[B2ST/Beast] Dream Story รักนี้ให้นาย...เจ้าชายอสูร

 

Episode 5 Beautiful Lover

:: Chapter 10 ::

 

            “ณัช...ณัช...เธอฟื้นแล้วหรอ...ณัช...”  เสียงทุ้มนุ่มของฮยอนซึงดังเข้ามาในการรับรู้ ฉันค่อยๆ ดันเปลือกตาของตัวเองขึ้นช้าๆ ความรู้สึกอุ่นๆ จากมือที่เขากุมเอาไว้ทำให้ฉันรู้สึกดีอย่างน่าประหลาด ฉันดีใจขนาดนี้เลยหรอที่เจอเขาเป็นคนแรกที่ตื่น!

            “พี่ณัชฟื้นแล้วค่ะ...”  เสียงวิลล่าดังเข้ามาอีกคนทำให้ฉันหยีตาสู้แสงเพื่อให้สามารถมองทุกคนในห้องได้ ตอนนี้ทั้งบีสท์และลัสตี้อยู่กันครบวงทีเดียว พวกเขากำลังมองมาที่ฉันอย่างลุ้นๆ แทนที่จะดีใจรีบเข้ามาถามอาการของฉันกันนะพวกนี้ =_=

            “นาย?...”  ฉันส่งเสียงออกไปงงๆ แล้วรีบดึงมือกลับมาจากฮยอนซึง หมอนี่กล้าดียังไงมานั่งจับมือฉันแบบนี้ -///-

            “แก...เป็นยังไงบ้าง”  เภตราเดินเข้ามาถามฉันเป็นคนแรก

            “ก็โอเค...แผลไม่เจ็บอย่างที่คิดเลยอ่ะ”  ฉันบอกแล้วยกแขนของตัวเองขึ้นดู น่าแปลกที่ร่างกายของฉันแทนที่จะมีบาดแผลเต็มตัวแต่มันกลับเป็นเพียงแผลที่แห้งและตกสะเก็ดแล้ว

            “ช่วงที่มันควรจะเจ็บผ่านมาแล้วน่ะสิ”  จุนฮยองพูดขึ้นบ้าง ทำให้ของขวัญ (แฟนจุนฮยอง) หันไปตีต้นแขนเพื่อปราม...นี่พวกเขาปิดบังอะไรฉันอยู่รึเปล่าเนี่ย -?-

            “หมายความว่ายังไง พูดให้เคลียร์หน่อยสิ”  ฉันหันไปถามจุนฮยอง แต่ดูเหมือนหมอนั่นจะไม่กล้าพูดแล้วเพราะแฟนคุมอยู่ ฉันเลยหันไปมองหยากับวิลล่าแทนเพราะยัย 2 คนนี้ต้องกำลังคันปากอยากจะพูดใจจะขาดแล้ว แต่ทั้ง 2 คนนี้ก็ไม่ยอมพูดอะไรออกมาเลย โอ๊ยยย...ฉันเกลียดความรู้สึกแบบนี้จริงๆ เลย >_<!

            “จะไม่มีใครบอกฉันเลยรึไงว่ามันเกิดอะไรขึ้น...”

            แอ๊ด...

            อยู่ๆ พี่มะนาวก็วิ่งพรวดเข้ามาในห้อง แล้วเข้ามาลูบๆ คลำๆ ฉันทั่วทั้งตัวด้วยความดีใจจนฉันสังเกตเห็นน้ำตาปริ่มๆ อยู่ที่ตาทั้ง 2 ข้าง

            “พี่มะนาว...เป็นไรมากไหมคะเนี่ย =_=”

            “ณัช...ณัชจริงๆ ด้วย จำได้แล้วใช่ไหม...จำพี่ได้แล้วใช่ไหม?”  พี่มะนาวโผเข้ากอดฉันไว้แน่น

            “อะไรนะคะ...จำได้? อะไรกัน ณัชงงไปหมดแล้ว”  ฉันผลักพี่มะนาวออก พร้อมกับเสียงถอนหายใจของเพื่อนหลายๆ คนที่อยู่ในห้อง พวกเขาพยายามจะปกปิดอะไรอยู่กันแน่!

            “อ้าว...ก็ณัช..”  พี่มะนาวเหมือนกำลังจะพูดอะไรบางอย่างแต่เภตราก็พูดขัดขึ้น

            “พี่มะนาวคะ ณัชเพิ่งจะฟื้น เภอยากให้ณัชพักผ่อน...”  เภตราพูดยังไม่ทันจบประโยคจุนฮยองก็พูดแทรกขึ้นมาอีกคน

            “ฉันว่าณัชพักมาพอแล้วนะ 2 อาทิตย์เต็มๆ แล้วเภ...ฉันว่าควรจะบอก” 

            “แต่...”

            “ไม่มีแต่...ฉันต้องการรู้ตอนนี้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น!!!”  ฉันแทรกขึ้นมาระหว่างการสนทนาที่ดุเดือดของจุนฮยองและเภตรา

            เงียบกันไปทักใหญ่ทุกคนก็ออกไปจากห้องทิ้งให้ฉันกับเภตรานั่งอยู่ในห้อง 2 คน ตั้งแต่ฉันฟื้นขึ้นมานอกจากไม่มีใครห่วงแล้ว ทุกคนยังแสดงสีหน้าหนักใจแล้วก็กังวลแปลกๆ ฉันควรจะดีใจไหมเนี่ยที่รอดตายมาได้!

            “ตกลงมันเป็นยังไงกันแน่เภ...”

            “แกจำตอนที่รถบรรทุกชนแกกับโอกังจาได้ใช่ไหม”  เภตราเริ่มเกริ่นนำมาจากเหตุการณ์ล่าสุดที่ฉันจำได้

            “ใช่...จำได้สิ”

            “ตอนนั้นแกทะลุกระจกรถ ลอยออกมาตั้งเกือบสิบเมตร...แล้วรถก็ระเบิดไปพร้อมกับโอกังจา”  ระหว่างที่เภตราเล่า ภาพเหตุการณ์ที่มันลางๆ อยู่ในหัวเริ่มชัดเจนขึ้นทีละนิด พร้อมกับความรู้สึกเจ็บแปล๊บขึ้นมารอบๆ กระบอกตาทำให้ฉันต้องใช้มือกุมมันเอาไว้

            “แกไหวไหม?...”  เภตรารีบถามขึ้นมาทันที

            “ฉันไหว เล่าต่อสิ”

            “หลังจากนั้นเราก็รีบพาแกมาโรงพยาบาล แกเสียเลือดมากแต่โชคดีที่ฮยอนซึงกับโยซอบเลือดกรุ๊ปเดียวกับแก แกเลยรอดมาได้...”  พูดจบเภตราก็นิ่งไปพักใหญ่

            “แกเป็นอะไรเภ...เล่าๆ หยุดๆ อยู่นั่น ฉันปวดหัวแล้วนะเนี่ย...”  ฉันยังพูดไม่จบเภตราก็พูดสวนขึ้นมาบ้าง

            “แกจำได้ไหมว่าแกถูกจับไปวันที่เท่าไหร่”

            “อะไรนะ?...”

            “จำได้รึเปล่า”

            “ฉันไปอัดเสียงวันอังคาร...ซ้อมเต้นวันพุธ...ใช่ วันพุธนี่แหละที่ถูกจับไป...ทำไมหรอ?”

            “พุธที่เท่าไหร่”

            “พุธที่...23 เมษา”  ฉันบอกเดือนให้เสร็จสรรพเพื่อกันยัยเภถามต่อ =_=

            “รู้ไหมวันนี้วันที่เท่าไหร่”

            “จะไปรู้หรอ”  ฉันไม่ได้พูดกวนนะ เพราะว่าฉันไม่รู้เหมือนกันว่าหลับไปนานเท่าไหร่บาดแผลตามตัวถึงได้หายดีขนาดนี้

            “อ่ะ ดูเอง”  เภตรายื่นมือถือมาให้ฉัน บนหน้าจอมันปรากฏชัดเจนว่าเป็นวันที่ 7 พฤษภาคม พ.ศ. 2557 บ้าน่า! นี่ฉันหลับไปนาน 2 อาทิตย์เลยหรอเนี่ย O_O!

            “แกจำช่วงเวลาสองอาทิตย์ที่ผ่านมาได้ไหม...”

            “หมายความว่าไง ฉันไม่ได้สลบอยู่หรอกหรอ”

            “ไม่...แกไม่ได้สลบ แกฟื้นขึ้นมา แต่แก...จำอะไรไม่ได้เลย”

            “ว่าไงนะ!!”

            “ฉันว่าแกได้ยินชัดเจนนะ -_-” 

            เปล่า...ไม่ใช่ว่าฉันไม่ได้ยินที่เภตราบอก แต่ฉันไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง ฉันเคยเห็นแค่ในละครทีวีที่โดนกระทบกระเทือนสมองแล้วจะจำอะไรไม่ได้ เหตุการณ์แบบนั้นมันเพิ่งเกิดขึ้นกับฉันงั้นหรอ?

            “ฉัน...สมองเสื่อมงั้นหรอ?”  ฉันพูดพร้อมกับพยายามควบคุมเสียงของตัวเองไม่ให้มันสั่นมากไปกว่าเดิม

            “ใช่...แกจำใครไม่ได้เลยสองอาทิตย์เต็มๆ”

            “แล้ว...ฉันตอนที่สมองเสื่อมเป็นยังไง...”

            “เรียบร้อยอย่างไม่น่าเชื่อเลยล่ะ ^_^”  เภตรายิ้มให้ฉันเป็นครั้งแรกที่ฟื้นขึ้นมา ถึงมันจะทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นมาก แต่ไอ้คำพูดสองแง่สองง่ามที่ไม่รู้ว่าชมหรือด่าของยัยเภตราก็ต้องทำให้ฉันค้อนยัยเพื่อนคนนี้ไปทีหนึ่ง

            “ยัยเภ -_+”

            “ฮ่าๆๆ ก็มันจริงนี่”

            “เอ่อ...กำลังคุยอะไรกันหรอครับ สนุกเชียว”  อยู่ๆ คุณอธิสก็เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับกวาดตามองไปทั่ว

            “คนอื่นๆ ไปไหนหมดล่ะครับ ทำไมเหลือกันแค่สองคน”

            “เขาออกไปหาอะไรทานน่ะค่ะ”  เภตราเป็นคนตอบคำถาม

            “เอ่อ...ผมขอคุยกับณัชหน่อย...ได้ไหมครับ”  คุณอธิสพูดออกมาเบาๆ ทำให้เภตรารู้ตัวทันทีว่าต้องออกไปจากห้อง

            “อ๋อ ได้ค่ะ ยัยณัชก็จำได้แล้วด้วย คงไม่มีอะไรแล้วล่ะมั้งคะ ^^”  เภตราพูดยิ้มๆ แล้วเดินออกไป

            ฉันว่าระหว่างที่ฉันความจำเสื่อมไป 2 อาทิตย์เนี่ยต้องมีเรื่องเกิดขึ้นเยอะแน่ๆ และคงไม่ใช่เรื่องดีแน่ -_-;;

            “ไงครับณัช จำได้แล้วหรอ”  คุณอธิสพูดพร้อมกับมานั่งบนเก้าอี้ข้างเตียงแทนเภตรา

            “ค่ะ แต่จำได้เฉพาะเรื่องนะคะ”

            “เช่นเรื่องไหนบ้างล่ะ”

            “ก็เรื่องที่รถชน แล้วก็เรื่องตอนที่เพื่อนพาส่งโรงพยาบาล”

            “แค่นี้หรอ”

            “ใช่ค่ะ นอกนั้นจำอะไรไม่ได้เลย”

            “เฮ้อ...รู้งี้ไม่ทำตัวเป็นพระเอกดีกว่า”  อยู่ๆ คุณอธิสก็พึมพำออกมาเบาๆ

            “อะไรนะคะ?” 

            “ไม่มีอะไรหรอกครับ เอาเป็นว่าผมเคารพการตัดสินใจของณัชทั้งตอนที่สมองเสื่อมแล้วก็สมองไม่เสื่อมแล้วกัน”

            “คุณพูดดีๆ หน่อยได้ไหม ฉันงงไปหมดแล้ว ตกลงตอนที่ฉันสมองเสื่อมฉันไปทำอะไรไว้หรอ ทำไมแต่ละคนถึงทำตัวแปลกๆ กันขนาดนี้”

            “ผมว่าคุณน่าจะไปถามฮยอนซึงเองนะครับ ผมว่าผมไม่ควรตอบเรื่องนี้”

            “ฮยอนซึง?...หมอนั่นมาเกี่ยวอะไรด้วยล่ะค่ะ”

            “เอ่อ...ผมไม่มีเวลาแล้ว...ผมไปก่อนนะครับ หวังว่าเราคงได้พบกันอีกนะณัช”  คุณอธิสยืนขึ้นเมื่อก้มลงดูนาฬิกาข้อมือของตัวเอง

            “คุณจะไปหนคะ”

            “ผมต้องกลับประเทศไทยน่ะครับ เรื่องของโอกังจามีผลกระทบต่อบริษัทของผมมาก ช่วงนี้ผมเลยต้องเดินทางบ่อยหน่อย ^^”

            “เอ่อ...โชคดีนะคะ”

            “ครับ โชคดีเหมือนกันนะครับณัช”  คุณอธิสยิ้มให้ฉันก่อนจะเดินออกไปจากห้อง

            เขาทิ้งปริศนาไว้ให้ฉันต้องงงอีกแล้วสินะ แล้วคำตอบก็ดันอยู่กับนายฮยอนซึงนั่นอีก ช่วง 2 อาทิตย์ที่ผ่านมาหวังว่าฉันคงไม่ได้ทำอะไรบ้าๆ ลงไปหรอกนะ =_=;;

 

            ### 2 อาทิตย์ก่อน ###

            พรืด....พรืด...ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด....พรืด…

            สิ่งแรกที่ฉันรับรู้คืออาการระคายเคืองที่คอ ต่อมาคือเสียงเครื่องอะไรสักอย่างที่ดังอยู่รอบตัว...ตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหนนะ ทำไมมันรู้สึกปวดระบมไปทั่วทั้งตัวแบบนี้ ฉันไม่อยากขยับตัวเลย

            “อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณณัชยา วันนี้เป็นยังไงบ้าง หลับสบายดีไหมคะ เมื่อคืนฝนตกทั้งวันวันนี้เลยอากาศดี ฟื้นเร็วๆ นะคะ เพื่อนๆ ของคุณรออยู่นะ...ก่อนกินมื้อเช้า เดี๋ยวฉันจะดูดเสมหะให้ก่อนนะคะ”  อยู่ๆ ก็มีเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังเข้ามาในหู การพูดคุยเหมือนเขากำลังพูดอยู่กับใครสักคน เขาพูดแบบที่ต้องการให้ผู้ฟังรับรู้แต่ไม่ต้องตอบกลับไปก็ได้ ออกแนวเล่าให้ฟังมากกว่า เขาพูดกับใคร...กับฉันหรอ?

            ฉันได้ยินเสียงเตรียมเครื่องมือสักพักก็มีเสียงของผู้หญิงอีกคนดังขึ้นอีก

            “อ้าวคุณหมอ มาแต่เช้าเลยนะคะ”

            “ค่ะ...ณัชเป็นยังไงบ้างคะ” 

            “ก็อาการยังคงที่อยู่น่ะค่ะ แผลตามร่างกายก็แห้งดีแล้ว”

            “อ๋อ...ค่ะ นี่กำลังจะดูดเสมหะหรอคะ”

            “ใช่ค่ะ”

            “งั้น เดี๋ยวฝันทำเองค่ะ”

            “ได้ค่ะ”  เสียงผู้หญิงคนแรกดังห่างออกไป และกลายเป็นผู้หญิงคนที่มาใหม่จะดูดเสมหะให้ฉันแทน สักพักฉันก็รู้สึกเหมือนไม่มีอากาศหายใจขึ้นมากะทันหันเพราะมีอะไรบางอย่างถูกแหย่เข้ามาในหลอดลมจนฉันต้องสำลักมันออกมา

            “เฮ้ย!! ณัช O_O!”   ผู้หญิงคนนั้นร้องขึ้นมาทันทีที่ฉันลืมตาขึ้นมองเขา

            “อะไร...เธอจะพูดอะไร?”

            เธอถามขณะที่ฉันพยายามส่งสัญญาณมือไปให้ว่า ‘ช่วยถอดท่อนี่ออกที’ ฉันไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงได้มาใส่ท่อช่วยหายใจแบบนี้แล้วแผลตามเนื้อตัวของฉันมันมาได้ยังไง แต่ฉันรู้อยู่อย่างเดียวคือมันอึดอัดแล้วก็เจ็บคอมาก

            “เอาท่อนี่ออกหรอ”  เธอชี้มาที่ท่อช่วยหายใจ ฉันเลยรีบพยักหน้าหงึกๆ อย่างรวดเร็ว

            หลังจากความวุ่นวายในการถอดเครื่องช่วยหายใจผ่านไป ฉันก็ถูกย้ายจาก ICU ไปยังห้องพักธรรมดา หลังจากนั้นก็มีคนมากมายมาเยี่ยมฉันที่โรงพยาบาลจนเต็มห้องพักไปหมด ฉันไม่เห็นรู้จักพวกเขาเลย พวกเขามาเยี่ยมฉันทำไม?

            “เป็นยังไงบ้างณัช”  คุณหมอที่ช่วยถอดเครื่องช่วยหายใจออกให้ ถามฉันอย่างเป็นกันเอง นี่ถ้าฉันเป็นคนนอกแล้วมาฟังหมอคุยกับคนไข้แบบนี้ ฉันคงคิดว่าเป็นเพื่อนกันแน่ๆ

            “เอ่อ...ก็ปวดแผลนิดหน่อยน่ะค่ะ”  ฉันตอบ แต่ทั้งคุณหมอและคนที่มาเยี่ยมฉันต่างมองหน้ากันเลิ่กลั่กทำอะไรไม่ถูก ฉันทำอะไรผิดไปงั้นหรอ -_-?

            “มีอะไรกันรึเปล่าคะ”  ฉันกระซิบคุณหมอคนนั้นใกล้ๆ เพราะกลัวว่าคนที่นั่งเฝ้าอยู่จะได้ยินด้วย

            “แก...เอ่อ...คุณจำชื่อตัวเองได้ไหม”  คุณหมอคนนั้นทำท่าอึกอักถาม

            “ก็ชื่อ...ณัชไงคะ”  ฉันตอบออกไปอย่างมั่นใจ เพราะว่าคนที่มาเยี่ยมต่างก็เรียกฉันว่า ‘ณัช’ ทั้งนั้น

            “ชื่อจริง?”

            “ชื่อณัช...ณัชยา”  อันนี้ก็ได้ยินพยาบาลเรียกมา =_=;

            “นามสกุล”

            “เอ่อ...นามสกุล...?” 

            ว่างเปล่า...ไม่มีข้อมูลเหล่านี้ในหัวของฉันเลย จริงสิ! ฉันจำอะไรเกี่ยวกับตัวเองไม่ได้เลยแม้กระทั่งชื่อ หรือแม้แต่เหตุการณ์ที่ทำให้ต้องเข้า ICU ก็ยังจำไม่ได้ ที่ตอบหมอไปก็ฟังคนอื่นพูดมาทั้งนั้น!!

            ตกลงฉันเป็นใครเนี่ย!!!

            “ฉัน...ฉันไม่รู้ค่ะ”  สิ้นสุดเสียงของฉัน เสียงอื้ออึงของคนในห้องก็ดังขึ้นอย่างพร้อมเพรียง...ที่จริงพวกเขาอาจจะเป็นเพื่อนฉันทั้งหมด แต่ฉันเองที่จำพวกเขาไม่ได้! ฉันเป็นอะไรไป!!!

            “พี่ณัช คิดดีๆ สิ! นี่วิล...วิลล่าน้องพี่ไง!!”  ผู้หญิงตัวเล็กๆ แต่ท่าทางเซ็กซี่เดินเข้ามากุมมือฉันไว้ทั้งสองข้างด้วยมือที่สั่นเทา น้ำตาเอ่ออยู่ภายในตากลมโตนั้นอย่างน่าสงสาร

            “ฉัน...ฉันขอโทษ ฉันจำเธอไม่ได้จริงๆ”  ฉันพูดเบาๆ กับผู้หญิงคนนั้น วิลล่างั้นหรอ...ทำไมชื่อไม่คุ้นเลย!

            “แล้วพี่ล่ะ! จำพี่ไหมณัช”  ผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามานั่งบนเตียงเดียวกับฉัน ทุกคนพูดภาษาเกาหลีกับฉันหมดยกเว้นคนนี้ คนนี้พูดภาษาไทยกับฉัน...ตกลงนี่ฉันเป็นคนไทยหรือเกาหลรเนี่ย ฟังออกทั้ง 2 ภาษาเลยแฮะ =_=?

            “เอ่อ...จำไม่ได้ค่ะ”  ฉันส่ายหน้าไปมาอย่างอ่อนใจ พร้อมกับความรู้สึกปวดตุบๆ ที่ขมับทั้ง 2 ข้าง ฉันไม่ไหวแล้ว คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก...จำอะไรไม่เลย!!!

            “เอ่อ...ฝันว่าพวกเราพอแค่นี้ก่อนเถอะค่ะ ตอนนี้ถึงพูดยังไงณัชก็จำไม่ได้อยู่ดี อาการอย่างนี้ต้องใช้เวลาหน่อย”  หมอที่ชื่อฝันคนนั้นพูด ทำให้ใครหลายๆ คนที่พยายามเรียกความทรงจำกลับมาให้ฉันยอมถอยห่างออกจากเตียง

            “งั้น...พักผ่อนก่อนแล้วกันนะ”  คุณหมอบอกแล้วเดินออกไปพร้อมกับทุกคนที่มาเยี่ยม

            ความสงบสุขกลับมาภายในห้องพักหลังจากที่อึกทึกไปด้วยคนที่มาเฝ้าไข้ ทั้งผู้หญิงและผู้ชายพวกนั้นเขาเป็นเพื่อนของฉันทั้งหมดเลยหรอ...ถึงพวกเขาจะทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่นและไว้ใจ แต่ฉันก็จำพวกเขาไม่ได้อยู่ดีว่าพวกเขาเป็นใคร มาจากไหน ชื่ออะไรบ้าง...แม้กระทั่งชื่อของตัวเอง เรื่องราวของตัวเองก็ยังจำไม่ได้...นี่มันเกิดอะไรขึ้น!!!

            ฉันใช้มือตบขมับตัวเองแรงๆ 2-3 ทีเพื่อเรียกสติและความทรงจำกลับคืนมา แต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรฉันเลย มันกลับทำให้ฉันรู้สึกปวดหัวขึ้นมามากกว่าเดิมซะอีก หลับตาลงก็เจอแต่ความมืดมิดที่ไร้ซึ่งเรื่องราว ใครก็ได้...บอกฉันทีว่าฉันเป็นใคร ฉันมาจากไหน และควรทำอะไรต่อไปดี

            ถ้าเกิดฉันเป็นแบบนี้ตลอดไปล่ะ! ถ้าเกิดมันไม่มีทางกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีกแล้วล่ะ! ถ้าเป็นแบบนั้น...ฉันจะอยู่ต่อไปได้ยังไง ฉันจะอยู่อย่างโดดเดี่ยวแบบนี้ได้ยังไง

            “นี่!!! เธอเป็นไรรึเปล่า!”  อยู่ๆ ก็มีเสียงทุ้มๆ และสัมผัสอุ่นๆ ที่ข้อมือจากใครบางคนซึ่งมันทำให้ฉันหลุดจากภวังค์

            เขา!...เมื่อกี๊เขาก็อยู่ในห้องด้วยนี่นา เขานั่งอยู่ตรงมุมห้องนี่เอง หน้าสวยๆ แบบนี้ฉันจำได้ นี่ถ้าเกิดเขาไม่พูดฉันนึกว่าเป็นผู้หญิงแล้วนะเนี่ย =_=;

            ...ฉันนึกว่าเขาออกไปพร้อมคุณหมอแล้วนะ

            “ฉัน...ไม่ได้เป็นอะไร” 

            “แต่ฉันเห็นเธอกุมขมับตั้งแต่เข้ามาแล้วนะ”

            “นาย...กลับไปแล้วไม่ใช่หรอ?”

            “ก็ใช่ แต่ฉันลืมนี่...เลยกลับมาเอา”  เขาชูมือถือเครื่องสีดำๆ ขึ้นมาให้ฉันดู

            “อ๋อ”  ฉันพยักหน้ารับรู้ แล้วทุกอย่างในห้องก็เงียบลง เวลาอยู่กับคนอื่นทำไมไม่รู้สึกอึดอัดแบบนี้นะ หรือว่าเพราะอยู่กัน 2 คนเลยอึดอัด ต้องใช่แน่ๆ เมื่อกี๊อยู่กันตั้งหลายคนนี่นา

            ...จีกึมนาเอเกวามัลแฮจวอ อูรีเอเกแนอีรึนออบซอ มังซอรีจีมา~

            เสียงริงโทนดังออกมาจากโทรศัพท์เครื่องนั้น เขารีบกดรับสายและตอบกลับปลายสายทันที

            “เออๆ จะไปแล้ว...ห๊ะ! ได้ไงวะ...เออๆ...เออ!...”  เขาพูดกับปลายสายก่อนจะกดตัดสายอย่างหัวเสีย

            “เอ่อ...งั้นฉันไม่กวนแล้ว...เธอพักผ่อนเถอะ”  เขาพูดก่อนจะหมุนตัวเตรียมเดินออกไปจากห้อง

            “นาย...เป็นเพื่อนฉันใช่ไหม?” 

            เขาหยุดฝีเท้าลงทันทีที่ฉันเอ่ยปากออกไปแล้วค่อยๆ หันกลับมาหาฉันอีกครั้ง

            “เธอคุยกับฉันหรอ”  เขาชี้นิ้วเข้าหาตัวเองอย่างงงๆ แล้วในห้องนี้มีใครอีกไหมล่ะนอกจากฉันกับเขาน่ะ =_=;

            “อื้ม”  ฉันพยักหน้ารับ

            “ใช่...เราเป็น...เพื่อนกัน”

            “แล้วนายชื่อว่าอะไรหรอ”

            “ฉันชื่อฮยอนซึง...จางฮยอนซึง”

 

 

 

 

 

***********************************

อัพเดตแล้วจ้า ^O^

Ch.10 มาแล้ว เดี๋ยว Ch.11 จะตามมาอีก ไม่นานเกินรอ

ฝากติดตาม แล้วก็คอมเม้น วิจารณ์กันได้เลยนะ อยากรู้ว่าอ่านแล้วเป็นไงบ้าง Y.Y

(คอมเม้นเป็นกำลังใจก็ได้เน้อ)

***********************************