[B2ST/Beast] Dream Story รักนี้ให้นาย...เจ้าชายอสูร

 

Episode 4 Friendly Lover

:: Chapter 2 ::

 

            “อ๋อ มากับเพื่อนน่ะ...วิลล่านี่โอฮานึล...ฮานึลนี่วิลล่า”  ดงอุนแนะนำฉันกับโอฮานึลให้รู้จักกัน เราทั้ง 2 คนผงกศีรษะให้กันนิดหน่อย ก่อนที่ยัยฮานึลจะหันไปคุยกับดงอุนต่อ        

            พวกเขาคุยกันเหมือนจะสนิทกันมาก่อนและไม่ได้เจอกันมานาน จากที่ฉัน (แอบ) ฟังเหมือนยัยฮานึลเพิ่งจะกลับมาเกาหลีเพราะไปเรียนต่อที่เมืองนอก นอกจากนั้นฉันก็ฟังไม่ค่อยถนัดเพราะบางเรื่องพวกเขาก็กระซิบกระซาบคุยกันอยู่ 2 คน

            ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นส่วนเกินทั้งๆ ที่คนที่มาใหม่ไม่ใช่ฉัน =_=;

            “เอ่อ...”  ฉันส่งเสียงออกไปเพื่อให้เขา 2 คนหันมาสนใจฉันหน่อย แต่ดูเหมือนจะเบาไป…

            “ฉัน!...ไปเข้าห้องน้ำนะ”  ฉันพูดคำแรกเสียงดังขึ้นหน่อยก่อนจะค่อยๆ ผ่อนเสียงลงเมื่อ 2 คนนั้นหันมามองฉัน

            “ตามสบายค่ะวิลล่า ^_^”  ฮานึลพูดพร้อมกับยิ้มหวานมาให้ ฉันพยักหน้าทีหนึ่งก่อนจะเดินออกมาเลย อึดอัดชะมัด! ฉันเหมือนไปนั่งให้โต๊ะมันเต็มเท่านั้นเอง นั่งเฉยๆ จนน้ำลายบูดหมดแล้ว -_-*

            ฉันทำธุระเสร็จก็มายืนส่องกระจกห้องน้ำ สักพักมีผู้หญิง 2 คนเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วมาล้างมือข้างๆ ฉัน ดูเหมือนที่นี่จะมีแต่ไฮโซทั้งนั้น ขนาดมากินมื้อเย็นเฉยๆ ยังขนอภิมหาโคตรเพชรมาใส่กันเลย =_=

            “แกเห็นยัยฮานึลป่ะ สงสัยถ่านไฟเก่าจะคุ คุยกันตั้งนานสองนานไม่ออกมาสักทีนั่งรอจนรากจะงอกอยู่แล้ว”  หนึ่งใน 2 คนนั้นเริ่มพูด

            “นั่นสิ ทีตอนทิ้งเขายัยก็นั่นทิ้งซะไร้เยื่อใย แต่พอเขาดังเข้าหน่อยเกิดสนใจขึ้นมาเชียว”  เพื่อนอีกคนพูดเสริม

            ดงอุนกับโอฮานึล...เคยเป็นแฟนกันหรอ o_o!

            “แต่ดงอุนก็หล่อขึ้นจริงๆ นะ ไม่เหมือนตอนที่คบกับฮานึลแรกๆ ตอนนั้นทั้งโซมทั้งผอมไม่มีราศีเอาซะเลย มิน่าเขาถึงทิ้ง ฮ่าๆๆ”  สองคนนั้นหัวเราะคิกคักอย่างสนุกปาก ฉันสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ ขณะที่เอื้อมมือที่สั่นเทาไปเปิดก๊อกน้ำ ฉันเผลอกำก๊อกน้ำแรงจนรู้สึกปวดมือ

            ยัยสองคนนี้นี่มันปากเสียจริงๆ เป็นผู้ดีซะเปล่า -*-!

            “แล้วแกเห็นหน้ายัยที่นั่งอยู่กับดงอุนป่ะ น่าสงสารชะมัด ฮ่าๆๆ”  ยัยคนที่ยืนหันหลังให้ฉันพูดพร้อมกับหัวเราะอย่างเมามัน ยัยคนที่หันหน้ามาทางฉันเลยสะกิดเพื่อนเบาๆ เพื่อปรามว่าฉันยืนอยู่ตรงนี้...สงสัยจะเพิ่งเห็นว่าคนที่ยืนอยู่ตรงนี้คือคนที่กำลังนินทาอยู่ล่ะมั้ง

            “อะไรของแกเนี่ย! สะกิดอยู่นั่นแหละ”

            “ก็...”  ยัยคนที่สะกิดพยายามพยักพเยิดมาที่ฉัน แต่ดูเหมือนยัยปากเสียนั่นมันจะไม่สนใจ ดีแล้วแหละฉันจะได้ฟังด้วย -_+

            “เฮ้อ...แกจะบอกว่ายัยนั่นหน้าตาคุ้นๆ ใช่ไหม ฉันก็ว่างั้นแหละ หน้าคุ้นๆ แต่มันไกลเลยมองไม่ถนัดว่าเคยเจอที่ไหน”

            ยังไม่รู้ตัวอีก +_+!

            “ขอโทษนะคะ”  ฉันเข้าไปสะกิดยัยปากเสียนั่นเบาๆ ส่วนยัยที่เห็นฉันอยู่แล้วถึงกับก้มหน้างุดๆ ไม่กล้าสบตาฉันเลยทีเดียว -_+

            “อะไรยะ!...อุ้ย!!”  ยัยนั่นหันมาคงกะจะวีนฉันเต็มที่ แต่ก็ต้องร้องออกมาเมื่อหันมาเจอฉัน

            “ใกล้แค่นี้ พอจะจำได้รึยังคะว่าเป็นใคร ^_^”  ฉันยิ้มหวานไปให้ แต่ดูเหมือนคู่สนทนาของฉันจะช็อกจนพูดอะไรไม่ออก

            “ถ้ายังจำไม่ได้ก็ไม่เป็นไรค่ะ ฉันคิดว่าอีกหน่อยคุณก็คงรู้จักฉันเอง...อ้อ! แล้วก็ขอบคุณมากนะคะที่สงสารฉัน แต่ฉันคิดว่าเอาเวลาที่คุณมาสงสารฉันไปหาคอนแท็กเลนส์อันใหม่จะดีกว่า เพราะตอนนี้คุณใส่คอนแท็กเลนส์ข้างเดียว ^_^”  ฉันยิ้มให้เพื่อนโอฮานึลทั้ง 2 คนก่อนจะเดินออกมาจากห้องน้ำ ระหว่างที่เดินออกมาก็ได้ยินเสียงวี๊ดว๊ายตามออกมา เฮ้อ...มัวแต่นินทาคนอื่นจนลืมส่องกระจกดูหน้าตัวเองแบบนี้ก็ไม่ไหวนะ คอนแท็กเลนส์หายยังไม่รู้ตัวอีก =_=

            ฉันเดินกลับมาที่โต๊ะก็ไม่เจอฮานึลแล้ว เหลือแค่ดงอุนที่กำลังพยายามจุดเทียนบนเค้กวันเกิดอยู่

            “เพื่อนนายไปแล้วหรอ”  ฉันถามพร้อมกับกวาดตามองไปรอบๆ

            “อื้ม เหมือนมีธุระด่วนน่ะ”

            สงสัยไปหาคอนแท็กเลนส์อันใหม่ช่วยกันแน่เลย -_-;

            “อ๋อ พวกนายดู...สนิทกันจังเลยนะ รู้จักกันมานานล่ะสิ”  ฉันพยายามปรับเสียงให้ฟังดูปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้ และดูเหมือนจะทำสำเร็จเพราะดงอุนยังคงตั้งอกตั้งใจจุดเทียนต่อโดยไม่ได้สงสัยอะไร

            “อื้ม”  ดงอุนบอกก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาจากเค้ก ฉันเลยไม่อยากจะถามอะไรอีกเพราะถ้าดงอุนตอบสั้นๆ หรือห้วนๆ นั่นแสดงว่าเขาไม่ค่อยอยากพูดเรื่องนั้นสักเท่าไหร่

            “เอาล่ะจุดเสร็จแล้ว อธิษฐานสิ ^^”  ดงอุนยกเค้กยื่นมาตรงหน้าฉันพร้อมรอยยิ้มที่ดูเหมือนจะปกติดี

            “โอเค...”  ฉันพูดพร้อมกับยกมือขึ้นมาประสานกันตรงหน้าอกและหลับตาลง…พยายามผ่อนคลายทำใจให้สบาย...สูดหายใจเข้าลึกๆ วิลล่า

            เฮ้อ...ปีนี้จะขออะไรนะ ขอให้การเดบิวต์ผ่านไปได้ด้วยดี ขอให้ทุกคนต้อนรับพวกเราอย่างอบอุ่น ขอให้คุณพ่อคุณแม่ ตัวฉันเองและพี่ๆ ทุกคนสุขภาพแข็งแรง ขอให้ฉัน...ได้เจอรักแท้จริงๆ สักทีเถอะ เพี้ยง!...

          ‘เห็นยัยฮานึลป่ะสงสัยถ่านไฟเก่าจะคุ’

            อยู่ๆ เสียงยัยไฮโซปากเสียก็ลอยเข้ามาในหัว ไม่นะไม่! ออกไปจากหัวฉันเดี๋ยวนี้นะ >.<

          ‘ทีตอนทิ้งเขายัยนั่นก็ทิ้งซะไร้เยื่อใย แต่พอเขาดังเข้าหน่อยเกิดสนใจขึ้นมาเชียว’

          แน่ะ! ยังไม่ยอมไปอีก ออกไปให้พ้น >_<!

            พรึบ

            ฉันรีบลืมตาขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ตาทั้ง 2 ข้างพร่ามัวสักพักก่อนจะปรับมาอยู่ในสภาพปกติ แต่พอมองเห็นได้ชัดเจนแล้วกลับไม่เห็นเค้กรสสตรอเบอร์รี่ แต่เห็นหน้าอกของดงอุนอยู่ข้างหน้าแทนพร้อมกับความรู้สึกอุ่นๆ ที่หน้าผาก...

            “สุขสันต์วันเกิดนะ ^_^”  ดงอุนก้มลงมายิ้มให้ฉัน ก่อนจะกลับไปนั่งที่ของตัวเอง

            มะ เมื่อกี๊เขา...จูบหน้าผากฉัน O_O//

            “นายทำไรของนายเนี่ย >////<”

            “ก็อวยพรวันเกิดไง”

            “เฮ้ย!”  ฉันพูดพร้อมกับลูบหน้าผากตัวเองแก้เขิน โอ้ย! หน้าฉันแดงจนไม่มีที่จะแดงแล้ว >///<

            “เวลาที่ฉันขอพรเสร็จ แม่ฉันก็ชอบทำแบบนี้บ่อยๆ ท่านบอกว่าจะช่วยให้พรสมหวังเร็วขึ้น ^_^”

            ฉันว่านายหลอกแต๊ะอั๋งฉันมากกว่านะดงอุน -////-;

            “พูดอะไรบ้างสิ ฉันก็เขินเหมือนกันนะเนี่ย”  ดงอุนเกาต้นคอตัวเองนิดหน่อย ฉันสังเกตเห็นหูของเขาแดงขึ้นมาด้วยล่ะ >O<// ดงอุนมองซ้ายมองขวาเหมือนพยายามหาที่พักสายตาที่อื่นแก้เขิน ก่อนจะก้มลงไปใต้โต๊ะแล้วกลับขึ้นมาพร้อมกล่องของขวัญทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้าขนาดไม่ใหญ่มาก

            “อ่ะ ของขวัญ”

            “เฮ้ย! แค่พามาเลี้ยงแค่นี้ก็มากพอแล้วยังจะให้ของขวัญอีกหรอ”  ฉันลำบากใจที่จะรับจริงๆ นะ ที่เขาทำให้ฉันมันมากเกินไปด้วยซ้ำ

            “พามาเลี้ยงก็ต่างหาก เอาไปเถอะน่ามันไม่แพงมากหรอก”  ดงอุนดึงมือฉันให้จับกล่องของขวัญนั้นไว้

            “ให้แกะเลยไหม?”  ฉันถามพร้อมกับลองเขย่ากล่องดู ไม่มีเสียงอะไรเลยแฮะ =_=

            “แกะเลย จะได้แบ่งกัน ^_^”

            “แบ่ง? ซื้อของขวัญมาให้ฉันแล้วยังให้แบ่งอีก มีแบบนี้ด้วยหรอเนี่ย”  ฉันมุ่ยหน้าใส่ดงอุนที่ยังคงยิ้มอยู่

            “ก็มันแบ่งได้นี่ แกะก่อนเร็ว”

            “เฮ้อ...”  ฉันถอนหายใจ พร้อมกับบรรจงแกะกระดาษของขวัญออก  พอแกะเสร็จฉันก็เห็นเสื้อยืดสีดำ 2 ตัวม้วนอยู่ในนั้น

            “อะไรอ่ะ?”  ฉันขมวดคิ้วมองเสื้อที่อยู่ในกล่อง

            “ก็เสื้อยืดไง”

            “รู้แล้ว สรุปคือต้องแบ่งคนละตัวใช่ไหม”

            “ใช่”

            ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองดงอุนแล้วหยิบเสื้อตัวหนึ่งส่งไปให้แต่ดงอุนไม่เอา อะไรอีกล่ะเนี่ยบอกให้แบ่งก็แบ่งแล้วไง จะเอาอะไรอีก -?-

            “อะไรอีกล่ะ -_-?”

            “ก็มันไม่ใช่ตัวนี้ไง ตัวนี้ของเธอ...ส่วนตัวนี้ของฉัน”  ประโยคสุดท้าย ดงอุนแย่งกล่องของขวัญจากมือฉันไป แล้วหยิบเสื้ออีกตัวที่ยังอยู่ในนั้นออกมา

            “คลี่ดูสิ ฉันอุตส่าห์สั่งทำเลยนะ”  ดงอุนพูดแล้วคลี่เสื้อของตัวเองออกเป็นตัวอย่าง ฉันคลี่เสื้อออกดูก็เห็นลายสกรีนรูปนิ้วมือชี้ไปทางด้านขวาและมีตัวอักษรใต้ภาพว่า “He's my best friend”

            “สวยใช่ไหมล่ะ คู่กันเลย ^O^”  ดงอุนชูเสื้อของตัวเองมาให้ฉันดูบ้าง ทุกอย่างบนเสื้อสกรีนแบบเดียวกัน แค่เปลี่ยนเป็นคำว่า “She's my best friend” และชี้นิ้วมาทางด้านซ้าย

            “ให้ใส่จริงๆ หรอ อายเขาตายเลย -///-”

            “โห...พูดแบบนี้น้อยใจเลยนะ วันไหนเธอจะใส่ต้องบอกฉันด้วยไม่งั้นงอน T^T”  ดงอุนพูดคาดโทษไว้...

            ฉันรู้แล้วล่ะว่าเราเป็นอะไรกัน...ฉันเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของนายสินะ

 

            “ที่พี่เรียกวิลมาวันนี้ก็ไม่มีอะไรหรอก พี่แค่อยากถามอะไรนิดหน่อย”  พี่นาบีพูด หลังจากที่เรียกฉันเข้ามาพบในห้องทำงาน นานๆ ทีจะได้เข้ามาในห้องผู้บริหารระดับสูงแบบนี้ก็รู้สึกเกร็งๆ เหมือนกันนะ ขนาดฉันสนิทกับพี่นาบีพอสมควรยังทำอะไรไม่ถูกเลย ไม่รู้จะวางมือตัวเองตรงไหนมันดูเงอะงะไปหมด =_=

            “ค่ะพี่นาบี”

            “คือ...พี่อยากถามเรื่องวิลกับ...ดงอุนน่ะจ้ะ”  พี่นาบีอึกอักแต่ก็พูดจนจบประโยคในที่สุด

            นั่นไง! อย่างที่ฉันคิดไว้ไม่มีผิด ช่วงนี้ทุกคนรู้สึกว่าจะตื่นตัวเรื่องฉันกับดงอุนจริงๆ เลย -_-//

            “เอ่อ...วิลกับดงอุนเป็นเพื่อนกันค่ะพี่นาบี!”  ฉันรีบพูดทันที แล้วทำไมฉันต้องตื่นเต้นอะไรขนาดนี้ด้วยเนี่ย

            “พี่ไม่ได้จะกีดกันหรือว่าอะไรนะ พี่แค่ถามดู”  พี่นาบีอธิบาย

            โอ้ยๆ เข้าใจผิดไปกันใหญ่แล้วค่ะพี่นาบี >.<//

            “วิลล่ากับดงอุน เป็นแค่เพื่อนกันจริงๆ ค่ะ”

            “อ่า...จ้ะๆ พี่เข้าใจแล้ว งั้นพี่บอกตรงๆ เลยแล้วกันนะ...ที่พี่เรียกวิลมาวันนี้เพราะทางคณะกรรมการท่านอื่นๆ เขาไม่อยากให้วิลกับดงอุนไปไหนมาไหนกันบ่อยนัก บีสท์ก็กำลังจะคัมแบ็ค ส่วนลัสตี้ก็กำลังจะเดบิวต์ พวกเขายังไม่อยากให้ทั้ง 2 วงนี้เป็นข่าวกัน”

            “อ๋อ...ค่ะ”  ฉันรับคำ ฉันไม่รู้ว่าจะพูดอะไรอีกหัวสมองมันว่างเปล่าไปหมดแล้วตอนนี้

            “แต่ไม่ได้หมายความว่าห้ามพวกเธอไปมาหาสู่กันหรือห้ามเจอกันโดยเด็ดขาดนะ พี่แค่อยากบอกไว้เพราะจะได้ระวังตัวกัน อันนี้พี่ฝากบอกเภตรากับเฝ้าฝันแล้วก็จุนฮยองด้วย ไม่ได้บอกแค่วิลคนเดียว...เข้าใจนะ”  พี่นาบีเลิกคิ้วถาม ดูพี่เขาจะลำบากใจมากที่ต้องพูดเรื่องแบบนี้กับฉัน

            “ค่ะ วิลเข้าใจ ^_^”  ฉันฉีกยิ้มสดใสให้พี่นาบี ทั้งที่ใจมันไม่อยากจะยิ้มเลยตอนนี้ U_Uหลังจากคุยเรื่องทั่วๆ ไปต่ออีกนิดหน่อยพี่นาบีก็ปล่อยฉันออกมา พี่ณัชที่มาเป็นเพื่อนฉันยังคงยืนอยู่หน้าห้องเหมือนเดิม

            “ว่าไง...เรื่องดงอุนล่ะสิ”  พี่ณัชยืดตัวขึ้นยืนแทนจากการพิงกำแพง

            “ใช่เลยค่ะพี่ณัช U_U”

            “พี่นาบีพูดว่าไงบ้างล่ะ”  พี่ณัชถามพร้อมกับเริ่มออกเดินไปตามทางเดิน

            “ก็บอกว่าช่วงนี้ออกไปไหนมาไหนก็ให้ระวังตัวมากขึ้นน่ะค่ะ”  ฉันตอบแต่ใจความสำคัญ แต่ดูเหมือนว่าพี่ณัชจะเข้าใจอะไรทะลุปรุโปร่งจากประโยคสั้นๆ ที่ฉันตอบ

            “เฮ้อ...ระวังตัวหน่อยก็ดี ตัวเองกับเขาก็ยังไม่ชัดเจน ถ้าเกิดมีข่าวกันทางค่ายก็ไม่รู้จะแก้ตัวให้ยังไง สวีทกันออกสื่อขนาดนั้น ไปไหนมาไหนกับเขาบ่อยๆ ระวังตัวแล้วก็ระวังใจไว้ด้วยก็แล้วกัน”

            “พี่ณัช T^T”  ฉันไม่คิดเลยว่าพี่สาวหน้าตาหล่อเหลาที่อยู่ข้างๆ จะพูดอะไรแบบนี้เป็น

            “อะไร...?” 

            “เปล่าค่ะ แค่ซึ้งตรงประโยคสุดท้าย...คิดนานไหมพี่?”

            “ยัยเด็กคนนี้ -*-//”

            “อิอิ ^^” 

            ระวังตัวแล้วก็ระวังใจไว้ด้วยก็ดี...คำสอนของพี่ณัชมันดังวนเวียนอยู่ในหัวฉัน แต่ฉันไม่รู้ว่าจะระวังใจไว้ได้แค่ไหนเพราะตอนนี้แค่ดงอุนเอ่ยปากชวน ฉันก็พร้อมที่จะไปกับเขาโดยที่ไม่อยากถามด้วยซ้ำว่าเขาจะพาไปไหน

            แต่มาเจอแบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะ จะได้ถือโอกาสลองห่างๆ กันดู เผื่อฉันจะรู้ใจตัวเองมากขึ้นว่าที่เพ้ออยู่ทุกวันนี้เพราะความใกล้ชิดไม่ใช่เพราะว่า...ชอบเขา

            “ตั้งแต่กลับมาจากห้องพี่นาบีเนี่ย เหม่อเชียวนะวิลล่า”  พี่หยาเดินมานั่งข้างๆ ฉันหลังจากพี่มิวกี้ให้พักคลาสแอ็กติ้ง 15 นาที

            “ไม่ได้เหม่อค่ะ พี่มิวกี้ให้ทำสมาธิเตรียมสอบไม่ใช่หรอ”  ฉันตอบแบบข้างๆ คูๆ

            “จ้ะ ทำสมาธิก็ทำสมาธิแล้วเรื่องดงอุนเอาไงล่ะเราน่ะ” 

            “ก็ไม่เอาไงค่ะ ไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย ห่างๆ กันออกมาก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไรนี่”  ฉันตอบ แต่ข้างในมันรู้สึกแปลกๆ เหมือนมีก้อนอะไรขึ้นมาจุกอยู่ที่คอกะทันหัน

            “เฮ้อ...ที่เล่นๆ กันอยู่ทุกวันนี้ชอบเขาจริงๆ แล้วล่ะสิ”  พี่เภตราเข้ามานั่งขนาบอีกข้าง

            มาก็เข้าเรื่องเลยนะคะพี่เภ -////-

            “ชะ ชอบอะไรคะลีดเดอร์ พูดอะไรเนี่ย -///-”

            “ทำไมต้องพูดติดอ่างด้วยล่ะ พี่แค่ถามเฉยๆ นะ”

            “ก็...”  สุภาษิตวันละคำวันนี้ ขอเสนอ...กินปูนร้อนท้อง U_U;

            “ฮ่าๆๆ พูดไม่ออกเลยน้องฉัน”  พี่หยาหัวเราะลั่น

            ค่ะ! หัวเราะเข้าไป >.</// มักเน่ของแต่ละวงโดนแกล้งแบบฉันบ้างรึเปล่านะ?

            “ตัวเอง อันนั้นให้เค้าหน่อยสิ...”  พี่หยาตะโกนข้ามฉันไปหาพี่เภตราที่นั่งอยู่อีกฝั่ง

            “อ่ะเอาไป อ้อ...อย่าลืมซื้ออันนั้นมาฝากด้วยนะจ้ะ ^_^”  พี่เภตราก็เอากับเขาด้วย

            “ได้จ้ะ ^O^”  พี่หยาก็ยังคงต่อบทกับพี่เภตราอย่างแข็งขัน Y_Y;

            ฉันอยากจะร้องไห้ดังๆ พอคนอื่นมาทำแบบนี้มันยิ่งเห็นชัดเจนว่าฉันกับดงอุนเหมือนเป็นแฟนกันจริงๆ TOT (ผ่านมาตั้ง 3 Episode เพิ่งจะรู้ตัว)

           

            เย็นวันนี้ทั้งบีสท์และพวกเราไม่มีงาน เลยกะว่าจะมีปาร์ตี้เล็กๆ กัน คราวนี้ไปจัดกันที่ห้องของบีสท์เพราะว่าจัดห้องของพวกเราบ่อยแล้ว แต่ฉันไม่อยากไปเลยยิ่งฉันคิดถึงดงอุนมันยิ่งร้อนวูบวาบขึ้นทุกวัน ปกติพี่ๆ แซวฉันก็ไม่ได้คิดอะไรขนาดนี้นะ แต่ทำไมวันนี้มัน...

            “ของซื้อมาครบแล้วนะ ไปกินกันเถอะ”  พี่เฝ้าฝันเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับพี่โยซอบ

            “ไปกันเถอะ เหม่อทั้งวันเลยนะน้องรัก”  พี่ดอกหลิวพูดแล้วเดินออกไปจากห้องพร้อมพี่คนอื่นๆ

            ดูพี่แต่ละคน ไม่แซวฉันสักคนก็คงจะดีกว่านี้นะ คนยิ่งกลุ้มๆ อยู่ =_=;

            “วิลล่า มานี่หน่อยสิ”  พี่เฝ้าฝันเรียก ฉันเลยเดินไปหาพี่เขาที่โซนของห้องครัว

            “อะไรหรอคะ”

            “ยกจานนี้ไปเพิ่มหน่อยนะ เดี๋ยวพี่กับโยซอบจะยกเครื่องดื่มไปเพิ่ง”

            “ทำไมต้องเอาไปเพิ่มเยอะจังเลยล่ะคะ แค่ของขวัญคนเดียวไม่ใช่หรอที่มาเพิ่มน่ะ”  เท่าที่รู้มามีแค่ของขวัญ (ที่เป็นแฟนกับพี่จุนฮยอง) คนเดียวนี่นาที่มาเพิ่ม

            “มีเพื่อนของดงอุนมาเพิ่มน่ะ”  พี่โยซอบบอก

            “ใครคะ?”  ฉันถามเพราะรู้สึกตะหงิดๆ ยังไงไม่รู้ เพื่อนของดงอุนงั้นหรอ...

            “อย่ามัวแต่คุยสิ ช่วยฉันขนของหน่อย”  พี่เฝ้าฝันพูด ขณะที่พี่โยซอบเขากำลังจะบอกฉัน

            “คร้าบๆ”  พี่โยซอบรับคำแล้วนั่งลงข้างๆ พี่เฝ้าฝันที่กำลังขนเครื่องดื่มมากมายออกมาจากตู้เย็น

            “ห่างๆ หน่อยก็ได้นะยะ -///-*”  พี่เฝ้าฝันหันไปมองหน้าพี่โยซอบที่อยู่ห่างกันแค่ประมาณ 5 นิ้ว เอ่อ...พี่ๆ คะ ลืมไปแล้วหรอว่าวิลยังยืนอยู่ตรงนี้ Y///Y

            “ก็ตู้เย็นมันแคบนี่ ^///^”  พี่โยซอบยิ้มทะเล้นๆ ไปให้ แล้วก็นั่งอยู่ที่เดิมไม่ยอมขยับไปไหน

            “งั้น...วิลไปก่อนนะคะ”  ฉันบอกแล้วรีบออกมาจากห้องครัวทันที ฉันไม่อยากเป็นส่วนเกินนานกว่านี้อีกแล้ว เห็นแล้วเขินแทนเลยแฮะ U///U

            ฉันเดินยกจานประมาณ 6-7 ใบมาที่ห้องของบีสท์ที่อยู่ข้างๆ กัน ก็เจอกับของขวัญที่เพิ่งมาถึงพอดีฉันเลยมีคนเปิดประตูให้ พอเข้าไปในนั้นฉันก็มือไม้อ่อนขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูกเพราะเพื่อนร่วมปาร์ตี้ของเราที่เพิ่มเข้ามาคือ โอฮานึล!

 

 

 

 

 

************************************

อัพแล้วจ้าาาาาา ^O^

ขอโทษนะคะที่ให้คอยนาน

ช่วงนี้ฝึกงานอยู่เลยไม่ค่อยมีเวลาเลย 

(โดยเฉพาะเวลานอนก็แทบจะไม่มี ได้นอนวันละ 2-3 ชั่วโมงเท่านั้นเองค่ะรีดเดอร์ T^T)

แต่ยังไงจะพยายามมาอัพให้อ่านกันนะคะ ^^

************************************