[B2ST/Beast] Dream Story รักนี้ให้นาย...เจ้าชายอสูร

 

Episode 5 Beautiful Lover

:: Chapter 11 ::

 

            “จางฮยอนซึง...”  ฉันพูดทวนคำ เขาพยักหน้ารับเบาๆ

            “งั้น...ฉันไม่กวนแล้วนะ”  เขาพูดแล้วเดินไปหมุนลูกบิดประตู

            “อยู่...เป็นเพื่อนฉันก่อนได้ไหมฮยอนซึง”  ฉันพูดออกไปด้วยใจที่เต้นรัว ไม่รู้ว่าทำไมแค่การที่ฉันขอร้องเขาถึงทำให้ฉันตื่นเต้นได้มากขนาดนี้

            “เธอ...ว่าไงนะ”  ฮยอนซึงหันกลับมาถามฉันพร้อมคิ้วที่ขมวดเป็นปม

            “ฉันอยากให้นาย...อยู่เป็นเพื่อนฉันหน่อย ฉันอยู่คนเดียวแล้วมันฟุ้งซ่านยังไงไม่รู้” 

            “เอ่อ..”

            “ถ้านายลำบากใจก็ไม่เป็นไรนะ เพราะว่าก่อนหน้านี้ฉันก็จำไม่ได้ว่าเราสนิทกันขนาดไหน ถ้าเกิดขอมากไปก็ขอโทษด้วยแล้วกัน” 

            “ไม่เป็นไร...ฉันแค่แปลกใจนิดหน่อย”  ฮยอนซึงเดินเข้ามานั่งเก้าอี้ที่อยู่ข้างเตียง

            “ทำไม?”

            “ก็ปกติเธอจะไม่ขอร้องใครง่ายๆ แบบน่ะสิ”

            “เฮ้อ...ฉันชักอยากจะรู้แล้วสิว่าฉันเป็นคนยังไง...นายช่วยเล่าให้ฉันฟังหน่อยได้ไหม”

            “หือ?...เอางั้นหรอ ฉันว่าน่าจะให้เภตราหรือว่าเพื่อนคนอื่นๆ เล่าให้ฟังดีกว่านะ พวกเขาน่าจะรู้จักเธอดีกว่าฉัน”

            “เอาเท่าที่นายรู้นั่นแหละ อย่างน้อยๆ ก็ชื่อจริงกับนามสกุลก็ได้”  ฉันพยายามทำหน้าอ้อนวอนให้เขา เขายิ้มให้ฉันเบาๆ ก่อนจะส่ายหน้าไปมา

            “ก็ได้...เธอชื่อ...ณัชยา บริวัตรขจร”

            “ฉันเป็นคนไทยหรอ? แล้วทำไมฉันถึงมาอยู่เกาหลีล่ะ”

            “เรื่องนี้ยาวมากเลยนะ”

            “ยาวฉันก็จะฟัง ^_^” 

            หลังจากนั้นฮยอนซึงก็เล่าเรื่องราวชีวิตของฉันในส่วนที่เขารู้ทั้งหมดให้ฟัง เริ่มตั้งแต่การที่ฉันตั้งวง Cover แล้วก็มาออร์ดิชั่น จนกลายเป็นศิลปินเกิร์ลกรุ๊ปชื่อว่า Lusty อย่างทุกวันนี้ ทีแรกก็ตกใจหน่อยๆ ที่รู้ว่าตัวเองเป็นนักร้องเกาหลี แล้วฮยอนซึงก็เป็นนักร้องเกาหลีที่ดังมากๆ อีกต่างหาก มิน่าทุกคนที่มาเยี่ยมฉันแต่ละคนออร่าจับกันทั้งนั้นเลย

            อาการของฉันฟื้นตัวเร็วมากและอีกไม่กี่วันหลังจากนั้นฉันก็ได้กลับมาพักฟื้นที่หอพัก และด้วยความที่ฮยอนซึงเป็นคนที่ช่วยดูแลฉันตลอด ในวงบีสท์ฉันเลยสนิทกับเขาที่สุดเวลาที่ไปซ้อมเต้นเปิดตัวซิงเกิ้ลใหม่ (เห็นเขาบอกว่างั้นนะ -_-) ฉันก็ไปกับเขาเพราะว่าบีสท์คนอื่นๆ ฉันไม่สนิทเท่าไหร่

            “ช่วงนี้ตัวติดกันจังเลยนะณัช มาด้วยกันหรอสองคนนี้ ^^”  พี่มะนาว ผู้จัดการส่วนตัวของฉันยิ้มเมื่อฉันเดินเข้ามาในห้องซ้อมพร้อมกับฮยอนซึงในตอนเช้า

            “ก็...มาพร้อมคนอื่นๆ นั่นแหละค่ะพี่มะนาว แต่ยังไม่ได้ขึ้นมา”  ฉันยิ้มแล้วเดินเข้าไปในห้องซ้อม โดยมีฮยอนซึงที่ช่วยถือกระเป๋าเดินตามมา

            ก็ไม่แปลกที่พี่เขาจะแซวเพราะว่าฉันกับฮยอนซึงทำตัวแปลกจริงๆ ถ้าเกิดไม่ติดว่าฉันเกรงใจเขาล่ะก็ฉันจะถามไปตรงๆ เลยว่าก่อนที่ฉันจะสมองเสื่อมเนี่ย ‘เราเป็นแฟนกันรึเปล่า?’ เพราะดูจากการดูแล เทคแคร์ของฮยอนซึงแล้ว เขาทำตัวเหมือนเป็นแฟนฉันเลย -///-

            วันนี้เริ่มต้นอย่างทุลักทุเลเพราะว่าฉันจำท่าเต้นที่ครูสอนไว้ไม่ได้เลย เลยต้องเริ่มต้นใหม่ทั้งหมดแต่คงเพราะฉันสมองเสื่อมไปอย่างเดียวแต่ทักษะและความรู้ต่างๆ ยังมีอยู่ ฉันเลยเรียนรู้ได้เร็วและทำได้ในที่สุด อาจคงเพราะภาพตอนที่ฉันเต้นเพลงนี้มันแว็บเข้ามาในหัวบ่อยๆ ด้วยแหละมั้ง

            “ณัช...พักไหม”  ครูสอนเต้นถามเมื่ออยู่ๆ ขาฉันมันก็ไม่ทำตามคำสั่งขึ้นมา มันปวดหัวแปล๊บๆ ขึ้นมาทำให้ฉันทำอะไรไม่ได้เลย ภาพที่รู้สึกคุ้นเคยเริ่มชัดเจนมากขึ้น ภาพในห้องซ้อมแห่งนี้นี่เองที่มันผุดขึ้นมา ตอนที่ฉันซ้อมเต้นเพลงของบีสท์และซ้อมเต้นเพลงของตัวเอง...ทั้งหมดที่เกิดขึ้นที่นี่มันหมุนวนอยู่ในหัวฉันเต็มไปหมด

            “จำอะไรได้หรอณัช!”  พี่มะนาวเดินเข้ามาจับต้นแขนฉันเบาๆ

            “เอ่อ...มันแค่แว็บๆ น่ะค่ะ ไม่ค่อยชัดเจนเท่าไหร่”

            “งั้นพักก่อนเถอะ”  ฮยอนซึงรีบเข้ามาประคองฉันไปนั่งที่มุมหนึ่งของห้องซ้อม แล้วการซ้อมก็พักไปประมาณ 5 นาทีบีสท์ก็ไปซ้อมต่อ ส่วนฉันพี่มะนาวรีบพากลับมาพักที่หอทันทีที่ฉันอาการดีขึ้นและพอจะลุกไหว

            ฉันเป็นแบบนี้มา 1 อาทิตย์เต็ม เห็นภาพมากมายผุดเข้ามาในหัวไม่หยุด เวลาไปเจอสถานที่ที่เคยไปหรือได้คลุกคลีบ่อยๆ เรื่องราวของสถานที่นั้นก็จะชัดเจนขึ้น เฝ้าฝันบอกว่ามันเป็นสัญญาณที่ดีเพราะมันจะทำให้ฉันจำเรื่องราวต่างๆ ได้เร็วขึ้น ด้วยเหตุนี้พี่มะนาวและพี่นาบีเลยลงความเห็นให้ฉันไปทำงานที่บริษัทตามปกติเพื่อให้ความทรงจำของฉันกลับคืนมาอย่างเร็วที่สุดเพราะคอนเสิร์ตเปิดตัวซิงเกิ้ลใหม่ของบีสท์จะเริ่มในอีก 2 อาทิตย์ที่จะถึงนี้แล้ว

            การเห็นภาพพวกนั้นบ่อยๆ มันก็ดีอยู่หรอกนะ แต่ยิ่งเห็นมันบ่อยขึ้นฉันก็ยิ่งปวดหัวมากขึ้น บางทีปวดหัวมากๆ จนลืมตาไม่ขึ้นเลยก็มี วันนั้นฉันก็ต้องหยุดกิจกรรมทุกอย่างเพื่อกลับมาพักผ่อน เป็นแบบนี้ทุกวันๆ ฉันเหมือนเป็นตัวถ่วงคนอื่นยังไงไม่รู้ อยากจำได้เร็วๆ จัง U_U

            “วิลล่า คนอื่นๆ ล่ะ”  ฉันเดินออกมาจากห้องนอนหลังจากหลับไปเพราะฤทธิ์ยา ตื่นมาอีกทีก็เย็นมากแล้ว ค่ำขนาดนี้คนอื่นๆ น่าจะกลับมาแล้วไม่ใช่หรอ

            “พี่คนอื่นติดงานกันน่ะค่ะ เหลือแค่เราสองคนนี่แหละ ^^”

            “อ๋อ...แล้วนั่นทำอะไรน่ะ”  ฉันนั่งลงใกล้ๆ วิลล่า มีเครื่องสำอางมากมายกองอยู่กึ่งกลางระหว่างฉันกับวิลล่า

            “ของสปอนเซอร์ที่วิลไปเป็นพรีเซ็นเตอร์น่ะค่ะ เขาส่งมาให้ลองใช้”

            “เยอะขนาดนี้เลยหรอ”

            “ค่ะ น่าจะทุกเซ็ทที่เขามีในบริษัทเลยมั้งคะ”

            “โห...ให้กันอย่างนี้เลยเน๊อะ” 

            ถึงฉันจะเป็นซุป’ตาร์ (ที่สมองเสื่อม) เหมือนกัน แต่ฉันก็ยังไม่ชินอยู่ดีที่มีของดีๆ มากมายจากสปอนเซอร์และของขวัญน่ารักๆ จากแฟนคลับที่เอามาให้ฟรีๆ แบบนี้

            “ลองดูหน่อยไหมคะพี่ณัช เซ็ทนี้เพิ่งออกใหม่เลยนะ”  วิลล่าพูดแล้วหันมาทำตาโตบ้องแบ๊วให้เหมือนหวังผลอะไรสักอย่าง =_=

            “เอ่อ...พี่ว่า”

            “นิดหน่อยเองนะคะ ตอนนี้หน้าพี่ซีดมากเลยรู้ไหม ไม่โดนเครื่องสำอางมากี่วันแล้วเนี่ย”

            “เอ่อ...”

            “วิลจะแต่งให้สุดฝีมือเลยค่ะ ^_^” 

            พูดจบวิลล่าก็จับนู่นหยิบนี่มาทาๆ ขีดๆ เขียนๆ ใส่หน้าฉัน ผ่านไปประมาณ 30 นาทีหน้าของฉันก็เปลี่ยนจากซีดๆ โซมๆ เป็นสาวเปรี้ยวโฉบเฉี่ยวขึ้นกว่าเดิม ที่นานเป็นครึ่งชั่วโมงเพราะว่าวิลล่ามัวแต่โฆษณาผลิตภัณฑ์ให้ฉันฟัง =_=;

            “ว้าว! พี่ณัชคนเดิมกลับมาแล้ว ^O^”  วิลล่ายิ้มรับกับผลงานชิ้นเอกของตัวเอง

            “ปกติเธอแต่งหน้าให้พี่หรอ เหมือนในโปสเตอร์ตรงนั้นเลย”  ฉันชี้ไปที่โปสเตอร์ที่ติดบนผนังห้อง

            “เปล่าค่ะ ช่างแต่งหน้าชอบแต่งพี่ออกมาลุคนี้ วิลแค่จำๆ เขามาเท่านั้นเอง...แล้วอีกอย่างนะคะ...”  วิลล่าพูดประโยคสุดท้ายเบาๆ แล้วยื่นหน้าเข้ามาเหมือนจะกระซิบอะไรบางอย่าง ฉันเลยยื่นหน้าเข้าไปฟัง

            “ถ้าเกิดเป็น ‘พี่ณัช’ ตอนที่สมองไม่เสื่อม วิลก็ไม่กล้าแต่งหน้าให้พี่หรอกค่ะ อิอิ”

            “ทำไมล่ะ พี่น่ากลัวขนาดนั้นเลยหรอ?”  ฉันกลับมานั่งท่าเดิมแล้วขมวดคิ้วถามวิลล่า

            “มากค่ะ =_=”

            แหม...ตอบแบบไม่ได้หยุดคิดเลยนะเธอ Y.Y

            “ก็พี่ชอบเขกหัววิลนี่คะ เจ็บจะตายใครจะกล้าไปล้อเล่นด้วยล่ะ T^T”  วิลล่าเล่าความเลวร้ายของตัวฉันเองให้ฟัง...ทำไมตอนฮยอนซึงเล่ามันมีแต่มุมดีๆ ล่ะ มิน่าเขาถึงให้ฉันฟังจากเพื่อนๆ ตัวจริงของฉันด้วย -_-;;

            “อ้าวทำอะไรกันอยู่หรอ”  ฮยอนซึงเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับข้าวของมากมายในมือ

            “อ๋อ ลองเครื่องเมคอัพชุดใหม่น่ะค่ะ”  วิลล่าหัวไปบอก  “เป็นไงคะ”

            วิลล่าผายมือมาที่ฉันอย่างภูมิใจนำเสนอ ฮยอนซึงนิ่งมองหน้าฉันนานพอสมควรก่อนจะยิ้มออกมาเบาๆ

            “สวยดีนี่ ^_^//” 

            “เห็นไหมคะ ของเขาดีจริงๆ ^///^”  วิลล่าตบตักตัวเองอย่างเห็นด้วยเป็นที่สุด ส่วนฉันก็รู้สึกร้อนที่หน้าแปลกๆ จนต้องเปลี่ยนเรื่องไปพูดถึงของที่ฮยอนซึงถือเข้ามาแทน

            “แล้วนั่นอะไรหรอ”

            “อ๋อ เจอกับคุณมะนาวหน้าคอนโดน่ะ พี่เขาฝากมื้อเย็นมาให้พวกเธอ เห็นบอกว่าคนอื่นๆ คงดึกกว่าจะเสร็จงาน ให้กินแล้วก็นอนเลย ไม่ต้องรอ” 

            “อ๋อ ขอบใจนะ ^^”  ฉันพูดแล้วลุกไปรับกับข้าวมาจากฮยอนซึง

            “กินด้วยกันไหมคะพี่ฮยอนซึง อาหารตั้งเยอะแยะเราสองคนกินไม่หมดหรอกค่ะ”

            “นั่นสิ มากินด้วยกันไหม”  ฉันพูดอย่างเห็นด้วย แต่ทั้งวิลล่าแล้วก็ฮยอนซึงกลับมองหน้ากันแปลกๆ

            “อะไร...หรอ?”  ฉันมองหน้า 2 คนสลับกันอย่างไม่มั่นใจ นี่ฉันทำอะไรผิดไปอีกแล้วหรอ?

            “เปล่าหรอกค่ะพี่ณัช ไปเตรียมจานมาใส่ดีกว่าค่ะวิลหิวมากเลย...พี่ฮยอนซึง ชวนพี่ๆ คนอื่นมากินด้วยกันนะคะ”  ประโยคสุดท้ายวิลล่าหันไปบอกฮยอนซึงแล้วพาฉันเข้ามาในห้องครัว

            วันนี้เราดินเนอร์กันพร้อมกับดูคอนเสิร์ตย้อนหลังของวงฉันและผลงานตั้งแต่สมัยที่ยัง Cover dance อยู่ ดูไปแล้วเราก็ทุ่มเทกันมากๆ เลยกว่าจะถึงวันนี้ วิลล่าเล่าให้ฟังว่า เราเป็นเด็กในสังกัดของพี่นาบีหรือจะพูดง่ายๆ ว่าเป็นศิลปินฝึกหัดของพี่นาบีมา 3 ปีเต็มกว่าจะได้เปิดตัววง cover แล้วมาออร์ดิชั่นที่เกาหลี

            “โอ้ย!”  อยู่ๆ ความรู้สึกเจ็บแปล๊บที่หัวก็กำเริบอีกครั้ง คราวนี้มันปวดมากขึ้นเพราะเรื่องราวที่ฉันจำได้มันเป็นช่วงเวลาที่ฉันอยู่ที่ประเทศไทย...เริ่มต้นจากที่เจอพี่นาบี ฝึกเต้น ฝึกร้องที่โรงเรียนดนตรีคังยู แล้วก็งานประกวด Cover dance ต่างๆ มันกลับมาอยู่ในหัวอีกครั้ง

            “ฉันว่าพอเถอะ”  เสียงฮยอนซึงดังขึ้นมา ก่อนที่เสียงคอนเสิร์ตที่เปิดอยู่ถูกปิดลง

            “ปวดหัวมากไหม?”  ฮยอนซึงเข้ามาถามด้วยความเป็นห่วง

            “ก็...พอทนอ่ะ”

            “งั้นวิลพาพี่ณัชเข้าไปพักก่อนแล้วกันนะคะ”  วิลล่าพูดก่อนจะประคองฉันเข้ามาในห้องนอนโดยมีฮยอนซึงช่วยอีกแรง

            “ขอบใจนะ”  ฉันพูดเมื่อพวกเขาพาฉันมาถึงเตียงแล้ว

            “ฮยอนซึงฉันขอคุยด้วยหน่อยสิ”  ดูจุนที่เดินตามเข้ามาด้วยพูดขึ้น พวกเขามองหน้ากันแป๊บหนึ่งก่อนจะเดินออกไปด้วยกัน

            “เอ่อ...วิลออกไปเอายามาให้แล้วกันนะคะ”  วิลล่าพูดแล้วเดินออกไปจากห้องบ้าง ฉันเลยทิ้งตัวลงนอนแล้วหลับตาลง ปล่อยให้ภาพความทรงจำต่างๆ มันผุดขึ้นมาเรื่อยๆ ตามที่มันควรจะเป็น แต่ยิ่งฉันคิดถึงท่าทางแปลกของคนอื่นๆ ที่อยู่รอบตัวเส้นเลือดตรงขมับก็ยิ่งเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ

            นี่พวกเขายังไม่บอกอะไรกับฉันรึเปล่า...

            “อยู่คนเดียวหรอครับ คนอื่นๆ ไปไหน”  อยู่ๆ ก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้อง เขาดูท่าทางเหมือนรู้จักฉัน แต่ท่าทางของเขาไม่เหมือนเพื่อนคนอื่นๆ ฉันว่าเขาไม่ได้เป็นนักร้องหรือนักแสดงแน่ๆ เขาออกแนวนักธุรกิจมากกว่า

            “ไม่รู้เหมือนกันค่ะ แล้ว...คุณเป็นใครหรอคะ” 

            “ผม...ชื่ออธิสครับ”

            “ต้องขอโทษด้วยนะคะ ฉัน...”

            “ผมรู้ว่าคุณจำอะไรไม่ได้เลย ผมต้องขอโทษจริงๆ ที่ก่อนหน้านี้ไม่ได้มาเยี่ยมคุณเลย ผมมัวแต่วุ่นวายกับเรื่องของโอกังจาอยู่”

            “เอ่อ...คุณหมายถึงใครหรอคะ”

            “ก็โอกังจาไงครับ คนที่จับตัวคุณไปไง”

            “จับตัว?”

            “นี่เพื่อนไม่ได้เล่าให้ฟังหรอครับว่าที่คุณเป็นแบบนี้เพราะอะไร”

            “เขาบอกแค่ว่า มันเป็นอุบัติเหตุ”  ใช่...พวกเขาไม่ได้เล่าอะไรให้ฉันฟังเลยนอกจากบอกว่าฉันประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ แต่พวกเขาไม่ได้บอกว่าทำไมฉันถึงประสบอุบัติเหตุ มีบางอย่างที่พวกเขาไม่ได้บอกฉันจริงๆ พวกเขามีเหตุผลอะไรถึงไม่เล่าให้ฉันฟังล่ะ ทั้งๆ ที่มันน่าจะเป็นจุดที่ทำให้ฉันจำเรื่องราวต่างๆ ได้แท้ๆ

            “งั้นหรอครับ...”  คุณอธิสพูดแล้วนิ่งไป ก่อนจะพูดต่อ

            “ที่ผมมาวันนี้เพื่อจะมาขอโทษคุณ...เพราะต้นเหตุที่ทำให้คุณต้องเป็นแบบนี้ส่วนหนึ่งก็เพราะผม”

            “เรื่องนี้มันเป็นยังไงกันแน่คะ คุณช่วยเล่าให้ฉันฟังหน่อยได้ไหม”

            “ได้ครับ...ถ้ามันจะช่วยให้คุณจำเรื่องที่ผ่านมาได้ ผมจะเล่า...”  คุณอธิสลากเก้าอี้จากโต๊ะอ่านหนังสือของเฝ้าฝันมานั่งข้างๆ เตียงแล้วเริ่มเล่า พร้อมกับใจของฉันที่เต้นรัวแทบไม่เป็นจังหวะกับประสบการณ์ที่กำลังจะได้ฟัง

            “เรื่องมันเกิดขึ้นจากที่เรารู้จักกัน ผมเป็นนักธุรกิจที่กว้างขวางคนหนึ่งและมีศัตรูค่อนข้างเยอะ คุณเลยต้องเดือดร้อนเพราะผมตั้งหลายครั้ง ที่ผ่านมาคุณค่อนข้างโชคดีที่ไม่เป็นไรมาก แต่ครั้งนี้...คุณถูกจับตัวไปแล้วถูกจี้ให้ขับรถหนีตำรวจแล้วรถก็คว่ำเพราะรถของคุณข้างเลนอยู่อีกเลนหนึ่งทำให้รถที่สวนมาเบรกไม่ทัน...”

            ระหว่างที่คุณอธิสกำลังเล่า ภาพเลือนรางที่คอยหลอกหลอนฉันทุกๆ คืนก็เริ่มชัดเจนขึ้นจนฉันมั่นใจว่ามันเป็นเรื่องที่เคยเกิดขึ้นจริงไม่ใช่แค่ความฝัน

            “คุณช่วยเล่ารายละเอียดให้ฟังอีกหน่อยได้ไหมคะ ฉันเริ่มจำได้ลางๆ แล้ว”

            “จริงหรอครับ!”  คุณอธิสเข้ามาจับมือฉันอย่างดีใจ ฉันก้มลงมองตัวเองนิดหน่อย ทำให้เขาดึงมือของตัวเองกลับไป

            “เอ่อ...ขอโทษครับ งั้นผมจะเล่ารายละเอียดให้ฟัง...”

            “คุณ!!”  แต่อยู่ๆ ฮยอนซึงก็พรวดเข้ามาในห้องแล้วแยกคุณอธิสออกไปจนห่างจากเตียง

            “ณัชต้องการพักผ่อนนะครับ” 

            “รู้สึกว่าคุณจะพูดแบบนี้ทุกครั้งที่ผมมาเยี่ยมเลยนะครับ”  คุณอธิสจ้องฮยอนซึงเขม็ง แสดงว่าคุณอธิสมาเยี่ยมฉันหลายครั้งแล้วแต่ถูกฮยอนซึงขวางไว้งั้นหรอ...ทำไมล่ะ ทั้งที่เขาน่าจะเป็นกุญแจดอกสำคัญที่จะทำให้ฉันจำได้ แต่ทำไม...

            “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันยังไม่อยากพัก คุณช่วยเล่าต่อได้ไหมคะ”

            “ไม่ได้!”  ฮยอนซึงร้องออกมาเสียงดัง จนเพื่อนคนอื่นๆ วิ่งเข้ามาในห้องเพื่อดูเหตุการณ์

            “เฮ้อ...งั้นผมจะมาเยี่ยมใหม่นะครับณัช”  คุณอธิสพูดไว้แค่นั้นแล้วเดินออกไปเลย ทิ้งให้ฉันอยู่กับบรรยากาศที่แสนจะอึดอัดกับฮยอนซึงและคนที่บอกฉันว่าพวกเขาเป็น ‘เพื่อน’ ของฉันแต่กลับมีเรื่องบิดบังอยู่มากมาย

            “ทำไมนายต้องกีดกันฉัน!”  ฉันพูดกับแผ่นหลังของฮยอนซึง เขายังไม่ได้หันมาหาฉันเลยตั้งแต่เข้ามาในห้อง

            “ฉันเป็นห่วงเธอ ฉันไม่อยากให้เธอต้องล้มป่วยไปอีกเพราะหักโหมตามหาความทรงจำของตัวเอง”

            “แต่ความทรงจำเหล่านั้นมันสำคัญกับฉันนี่! ฉันต้องการความทรงจำของฉันคืน ฉันไม่อยากอยู่โดยไม่รู้อะไรเลยแบบนี้เข้าใจไหม!!”

            “พี่ณัช...”  วิลล่าเข้ามาจับต้นแขนฉันไว้ แต่ฉันไม่อยากให้เพื่อนที่หลอกลวงพวกนี้มายุ่งกับฉันอีก!!

            แปะ!

            ฉันปัดมือวิลล่าออกแล้วหันไปมองดูจุน จุนฮยอง กีกวังและวิลล่าสลับกัน พวกเขาก็พวกเดียวกับฮยอนซึงสินะ หลอกลวงเหมือนๆ กัน!!!

            “แม้แต่คนที่บอกว่าเป็นเพื่อนรักของฉัน ก็ยังไม่ยอมบอกอะไรเลย...ลองมาเป็นฉันดูไหมว่ามันอึดอัดขนาดไหนที่ต้องอยู่โดยไม่รู้จักอะไรเลยแม้กระทั่งตัวเอง!”

            “วิลขอโทษ...”  วิลล่าพูดออกมาทั้งน้ำตา ฉันก้มลงมองตักตัวเองอย่างแค้นใจ ทำไมพวกเขาต้องทำแบบนี้ ตัวตนของฉันมันเลวร้ายมากนักหรอเขาถึงไม่อยากให้จำ!

            “ณัช...”  ดูจุนพูดออกมาในที่สุด  “ฉันว่าเธอพักก่อนเถอะ ไว้เธอตื่นขึ้นมาอีกทีฉันจะเป็นคนเล่าให้ฟังด้วยตัวเอง” 

            “ดูจุน!”  ฮยอนซึงหันไปตะคอกดูจุนลั่น

            “พอสักทีเถอะฮยอนซึง!”  ดูจุนพูดแล้วพวกเขาก็เงียบกันไปพักใหญ่ เส้นเลือดในสมองของฉันเริ่มเต้นตุบๆ แรงมากยิ่งขึ้นเหมือนกับว่ามันพร้อมที่จะระเบิดออกมาได้ทุกเมื่อ ภาพการทะเลาะวิวาทและความโกลาหลต่างๆ เริ่มประเดประดังเข้ามาในหัวจนฉันต้องยกมือขึ้นกุมขมับเพื่อหวังว่ามันจะช่วยให้ภาพเหล่านั้นหยุดรบกวนฉันได้

            “พี่ณัช! เป็นอะไรไปคะ”  วิลล่าเข้ามาหาฉันด้วยท่าทางตื่นๆ

            “ณัช!! เธอเป็นอะไร ไหวรึเปล่า...”

            “เฮ้ย! ณัช!!....”  สิ้นสุดเสียงนี้ร่างฉันก็ร่วงลงไปจมอยู่บนเตียง แล้วทุกอย่างก็ดับไปพร้อมสติสัมปชัญญะทั้งหมด...

 

 

 

 

 

**************************************

อัพเดตค่ะ

ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ

**************************************