังด้วยวิธีนี้
            น้ำตาที่ฉันพยายามกลั้นเอาไว้ตลอดเวลาที่ทำกิจกรรมค่อยๆ ไหลออกมา ฉันไม่สามารถเก็บมันไว้ได้อีกแล้ว ความอบอุ่นที่เขามอบให้มันทำให้ความรู้สึกเจ็บปวดของฉันถูกปลดปล่อยออกมาอย่างไม่อายใคร กีกวัง...นายรู้ใช่ไหมว่าฉันกำลังเจ็บปวดอยู่
            “ขอโทษนะ...”  กีกวังกระซิบที่ข้างหูฉันเบาๆ ก่อนที่เขาจะกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นอีกจนร่างกายของเราแทบจะหลอมเข้าไปด้วยกัน ความรู้สึกอึดอัดที่เกิดจากอ้อมแขนแข็งแกร่งไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกอยากผละออกจากเขาเลย
            “กีกวัง...ฮือ...”  ฉันสะอื้นอยู่ในอ้อมกอดของกีกวังอย่างไม่สนใจใคร จนกระทั่งความรู้สึกชาวาบที่เกิดขึ้นทำให้ต้องชะงักและทิ้งตัวไปกับกีกวัง...นี่ฉันกำลังจะเป็นลมหรอ!
            ความรู้สึกมันเป็นแบบ...สะลึมสะลือ ครึ่งหลับครึ่งตื่นยังไงบอกไม่ถูก ร่างกายชาวาบและเย็นเฉียบไปทั่วทั้งตัว แต่ทว่าเหงื่อกลับไหลออกมาจนเปียกโชก...
            “เฮ้ย! น้องเขาเป็นลม พาออกไปเร็ว!”  เสียงพิธีกรสั่งการดังลอยเข้ามาในหู แต่มันฟังดูเหมือนเป็นเสียงที่ห่างไกลออกไปหลายกิโล...
            ภาพความวุ่นวายต่างๆ เริ่มพร่ามันขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งภาพสุดท้ายที่ฉันเห็นก่อนที่ตาจะปิดลงคือ กีกวังเป็นคนอุ้มฉันลงมาจากเวที!
 
            “คุณหนู!...คุณหนู ฟื้นแล้วหรอครับ”  เสียงของคุณอธิสดังเข้ามาในหู ทำให้สติของฉันเริ่มกลับเข้ามารวมในร่างอีกครั้ง ความรู้สึกเย็นวาบๆ ผ่านตัวและกลิ่นฉุนจากยาหอมที่ลอยมาเตะจมูกทำให้ฉันต้องลืมตาขึ้น
            “ปลายฝน เธอไปทำอีท่าไหนถึงเป็นลมเนี่ย”  คุณมินนาพูดขึ้นทันทีที่ฉันเปิดเปลือกตาขึ้น ก๊อซผืนเล็กๆ ที่ติดไว้บนหน้าผากด้านซ้ายของเธอทำให้ฉันสะดุดตา
            “ฉันไม่ได้เป็นไรมาก ก็เลยขอคุณหมอออกจากโรงพยาบาล”  คุณมินนาบอก คงเห็นว่าฉันกำลังมองแผลของเธออยู่สินะ
            “อาการเป็นยังไงบ้างครับคุณหนู ไปหาหมอไหม”  คุณอธิสถามด้วยสีหน้าที่ดูกังวลมาก
            “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันไหว”  ฉันบอกก่อนจะดันตัวลุกขึ้นนั่งบนโซฟา ตอนนี้ฉันไม่มั่นใจว่าอยู่ที่ไหน แต่จากที่ดูสภาพห้องฉันเดาว่าคงจะเป็นห้องแต่งตัวด้านหลังเวทีเพราะว่ามีทั้งเครื่องสำอาง และเสื้อผ้ามากมายแขวนอยู่ รวมทั้งเสียงของพิธีกรชายคนเดิมที่ยังดังมาให้ได้ยินทำให้ฉันมั่นใจว่ายังอยู่ในสถานที่จัดงานอยู่
            “แล้วบนเวทีเป็นยังไงบ้างคะ วุ่นวายกันมากไหม”  ฉันรีบถามเหตุการณ์ที่จำได้ล่าสุดทันที จำได้ว่าฉันเป็นลมบนเวทีนี่นา!
            “ไม่มีอะไรหรอกครับ พิธีกรบอกว่าคุณหนูคงตื่นเวทีแถมโดนดารากอดก็เลยยิ่งตื่นเต้นเป็นลมไป”  คุณอธิสบอก
            “อ๋อ นึกว่าจะทำให้งานล่มซะแล้ว”
            “ฉันว่าเธอรีบกลับก่อนดีไหม ถ้าเกิดงานเลิกแล้วจะยิ่งกลับยากนะนักข่าวคงตามหาเธอให้ควักเลย”  คุณมินนาเสนอ
            “นั่นสิครับ กลับกันเถอะ”
            “งั้นก็ได้ค่ะ ฉันไม่อยากให้เรื่องมันวุ่นวายไปมากกว่านี้เหมือนกัน”  ฉันบอกแล้วเดินออกมาจากห้องนั้นโดยมีคุณมินนาและทีมงานอีก 2 คนเดินออกมาส่ง ระหว่างที่เดินออกมาก็ถึงคิวของบีสท์ร้องเพลงโชว์พอดี รู้สึกว่าจะเป็นเพลงเดี่ยวของโยซอบบีสท์คนอื่นน่าจะได้ลงมาพักนะ
            ระหว่างทางที่เดินออกไป ฉันใจเต้นรัวไม่เป็นจังหวะอีกครั้งเมื่อคิดว่าจะได้เจอกีกวังก่อนกลับ แล้วความปรารถนาของฉันก็เป็นจริง บีสท์ที่เหลือกำลังเดินมาทางนี้แต่รู้สึกว่าพวกเขายังไม่เห็นว่าฉันอยู่ตรงนี้เพราะว่าฉันอยู่ตรงมุมที่เป็นทางแยกระหว่างทางออกกับทางขึ้นเวทีพอดี พูดง่ายๆ คือตอนนี้ฉันอยู่ในมุมอับที่พวกเขามองไม่เห็น
            “นี่แกตัดสินใจเรื่องปลายฝนได้แล้วใช่ไหม”  ดูจุนถามขณะที่เดินเข้ามาใกล้กับจุดที่ฉันอยู่เรื่อยๆ
            “ตัดสินใจอะไร”  กีกวังถามเสียงเรียบ
            “อ้าว ก็เรื่องที่แกจะลุยต่อหรือว่าจะถอยไง” 
            “กอดกันกลมกลางสาธารณะชนขนาดนั้น คงไม่ต้องถามแล้วมั้ง”  เสียงจุนฮยองดังเสริมขึ้นมาอีกคน ความรู้สึกร้อนๆ ที่ใบหน้ามันทำให้ฉันต้องก้มหน้ามองพื้นอย่างช่วยไม่ได้ -////-
            “นั่นสิ กล้ามากนะแก”  ฮยอนซึงเสริมขึ้นมาอีกคน
            “พอได้แล้วน่า”  กีกวังสบถอย่างหัวเสีย
            “อะไร อารมณ์เสียกลบเกลื่อนว่างั้น?”  จุนฮยองพูดขึ้น ระหว่างที่พวกเขาเดินมาถึงจุดที่ฉันยืนอยู่พอดี
            “ก็แค่แฟนเซอร์วิสเท่านั้นแหละน่า...”
            “ปลายฝน!”  ดูจุนทักก่อนที่กีกวังจะพูดได้จบประโยค แต่ถึงเสียงเพลงของโยซอบและเสียงของดูจุนจะดังมาก ฉันก็ได้ยินสิ่งที่กีกวังพูดอย่างชัดเจน!
            “จะกลับแล้วหรอ กลับดีๆ นะ”  กีกวังพูดแล้วเดินแยกไปห้องแต่งตัวด้วยท่าทางสบายๆ ใจฉันกระตุกวูบไปอีกทีกับคำพูดของเขา...ฉันนึกว่าเขาจะตกใจมากซะอีกที่ฉันยืนอยู่ตรงนี้และได้ยินสิ่งที่เขาพูด แต่เปล่าเลย...เขาไม่ได้รู้สึกอะไรสักนิด!!
            “อ้าวเฮ้ย!”  ดงอุนร้องออกมาเป็นคนแรก
            “เอ่อ...”  ดูจุนพยายามจะเข้ามาอธิบายอะไรสักอย่าง ฉันเลยยกมือขึ้นห้ามก่อนจะเดินออกมาเลย ฉันพูดอะไรไม่ออกอ่ะ มันตื้อไปหมดจน...พูดไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้เลย
            “คุณหนู...”  เสียงเรียกของคุณอธิสดังมาตามมาเบาๆ แต่ฉันยังไม่อยากหันไปพูดกับเขาตอนนี้ ฉันเลยเดินไปข้างหน้าอย่างเดียวโดยไม่ได้สนใจ
            พลั่ก!
            “อุ้ย! นี่เธอ!! เดินดูตาม้าตาเรือหน่อยสิยะ!”  มีแรงกระแทกที่ไหล่ก่อนที่เสียงแหลมๆ ของผู้หญิงคนหนึ่งจะดังเข้ามาในหู ฉันหันไปก้มหัวลงนิดหน่อยเป็นการขอโทษแล้วเดินต่อมาเรื่อยๆ
            ฉันสับสน...สรุปแล้วแบบไหนเป็นตัวตนของกีกวังกันแน่ เป็นแบบน่ารัก สดใสยิ้มง่ายอย่างที่ฉันเคยรู้จักจริงๆ รึเปล่า หรือว่าเย็นชาและเลือดเย็นแบบนี้...ฉันสับสนไปหมดแล้ว ถ้าเกิดนี่เป็นตัวตนที่แท้จริงของเขา งั้นที่ผ่านมาเขาก็คงโกหกเก่งมากๆ เลยที่ทำให้ฉันเชื่อสนิทใจว่าเขาเป็นคนดีและอบอุ่นขนาดนั้น
            จริงสินะ! ฉันหลอกเขาตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกันนี่ งั้นก็คงไม่แปลกที่เขาจะหลอกฉันกลับบ้าง มันก็จบแบบแฟร์ๆ แล้วนี่นา..
            พลั่ก!
            “นังนี่! เดินยังไงเนี่ย”
            พลั่ก!
            “โอ้ย! เห็นไหมฉันไม่ทันได้ถ่ายรูปช็อตเด็ดเลยยัยเง๊อะเอ้ย!!” 
            แรงกระแทกที่ไหล่ซ้ำแล้วซ้ำเล่าและคำก่นด่าที่ดังมาเป็นระรอก มันไม่ได้ทำให้ฉันสะทกสะท้านเลย มันกลับยิ่งเสริมแรงให้ฉันอยากเดินไปข้างหน้าเรื่อยๆ เพื่อหนีจากความรู้สึกแย่ๆ เหล่านี้
            “คุณหนู!!! มีสติหน่อยสิครับ”  เสียงของคุณอธิสดังอยู่ใกล้ๆ พร้อมกับการเขย่าอย่างแรงจนตัวโยกไปมา ฉันค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองคุณอธิสที่ยืนอยู่ข้างหน้าด้วยม่านน้ำตาที่เริ่มรื้อขึ้นมาอีกครั้ง
            “คุณอธิส...ยังตามมาอีกหรอคะ”
            “ก็คุณเป็นแบบนี้จะไม่ให้ตามได้ยังไง”
            “ฉัน...เหนื่อยจังเลยค่ะ...”  ฉันพูดได้แค่นั้นก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมา 
            “ฉันเหนื่อยแล้ว...”  ฉันพูดพร้อมกับก้อนสะอื้นที่ถูกเก็บเอาไว้
            ตลอดหลายวันที่ฉันคอยตามเขามันไม่มีความหมายเลยใช่ไหม เขาไม่เคยสนใจแล้วก็ไม่เคยรู้สึกอะไรกับฉันเลย...แม้แต่นิดเดียวก็คงไม่! เพราะถ้าเขามีความรู้สึกอยู่บ้างเขาคงไม่ทำกับฉันแบบนี้!
            “ฉันไม่ไหวแล้วค่ะ...อึก! ฉันเหนื่อยมากเลย...ฮือๆๆๆ” 
            “คุณหนู...”  คุณอธิสเรียกฉันเบาๆ ก่อนจะดึงฉันเข้าไปกอดไว้ มันยิ่งทำให้ฉันร้องไห้ออกมามากขึ้นกับการปลอบแบบนี้...ความรู้สึกปลอดภัยที่ได้จากคุณอธิสมันช่างต่างจากความอบอุ่นของกีกวังอย่างสิ้นเชิง...
            กีกวังนายชอบฉันบ้างไหม...หรือว่าฉัน คิดไปเองคนเดียว นายแค่บอกฉันมาแค่คำเดียวว่า ‘ไม่’ แล้วฉันจะไม่ยุ่งกับนายอีกเลย ฉันสัญญา...
            “เอ่อ...ขอโทษนะคะ”  อยู่ๆ เสียงของคุณมินนาก็ดังขึ้นมา ทำให้คุณอธิสรีบผละออกจากฉัน
            “มีอะไรหรอครับ”  คุณอธิสถามขณะที่ฉันกำลังพยายามเช็ดน้ำตาตัวเองด้วยแขนของเสื้อแขนยาวที่พาดคออยู่
            “รู้สึกว่าปลายฝนจะลืมของน่ะค่ะ”
            “หรอคะ!”  ฉันถาม ขณะนั้นก็เพิ่งจะคิดได้ว่าลืมเป้ที่ตัวเองสะพายมาไว้ในห้องแต่งตัว
            “จริงๆ ด้วย”
            “งั้นเดี๋ยวฉันพาเธอไปเอาเอง...รอแป๊บนึงนะคะคุณอธิส” 
            “เดี๋ยวผมไปด้วยครับ”
            “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันว่าคุณเตรียมรถรอดีกว่า นี่งานก็จะเลิกแล้วเดี๋ยวจะยิ่งลำบากนะคะ”  คุณมินนาบอกคุณอธิสแล้วจูงมือฉันกลับมาที่เวทีจัดแสดงอีกครั้ง ตอนนี้พิธีกรกำลังให้บีสท์พูดความรู้สึกที่ได้มาประเทศไทยอีกครั้งทีละคน พวกเขาก็ยังคงยิ้มแย้มและเอนเตอร์เทนคนดูต่อไปตามหน้าที่ ส่วนฉัน...ก็ได้แต่ปวดใจที่ได้เห็นรอยยิ้มของกีกวังบนเวที เขากวาดรอยยิ้มไปทั่วให้กับแฟนคลับอย่างน่าอิจฉา
            “ไม่ต้องสนใจหรอก ไปเถอะ”  คุณมินนาพาฉันเดินเข้ามาหลังเวทีและเข้ามาที่ห้องแต่งตัวห้องนั้น
            “นั่นกระเป๋าเธอรึเปล่า”  คุณมินนาถามพร้อมกับชี้ไปที่เป้สะพายหลังสีครีมที่วางอยู่บนโซฟา
            “อ๋อ ใช่ค่ะ ขอบคุณมากนะคะที่เก็บไว้ให้”  ฉันเดินเข้าไปหยิบมันขึ้นมาสะพาย
            แกร็ก!!
            ระหว่างนั้นเสียงล็อกประตูก็ดังขึ้น ทำให้ฉันต้องชะงักไปก่อนจะค่อยๆ หันไปมองที่ประตูว่ามันเกิดอะไรขึ้น
            “คุณมินนา...ล็อกประตูทำไมคะ”
 
 
 
 
 
****************************************
มาอัพให้อ่านยามดึกสงัด ฮึๆๆๆ 
ยังรอคอยรีดเดอร์มาอ่านแล้วก็รอคอยคอมเม้นเช่นเดิม TOT
ตอนแรกที่แต่งตอนของกีกวังไม่คิดว่าจะยาววววววว...ขนาดนี้ นี่ก็ปาไป Ch.15 แล้ว 555+
แต่จะแจ้งข่าวดีให้ทุกคนทราบว่าตอนต่อไปนั่นก็คือตอนที่ 16 จะจบ Ep.6 แล้วนะคะ
แล้วไรท์จะมี Special อีก 2 ตอนเต็มๆ จะเป็นจุดจบของความบู๊ทั้งหมด
รวมถึงความจริงบางอย่างอีกนิดหน่อยที่ไม่ควรพลาด 
ยังไงก็ฝากติดตามอีก 3 ตอนด้วยนะคะ Dream Story จะได้จบบริบูรณ์สักที ^_^
*****************************************