[B2ST/Beast] Dream Story รักนี้ให้นาย...เจ้าชายอสูร

 
Episode 6 Lie Lover
:: Chapter 5 ::
 
            ในที่สุดเดวิลก็แพ้เอนเจิล ^_^ ฉันกลับมาที่หอบีสท์อีกครั้งใน 2 วันถัดมา ที่บอกว่าเดวิลแพ้เพราะวันนี้ฉันตั้งใจว่าจะเอาต่างหูมาคืน แล้วจะเอาของอย่างอื่นไปแทน...(ถึงเอนเจิลจะชนะ แต่รู้สึกว่าเดวิลก็ยังไม่ลดหายตายจากไปสินะ Y_Y;)
            โชคดีที่กีกวังโทรเรียกฉันมาทำความสะอาดได้ทันเวลา ฉันยังคิดไม่ตกเลยว่าจะหาวิธีไหนมาเป็นข้ออ้างเพื่อให้เข้าห้องนี้ได้อีก วันนี้ฉันต้องรีบปฏิบัติการให้เสร็จจะได้ปิดจ็อบสักทีเพราะเหลือเวลาอีกแค่ 3 วันกล้องของฉันก็จะถูกขายทอดตลาดแล้ว >.<!
            “ฉันว่าฉันไม่ได้ถอดเรี่ยราดที่ไหนนะเว้ย ก็อยู่ในห้องน้ำเนี่ย”  เสียงของจุนฮยองดังลอดออกมานอกห้องจากประตูที่แง้มเอาไว้
            “แกไปถอดไว้ที่ไหนรึเปล่า”
            “เปล่านะ ฉันจะถอดของสำคัญขนาดนั้นพร่ำเพรื่อได้ไง อีกอย่างแกเห็นฉันเคยถอดไว้ที่ไหนไหมล่ะ”
            ของสำคัญของจุนฮยองงั้นหรอ -_-? อยู่ๆ ฉันก็ล้วงเข้าไปจับต่างหูของจุนฮยองที่อยู่ในกระเป๋าอย่างไม่รู้ตัว เขาหานี่อยู่รึเปล่านะ!
            “เออ จริงว่ะ”  คู่สนทนาของจุนฮยองพูดอย่างติดได้
            “ฉันว่ามันต้องติดอยู่กับเสื้อที่ฉันถอดไว้ในห้องน้ำนั่นแหละ เพราะว่าวันนั้นตอนถอดเสื้อฉันรู้สึกว่ามันเกี่ยวต่างหูของฉันนิดหน่อยด้วยมันต้องหลุดไปตอนนั้นแน่ๆ”
            นั่นไง...ชัดเลย เขากำลังหาต่างหูนี่จริงๆ ด้วย U_U;
            “อ้าว มาแล้วหรอ”  ดูจุนทักเมื่อเปิดประตูออกมาแล้วเจอกับฉัน เกือบจะฟาดหน้าฉันอยู่แล้วนะดูจุน =_=
            “อืม”  ฉันพยักหน้ารับ รู้สึกว่าวันนี้ห้องวุ่นวายเป็นพิเศษ สงสัยอยู่กันครบทีมแหงๆ ถึงฉันจะทำงานที่ต้องคลุกคลีกับการเจอดารานักร้องบ่อยๆ ก็เถอะ แต่เจอตัวเป็นๆ กระทบไหล่แบบนี้ก็รู้สึกตื่นเต้นอยู่เหมือนกันนะ >.<//
            “เข้ามาสิ”  ดูจุนพาฉันเข้าไปในห้อง ในนี้อยู่กันครบทีมจริงๆ แต่ขาดกีกวังเท่านั้นเอง
            “ถ้าฉันไม่เจอของขวัญต้อง!...” 
            “เฮ้ย! มีแขก”  ดูจุนร้องปรามขณะที่จุนฮยองกำลังบ่นอย่างเอาเป็นเอาตาย จุนฮยองหยุดพูดอย่างทันทีทันใด เมื่อกี๊ใครได้ยินคำว่า ‘ของขวัญ’ เหมือนฉันบ้าง คงไม่ใช่คนที่เขาชอบเดินไปไหนมาไหนด้วยหรอกนะ
            เริ่มได้กลิ่นตุๆ -..-
            “มาแล้วหรอ ^^”  ดงอุนยิ้มต้อนรับฉันอย่างยินดี จะใช้งานฉันล่ะสิถึงได้ยิ้มหวานขนาดนั้นน่ะ =_=
            “เริ่มตรงไหนก่อนก็ได้นะ รกเท่ากันหมด ฮ่าๆๆ”  โยซอบบอกอย่างสดใสพร้อมกับรูดหน้าจอมือถือตัวเองเล่นอย่างสบายอารมณ์ นี่พวกนายอยู่กันได้ไงเนี่ย ห้องรกจนไม่มีที่จะเหยียบย่างเดินไปอยู่แล้ว -?-;
            ฉันเริ่มทำงานเงียบๆ พร้อมกับดูลาดเลาว่าปลอดคนพร้อมปล่อยของรึยัง แต่รู้สึกว่าพวกเขาเดินเพ่นพ่านกันจริงๆ มิน่ากีกวังถึงบอกว่าถ้าพวกเขาอยู่ครบทีมฉันจะทำงานลำบาก ตอนนี้รู้แจ้งเห็นจริงแล้ว U_U;
            พอฉันหลบเข้ามาขัดห้องน้ำก็ปิ๊งไอเดียขึ้นมาได้ว่า น่าจะเอาวางไว้ในห้องน้ำนี่แหละ จะได้เหมือนกับว่ามันอยู่ในนี้อยู่แล้วแต่จุนฮยองหาไม่เจอเอง อิอิ ฉลาดจริงๆ ^..^
            “ฉันคืนแล้วนะ หวังว่าคงไม่มีเวรมีกรรมต่อกันแล้วนะ”  ฉันพูดกับต่างหูแล้ววางมันไว้บนที่วางสบู่ แต่ยังไม่ทันได้วางเสียงความโกลาหลก็ดังขึ้นมาจากด้านนอก ฉันเลยเอาหูแนบไว้กับประตูห้องน้ำเพื่อประเมินสถานการณ์ข้างนอก
            “ป้าโบซอก! ป้ามาได้ไงเนี่ย”  เสียงของโยซอบดังขึ้นก่อนเพื่อน -_-;
            อะไรนะ!! ป้าโบซอกหรอ O_O! นี่มันบังเอิญจนน่าเกลียดเกินไปแล้ว!!
            “หายป่วยแล้วหรอครับ”  เสียงของดูจุนถามต่อ
            “ดีขึ้นมากแล้ว ว่าแต่พวกเธอเถอะเป็นยังไงกันบ้าง ป้าว่าแล้วว่าห้องต้องเป็นแบบนี้เลยแวะมาหา”  เสียงของหญิงวัยกลางคนดังเข้ามาในวงสนทนา
            “ไม่เห็นต้องห่วงเลยนี่ครับ ส่งหลานมาทำความสะอาดแทนอยู่ไม่ใช่หรอ”  เสียงฮยอนซึงบอก
            นั่นไง! งานใหญ่เข้าแล้วตรู Y_Y คุณป้าโบซอกนั่นต้องงงแน่ๆ ว่าส่งหลานเหลินอะไรมาช่วยตอนไหน
            “อะไรนะ!”  เสียงอุทานของคุณป้าทำเอาใจของฉันหล่นตุบลงไปกองกันอยู่ที่ส้นเท้า ตายๆๆๆๆ กดชักโครกหนีดีไหมเนี่ย >_<!!
            “ป้าไม่ได้บอกให้หลานมาทำสักหน่อย สงสัยหาเงินไปเที่ยวแน่เลยหลานคนนี้”  เสียงป้าโบซอกดังต่อ...อ้าว! มีลูกมีหลานกับเขาด้วยหรอป้า -_-?
            “คุยกันเอาเองแล้วกันนะป้า มาทำได้ 2-3 ครั้งแล้ว”  ดูจุนพูด “อยู่ในห้องน้ำโน่น”
            เอาแล้วไง! แล้วเสียงฝีเท้าดังเข้ามาใกล้กับห้องน้ำที่ฉันกำลังอยู่เรื่อยๆๆ พร้อมกับหัวใจที่เต้นรัวระทึกเหมือนกำลังอยู่ในคอนเสิร์ตแล้วยืนอยู่ข้างๆ ลำโพงยังไงยังงั้น
            ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
            “นี่! ออกมาหน่อยสิ ป้าเธอมาแน่ะ”  ดูจุนมาเคาะประตู
            แว๊กกก =[ ]=! ไม่มีทางหนีแล้วสิมากระชั้นชิดขนาดนี้ ป้าขาทำไมป้าไม่ป่วยให้นานกว่านี้หน่อยล่ะ จะรีบหายทำม๊ายยย TOT
            “เฮ้! หลับไปแล้วรึไง!” 
            ไม่ได้หลับว้อยยย! หาทางหนีอยู่ >_<!
            “สงสัยขัดห้องน้ำเพลินเลยไม่ได้ยินมั้ง หลานป้าชอบฟังเพลงเวลาทำงาน”  ป้าบอก โถ...ป้าผู้แสนดีของฉัน อยากออกไปหอมแก้มสักฟอดจริงๆ T^T 
            “เฮ้อ...”  เสียงดูจุนถอนหายใจดังเข้ามาก่อนเสียงฝีเท้าจะดังห่างออกไปจากห้องน้ำ ฉันพยายามเอาหน้าแนบกับประตูอีกเพื่อฟังว่าเขาไปกันหมดแล้วจริงๆ...รู้สึกว่าหน้าห้องน้ำจะไม่มีใครอยู่แล้วนะ แต่ตราบใดที่ป้าโบซอกนั่นยังไม่กลับฉันก็เสนอหน้าออกไปไม่ได้อ่ะ T.T
            ฉันถอยออกห่างจากประตูก่อนจะนั่งลงบนฝาชักโครกเพราะขามันอ่อนแรงไปหมด สูญเสียพลังงานในการลุ้นจนเพลียไปหมด ทำไงจะออกไปจากนี่ได้นะ...ห้องปิดตายชัดๆ แบบนี้ต้องตามโคนันมาช่วยไหมเนี่ย
            ...ฉันรู้น่าว่ามันแป๊ก!=_=; ถึงจะอยู่ในห้องปิดตายแต่ฉันยังไม่ตายนี่! ฉันต้องสู้!!...แต่ฉันว่าแทนที่จะสู้แบบเสี่ยงคุกเสี่ยงตารางแบบนี้ สู้เอาหัวมุดชักโครกตายดีกว่า อย่างน้อยก็ชักโครกซุป’ตาร์วะ กลิ่นคงเย้ายวนใจเป็นแน่ -.,- (ชักจะโรคจิตขึ้นทุกวัน U_U;)
            โว้ยยยยย อึดอัด!!!!
            ฉันขยี้ผมตัวเองเพื่อระบายความเครียดอย่างไม่มีเสียง ฉันจะพองลมตายอยู่แล้วอึดอัดโว้ยยยย!!!!
            โครม!!!
            ทั้งครีมบำรุงผิว แชมพู สบู่ ยาสีฟัน รวมทั้งข้าวของต่างๆ ที่อยู่ในห้องน้ำล้มกระจุยกระจายเพราะการระบายความเครียดของฉัน
            อิบอ๋าย!!! เสียงฝีเท้าหนักๆ หลายคู่มันมาออกันอยู่หน้าห้องน้ำแล้ว มากันทั้งวงเลยทีนี้ >_<!!
            “เฮ้ย! นี่!! เธอเป็นอะไรรึเปล่า!!”  ดูจุนทุบประตูห้องน้ำดังโป๊กๆ จนฉันกลัวว่ามือเขาคงต้องหักแน่ๆ ถ้าปล่อยให้เคาะแบบนั้นต่อไป
            เอ่อ...ดูจุน มือน่ะทำประกันไว้ป่ะ?
            “ไม่ตอบหรอ”  เสียงของฮยอนซึง
            “ใช่”
            “เป็นลมรึเปล่าครับ เมื่อเช้าที่เข้ามาเห็นหน้าซีดๆ ด้วย”  ดงอุนสมทบ เอาแล้วไงจะเป็นคนดีไปไหน ฉันไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้นสักหน่อยนะยะ ไม่เคยเป็นลมย่ะ!
            “แล้วเอาไง เขาล็อกประตู!”  ดูจุนพูด
            “พังเลยไหม!”  นี่เป็นเสียงของจุนฮยอง -_-;
            โอ้ย! ไม่ต้องเข้าม๊าาา ฉันดูแลตัวเองได้ แค่ศอกฉันไปโดนขวดแชมพูเฉยๆ >_<!!
            “ออ นั่นดิ”  โยซอบเห็นด้วย
            เอาแล้ว! พวกนายพังเข้ามาก็แจ็กพ็อตแตกเลยสิคะ! จะตะโกนบอกก็ไม่ได้เพราะว่ายัยคุณป้าโบซอกนั่นต้องรู้แน่นอนว่าฉันไม่ใช่หลานตัวเอง แล้วถ้าจะเปิดประตูวิ่งฝ่าออกไปยิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่เพราะพวกนั้นต้องยืนเต็มพื้นที่ทางเดินเล็กๆ ข้างนอกแน่!
            “เอาล่ะ...นับนะ ฮานา! ทูล! เซ็ท!!”
            ตึก!!
            แรงกระแทกครั้งแรกไม่ได้ผล ประตูยังคงยึดแน่นหนึบหนับอยู่กับกลอน สูดหายใจเข้าลึกๆ ปลายฝน สูดหายใจเข้าลึกลึ๊กกก...ก่อนที่จะไม่ได้หายใจ T^T
            “...ฮานา! ทูล! เซ็ท!!”
            ตึก!!!
            แรงกระแทกครั้งที่ 2 เริ่มเป็นผล กลอนประตูเริ่มคลอนแคลนจะหลุดแหล่ไม่หลุดแหล่ เปลี่ยนจากสูดหายใจเข้าลึกๆ มาเป็นสวดมนต์แผ่เมตตาให้เจ้ากรรมนายเวรซะเถอะจะได้ไปอยู่ในภพภูมิดีๆ กว่านี้ -/\-
            “...ฮานา! ทูล! เซ็ท!!”
            ตึก!!!
            เฮ๋ย!! นี่มันกลอนยี่ห้ออะไร๊!!! ฉันจะไปซื้อมาใช้ >_<!! แข็งแรงทนทานจริงๆ โดนขนาดนี้ยังไม่ยอมพังเลยจ้า ^O^...
            โครม!!! O_O!
            ...ฉันขอถอนคำพูด T_T
            แอ่ก!...แกล้งตายแป๊บ
            ฉันแกล้งเอาตัวลงไปนอนบนพื้นห้องน้ำได้ทันเวลาพอดี ผมเผิมยุ่งเหยิงปิดหน้าปิดตาอย่างเหมาะเจาะ (ผลจากการขยี้ผมเมื่อกี๊นั่นเอง) อย่างน้อยๆ การทำแบบนี้มันก็ช่วยให้ฉันออกไปจากห้องน้ำแคบๆ นี้ได้และคงมีทางหนีมากขึ้น
            ฉันถูกหามออกมาจากห้องน้ำอย่างรวดเร็วทันใจ ก่อนจะถูกวางลงบนในห้องนั่งเล่น (ฉันแอบปรืดๆ ตาดู =_=) ทุกอย่างรอบตัวฉันวุ่นวายและโกลาหลอยู่พักหนึ่ง และอยู่ๆ ทุกอย่างก็หยุดนิ่งไปเพราะ...
            “เอ๊ะ! หลานป้าไม่ได้ขาวขนาดนี้นะ”  ป้าโบซอกกำลังจะพาฉันดิ่งลงเหว T_T
            “ว่าไงนะป้า”  จุนฮยองถามเสียงเข้มขึ้น ตอนนี้อย่าว่าแต่ลืมตาเลยแค่หายใจยังไม่กล้าอ่ะ เพราะฉันรู้สึกว่าทั้งห้องกำลังจับตามองฉันอยู่ (_ _;)
            แล้วอยู่ๆ ผมของฉันก็ถูกเปิดออก ต่อไปจะเป็นยังไงล่ะ...ป้าโบซอกก็เห็นหน้าฉันเต็มๆ น่ะสิ T^T
            “ป้าไม่รู้จักผู้หญิงคนนี้นะ!...”
            “ว่าไงทุกคน!”  เสียงของกีกวังดังแทรกขึ้นมาอย่างสดใส ทำให้ห้องที่เงียบอยู่แล้วยิ่งเงียบขึ้นไปอีก ฉันแอบปรือๆ ตามองก็เห็นพวกเขากำลังหันไปมองกีกวังอยู่
            จังหวะนี้แหละ!!!
            ย๊ากกกก!!! >[ ]<!!! ฉันใส่เกียร์หมาออกวิ่งไปสุดทรีน ทุกคนพยายามคว้าตัวฉันเอาไว้แต่ช้าไปแล้วล่ะย่ะ!! ไม่รอแล้วจ้าขอลาก่อน >_<!!
            “เฮ้ย! กีกวังจับยัยนั่นไว้!!!”  เสียงจุนฮยองดังมาติดๆ
            อ้าว! จริงสิ กีกวังอยู่หน้าประตูนี่นา O_O!
            “ทำไมล่ะ!! เหวอ!!!-[ ]-” 
            พลั่ก!!
            ฉันวิ่งไปชนประสานงากับกีกวังกลางลำจนเราทั้ง 2 คนล้มลงไปด้วยกัน แล้วนี่อะไรเนี่ย...นิ่มๆ -_-?
            “โอ้ย!!!”  กีกวังร้องลั่น ส่วนฉันเหวอไปพักใหญ่เพราะแทนที่ฉันจะล้มลงไปแล้วบังเอิญไปจุ๊บแก้มกีกวังเหมือนในละคร แต่หัวเข่าเจ้ากรรมของฉันกลับไปกระแทกเข้ากับกีกวังน้อยแทน
            จุกล่ะสิงานนี้ -..-;
            “เฮ้ย! ฉัน...ฉันขอโทษ >////<”  ฉันรีบกูลีกูจอลุกขึ้นยืนแล้วเข้าไปพยุงกีกวัง แต่เขาก็ยังไม่ยอมลุกเอาแต่กุมกีกวังน้อยอยู่อย่างนั้น หน้างี้บิดเบี้ยวเหงื่อแตกซกเลยอ่ะ ฉันผิดไปแล้ว T..T;
            “หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!”
            “ทำร้ายเพื่อนฉันหรอ!!!!” 
            เสียงเพื่อนร่วมวงของกีกวังน้อย เอ้ย! ของกีกวังดังไล่หลังมาติดๆ จนฉันต้องเลือกตัดสินใจให้เด็ดขาด >_<///
            “ขอโทษนะกีกวัง >/ \<”  ฉันยกมือไหว้กีกวังเป็นการขอโทษอย่างสูงสุด ก่อนจะวิ่งฉิ่วผ่านเขาไปอย่างไม่ลังเล ไว้ถ้าเจอกันชาติหน้าฉันจะไถ่โทษให้นายเองนะกีกวังน้อยยยย >..<~
 
            “ติดมือมาด้วยจนได้...”  ฉันมองต่างหูของจุนฮยองแล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ แสดงว่าที่ทำไปทั้งหมดวันนี้มันสูญเปล่างั้นหรอ...เหนื่อยฟรีอีกแล้วยัยปลายฝน >_<!
            “ปลายฝน! เหม่ออะไรอยู่ยะ”  ซังมินั่งลงข้างๆ ฉันพร้อมกับน้ำอัดลม 1 กระป๋องที่ถูกยื่นมาตรงหน้า
            “ขอบใจ”
            “แกคิดยังไงเรียกฉันมาดูน้ำพุแม่น้ำฮันแบบนี้เนี่ย” 
            “ไม่รู้เหมือนกัน มันเซ็งๆ อ่ะ”  ฉันบอกแล้วกระดกน้ำอัดลมทีเดียวครึ่งกระป๋อง
            “อะไร ขนาดต่างหูจุนฮยองยัยเจ๊นั่นยังไม่เอาอีกหรอ?”
            ฉันเอาไปให้ซะที่ไหน =_=
            “หรือว่า...แกไม่ได้เอาไปให้”  ซังมิถามต่อโดยไม่รอให้ฉันได้ตอบ
            “ฉันทำไม่ได้อ่ะ ของสำคัญขนาดนี้...ฉัน ทำไม่ลงอ่ะ”
            “โธ่ จะไม่มีอะไรกินอยู่แล้วนะปลายฝน”
            “ฉันรู้น่า”
            “แล้วแกเห็นข่าวนี่ยัง”  ซังมิยื่นมือถือมาให้ฉันดู
            มันเป็นข่าวบันเทิงที่พาดหัวข่าวว่า ‘สาวนิรนามบุกเดี่ยวหอบีสท์!!!’ เอิ่ม...พาดหัวข่าวนี่ไม่เท่าไหร่ แต่ดันมีภาพตอนฉันล้มทับน้องน้อยของกีกวังด้วยนี่สิ ฉันอุตส่าห์ลืมเรื่องบัดสีนี่ไปแล้วนะ T////T; ยังดีที่เขามีความปราณีคาดดำไว้ให้ที่ตาฉัน มันช่วยได้มากจริงๆ ดูแล้วจำไม่ได้เล๊ยว่าเป็นฉัน -*-!
            “เฮ้อ...ตายแน่!”
            “ใช่ ตายแน่ๆ เนื้อหาข่าวน่ะไม่มีอะไรมากหรอก แต่ไอ้คอมเม้นใต้ข่าวนี่แหละสำคัญ”  ซังมิพูดแล้วเลื่อนลงไปใต้ข่าว
            จากวันที่และเวลาที่เขาเอาข่าวลงเน็ตมันเพิ่งผ่านไปแค่ 20 นาที คอมเม้นขู่ฆ่าฉันปาเข้าไปเกือบแสนละ ขอให้เจ้าของภาพจงเจริญ =_=;
            “ต่อไปฉันต้องใส่หน้ากากเดินไปไหนมาไหนด้วยรึเปล่าเนี่ย”  ฉันพูดพร้อมกับจับปอยผมมาบดบังใบหน้าให้ได้มากที่สุด นี่ฉันยังกล้ามานั่งลอยหน้าลอยตาชมวิวอยู่ที่แม่น้ำฮันอีกนะ ถ้าเกิดมีใครจำฉันได้ เขาต้องจับฉันถ่วงน้ำกลายเป็นผีพรายดำผุดดำว่ายอยู่แถวนี้แน่ๆ =_=;
            “เพราะงี้ไง ฉันถึงถามว่าแกคิดยังไงชวนฉันมาที่นี่”
            “ก็ฉันไม่รู้นี่ว่ามีข่าวตัวเองออกมาแบบนี้...นี่ฉันควรเปลี่ยนที่เซ็งใช่ไหม”
            “ถูกต้องที่สุด”  ซังมิพูด แล้วเราก็รีบหอบกระป๋องน้ำอัดลมของตัวเองออกมาจากริมฝั่งแม่น้ำฮันทันที แต่...
            “ขออนุญาตครับ”  อยู่ๆ ก็มีผู้ชายชุดดำ 2 คนเดินมาโค้งให้ฉัน 90 องศา มัวแต่ยุ่งอยู่กับการขโมยของ ฉันเกือบลืมไปแล้วนะเนี่ยว่าฉันต้องคอยหลบพวกชุดดำพวกนี้ด้วย =_=
            “ซวยแล้วไง -_-”  ซังมิตัวแข็งทื่อ ไม่กล้าแม้แต่จะไหวติง
            “คุณหนูให้เรียนคุณว่า พวกเราไม่ใช่พวกทวงหนี้และไม่ใช่พวกของคุณอุนเซ แล้วคุณจะยอมมากับเรา”  ผู้ชายคนหนึ่งพูดขึ้นอย่างสุภาพ
            ยอมไป?...จะพาฉันไปไหน แล้วคุณหนูที่ว่าน่ะมันใครกัน...หรือว่าจะเป็นมุขใหม่ของไอ้ซอลทังนะ -_-?
            “ถึงพวกนายจะไม่ใช่คนพวกนั้น แต่ฉันก็ไม่ไปไหนมาไหนกับคนที่ไม่รู้จักหรอกนะ...”
            “แล้วถ้าเป็นฉัน เธอจะยอมไปด้วยไหม”  เสียงนี้ดังแทรกขึ้นมาก่อนที่ฉันจะพูดจบประโยคซะอีก
            “ของขวัญ...”
            “ใช่ ฉันเอง”
            “เธอมีอะไร ถ้าจะมาเรื่องตอนกลางวันล่ะก็...”
            “นั่นก็มีส่วน”  เสียงทุ้มของจุนฮยองดังขึ้นมาอีกคน พวกนี้ทำไมไม่ยอมให้คนอื่นได้พูดจนจบก่อนนะพูดแทรกอยู่ได้ เสียมารยาทจริงๆ -_-*
            “จะ...จุน...จุนฮยอง กะ..กีกวัง O[ ]O!”  ซังมิพูดออกมาอย่างยากลำบาก ตาเบิกโพลงมองผู้ชาย 2 คนที่เพิ่งเดินเข้ามาใหม่
            เนื่องจากตอนนี้การแสดงน้ำพุได้เริ่มแล้ว ทำให้คนส่วนมากเขาจดจ่ออยู่กับความสวยงามของแสงสีและน้ำพุตรงหน้ามากกว่าคนกลุ่มหนึ่งที่ยืนจับกลุ่มคุยกัน ทำให้จุนฮยองและกีกวังไม่ต้องอำพรางตัวให้ลำบากเลย
            “ยอมไปกับฉันเถอะ ฉันไม่ส่งเธอให้ตำรวจหรือใครแน่ ฉันรับรอง”
            “แต่ฉันไม่รับรอง...โอ้ย!”  จุนฮยองพูดได้แค่นั้น ของขวัญก็ใช้ศอกกระทุ้งเข้าที่สีข้างของเขาทีหนึ่ง
            “แค่มีเรื่องถามเธอนิดหน่อยเท่านั้นเอง”  กีกวังเกลี้ยกล่อมช่วยอีกคน
            “เรื่องอะไร”
            “เธอตกลงเราถึงจะบอก”  ของขวัญพูดพร้อมกับชำเลืองไปมองซังมิอย่างไม่ไว้ใจ
            “มันสำคัญมากหรอ ซังมิไว้ใจได้ไม่เป็นไรหรอก” 
            “แต่มันสำคัญกับพวกเรา...”  จุนฮยองสวนขึ้นทันควัน ดูสายตาเหมือนจะโกรธขึ้นมาแล้ว
            “เฮ้ ใจเย็น”  กีกวังปรามเพื่อนตัวเอง ก่อนจะหันมาพูดกับฉัน
            “นะ...เราจะไม่ติดใจเอาความเธอเลยสำหรับเรื่องที่ผ่านมา ขอร้องล่ะ...ไปกับเราก่อนเถอะ”
            “เฮ้อ...ก็ได้ๆ”
            ในที่สุดฉันก็ยอมไปเพราะถึงฉันไม่ยอมนายจุนฮยองก็ต้องหิ้วปีกฉันไปอยู่ดี สู้ไปแบบมีศักดิ์ศรีดีกว่า พวกเขาแวะไปส่งซังมิที่บ้านก่อนจะมุ่งหน้ามาที่บ้านใครก็ไม่รู้ แต่มันหรูดีนะเท่าๆ บ้านฉันเลย เห็นแบบนี้แล้วคิดถึงบ้านขึ้นมาจับใจ T^T
 
 
 
 
 
 
******************************
อัพเดตอีกตอนค่ะ
ฝากติดตาม + คอมเม้น และวิจารณ์กันด้วยนะจ้ะ
ขอบคุณค่ะ ^_^
******************************