[B2ST/Beast] Dream Story รักนี้ให้นาย...เจ้าชายอสูร

 
Episode 6 Lie Lover
:: Chapter 3 ::
 
            ฉันเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียงที่เพิ่งเดินเข้ามา...ของขวัญนั่นเอง เธอเดินมาพร้อมกับชายชุดดำ 2 คนซึ่งคงจะเป็นคนของเธอเอง ฉันก้มหน้าลงมองพื้นเหมือนเดิมโดยไม่ได้พูดอะไร ของขวัญก็เงียบไปสักพักก่อนจะเดินเข้ามาจับฉันลุกขึ้น
            “ลุกขึ้นเถอะ ไม่อายคนเขารึไง”
            “ปล่อยฉันเถอะ ฉันขออยู่คนเดียวสักพัก”  ฉันยื้อตัวเองไว้ ทำให้ของขวัญปล่อยฉันนั่งบนพื้นตามเดิม
            “เธอเป็นอะไรไป พวกนั้นเอาของสำคัญไปรึไงถึงมานั่งหมดอาลัยตายอยากแบบนี้”
            “สำคัญสิ...มันสำคัญเท่าชีวิตฉันเลย ถ้าไม่มีมัน ฉันใช้ชีวิตอยู่ไม่ได้แน่ๆ”  ฉันพูดด้วยเสียงที่แหบพร่า ยิ่งนึกถึงความเป็นอยู่หลังจากนี้แล้วน้ำตามันยิ่งไหลออกมา ฉันไม่อยากกินบะหมี่ห่อเดียว 3 วัน แล้วก็ต้องกินน้ำประปาแทนน้ำดื่มอีกแล้วนะ...
            “เฮ้อ...ฉันพอช่วยอะไรเธอได้อีกไหมเนี่ย ถ้าฉันได้ช่วยใครฉันก็อยากจะช่วยให้สุดๆ นะ”  ของขวัญนั่งลงตรงหน้าฉันโดยไม่ได้สนใจคนรอบข้างมองเราอยู่เลย
            “ไม่เป็นไรหรอก แค่นี้เธอก็ช่วยฉันมากเกินไปจนไม่รู้จะตอบแทนยังไงแล้ว เธอเป็นคนดีมากเลยนะ ทั้งที่เราเพิ่งจะเจอกันแต่เธอก็ช่วยฉันทุกอย่างเลย ขอบคุณมากนะ...ขอบคุณจริงๆ”
            “ขอบคุณฉันคนเดียวไม่ได้หรอก ต้องขอบคุณโน่นด้วย...”  ของขวัญพยักพเยิดไปที่เวทีที่บีสท์กำลังแจกลายเซ็นอยู่
            “กีกวังเห็นว่าเธอโดยทำร้ายเลยบอกฉันให้มาช่วย จะว่าไปเขาก็เก่งเน๊อะ คนตั้งเยอะตั้งแยะก็ยังเห็นอีกว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ” 
            เขาเห็น...แสดงว่าเขามองฉันตลอดเลยงั้นหรอ?
            Let it go, let it go...~
            เสียงริงโทนจากกระเป๋ากางเกงดังแข่งกับเสียงกรี๊ดที่ดังขึ้นอีกระรอก ฉันหยิบมันขึ้นมาดูเบอร์คนโทรเข้าใจก็กระตุกวูบขึ้นมาทันที ยัยเจ๊ยอซูต้องรู้เรื่องแล้วแน่ๆ ถึงได้โทรมาแบบนี้
            “เธอเป็นอะไรรึเปล่า หน้าซีดเชียว”
            “ปะ..เปล่า...ฉัน...ฉันไปก่อนนะ”  ฉันบอกแล้วรีบกลับไปหอบข้าวของแล้วเดินออกมาจากงานทันที โดยทิ้งเสียงเรียกของของขวัญเอาไว้ข้างหลัง
            ความว้าวุ่นใจเพิ่มขึ้นมาอีกครั้งเมื่อมาถึงที่ทำงานก็พบว่าเพื่อนใน Invisible269 ไม่มีใครถูกแกล้งเหมือนฉันเลย
            “เธอจะอธิบายยังไงปลายฝน”  เจ๊ยอซูกอดอกถามด้วยใบหน้านิ่ง ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ออกมา ฉันถูกเรียกเข้ามาคุยเดี่ยวในห้องทำงานเย็นเฉียบเพราะเรื่องที่ฉันไม่มีรูปมาให้เจ๊เลยสักรูปเดียว
            “ฉันถูกคนของ Dream Fairy ขโมยเมมโมรี่การ์ดไปค่ะ”  ฉันบอกไปตามตรงและหวังว่าเจ้านายของฉันจะเข้าใจฉันบ้าง
            “งั้นหรอ...”
            “ค่ะ”
            “พวกนั้นจ้างเธอเท่าไหร่เธอถึงยอมถ่ายรูปให้มัน”
            “ว่าไงนะ!!”
            “ฉันว่าฉันถามได้ตรงประเด็นที่สุดแล้วนะ”
            “จ้างอะไรกันคะ ฉันไม่เข้าใจ!”
            “เธอว่ามันไม่ง่ายไปหน่อยหรอ อยู่ๆ คนอื่นเขาจะเอาเมมของเธอไปได้ยังไงมันอยู่ในตัวกล้องแบบนั้น นอกจากว่าเธอตั้งใจแกะไปให้เขา หรือไม่...เธอก็ยอมยื่นกล้องให้เขาเอง”
            “ฉันเปล่านะ! ฉันยื้อมันไว้จนสุดชีวิต แต่สถานการณ์ตอนนั้นมัน...”
            “เธอจะให้ฉันเชื่อหรอ?”  เจ๊ยอซูเลิกคิ้วสูง และถามออกมาทั้งๆ ที่ฉันยังพูดไม่จบประโยค
            “นี่เจ๊ไม่เชื่อฉันหรอ” 
            “ฮึ! ถ้าเธออยากให้ฉันเชื่อก็ได๊ฉันจะเชื่อ แต่...โทษฐานที่เธอทำให้ Invisible269 ต้องเสียรายได้มหาศาล เธอต้องยอมเอากล้องมาให้ฉัน เพื่อเป็นค่าตอบแทนที่ฉันสมควรจะได้”
            “ไม่มีทาง!! นี่มันของทำมาหากินของฉันนะ ถ้าฉันให้ไปแล้วฉันจะหาเงินมาจากไหน”
            “ก็แล้วแต่เธอสิ หรือเธอจะไปรบราฆ่าฟันกับพวก Dream Fairy เพื่อเอารูปคืนก็ตามใจ แต่ผลประโยชน์ของฉัน ฉันไม่ยอมเสียแน่!”
            นังเห็นแก่ตัวเอ้ย!! ฉันได้แต่ก่นด่าคำนี้ในใจและพยายามอดกลั้นให้มากที่สุด เพราะฉันไม่อยากให้เกิดปัญหาตอนนี้
            “แต่ฉันมีข้อเสนอมาให้...”  อยู่ๆ เจ๊ยอซูก็เปลี่ยนท่าทีอย่างรวดเร็ว  “ฉันจะให้เธอทำงานอย่างหนึ่งเพื่อแลกกับกล้องของเธอ”
            “อะไร?”  ฉันถามห้วนๆ ทันทีที่ยัยเจ๊นั่นพูดจบ
            “เธอต้องไปเอาของของบีสท์มาให้ฉันให้ได้”
            “อะไรนะ!”
            “ไม่ต้องทำท่าตกใจขนาดนั้นหรอกน่า คนของฉันบอกว่าเธอได้อภิสิทธิ์เข้าไปหลังเวทีแล้วก็สนิทกับบีสท์จนพวกเขาออกมาคุยด้วยไม่ใช่หรอ?...ฉันว่างานนี้ง่ายจะตายไปนะ”
            “ได้อภิสิทธิ์อะไรกัน ฉันหนีพวกทวงหนี้แล้วหลงเข้าไปต่างหาก”
            “ไม่ต้องมาแก้ตัวเพื่อปกป้องพวกนั้นเลยนะ! ฉันบอกเธอกี่ครั้งแล้วว่าพวกดาราพวกนี้มันก็แค่สินค้าที่เราใช้หารายได้เท่านั้น!!”  เจ๊ยอซูตวาดลั่น
            “ฉันให้เวลาเธออาทิตย์หนึ่ง ไปเอาของของบีสท์มาให้ได้ ไม่งั้นกล้องกับเลนส์ราคาเกือบแสนของเธอถูกขายทอดตลาดแน่!!”
           
            ฉันเดินล่องลอยไร้จุดหมายออกมาจากบริษัทเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงบ้านพักที่ฉันเช่าอยู่ แต่ที่นั่นกลับมีชายชุดดำที่แสนจะคุ้นเคยยืนอยู่หน้าบ้าน ฉันเลยต้องหลบและหาที่ซุกหัวนอนใหม่ นั่นคือบ้านซังมิ ระหว่างทางที่ฉันเดินมามันไกลมากจนฉันรู้สึกว่าขากำลังจะหลุดออกมาอยู่แล้ว
            เดินมาราธอนชัดๆ ไม่มีเงินนี่ลำบากจริงๆ วันนี้เดินรวมระยะทางแล้วเกือบ 10 กิโลได้แล้วมั้ง T^T
            “กล้องของฉัน...”  ฉันบ่นพลางทิ้งตัวลงนั่นบนฟุตบาทข้างทาง เหม่อมองไปบนถนนที่เต็มไปด้วยรถราคาแพงวิ่งโฉบไปมาอย่างไร้จุดมุ่งหมาย
            บ้านฉันมีรถแบบนี้กี่คันนะ แล้วตอนนี้พ่อกับแม่จะเป็นยังไงบ้าง จะกินข้าวลงรึเปล่าที่ลูกหายออกจากบ้านขาดการติดต่อแบบนี้ หนูขอโทษนะคะพ่อ ขอโทษแม่ด้วยที่หนูเป็นลูกที่ไม่ดีเอาซะเลย...ความลำบากครั้งนี้หนูจะจำเป็นบทเรียน ว่าหนูจะไม่สร้างปัญหาและทำให้พ่อกับแม่ต้องเสียใจและเดือดร้อนอีก
            ฉันสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วปล่อยออกมายาวๆ 2-3 ครั้งเพื่อรวบรวมพลัง เพราะมันเป็นสิ่งที่ฉันช่วยฉันได้เสมอเวลาที่เจอสถานการณ์แบบนี้ การสู้ชีวิตโดยลำพังนี่มันยากจริงๆ ยิ่งเป็นคุณหนูเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่ออย่างฉันแล้ว ความยากยิ่งเพิ่มขึ้นอีกเป็นทวีคุณเลย
            “คอนโดนี้มัน...”  ฉันพึมพำเบาๆ เมื่อเงยขึ้นไปเห็นคอนโคแห่งหนึ่งตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า ที่นี่ฉันรู้สึกว่าเคยเห็นที่ไหนมาก่อนนะ?...ฉันรีบค้นหารูปและที่อยู่ที่เจ๊ยอซูเพิ่งให้เอาไว้ทันที
            ใช่จริงๆ ด้วย!...ที่นี่เป็นคอนโดที่บีสท์พักอยู่!!
            ฉันมารู้ตัวอีกทีก็เดินมาจนถึงห้องที่มีหมายเลขตรงกับที่เจ๊ให้มา แต่...ฉันจะเข้าไปในนี้ได้ยังไง! ฉันไม่เป็นเป็นทีมงานหรือเพื่อนของพวกเขาเลย ถ้าฉันจะเคาะพวกเขาคงจะไม่ยอมเปิดแน่...หรือว่าจะงัด!!
            ไม่ดีกว่า...ฉันตัดสินใจหันหลังให้บานประตู เพราะฉันจะไม่ยอมทำสิ่งที่ไม่ดีแบบนี้แน่ พ่อแม่อุตส่าห์สอนมาดี T^T
            แต่...ตอนนี้ไม่มีอะไรจะกินแล้วนะ...
            ควับ!
            ฉันหันกลับมามองบานประตูห้องของบีสท์อีกครั้ง เอาวะ! ลองเคาะดูก่อนถ้าไม่ใครอยู่ก็งัดมันซะเลย!!
            จะเอาล่ะนะ...>_<
            ...เคาะแล้วนะ >_<!!
            “ทำอะไรน่ะ!”  อยู่ๆ ก็มีเสียงทุ้มๆ ดังขึ้นมาจากข้างหลัง ทำตัวฉันสะดุ้งสุดตัวเลยทีเดียว (เพราะตัวเองกำลังจะทำความผิดน่ะเซ่!=_=;)
            “กะ...กีกวังหรอ?...เอ่อ สวัสดีค่ะ ^^;;”  ฉันทักทายคนที่เข้ามาทักฉันเมื่อกี๊พร้อมเม็ดเหงื่อเม็ดเท่าช้างผุดขึ้นมาตามผิวหนังจนรู้สึกเปียกโชกไปหมด
            “อ้าว! ช่างภาพคนนั้นเอง มาทำไมเนี่ย”  เขาขมวดคิ้วถามฉัน
            เอาแล้วไง...มาทำไมวะตรู -_-;
            “อะ..อ๋อ มา...มา...รับจ้างทำความสะอาดน่ะ”  ฉันพูดขึ้นมาทันทีเมื่อหันไปเห็นไม้กวาดกับที่ตักผงที่วางอยู่หน้าห้องฝั่งตรงข้ามกับบีสท์
            “มาทำความสะอาด...ห้องฉันหรอ?”
            “อะ..เอ่อ....ฉันมาทำงานแทนคนที่บ้านน่ะ คนที่บ้านเขา...เขารับทำความสะอาดคอนโดนี้...พอดีเขาไม่สบายอ่ะ...ฉันก็เลยต้อง...ต้องมาทำแทน แต่ฉันจำหมายเลขห้องไม่ได้..ก็เลยกำลังจะลอง...เคาะๆ ดูสัก 2-3 ห้องไง...จะได้มาไม่เสียเที่ยว”
            “เขาบอกว่าอยู่ชั้นนี้หรอ?”
            “ชะ..ใช่ๆ ชั้นนี้แหละ ^^;”
            “เอ...เธอเป็นหลานป้าโบซอกรึเปล่าเนี่ย”  อยู่ๆ กีกวังก็พูดถึงบุคคลที่ 3 ที่ฉันไม่รู้จัก โบซอก?...ซอกไหมอ่ะ -_-?
            “อ๋อ!!...อื้มๆ ใช่ๆ นั่นแหละๆ ฉัน...ฉันมาแทนป้า”  ฉันเออออห่อหมกไปตามน้ำ ขอให้ป้าโบซอกนั่นช่วยฉันได้จริงเถอะ สาธุ! -/ \-;
            “อื้ม งั้นดีเลย ห้องกำลังรกเข้าขั้นจนไม่มีที่จะเดินอยู่แล้ว เข้ามาเลยๆ”  กีกวังพูดแล้วรีบล้วงกุญแจออกมาไขให้ฉันเข้าไปในห้องอย่างง่ายดาย
            อ้าวเฮ้ย! ให้เข้าไปจริงหรอ? ง่ายเกินไปไหมเนี่ย >.<!
            ฉันเดินตามกีกวังเข้ามาในห้อง และทันทีที่เดินเข้ามาข้างในเพียงก้าวเดียว ฉันก็รับรู้ได้ถึงความรก แบบคำว่า ‘โคตรรก’ ยังน้อยไปอ่ะ
            งานเข้าแล้วตรู U_U;
            “โห...”  ฉันเผลอหลุดปากออกมาแหละ U.U
            “ฮ่าๆ พอดีป้าแกหยุดงานไปอาทิตย์กว่าแล้ว เลยรกนิดหนึ่ง”  กีกวังหันมายิ้มจนตาหยีให้กับฉันเพื่อแก้เขิน ถ้านายจะยิ้มขนาดนี้นะ...มาฆ่าฉันเลยดีกว่า!-///////-
            “นั่นสินะ”  ฉันตอบรับเหมือนรู้เรื่องที่เขาพูดพร้อมกับเดินตามเขาเข้าไปในห้องเรื่อยๆ แต่อยู่ๆ กีกวังก็หยุดฝีเท้าลงกระทันหันและหันกลับมาหาฉัน ตัวฉันซึ่งเหยียบเบรกไม่ทันก็หน้าทิ่มไปชนกับกล้ามล่ำๆ ของเขาตามระเบียบ -/////-*
            “บ้าโบซอกไม่ได้ให้กุญแจห้องไว้หรอกหรอ ปกติป้าแกจะเข้ามาเลยนะไม่ต้องเคาะเพราะว่าตอนกลางวันพวกเราจะไม่ค่อยอยู่ หรือถ้าอยู่ส่วนมากก็จะนอนกันไม่มีใครตื่นมาเปิดประตูให้เธอหรอก”
            “อ้าวหรอ! ป้าไม่ได้ให้ฉันไว้เลยอ่ะ สงสัยป้าคงลืมมั้ง ^^;”  ฉันพูดไปจัดเพ่าจัดผมไปเพราะชนกล้ามอกซะหัวยุ่งเลย -..-///
            “อ๋อ..อืม งั้นเดี๋ยวฉันเอาให้ใหม่”  กีกวังพูดแล้วเดินแยกออกไปนอกระเบียงห้อง และกลับเข้ามาพร้อมกับไม้กวาดและที่ตักผง
            “อ่ะ”  เขาส่งมันมาให้ฉัน ฉันเลยต้องรับมันมาอย่างจำใจ อย่าบอกนะว่าฉันต้องมาทำงานเป็นแม่บ้านเพื่อแลกกับของของพวกเขา...แต่มันก็คุ้มนะ ถือเป็นการไถ่โทษให้พวกนายแล้วกันนะบีสท์ T^T
            “ป้าโบซอกได้บอกไว้ไหมว่าจะมาทำงานได้เมื่อไหร่”
            “ไม่ได้บอกไว้อ่ะ ตอนนี้ป้าแกกลับบ้านไปอยู่กับลูก คงอีกสักพักนั่นแหละ”  ฉันตอบกลับไปโดยแต่งเรื่องราวให้คุณป้าโบซอกของฉันนิดหน่อยเพื่อความสมจริงๆ ฉันนี่มันสตอเบอแหลใช้ได้เลยนะเนี่ย ^^ (มันน่าภูมิใจตรงไหนเร๊อะ -*-?)
            “อ๋อ งั้นถ้าหาอะไรไม่เจอก็ถามได้นะ แต่ฉันว่ารีบๆ ทำหน่อยก็ดี เพราะถ้าพวกนั้นมาเธอจะทำงานลำบาก”  กีกวังพูดถึงเพื่อนร่วมวงอีก 5 คนสินะ
            “ยังไง?”
            “พวกมันก็จะเดินวุ่นไปหมดน่ะสิ เดี๋ยวเดินไปห้องครัว เดี๋ยวนอนดูทีวี แบบนั้นเธอจะทำงานสะดวกไหมล่ะ”
            “ไม่ =_=”  ฉันตอบโดยที่ไม่สงสัยอะไรอีกเลย
            “ว่าแต่ เธอชื่ออะไรล่ะ”
            “ฉันชื่อปลา...ย...เอ่อ...ปาร์กมินอา”
            “ทำไมต้องอึกอักด้วย -_-?”
            “อ๋อ ฉันเพิ่งเปลี่ยนชื่อใหม่น่ะ มันยังติดปากชื่อเดิมอยู่ก็เลยอึกอักนิดนึง”
            “ชื่อเดิมว่าอะไรหรอ มันแย่จนต้องเปลี่ยนเลยหรอ”
            “เปล่าหรอก แม่เปลี่ยนชื่อให้เพราะว่ามันช่วยเสริมดวงอ่ะ”
            “อ๋อ”  กีกวังพยักหน้ารับรู้และไม่ถามอะไรต่อ
            หลังจากนั้นกีกวังก็บอกว่าจะให้ทำอะไรบ้างและห้ามทำอะไรบ้างเหมือนกับนิเทศงานคร่าวๆ นี่แหละค่ะและเขาก็ขอแยกไปอาบน้ำ
            ดีล่ะ! วันนี้ฉันต้องดูลาดเลาเอาไว้ หาทางหนีทีไล่ให้ดีจะได้ไม่โดนจับได้ (นี่ฉันทำตัวเหมือนโจรปล้นร้านทองเข้าทุกทีแล้วนะเนี่ย -_-;)
            กีกวังบอกว่าป้าโบซอกจะมาทำความสะอาดอาทิตย์ละ 1 ครั้งหรือถ้ามันรกก่อนวันที่กำหนดเขาก็จะโทรไปเรียกเอง สรุปคือแล้วแต่เจ้าของห้องจะเรียก =_= แต่ยัยเจ๊ยอซูมันให้เวลาฉันแค่อาทิตย์เดียว ถ้าขืนฉันรอจนถึงวันครบกำหนด กล้องฉันต้องตกเป็นของคนอื่นแน่ๆ T^T
            “เฮ้ย! ระวัง!”  อยู่ๆ เสียงของกีกวังก็ดังขึ้นตามมาด้วยแรงกระแทกที่หลังเท้า และความเจ็บก็แล่นจี๊ดขึ้นสมองอย่างรวดเร็วทันใจ TOT
            “โอ้ย!!!”  ฉันทิ้งไม้ถูพื้นในมือแล้วทิ้งตัวลงนั่งจับเท้าของตัวเองอย่างรวดเร็ว บ้าเอ้ย! มีพัดลมตั้งตรงนี้ด้วยหรอ!!
            “เป็นไรมากไหมเนี่ย”  กีกวังวิ่งเข้ามาดูอาการใกล้ๆ กลิ่นหอมสบู่อ่อนๆ จากตัวเขามันทำให้ความเจ็บปวดของฉันลดลงไปกึ่งหนึ่งเลยล่ะ -..-
            “ไม่เป็นไรค่ะ”  ฉันรวบรวมแรงที่มีอันน้อยนิดตอบออกไป
            “ไม่หักแน่นะ”
            “แน่ค่ะ แต่เรื่องบวมกับรอยช้ำเนี่ยไม่แน่”  ฉันตอบแกมตลกๆ กีกวังขำออกมานิดๆ ก่อนจะเดินไปเปิดตู้เย็นเอาน้ำแข็งใส่ผ้าขนหนูกลับมาวางไว้บนหลังเท้าให้ เขาใส่กางเกงวอร์มขายาวกับเสื้อกล้ามสีขาวโชว์กล้ามล่ำๆ อย่างไม่แคร์สายตาฉันเลย มันดูสบายๆ ก็จริงอยู่ แต่นายสนใจสายตาฉันหน่อยไหม -.,-//
 
 
 
********************************
อัพแล้วจ้า ^O^
ฝากติดตามด้วยนะคะ
กดไลค์กดแชร์กันเยอะๆ นะจ้ะ
วิจารณ์ได้น้า ^_^
********************************