[B2ST/Beast] Dream Story รักนี้ให้นาย...เจ้าชายอสูร

 

Episode 4 Friendly Lover

:: Chapter 3 ::

 

            “มา ฉันช่วย”  ดงอุนเดินมารับจานจากฉันไปวางไว้บนโต๊ะ ฮานึลผงกศีรษะให้ฉันเป็นการทักทาย แล้วหันไปจัดแจงจานอาหารบนโต๊ะช่วยดงอุนอย่างคุ้นเคยยังกับมาที่นี่หลายครั้งแล้ว ทำไมตัวฉันมันสั่นขนาดนี้นะ ห้องก็ไม่ได้เปิดแอร์เย็นสักหน่อย

            “มาช้าจริงๆ เลยเธอเนี่ย มานี่”  จุนฮยองเดินมาพาของขวัญไปนั่งข้างๆ จะว่าไปก็อิจฉาเพื่อนฉันเหมือนกันนะ เห็นพี่จุนฮยองเลือดร้อนแล้วก็ขี้บ่นแบบนี้ พอบทจะหวานก็หว๊านหวานนะ -_-//

            “วิลล่า มานั่งเร็วสิ ขวางทางเขา”  พี่หยาฉุดข้อมือฉันให้นั่งลงข้างๆ ซึ่งตรงข้ามกับดงอุนและฮานึลพอดิบพอดี

            อยากยืนตรงนั้นที่ฉันเคยยืน~... (มาเป็นเพลงเลย U_U;)

            ที่จริงข้างๆ ดงอุนเป็นที่นั่งประจำของฉัน แต่มาวันนี้กลับกลายเป็นยัยฮานึลนั่งแทน ดงอุนทำแบบนี้ได้ยังไง ไม่เห็นเรียกฉันไปนั่งด้วยสักคำ

            …เอ๊ะ! ก็แค่ที่นั่งทำไมฉันต้องโมโหขนาดนี้นะ เขาจะนั่งใกล้ใครมันก็สิทธิ์ของเขาไม่ใช่หรอ Y_Y

            อย่างที่ใครๆ ชอบพูดกันว่า ‘ช่วงเวลาที่เรามีความทุกข์มันมักจะยาวนานเสมอ’ ตอนนี้ฉันเชื่อสนิทใจแล้วว่ามันเป็นความจริง ทั้งนานทั้งทรมานเลยล่ะ ฉันไม่กล้าแม้แต่ละเงยหน้าขึ้นไปมองเพื่อนร่วมโต๊ะอาหารเลยสักคน เพราะถ้ามองขึ้นไปฉันก็อดใจไม่ได้ที่จะมองไปทางดงอุนและโอฮานึล

 

            แล้วงานเดบิวต์ที่พวกเรารอคอยก็มาถึง การแสดงต่างๆ ผ่านไปได้ด้วยดี แฟนคลับก็ให้การต้อนรับพวกเราดีมากๆ ทั้งที่พวกเราเพิ่งมีเรื่องไม่ดีมาแต่พวกเขาก็ยังรักและรอพวกเรา มันเป็นเครื่องเตือนสติฉันได้เป็นอย่างดีว่าฉันจากบ้านมาที่นี่ทำไมและฉันต้องพัฒนาตัวเองให้ดีขึ้นเพื่อใคร

            หลังจากเลิกงาน เราก็พากันมาฉลองที่ผับเล็กๆ แห่งหนึ่งใกล้ๆ กับหอเพราะพี่นาบีจำกัดเวลาไว้ว่าไม่เกินตี 1 ต้องถึงหอ วันนี้พี่มะนาวและพี่มิวกี้เป็นเจ้ามือเลยนะ ฉันจะถล่มให้ยับเลย ฮ่าๆๆๆ

            “ยินดีด้วยนะทุกคน ^O^”  พี่มะนาวยกแก้วขึ้นชนพร้อมกับตะโกนแข่งกับเสียงดนตรีดังๆ ในผับ

            “เย้!~” 

            พวกเราชนแก้วกันก่อนจะยกของตัวเองขึ้นดื่ม บรรยากาศแบบนี้ฉันคิดถึงตอนที่เราอยู่เมืองไทยจริงๆ เวลาที่เราทำงานใหญ่สำเร็จสักงาน พี่มะนาวก็มักจะพาเรามาเลี้ยงแบบนี้แหละ

            หลังจากนั้นฉันกับพี่หยาขาประจำฟลอร์เริ่มออกลวดลายจนทุกคนต้องหลีกทางให้ พี่กีกวัง ดงอุน และพี่ฮยอนซึงก็มาเต้นด้วยแล้วยิ่งสนุกไปใหญ่เลยงานนี้ และด้วยความมืดของที่นี่ทำให้พวกเราไม่ต้องพลางตัวอะไรมากเลย^O^ (นี่เป็นข้อดีที่เราเลือกมาฉลองที่นี่)

            “อุ้ย! ขอโทษค่ะ”  ฉันหันไปขอโทษผู้ชายคนหนึ่งที่ฉันเพิ่งจะชนเขาไปเมื่อกี๊ เหมือนจะเหยียบเท้าเขาด้วยนะ =_=;

            “ไม่เป็นไรครับ”  ผู้ชายคนนั้นหันกลับมาขอโทษฉัน

            เอ๊ะ! ทำไมหน้าคุ้นๆ นะ เคยเจอกันที่ไหนรึเปล่าเนี่ย -?-

            “เราเคยเจอกันที่ไหนรึเปล่าคะ หน้าคุ้นๆ”  ฉันหรี่ตามองผู้ชายคนนั้นท่ามกลางแสงไฟสลัวๆ ในผับ

            “หรอครับ แต่ผมไม่เคยเจอคุณนะ”  ผู้ชายคนนั้นพูด โห...พูดตัดเยื่อใยคนสวยๆ แบบนี้ได้ยังไง หล่อซะเปล่า -*-! (ดีกรีเริ่มออก -_-;)

            “งั้นหรอคะ งั้นคุณก็คงเป็นดาราไม่งั้นก็นักร้องสินะฉันถึงเคยเจอคุณฝ่ายเดียว -_-!”  ฉันพูดเหน็บ แต่หมอนั่นดันหัวเราะเฉยเลย ตลกอะไรเนี่ย! เป็นนักร้องจริงๆ หรือไง

            “เอ่อ...มีอะไรกันหรอครับ”  อยู่ๆ ดงอุนก็เดินเข้ามายืนข้างๆ ฉัน

            “พอดีเดินชนกันน่ะ”  ผู้ชายคนนั้นพูดกับดงอุน พูดยังกับรู้จักกันแน่ะ -_-?

            “อ๋อ ยัยนี่เมาแล้วก็เป็นแบบนี้แหละครับพี่ยองกวาง ขอโทษแทนด้วยนะ”  ดงอุนผงกศีรษะให้ผู้ชายคนนั้นนิดหน่อย สงสัยรู้จักกันจริงๆ แหละ เป็นทีมงานรึไงนะ? แต่มีทีมงานหล่อแบบนี้ด้วยหรอ -.,-

            ยิ่งยืนนานๆ ตาเริ่มมัวแปลกๆ ปวดหัวตุ๊บๆ ยังไงไม่รู้ @_@

            “ไม่เป็นไร”  ผู้ชายคนนั้นพูด แล้วเดินแยกออกไป

            “ใครอ่ะ นายรู้จักหรอ”  ฉันถามพลางหันไปเกาะแขนดงอุนเพื่อหาที่ยึดเกาะ โลกหมุนแล้ววว *O*

            “รู้จักดิใครจะไม่รู้จัก...แต่ฉันว่าเธอไม่ไหวแล้วนะ กลับไหม”  ดงอุนเข้ามารวบเอวฉันไว้ เพื่อไม่ให้ฉันล้มลงกลางฟลอร์

            “ฉัน...คลื่นไส้ยังไงไม่รู้ @_@”

            “เฮ้ย! เดี๋ยวๆ ไปห้องน้ำก่อน”  ดงอุนร้องแล้วพยุงฉันมาที่ห้องน้ำหญิง

            “เดินเข้าไปเองไหวใช่ไหม”  ดงอุนถาม

            “ไหวๆ”  ฉันตอบ ก่อนจะเดินโซซัดโซเซเข้าไปในห้องน้ำ ทำไมวันนี้ฉันดื่มหนักจัก กระดกๆ ไม่ดูสังขารตัวเองเลย =_=;

            หลังจากอ้วกออกมา 2 ดอก ก็เหมือนจะสร่างเมาไปได้เยอะ (แบบนี้ไม่สมควรเอาเป็นเยี่ยงอย่างนะเด็กๆ -_-d ) ฉันเลยเดินออกมาจากห้องน้ำเพราะดงอุนคงรอนานแล้ว

            แต่...

            “เฮ้ย! O_O”  ฉันเผลออุทานออกมา เพราะพอมองไปที่มุมนั้น มุมที่ดงอุนยืนรออยู่กลับเห็นเขากำลังกอดนัวเนียอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่ง! ดูเหมือนดงอุนจะยังไม่รู้ว่าฉันออกมาจากห้องน้ำแล้ว แต่ผู้หญิงคนนั้นเห็นแล้วว่าฉันมองพวกเขาอยู่ แต่ก็ยัง...

            ภาพตรงหน้ามันทำให้ฉันรู้สึกหนาวเหน็บและเจ็บปวดยังไงบอกไม่ถูกร่างกายมันชาวาบไปทีหนึ่งแล้วกลายเป็นเย็นเยียบตั้งแต่หัวจรดเท้า ก้อนบางอย่างมันขึ้นมาจุกอยู่ที่คอจนฉันต้องสูดหายใจเข้าถี่ๆ เพื่อรับออกซิเจนเพิ่ม

            ฉันตัดสินใจเดินเลี่ยงออกมา แต่ก็ดันไปเดินชนใครที่ไหนอีกก็ไม่รู้

            “อุ้ย! ขอโทษค่ะ”  ฉันกล่าวคำขอโทษ แต่ผู้หญิงคนนั้นก็ไม่ได้ตอบอะไร เดินกระแทกไหล่ฉันแล้วเดินแยกไปเลย อะไรกัน! ฉันไม่ได้ตั้งใจจะชนสักหน่อยนะ -*-!

            ฉันมองตามหลังไวๆ ของผู้หญิงผมบอบทองคนนั้นอย่างเคืองๆ ก่อนจะเดินกลับไปที่โต๊ะของตัวเอง จะว่าไปผู้หญิงที่อยู่กับดงอุนหน้าคุ้นๆ นะ วันนี้มีแต่คนหน้าคุ้นๆ ทั้งนั้น ผู้ชายที่อยู่ในฟลอร์นั่นก็คนหนึ่งแล้ว สงสัยฉันจะเมาเกินไปแล้วจริงๆ แต่ฉันมั่นใจว่าภาพของดงอุนกับผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่เพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์แน่ มันคือเรื่องจริง!

            “เป็นไง ดื่มหนักเลยนะเรา”  พี่เฝ้าฝันพูดเมื่อฉันเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะ

            “ก็...นิดหน่อยน่ะค่ะ” 

            “เป็นไรรึเปล่าหน้าซีดเชียว”  พี่เฝ้าฝันเข้ามาแตะที่แขนฉันเบาๆ

            “สงสัยจะอ้วกจนหมดแรงน่ะสิ”  พี่ณัชพู แล้วยกแก้วตัวเองขึ้นดื่ม พี่ก็เริ่มตาเยิ้มๆ แล้วนะคะพี่ณัช =_=

            “ไหวไหม”  พี่เฝ้าฝันยังคงถามฉันด้วยท่าทางเป็นห่วง สมกับเป็นคุณหมอผู้ใจดีจริงๆ เลยนะคะ

            “ไหวสิค่ะ ^^;”

            “พูดน้อยแปลกๆ มีอะไรรึเปล่าถามจริง”  พี่เฝ้าฝันขมวดคิ้วมองฉัน ฉันเลยมองหน้าพี่ณัชกับพี่ฝันสลับกันไม่รู้จะตอบพี่เขาไปว่าไง...

            ‘เมื่อกี๊วิลเจอดงอุนกับผู้หญิงคนหนึ่งกำลังนัวเนียกันหยู่หน้าห้องน้ำค่ะ วิลไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงได้น้อยใจแล้วก็โกรธขนาดนี้’…หรอ -_-?

            หรือว่า…

            ‘เมื่อกี๊วิลเจอดงอุนกับผู้หญิงคนหนึ่งค่ะ กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มเชียว วิลช็อกมากเลย’...แบบนี้หรอ U_U;

            ระหว่างที่ฉันกำลังหาคำพูดเหมาะๆ อยู่ ดงอุนก็เดินกลับมาที่โต๊ะ ท่าทางปกติเหมือนเมื่อกี๊ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาคงชินแล้วมั้ง -*-!

            “มาทำไมไม่บอกฉันล่ะ ฉันรอตั้งนาน”  ดงอุนเข้ามาถามฉันหน้ามุ่ย ยังจะมาทำหน้ามงหน้ามุ่ยอีก ฉันว่านายน่าจะพูดว่าได้จูบกับยัยนั่นตั้งนานสิถึงจะถูก -_+

            พูดแล้วมันขึ้นจนไม่อยากมองหน้าดงอุนเลย ฉันมองหน้าเขาแล้วมันโกรธจนไม่รู้จะพูดยังไงดี!

            “ก็ฉันหานายไม่เจอนี่ เลยเดินมาก่อน”  ฉันหันไปมองในฟลอร์ก็ยังเห็นพี่หยาเต้นอยู่กับพี่กีกวังและพี่ฮยอนซึงอยู่ดูพวกเขาสนุกกันมากเลย ฉันก็อยากไปเต้นต่ออยู่นะแต่ตอนนี้มันไม่มีอารมณ์แล้ว =_=

            “ชัดเลย...”  พี่ณัชสบถออกมาเบาๆ ฉันเลยหันไปค้อนพี่เขาทีหนึ่ง จะแซวฉันอีกแล้วสิ รู้ทันทุกเรื่องเลยนะผู้หญิงคนนี้ -///-;

            พี่มะนาวและพี่มิวกี๊พาพวกเรากลับเข้าหอตรงตามเวลาเป๊ะ โดยมีพี่นาบียืนรออยู่หน้าหอ เหอะๆ เอาจริงเลยนะเนี่ย -_-; ถ้าเกิดพาเข้ามาช้ามีหวังงานนี้มีหักเงินเดือนแหงๆ

 

            หลังจากวันนั้นฉันก็ไม่ได้คุยกับดงอุนอีกเลย เพราะงานของเราทั้ง 2 วงยุ่งมาก บีสท์ก็เตรียม Comeback ส่วน Lusty ก็เดินสายโปรโมทอัลบั้มกันยกใหญ่ แต่แทนที่ฉันจะรู้สึกอิ่มใจเหมือนอย่างที่ฉันคิดเอาไว้ แต่ทำไมมันรู้สึกหวิวๆ แบบนี้ก็ไม่รู้ เพราะนายดงอุนนั่นน่ะหรอ ไม่มีทางหรอกน่า U_U;

            “ไม่สบายรึเปล่าวิลล่า”  พี่มะนาวถามขณะที่นั่งรอพี่นาบีในห้องประชุมของค่าย

            “อื้มใช่ ช่วงนี้เงียบแปลกๆ ทะเลาะกับแฟนหรอจ้ะ”  พี่หยาแซว

            “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ^^;”  ฉันยิ้มแหยๆ ไปให้ พี่หยาถึงกับหุบยิ้มทะเล้นๆ ของตัวเองทันที

            “เธอไม่สบายแน่ๆ วิลล่า ฝันๆ แกมาดูน้องซิ”  พี่หยารีบวิ่งมาอังหน้าผากฉันดู เอ่อ...ฉันไม่ได้ป่วยสักหน่อยนะ =_=

            “พี่หยา...วิลไม่เป็นไรค่ะ แค่เหนื่อยๆ เท่านั้นเอง”  ฉันแก้ตัวพร้อมกับจับมือที่หยาที่อังห้าผากออก

            “แน่หรอ”  พี่ณัชถาม ฉันหันไปหาพี่ณัชก็ถึงกับเข่าอ่อนเพราะสายตาที่พี่เขามองมามันเหมือนมองฉันทะลุปรุโปร่งทุกซอกทุกมุม ยอมแล้วค่ะพี่ U_U;

            “ดูแลตัวเองดีๆ นะเด็กๆ พี่เป็นห่วง ช่วงโปรโมทก็แบบนี้แหละ มันจะหนักหน่อย”  พี่มะนาวพูด พวกเราเลยพยักหน้าหงึกหงักอย่างเข้าใจ

            “เอ...ทำไมนาบีนานจังนะ”  พี่มะนาวมองไปที่ประตูห้องประชุมกับนาฬิกาข้อมือสลับกันไปมา แต่ระหว่างนั้นก็มีเสียงเอะอะอยู่นอก ตามมาด้วยบานประตูห้องประชุมถูกกระชากเปิดออกอย่างรวดเร็ว พร้อมกับพี่นาบีที่คุยโทรศัพท์ด้วยอารมณ์ที่กำลังคุเข้าขั้น และพี่มิวกี๊ที่เดินคอหดๆ ตามเข้ามา

            “งานเข้าอ่ะแก >.<;”  พี่มิวกี๊เข้ามากระซิบพี่มะนาว ขณะที่พี่นาบียังคงยืนหันหลังคุยโทรศัพท์เสียงดังอยู่หลังเก้ออี้ประธานขนาดใหญ่

            “โอเค พยายามเก็บมาให้ได้มากที่สุด เสียเงินเท่าไหร่ฉันไม่ว่า...อื้ม...อื้ม...ส่วนทางนั้นก็ให้เข้ามาคุยกับเราให้เร็วที่สุดเลยนะ...อื้ม พรุ่งนี้ก็ได้ วันนี้เลยยิ่งดี...อื้ม อื้ม...”  พี่นาบีสิ้นสุดการสนทนากับปลายสายด้วยการรับคำสั้นๆ ก่อนจะตัดสายไป

            “เอ่อ...ขอโทษนะที่ให้รอนาน”  พี่นาบีหันกลับเข้ามาในห้อง ก่อนจะทิ้งตัวลงบนเก้าอี้นวมขนาดใหญ่ด้วยท่าทางเหนื่อยๆ

            “มีอะไรรึเปล่า”   พี่มะนาวถามทั้งที่พี่มิวกี๊ตีแขนพี่มะนาวเบาๆ เพื่อเป็นการปรามแล้วแต่พี่มะนาวดูจะอยากรู้เอามากๆ พวกเราก็ไม่ค่อยอยากรู้เท่าไหร่หรอกนะแต่เงียบกันทั้งห้องเพื่อรอฟังเรียบร้อยแล้ว พี่นาบีมองไปรอบห้องก่อนจะถอนหายใจออกมาแรงๆ

            “เอาให้พวกเขาดู”  พี่นาบีบอกพี่มิวกี๊ พี่มิวกี๊เลยส่ง i pad ให้พี่มะนาว พี่มะนาวมีท่าทางตกใจมากเพื่อมองที่หน้าจอ

            “นี่มัน...ดงอุน”  พี่มะนาวพูด ก่อนที่สายตาของทุกคู่ในห้องประชุมจะประสานสายตามาที่ฉัน...ทำไม? มีฉันในนั้นรึไง =_=?

            “พ่อสูรน้อยตัวดีของเธอนั่นแหละมะนาว”  พี่นาบีพูดประชด ขณะที่พี่มะนาวส่ง i pad ต่อมาที่ฉัน

            ภาพที่ประกฎอยู่ในนั้นคือดงอุนกำลังนัวเนียอยู่กับผู้หญิงหน้าห้องน้ำในผับเมื่ออาทิตย์ก่อน ภาพนี้แหละที่ทำให้ฉันนอนไม่หลับมาเป็นอาทิตย์ ยังจะตามมาหลอกหลอนฉันอีกนะ =_=!

            “ผับที่พวกเราไปอาทิตย์ก่อนนี่คะ”  พี่เภตราพูดเมื่อ i pad ถูกส่งไปถึงมือ

            “ใช่ ดีนะที่ไม่ใช่รูปดงอุนกับวิลล่า ไม่งั้นลัสตี้ได้ดังสมใจแน่”  พี่นาบีพูดก่อนจะถอนหายใจออกมายาวๆ มือเรียวยกขึ้นนวดขมับตัวเองแรงๆ ฉันเข้าใจพี่นาบีนะว่าเครียดขนาดไหนที่มีข่าวแบบนี้ออกมาในช่วงที่กำลังจะ Comeback ของบีสท์ ถึงมันจะทำให้ศิลปินเกิดความน่าสนใจของผู้ที่ไม่เคยรู้จัก แต่สำหรับแฟนคลับและคนที่คลั่งใคล้มันไม่ใช่ผลดีเลย

            “แล้วรูปพวกนี้มันมาได้ยังไง รู้ตัวคนปล่อยรึยัง”  พี่มะนาวถาม พี่นาบีส่ายหน้าไปมาแล้วเงียบไป

            “ยัง...รูปกระจายว่อนเน็ตเร็วมากเราควบคุมไม่ได้เลย แล้วหน้าดงอุนกับลีซาซาก็ชัดพอสมควร ไม่รู้จะหาคำแก้ตัวให้ยังไง”  พี่มิวกี้เป็นคนตอบคำถามแทนพี่นาบีที่นิ่งไปแล้ว

            เอ๊ะ! ลีซาซา ยัยคนที่หน้าคุ้นๆ คืนนั้นคือลีซาซาหรอ?...นักร้องเดี่ยวคนละค่ายที่เน้นคอนเซ็ปเซ็กซี่ไว้ก่อนนั่นน่ะนะ! อกคัพ F ของฉันยังสู้ความเซ็กซี่ยัยนั่นไม่ได้เลย คนนั้นเขาเซ็กซี่จากจิตวิญญาณจริงๆ Y_Y

            หลังจากที่พี่นาบีนิ่งไปสักพัก พวกเราก็เริ่มคุยกันคร่าวๆ เกี่ยวกับหัวข้อประชุมในวันนี้ ซึ่งเกี่ยวกับการเข้าร่วมในงานประกาศรางวัลของรายการหนึ่งซึ่งพวกเราได้เข้าชิงในสาขานักร้องหน้าใหม่ยอดเยี่ยมด้วย พี่นาบีอยากให้พวกเราเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับงานนี้ ซึ่งแน่นอนว่าพวกเราต้องเต็มที่กับงานนี้แน่!

            แต่ที่น่าเป็นห่วงคือเรื่องของบีสท์นี่แหละ ตอนนี้ไม่รู้พวกพี่เขาจะเป็นยังไงบ้าง

            แอ๊ด...

            ขณะที่พวกเรากำลังจะเลิกประชุม ประตูห้องประชุมก็ถูกเปิดออกช้าๆ โดยพี่ดูจุนเป็นคนนำทีมและมีเพื่อนร่วมวงเดินตามเข้ามาส่วนคนต้นเรื่องเดินเข้ามาทีหลังสุด -*-

            ฉันเผลอหันไปสบตากับดงอุน และฉันก็เป็นฝ่ายหลบตาเองเพราะฉันรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งตัว เหงื่อมันเริ่มซึมๆ ออกมาที่ฝ่ามือในขณะที่ร่างกายฉันมันกลับเย็นขึ้นมาอยากบอกไม่ถูก นายทำให้ฉันรู้สึกโกรธขนาดนี้ได้ยังไงดงอุน!

            “เอ่อ...พวกเรามาขัดจังหวะรึเปล่าครับคุณนาบี”  พี่ดูจุนถามพี่นาบีอย่างสุภาพ

            “อ๋อ เสร็จพอดี พวกนายเข้ามาเลย ทางนั้นกำลังจะถึงแล้วเหมือนกัน”  พี่นาบีบอกบีสท์ ก่อนจะหันกลับมาหาพวกฉัน

            “...ส่วนพวกเธอก็ทำตามที่ประชุมกันไป ไม่ต้องห่วงเรื่องอะไรทั้งนั้น เข้าใจไหม?” 

            “ค่ะ”  พวกเรารับคำพร้อมกันก่อนจะลุกจากที่เพื่อให้บีสท์นั่งแทน ระหว่างที่เดินผ่านกันพี่เภตราและพี่เฝ้าฝันก็ให้กำลังใจแฟนไปตามระเบียบ ส่วนฉันกับดงอุนแทบจะไม่มองหน้ากันเลย หรือจะพูดให้ถูกคือ ฉันไม่ได้หันไปมองหน้าเขาเลยต่างหาก U_U;

            ฉันไม่รู้ว่าเป็นอะไร...ทั้งรู้สึกโกรธที่เขาไปกอดจูบกับผู้หญิงคนอื่น ทั้งรู้สึกผิดที่ไม่เข้าไปห้ามจนกลายเป็นข่าวดังขนาดนี้ มันผสมกันไปหมดจนฉันไม่รู้จะแสดงมันออกมายังไง

            แอ๊ด...

            ขณะที่เรากำลังจะเปิดประตูออกจากห้อง ก็มีผู้มาใหม่เปิดประตูเข้ามาจากด้านนอก คนที่เดินนำมาเป็นผู้หญิงกับผู้ชายคู่หนึ่งที่ดูท่าทางทะมัดทะแมง ส่วนอีกคนที่เดินเอื่อยๆ ตามมาคือ...

            “ลีซาซา...”  พี่ณัชพึมพำในลำคอเบาๆ ขณะที่ยัยนั่นเดินสวนเข้าไปในห้อง

            “ขอโทษนะคะ พอดีรถติด”  ผู้หญิงที่เดินนำเข้าไปพร้อมผู้ชายเมื่อกี๊พูดทันทีที่เข้าไปถึงตัวพี่นาบี

            “อ๋อ ไม่เป็นไรๆ นั่งสิ”  พี่นาบีบอกพร้อมกับผายมือให้พวกเขาทั้ง 2 คนนั่งลงข้างๆ

            “เดี๋ยวคุณฮวาวอลจะรีบตามมานะครับ ท่านให้เราคุยกันไปก่อน”  ผู้ชายคนนั้นพูดบ้าง พี่นาบีพยักหน้าหงึกหงักอย่างเข้าใจ เท่าที่รู้มา คุณฮวาวอลเป็นผู้บริหารของค่ายยัยลีซาซาค่ะ

            “ออกไปได้แล้วนะพี่นะ”  พี่นาบีบอกพวกเราเสียงเข้ม เห้อ! พอบทจะโหดก็โหดได้น่ากลัวเลยนะคะพี่ ว่าจะแอบฟังสักหน่อยไม่เปิดโอกาสให้เลย T^T

            “เดี๋ยวก่อน!”  อยู่ๆ ยัยลีซาซาก็ร้องขึ้นเมื่อพวกเราทำท่าจะเดินออกจากห้อง แล้วเดินมาหยุดอยู่ข้างหลังฉัน

            ฉันหันกลับไปก็เจอลีซาซากอดอกมองฉันอยู่ พี่ณัชเดินเข้ามายืนข้างๆ ฉันทันที เหมือนเตรียมพร้อมจะตบยัยนั่นให้ฉันได้ทุกเมื่อที่ต้องการเลย -_-;

            “ถ้าเราจะคุยกันเรื่องข่าว เราก็คงต้องให้หนูวิลล่าคนนี้คุยด้วยนะคะคุณนาบี”   

            “ทำไม?”

            “เพราะว่าวิลล่าก็อยู่ในเหตุการณ์ในภาพด้วย!” 

            ทันทีที่ลีซาซาพูดจบก็เรียกเสียงฮือฮาให้คนในห้องประชุมได้ดีเลยทีเดียว เสียงเอ่ยถามว่า ‘จริงหรอวิล?’ จากพี่ๆ ด้านหลังดังลอยเข้ามาเป็นระยะ ในขณะที่พี่นาบี พี่มะนาวและพี่มิวกี้ก็มองหน้าฉันอย่างตกใจแต่พี่นาบีปรับสีหน้าเร็วกว่าใครเพื่อน ส่วนดงอุน...หมอนั่นมองหน้าฉันแบบว่าช็อกสุดๆ คงไม่นึกว่าฉันจะห็นฉากสวีทแสนหวานของเขากับลีซาซาหน้าห้องน้ำสินะ!

            คิดผิดแล้วล่ะ...ฉันเห็นมันทุกฉาก ทุกตอน ทุกอิริยาบถเลยดงอุน!

 

 

 

 

 

******************************

อัพแล้วค่ะ ขอโทษที่ให้รอนานนะคะ ^_^

******************************