[B2ST/Beast] Dream Story รักนี้ให้นาย...เจ้าชายอสูร

 

Episode 1 Leader Lover

:: Chapter 5 ::

 

            “แล้วจะให้พวกเราร้องตรงไหนล่ะคะ =_=!”  ณัชถาม ดูเหมือนข้างในคงกำลังเดือดปุดๆ แล้ว

            “ลงไปร้องตรงทางเดินหน้าตึก!”

            “จะให้เราออกไปร้องข้างนอกนั่นเนี่ยนะ!”  ณัชเริ่มพูดเสียงดังขึ้น ฉันเลยแอบบีบมือณัชเบาๆ เพื่อปรามไม่ให้ทำอะไรบ้าๆ

            “ใช่! ถ้าทำแค่นี้ทำไม่ได้ก็กลับประเทศของเธอไปซะ!!”

            “ไม่เอาน่า เราคุยกันแล้วนะโบอา”  คุณอันโซปรามคุณนายตาเฉียบ แหมชื่อโบอาหรอกหรอ ชื่อฟังดูนางเอ๊กนางเอกนะ แต่ตัวจริง ฮึ่มมม...-_-*

            “คุณพูดเองเออเองกับนาบีคนเดียวน่ะสิ! ฉันไม่ยอมให้ผ่านง่ายๆ หรอกนะ เด็กฝึกหัดของฉันทุ่มเทมากขนาดไหนกว่าจะได้โชว์เคสสักครั้งหนึ่ง พวกนี้เป็นใครมาจากไหนกัน เพิ่งจะมากลับได้โชว์เคสเลยมันไม่ง่ายไปหน่อยหรอ!!”

            “ฉันรู้ค่ะว่าเด็กๆ ของคุณทุ่มเทฝึกฝนอย่างหนัก แต่เด็กๆ ของฉันก็ฝึกหนักไม่แพ้กันหรอกนะคะ แค่ได้ยินชื่อ ‘นาบี’ ก็น่าจะรู้ว่าเด็กพวกนี้ต้องเจอกับบททดสอบอะไรบ้างกว่าจะมายืนอยู่ตรงนี้ได้!!”  พี่มะนาวเริ่มอารมณ์คุกรุ่นขึ้นมาอีกคน แล้วคุณโบอากับพี่มะนาวก็มองหน้ากันนิ่งอย่างไม่มีใครยอมใคร คุณโบอาคนนี้ต้องเป็นอาจารย์สอนอะไรสักอย่างให้กับศิลปินฝึกหัดแน่ๆ เลย ดูเนี๊ยบแล้วก็แต่งตัวเก่งเหมือนพี่นาบีเลยอ่ะ -_-;

            “แค่ลงไปร้องเพลงใช่ไหมคะ?...พวกเราจะลงไปค่ะ”  เฝ้าฝันพูดขึ้นขณะที่ความเงียบเริ่มเข้ามาบีบอัดพวกเรา ทุกคนในห้องประชุมหันมาสนใจพวกเราแทนคู่ของพี่มะนาวและคุณโบอา

            “ไม่ใช่ว่าร้องๆ แล้วก็เสร็จไปหรอกนะ ฉันมีเงื่อนไขให้...เงื่อนไขมีอยู่ว่า ถ้าคนที่เดินไปเดินมามีคนหยุดดูพวกเธอสองร้อยคนขึ้นไปฉันจะให้สิทธิ์พวกเธอในการเข้าร่วมออร์ดิชั่นคัดเลือกขึ้นโชว์เคส แต่ถ้าไม่ถึงสองร้อย ก็เก็บกระเป๋ากลับประเทศไทยไป...พวกเธอยินดีจะรับเงื่อนไขนี้ไหม?”  คุณนายโบอายิ้มมุมปากอย่างเหนือกว่า

            “ไหนบอกว่าถ้าพวกเรามา จะให้สิทธิ์พิเศษโชว์เคสได้เลยไง! ทำไมยังได้ออร์ดิชั่นอีกล่ะ!”  พี่มะนาวร้อง

            “ถ้าพวกเธอไม่ทำก็ไม่เป็นไรนะ”  คุณนายโบอายังคงยิ้มเยาะพวกเราโดยไม่สนใจเสียงทัดทานของพี่มะนาว ฉันหันไปมองเมมเบอร์ทั้ง 5 คน สีหน้าของทุกคนเต็มไปด้วยความกังวลใจและลังเลจนฉันไม่กล้าจะตัดสินใจอะไรออกไป จนกระทั่งทุกคนหันมามองหน้าฉัน พร้อมกับคำตอบเดียวกันที่ส่งผ่านมาทางแววตา มันทำให้ฉันมีพลังฮึดสู้ขึ้นมาอย่างประหลาด

            “พวกเราตัดสินใจกันแล้วค่ะ...พวกเราจะทำ!”

            “ให้มันได้ยังงี้สิ! ทำให้เขารู้ว่าพวกหนูเก่งขนาดไหน” คุณอันโซปรบมืออย่างถูกใจกับการตัดสินใจของพวกเรา

            “แต่เงื่อนไขยังไม่หมด...นอกจากคนที่หยุดดูพวกเธอต้องเกินสองร้อยคนแล้ว พวกเธอต้องร้องเพลงด้วยไมล์อันเดียวและกีตาร์ตัวหนึ่งที่เราให้ และถ้าเสียงไมล์ไม่ดังแล้ว นั่นแสดงว่าหมดเวลา”

            เอาเข้าไป จะมากเกินไปแล้วนะเจ๊!! คนตั้ง 6 คนใช้ไมล์อันเดียว แล้วจะร้องไง? เสียงข้างนอกนั่นออกจะดัง -*-!

            “หมดยัง? =_=”  ณัชเริ่มตั้งคำถามโดยไม่มีหางเสียงเหมือนช่วงแรกๆ จนคุณนาจองหลุดขำออกมาเบาๆ คงจะเข้าใจเราสินะคะว่าตอนนี้เราหงุดหงิดกับเจ๊โบอานี่มากขนาดไหน =_=!

            “มีแค่นี้แหละ...ว่าไง? จะยอมรับเงื่อนไขนี้ด้วยไหม”

            “ยินดีมากๆ ค่ะ”  หยาตอบ

            “งั้นก็เชิญเลย พวกเราจะรอดูพวกเธอจากกล้องวงจรปิดหน้าตึก”

            “ค่ะ”  ฉันรับคำแล้วเดินตามทีมงานคนหนึ่งที่เดินเข้ามาในห้องหลังจากที่คุณอันโซให้ติดตั้งลำโพงเตรียมพร้อมแล้ว

            พวกเรา 6 คนเดินออกมายืนนอกตึกพร้อมกับไมล์ 1 อัน และขาตั้งไมล์ 1 อัน ส่วนเรื่องเสียงเราลองทดสอบดูแล้ว ลำโพงถูกซ่อนอยู่บริเวณประตูทางเข้าของตึก และต้นไม้ที่อยู่ข้างๆ ฟุตบาท แต่ฉันก็ยังไม่มั่นใจว่าลำโพงเล็กๆ แบบนั้นจะดังพอที่ทำให้คนหันมาสนใจได้รึเปล่า

            หลังจากวางไมล์และขาตั้งไว้กลางฟุตบาทแล้ว เราก็มายืนล้อมมันเป็นรูปตัว U โดยให้ณัชที่เป็นคนเล่นกีต้าร์ยืนอยู่ตรงส่วนโค้งของตัวยู

            “พวกเราทำได้!”  ฉันพูดกับเมมเบอร์ทั้ง 5 ก่อนจะเปิดไมล์ เสียงหวีดแหลมๆ ของไมล์ ทำให้คนที่เดินผ่านไปมาเริ่มหันมองพวกเรา ฉันหันไปพยักหน้าให้กับณัชเพื่อเป็นสัญญาณให้เริ่มดีดกีต้าร์ ตอนที่อยู่เมืองไทยพวกเราเคยร้องเพลงเล่นกันบ่อยๆ แต่ยังไม่เคยร้องให้ใครฟังเลย จะรอดไหมล่ะเนี่ย =_=;;

            ทันทีที่เสียงกีต้าร์ดังขึ้น คนที่มองเราอยู่ก็หยุดเดินแล้วก็มองเราอย่างสนใจ จากที่ฉันประเมินด้วยสายตา มันเพิ่งจะมีคนหยุดเดินเพื่อดูพวกเราแค่ 20 กว่าคนเท่านั้นเอง

            เราเริ่มต้นร้องเพลง Fiction ของ BEAST แบบอะคูสติคช้าๆ ดูเหมือนมันจะทำให้มีคนสนใจเพิ่มขึ้นมาก แล้วพอเราเริ่มร้องก็ยิ่งมีคนหยุดดูมากขึ้น บางคนถึงกับยกมือขึ้นมาปิดปากมองเราอย่างทึ่งๆ เลยทีเดียว ^O^//

            และไม่พูดพร่ำทำเพลง พวกเราก็ต่อด้วยเพลง Beautiful ของ BEAST ต่อ สำหรับเพลงนี้นอกจากเสียงกีต้าร์แล้ว เราเพิ่มเสียงบีทบ๊อกซ์เข้าไปด้วย คนที่รับหน้านี้คือหยา ยัยคนนี้บีทบ๊อกซ์เก่งมากๆ จนผู้ชายบางคนยังต้องยกนิ้วให้ และด้วยลูกเล่นนี้ทำให้ผู้ชมเริ่มเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนฉันกะไม่ถูกว่าประมาณกี่คนแล้ว

            ครืด...ครืด~

            มือถือในกระเป๋ากางเกงฉันสั่นเบาๆ สองครั้ง บ่งบอกว่ามีข้อความเข้า ฉันเลยแอบเอาขึ้นมาดู ได้รับข้อความจากพี่นาบีฉันเลยรีบเปิดอ่าน

 

          ‘จะมีคำสั่งให้ปิดไมล์อีกประมาณ 2 นาที’

          

            เพราะเหตุนี้ ฉันเลยกระซิบเพื่อนๆ ให้จบการแสดงด้วยเพลง The Fact ของ BEAST เพราะเพลงนี้ใช้เวลาประมาณ 2 นาทีกว่าโดยยังคงเสียงกีต้าร์และบีทบ๊อกซ์ไว้ตามเดิม ซึ่งฉันรับหน้าที่ร้องตำแหน่งของดงอุนแทนหยา

            “ขอบคุณค่ะ”  ฉันพูดเมื่อเพลง The Fact จบ และตอนนี้เองที่ไมล์ไม่มีเสียงแล้ว พวกเราเลยอาศัยการขอบคุณเป็นภาษาท่าทางแทน โดยการโค้งตัวลงขอบคุณแบบเกาหลี เสียงปรบมือดังไปทั่วทั้งบริเวณขณะที่พวกเราโค้งไปรอบทิศ หลังจากนั้นสักพักใหญ่ผู้คนก็เริ่มแยกย้ายกันไป

            “เก่งจัง ^^”  อยู่ๆ ก็มีผู้ชายสองคนใส่หมวกแก๊ปแล้วก็เอาฮู๊ดคลุมอีกชั้นเดินเข้ามาพูดอย่างสดใสให้พวกเรา ทีแรกฉันนึกว่าเป็นผู้ชมที่ชื่นชอบเข้ามาทักทาย แต่มันไม่ใช่...เขาคือยังโยซอบและซนดงอุน!

            “พวกนายมาได้ไงเนี่ย เข้าไปข้างในเร็วเข้าเดี๋ยวก็มีคนจำได้หรอก!!”  ดอกหลิวพูด พวกเรารีบพาโยซอบกับดงอุนเข้ามาในตัวตึกขณะที่คนเริ่มสลายตัว

            “พวกเธอเจ๋งมาก ฉันเลยอยากเข้าไปดูใกล้ๆ ^_^”  โยซอบยิ้มให้พวกเราอย่างชื่นชม หลังจากที่เอาฮู้ดออกเมื่อเข้ามาในลิฟต์แล้ว

            “พวกเราจะรอฟังข่าวดีข้างนอกแล้วกัน ^^”  ดงอุนพูดเมื่อเดินมาส่งพวกเราถึงหน้าห้องประชุม พวกเราพยักหน้ารับก่อนจะเดินเข้าไปในห้องๆ นั้นอีกครั้ง

            “ยอดเยี่ยมมาก!!”  คุณอันโซลุกขึ้นปรบมือให้พวกฉันรวมทั้งคนอื่นๆ ในห้องประชุม ยกเว้นยัยเจ๊โบอานั่นคนเดียวที่ยังนั่งเก๊กอยู่บนเก้าอี้ ว่าแต่พี่นาบีไปไหนนะ นึกว่านั่งอยู่กับพี่มะนาวในห้องนี้ซะอีก -?-;

            “เอาล่ะ คราวนี้ฉันยอมก็ได้ แต่อย่าคิดนะว่าจะได้โชว์เคสง่ายๆ การออร์ดิชั่นคัดตัวไม่ใช่เรื่องหมูๆ อย่างที่พวกเธอคิดหรอก!”  ชีพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก็ลุกเดินออกไปจากห้องประชุมทันที ฉันเลยรีบวิ่งตามออกไปเพราะฉันมีอะไรบางอย่างจะพูดกับเจ๊โบอาหน่อย

            “คุณโบอาคะ!”

            “อะไร?”  ยัยเจ๊โบอาหยุดเดิน แต่ไม่หันกลับมาคุยกับฉันดีๆ มารยาทหรอเนี่ย -*-!

            “ขอบคุณมากนะคะที่ให้โอกาสพวกเรา...พวกเราจะทำให้ดีที่สุดค่ะ”

            “หึ!”  ยัยเจ๊โบอาไม่ตอบอะไร แต่พ่นลมหายใจออกมาแรงๆ แล้วเดินกระทืบส้นไป

            หลังจากที่คุณอันโซและคนอื่นๆ ออกจากห้องประชุมไปไม่นาน บีสท์ทั้งวงก็เข้ามาในห้องประชุมแทน

            “ยินดีด้วยนะครับทุกคน ^^”  ฮยอนซึงพูด

            “ขอบคุณค่ะ”  ฉันเป็นตัวแทนของวงกล่าวคำขอบคุณ

            “ขอบคุณมากที่ทำให้เราได้ฟังเพลงของตัวเองในเวอร์ชั่นแปลกใหม่”  ดูจุนพูดเหมือนกับจะพูดกับทุกคน แต่สายตาของเขากลับมองมาที่ฉัน -///-

            “การออร์ดิชั่นจะมาถึงอีก 7 วันข้างหน้า ตั้งใจซ้อมแล้วกัน”  จุนฮยองพูด นี่เป็นครั้งแรกตั้งแต่รู้จักกันมาที่จุนฮยองพูดจาเหมือนเป็นห่วงพวกฉัน =_=

            “ค่ะ”  ฉันรับคำ นานๆ ทีจุนฮยองจอมเลือดร้อนจะพูดจาดีๆ สักที ต้องรีบรับไว้หน่อย -_-;

            “ถ้าออร์ดิชั่นครั้งนี้ไม่ผ่านก็จะไม่ได้ขึ้นโชว์เคสใช่ไหมคะ แบบนี้ก็แย่น่ะสิ T_T”  วิลล่าพูดขึ้น ทำให้ห้องที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะเมื่อครู่เงียบลงทันที

            “ใช่ ถ้าเราไม่ผ่าน...ทุกอย่างก็จบ”  เฝ้าฝันพูดแล้วเดินออกนอกห้องไป

            “งั้นเรามาพยายามกันนะคะทุกคน ^^”  วิลล่ายิ้มสดใสให้ จริงสินะ! ไม่ว่ามันจะจบลงยังไงเราก็ต้องลองพยายามดู!

 

            วันรุ่งขั้น เราเข้ามาใช้ห้องซ้อมที่ค่ายจัดไว้ให้ แต่ที่นั่นกลับเต็มไปด้วยเศษขยะ อะไรกันเนี่ย -_-?

            “ต้องเป็นฝีมือยัยเจ๊โบอานั่นแน่ๆ หนอยแน่ะ! เอาห้องซ้อมเก่ามาให้เราซ้อมหรอ!!”  หยาร้องออกมาดังๆ แต่ยังดีที่พูดภาษาไทยเพราะห้องนี้มีกล้องวงจรปิด

            “ฉันว่าไม่ใช่ห้องซ้อมเก่าหรอก เศษขยะยังใหม่อยู่ คงจะเอามาใส่เมื่อเช้านี้แหละ”  เฝ้าฝันพูดหลังจากหยิบถุงพลาสติกถุงหนึ่งขึ้นมาดู

            “เฮ้อ...แบบนี้ต้องบอกนาบีซะแล้วล่ะ มันจะมากเกินไปแล้ว”  พี่มะนาวพูดแล้วทำท่าจะกดโทรศัพท์

            “บอกพี่นาบีแล้วจะทำอะไรได้ล่ะคะ พี่นาบีไม่ใช่คณะกรรมการบริหารหรือพนักงานที่นี่ซะหน่อย บอกไปก็เหมือนเดิมแหละค่ะ แล้วยิ่งบอกเรื่องนี้ไป คนทำอาจจะยิ่งสะใจกับอาการดิ้นพล่านๆ ของพวกเราก็ได้ ฝันว่าเรามาช่วยกันเก็บกวาดเงียบๆ จะดีที่สุดนะคะ”  เฝ้าฝันพูดแล้วเริ่มเก็บขยะ

            “แต่พวกเธอไม่สมควรจะถูกทำอะไรแบบนี้เลยนะ พวกเธอเป็นถึงเด็กฝึกหัดของนาบี!”  พี่มะนาวเดินมาคว้ามือของเฝ้าฝันที่กำลังเก็บขยะ

            “...ตกลงพี่นาบีเป็นใครกันแน่!”  เฝ้าฝันถามขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยทำให้พี่มะนาวชะงักทันที

            จะว่าไปแล้ว เฝ้าฝันมีท่าทางแปลกๆ ตั้งแต่แสดงเมื่อวานจบ พอกลับมาที่พักก็ไม่คุยกับใครเลย จนกระทั่งเมื่อเช้าที่ยอมพูดขึ้นมาบ้าง

            “ทำไมเขาสามารถสอนพวกเราจนความสามารถเท่าเทียมกับพวกเด็กฝึกหัดของที่นี่ ทำไมเขาถึงสามารถเข้าออกค่ายเพลงนี้เป็นว่าเล่นทั้งที่ไม่ใช่พนักงานแถมรู้แผนการของยัยเจ๊โบอานั่นด้วย ทำไมเขาถึงสามารถผลักดันพวกเรามาจนถึงที่นี่ได้โดยกรณีพิเศษ!! ทำไมกันคะ?”  เฝ้าฝันพูดเหมือนเก็บกดมันไว้มานาน

            “ช่วยบอกพวกเราเถอะค่ะ...”  ฉันพูดขึ้นบ้าง เพราะมันก็เป็นสิ่งที่ฉันเฝ้าถามมาตลอดเหมือนกัน  “มันยังไม่ถึงเวลาอีกรึไงคะ?”

            “พี่คิดว่า...เรื่องนี้พี่ไม่สมควรจะเป็นคนพูดนะ”  พี่มะนาวพูด น้ำเสียงฟังดูจริงจังอย่างที่พวกเราไม่เคยได้ยินมาก่อน

            “ถ้าถามว่าถึงเวลาแล้วหรือยัง...อีกไม่นานเกินรอหรอก แต่สิ่งที่พี่และนาบีอยากให้พวกเธอทำในตอนนี้คือตั้งใจฝึกซ้อมให้ดี”

            “เรา...เชื่อใจพวกพี่ได้ใช่ไหมคะ...”  วิลล่าพูดด้วยเสียงสั่นเครือ ม่านน้ำตาเริ่มรื้อขึ้น

            “ได้แน่นอนจ้ะ”  พี่มะนาวกลับมาพูดด้วยน้ำเสียงที่เกือบจะกลับมาปกติ

            “พี่นาบีจะมาดูเรา...ใช่ไหมคะ”  หยาถาม

            “แน่นอนจ้ะ”

            “เฮ้ย!”  มีเสียงอุทานเข้ามาแทรกระหว่างการสนทนา ทำให้พวกเราหันไปมองต้นเสียง

            “เอ่อ...สวัสดีค่ะ”  พี่มะนาวทักทายบีสท์ที่มองห้องซ้อมของพวกเราจนตาค้าง มันสุดยอดไปเลยใช่ป่ะ =_=;;

            “ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะครับ”  ดูจุนถามขึ้นเป็นคนแรก

            “ไม่รู้เหมือนค่ะ คงจะมีอะไรผิดพลาดน่ะ”  พี่มะนาวพูดแล้วยิ้มแหยๆ ให้กับบีสท์

            “เอางี้ไหมครับ วันนี้ไปซ้อมที่ห้องซ้อมของพวกเราก่อนพรุ่งนี้ค่อยมาซ้อมที่นี่หลังจากพนักงานมาทำความสะอาดแล้ว”  โยซอบเสนอ

            “แล้วพวกนายไม่ซ้อมกันรึไง”  เฝ้าฝันถาม เออใช่สินะ...เขาไม่ได้ซ้อมหรอกหรอ

            “วันนี้เรามีถ่ายรายการทั้งวันเลยครับ ไม่ได้ใช้ห้องซ้อมหรอก”  กีกวังบอก

            “แต่...จะดีหรอคะ”  ดอกหลิวถามอย่างเกรงใจ

            “นั่นสิ...พวกฉันแค่เด็กฝึกหัด จะไปใช้ห้องนักร้องดังอย่างพวกนายได้ยังไง”  ฉันพูดบ้าง

            “ไม่เป็นไร เราเต็มใจ ^^”  ดูจุนพูดแล้วพาเราเดินไปที่ห้องซ้อมห้องประจำของพวกเขา

            “เรื่องทำความสะอาดไม่ต้องห่วงนะ พวกเราจะบอกให้”  ดงอุนบอก

            “ขอบคุณพวกนายมากเลยนะ”  หยาพูด

            “ไม่เป็นไร”  กีกวังพูด  “ตามสบายนะครับ”

            “ค่ะ”  พี่มะนาวรับคำ ก่อนที่พวกเขาจะเดินออกไปจากห้องซ้อม...ว้าว ที่นี่มีอะไรครบครันกว่าห้องซ้อมที่พวกเราได้อีกนะ ก็เขาเป็นนักร้องวงดังนี่นา -_-

            “งั้นเดี๋ยวพี่ไปตามยัยมิวกี้แป๊บนึงนะ พวกเธอก็วอร์มกันรอแล้วกัน”  พี่นาบีบอกแล้วเดินออกไปบ้าง พี่มิวกี้นี่ก็อีกคน ชอบหายตัวไปเหมือนพี่นาบีไม่มีผิด =_=!

            แปะ!...แปะ!...แปะ!...

            เสียงปรบมือสามครั้งดังเข้ามาในห้องซ้อม พร้อมกับเจ้าของเสียงที่เดินเข้ามาพร้อมเพื่อนอีก 4 คน

            “แหมๆ น่าประทับใจจัง! ได้เข้ามาซ้อมในห้องซ้อมของบีสท์เชียว”  ยัยผมบ๊อบทองกอดอกพูดด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกอย่างชัดเจนว่าไม่เป็นมิตรตั้งแต่เผยอริมฝีปากขึ้นพูด +_+!

            “เป็น ‘เด็กพิเศษ’ ไง เก็บขยะแค่นิดหน่อยก็ทำเป็นกระแด่ะเก็บเองไม่ได้”  เพื่อนที่มาด้วยพูดเสริม

            “อ๋อ! ที่ห้องซ้อมพวกฉันเป็นแบบนั้นเพราะพวกเธอสินะ!!”  ณัชเดินเข้าไปชี้หน้ายัยผมบ๊อบอย่างเอาเรื่อง

            “ฉลาดดีนี่!”

            “เธอต้องการอะไร”  เฝ้าฝันถามเสียงเรียบ แต่สายตาโคตรน่ากลัว Y_Y

            “ฉันแค่ต้องการเตือน ว่าพวกเธอไม่สมควรจะมาออร์ดิชั่นกับพวกเรา”

            “ฉันว่าไม่สมควรจะอยู่ที่นี่เลยมากกว่า ฮ่าๆๆ”  เพื่อนที่อยู่ข้างหลังยัยบ๊อบทองเสริมให้อย่างเมามันส์

            “อย่าเพิ่งว่าพวกเขาแรงแบบนั้นสิ เดี๋ยวก็ร้องไห้ขี้มูกโป่งไปฟ้องคุณนาบีหรอก”  ยัยบ๊อบทองยิ้มเยาะพวกเรา

            “เธอรู้จักพี่นาบีด้วยหรอ?”  ฉันถามทันทีที่มีโอกาส ทำไมยัยเด็กฝึกหัดคนนี้ถึงรู้จักพี่นาบีได้ล่ะ พี่เขาไปอยู่เมืองไทยตั้งหลายปีแล้วนะ

            “ก็ใช่น่ะสิ! มีใครไม่รู้จักคุณนาบีบ้างล่ะ หรือว่าพวกเธอคิดว่าตัวเองพิเศษมากจนรู้จักกับคุณนาบีได้คนเดียวล่ะยะ”

            “พวกเธอ!”  พี่มิวกี้เดินเข้ามายืนกึ่งกลางระหว่างพวกฉันกับยัยเด็กฝึกหัด  “พาเพื่อนของเธอกลับไปซะซอนบี”

            “ถ้าไม่กลับล่ะคะ คุณมิวกี้...”  ยัยคนที่ถูกเรียกว่า ‘ซอนบี’ ลอยหน้าลอยตาพูด หนอยนังนี่ -_+!

            “เธอคิดว่าถ้าเรื่องรู้ถึงหูนาบี เธอยังจะมีสิทธิ์ออร์ดิชั่นอยู่อีกรึเปล่า ฉันคงไม่ต้องบอกนะ”  พี่มะนาวพูด น้ำเสียงฟังดูน่ากลัวสุดๆ ไม่ชินกับโหมดนี้ของพี่มะนาวสักเท่าไหร่เลยอ่ะ (_ _;)

            “ถึงบอกไปก็ไม่มีหลักฐานหรอก ไม่ต้องมาขู่กันซะให้ยาก”  ยัยซอนบีเบ้ปากเย้ย

            “ถ้ามันออกมาจากปากฉัน ถึงแม้ว่าไม่มีหลักฐาน นาบีก็เชื่อฉันอยู่ดี”  พี่มะนาวมองยัยซอนบีอย่างไม่ยอมแพ้ จนกระทั่งยัยพวกนั้นยอมพ่ายแพ้แล้วเดินกระทืบพื้นห้องออกไปเอง

            “พวกมันทำอะไรหนูๆ ของพี่รึเปล่าเนี่ย T^T”  พี่มิวกี้เดินเข้ามาสำรวจพวกเราทีละคนว่าชิ้นส่วนยังอยู่ครบดีรึเปล่า

            “พวกเขาไม่ได้ทำอะไรหรอกค่ะ เขาแค่มาทักทายนิดหน่อย”  ฉันบอก

            “เหมือนพวกเขาจะไม่ชอบพวกเราเลยนะคะ T_T”  วิลล่าทำท่าเหมือนจะร้องไห้

            “ก็นิดหน่อยแหละพี่ว่า ก็พวกเธอไม่รู้มาจากไหน อยู่ดีๆ ก็ได้ขึ้นโชว์เคสเลย เป็นใครก็คงไม่ยอม”  พี่มิวกี้พูด นั่นไง! ขนาดพี่มิวกี้ยังพูดเองเลยว่า เป็นใครก็คงไม่ยอม U_U;

            “แล้วทำไมพี่นาบีไม่ส่งพวกเรามาเป็นเด็กฝึกหัดก่อนหน้านี้ล่ะคะ”

            “นาบีไม่อยากให้พวกเธอเป็นเหมือนเด็กฝึกหัดพวกนี้น่ะสิ...นาบีอยากให้พวกเธอเป็นแบบนี้”  พี่มะนาวชี้มาที่พวกเรา

            “ถึงขนาดลาออกจากที่นี่ไปหาเด็กฝึกหัดในอุดมคติที่เมืองไทยเลยเนี่ยนะคะ”  หยาถาม

            “ลาองลาออกอะไรกัน ทำไมถึงคิดว่านาบีลาออกจากที่นี่ล่ะ”  พี่มิวกี้พูด แล้วก็ต้องยกมือขึ้นปิดปากตัวเองด้วยความตกใจเพราะเผลอพูดออกมาแล้วว่าพี่นาบีไม่ได้ลาออกจากที่นี่ ฉะนั้นก็แสดงว่าพี่นาบีทำงานที่นี่จริงๆ

            “พูดมากไปแล้วยัยกี้!!”  พี่มะนาวพูด แล้วลากพี่มิวกี้ออกไปจากห้องทันที พวกเราเลยได้แต่มองหน้ากันกับข้อมูลใหม่ที่เพิ่งได้รับ

            หลังจากที่โดนปล่อยขยะใส่ห้องซ้อมก็เหมือนว่าจะไม่มีอะไรแล้ว แต่ที่ไหนได้ยังมีตามมาอีกเป็นชุดๆ ตั้งแต่แอบวางเปลือกกล้วยไว้ตรงทางเข้าห้องน้ำที่อยู่ใกล้ๆ ห้องซ้อม (อันนี้เบสิคมาก =_=) จนกระทั่งถึงขั้นแอบเอาเศษแก้วใส่ไว้ในรองเท้าผ้าใบของพวกเรา แต่มันก็ไม่สำเร็จสักอย่างเพราะว่าพวกเราระวังตัวกันไว้อยู่แล้ว เราเลยได้แต่แอบขำกับการแกล้งแบบเด็กๆ ของซอนบี

            “พรุ่งนี้มันจะแกล้งอะไรเราอีกนะ -_-”  ณัชพูดขณะเคาะแก้วออกจากรองเท้าตัวเอง

            “คงไม่มีแล้วล่ะ พรุ่งนี้วันออร์ดิชั่นใครๆ ก็ต้องเตรียมตัว”  ดอกหลิวพูด

            “นั่นสิ มัวแต่มาคิดแผนการไร้สาระแบบนี้ทุกวันก็คงจะไม่ได้”  เฝ้าฝันเสริม

            “เอ่อ...ขอโทษนะคะ ฉันมาถ่ายทำวีทีอาร์ไว้เปิดวันออร์ดิชั่นพรุ่งนี้น่ะค่ะ ขอถ่ายการฝึกซ้อมสักสิบห้านาทีได้ไหม?”  ผู้หญิงสวมแว่นคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้องซ้อมอย่างเก้ๆ กังๆ อายุน่าจะรุ่นเดียวกับวิลล่านะ

            “อ๋อ ได้ค่ะ”  ฉันตอบ พวกเราเลยลุกขึ้นยืนแล้วก็เริ่มซ้อมขณะที่เด็กคนนั้นตั้งกล้องและเริ่มถ่าย

            เราซ้อมกันจนกระทั่งผ่านไปนานอยู่เหมือนกัน แต่ฉันก็ยังเห็นเด็กคนนั้นนั่งอยู่มุมด้านหลังของห้องซ้อม ทั้งๆ ที่ไม่ได้ถ่ายอะไรแล้ว

            “เอ่อ...โทษนะ เธอทำไมยังนั่งอยู่ตรงนี้ล่ะ”  หยาถาม เด็กคนนั้นถึงกับสะดุ้งแล้วรีบดันตัวเองลุกขึ้นยืนตัวตรงแหน่ว

            “ขอโทษนะคะที่ทำตัวเกะกะ!”  เด็กคนนั้นพูดพร้อมกับโค้งตัวลง 90º

            “ฉันยังไม่ได้พูดสักคำว่าเธอเกะกะ -_-“  หยาพูดทำให้เด็กคนนั้นค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมา

            “ปกติมีแต่คนเขาพูดว่าฉันมันเกะกะนี่คะ T.T”

            “แล้วเธอไม่เตรียมตัวออร์ดิชั่นหรอ มาเดินถ่ายทำวีทีอาร์อะไรอยู่ตรงนี้”  ฉันถาม

            “เอ่อ...ฉันไม่กล้าไปออร์ดิชั่นหรอกค่ะ คนอื่นเขารังเกียจฉันจะตาย แค่ไปยืนร่วมงานฉันยังคิดแล้วคิดอีกเลย”

            “อ้าว! ทำไมล่ะ”  วิลล่าถามด้วยความอยากรู้ เออฉันก็อยากรู้? ว่าทำไมคนที่นี่ทำอะไรแปลกๆ กันไปหมด -_-;

            “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ...ฉันชื่อชเวอึนพานะคะ ยินดีที่ได้รู้จักพี่ๆ ทุกคน ^^”  เด็กคนนั้นโค้งให้พวกเราแล้วเดินออกไปจากห้อง

            “ทำไมไม่ได้ออร์ดิชั่นล่ะ น่าสงสารจัง”  วิลล่าพูดขณะที่ยังคงมองเด็กคนนั้นเดินไป

            “ก็เพราะเด็กคนนั้นเสียงดีมากน่ะสิ เลยไม่ได้ออร์ดิชั่นสักที”  จุนฮยองเดินเข้ามาในห้องซ้อมพร้อมกับบีสท์คนอื่นๆ

            “เสียงดี?”  ฉันทวนคำ

            “...มากๆ เลยล่ะ”  โยซอบเสริมต่อจากฉัน

            “เสียงดีมาก แล้วทำไมไม่ออร์ดิชั่นล่ะ”

            “เพราะซอนบีไง ซอนบีน่ะเป็นศิษย์รักของอาจารย์โบอาเลยคิดว่าตัวเองเก่งที่สุด แต่พอมาเจออึนพาเข้าให้ถึงกับไปไม่เป็น เลยกีดกันทุกทางเพื่อไม่ให้อึนพาร้องเพลง”

            “โห...ร้ายกาจอ่ะ”  วิลล่าพูดแล้วถอนหายใจยาวๆ กับความร้ายกาจของซอนบี  “แล้วเรื่องนี้มีใครรู้รึเปล่าคะ”

            “มี แต่ไม่มีใครทำอะไร นี่แหละท่านรองของบริษัทนี้เลยขอพักงานยาวไปเที่ยวต่างประเทศเพราะทนกับอะไรแบบนี้ไม่ได้”

            “ท่านรอง?”  ทำไมที่นี่มันปริศนาเยอะจัง =_=?

            “อ๋อ ลูกสาวของประธานฮันน่ะ เป็นคนตรงและเก่งมากแต่เสียดายนะ ไปเที่ยวตั้งนานแล้วยังไม่กลับมาเลย”  โยซอบสาธยายให้ฟังซะยืดยาว  เล่าได้เป็นฉากๆ เลยแฮะ =_=

 

            และวันออร์ดิชั่นก็มาถึง พวกเรามาที่ห้องซ้อมกลางของค่ายค่ะ ห้องนี้เป็นห้องซ้อมที่ใหญ่ที่สุดของตึกนี้ ใช้สำหรับออร์ดิชั่นงานใหญ่ๆ แบบนี้เท่านั้น

            “ไหนว่าพี่นาบีจะมาไงคะ ไม่เห็นมาเลย”  วิลล่าโอดควรญขณะที่นั่งรออยู่หน้าห้องออร์ดิชั่น

            “ไม่ต้องกังวลเรื่องนั้นหรอก เดี๋ยวก็ได้เจอกันแล้ว”  พี่มิวกี้พูด ขณะก้มดูเลขลำดับที่แปะอยู่บนเสื้อของพวกเรา

            “เหลืออีกแค่ลำดับเดียวก็จะเป็นพวกเธอแล้ว ทำใจให้สบาย ไม่ต้องเกร็งหรือกังวลอะไรทั้งนั้น และไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุดแค่นั้นพอ”  พี่มะนาวพูด ดูเหมือนจะกังวลยิ่งกว่าพวกเราซะอีก =_=

            “ดูนี่สิคะ ดงอุนส่งข้อความมาบอกว่า ‘ไฟท์ติ้ง’ ด้วยอ่ะ >O<”  วิลล่าดี๊ด๊ากับข้อความในมือถือก่อนจะยกมันขึ้นมาโชว์ให้พวกเราดู

            “ลีดเดอร์ ดูจุนฝากบอกลีดเดอร์ด้วยว่า ‘พยายามเข้านะครับ’ ด้วย >///<”  วิลล่าแอบเข้ามากระซิบฉัน

            “แล้วเธอไปแลกเบอร์กับดงอุนตั้งแต่เมื่อไหร่กันน่ะ -///-“  ฉันถามบ่ายเบี่ยงไปเรื่องอื่น ก่อนที่หน้าจะออกสีไปมากกว่านี้ -///-!

            “วันที่พวกเขาไปดูเราร้องเพลงข้างถนนน่ะค่ะ ^^”

            โห...เร็วดีนะคู่นี้ =_=

            “เอ่อ...พี่ๆ คะ คือ...ว่า...”  เด็กอึนพาคนนั้นเดินหิ้วรองเท้าเข้ามาหาพวกฉัน

            “คะ?”  ฉันถาม แต่เด็กคนนั้นก็ยังอ้ำอึ้งไม่ยอมพูด

            “มีอะไรก็รีบพูดมาเถอะน้อง เดี๋ยวพี่จะได้เข้าไปแล้ว”  ณัชพูด ทำให้เด็กคนนั้นสะดุ้งไปทีนึง

            “คือว่า...อึนพาอยากจะให้พี่ๆ ใส่รองเท้าของอึนพาเข้าไปออร์ดิชั่นน่ะค่ะ >.<”

            “ทำไมเราต้องทำแบบนั้นด้วย”  ณัชหรี่ตามองอึนพาอย่างไม่ไว้ใจ ทำให้เด็กคนนั้นก้มหน้างุดๆ ทันที

            “คือว่า...อึนพาคงไม่มีโอกาสเข้าไปในนั้นน่ะค่ะ อึนพาเลยอยากให้พี่ๆ ใส่มันเข้าไปออร์ดิชั่นให้หน่อย เพราะว่ามันเป็นของขวัญชิ้นสุดท้ายที่แม่ของอึนพาให้ไว้ก่อนท่านจะเสีย...”  อึนพาพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเจ็บปวด พวกเราหันมามองหน้ากันเพื่อปรึกษา ถ้าเกิดเป็นอย่างที่อึนพาพูดก็น่าสงสารนะ แต่ถ้าอึนพาเป็นพวกเดียวกับยัยซอนบีล่ะ?

 

 

********************************

อัพเดตอีกตอนแล้วค่ะ

ยังไงก้อฝากติดตามด้วยนะ ^O^

********************************