[B2ST/Beast] Dream Story รักนี้ให้นาย...เจ้าชายอสูร

 
Episode 4 Friendly Lover
:: Chapter 1 ::
 
            “แฮปปี้เบิร์ดเดย์ ทู ยู...แฮปปี้เบิร์ดเดย์ ทู ยู...แฮปปี้เบิร์ดเดย์ แฮปปี้เบิร์ดเดย์..แฮปปี้เบิร์ดเดย์ ทู~ยู”  เสียงเพลงแฮปปี้เบิร์ดเดย์ดังก้องไปทั่วสตูดิโอถ่ายแบบที่ฉันกำลังยืนแอคท่าถ่ายรูปอยู่ พร้อมกับเค้กรสสตรอเบอร์รี่ถูกถือมาตรงหน้าฉัน
            “สุขสันต์วันเกิดนะวิล ^_^”  ดงอุนพูดพร้อมกับยื่นเค้กในมือมาให้ฉันใกล้ๆ
            “เป่าเลยจ้ะน้องรัก ^O^”  พี่ดอกหลิวบอกอย่างกระตือรือร้น
            “ขอบคุณมากค่ะ”  ฉันพูดด้วยน้ำตาปริ่มๆ ตั้งแต่ฉันมาอยู่ที่เกาหลี ฉันก็มัวแต่ซ้อมเต้น ซ้อมร้องเพลงเพื่อเตรียมตัวเดบิวต์ จนลืมไปเลยว่าวันนี้เป็นวันเกิดของตัวเอง
            ฟู่~
            “เย้!! ^O^”  เสียงเฮดังขึ้นอย่างพร้อมเพรียงเมื่อฉันเป่าเทียนมอดหมดทุกเล่ม
            “ขอบคุณมากเลยนะคะ...ขอบคุณค่ะ ^O^”  ฉันโค้งตัวลงพร้อมกล่าวคำขอบคุณซ้ำๆ รอยยิ้มและคำอวยพรจากพี่ๆ ทุกคนมันทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่นและตื้นตันอย่างบอกไม่ถูก
            หลังจากเรื่องร้ายๆ อย่างเรื่องการลอบทำร้าย Beast ของวง Troy และเรื่องของอึนพาที่ไปร่วมมือกับซอนบีกำจัด Beast Girl ได้ผ่านไป อนาคตของพวกเราก็เริ่มเห็นเป็นรูปเป็นร่างมากขึ้น งานต่างๆ เริ่มเข้ามาก่อนที่จะเดบิวต์ซะอีก ส่วนมากก็เป็นงานที่ทำร่วมกับ Beast ก็พวกเราเกิดมาได้จากการ Cover วง Beast นี่นา ^_^
            หลายคนบอกฉันว่าการไป Cover เขา โอกาสที่จะได้เป็นศิลปินมันน้อยมาก แต่ฉันก็สามารถทำมันได้แล้ว ฉันกำลังจะได้เป็นศิลปินเต็มตัวในนาม ‘วิลล่า แห่งวง Lusty’ ฉันไม่รู้ว่าจะไปได้สวยไหม ที่ทำมาทั้งหมดมันจะสูญเปล่ารึเปล่า แต่ที่ฉันรู้...ฉันทำมันเต็มที่ที่สุดแล้ว ^_^
            “วิลล่า”  อยู่ๆ ดงอุนก็เข้ามาแตะต้นแขนฉันเบาๆ ขณะที่ทีมงานกำลังเตรียมถ่ายแบบเซ็ตต่อไป
            “เย็นนี้ทำตัวให้ว่างนะจ้ะ ^O^”  ดงอุนยิ้มกว้างมาให้ฉัน รอยยิ้มแบบนี้จะชวนฉันไปไหนอีกล่ะสิ =_=
            “ทำไม?”
            “ฉันจะพาเธอไปฉลองวันเกิดไง”
            “อ้าว พี่ๆ ฉันล่ะ พวกเขาต้องเตรียมงานฉลองให้ฉันแน่ๆ เลย ฉันไปด้วยไม่ได้หรอก”  ฉันบอกปัดๆ ไปแล้วเดินกลับห้องแต่งตัว แต่ดงอุนก็มายืนขวางทางไว้
            “น๊าาา...ไปกับเค้าหน่อยสิ T^T”  ดงอุนทำท่าออดอ้อน จนพี่แม่บ้านประจำสตูดิโอที่เดินผ่านมาแอบยิ้มให้ฉันนิดหน่อยก่อนจะเดินไป
            “เฮ้อ...โอเคๆ เลิกทำแบบนี้ได้แล้วน่า อายเขา -///-” 
            “ทำไมล่ะ เมื่อก่อนเราก็เล่นแบบนี้กันออกจะบ่อย ช่วงนี้เธอเป็นไรรึเปล่า ทำตัวแปลกๆ ไปนะ”  ดงอุนเอียงคอลงมามองหน้าฉันใกล้ๆ หน้าเนียนๆ ของเขามักทำให้ฉันเคลิ้มตลอดเลย ให้ตายสิ!
            “ก็ไม่มีอะไรหรอก แค่รู้สึกว่ามันมากเกิน...”
            “เกินยังไง?”  ดงอุนขมวดคิ้วถามเหมือนว่าไม่เข้าใจในสิ่งที่ฉันพูดจริงๆ
            ก็ ‘เกินเพื่อน’ ไง แค่นี้ก็ไม่เข้าใจหรอ >_<?
            “เฮ้อ...ไม่มีอะไรหรอก ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้ว จะถ่ายเซ็ตต่อไปแล้วนะ”  ฉันบอก แล้วรีบเดินแยกออกมาทันที
            ฉันเพิ่งจะมารู้ตัวว่าสิ่งที่ฉันกับดงอุนทำมันไม่เหมือนเพื่อนกันก็ตอนที่ยัยของขวัญ เพื่อนสนิทซี้ปึ้กของฉันมันถามว่า ‘เธอเป็นแฟนกับดงอุนหรอ?’ ตอนนั้นถึงกับพูดไม่ออก ไปไม่เป็นเลยล่ะ ก็ฉันกับดงอุนพูด จ้ะ จ๋า เค้า ตัวเอง แบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ก็เลยไม่นึกว่าที่ทำๆ อยู่ทุกวันนี้มันจะมากเกินไปจนคนอื่นเขามองเป็นอย่างอื่น ฉันเลยเริ่มอยากจะลดๆ ความสนิทกับดงอุนลงบ้าง เพราะฉันก็คิดว่าเมื่อก่อนก็ไม่ขนาดนี้จริงๆ =_=;
            “วันเกิดทั้งที ทิ้งพี่ๆ ไปเดทเลยนะวิลล่า”  พี่เภตรา รุ่นพี่ร่วมวง Lusty พูดแซวทันทีเมื่อฉันก้าวเข้าไปในห้องแต่งตัว
            “นั่นสิ ฉันอุตส่าห์เตรียมงานไว้ข้ามเดือนเลยนะเนี่ย”  พี่ณัชพูดเพิ่มความรู้สึกผิดให้มากขึ้น ดูพี่ๆ ฉันแต่ละคนสิ U_U
            “โธ่ พี่ณัชขา...เอาที่ไหนมาพูดคะ”  ฉันเข้าไปเกาะแขนพี่ณัชอย่างอ้อนๆ ตามแบบที่ฉันชอบทำ ก็ฉันเป็นน้องเล็กในวงนี่ ทำอะไรก็เลยดูน่ารักน่าเอ็นดูไปหมดแหละ อิๆ ^^
            “ไม่ต้องมาพูดดีเลย ดงอุนมาบอกพี่แล้วว่าจะพาเธอไปดินเนอร์คืนนี้”  พี่หมอเฝ้าฝันพูดขึ้นบ้าง
            “อ้าว...ดงอุนมาบอกแล้วหรอคะ U_U”
            “ก็ใช่น่ะสิ”  พี่ฝันรับคำ แต่เรายังไม่ได้พูดอะไรกันต่อเพราะพี่มะนาวที่เปลี่ยนตำแหน่งจากพี่เลี้ยงวง Cover มาเป็นผู้จัดการส่วนตัวของวงเรา เข้ามาบอกให้เตรียมตัวสำหรับถ่ายแบบเซ็ตต่อไป
            ฉันกับพี่ๆ ทั้ง 5 คน เราร่วมวง Cover กันมาตั้งแต่อยู่ประเทศไทยค่ะ พวกเรารักกันมากคงเพราะเราผ่านเรื่องราวร้ายๆ มาด้วยกันหลายเรื่อง เลยทำให้เราสนิทกันจนเหมือนเป็นพี่น้องที่คลานตามกันมาเลยทีเดียว พี่ๆ ของฉันแต่ละคนไม่ธรรมดาเลยนะ ขออนุญาตโฆษณาพี่ๆ ทั้ง 5 คนก่อนแล้วกันค่ะ ^_^
            คนแรกพี่เภตรา พี่คนนี้เป็นลีดเดอร์ของวงเรา เรียนคณะอักษรศาสตร์ มหาวิทยาลัยชื่อดังเชียวนะ เรียนเก่ง เต้นดี มีความสามารถ แต่เป็นคนที่ขี้สงสัย ชอบลุยเดี่ยวไปหน่อย ช่วยแรกๆ ที่มาอยู่เกาหลีเลยเกือบโดนวง Troy ทำร้าย แต่ยังดีที่มีแฟนดีๆ อย่างพี่ดูจุน ลีดเดอร์ของวง Beast คอยปกป้องเลยผ่านเรื่องร้ายๆ มาได้ด้วยดี...อุ้ย! จุ๊ๆ เรื่องสุดท้ายเนี่ยห้ามบอกใครเชียวนะคะ ทางค่ายยังไม่ให้เปิดเผย ^3^b
            คนที่ 2 พี่ณัช เรียนคณะเภสัชศาสตร์ มหาวิทยาลัยเดียวกับพี่เภตรา พี่คนนี้ถ้าเป็นผู้หญิงก็จะสวยมาก ถ้าเป็นผู้ชายก็จะหล่อมาก ฮ่าๆๆ แต่พี่เขายืนยันกับฉันแล้วว่าเป็นผู้หญิง 100% ฉันก็เลยต้องเชื่อตามนั้น ถึงแม้บางครั้งพี่เขาจะทำตัวห้าว เลือดร้อน พูดจาโผงผางเกินไปจนฮยอนซึงดูเป็นผู้หญิ๋งผู้หญิงกว่าก็เถอะ แต่พี่เขาก็ยังมีเสน่ห์ของความเป็นผู้หญิงอยู่นะขอบอก ^O^
            คนที่ 3 พี่ดอกหลิว พี่เขาเรียนคณะโบราณคดี มหาวิทลัยชื่อดังอีกแห่ง (มารวมวงกันได้ไงไม่รู้ -_-) พี่เขาพ่วงดีกรีความงามของดาวคณะมาเลยทีเดียว แต่ที่ยังโสดเพราะความอาร์ตที่อยู่ในตัวเกินมนุษย์อื่นๆ นิดหน่อยเท่านั้นเอง รู้สึกว่าเคยคบกับเพื่อนคณะเดียวกันแต่ตอนนี้เลิกไปแล้วนะ เอ่อ...แล้วฉันจะไปยุ่งเรื่องส่วนตัวพี่เขาทำไมเนี่ย U_U;
            มาที่พี่คนที่ 4 เลยแล้วกันก็คือพี่เฝ้าฝัน พี่คนนี้ถือเป็นมันสมองของวงเลยทีเดียว เพราะพี่เขาเรียนคณะแพทยศาสตร์ มหาวิทยาลัยเดียวกับพี่เภตราและพี่ณัชค่ะ พี่เขาจะดูเงียบๆ จริงจังกับชีวิตมากๆ จนบางครั้งฉันก็ไม่กล้าเข้าไปคุยด้วยโดยเฉพาะเวลาอ่าหนังสือ U_U; แต่มีคนหนึ่งที่กล้ากวนพี่เขาก็คือพี่โยซอบ ก็เขาเป็นแฟนกันนี่ จะกวนนิดหยอกหน่อยพี่เขาคงไม่ว่า อุ้ย!!...อันนี้ก็ห้ามบอกใครเด็ดขาดนะคะ ทางค่ายก็ไม่ให้ปกปิดเรื่องนี้เหมือนกัน ^^;
            พี่คนสุดท้ายคือพี่หยา พี่เขาเรียนคณะนิติศาสตร์เชียวนะคะ จำรายละเอียดรอบตัวได้แม่นมาก ความจำเป็นเลิศ (แต่ไม่สู้พี่เฝ้าฝันนะ) พี่คนนี้จะเหมือนฉันกับพี่ณัชมารวมกัน...เอ่อ งง? คือ พี่เขาจะเป็นคนใจร้อน หงุดหงิดง่าย ออกห้าวหน่อยๆ อันนี้จะเป็นส่วนที่เหมือนพี่ณัช ส่วนที่เหมือนฉันก็จะมี รักสนุก? เอ่อ...หมายถึงชอบความสนุกสนานน่ะค่ะ -_-; นอกจากนี้พี่เขายังเป็นบีทบ็อกซ์ขั้นเซียนเลยทีเดียว
            หลังจากที่เราถ่ายแบบกันเสร็จแล้ว เราก็กลับหอกันเลยเพราะฉันต้องเตรียมตัวไปดินเนอร์เย็นนี้ -///- ทั้งที่ฉันกับดงอุนก็ไปไหนมาไหน 2 คนกันออกจะบ่อย แต่ฉันกลับตื่นเต้นทุกครั้งที่ได้ไป
            “วิล ขวัญมาหา”  พี่ณัชชะโงกส่วนหัวเข้ามาในห้องแต่งตัว ขณะที่ฉันกำลังหมุนดูชุดเดรสสั้นสีชมพูลายลูกไม้ของตัวเองหน้ากระจก
            “อ๋อ ค่ะ”  ฉันรับคำ ก่อนจะเดินออกไปในโซนของห้องนั่งเล่น
            “สุขสันต์วันเกิดจ้ะยัยเพื่อนรัก ^_^”  ของขวัญยื่นกล่องของขวัญขนาดเท่าฝ่ามือมาให้ฉัน ฉันเดาว่าข้างในต้องแพงมากแน่ๆ แต่ถ้าเป็นของถูกๆ คงไม่ใช่ของขวัญจากคุณหนูซอ ลูกเจ้าของโรงละคร Seo-Ha ที่ยิ่งใหญ่หรอก
            “ขอบใจจ้ะ”  ฉันรับมา แล้วหันไปมองเพื่อนอีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ของขวัญ
            ...ออสตินนั่นเอง
            “สุขสันต์วันเกินนะวิลล่า ^^”  ออสตินยื่นกล่องของขวัญขนาดเหมาะมือมาให้ฉัน
            “ขอบใจจ้ะออส วันนี้หน้าดูแปลกๆ ไปนะ”  ฉันมองใบหน้าใสกิ๊กของออสตินอย่างสำรวจ
            “ทำไมอ่ะ?”  ออสตินขมวดคิ้วพลางใช้มือลูบหน้าตัวเองอย่างไม่มั่นใจ
            “ก็มันไม่มีรอยช้ำรอยแตกน่ะสิ ฮ่าๆๆๆ”  ฉันพูดแล้วหัวเราะร่วน ปกติฉันเจอหน้าออสตินทีไรก็มักจะมีรอยฟกช้ำให้เห็นเป็นประจำเลยน่ะสิ วันนี้เลยดูแปลกตาเพราะมันไม่มีรอยอะไรเลย
            “แล้วไม่ดีรึไง” 
            “ก็ดีน่ะสิ ใครอยากให้เพื่อนเจ็บตัวกันล่ะ” 
            “อืม...นั่นสินะ”  ออสตินรับคำ แต่น้ำเสียงฟังดูอ่อนลงแปลกๆ นี่ฉันไปพูดจี้จุดอะไรเข้ารึเปล่าเนี่ย เพิ่งอกหักมารึไง -_-?
            “เอ่อ...ต่อไปไม่มีแล้วแหละ เรื่องยัยซอนบีก็จบไปแล้วไอ้ออสมันคงหน้าเนียนแบบนี้ได้อีกนานเลยล่ะ ฮ่าๆๆ ^O^”  ของขวัญหัวเราะขึ้นมา ทำให้บรรยากาศในห้องดีขึ้นมาหน่อย
            “เอ้อ! แล้วนี่แกจะไปฉลองกับดงอุนใช่ไหม แต่งตัวซะสวยเชียว”  ของขวัญถามแล้วจับฉันหมุนรอบตัว 1 รอบ
            “ใช่ เป็นไง ฉันใส่ชุดนี้ครั้งแรก ไม่ค่อยมั่นใจเลย”
            “ก็โอเคนะ แต่คอมันดูโล่งๆ ใส่ของขวัญที่ฉันให้สิ”  ของขวัญพูดแล้วจับกล่องของขวัญที่เพิ่งให้ฉันไปเปิด ในนั้นมีสร้อยสีเงินพร้อมจี้เพชรรูปหัวใจเล็กๆ พอน่ารักวางอยู่
            “ทองคำขาวเชียวนะเนี่ย รับรองแกไม่แพ้แน่”  ของขวัญยิ้มแล้วเดินอ้อมไปด้านหลังเพื่อใส่ให้ฉัน พอดีฉันเป็นคนแพ้ง่าย นอกจากของแพงๆ แบบนี้อย่างอื่นฉันก็ใส่ไม่ได้ผื่นแพ้ขึ้นเป็นปื้นเลย สรุปให้เห็นภาพคือ ฉันเป็นโรคแพ้ของปลอม U_U; (ถ้าเกิดใครกลัวโดนย้อมแมวขายอ้างว่าเป็นของแท้ มาให้ฉันลองใส่ดูได้นะใส่แล้วรู้ทันที คอนเฟิร์ม!!)
            “ขอบใจนะ คงแพงน่าดูเลยนะเนี่ย”  ฉันก้มลงมองจี้เพชรอย่างอ่อนใจ
            “ไม่เท่าไหร่หรอกน่า...ว้าว! ดูดีขึ้นตั้งเยอะ ^_^”  ประโยคสุดท้ายของขวัญเดินกลับมามองฉันด้านหน้าพร้อมกับรอยยิ้มที่ดูเหมือนจะภูมิใจในผลงานของตัวเองเอามากๆ
            “จริงหรอ?”
            “จริงสิ...โอเคแล้วใช่ไหมออส?”  ของขวัญหันไปหาออสตินที่ยืนอยู่ข้างๆ เพื่อหาแนวร่วม
            “ใช่ น่ารักแล้วล่ะ” 
            “เฮ้อ...ค่อยมั่นใจขึ้นมาหน่อย”
            “จะไปกัน 2 คนแค่นี้หรอ ฉันไปด้วยได้ป่ะ?”  ออสตินถามซะฉันกับของขวัญอึ้ง ถึงแม้ว่าออสตินคงจะถามไปเล่นๆ แต่ฉันก็ไม่รู้จะตอบกลับไปยังไงดี
            “นี่! แกจะไปเป็นก้างเขาทำไมออส”  ของขวัญถาม ออสตินยักไหล่ให้ของขวัญ ก่อนจะหันมาถามฉันต่อ
            “ว่าไง ไปด้วยดิ”
            “คงไม่ได้หรอก ขอโทษด้วยจริงๆ”  อยู่ๆ ดงอุนก็เดินเข้ามาแทรกกลางระหว่างฉันกับออสติน อ้าว...เขาเข้ามาตอนไหนเนี่ย
            “งั้นหรอ แย่จัง ฉันเป็นห่วงวิลอ่ะ”  ออสตินพูด ทำไมท่าทางของพวกเขา 2 คนเหมือนคนไม่ถูกกันมานานข้ามชาติข้ามภพขนาดนี้ล่ะเนี่ย ครั้งก่อนยังไปตีลูกสมุนของยัยซอนบีช่วยกันอยู่เลย U_U
            “ไม่เป็นไรหรอก มากับฉันมั่นใจหายห่วงอยู่แล้ว”  ดงอุนพูด ก่อนจะเอื้อมมือมากุมมือฉัน
            “ไปกันเถอะ”
            “อะ...อื้ม” 
            “ไปนะ ขอบใจมากเลยสำหรับของขวัญ^^”  ฉันบอกของขวัญและออสตินขณะเดินสวนกันมา 
            “จ้าๆ ดินเนอร์ให้สนุกนะ ^O^” 
            เสียงของของขวัญลอยตามหลังมาไกลๆ ดงอุนก็ดึงฉันออกจากห้องซะเร็วจนฉันใส่รองเท้าไม่เสร็จเลย จะรีบร้อนไปไหนกันเนี่ย -*-!
            “จะรีบอะไรนักหนา จองโต๊ะไว้แล้วไม่ใช่หรอ”  ฉันถามดงอุนที่กดเรียกลิฟต์ซ้ำๆ
            “ก็ฉันไม่อยากอยู่ในห้องนั้นนานๆ นี่ ไม่ชอบขี้หน้าคน”
            “ใคร?...”  ฉันถามไปงั้นๆ แหละ เพราะฉันรู้คำตอบอยู่แล้วว่าเขาจะตอบอะไร…
            “จะใครซะอีกล่ะ ก็ออสตินเพื่อนจอมบู๊ของเธอไง ไม่รู้ทำไมไม่ถูกโฉลกกับหมอนั่นเลยแฮะ”  ดงอุนส่ายหน้าไปมา
            ติ๊ง!
            “ลิฟต์มาแล้ว ไปเหอะ”  ดงอุนพูดแล้วเดินนำหน้าฉันเข้าไปในลิฟต์
            ปกติดงอุนอัธยาศัยดีเข้ากับคนง่ายแท้ๆ แต่กลับไม่ชอบหน้าออสตินซะงั้น ฉันล่ะงง ไม่รู้ไปเกลียดอะไรกันตอนไหน ออสตินก็อีกคนดูเหมือนจะไม่ชอบดงอุนมากเหมือนกัน =_=;
            “ฉันรีบเกินไปใช่ไหมเนี่ย”  อยู่ๆ ดงอุนก็พึมพำคนเดียวแล้วนั่งยองลงมาจับรองเท้าของฉัน
            “เฮ้ย! ทำไรน่ะ?”  ฉันร้องพร้อมกับชักเท้าหนี แต่ดงอุนก็จับมันเอาไว้
            “เฉยๆ น่า ฉันรีบลากเธออกมาจนลืมนึกไปเลยว่ารองเท้าเธอมันใส่ยาก”  ดงอุนเงยหน้าขึ้นมาพูดแล้วก้มลงไปคล้องสายรองเท้าส้นสูงให้เพื่อให้มันเข้าล็อก มันไม่ใช่ครั้งนี้ครั้งแรกที่ดงอุนช่วยจัดรองเท้าให้ฉัน เขามักจะทำแบบนี้เสมอเวลาที่สายรองเท้าผ้าใบของฉันหลุด แต่ฉันก็ยังรู้สึกตื่นเต้นทุกครั้งเวลาที่เขาทำแบบนี้ให้ เขาเป็นเพื่อนที่ดีของฉันจริงๆ...
            เขาจะคิดไหมนะ...ว่ามัน อาจจะมากเกินไป?
            “ฉันว่าจะไปใส่ดีๆ บนรถน่ะ แต่ก็...ขอบใจนะ”  ฉันบอก ขณะที่ดงอุนเปลี่ยนมาจัดรองเท้าอีกข้างให้
            “ไม่เป็นไร”  ดงอุนพูดแล้วดันตัวลุกขึ้นยืนข้างๆ ฉัน
            ดงอุนพาฉันมาที่ร้านอาหารของโรงแรมหรูแห่งหนึ่ง ซึ่งอยู่บนดาดฟ้าของตึก ที่นี่ไม่ค่อยมีคนพลุกพล่านมากเพราะส่วนมากก็เป็นเหล่าเซเล็ปทั้งนั้นที่ขึ้นมาบนนี้ พวกเราเลยไม่ต้องพลางตัวมากมายเหมือนตอนออกไปข้างนอกในเวลาปกติ
            “เป็นไง ชอบใช่ไหมล่ะ บรรยากาศโรแมนติกกับเค้กรสสตรอเบอร์รี่ก้อนโต ^O^”  ดงอุนยิ้มอย่างภูมิใจ
            “ขอบใจนะ ให้ฉันออกด้วยไหม รู้สึกว่าจะแพงนะเนี่ย”  ฉันพูด แต่ฉันรู้ว่าดงอุนต้องปฏิเสธแน่ ^^
            “ก็ดีนะ”
            อ้าว!! ช็อกเลยเจอคำนี้ -[]-!
            “ฮ่าๆๆ ล้อเล่นน่า ใครจะให้ออกด้วยล่ะ ฉันเป็นคนชวนเธอมานะ”
            “ไอ้เราก็ตกอกตกใจหมด -_-;”
            “เวลาเธอตกใจ ทำหน้าตลกเป็นบ้าเลย”  ดงอุนพูดพร้อมกับหัวเราะร่วน เฮ้อ...มีความสุขจริงๆ เลยนะนายเนี่ย ถ้าเกิดฉันไม่โดนกดดันจากพี่ๆ และเพื่อนฉันก็คงจะเฮฮาปาจิงโกะอยู่หรอก แต่พอฉันเริ่มรู้สึกแปลกๆ จากคำเตือนของพวกเขาฉันก็เฮฮาไม่ออกขึ้นมาเฉยๆ
            สรุปแล้วเราเป็นอะไรกัน...?
            “ทำไมช่วงหลังๆ มานี้ เธอดูแปลกๆ ไปล่ะ ไม่ค่อยร่าเริงเหมือนเมื่อก่อนเลย มีปัญหาอะไรรึเปล่า”  ดงอุนถามฉันด้วยแววตาที่เป็นห่วงอย่างเห็นได้ชัด
            “ไม่รู้สิ ไม่รู้เป็นอะไร”
            “อ้าว ตอบงี้แล้วฉันจะรู้ไหมล่ะเนี่ย ฉันเป็นห่วงเธอจริงๆ นะ เห็นเพื่อนไม่สบายใจมันพลอยทำให้ฉันไม่สบายไปด้วย =_=”
            “ไม่ต้องห่วงหรอกน่า ฉันไม่ได้คิดมาก คิดเยอะเหมือนพี่เฝ้าฝันสักหน่อย สักพักคงดีขึ้นแหละ”  ฉันบอก แต่ดูเหมือนดงอุนจะไม่เชื่อในสิ่งที่ฉันพูดเลย
            “พูดจาดูห่างเหินแปลกๆ ยังกะเราเพิ่งรู้จักกันเลย”  ดงอุนมุ่ยหน้าแล้วถอนหายใจออกมาแรงๆ
            “เอ๊ะ! ดงอุนรึเปล่า”  อยู่ๆ ก็มีไฮโซนางหนึ่งเดินมาสะกิดไหล่ดงอุนเบาๆ ฉันกับดงอุนหันไปมองผู้มาใหม่อย่างสนใจ พอดงอุนหันไปเห็นว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใครก็ถึงกับตาค้าง พูดจาไม่ออกเลยทีเดียว กิ๊กเก่าแหงๆ -_-*
            “นายจริงๆ ด้วย ^O^”  ผู้หญิงคนนั้นพูดด้วยความดีใจ แล้วเดินมานั่งเก้าอี้ข้างๆ เขาพร้อมกับเกาะแขนอย่างสนิทสนม -*-!
            “โอ...ฮานึล?”  ดงอุนพูดอึกอัก
            “ก็ใช่น่ะสิ นายจำฉันไม่ได้หรอ”  ผู้หญิงที่ดงอุนเรียกว่า โอฮานึล ยิ้มหวานไปให้เขาแบบไม่บันยะบันยัง
            “ก็...เกือบจำไม่ได้แล้วล่ะ สงสัยสวยขึ้นมั้ง”  ดงอุนยิ้มบางๆ ตอบกลับไป
            “แหม ปากหวานเหมือนเดิมเลยนะนายเนี่ย แล้วนี่มากับใครหรอ”  โอฮานึลทำท่ากวาดตามองไปรอบๆ แล้วมาหยุดสายตาอยู่ที่ฉัน ฉันว่าฉันก็ไม่ได้ตัวเล็กมากถึงขนาดที่ยัยนั่นจะมองไม่เห็นว่าฉันนั่งอยู่กับดงอุนหรอกนะ =_=!
 
 
 
 
 
 
*********************************
ฝากติดตาม Ep. 4 ของดงอุนด้วยนะคะ ^O^
คอมเม้นเป็นกำลังใจกันเยอะๆ นะคะ >O<
*********************************