[B2ST/Beast] Dream Story รักนี้ให้นาย...เจ้าชายอสูร

 

Episode 5 Beautiful Lover

:: Chapter 12 ::

 

            [Hyunseung : Talk]

            “ฮัลโหล...อะไรนะณัชฟื้นแล้ว!! ได้ๆ..ได้ จะไปเดี๋ยวนี้”  โยซอบวางสายจากเฝ้าฝันแล้วรีบหันมาบอกข่าวดีกับพวกเราทันที

            “ณัชฟื้นแล้วหรอ?”  ผมถามก่อนที่มันจะพูด เพราะว่าแค่ฟังมันคุยโทรศัพท์ก็รู้เรื่องทั้งหมดแล้ว -_-

            “ใช่ รีบไปเถอะ...” 

            เราทั้ง 6 คนทิ้งทุกอย่างที่บริษัทไปเยี่ยมณัชที่โรงพยาบาลทันที หลังจากที่ประสบอุบัติเหตุพร้อมโอกังจา ณัชก็สลบไปนานหลายวันจนในที่สุดเธอก็ฟื้น! ขอบคุณสวรรค์ที่เธอไม่เป็นไร ผมนึกว่าต้องเจอเธอในสภาพใส่ท่อช่วยหายใจแบบนั้นไปตลอดกาลแล้วซะอีก

            เมื่อเรามาถึง เธอก็ถูกย้ายออกมาจาก ICU แล้ว แต่...เธอจำใครไม่ได้เลย! แม้กระทั่งตัวเธอเองและเพื่อนสนิทของเธอทุกคนก็จำไม่ได้ ผมช็อกมากจนไม่รู้ว่าจะทำอะไร จะคุยอะไรกับเธอที่ทำให้เธอจำผมได้ เพราะก่อนหน้านี้เราก็ไม่ค่อยมีความทรงจำที่น่าจดจำกันเท่าไหร่ เจอกันทีไรก็มีแต่ทะเลาะกัน =_=

            “เอ่อ...ฝันว่าพวกเราพอแค่นี้ก่อนเถอะค่ะ ตอนนี้ถึงพูดยังไงณัชก็จำไม่ได้อยู่ดี อาการอย่างนี้ต้องใช้เวลาหน่อย”  เฝ้าฝันบอกหลังจากที่หลายๆ คนช่วยกันพูดเพื่อให้ณัชจำได้ แต่ดูเหมือนจะเปล่าประโยชน์ เพราะแม้กระทั่งชื่อของเธอเองยังจำไม่ได้เลย นับประสาอะไรกับคนรอบข้างล่ะ

            “งั้น...พักผ่อนก่อนแล้วกันนะ”  เฝ้าฝันหันไปบอกณัช พวกเราเลยรู้ตัวทันทีว่าถึงเวลาต้องออกมาจากห้องเพื่อให้คนไข้พักแล้ว เราเลยพากันเดินออกมาจากห้อง

            “กลับจากไทยคราวนี้ นาบีฆ่าฉันแน่”  คุณมะนาวบ่นเมื่อเดินออกมาจากห้องพักของณัช จริงสิตอนนี้คุณนาบีไปดูงานที่ประเทศไทยนี่นา

            “แล้วพี่นาบีจะกลับมาวันไหนคะ”  เภตราถาม

            “วันนี้แหละ พี่โทรไปบอกว่าณัชฟื้นแล้วนาบีเลยบอกว่าจะรีบกลับมา”

            “เฮ้ย..”  ผมร้องออกมาเบาๆ เพราะล้วงกระเป๋ากางเกงลงไปแล้วไม่เจอมือถือ ถึงว่า...ทำไมรู้สึกแปลกๆ เหมือนลืมอะไร...ลืมมือถือหรอเนี่ย!

            “เป็นอะไร?”  ดูจุนถามแล้วมองท่าทางของผมงงๆ

            “ลืมมือถืออ่ะดิ เดินลงไปก่อนเลยนะเดี๋ยวเข้าไปเอามือถือแป๊บเดียว”  ผมบอกแล้วเดินกลับเข้าไปในห้องพักของณัช พอผมเดินเข้าไปก็เห็นเธอกำลังก้มหน้าเอามือกุมขมับตัวเองอยู่ ผมเธอยุ่งเหยิงไปหมดเหมือนว่าเธอเพิ่งจะขยี้มันไป

            “นี่!!! เธอเป็นไรรึเปล่า!”  ผมรีบเดินเข้าไปจับข้อมือณัชเบาๆ เธอค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองผมช้าๆ

            “ฉัน...ไม่ได้เป็นอะไร” 

            “แต่ฉันเห็นเธอกุมขมับตั้งแต่เข้ามาแล้วนะ”

            “นาย...กลับไปแล้วไม่ใช่หรอ?”

            “ก็ใช่ แต่ฉันลืมนี่...เลยกลับมาเอา”  ผมชูมือถือของตัวเองขึ้นให้เธอดู

            “อ๋อ”  เธอพยักหน้ารับเบาๆ แล้วนั่งก้มหน้ามองตักของตัวเอง เอาแล้วไงเงียบแบบนี้มันอึดอัดจัง =_=

            ...จีกึมนาเอเกวามัลแฮจวอ อูรีเอเกแนอีรึนออบซอ มังซอรีจีมา~

            เพลงริงโทนของผมดังขึ้นมา เพราะความเงียบของห้องผมเลยแอบสะดุ้งนิดหน่อย แต่ดีที่ณัชไม่เห็นไม่งั้นเขาคงฮาแตกแน่ =_=

            “เออๆ จะไปแล้ว...”  ผมกดรับสายแล้วรีบพูดกรอกโทรศัพท์กลับไปเพราะไม่งั้นไอ้ดูจุนมันแซวผมแน่

            [เฮ้ย! ไม่ต้องรีบหรอกน่า พวกฉันออกรถมาแล้วล่ะ]

            “ห๊ะ! ได้ไงวะ...”

            [อ้าว! ก็นึกว่าตั้งใจลืมมือถือพวกเราเลยไม่ได้รอ เฝ้าไข้ณัชรอก่อนแล้วกัน แล้วสักพักเภตรากับดอกหลิวจะไปเปลี่ยนเวร]

            “เออๆ”

            [รื้อฟื้นความทรงจำกันตามสบายนะเพื่อน ฮ่าๆๆ]

            “เออ!...”  ผมกระแทกเสียงใส่ดูจุนก่อนจะกดตัดสายอย่างอารมณ์เสีย เฮ้อ...ไอ้พวกนี้คิดว่าผมจะมีอะไรไปรื้อฟื้นกับยัยนั่นกัน กลับเองก็ได้วะ -///-

            “เอ่อ...งั้นฉันไม่กวนแล้ว...เธอพักผ่อนเถอะ” 

            “นาย...เป็นเพื่อนฉันใช่ไหม?”  ระหว่างที่ผมหมุนตัวจะเดินออกมาจากห้อง ณัชก็ถาม เอ่อ...นั่นเธอคุยกับใครน่ะ กับผมหรอ?

            “เธอคุยกับฉันหรอ” 

            “อื้ม” 

            “ใช่...เราเป็น...เพื่อนกัน”

            “แล้วนายชื่อว่าอะไรหรอ”

            “ฉันชื่อฮยอนซึง...จางฮยอนซึง”

            “จางฮยอนซึง...”  เธอพูดทวนคำผมเป็นการรับรู้

            “งั้น...ฉันไม่กวนแล้วนะ” 

            “อยู่...เป็นเพื่อนฉันก่อนได้ไหมฮยอนซึง”

            อยู่ๆ เธอก็พูดประโยคที่ผมไม่คิดว่าเธอจะพูดกับผมออกมา นี่ผมคงฝันไปใช่ไหม? เธอขอให้ผมอยู่เป็นเพื่อน!

            “เธอ...ว่าไงนะ”  ผมหันกลับไปถามเพื่อนความแน่ใจว่าหูไม่ได้ฝาด

            “ฉันอยากให้นาย...อยู่เป็นเพื่อนฉันหน่อย ฉันอยู่คนเดียวแล้วมันฟุ้งซ่านยังไงไม่รู้” 

            “เอ่อ..”

            “ถ้านายลำบากใจก็ไม่เป็นไรนะ เพราะว่าก่อนหน้านี้ฉันก็จำไม่ได้ว่าเราสนิทกันขนาดไหน ถ้าเกิดขอมากไปก็ขอโทษด้วยแล้วกัน” 

            “ไม่เป็นไร...ฉันแค่แปลกใจนิดหน่อย”  ผมพูดพร้อมกับเดินกลับไปนั่งเก้าอี้ข้างๆ เตียง

            “ทำไม?”

            “ก็ปกติเธอจะไม่ขอร้องใครง่ายๆ แบบนี้น่ะสิ”

            “เฮ้อ...ฉันชักอยากจะรู้แล้วสิว่าฉันเป็นคนยังไง...นายช่วยเล่าให้ฉันฟังหน่อยได้ไหม”

            เพราะเธอขอร้องผมเลยต้องเล่าประวัติย่อๆ ของเธอให้ฟัง ตอนนี้เองที่ผมรู้สึกแปลกใจว่าไปรู้เรื่องของณัชมากมายขนาดนี้ได้ยังไง?

            หลังจากนั้นไม่กี่วันณัชก็กลับไปพักฟื้นที่หอพัก เพราะเฝ้าฝันบอกว่าการอยู่และเจกับสถานที่เดิมๆ จะทำให้ความทรงจำกลับมาเร็วขึ้น ทำให้ณัชต้องไปทำงานที่บริษัททันทีที่ไปไหว ผมเลยอาสาที่จะพาเธอไปเองเพราะนอกจากเพื่อนร่วมวงของเธอก็มีแค่ผมคนเดียวที่เธอไว้ใจ แล้วยิ่งช่วงนี้ต้องทำซิงเกิ้ลเดียวกับพวกผมอีกเธอเลยต้องมาบริษัทคนเดียว ส่วนเพื่อนคนอื่นๆ ก็ไปอัดรายการอื่นตามปกติ

            หลังจากที่ซ้อมกันเสร็จเราก็นั่งพักอยู่ในห้องรอรถตู้มารับเพราะวันนี้เราไม่ได้ขับรถส่วนตัวมา

            “เป็นไงบ้าง”  ผมถามณัชที่นั่งอยู่มุมห้องซ้อมพร้อมกับยื่นน้ำให้เธอขวดหนึ่ง

            “ก็แปลกใหม่ดี ปกติฉันต้องมาทำอะไรอย่างนี้ทุกวันเลยหรอ”

            “ใช่ ทำไม?”  ผมถามพร้อมกับนั่งลงข้างๆ เธอ

            “ก็คงจะเหนื่อยน่าดู ทำไมฉันถึงได้ชอบการเป็นนักร้องเนี่ย...จะว่าไปฉันยังไม่รู้จักนายเลยนะ เอาแต่ถามเรื่องตัวเองตลอดเลย”

            “งั้นเธออยากรู้อะไรล่ะ ฉันให้ถามเลย ^^”

            “นายเกิดวันที่เท่าไหร่”

            “เกิดวันที 3 กันยายน”

            “ชอบสีอะไร”

            “ชอบสีชมพู...ขาวแล้วก็...ดำ ประมาณนี้แหละ”

            เธอตั้งคำถามแล้วคำถามเล่ามาให้ผมตอบ แต่ผมก็ยินดีที่จะตอบมันถึงแม้มันจะเป็นคำถามพื้นๆ ที่ใครๆ ก็ถามผมบ่อยแต่ผมก็ตอบเธอโดยไม่รู้สึกเบื่อเลย เธอดูสดใสและสนุกกับการถามผมมากๆ จนบางครั้งผมก็ลืมที่จะตอบคำถามของเธอเพราะมัวแต่มองรอยยิ้มที่ผมไม่คิดว่าเธอจะมอบให้ผมแล้วในชีวิตนี้...ขอร้องล่ะ ถ้าความทรงจำของเธอกลับมาแล้ว ช่วยยิ้มให้ฉันแบบนี้อีกจะได้ไหม?

            “ฮยอนซึง...ฮยอนซึง!”

            “ห๊ะ! ว่าไง”  ผมรู้สึกตัวเมื่อมือเล็กๆ ของณัชโบกไปมาตรงหน้า

            “นายเหม่ออะไรอยู่ คิดคำตอบนานจัง”

            “เธอถามว่าไงนะ”

            “เฮ้อ...ฉันถามนายว่าถ้านายไม่ได้เป็นนักร้องแล้วนายอยากเป็นอะไร”  ณัชถามย้ำคำถามที่เธอบอกว่าเพิ่งจะถามผม แต่ผมไม่ได้ที่เธอพูดเลยมัวแต่คิดอะไรบ้าๆ อยู่ก็ไม่รู้

            “สงสัยคำถามจะยากไป”  ณัชพูดแล้วหันไปเอนหลังกับผนังห้อง แต่มือเธอกลับปัดไปโดนขวดน้ำหกรดเต็มตัวผมเลย -_-;

            “เฮ้ย!! ขอโทษ”  เธอยกมือขึ้นปิดปากแล้วรีบใช้มือปัดเม็ดน้ำออกจากตัวผมให้

            “ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องน้ำก็ได้”  ผมบอกแล้วเดินไปหยิบกระเป๋าตัวเองออกมาจากห้องซ้อม ส่วนณัชก็กำลังค้นหากระดาษทิชชู่มาเช็ดพื้นห้องอย่างลนลาน ถ้าเกิดเป็น ‘ณัชภาคปกติ’ คงไม่มีโอกาสเห็นภาพแบบนี้แน่ ผมยิ้มให้ด้านหลังของเธอแล้วปิดประตูห้องซ้อมไว้ แต่...

            “สวัสดีครับ”  คุณอธิสกล่าวคำทักทาย เขามาที่นี่ทำไมเนี่ย -_-*

            “สวัสดีครับ”  ผมโค้งตัวลงเล็กน้อยเพื่อเป็นการทักทายเช่นกัน

            “ณัชอยู่ไหมครับ” 

            “ไม่อยู่ครับ”  ผมตอบกลับไปทั้งที่ณัชก็ยังอยู่ในห้องนั้น

            “อ้าว! คุณมะนาวบอกว่าเธออยู่ห้องซ้อมนี้นี่”

            “ณัชกลับไปแล้วล่ะครับ เธอปวดหัวมาก ก็เลยกลับไปพักผ่อนที่หอ”

            “หรอครับ งั้นไม่เป็นไร ผมไปเยี่ยมเธอที่หอแล้วกัน”  คุณอธิสหมุนตัวเดินกลับไปที่ลิฟต์ อะไรนะ! จะตามไปที่หอเชียวหรอ

            “ณัชต้องการพักผ่อนนะครับ ผมว่าอย่าไปกวนเธอเลย”  ผมตะโกนข้ามทางเดินไป

            “หรอครับ งั้นผมไม่ไปหาเธอวันนี้ก็ได้”  พูดจบเขาก็เดินเข้าไปในลิฟต์ เฮ้อ...ให้ตายสิหมอนั่นไม่รู้สึกอะไรเลยรึไงที่มีส่วนทำให้เธอต้องเป็นแบบนี้

            ผมกลับมาที่ห้องซ้อมก็พบว่าณัชนอนหลับอยู่ ท่าทางเธอดูเหนื่อยมากจนผมไม่กล้าปลุก

            “อ้าว ณัชหลับหรอ”  คุณมะนาวเปิดประตูเข้ามาพอดี

            “ครับ รถมาแล้วหรอครับ”

            “ใช่ คนอื่นลงไปหมดแล้ว เหลือแค่พวกนายสองคนนี่แหละ”

            “งั้น...เดี๋ยวรบกวนคุณมะนาวช่วยถือกระเป๋าให้ด้วยนะครับ ผมจะอุ้มณัชลงไปเอง”

            “อ๋อได้จ้ะ ฉันก็ไม่อยากปลุกณัชเหมือนกัน ขอบใจนะ”

            เราเดินทางผ่านการจราจรที่คับคั่งของตัวเมืองนานพอสมควรในที่สุดก็มาถึงหอพัก ผมอุ้มเธอมาวางที่เตียงอย่างเบามือ ใบหน้าของเธอเวลาที่หลับสนิทแบบนี้มันทำให้ผมกลัว...กลัวว่าถ้าเกิดเธอตื่นขึ้นมาพร้อมกับความทรงจำของเธอเอง...ผมจะรับได้ไหมที่จะไม่ได้เห็นรอยยิ้มแบบนั้นอีก

            “ฝันดีนะ...”  ผมพูดกับณัชที่ยังคงหลับสนิทบนเตียง ก่อนจะค่อยๆ ก้มลงไปสัมผัสที่ริมฝีปากของเธออย่างแผ่วเบา ขอเวลาให้ฉันได้เห็นรอยยิ้มที่สดใสของเธออีกสักพักจะได้ไหม?

             ณัชความจำเสื่อมไปแล้ว 1 อาทิตย์กว่าๆ และดูเหมือนมีเค้าว่าเธอจะจำเรื่องราวต่างๆ ได้มากขึ้น ยิ่งได้เข้ามาทำงานที่บริษัท ยิ่งได้เต้นได้ร้องในสิ่งที่ตัวเองเคยทำเธอยิ่งจำได้ แต่มันก็ต้องแลกมาด้วยอาการปวดหัวอย่างหนักจนทำให้เธอเกือบจะเป็นลม คุณมะนาวเลยรีบพาณัชกลับไปพักที่หอ พักผ่อนหน่อยก็ดีเหมือนกันเพราะผมไม่อยากให้เธอหักโหมมากเกินไป ผมไม่อยากเห็นเธอต้องเจ็บปวดแบบนั้นบ่อยๆ

            พวกเราซ้อมกันเสร็จก็กลับมาที่หอ ผมกะว่าจะไปดูเธอสักหน่อยว่าหายปวดหัวรึยังและพอดีกับคุณมะนาวฝากของมาให้เธอกับวิลล่าด้วย ผมเลยมีข้ออ้างที่จะไปหาเธอได้

            “อ้าวทำอะไรกันอยู่หรอ”  ผมเดินเข้าไปในห้อง ก็เจอณัชกับวิลล่ากำลังเล่นเครื่องสำอางอยู่

            “อ๋อ ลองเมคอัพชุดใหม่น่ะค่ะ...เป็นไงคะ”  ประโยคสุดท้ายวิลล่าพยักพเยิดให้ผมหันไปมองณัชที่อยู่ข้างๆ ก็เห็นณัชแต่งหน้าซะสวยเลย ยิ่งเห็นแบบนี้ผมยิ่งกลัวกลัวว่าเธอจะจำตัวเองได้...ผมขอพูดอย่างคนเห็นแก่ตัวเลยว่า...ผมกลัวเธอจำได้จริงๆ!

            “สวยดีนี่ ^_^//” 

            “เห็นไหมคะ ของเขาดีจริงๆ ^///^” 

            “แล้วนั่นอะไรหรอ”  ณัชถามขึ้นมาพร้อมกับใบหน้าแดงระเรื่อเล็กน้อย เวลาเขินน่ารักดีเหมือนกันนะ (เวลาปกติไม่เคยเห็นเขินแสดงออกขนาดนี้น่ะครับ -_-)

            “อ๋อ เจอกับคุณมะนาวหน้าคอนโดน่ะ พี่เขาฝากมื้อเย็นมาให้พวกเธอ เห็นบอกว่าคนอื่นๆ คงดึกกว่าจะเสร็จงาน ให้กินแล้วก็นอนเลย ไม่ต้องรอ” 

            “อ๋อ ขอบใจนะ ^^”  ณัชพูดแล้วลุกมารับของจากผม

            “กินด้วยกันไหมคะพี่ฮยอนซึง อาหารตั้งเยอะแยะเราสองคนกินไม่หมดหรอกค่ะ”

            “นั่นสิ มากินด้วยกันไหม”  ณัชรับคำอย่างเห็นด้วย ผมเลยหันไปมองหน้าวิลล่าอย่างไม่ได้นัดหมายเพราะวิลล่าก็มองมาที่ผมเหมือนกัน ปกติเขาจะไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่ที่ผมมากินข้าวด้วย ถ้าเกิดเขาไม่ความจำเสื่อมล่ะก็วีนแตกไปแล้วที่วิลล่าชวนผมร่วมโต๊ะแบบนี้ ถึงแม้ปกติบีสท์จะมากินมื้อค่ำของพวกเธอบ่อยได้เถอะ แต่ทุกครั้งก็ต้องมาทนมองหน้าณัชที่บูดและบึ้งจนพวกเราชินกันซะแล้วที่มีเพื่อนร่วมโต๊ะไม่พูดไม่จาอารมณ์บูดแบบณัชนั่งกินข้าวด้วย

            “อะไร...หรอ?”  ณัชขมวดคิ้วมองผมกับวิลล่าสลับกัน

            “เปล่าหรอกค่ะพี่ณัช ไปเตรียมจานมาใส่ดีกว่าค่ะวิลหิวมากเลย...พี่ฮยอนซึง ชวนพี่ๆ คนอื่นมากินด้วยกันนะคะ”  วิลล่ารีบรวบเครื่องสำอางไปไว้มุมห้องแล้วเข้ามาพาณัชไปที่ห้องครัว ก่อนที่เธอจะถามอะไรมากกว่านี้

            ผมกลับมาที่ห้องแล้วชวนเพื่อน 3 คนที่ยังอยู่คือดูจุน จุนฮยองและกีกวัง เพราะโยซอบก็ไปรับจ็อบร้องเพลงคู่กับนักร้องหญิงอีกค่าย ส่วนดงอุนก็ไปถ่ายละครเรื่องใหม่

            ดินเนอร์คืนนี้เรากินไปพร้อมกับดูคอนเสิร์ตย้อนหลังของ Lusty ตั้งแต่เริ่มเปิดตัววง Cover dance จนกระทั่งมาถึงตอนที่เริ่มเดบิวท์ ผมรู้สึกว่าณัชจะจดจ่อกับการดูคอนเสิร์ตยิ่งกว่าตักอาหารเข้าปากซะอีก เดี๋ยวก็ปวดหัวอีกหรอก =_=

            “โอ้ย!”  ระหว่างที่กำลังดูคอนเสิร์ตวันที่เธอเจอกับบีสท์ครั้งแรกที่ประเทศไทย อยู่ๆ เธอก็ร้องออกมา นั่นไง! คิดยังไม่ทันจบเลย

            “ฉันว่าพอเถอะ”  ผมพูดแล้วรีบเดินไปปิดคอนเสิร์ตนั้นซะ แล้วเดินกลับมาหาณัชที่นั่งกุมขมับตัวเองอยู่ “ปวดหัวมากไหม?”

            “ก็...พอทนอ่ะ”

            “งั้นวิลพาพี่ณัชเข้าไปพักก่อนแล้วกันนะคะ”  วิลล่าพูดแล้วเข้าไปประคองณัชขึ้นมา ผมจึงเข้าไปช่วยอีกแรงจนกระทั่งพาเธอมาถึงห้องนอน

            “ขอบใจนะ”  ณัชบอก

            “ฮยอนซึงฉันขอคุยด้วยหน่อยสิ”  ดูจุนเดินตามเข้ามาก่อนจะเดินนำหน้าผมออกไปจากห้องนอน ผมเดินตามมันไปจนถึงประตูของทางหนีไฟ ดูจุนมองไปรอบๆ เห็นว่าระเบียงทางเดินว่างเปล่าไม่มีใครเดินผ่านจึงเริ่มพูดโดยมีจุนฮยองและกีกวังออกมาสมทบ

            “แกคิดอะไรอยู่ฮยอนซึง”  ดูจุนเริ่มพูดเข้าเรื่อง

            “อะไรของแกดูจุน”

            “ทำไมแกต้องกีดกันณัชตลอด แกกลัวเขาจำได้รึไง”  จุนฮยองพูดออกมาบ้าง

            “กัดกัน? กีดกันอะไร”  ผมแกล้งถามไปอย่างนั้น เพราะผมรู้ว่าพวกมันกำลังหมายความว่ายังไง

            “ก็การที่แกไม่ยอมให้ณัชดูทีวีช่วงที่มีข่าว ตอนซ้อมที่บริษัทก็รีบเข้าไปขัดตอนที่ณัชเริ่มจะมีความทรงจำกลับคืนมา แล้วตอนดูคอนเมื่อกี๊อีก แกก็รีบปิดไปทั้งๆ ที่ณัชก็บอกอยู่ว่าพอทนได้ แทนที่จะให้เธอดูต่อเผื่อความทรงจำจะกลับมาได้ทั้งหมด แต่แกหลับรีบเข้าไปขัดเหมือนกับว่าแกไม่อยากให้จำได้ทั้งหมดยังงั้นแหละ”

            “...”  เพราะคำพูดเหล่านั้นมันแทงใจจนทำให้ผมจุกพูดไม่ออกไปเลย จริงสินะ...ผมเคยมีความคิดแบบนั้นจริงๆ บางครั้งก็ยังคิดว่าไม่อยากให้เธอจำได้ด้วยซ้ำ ผมเลวมากเลยใช่ไหมที่เห็นแก่ความสุขของตัวเองโดยไม่นึกถึงจิตใจของณัชเลย!

            “ฉันว่าแกเลิกทำแบบนี้ดีกว่าว่ะ ถ้าเกิดถลำลึกไปมากกว่านี้แล้วณัชเกิดจำได้ขึ้นมา คนที่เจ็บก็คือแกนะเว้ย”  กีกวังพูดขึ้นมาอีกคน

            “พวกแกพูดจบแล้วใช่ไหม”  ผมพูดแล้วรีบเดินออกมาจากตรงนั้นทันที ผมยอมรับว่าผมมันเลว แต่ผม...ผมยังทำใจไม่ได้ที่จะต้องกลับไปเห็นเพียงใบหน้าเฉยชาของณัชที่มองมาที่ผม...

            “คุณช่วยเล่ารายละเอียดให้ฟังอีกหน่อยได้ไหมคะ ฉันเริ่มจำได้ลางๆ แล้ว”  ระหว่างที่ผมกับเพื่อนเดินเข้ามาในห้อง เสียงของณัชก็ดังลอดออกมา ณัชกำลังคุยกับใคร วิลล่าหรอ?

            “จริงหรอครับ!”  เสียงของคู่สนทนาดังขึ้นมา ทำให้ผมมั่นใจมากว่าเป็นคุณอธิสนั่นแน่ๆ

            ผมเข้าไปห้ามไว้ทันก่อนที่เธอจะได้ฟังรายละเอียดที่เกี่ยวกับอุบัติเหตุ จนทำให้เธอไม่พอใจผมและเพื่อนๆ เอามากๆ เธอโกรธจนกระทั่งสลบไป เราเลยรีบส่งเธอไปยังโรงพยาบาลทันที ถ้าเกิดเธอเป็นอะไรไปล่ะก็ ความผิดของผมคนเดียวเลย! ผมผิดเองที่เป็นคนเห็นแก่ตัว...มันเป็นความผิดของผมเอง!!

            เราเดินสวนกันไปมาหน้าห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาล แฟนคลับมากมายก็ล้อมรอบพวกเราเอาไว้ยังดีที่การ์ดของคุณอธิสนั่นคอยยืนคุ้มกันให้ พวกเราเลยไม่เละเป็นโจ๊กกัน

            ทั้งที่เสียงแฟนคลับดังลั่นโรงพยาบาล แต่ผมกลับได้ยินมันเพียงเล็กน้อยเท่านั้น เสียงหัวใจของผมมันเต้นแรงจนกลบเสียงเหล่านั้นไปหมด ถ้าเกิดเธอฟื้นขึ้นมาแล้วความทรงจำกลับคืนมาเราคงอยู่กันแบบเดิม คอยทะเลาะกัน มองใบหน้าบึ้งตึงและเฉยชาของเธอต่อไป...แต่ถ้าความทรงจำของเธอยังไม่กลับคืนมา เธอคงจะโกรธผมและไม่ยอมคุยกับผมอีก! ผมไม่รู้ว่าอันไหนมันจะดีกว่ากัน เพราะทั้ง 2 อย่างมันก็ทำให้ผมปวดใจได้ทั้งคู่

          ‘ฉันว่าแกเลิกทำแบบนี้ดีกว่าว่ะ ถ้าเกิดถลำลึกไปมากกว่านี้แล้วณัชเกิดจำได้ขึ้นมา คนที่เจ็บก็คือแกนะเว้ย’

          เสียงของกีกวังดังเข้ามาในสมอง จริงอย่างที่แกบอกคนที่เจ็บก็คือฉันเอง...

            “ญาติคุณณัชยารึเปล่าคะ”  พยาบาลประจำห้องฉุกเฉินเดินเข้ามาหาเรา

            “ใช่ค่ะ”  วิลล่ารีบรับคำ

            “คนไข้ฟื้นแล้วนะคะ เข้าเยี่ยมได้ค่ะ”  พยาบาลพูดแล้วเดินกลับเข้าไปในห้องฉุกเฉิน พวกเรามองหน้ากันสักพักก่อนจะเดินเข้าไปในห้องฉุกเฉิน

            ทั้งที่ประตูห้องฉุกเฉินกับเตียงที่ณัชนอนอยู่จะใกล้กันนิดเดียว แต่ความรู้สึกผมมันใช้เวลานานมากกว่าเราจะเดินไปถึง หัวใจเต้นรัวจนแทบจะระเบิดออกมาอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เดบิวท์ครั้งแรกยังไม่ตื่นเต้นขนาดนี้เลยนะเนี่ย

            “พี่ณัชคะ...”  วิลล่าเรียกณัชที่นอนลืมตานิ่งมองเพดานอยู่ เธอค่อยๆ หันมาหาพวกเราช้าๆ

 

 

 

 

********************************

กลับมาแล้วจ้า (หลังจากหายไปนานอีกแล้ว U.U)

ยังไงก็ฝากติดตามเป็นกำลังใจต่อไปนะคะ 

ถึงมีแค่คนเดียวอ่านไรท์ก็จะอัพจ้า

อยากจะเช็ดเรทติ้งอยู่นะว่ามีใครอ่านอยู่บ้างจะได้มีกำลังใจอัพบ่อยๆ หน่อย อิอิ

แต่ก็ช่างเถอะ แค่ยอด view ขึ้นไรท์ก็ดีใจแล้วล่ะ
(จะดีใจมากถ้ามีคอมเม้นสักหน่อยฮ่าๆๆ) ^_^

*********************************