[B2ST/Beast] Dream Story รักนี้ให้นาย...เจ้าชายอสูร

 
 
Episode 6 Lie Lover
:: Chapter 12 ::
 
            “ฝน...ตื่นแล้วหรอฝน เป็นไงบ้าง ปวดแผลมากไหม...”  แม่รีบเดินมาดูอาการฉันทันที จากที่ดูทรงผมที่ยุ่งนิดๆ ของแม่ ทำให้ฉันรู้ว่าแม่เพิ่งจะตื่นมาเมื่อกี๊นี้เอง
            “งั้น ดิฉันจะไปตามคุณหมอมาดูอาการนะคะ”  พยาบาลคนนั้นพูดก่อนจะเดินออกไปนอกห้อง
            “แม่...?”  ฉันขมวดคิ้วมองแม่แล้วมองสิ่งแวดล้อมรอบข้างอีกครั้งอย่างตั้งใจมากขึ้น บรรยากาศที่อบอุ่นและคุ้นเคย นอกหน้าต่างก็เห็นต้นไม้และตึกต่างๆ ที่แปลกตาไปจากเดิม ที่นี่ไม่ใช่เกาหลีแน่!...แต่เป็นประเทศไทย!
            “แม่คิดถึงฝนมากเลยรู้ไหม พอพ่อกับแม่รู้ว่าฝนถูกยิงแม่แทบจะเป็นบ้าตาย พ่อเป็นห่วงมากจนส่งเครื่องบินส่วนตัวไปรับฝนกลับมาเลย”  แม่บีบมือฉันแรงๆ ขณะที่เอาไปแนบไว้กับใบหน้าของตัวเอง น้ำตาของแม่คลอเบ้านิดหน่อยขณะพูดกับฉัน
            ฉันรู้ว่าแม่เป็นห่วงฉันมากขนาดไหน ท่านคงใจจะสลายเมื่อรู้ว่าฉันได้รับอันตราย ฉันทำให้ใครๆ ต้องเป็นห่วงและเดือดร้อนไปด้วยอยู่เรื่อยเลย ฉันนี่มันแย่ที่สุด!
            ขอโทษนะคะแม่...
            เดี๋ยวก่อน! เมื่อกี๊แม่บอกว่าไงนะ...ฉันถูกยิงหรอ?
            “เอ๊ะ! แม่บอกว่าฝนถูกยิงหรอคะ”  ฉันถามพร้อมกับดันตัวขึ้นนั่ง แต่ก็ต้องร้องออกมาเมื่อรู้สึกเจ็บแปล๊บขึ้นมาบริเวณหน้าท้อง แม่จึงรีบเข้ามาพยุงฉันให้นอนลงตามเดิม
            “ใช่ ฝนไม่รู้หรอ?”
            “ไม่รู้ค่ะ ไม่รู้เลยว่าถูกยิงตอนไหน”
            “คุณอธิสบอกว่าตอนที่พาฝนออกมาจากตึกที่เกิดเรื่อง คนของอุนเซซุ่มยิงหนูอยู่หน้าตึก” 
            ฉันพยายามครุ่นคิดถึงความทรงจำสุดท้ายที่หลงเหลืออยู่...ตอนนั้นกีกวังเข้ามาพยุงฉันไว้แต่ฉันไม่มีแรงลุก เขาเลยอุ้มฉันพาเดินออกมา...หลังจากนั้นฉันก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย
            แล้วกีกวังจะเป็นอะไรรึเปล่านะ...จะโดนลูกหลงไปกับฉันไหม
            สักพักคุณหมอเจ้าของไข้ก็เข้ามาตรวจดูอาการ บอกว่าฉันจะต้องรอดูอาการและฉีดยาฆ่าเชื้อที่โรงพยาบาลอีกประมาณ 5-7 วัน เป็นแบบนี้ฉันเซ็งไว้รอเลยแล้วกัน นั่งกินนอนกินมันก็ดีอยู่หรอกแต่ฉันไม่ชอบอยู่โรงพยาบาลเลยอ่ะ =_=
            คุณอธิสมาเยี่ยมฉันในช่วงบ่าย แม่เลยให้เขาอยู่เป็นเพื่อนฉันก่อนเพราะแม่จะกลับไปเอาของที่บ้านมาเพิ่ม ที่จริงฉันไม่อยากให้แม่ลำบากมาเฝ้าฉันเลย ให้แม่บ้านในบ้านมาอยู่เป็นเพื่อนฉันก็ได้ หน้าห้องก็มีคนของพ่อยืนคุมอยู่รับรองว่าปลอดภัยหายห่วง แต่ท่านยืนกรานว่าจะดูแลฉันเอง ฉันเลยขัดไม่ได้...ที่จริงฉันก็อยากให้แม่อยู่ด้วยอยู่หรอกนะ แต่ฉันไม่อยากให้ท่านต้องมาลำบากเพราะฉันอีกแล้ว U_U;
            “หน้าตาสดชื่นขึ้นแล้วนี่ครับ”  คุณอธิสพูดขณะปอกแอ็ปเปิ้ลใส่จานให้
            “ก็ไม่ค่อยปวดแผลแล้วค่ะ แถมได้น้ำเกลืออีกไม่สดชื่นก็ไม่รู้จะว่าไงแล้ว”
            “หึๆๆๆ”  คุณอธิสหัวเราะน้อยๆ ในลำคอแล้วก้มหน้าก้มตาปอกผลไม้ต่อ
            “แล้วพวกเขาเป็นไงบ้างคะ”
            กึก!
            คุณอธิสหยุดมีดที่กำลังปอกผลไม้ทันทีที่ฉันถาม ก่อนจะปอกผลไม้ต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
            “ใครหรอครับ”
            “ฉันรู้ว่าคุณรู้ =_=”  ทำไมเขาต้องถามเสียงอย่างนั้นด้วย?
            “เพื่อนๆ ของคุณหนูปลอดภัยดีทุกคนครับ ไม่มีใครได้รับบาดเจ็บเลย...นอกจากคุณ”
            “เฮ้อ...ดีแล้วล่ะค่ะ ทุกคนเดือนร้อนเพราะฉันมามากพอแล้ว”
            แคร้ง!
            อยู่ๆ คุณอธิสก็ทิ้งมีดลงใส่จานอย่างแรงจนผลไม้ที่ปอกเสร็จแล้วกระเด็นออกมานอกจาน 2-3 ชิ้น เกิดอะไรขึ้นในระหว่างที่ฉันหลับไปรึไง เมื่อก่อนคุณอธิสแทบจะออกรับแทนพวกเขาด้วยซ้ำแต่ครั้งนี้ทำไมทำเหมือนเกลียดพวกเขาขึ้นมาอย่างนั้นล่ะ
            “เป็นอะไรไปคะ มีเรื่องอะไรกันรึเปล่า”
            “ขอโทษครับที่ทำตัวไม่สุภาพ”  คุณอธิสโค้งให้ฉันนิดหน่อยก่อนจะเดินออกไปนอกห้องโดยไม่ได้พูดอะไรอีก...ทิ้งปริศนาให้ฉันนั่งคิดอีกละ เซ็งจริงพับผ่าสิ! -_-*
           
            ฉันนั่งกินนอนกินที่โรงพยาบาลประมาณอาทิตย์หนึ่งก็ถึงวันที่จะได้กลับบ้าน...บ้านที่ฉันไม่ได้กลับมานาน...ที่นั่นจะเปลี่ยนไปมากไหมนะ กลับไปคุณแม่บ้านทั้งหลายต้องคิดถึงฉันแน่เลย ^^
            “ปลายฝน ดูซิว่าใครมาเยี่ยม ^_^”  แม่เดินเข้ามาในห้องพร้อมรอยยิ้ม ตามมาด้วยโยซอบ ดูจุน และดงอุนเดิมตามแม่เข้ามา
            เฮ้ย! พวกเขามาที่นี่ได้ยังไงเนี่ย O_O! ไม่ได้ติดต่อมาเลยตั้งแต่ฉันกลับมาอยู่ไทย นึกว่าจะลืมกันซะแล้ว >.<
            “หวัดดี ^O^”  โยซอบทักทายพร้อมกับรอยยิ้มสุดใสประจำตัว
            “เป็นไงบ้าง ขอโทษนะที่เงียบกันไปเลย ^^”  ดูจุนพูดพร้อมกับยกกระเช้าผลไม้มาวางไว้บนโต๊ะข้างเตียง
            ผลไม้ในกระเช้ามันกระจัดกระจายแปลกๆ นะ =_=?
            “อ๋อ การ์ดที่อยู่ข้างนอกค้นน่ะครับ”  ดงอุนแอบกระซิบบอกเหมือนอ่านใจฉันออกว่ากำลังสงสัยอะไรอยู่ แม่ของฉันที่แอบได้ยินดงอุนพูดก็หัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะพูด
            “ต้องขอโทษจริงๆ นะคะที่เสียมารยาท พวกเขาไม่รู้ว่าพวกคุณเป็นเพื่อนของปลายฝนน่ะค่ะ”  แม่ของฉันพูดกับบีสท์ด้วยภาษาเกาหลีที่คล่องปรื๋อ มีสามีเป็นชาวต่างชาตินี่ก็ดีไปอย่างนะ คิๆๆ ^.^
            “ไม่เป็นไรหรอกครับ ก็ปลายฝนโดนซะขนาดนี้ ไม่ระวังคงไม่ได้ ^^”  ดูจุนตอบกลับอย่างสุภาพและไม่ถือสาเอาความเลย น่ารักกันจริงๆ มิน่าสาวน้อยสาวใหญ่ถึงหลงกันทั่วบ้านทั่วเมือง ^O^
            “แล้วนี่...พวกนายมาทำอะไรที่นี่เนี่ย”  ฉันถามออกไปตรงๆ เพราะฉันไม่คิดว่าพวกเขาจะยอมบินมาไทยเพื่อเยี่ยมฉันเป็นกรณีพิเศษแน่ๆ =_=
            “อ๋อ อันที่จริงพวกเรามีงานที่นี่น่ะเลยถือโอกาสมาเยี่ยมเธอซะเลย ที่เราติดต่อเธอว่าจะมาทำงานที่ไทยแล้วจะแวะมาเยี่ยมทีหลัง เธอไม่รู้เลยหรอเช็คมือถือบ้างไหมเนี่ย -_-;”  โยซอบถามหน้ามุ่ย
            “พวกสาวๆ เขาก็บ่นอยู่นะครับว่าพี่ปลายฝนทำไมไม่ตอบกลับไปเลย ส่งข้อความมาก็แล้ว ส่งไลน์มาก็แล้ว ส่งเมลอีกต่างหาก ยังไม่ตอบสักทางเลย”  ดงอุนพูดเสริม
            “อ้าว! ฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลย ขอโทษนะ” 
            ทำไมฉันไม่รู้เรื่องเลยนะ ฉันก็นึกน้อยใจอยู่เป็นอาทิตย์ๆ ว่าพวกเขาไม่สนใจฉัน ที่ไหนได้ฉันเองต่างหากที่เป็นฝ่ายทิ้งพวกเขาเอง U_U
            “อ๋อ เรื่องนั้นต้องถามคุณอธิสนะ เพราะว่ามือถือของปลายฝนเสียเขาก็เลยอาสาเอาไปซ่อมให้”  แม่บอกขณะที่กำลังยกน้ำมาเสริฟ
            “อ้าว เสียตอนไหนอ่ะคะแม่ ฝนไม่เห็นรู้เลย”
            “เขาบอกว่าตอนที่โดนยิงน่ะลูก”
            เออ...มิน่าถึงรู้สึกเบื่อๆ ที่แท้ไม่มีมือถือเล่นนี่เอง เพิ่งจะรู้ตัวนะเนี่ยอยู่มาได้ไงวะ -_-;
            “แล้วนี่...พวกนายมากันแค่ 3 คนหรอ ปกติเห็นออกงานทีต้องครบ 6 คนไม่ใช่หรอ”
            “ที่จริงก็มาครบนะ แต่จุนฮยองมันรับไม่ได้ที่โดนค้นของก็เลยขอกลับก่อน ฮยอนซึงก็เลยกลับไปเป็นเพื่อนจุนฮยองน่ะ”  ดูจุนบอก ฉันเลยเงียบรอฟังต่อเพราะว่ายังมีอีกคนที่เขาไม่ได้เอ่ยถึง...
            ~...Good luck baby Good luck to you...~
            ระหว่างที่ฉันกำลังรอฟังอย่างใจจดใจจ่อ โทรศัพท์ของดงอุนก็ดังขึ้น เขากดรับสายแป็บหนึ่งก่อนจะวางสายไป
            “คุณมินนาโทรตามแล้วอ่ะครับ” 
            “งั้นพวกฉันไปทำงานก่อนนะ วันนี้มีอัดรายการตั้ง 3 ที่แน่ะ”  ดูจุนบอก
            “อ๋อ...อื้ม ฉันจะรอดูนะ ^^”
            “โอเค...ลานะครับ”  ประโยคสุดท้าย ดูจุนหันไปบอกแม่พร้อมกับโค้งตัวลงก่อนพวกเขาทั้ง 3 คนจะออกไป
            “เพื่อนที่เล่าให้ฟังหรอลูก”
            “ค่ะแม่”
            “พวกเขาเป็นคนดีจังนะ โชคดีจริงๆ ที่ลูกได้รู้จักพวกเขา”
            “นั่นสิคะ...”
            “งั้นคืนนี้นัดพวกเขามากินข้าวบ้านเราสิ จะได้ฉลองที่ลูกได้ออกจากโรงพยาบาลด้วย ดีไหมจ้ะ ^_^”
            “จะดีหรอคะ พวกเขาทำงานมาทั้งวันคงเหนื่อยน่าดูเลย”
            “ลองชวนก่อนสิจ้ะ ^_^”
            เพราะฉันอิดออดไม่ยอมชวนสักที คุณแม่สุดที่รักยิ่งก็เลยเป็นคนออกปากชวนด้วยตัวเอง คราวนี้ไม่มีใครกล้าปฏิเสธแน่ แม้กระทั่งคุณมินนาที่เป็นผู้จัดการวงเองก็ไม่กล้า...แม่ฉันน่ากลัวกว่าที่ใครๆ คิดนะจะบอกให้ -_+
            พวกเขามาถึงบ้านฉันก็ปาไป 2 ทุ่ม พ่อของฉันรีบทำงานก็เลยขอกินข้าวไปก่อนแล้วตั้งแต่หนึ่งทุ่ม ตอนนี้มีแค่ฉัน คุณแม่ แล้วก็คุณอธิสที่หิ้วท้องรอพวกเขาอยู่
            การมาของพวกเขาครั้งนี้ ฉันรู้สึกตื่นเต้นกว่าครั้งไหนๆ อาจจะเป็นเพราะบรรยากาศที่ไม่คุ้นเคยล่ะมั้ง ปกติก็จะเจอกันแค่ที่หอพักแต่นี่พวกเขามาที่บ้านของฉันเลยอ่ะ >.<
            “ขอโทษนะคะที่มาช้า กว่าจะออกมาจากสตูได้ก็ลำบากเอาเรื่องน่ะค่ะ แฟนคลับเขาตามไปเยอะจริงๆ”  คุณมินนาออกปากทันทีที่ลงมาจากรถตู้
            “ไม่เป็นไรค่ะ ^_^”  แม่ตอบรับอย่างยินดีปรีดาก่อนจะพาบีสท์ทั้ง 6 คนและคุณมินนาเข้ามาในห้องอาหารที่ถูกจัดไว้อย่างหรูหราและน่ารับประทานตามสไตล์คุณหญิงแม่ของฉัน =_=
            เราลงมือกินกันไปเรื่อยๆ โดยมีแม่ของฉันคอยถามเรื่องต่างๆ เกี่ยวกับฉันตอนอยู่ที่เกาหลีจากบีสท์ตลอดเวลาจนฉันสำลักออกมาหลายต่อหลายครั้งกับการบอกเล่าของพวกเขา (ฉันรู้แล้วว่าทำไมแม่ถึงอยากชวนเพื่อนๆ เล่านี้ของฉันมาที่บ้าน อยากรู้เรื่องฉันนี่เอง -_-;)
            และที่ฉันสำลักเป็นพักๆ ตลอดเวลาที่พวกเขาเล่า ไม่ใช่ว่าเขาเล่าวีรกรรมทั้งหมดของฉันให้แม่ฟังหรอกนะ แต่เพราะว่าพวกเขาโกหกกันแบบหน้าตายเลยน่ะสิ พวกเขาโกหกว่าฉันไปทำงานพาร์ทไทม์ในบริษัทของเขาและอะไรต่อมิอะไรที่ดีจนเกินจะบรรยาย ถึงมันจะแตกต่างจากที่ฉันได้เผชิญมามาก แต่ฉันก็รู้สึกขอบคุณที่พวกเขาไม่พูดให้แม่ฉันไม่สบายใจไปมากกว่านี้
            มิน่าล่ะถึงได้เป็นดารากัน...ไอ้เรื่องโกหกเนี่ย เนียนเป็นบ้าเลย -_-
            จากที่ฉันจับใจความการพูดคุยได้ บีสท์ได้รับเลือกเป็นพรีเซ็นเตอร์สินค้าตัวหนึ่งเลยบินมาถ่ายโฆษณาพร้อมกับโปรโมทมินิอัลบั้มใหม่ที่ประเทศไทย แต่เสียงดายที่เพื่อนวง Lusty ไม่ได้มาด้วย อดเม้าท์มอยกันเลย
            ในการสนทนาที่สนุกสนานบนโต๊ะอาหาร ดูเหมือนจะมีเพียงคุณอธิสกับกีกวังเท่านั้นที่เงียบ ไม่ยอมคุยกับใครและไม่รับมุขใดๆ ของเพื่อนที่เล่นกันเลย ตั้งแต่เราเจอกันฉันยังไม่ได้เห็นรอยยิ้มที่สดใสจนโลกละลายของกีกวังเลย...เหมือนโลกนี้มันมืดมิดลงยังไงบอกไม่ถูกแฮะ
            เฮ้ย! เป็นเอามากแล้วนะยัยปลายฝน!U_U ที่ฉันหวั่นไหวแบบนี้เพราะว่าเขายังไม่มีแฟนคนเดียวในวงรึไงนะ? (กับคนอื่นเป็นไปไม่ได้ไง =_=;)
            “ฝน...ปลายฝน!!”  เสียงแม่ดังเข้ามาในภวังค์ที่กำลังเพ้อตอนใกล้ดึกของฉัน
            “คะ...ค๊ะ?”  ฉันรับคำหลังจากสะดุ้งหน่อยๆ เพราะความดังของเสียงที่ถูกเรียก ตอนนี้ฉันกลายเป็นเป้าสายตาของทุกคนบนโต๊ะอาหารซะแล้ว U_U;
            “เธอมองกีกวังทำไม?...อ่านกินเพื่อนฉันหรอ -_-”  จุนฮยองทักขึ้นมาเป็นคนแรก พร้อมกับสายตาไม่ไว้วางใจอย่างที่สุด ไอ้!!...เฮ้อ คิดคำด่าไม่ออก T^T
            “ฉะ...ฉันก็มองไปเรื่อยเปื่อย ไม่ได้เจาะจงมองใครสักหน่อย -///-”
            “เอ๊ะๆ หน้าอมชมพูขึ้นมาแล้วอ่ะ กิ้วๆ”  โยซอบแซวผสมโรงขึ้นมาอีก ส่วนแม่ก็มัวแต่ยิ้มจนตาแทบจะปิดลงมาอยู่แล้ว แม่...เขากำลังแกล้งลูกแม่อยู่นะไม่คิดจะปกป้องเลยเร๊อะ!T////T
            “พี่สองคนนี้สนิทกันที่สุดแล้วล่ะครับคุณแม่ ที่จริงว่าจะเชียร์ให้คู่กันซะเลย ^^”  ดงอุนชงต่ออย่างเข้มข้น Y_Y
            “ก็พวกแกมัวแต่ติดแฟนนี่หว่า ไปไหนมาไหนก็โยนให้ฉันตลอด”  กีกวังพูดแย้งขึ้นมาบ้าง นี่เป็นประโยคแรกที่เขาพูดตั้งแต่เข้ามาในบ้านฉันเลย แต่คำพูดของเขามันทำให้เจ็บจี๊ดขึ้นมาถึงก้านสมองเลยทีเดียว งั้นที่ผ่านมาที่เขาตามมาอยู่เป็นเพื่อนในป้ายรถเมล์ ตามไปซื้อของด้วย ตามไปช่วยฉัน แล้วก็อะไรต่อมิอะไรที่เขาทำ มันเป็นเพราะว่าเพื่อนเป็นคนโยนหน้าที่ให้ทั้งหมดงั้นหรอ?
            ฉันก็นึกเข้าข้างตัวเองเป็นเรื่องเป็นราวว่าเขาก็สนใจฉันอยู่ถึงช่วยฉันสารพัด! ที่ไหนได้ฝันกลางวันชัดๆ!
            “อะเอ่อ...ได้ยินว่าวันนี้คุณแม่ทำขนมไทยไว้ให้พวกเราชิมเองเลยหรอครับ”  ฮยอนซึงพูดขึ้นมาทำลายความเงียบที่กลายเป็นความอึดอัดซึ่งเกิดขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจหลังจากที่กีกวังพูดจบ
            “ใช่จ้ะ แม่ลงมือทำสุดฝีมือเลยนะ ลองเอามาชิมเลยไหม” 
            “ดีเลยครับ งั้นเดี๋ยวผมไปช่วยยกมานะครับ”  ฮยอนซึงอาสาเป็นคนแรก
            “ผมไปด้วยครับ ^O^”  โยซอบอาสาเพิ่มอีก
            “งั้นผมด้วยแล้วกันครับคุณแม่ ^^”  ดงอุนก็เอาด้วยอีกคน
            สรุปคือตามแม่ฉันไป 3 เหลืออสูรตัวร้ายไว้กับฉันอีก 3 รวมคุณอธิสเป็น 4 ส่วนคุณมินนาออกไปรับโทรศัพท์ได้สักพักแล้วแต่ยังไม่กลับเข้ามา
            “ฉัน...ขอไปกินยาหลังอาหารแป๊บนึงนะ”  ฉันบอกแล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้ทันทีโดยไม่รอให้เพื่อนร่วมโต๊ะได้โต้ตอบอะไรกลับมา
            โว้ยยยย!!!! ทำไมมันรู้สึกแบบนี้วะ! มันเหมือนโดนตีแสกหน้ายังไงไม่รู้อ่ะ ‘...ไปไหนมาไหนก็โยนให้ฉันตลอด’ งั้นหรอ? จะมากไปแล้ว! ถ้าไม่อยากไปก็ไม่ต้องไปสิ จะฝืนไปกับฉันทำไม >_<!
            “เฮ้อ...”  ฉันถอนหายใจกับบ่อปลาคาร์ฟขนาดใหญ่ที่พ่อเลี้ยงไว้กลางห้องโถงของบ้าน ปกติจะเห็นเป็นสระว่ายน้ำใช่ไหมคะแต่บ้านฉันเป็นบ่อปลานะ ^^ (ยังมีอารมณ์อวด =_=)
            “อ้าว!”  อยู่ๆ เสียงนี้ก็ดังขึ้นมาฉันเลยรีบหันควับไปมอง ที่ตกใจไม่ใช่เพราะอะไร แต่เพราะเจ้าของเสียงนั้นคือกีกวัง
            “โทษที ฉันไม่นึกว่าเธอจะอยู่ตรงนี้”  กีกวังพูดแล้วทำท่าจะเดินกลับไปในห้องอาหาร
            “เดี๋ยว!!!”  ฉันเรียกกีกวังเอาไว้ เขาหยุดฝีเท้าลงแล้วแต่ยังไม่หันกลับมาหาฉัน
            “นายเป็นอะไรของนาย”
            “ไม่ได้เป็นอะไรนี่”
            “โกหก!”
            “ก็แล้วแต่จะคิด...”
            “ทำไมนาย...เปลี่ยนไปแบบนี้ บอกฉันทีว่ามันเกิดอะไรขึ้น!”
            ฉันกำหมัดตัวเองแน่น สายตาเพ่งมองไปที่แผ่นหลังของผู้ชายที่เคยมีรอยยิ้มที่สดใส อบอุ่น และแสนจะใจดี ที่ผ่านมาฉันคิดว่าฉันรู้จักเขาในระดับหนึ่งแล้ว แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าฉันรู้จักเขาน้อยเหลือเกิน...
            กีกวังไม่ตอบคำถามของฉัน เขาเอาแต่เงียบและเงียบ...การเงียบมันไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลยนะกีกวัง แค่นายบอกฉันมาว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมท่าทางของหลายๆ คนมันไม่เหมือนเดิมหรือว่าจะเกิดเรื่องระหว่างที่ฉันได้รับบาดเจ็บจริงๆ แล้วมันเรื่องบ้าบออะไรกันล่ะทำไมไม่พูด!!!
            “ไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้นแหละ แค่ฉันรู้สึกว่า...เราควรจะเว้นช่องว่างระหว่างกันบ้างเท่านั้นเอง”
            “อ๋อ...เว้นช่องว่าง!! ใช่สิ! นายมันซุป’ตาร์ดังคับฟ้านี่ คงไม่อยากมายุ่งกับผู้หญิงธรรมดาอย่างฉันหรอก!!”
            “ไม่ใช่อย่างนั้น เธอไม่เข้าใจ!”  กีกวังหันกลับมาคุยกับฉันตรงๆ
            “ก็พูดให้ฉันเข้าใจสิ”
            “เฮ้อ...”  กีกวังถอนหายใจออกมายาวๆ แล้วเดินเข้ามาหาฉัน
            “ฉันจำเป็นต้องทำแบบนี้...เพื่อเธอ” 
            “ว่าไงนะ!” 
            ยิ่งเขาพูดฉันยิ่งงง ทำเย็นชาแบบนี้มันช่วยอะไรฉันได้ มันช่วยให้ฉันอารมณ์เดือดง่ายขึ้นซะมากกว่า
            “ขอร้องเถอะ...อย่าทำให้ฉันลำบากใจเลย”  กีกวังบอก แววตาของเขาฉายแววเจ็บปวดบางอย่างออกมา ถึงฉันจะรู้ว่าเขากำลังเจ็บปวดอยู่ แต่ฉันก็ไม่รู้อยู่ดีว่าเรื่องอะไร
            “เธอควรจะมีชีวิตที่ดีและปลอดภัยกว่านี้ ไม่ใช่ต้องมาโดนถ่วงลง...เพราะฉัน”
            “นี่นายพยายามจะพูดอะไรกันแน่...”
            “ฉัน...ขอโทษนะ...”  กีกวังบอกพร้อมๆ กับจับมือฉันขึ้นไปกุมไว้ทั้ง 2 ข้างและบีบมันไว้แน่น  “ขอโทษจริงๆ สำหรับทุกๆ อย่าง”
            “กีกวัง...นายเป็นอะไร”
            “ฉันผิดเอง ฉันขอโทษ”  กีกวังเอาแต่พร่ำบอกคำขอโทษกับฉันโดยไม่สนใจจะตอบคำถาม เขามาขอโทษฉันทำไม เขาไม่ได้ทำอะไรผิดต่อฉันสักหน่อย
            ใครกันที่ทำให้กีกวังเป็นแบบนี้ หรือว่า...คุณอธิส!
 
 
 
 
***********************************
อัพอีกตอนจ้า ^O^
ฝากติดตามด้วยนะคะ 
หวังว่าคงจะเจอรีดเดอร์ที่น่ารักในตอนหน้านะจ้ะ ^_^
***********************************