[B2ST/Beast] Dream Story รักนี้ให้นาย...เจ้าชายอสูร

 

Episode 6 Lie Lover

:: Chapter 13 ::

 

            “แน่ะ! สองคนนั้นทำไรกันน่ะ ^O^”  อยู่ๆ เสียงของโยซอบก็ดังขึ้น ทำให้ฉันกับกีกวังรีบผละออกจากกันทันที แต่เพราะคราวซวยของฉันแท้ๆ ทำให้ลื่นเกือบตกบ่อปลา แต่โชคดีที่กีกวังคว้าแขนของฉันได้ทัน แต่...

            “เฮ้ย!”

            ตูมมม!!!

            ถึงจะคว้าทันยังไงก็ตกลงไปด้วยกันอยู่ดีเพราะกีกวังก็คงจะลื่นเหมือนกัน =_=;

            “อ้าวเฮ้ย!! โทษทีๆ”  โยซอบวิ่งมาดูฉันกับกีกวังที่ขอบบ่อ

            “เธอเป็นไรไหม”  กีกวังรีบลุยน้ำมาหาฉันทันทีเพราะว่าฉันลุกไม่ขึ้น บ่อปลานี่ลึกประมาณเอวฉันเวลานั่งคอของฉันมันเลยปริ่มๆ อยู่เหนือน้ำเล็กน้อยเท่านั้น

            “ฉันปวดแผลอ่ะ ลุกไม่ไหว”  ฉันบอก กีกวังจึงเข้ามาพยุงฉันให้ลุกขึ้นจากบ่อ แต่วันนี้ฉันใส่เสื้อสีขาว ชุดชั้นในสีชมพูโอรสของฉันมันเลยลอยโดดเด้งขึ้นมาอวดสายตาประชาชีอย่างไม่ได้ตั้งใจ โอ้วม่ายยย T////T

            ฉึบ!

            ฉันรีบยกมือขึ้นประสานกันที่หน้าอกทันที โยซอบกับกีกวังที่คงจะนึกขึ้นได้เหมือนกันว่าเสื้อขาวเปียกน้ำแบบนี้มันคงไม่ค่อยดีนักถ้าพวกเขาจะมอง ทั้ง 2 คนเลยหันหน้าไปมองทางอื่นอย่างรวดเร็ว ส่วนกีกวังเขาโอบฉันเอาไว้แน่นขึ้นและพยายามเอาตัวของเขามาบังฉันเอาไว้

            “แกทำอะไรของแกวะ”  กีกวังหันไปต่อว่าโยซอบแบบโกรธ

            “โทษที ฉันไม่นึกว่าจะขวัญอ่อนกันแบบนี้นี่”  โยซอบพูดหน้ามุ่ย

            “เฮ้อ...”  กีกวังพ่นลมออกมาทางปากแรงๆ

            “เกิดอะไรขึ้นครับ!”  คุณอธิสวิ่งออกมาจากห้องอาหารพร้อมกับคนอื่นๆ

            “อุ้ย! คุณหนู”  ป้าสม ป้าแม่บ้านที่คอยดูแลฉันรีบโดดลงมาในบ่อปลาทันทีที่เห็น ส่วนคุณอธิสนิ่งไปนิดหน่อยเมื่อเห็นว่ากีกวังอยู่ในบ่อปลากับฉัน ก่อนจะกระโดดลงมาบ้างแล้วถอดเสื้อสูทของเขาออกมาคลุมให้กับฉัน

            ปลาคาร์ฟสุดที่รักของพ่อคงตกใจน่าดูที่มีคนลงมาเล่นน้ำกับมันเยอะแยะแบบนี้ =_=

            “ตายแล้วๆ แผลเปียกน้ำหมดแล้ว รีบพอปลายฝนขึ้นมาเร็วเข้า!”  แม่ที่วิ่งออกมาเป็นคนสุดท้ายร้องขึ้นมาอยากตกใจ

            “สม รีบไปเอาผ้าเช็ดตัวมาเร็ว”

            “ค่ะคุณผู้หญิง”  ป้าสมรับคำก่อนจะวิ่งขึ้นไปจากบ่อตามคำสั่ง

            “ขึ้นไปกันเถอะ”  กีกวังบอก แต่คุณอธิสกลับจับต้นแขนของฉันเอาไว้

            “ผมว่า น่าจะเป็นหน้าที่ผมจะเหมาะกว่า”  เงียบกันไปพักหนึ่ง กีกวังก็ยอมปล่อยฉันไปให้คุณอธิสอย่างว่าง่าย

            “อ้าวเอ้ย!”

            “ได้ไงวะ”  เสียงสบถเบาๆ ของเพื่อนร่วมวงของกีกวังลอยมาให้ได้ยินนิดหน่อยในระหว่างที่เขาดันตัวเองขึ้นจากบ่อ

            “ขออนุญาตนะครับ”  คุณอธิสอุ้มฉันลอยสูงขึ้นจากน้ำแล้วพาขึ้นจากบ่อปลาอย่างง่ายดาย ฉันถูกพาขึ้นมาบนห้องโดยมีแม่ คุณอธิสและน้องนิดหน่อย เด็กรับใช้ของบ้านที่ตามขึ้นมาช่วยอีกคน

            คุณอธิสวางฉันลงบนเตียงอย่างเบามือ แล้วขอตัวออกไปข้างนอกทันที...แต่ฉันยังติดใจเรื่องที่กีกวังเปลี่ยนไปไม่หายเพราะเขาจริงๆ รึเปล่าที่ทำให้กีกวังพยายามตีตัวออกห่างฉัน!

            “เดี๋ยวค่ะ ฉันมีเรื่องจะถาม” 

            “แล้วค่อยคุยนะลูกเปลี่ยนเสื้อผ้าทำแผลก่อน เดี๋ยวแผลติดเชื้อ”  แม่ห้ามขณะเตรียมข้าวของสำหรับทำแผลให้ฉัน

            “ผมจะรออยู่ข้างล่าง ถ้าคุณหนูเรียบร้อยเมื่อไหร่แล้วค่อยให้เด็กมาตามผมก็ได้ครับ”  เขาบอกแค่นั้นแล้วปิดประตูลงทันที

            ฉันอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าและทำแผลใหม่อย่างรวดเร็ว ที่จริงมันรู้สึกแสบๆ ชอบกล ใจจริงฉันอยากนอนพักบนห้องต่อ แต่ถ้าวันนี้ฉันไม่ได้ถามคุณอธิสให้รู้เรื่องฉันคงนอนไม่หลับแน่

            “คุณหนูจะไปไหนคะ”  น้องนิดหน่อยถามเมื่อฉันจะลุกออกไป

            “ไปหาคุณอธิส”

            “เขากลับไปแล้วล่ะค่ะ”

            “อ้าว ไหนเขาบอกว่าจะอยู่รอฉันไง”

            “คุณผู้หญิงให้เขากลับไปเองแหละค่ะ ท่านอยากให้คุณหนูพักผ่อน”

            “โธ่...”  ฉันถอนหายในออกมาเฮือกใหญ่ แล้วทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงตามเดิม

            “แต่สุดหล่อที่ตกลงไปในบ่อปลากับคุณหนูยังไม่กลับนะคะ อิอิ”  น้องนิดหน่อยพูดไปบิดตัวไปแบบเขินๆ  “คนอะไรไม่รู้หล่อก็หล่อ ล่ำก็ล่ำ หน้าหม่ำ...เอ่อ น่า...รักดีนะคะ ^///^;”

            “เขายังไม่กลับจริงหรอ?”

            “จริงค่ะ เขาอาบน้ำแต่งตัวอยู่ที่ห้องรับรองแขกชั้นสอง” 

            พอฟังนิดหน่อยพูดจบ ฉันก็รีบเดินลงไปที่ชั้น 2 ทันที (ห้องฉันอยู่ชั้น 3 ค่ะ) ก็เห็นป้าสมกำลังหอบเสื้อผ้าไปที่ห้องนั้นพอดี

            “ป้าสม จะเอาชุดไปให้เพื่อนฝนหรอคะ”

            “ใช่ค่ะ”

            “งั้นฝนเอาเข้าไปเองค่ะ”

            “แต่...”

            “เอาเถอะค่ะ เขาเป็นเพื่อนฝนนะ”  ฉันบอกแล้วแย่งชุดมาถือไว้เอง

            “ก็ได้ค่ะ ต้องการอะไรก็โทรเรียกได้เลยนะคะ”

            “ได้ค่ะ ^^”

            ฉันหอบเสื้อผ้าเดินเข้าไปในห้อง แต่ไม่ใครในนั้นเลยนอกจากเสียงน้ำที่ตกกระทบพื้นในห้องน้ำ เขาคงกำลังอาบน้ำอยู่ -..- …ฉันว่าแล้วค่อยเข้ามาใหม่ดีกว่า

            แกร็ก...แอ๊ดดดด

            ระหว่างที่ฉันถอดใจจะเดินออกนอกห้อง กีกวังก็เดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับชุดคลุมอาบน้ำสีขาว โชว์แถงอกล่ำๆ -.,- เอ่อ...แผงอกกว้างของเขา กรี๊ด...ยัยนิดหน่อยคำพูดของเธอมันติดหูจนฉันเผลอเอามาพูดด้วยเลยเห็นไหม >.,<!

            “เฮ้ย! เธอเข้ามาได้ไงเนี่ย!”  กีกวังร้องออกมาทันทีที่เปิดประตูออกมาเห็นฉัน เขากระชับเสื้อคลุมให้มิดชิดมากขึ้นโดยที่ยังคงยืนอยู่หน้าห้องน้ำไม่ยอมขยับไปไหน

            เฮ้ๆ ฉันไม่กระทำชำเรานายหรอกน่า ทำยังอย่างกับนางเอกละครเจอพระเอกบุกเข้ามาในห้องนอนยังงั้นแหละ -_-;

            “ฉันแค่เอาเสื้อผ้ามาให้ เป็นของพ่อฉันเอง นายน่าจะใส่ได้นะ”  ฉันยื่นเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงขายาวสีดำของพ่อให้เขา แต่เขาก็ยังไม่ยอมเข้ามาเอา เอ่อ...นี่เขากลัวฉันจริงๆ ใช่ไหมเนี่ย U_U;

            “โอเค ฉันวางไว้ตรงนี้นะ ไปล่ะ”  ฉันวางชุดเอาไว้บนโซฟาใกล้ๆ แล้วหมุนตัวมาที่ประตู

            “ขอบใจนะ”  กีกวังพูดออกมาเบาๆ ฉันแอบยิ้มคนเดียวในขณะที่ยังหันหลังให้เขาอยู่ก่อนจะเดินไปหมุดลูกบิด...แต่

            กึก! กึก!

            “อ้าว!”  ฉันร้องออกมาเมื่อลูกบิดมันหมุนได้แต่มันผลักไม่ออกเหมือนมีคนมาล็อกเอาไว้จากข้างนอก

            “อะไรหรอ”  กีกวังเดินเข้ามาหาฉันที่ประตู กลิ่นหอมสบู่อ่อนๆ จากตัวเขาทำให้ฉันรู้ว่าเขาอยู่ใกล้ๆ ฉันนี่เอง

            “ประตูมันล็อกน่ะสิ ล็อกได้ไงก็ไม่รู้”

            “ไหน”  กีกวังเดินเข้ามายืนข้างๆ ฉันก่อนจะหมุนลูกบิดดูบ้าง  “เหมือนล็อกจากข้างนอกเลยนะ มันผลักไม่ออกอ่ะ”

            “คิกๆๆๆ”  ระหว่างที่เรากำลังช่วยกันผลักประตูออกก็ได้ยินเสียงหัวเราะจากด้านนอก

            “ใครน่ะ! เปิดประตูให้ฉันเดี๋ยวนี้นะ”  ฉันตะโกนออกไปดังๆ เพื่อให้คนข้างนอกได้ยิน ดันทำห้องแบบเก็บเสียงอีกต่างหากจะได้ยินไหมเนี่ย

            “นิดหน่อยขอโทษนะคะ นิดหน่อยทำตามคำสั่งน่ะค่ะ”  เสียงนิดหน่อยดังลอดเข้ามาให้ได้ยินเล็กน้อย ฉันจึงพยายามเอาหูแนบกับประตูเพื่อให้ได้ยินชัดเจนขึ้น

            “ใครสั่ง!!!”  ฉันถามออกไปยังไม่จบ ก็คิดขึ้นมาได้ว่าทั้งบ้านมีใครบ้างล่ะที่จะสามารถสั่งคนในบ้านได้นอกจาก...=_=;

            “ไหนว่ามีเรื่องคุยกันไง ฉันให้เวลาคุยกัน 20 นาทีนะ เพราะว่าต้องกลับโรงแรมแล้ว”  เสียงโยซอบดังเข้ามาในห้อง

            “แล้วก็ไม่ต้องพยายามเปิดหรอก เพราะว่ากุญแจบ้านนี้ดอกใหญ่มากเสียเวลาพังประตูไปก็คงไม่มีประโยชน์”  ฮยอนซึงร้องเข้ามาอีกคน

            อ๊ากส์!!! นี่พวกนายรวมหัวกับแม่ฉันแกล้งฉันงั้นหรอ!!! ถึงฉันจำเป็นต้องรับกรรมที่ทำให้แม่ต้องเสียใจและเป็นห่วง แต่มันไม่น่าจะชดใช้แบบนี้นี่นา >_<!

            เสียงฝีเท้าหลายคู่ดังห่างออกไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเงียบกริบลง

            “อ้าวเฮ้ย!! อย่าเพิ่งไป”  ฉันร้องเรียก แต่ดูเหมือนไม่มีใครกลับมาเลยสักคน  “เฮ้!! มาเปิดประตูเลยนะ!!”

            “เหนื่อยไหม”  กีกวังถามเสียงเรียบ

            “เหนื่อยสิ”

            “งั้นก็มานั่งเถอะ แค่ 20 นาทีเอง”  กีกวังบอกแล้วชี้ไปที่โซฟา “ฉันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนแล้วกัน”

            เขาบอกแล้วถือเสื้อผ้าที่ฉันเอามาให้เข้าห้องน้ำไป ฉันมานั่งเปิดทีวีดูเพื่อฆ่าเวลาสักพักกีกวังก็ออกมาพร้อมกับเสื้อเชิ้ตที่พับแขนขึ้นมาครึ่งแขนและกางเกงสีดำที่พับขากางเกงขึ้นนิดหน่อย ฉันลืมไปว่าพ่อของฉันตัวสูงกว่าเขา แต่ขนาดใส่เสื้อผ้าที่ไม่ค่อยพอดีตัวเขากลับยังคงดูดีอย่างน่าประหลาด...

            “เฮ้อ...”  กีกวังถอนหายใจก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาตัวเดียวกันกับฉัน  “เธออยากคุยอะไรกับฉันอีก ฉันว่าเมื่อกี๊เราก็คุยกันจบแล้วนะ”

            “จบที่ไหน ยังไม่เห็นว่าจะได้คุยอะไรเลย นอกจากฟังคำขอโทษของนาย”

            “ก็นั่นเป็นสิ่งเดียวที่ฉันต้องการจะพูดนี่...”

            “งั้นนายช่วยตอบคำถามฉันได้ไหมว่านายกับคุณอธิสเป็นอะไรกัน”

            “...ก็คนรู้จักไง”

            กวนทรีนเกินไปละ =_=

            “ฉันหมายถึง เกิดอะไรขึ้นกับพวกนายสองคนต่างหาก ถ้าเกิดคราวนี้นายตอบกวนฉันอีกทีละก็...”

            “ถ้ากวนอีกทีแล้วจะทำไม?”  กีกวังหันมาถามแต่ด้วยความที่เรานั่งใกล้กัน จมูกเขาจึงเกือบจะชนแก้มฉันอย่างหวุดหวิด

            “ก็...ฉันจะไม่คุยกับนายอีกตลอดชีวิตเลยน่ะสิ”  ฉันตอบแล้วขยับตัวถอยออกมานิดหน่อย

            “ถ้างั้น ฉันจะตอบกวนเธอไปเรื่อยๆ เธอจะได้ไม่ต้องมาคุยกับฉัน”

            “อะไรนะ!”

            “ความจริง ถ้าเกิดเราไม่รู้จักกันตั้งแต่ตอนที่อยู่เกาหลี อะไรๆ อาจจะไม่เป็นแบบนี้ แล้วเธอก็คงไม่ต้องบาดเจ็บ...”

            “อะไรนะ!!! นายพูดแบบนั้นออกมาได้ยังไง งั้นที่เราได้รู้จักกันนายก็คิดว่ามันเป็นเรื่องผิดพลาดมาตั้งแต่ต้นงั้นสิ!!!”  ฉันลุกขึ้นยืนทันทีด้วยความโกรธแต่กีกวังก็ยังคงนั่งนิ่งอยู่กับที่ ไม่รู้ว่าเพราะอะไรฉันถึงได้เหวี่ยงวีนแบบนี้ คงเพราะว่าฉันกลับมาอยู่บ้านนิสัยคุณหนูเอาแต่ใจของฉันมันก็เลยออกฤทธิ์อีกครั้ง

            “ฉันคิดมาเสมอว่าการที่เราได้รู้จักกันมันเป็นเรื่องดีซะอีก แต่ที่จริงแล้วมันดีแค่กับฉันคนเดียวสินะ...นี่ฉันต้องขอโทษนายรึเปล่าที่ไปรู้จักกับนาย ไปยุ่งวุ่นวายกับชีวิตนาย!”

            “ปลายฝน...”

            “ฉันขอโทษ!! พอใจไหม! ในเมื่อพูดออกมาตรงขนาดนี้แล้วฉันคงไม่หน้าด้านพอไปเจอนายอีกแล้วล่ะ ขอบใจนะสำหรับทุกอย่างที่นายเคยช่วยฉัน!”  ฉันพูดแล้วเดินไปที่ประตูอย่างรวดเร็ว แต่ก็ไม่ทันเพราะกีกวังเร็วกว่า เขาคว้าข้อมือของฉันเอาไว้ได้

            “เธอเข้าใจผิดไปใหญ่แล้ว”

            “ฉันว่าฉันเข้าใจหมดทุกอย่างแล้วนะ ปล่อย!”  ฉันพูดพร้อมกับบิดข้อมือตัวเองสุดแรง แต่มันก็ไม่หลุดออกมาจากมือของกีกวังเลย

            “เธอยังไม่ได้ฟังฉันไม่จบเลยนะ ฉันจะบอกว่าถ้าเราไม่รู้จักกันเธอก็คงไม่ต้องมาบาดเจ็บ...เพราะฉัน”

            “จะเป็นเพราะนายได้ยังไง ในเมื่อทุกเรื่องๆ ที่เกิดขึ้นมันเป็นเพราะว่าฉันรนหาที่เองต่างหาก นายเองด้วยซ้ำที่คอยตามช่วยฉัน”

            “เธอไม่ต้องพูดให้ฉันรู้สึกดีขึ้นมาหรอก ยังไงๆ ความผิดที่ฉันทำไว้กับเธอมันก็ไม่หายไป...”

            “ความผิดอะไร นายทำผิดอะไรไว้กับฉันนักหนาหรือไง”

            “ใช่...เธอเกือบตายก็เพราะฉัน!”

            “เกือบตาย...ตอนไหน”

            “ช่างเถอะ ฉันไม่อยากพูดถึงมันอีก”  กีกวังปล่อยมือของฉันเป็นอิสระ แล้วเดินกลับไปนั่งที่โซฟาตามเดิม แต่ฉันก็ตามไปอย่างไม่ลดละเพราะเราต้องคุยกันให้มันรู้เรื่อง!

            “อีกหน่อยจะครบยี่สิบนาทีแล้ว เดี๋ยวพวกนั้นคงมาเปิดประตูให้แล้วล่ะ”

            “ไม่ค้องมาเปลี่ยนเรื่อง นายยังไม่ได้บอกฉันเลยว่ามันเกิดขึ้นตอนไหน ตอนที่ฉันถูกยิงใช่ไหม?

            “ฉันไม่อยากพูดถึงมันอีก!”

            “ขอร้องล่ะ นายอย่าเป็นแบบนี้เลย ฉันรู้สึกแย่มากเลยนะที่นายทำตัวห่างเหินกับฉันแบบนี้ อยู่ที่โน่นนายเป็นเพื่อนคนที่ 3 ที่ฉันรู้จักและรู้สึกดีด้วย เพราะฉะนั้นฉันไม่อยากให้เพื่อนของฉันเป็นแบบนี้”

            “ถ้าเกิดฉันเป็นเพื่อนเธอจริงๆ เธอก็อย่าพยายามให้เพื่อนของเธอพูดถึงเรื่องที่ทำให้เจ็บปวดสิ”  กีกวังพูดเสียงเย็นๆ จนฉันขนลุกซู่ไปทั้งตัว ใจมันเบาหวิวแปลกๆ เมื่อคิดว่าการที่เขาได้รู้จักกับฉันมันเลวร้ายจนเขาไม่อยากพูดถึงเชียวหรือ?

            “ฉันทำให้นายต้องเจ็บปวดขนาดนั้นเลยหรอ...สำหรับนาย การได้รู้จักฉันมันทำให้นายเจ็บปวดมากเลยใช่ไหม”

            “...”

            “งั้นก็โอเค...ฉันจะไม่ทำให้นายต้องเจ็บปวดอีก”  ฉันพูดแล้วลุกขึ้นจากโซฟา ม่านน้ำตาเริ่มรื้อมาคลอๆ ทำให้ภาพตรงหน้าพร่ามัวไปหมด

            ฉันทำให้เขาต้องเจ็บปวดขนาดที่เขาไม่ยอมพูดถึงมัน แถมยังโกหกเขาสารพัดจนเขากลายเป็นคนโง่ก็หลายครั้ง...มันไม่แปลกที่เขาจะไม่อยากยุ่งกับฉันอีก

            ตึก!

            “โอ้ย!”  อยู่ๆ ขาของฉันก็ไปชนเข้ากับโต๊ะเตี้ยๆ ที่ตั้งเข้าชุดกันกับโซฟา มันเจ็บจี๊ดจนฉันล้มไปนั่งกับพื้น น้ำตาที่กลั้นเอาไว้เมื่อครู่พรั่งพรูออกมาอย่างไม่ขาดสาย

            มันเจ็บมากจริงๆ...ใจของฉัน มันเจ็บมากเหลือเกิน

            “ปลายฝน...เจ็บมากไหม!”  กีกวังเข้ามานั่งลงข้างๆ แล้วจับขาของฉันไปดู

            “ไม่ต้องมายุ่งกับฉันหรอก!”  ฉันดึงขาตัวเองกลับแล้วกุมบริเวณที่เจ็บแน่น ความรู้สึกปวดเริ่มลดลงแล้ว ตอนนี้เหลือแค่อาการปวดตุบๆ แล้วก็บวมขึ้นนิดหน่อยเท่านั้น

            “ไม่หักใช่ไหม”  กีกวังถาม น้ำเสียงของเขายังคงฟังดูเป็นห่วงเป็นใยเหมือนเดิมอย่างที่เขาเคยเป็น อย่าทำตัวแบบนี้กับฉันอีกได้ไหม จะเย็นชาก็เย็นชาให้ได้ตลอดสิกีกวัง

            “แน่นอน แต่เรื่องบวมกับรอยช้ำเนี่ย...ไม่แน่”  ฉันพูดประโยคที่คุ้นเคยออกมาพร้อมกับน้ำตาที่ยังไหลออกมาอาบแก้ม

            ใช่แล้ว...มันเป็นประโยคที่ฉันเคยพูดตอนที่ฉันไปเจอเขาที่หอครั้งแรก...ตอนนั้นเขาทั้งสดใสและอบอุ่นซึ่งต่างจากตอนนี้มาก กีกวังซึ่งเหมือนจะจำประโยคนี้ได้ก็นิ่งไปสักพักก่อนจะพยุงฉันให้ลุกขึ้นยืน

            “...ลุกขึ้นไปนั่งดีๆ ก่อน” 

            “ไม่ ปล่อยฉันไว้อยู่ตรงนี้แหละ”

            “นี่ปลายฝน เมื่อก่อนเธอไม่เห็นดื้อแบบนี้เลยนะ”

            “เมื่อก่อนนายก็ไม่ได้เย็นชากับฉันแบบนี้เหมือนกัน!” 

            ฉันไม่ได้ต้องการอะไรเลยกีกวัง ฉันแค่ต้องการให้นายมีรอยยิ้มที่สดใสแบบเดิมเท่านั้นเอง ฉันมองเขาและคิดประโยคนี้ในใจ...รอยยิ้มที่สดใสของเขา ตอนนี้ฉันต้องการมันที่สุด

            “เฮ้อ...ลุกขึ้นเถอะ”

            “ไม่!”

            “ลุกขึ้น!”

            “ไม่! เฮ้ย!”  ฉันร้องสุดเสียงเมื่ออยู่ๆ เขาก็อุ้มฉันจนตัวลอยก่อนจะวางลงบนโซฟา ส่วนเขาหลังจากที่ทิ้งฉันลงมานั่งแล้ว เขาก็ยังคงยืนจ้องฉันอยู่ที่เดิม

            “ฉันบอกว่าไม่อยากมานั่งตรงนี้ไง...อุ๊บ!”

            อยู่ๆ กีกวังก็ก้มลงมาประกบริมฝีปากอิ่มของเขาเข้ามาที่ริมฝีปากของฉันอย่างรวดเร็ว ฉันพยายามขัดขืนโดยการผลักไปที่หน้าอกของเขาแรงๆ แต่มันก็ไม่ได้ผล เขายิ่งออกแรงกดมาที่ริมฝีปากรุนแรงยิ่งขึ้น มือหนาจับมือของฉันกดเอาไว้กับพนักโซฟา ยิ่งฉันขัดขืนเขายิ่งบดเบียดริมฝีปากของฉันร้อนแรงมากขึ้น ตัวของฉันเอนไปพิงพนักด้านหลังด้วยแรงกดของเขา

            สักพักจากจูบที่ร้อนแรงกลายมาเป็นจูบที่อ่อนโยนมากขึ้นแต่ทว่าหนักหน่วงและลึกล้ำ แผงอกกว้างของเขาโถมลงมาที่ตัวฉันจนฉันเอนลงไปนอนบนโซฟา ศีรษะหนุนกับที่พักแขน กีกวังถอนจูบออกแป็บนึงเพื่อให้ฉันหายใจก่อนจะประกบริมฝีปากลงมาอีกครั้ง ครั้งนี้อ่อนโยนและนุ่มละมุมจนฉันยิ่งเคลิ้มไปกับเขามากขึ้น เขาปล่อยมือที่จับแขนฉันเมื่อครู่มารวบเอวของฉันแทนทำให้ร่างของเราสองคนแนบชิดกันยิ่งขึ้น ความอบอุ่นจากตัวเขาแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายของฉันจนรู้สึกร้อน

 

 

 

 

**************************************

อัพแล้วน้าาาาาา >/////<

ส่งความฟินมาให้เบาๆ กับเวลา ตี 1 ครึ่ง อิอิ

ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ ^O^

**************************************