[B2ST/Beast] Dream Story รักนี้ให้นาย...เจ้าชายอสูร

 

Episode 1 Leader Lover

:: Chapter 6 ::

 

            “แล้วรองเท้าเบอร์อะไรล่ะ”  ฉันตัดสินใจถามเพราะเพื่อนทั้งหมดลงความเห็นว่าช่วยเถอะ ทำให้อึนพารีบเงยหน้าขึ้นมาอย่างดีใจ

            “เบอร์ 35 ค่ะ”

            “เบอร์เล็กจัง...ในพวกเราก็มีเฝ้าฝันคนเดียวใช่ไหมที่ใส่รองเท้าเบอร์ 35”  ฉันหันไปหาเฝ้าฝัน เฝ้าฝันมีสีหน้าเหมือนว่าตกใจนิดหน่อยที่ตัวเองต้องใส่รองเท้าคู่นั้น แต่ก็ปรับสีหน้าเป็นปกติอย่างรวดเร็ว

            “ก็ได้ ฉันจะใส่ให้แม่เธอภูมิใจ”  เฝ้าฝันรับรองเท้ามาเปลี่ยน แต่อยู่ๆ เฝ้าฝันก็ขมวดคิ้วเมื่อถอดรองเท้าออก

            “ทำไมเท้าฉันมีเลือดด้วยล่ะ”  เฝ้าฝันพูด พวกเราเลยรีบเข้าไปดู

            “จริงๆ ด้วย”  ฉันพูดหลังจากจับเท้าของเฝ้าฝันขึ้นมาดู มันมีรอยเหมือนมีดใบเล็กๆ บาดเข้าที่เท้าแต่ยังดีที่ไม่ลึกมาก บาดแค่พอแสบๆ อ่ะ -_-

            “ไปโดนอะไรมาตอนไหนเนี่ย”  ณัชกอดอกถามเพราะการมีแผลที่เท้าวันที่ออร์ดิชั่นเนี่ย เรื่องใหญ่เลยนะ -_-!

            “ไม่รู้เหมือนกัน สงสัยเศษแก้วเมื่อวานมั้ง”

            “แล้วก็ไม่เอาออกให้มันหมดดีๆ”  ณัชเอ็ด เอ๊ะ! จะว่าไปรองเท้าฉันก็แปลกๆ นะ หรือว่าฉันเอาเศษแก้วออกไม่หมดเหมือนกัน ซวยล่ะ Y_Y;

            “เอ่อ!...” อึนพาส่งเสียงขึ้นมาอีกครั้ง ทำให้เราละความสนใจจากแผลของเฝ้าฝัน

            “ถ้า...เอ่อ...ถ้าเป็นไปได้ อึนพาไม่อยากให้พี่ๆ เต้นแรงๆ เลยค่ะ”

            “ให้เต้นออมๆ ไว้ แล้วจะมาออร์ดิชั่นทำไมล่ะจ้ะเด็กน้อย”  ดอกหลิวถามอย่างงงๆ

            “คือ...”

            “เอาล่ะเด็กๆ ถึงคิวเราแล้ว”  พี่มะนาวเดินเข้ามาบอกพวกเรา

            “ไปล่ะ”  ดอกหลิวลูบศีรษะอึนพาอย่างเอ็นดูแล้วเดินตามพวกเรามา พี่มะนาวและพี่มิวกี้เดินมาส่งพวกเราที่ประตูห้องออร์ดิชั่น

            “ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น...พวกเธอต้องทำได้”  พี่มะนาวยิ้มให้ พวกเรายิ้มตอบพี่มะนาวก่อนจะเดินเข้าไป

            ด้านในมีคุณอันโซ คุณอาจอง คุณเจ๊โบอา และอีกประมาณ 2 คนที่ฉันไม่รู้จัก และ...

            “พี่นาบี!”  วิลล่าร้องทัก แต่ก็ต้องชะงักไปเพราะพี่นาบีนั่งอยู่ที่โต๊ะกรรมการการออร์ดิชั่นและป้ายตำแหน่งที่ตั้งอยู่หน้าโต๊ะพี่นาบีคือ ‘รองกรรมการบริหาร’

            “เป็นถึงรองผู้บริหารเชียวหรอเนี่ย...”  เฝ้าฝันพึมพำออกมาเบาๆ พี่นาบีเป็นรองผู้บริหารค่ายนี้หรอ! มิน่าถึงรู้เรื่องเกี่ยวกับเด็กฝึกหัดของที่นี่ดีถึงขนาดรู้นิสัยใจคอ และสามารถสอนพวกเราให้เก่งขนาดนี้ได้...แต่ทำไมต้องปิดบังพวกเราด้วยล่ะ!!

            “จะเริ่มได้รึยัง?”  ยัยเจ๊โบอาขมวดคิ้วมองพวกเราด้วยท่าทางหงุดหงิด แต่พี่นาบีไม่พูดอะไรสักคำ

            “พี่เขาเป็นกรรมการ คงจะคุยกับใครเป็นกรณีพิเศษไม่ได้หรอก”  ณัชกระซิบบอกฉัน ดูเธอปรับตัวได้เร็วจริงๆ นะ ฉันยังอึ้งอยู่เลยที่พี่นาบีเป็นรองกรรมการบริหาร =_=;

            พวกเราแนะนำตัวพอหอมปากหอมคอ เราก็เริ่มต้นโดยการร้องเพลงประสานเสียงกัน ต่อมาก็เต้น แต่เต้นได้จบฮุคที่หนึ่งฉันก็รู้สึกเจ็บแปล๊บที่ฝ่าเท้าทำให้จนล้มลงอย่างไม่ได้ตั้งใจ เพื่อนๆ คนอื่นหยุดเต้นทันที

            “เภ!! แกเป็นไรน่ะ”  หยารีบวิ่งเข้ามาดูฉัน ส่วนณัชเดินกระเผลกๆ เข้ามาดูฉันช้าๆ นี่มันเกิดอะไรขึ้น!!

            “ฉัน...ไม่รู้”  ฉันพูด นี่ฉันทำพลาดหรอ? ฉันพลาดหรอ!!!

            “ไม่เป็นไรเภ ไม่เป็นไร”  ณัชเดินเข้ามาหาฉัน แล้วจับหน้าฉันเงยขึ้นไปมองหน้าตัวเอง สายตาของฉันพร่ามัวไปด้วยม่านน้ำตาที่ไร้ที่มา แค่คิดว่าฉันทำพัง...มันก็ไหลออกมาแล้ว

            “หึ!! ถ้าพลาดแล้วต่อไม่ได้ ก็ออกไปซะ!!”  ยัยเจ๊โบอาพูดน้ำเสียงเย้ยหยันพวกเราเต็มที่

            “ไม่ค่ะ!...พวกเธอออร์ดิชั่นต่อเถอะ ฉัน...ฉันจะออกไปเอง”  ฉันพูด แล้วพยายามดันตัวลุกขึ้นยืน แต่มันยังเจ็บอยู่เลยลุกไม่ไหว T^T

            “ไม่นะลีดเดอร์! ถ้าจะไม่ได้ไปต่อ พวกเราก็ต้องไม่ได้ไปต่อด้วยกันทั้งหมดสิ”  วิลล่าพูดพร้อมกับขืนตัวฉันไว้

            “ไม่!! พวกเธอจะยึดติดกับลีดเดอร์ที่ไม่เอาไหนอย่างฉันเนี่ยนะ ฉันไม่ยอมหรอก!!”  ฉันพูดแล้วปัดมือของวิลล่าออก

            “ให้โอกาสพวกเราอีกครั้งเถอะค่ะ”  เสียงของเฝ้าฝันดังขึ้นแทรกระหว่างการสนทนาที่ชุลมุน ทำให้พวกเราหันไปมองต้นเสียง

            “ฝัน!...”  ฉันพูด...เฝ้าฝันกำลังนั่งคุกเข่าอยู่หน้าโต๊ะกรรมการ คนอย่างเฝ้าฝันเนี่ยนะยอมก้มหัวให้คนอื่นง่ายๆ ไม่มีทางหรอก!

            “นี่เธอทำอะไรเนี่ย รู้รึเปล่าว่าวันนี้มีถ่ายทอดสดออกทีวีด้วย ไม่อายชาวบ้านบ้างรึไงห๊ะ”  ยัยเจ๊โบอายิ้มมุมปากอย่างเย้ยหยัน

            “วันนี้เป็นวันที่สำคัญมากสำหรับชีวิตของฉัน ถ้าฉันไม่ผ่านออร์ดิชั่นวันนี้ฉันก็จะไม่ได้อยู่ที่นี่และจะไม่ได้กลับมาที่นี่อีก ฉันมาไกลเกินกว่าจะหันหลังกลับแล้ว ได้โปรด...ช่วยให้โอกาสพวกเราเถอะค่ะ!”  เฝ้าฝันโค้งศีรษะลงให้กรรมการ พี่นาบีไม่พูดอะไรแค่มองหน้าเฝ้าฝันเงียบๆ

            “เธอใช่ไหมที่เป็นนักศึกษาแพทย์ แล้วนาบีบอกว่า...”  คุณอาจองพูดไว้แค่นั้นก็มีสีหน้าสลดลง

            อะไรกัน!...เฝ้าฝันเป็นอะไร ทำไมทุกคนต้องมองเฝ้าฝันแบบนั้นด้วย! แล้วที่บอกว่าจะไม่ได้อยู่ที่นี่อีก มันหมายความว่ายังไง!!

            “เธอ...หมายความว่าไง?”  ณัชเดินกระเผลกๆ พี่หาเฝ้าฝันหน้าโต๊ะกรรมการ

            “ฉันจะต้องฝึกงานแล้ว...ถ้าเกิดฉันไม่ผ่านการออร์ดิชั่นวันนี้ ฉันจะต้องกลับไปเรียนแพทย์ต่อ...นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมพ่อแม่ถึงปล่อยฉันมาเกาหลีกับพวกเธอได้”  เฝ้าฝันพูดออกมาทั้งน้ำตา

            ฉันนี่มันแย่จริงๆ มัวแต่คิดว่า...มันจะออกมาดีไหมนะ จะออร์ดิชั่นผ่านไหม จะเต้นท่าไหนดีกรรมการจะได้ชอบ จะร้องยังไงให้เพลงมันฟังดูเพราะขึ้น จะหาจุดเด่นอะไรให้กับวงของเราดี...แต่ฉันลืมนึกถึงคนที่อยู่ข้างๆ ไปซะสนิทว่าเขากังวลอะไรอยู่รึเปล่าถึงได้ทำตัวเปลี่ยนไป เขารู้สึกยังไงที่ต้องทนเก็บเรื่องราวต่างๆ ไว้เพียงคนเดียว...

            “ตกลง!”  ผู้หญิงคนหนึ่งที่ฉันไม่รู้จัก ซึ่งเป็นคนๆ เดียวกับที่อยู่ในห้องประชุมคราวก่อน พูดด้วยเสียงที่หนักแน่น

            “แต่ฉันไม่!...”  ยัยเจ๊โบอาจะขัด แต่ผู้หญิงคนนั้นก็พูดแทรกขึ้นมา

            “ยังกับว่าเธอไม่เคยมีประสบการณ์แบบนี้ยังงั้นแหละ!! ฉันว่าเธอน่าจะรู้ดีกว่าใครว่ามันกดดันขนาดไหนที่ต้องตัดสินใจเลือกทำสิ่งที่สำคัญๆ เพียงอย่างเดียว!...เอาเป็นว่าฉันให้พวกเธอออร์ดิชั่นอีกครั้ง แต่ถ้าคราวนี้พลาด ฉันจะเป็นคนไล่พวกเธอออกไปด้วยตัวของฉันเอง”  ประโยคสุดท้าย ผู้หญิงคนนั้นหันมาพูดกับพวกเรา

            “ขอบคุณค่ะ...ขอบคุณมากๆ ค่ะ”  พวกเราพูดออกไปแทบจะพร้อมกัน พวกเขาบอกว่าให้พวกเราเต้นเลยเพราะร้องเพลงผ่านแล้ว เราเลยเริ่มต้นเต้นตั้งแต่แรก แต่เท้าของฉันมันเจ็บยิ่งกว่าเดิมอีกอ่ะ

            กึก!

            คราวนี้ไม่ใช่แค่ฉัน แต่เป็นณัชที่หยุดเต้นกลางคันจนกรรมการต้องยกมือขึ้นเพื่อเป็นสัญญาณให้ปิดเพลง

            “เป็นอะไรอีกแล้วล่ะ!”  ยัยเจ๊โบอากอดอกถามอย่างไม่สบอารมณ์

            “ณัช!”  ดอกหลิวรีบวิ่งไปรับณัชที่กำลังล้มลงพื้นเหมือนคนกำลังเป็นลม ณัชเนี่ยนะเป็นลม!!

            “เกิดอะไรขึ้น”  พี่นาบีวิ่งเข้ามาหาและพูดกับพวกเราเป็นประโยคแรก

            “ณัชเป็นลมค่ะ”  ดอกหลิวเงยหน้าขึ้นบอก

            “รีบปลดกระดุม ปลดสายชุดชั้นในแล้วก็ถอดรองเท้าณัชออก!!”  เฝ้าฝันบอกวิธีปฐมพยาบาลกับทุกคน ทุกคนรีบทำตามและ..

            “ณัช!!”  ฉันเรียกชื่อณัชเพราะมันเป็นสิ่งเดียวที่ฉันพูดออกในเวลานี้ เท้าของณัชโชกไปด้วยเลือดสดๆ จนร้องเท้าด้านในชื้น

            “เรียกรถพยาบาลเร็ว!”  คุณอันโซรีบบอกทีมงานที่อยู่ในห้องออร์ดิชั่น

            “พวกเธอถอดรองเท้าออกมาทุกคนเลยนะ!”  พี่นาบีร้องแข่งกับเสียงทีมงานที่เริ่มแตกตื่น ทุกคนรีบทำตามที่พี่นาบีบอก แต่ฉันกับเฝ้าฝันที่กำลังกดแผลบริเวณฝ่าเท้าให้ณัชยังไม่ได้ถอดเหมือนคนอื่นๆ

            “บ้าเอ้ย!!”  เสียงสบถดังๆ ของใครบางคนดังเข้ามาในห้องออร์ดิชั่น ตามมาด้วยจุนฮยองและบีสท์คนอื่นๆ

            “มาไม่ทันแล้ว!”  กีกวังร้องขึ้น

            “เกิดอะไรขึ้น!”  พี่นาบีถามด้วยเสียงอันทรงพลัง แหม...ท่านรองออกโรงเลยทีนี้ -_-

            “พวกเราไปเจอเด็กฝึกหัดคนหนึ่งกำลังโดนทำร้ายเลยเข้าไปช่วย เด็กคนนั้นบอกว่า Beast Girl กำลังตกอยู่ในอันตรายครับ”

            “แล้วทำไมเด็กนั่นมันไม่บอกพวกเราเองล่ะ!”  ฉันร้องออกไปอย่างควบคุมสติไม่อยู่ ทำไมไม่บอกพวกเราตั้งแต่ยังไม่เข้ามา ทำไมต้องปล่อยให้เพื่อนของฉันเป็นแบบนี้ซะก่อนถึงจะบอก!!

            “ก็พวกที่ทำ ยืนคุมเด็กคนนั้นตลอดน่ะสิ เลยไม่มีโอกาสพูด”  ดูจุนพูดเสียงอ่อนลง

            “เด็กคนนั้นบอกอะไรอีกไหม”  พี่นาบีถามอย่างเร่งเร้า

            “พวกนั้นเอาอะไรสักอย่างใส่ลงไปในรองเท้าได้สามคู่ครับแต่ไม่รู้ว่าคู่ไหนบ้าง”  ฮยอนซึงบอก

            “มีใครเป็นอะไรอีกไหม!”  พี่นาบีรีบถามพวกเรา แต่ทุกคนส่ายหน้าน้อยๆ แทนคำตอบ

            “มีใบมีดติดเทปใสอยู่ในรองเท้าเฝ้าฝันด้วย”  พี่มะนาวเดินเข้ามาพร้อมรองเท้าที่เฝ้าฝันถอดฝากไว้

            “งั้นก็เหลือหนึ่งคน”  พี่นาบีพูด แล้วก้มลงมองรองเท้าฉัน

            “ถอดออกมาเภ”  พี่นาบีเดินเข้ามาจับรองเท้าฉัน

            “โอ๊ย!!”  ฉันร้องทันทีที่พี่นาบีแตะโดนเท้า อย่าบอกนะว่า ฉันก็โดนด้วย T^T

            พอช่วยกันถอดออกก็เป็นอย่างที่ฮยอนซึงพูด เฝ้าฝันเลยต้องทำหน้าที่ปฐมพยาบาลให้ณัชและฉันไปพร้อมๆ กัน

            “เมื่อไหร่รถพยาบาลจะมาล่ะคะ T^T”  วิลล่าพูดไปร้องไห้ไป

            “ทำไมเธอหน้าซีดๆ ไหวรึเปล่า?”  ดูจุนเข้ามานั่งข้างๆ ฉัน

            “ไหว”  ฉันพูดทั้งๆ ที่ปากเริ่มจะแห้งแล้ว คอแห้งจัง...

            “ช้ากว่านี้อีกหน่อยไม่ดีแน่! แผลลึกเกินไป!!!”  เฝ้าฝันพูดอย่างเครียดๆ

            “ไม่ต้องเครียดหรอกฝัน พวกฉันไม่ตายง่ายๆ หรอก ^^”  ฉันยิ้มให้เฝ้าฝัน แต่ยัยนั่นกลับร้องไห้ออกมา

            “ไม่ต้องมาทำพูดดีเลยนะ แค่ยิ้มยังไม่มีแรงเลยแล้วจะบอกว่าตัวเองไหวได้ยังไง!! ฉันเรียนหมอ ฉันรู้ว่าตอนนี้เธอไหวไหม...ฮือๆๆ...”

            “พี่ฝัน T^T”  วิลล่าเข้าไปกอดเฝ้าฝันไว้แล้วร้องไห้

            ไม่นะ อย่าร้องไห้แบบนั้นสิ!...ฉันอยากจะพูดประโยคนี้ออกมา แต่มันกลับติดอยู่ที่คอ ฉันไม่สามารถเปล่งเสียงออกไปได้ แม้กระทั่งตาของฉันมันยังหนักจนแทบจะลืมไม่ขึ้นแล้ว...

            “เภ!!...เภตรา!!”  เฝ้าฝันใช้มือที่เปื้อนเลือดตบหน้าฉันเพื่อเรียกสติ แต่ไม่ไหวแล้วจริงๆ ฝัน...ฉันลืมตาไม่ไหวแล้ว...พรึ่บ!

 

            “โห...ติดใบมีดไว้ซะขนาดนี้ คงกลัวเรารู้ตัวสินะ!!”  เสียงของหยาเลยเข้ามาในโสตประสาทการได้ยิน ทำไมเสียงดังกันจังนะ...

            “อย่าให้วิลล่าเจอตัวนะ วิลล่าจะเด็ดหัวมันออกมาทำปลาร้าซะให้เข็ด!”

            “อะไรคือปลาร้าอ่ะ?”

            “ก็ อืม...มันคล้ายๆ กับกิมจิอ่ะค่ะ...แต่มันต่างกันตรงที่กิมจิใช้ผักมาหมัก แต่ปลาร้าใช้ปลามาหมักค่ะ”

            “อ๋อ”

            ฉันค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้นก็เห็นวิลล่ากำลังเล่าเรื่องปลาร้ากับกิมจิให้ดงอุนและดูจุนฟัง

            “เสียงดังกันจังเลยนะ”  ฉันพูดด้วยเสียงที่แหบพล่าจนฉันเองยังตกใจ =_=

            “ลีดเดอร์!!...ทุกคนลีดเดอร์ฟื้นแล้วค่ะ >O<”  ทันทีที่วิลล่าทัก ทุกคนก็รีบกรูกันเข้ามาดูอาการฉันทันที

            “เป็นไงบ้าง”  หยาถามฉัน

            “ก็ดี ^^”  ฉันยิ้มให้ทุกคนที่เข้ามาเกาะเตียงฉัน

            “แล้วคนอื่นล่ะ”  ฉันพูดหลังจากกวาดตามองไปรอบห้องแล้วเห็นแค่หยา วิลล่า ดูจุนและดงอุนเท่านั้น

            “ไปเฝ้าณัชอ่ะ ยังไม่ฟื้นเลย”  หยาบอก

            “แล้วณัชอยู่ห้องไหนอ่ะ ฉันอยากไปเยี่ยม”  ฉันทำท่าจะลุกจากเตียงทำให้ดูจุนที่ยืนข้างเตียงรีบจับไหล่ฉันไว้

            “ยังไปไหนไม่ได้ หมอบอกว่าเธออ่อนเพลียมากต้องพักผ่อนเยอะๆ”

            “แต่!...”

            “ไม่เป็นไรหรอกค่ะลีดเดอร์ พี่ฝันยืนยันแล้วว่าพี่ณัชไม่เป็นไร ^^”  วิลล่าบอกเสริม

            “เอ่อ...ขอโทษค่ะ”  อยู่ๆ ก็มีแขกเข้ามาเพิ่ม ทำให้พวกเราหันไปมองทางต้นเสียง

            “อึนพา...”  ฉันเรียกชื่อขณะที่เธอเดินเข้ามาใกล้ๆ พร้อมกับกล้องวีดิโอที่เธอชอบถือเดินไปเดินมาบ่อยๆ

            “อึนพาขอโทษนะคะที่ไม่บอกพี่ตั้งแต่อยู่หน้าห้องออร์ดิชั่น”

            “...ไม่เป็นไร!”  ฉันตอบเสียงห้วนๆ ยังไงฉันก็ยังโกรธอยู่ดีว่าทำไมไม่ยอมบอก -_-*

            “...อึนพารู้ค่ะ ว่าใครเป็นคนทำ”  อึนพาพูดออกมาพร้อมกับยื่นกล้องวีดิโอมาให้ฉัน ฉันรับมันมา ก็เห็นมีวีดิโออันหนึ่งที่เตรียมพร้อมเปิดอยู่ ฉันเงยหน้าขึ้นมองหยากับวิลล่าอย่างลังเลก่อนจะกด Play

            ภาพส่ายไปมาเล็กน้อยขณะที่กำลังแอบจับภาพผู้หญิง 3 คนกำลังทำลับๆ ล่อๆ บริเวณล็อคเกอร์ของพวกฉัน

            [จะใส่ให้ใครดีล่ะ ฉันเอามาสามอันเอง]  เสียงจากกล้องวีดิโอดังออกมา

            [ใส่ให้ยัยลีดเดอร์นั่นก่อน ถ้าลีดเดอร์ดับเราก็มีชัยไปกว่าครึ่งแล้ว]  ยัยซอนบีพูดด้วยน้ำเสียงร้ายกาจ นี่ขนาดเห็นแค่ข้างหลังฉันยังจำได้แม่นเลยนะเนี่ยว่าเป็นยัยซอนบี -*-!!

            [ต่อไปก็ใส่ให้ยัยที่เป็นเสียงหลัก แล้วก็คนที่ร้องท่อนแร็พ]  ยัยซอนบีสั่งการขณะที่หันมองซ้ายขวาตลอดเวลาที่เพื่อนกำลังจัดการกับร้องเท้าของพวกฉัน

            [เอาล่ะ เรียบร้อย]  เพื่อนคนหนึ่งของซอนบีที่ทำหน้าที่ติดอาวุธ (ใบมีด =_=) ลุกขึ้นยืนหลังจากที่เสร็จสิ้นภารกิจ

            [กึก!...อุ้ย!]  เสียงของหล่นตามมาด้วยเสียงอุทานของคนที่ถือกล้องทำให้คนที่ถูกถ่ายทั้ง 3 คนรีบหันควับมามองต้นเสียงทันที

            [เอ้ย!! นังอึนพา!!...]  ซอนบีชี้ตรงมาที่มือกล้องแล้วย่างสามขุมเข้ามา แต่ยังไม่ทันได้เห็นอะไรต่อจากนั้น ภาพก็ตัดหายไปทันที

            “นังซอนบี!!!”  หยาร้องออกมาสุดเสียง จนดูจุนและดงอุนผงะออกนิดหน่อยหลังจากที่ก้มลงมาดูวีดิโอกับพวกเรา

            “แบบนี้ต้องฟ้องพี่นาบีนะคะ!”  วิลล่าเสนอ

            “เรื่องนั้น ฉันบอกคุณนาบีหมดแล้วค่ะ ตอนนี้ที่ค่ายกำลังเรียกสอบสวนซอนบีและพวกอยู่ ต้องขอโทษด้วยนะคะที่มีส่วนทำให้พี่ๆ ต้องเจ็บ”  อึนพาโค้งลงแทบจะ 90º

            “แต่เธอก็ช่วยเพื่อนพี่ได้คนหนึ่งนะจ้ะ ^^”  ฉันยิ้มให้อึนพา จะโกรธต่อไปก็น่าสงสารเด็กน้อยตาดำๆ อ่ะ T.T

            “แล้วเฝ้าฝันไปไหน เฝ้าณัชหรอ?”  ฉันถามเมื่อคิดได้ เพราะฉันอยากจะคุยกับเฝ้าฝันสักหน่อย

            “ฝัน...อยู่รอคุยกับพี่นาบีอ่ะ ตอนนี้น่าจะอยู่ที่ค่ายนะ”  หยาบอก แล้วตอนนี้เองที่พี่มะนาวโทรมาหา และบอกว่ากำลังไปส่งเฝ้าฝันที่สนามบิน!!!

            ฉันกับเพื่อนคนอื่นๆ ยกเว้นณัชที่ยังไม่ฟื้น ดอกหลิวที่อยู่เฝ้าไข้ และบีสท์ที่ออกสู่ที่สาธาณะไม่ได้ รีบบึ่งรถมาที่สนามบินทันทีที่รู้ข่าว ส่วนฉันทุลักทุเลหน่อยเพราะว่าต้องนั่งรถเข็นมา

            “ฉันบอกแกแล้วว่าอย่ามาๆ ก็ไม่เชื่อ”  หยาบ่นขณะผลักรถเข็นให้ฉัน

            “วิลสงสารดูจุนอ่ะ อุตส่าห์อยากมาด้วยแต่ก็โดยลีดเดอร์ต่อว่าซะงั้น T^T”  วิลล่าหน้างอพร้อมกับเหลือบมามองฉันอย่างไม่ถูกใจ จะให้ดูจุนมาด้วยได้ยังไงล่ะ ขืนเขามาด้วยมีหวังไม่ได้คุยอะไรกับเฝ้าฝันพอดี (มัวแต่กันแฟนคลับให้ =_=)

            “พี่ฝัน!!”  วิลล่ารีบวิ่งไปหาเฝ้าฝันที่นั่งอยู่กับพี่มะนาวและพี่มิวกี้

            “พวกเธอ...”  เฝ้าฝันมองพวกเราอย่างตกใจ พอมองมาที่ฉันยิ่งตกใจเข้าไปใหญ่ คงไม่นึกว่าฉันจะแบกสังขารมาได้ใช่ไหมล่ะฝัน =_=

            “แกมาทำไมเภ!”  เฝ้าฝันเดินเขามาหาฉันพร้อสีหน้าตำหนิ

            “มารั้งแกไว้ไง”  ฉันพูดออกไปตามตรง  “นี่แกจะทิ้งพวกฉันงั้นหรอ...สู้กันมาตั้งเท่าไหร่ต่อเท่าไหร่ พอมาเจอเรื่องแค่นี้ก็คิดจะถอดใจแล้วรึไง!”

            “ฉันไม่ได้ทิ้งพวกแกสักหน่อย...แต่ฉันต้องกลับไปทำเพื่อพ่อกับแม่...”

            “แล้วแกจะมีความสุขหรอฝัน”  หยาเดินเข้ามาพูดบ้าง

            “มันเป็นความจริงที่ฉันต้องรับไว้ ฉันอยู่กับความฝันมานานมากพอแล้วล่ะ มันถึงเวลาที่ฉันต้องตื่นสักที”

            “แต่อีกหน่อยมันก็จะไม่ได้เป็นแค่ความฝันแล้ว...แกไม่เห็นหรอว่าสิ่งที่เราทุ่มเทมาตลอดมันกำลังจะเป็นความจริง!”  ฉันพูด น้ำตาเริ่มรื้อออกมาขณะที่มองหน้าเฝ้าฝัน

            “เฮ้อ...ถึงพูดยังไงมันก็ไม่มีประโยชน์แล้วล่ะ ฉันไม่มีทางเลือกแล้ว...ไม่มีแล้วจริงๆ”

            “งั้นก็กลับไปเถอะ ฉันจะไม่ให้ใครห้ามเธออีกแล้วเฝ้าฝัน”  อยู่ๆ เสียงของพี่นาบีก็ดังขึ้นมา

            “แต่ฉันอยากให้เธอรู้ไว้ ว่าเธอยังคงเป็นสมาชิกของวง Beast Girl Band เสมอ”  พี่นาบีตบไหล่ของเฝ้าฝันเบาๆ

            “ก่อนกลับ ฝันขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ”

            “ได้”  พี่นาบีรับปากโดยที่ไม่ต้องคิดอะไรมากเหมือนเมื่อก่อน

            “ทำไมพี่ต้องปิดบังฐานะที่แท้จริงของตัวเองกับพวกเราด้วยล่ะคะ”

            “อืม...จะบอกยังไงดีล่ะ งั้นเอาคำที่มะนาวเคยพูดแล้วกัน ว่าพี่ไม่อยากให้พวกเธอเป็นเหมือนเด็กฝึกหัดพวกนั้น”

            “เอ่อ...พี่นาบีคะ ทำไมพี่ถึงรู้ว่าพี่มะนาวเคยพูดกับพวกเราแบบนี้ วันนั้นพี่นาบีไม่ได้อยู่ด้วยไม่ใช่หรอ -?-“  หยาถาม ใช่ๆ ฉันก็กำลังสงสัย

            “กล้องวงจรปิดจ้ะ ^^”

            “อ๋อ ชัดเจนค่ะพี่”  หยาพยักหน้า

            “ทำไมถึงบอกว่าไม่อยากให้พวกเราเป็นเหมือนเด็กฝึกหัดพวกนั้นล่ะคะ”  เฝ้าฝันยังคงถามต่อ

            “ก็อย่างที่พวกเธอเห็น ขนาดเด็กซอนบีคนนั้นเป็นแค่คนโปรดของโบอาก็เบ่งจนคับค่ายไปหมด แล้ว ถ้าพวกเธอรู้ว่าตัวเองเป็นเด็กท่านรองของค่าย CLUB Entertainment พวกเธอจะไม่ยิ่งเบ่งกว่าอีกหรอ...เพราะฉะนั้นพี่เลยตัดปัญหาตั้งแต่ต้นลมจะดีกว่า ^^”

            “แล้วซอนบีล่ะคะ ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง”  ฉันถามพี่นาบี

            “ก็ถูกปลดออกจากการเป็นเด็กฝึกหัด แล้วก็ตัดสิทธิ์ในการออร์ดิชั่น 3 ปี ไม่ว่าจะกับค่ายไหนก็ตาม”

            “โห...โทษหนัก”  วิลล่าพึมพำออกมาเบาๆ

 

            หลังจากที่เฝ้าฝันจากไปเราก็เริ่มซ้อมกันปกติ งานชิ้นแรกของพวกเราคือเต้นเป็นแบ็คอัพให้บีสท์ในซิงเกิ้ลตัวใหม่ ซึ่งเราให้อึนพาเข้ามาร่วมวงกับเราไปพลางๆ เพราะว่าเราเหลือกันอยู่แค่ 5 คน

            “...ด้วยเหตุผลที่เราต้องทำงานร่วมกับบีสท์บ่อยๆ พี่นาบีเลยมีคำสั่งให้พวกเธอย้ายเข้าไปอยู่หอพักตึกเดียวกับบีสท์”  พี่มะนาวพูดสรุปงาน

            “เฮ้ย!!! =_=;”  << ฉัน

            “กรี๊ดดด >O<”  << วิลล่า

            “-*-!!”  << ณัช

            “^_^”  << ดอกหลิว (ยิ้มเบาๆ)

            “-_-*”  << หยา (เพิ่งทะเลาะกับแฟน)

            และอึนพาที่ดูจะไม่แสดงออกอะไรมาก เพียงแค่ยิ้มกับท่าทางดี๊ด๊าของวิลล่านิดหน่อยเท่านั้น

 

 

 

********************************

อัพเดตอีกตอนค่ะ ฝากติดตามด้วยนะคะ ^O^

********************************