[B2ST/Beast] Dream Story รักนี้ให้นาย...เจ้าชายอสูร

 
Episode 3 Dangerous Lover
:: Chapter 14 ::
 
            “หือ? พูดแบบนี้เหมือนหึงเลยนะคุณแฟน”  ฉันหลิ่วตามองจุนฮยอง แต่เขากลับหันมามองหน้าฉันนิ่งๆ เอ่อ...ไม่ใช่เรื่องตลกแล้วล่ะ -_-;
            “ก็ตอนนี้เธอยังได้ชื่อว่าเป็นแฟนฉันอยู่ไม่ใช่หรอ”  จุนฮยองพูดแล้วหันมองนอกรถและเงียบไป
            นี่ฉันผิดหรอเนี่ย? แต่เราไม่ได้เป็นแฟนกันจริงๆ ซะหน่อย ถ้าเพราะแสดงให้สมบทบาทก็น่าจะไปแสดงให้คนอื่นเห็นมากกว่า แต่นี่เราอยู่กัน 2 คน จะแสดงออกทำไมเยอะแยะ นอกจากว่าเขาจะหึงฉันขึ้นมาจริงๆ น่ะนะ -///-;
            ระหว่างที่เงียบกันไปนาน จุนฮยองก็หันหน้ากลับมาแล้วสตาร์ทเครื่อง อ้าว...จะกลับแล้วหรอ เอ้อ! แล้วอึนพาล่ะ o_o?
            “นายจะกลับแล้วหรอ ไม่รอรับอึนพากลับด้วยกันเลยล่ะ”  ฉันบอกแต่จุนฮยองกลับหันมามองหน้าฉันแปลกๆ
            “อึนพา? ชเวอึนพาน่ะหรอ...รอรับที่ไหน?”  เขาขมวดคิ้วมองฉันจนเป็นปม
            “ฉันเห็นบนตึกเมื่อกี๊ แต่เรียกไว้ไม่ทัน”
            “จำคนผิดแล้วมั้ง อึนพาอยู่ที่หอ จะมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”
            “ฉันไม่ได้สมองเลอะเลือนขนาดนั้นนะ =_=”
            “ก็เธอพูดยังกะการ์ตูนไปได้ อึนพายังเรียนไม่จบ ม.ปลายเลยนะ จะมาที่นี่ทำไม จะมาหาพี่น้องก็คงไม่ใช่เพราะเป็นลูกคนเดียว”
            “ก็ฉันเห็นจริงๆ นี่ U_U”
            “เฮ้อ...ตาฝาดไปเองแหละ เมื่อกี๊กีกวังโทรมาฝากซื้อของยังได้ยินเสียงอึนพาอยู่เลย”
            “อ้าวหรอ”
            “เบ๊อะใหญ่แล้วยัยแฟน ไปเถอะยังต้องซื้อของอีกเยอะนะ”
            “ก็ได้”  ฉันรับคำ จุนฮยองเลยเข้าเกียร์แล้วออกรถ แต่ยังไม่ทันที่จะออกจากมหา’ลัย จุนฮยองก็ต้องขับรถวนกลับมาที่คณะเพราะฉันลืมโน๊ตบุ๊คไว้ที่ห้องบรรยาย ฉันโดนบ่นจนหูชาแน่ะที่ลืมของเอาไว้ ขี้บ่นเกินไปแล้วนะนาย T^T
            ทันทีที่รถจอดที่หน้าตึกฉันก็รีบวิ่งเข้าไปในตึกทันที ที่วิ่งไม่ใช่กลัวโน๊ตบุ๊คหายหรอกนะ วิ่งหนีเสียงบ่นต่างหาก =_=
            กึก!
            “อุ้ย! โทษที...”  ฉันหยุดฝีเท้าลงที่หน้าห้อง เพราะมีใครบางคนเดินสวนออกมาจนเกือบจะชนกัน แต่ยัยคนนั้นไม่ตอบฉันอ่ะ -_-
            “ซอนบี...”  ฉันเรียกชื่อซอนบีเบาๆ เมื่อเงยขึ้นไปเห็นหน้ายัยคนที่จะชนฉันเต็มๆ สมองมันรู้สึกว่างเปล่าไปหมดเพราะความช็อก ไม่ใช่ช็อกเพราะกลัวจะมีเรื่องหรอกนะ แต่ฉันช็อกเพราะฉันเพิ่งจะคิดอะไรบางอย่างขึ้นได้...ฉันรู้แล้วว่าอึนพาหน้าเหมือนใคร!!
            “นี่ๆ ไหนว่าจะมาเอาโน๊ตบุ๊คไง”  เสียงของจุนฮยองดังเข้ามาในความคิด ซอนบีเลยเดินเลี่ยงไปอีกทางโดยทิ้งสายตาอาฆาตแค้นมาให้ก่อนไป
            “คนเมื่อกี๊เขาเรียนที่นี่รึเปล่า”  จุนฮยองมองตามซอนบีไปด้วยท่าทางแปลกๆ ถ้าฉันดูไม่ผิดเมื่อกี๊ที่ซอนบีกับจุนฮยองเจอกันเหมือนจะตกใจนิดหน่อยนะ
            “ใช่ ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้มาเรียนปี 1 พร้อมกับฉันนะ อายุมากกว่าตั้ง 3 ปี” 
            “ชื่ออะไร”  จุนฮยองยังไม่ละสายตาจากทางเดินที่ยัยซอนบีเพิ่งเดินหายไป นี่! อย่าบอกนะว่าชอบยัยซอนบีขึ้นมา -*-!
            “ซอนบี...ชื่อ ชเวซอนบี ยัยคนนี้แหละที่ให้คนมาจัดการฉันวันนั้น”  ฉันรายงานเสร็จสรรพเพื่อกันท่ายัยซอนบีสุดชีวิต
            “คนเดียวกัน...”  จุนฮยองพึมพำในลำคอ
            “เมื่อกี๊นายพูดอะไรนะ...ฉันฟังไม่ถนัด”  ฉันเอียงหูพยายามจะฟังสิ่งที่เขาพูด
            “ฉันไม่ได้พูดกับเธอหรอกน่า โน๊ตบุ๊คเธออยู่ไหน ชักช้าจริงๆ”  จุนฮยองจิ๊จ้ะในลำคอแล้วเดินเข้าไปในห้องฟังบรรยาย
            “อยู่หลังสุด”  ฉันเดินตามเข้ามาบ้าง  “นายว่าคนที่ไม่ได้เป็นญาติพี่น้องและไม่เคยรู้จักกันเลย จะหน้าตาเหมือนกันได้ไหม?”
            “ถามอะไรแปลกๆ คนไม่ใช่ญาติพี่น้องหน้าจะเหมือนกันได้ไง”  จุนฮยองพูดไปม้วนสายอแดปเตอร์โน๊ตบุ๊คไป
            “แล้วทำไม... ซอนบีกับอึนพาหน้าเหมือนกันเลยล่ะ” 
            “ก็เขาเป็นญาติกัน เป็นลูกพี่ลูกน้องอะไรประมาณนี้แหละ ฉันก็ไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่”  จุนฮยองพูดพลางเดินมาหาฉันที่ประตูทางออกพร้อมโน๊ตบุ๊คในมือ
            “ญาติกันหรอ?...ฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลย”
            “แล้วรู้รึยังล่ะทีนี้”
            “ถ้าซอนบีกับอึนพาเป็นญาติกัน สองคนนั้นต้องรวมหัวกันทำลายลัสตี้แน่!”
            “คิดมากน่า ถ้าเธอคิดว่าจะเอาเหตุผลที่เขาเป็นญาติกันมาอ้างล่ะก็ผิดแล้วล่ะ สองคนนั้นไม่ถูกกันจะตายจะร่วมมือกันได้ยังไง อีกอย่างอึนพาไม่มีเหตุผลที่จะทำลายลัสตี้อยู่แล้ว เพราะเขาก็อยู่ในวงนั้นเหมือนกัน”
            “ถ้าอึนพาไม่ร่วมมือด้วย ทำไมวันที่เดบิวท์ลัสตี้ยัยซอนบีถึงพูดกับฉันแบบนั้นล่ะ”
            “แบบไหน!!”  อยู่ๆ จุนฮยองก็ทำท่าสนอกสนใจขึ้นมาแปลกๆ
            “ก็ประมาณว่า ถึงวันนั้นตัวเองไม่ทำ ยังไงคนอื่นก็ต้องทำลายงานอยู่ดี”
            “ไม่แปลกหรอกที่เขาจะแค้น...”
            “นี่! นายพูดคนเดียวอีกแล้วนะ -*-“
            “รู้ว่าฉันพูดคนเดียวเธอก็อย่าฟังสิ”
            “กวนละ!”
            “เฮ้อ...”  จุนฮยองถอนหายใจก่อนจะยอมพูด “เมื่อกี๊ฉันพูดว่า ไม่แปลกหรอกที่ซอนบีจะแค้นและอยากทำลายงานเดบิวท์ เพราะเทรนนี่ที่ทำร้ายเพื่อนเธอก็คือชเวซอนบีคนนี้แหละ”
            “วะ ว่าไงนะ O_O!”  ฉันร้องพร้อมกับที่หัวใจเต้นรัวตุบๆ ไม่เป็นจังหวะ เหมือนโลกมันหยุดหมุนไปชั่วขณะเมื่อภาพหลายๆ ภาพในหัวเริ่มเข้ามาประติดประต่อกันเป็นเรื่องราว
            “ฉันรู้นะว่าเธอได้ยิน ขี้เกียจพูดซ้ำ =_=”  จุนฮยองมองหน้าฉันกวนๆ
            จะบ้ารึไง มากวนอะไรตอนนี้ล่ะ >.<!
            “มันเป็นคำอุทานย่ะ! ไม่ใช่ประโยคคำถาม”
            “เฮ้อ...ฉันเห็นซอนบีเมื่อกี๊ฉันก็ตกใจเหมือนกันแหละ ไม่นึกว่าโลกจะกลมขนาดนี้”
            “ฉันว่ามันกลมจนน่าเกลียดเลยล่ะ...แบบนี้ยัยซอนบีก็ยิ่งแค้นพวกวิลล่ามากขึ้นน่ะสิ ทั้งเรื่องตั้งแต่เป็นเด็กฝึกหัดรวมทั้งเรื่องของฉันอีก”
            “อย่าเพิ่งคิดมากเลย วันเกิดแบบนี้เธอควรจะทำตัวให้มีความสุขสิ หน้าเหี่ยวหมดแล้วน่ะเธอ”  จุนฮยองใช้นิ้วชี้มาจิ้มหน้าผากฉันจึ้กๆ
            ตะริ๊ง!
            ฉันก้มลงไปค้นโทรศัพท์ในกระเป๋าถือเพื่อหามือถือที่ดังเมื่อกี๊ แต่พอฉันเจอโทรศัพท์จุนฮยองกลับแย่งมันไปจากมือฉันหน้าตาเฉย
            “เอามา -*-”  ฉันแบมือของมือถือคืน แต่เขากลับถือวิสาสะเปิดอ่านข้อความของฉันหน้าตาเฉย ก่อนจะลบมันทิ้งทันทีที่อ่านจบ
            “ไปเถอะ”  จุนฮยองเอามือถือยัดใส่กระเป๋ากางเกงตัวเองแล้วเดินนำหน้าฉันออกไปจากตึก
            “ใครส่งข้อความมา เพื่อนฉันรึเปล่า?”  ฉันรีบเดินไปข้างๆ จุนฮยอง แต่เขากลับไม่ตอบอะไรฉันเลย ทำแบบนี้ยิ่งมั่นใจว่าเพื่อนฉันคนใดคนหนึ่งต้องกำลังเดือดร้อนแน่ๆ
            “จุนฮยอง!!”  ฉันใช้แรงทั้งหมดที่มีกระชากข้อมือจุนฮยองให้หยุดเดินแล้วหันมาหาฉัน จนโน๊ตบุ๊คที่เขาถืออยู่หล่นลงพื้นเสียงดังลั่น แต่ฉันไม่สนใจหรอก แค่โน๊ตบุ๊คฉันซื้อใหม่กี่เครื่องก็ได้ แต่เพื่อนของฉัน...ไม่ว่าคนนั้นจะเป็นใครในแก๊ง ถ้าเกิดพวกเขาเป็นอะไรขึ้นมา ฉันหาใหม่ไม่ได้เหมือนสิ่งของพวกนี้แน่!!
            ตะริ๊ง!
            เสียงข้อความดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ฉันรีบแย่งมันมาเปิดดูก่อนที่จุนฮยองจะเปิด ข้อความที่ส่งมาครั้งนี้เป็นคลิปเสียง...
            [นี่! ปล่อยฉันนะ โอ๊ย!! เจ็บ! ปล่อยได้ฉันแล้ว…]
          เสียงของวิลล่าดังขึ้นมา ทำให้ฉันกับจุนฮยองมองหน้ากันนิ่ง...วิลล่าอยู่กับพวกมัน!!
            “ไม่จริงหรอก วิลล่าอยู่ที่หอ ไม่มีทางที่จะไปอยู่กับซอนบีแน่ๆ ฉันว่า...”
            “ฉันต้องไป...”  ฉันพูดขัดก่อนที่จุนฮยองจะพูดจบประโยค
            “แต่ฉันว่าน่าจะโทรหาพวกที่อยู่หอก่อนนะ จะได้มั่นใจว่าวิลล่าอยู่กับพวกนั้นจริงๆ”
            “ไม่มีเวลาแล้ว...ยิ่งยัยซอนบีเป็นเด็กฝึกหัดคนนั้น มันไม่มีทางปล่อยวิลล่ามาง่ายๆ แน่!”
            “อย่าเพิ่งใจร้อนสิ มีสติหน่อย ถ้าเกิดวิลล่าอยู่กับซอนบีจริงไม่มีใครยอมแน่ เพราะฉะนั้นฉันว่าลองโทรเช็คให้แน่ใจก่อนดีไหม”
            “ข้อความที่นายลบเมื่อกี๊ มันส่งมาว่ายังไง!”  ฉันถามโดยไม่สนใจคำพูดของจุนฮยอง แต่เขาก็ไม่ยอมบอก
            “ว่าไง!”  ฉันเขย่าตัวจุนฮยองแรงๆ
            “มันบอกให้เธอ...ไป ‘ที่ที่มีความหมายสำหรับเรา’…คนเดียว”  จุนฮยองพูดด้วยเสียงที่บ่งบอกชัดเจนว่าหนักใจไม่น้อย แต่ทันทีที่ฉันฟังโค้ดสถานที่ฉันก็จำได้ทันทีว่าที่นั่นคือที่ไหน...
            “อ้าวเฮ้ย!!”  เสียงจุนฮยองดังไล่หลังตามมาขณะที่ฉันรีบวิ่งออกมาจากตึก
            เสียงมือถือที่ฉันถืออยู่ดังขึ้นมาเป็นสายที่ 5 หลังจากที่ฉันโบกแท็กซี่หน้ามหาวิทยาลัยมาได้
            “ฮัลโหล”  ฉันกดรับสายจุนฮยองในที่สุด
            [เธอจะไปที่ไหนกันแน่ บอกฉันมาสิ ฉันจะไปช่วย]
            “ไม่ต้องหรอก ฉันจะทำให้จบๆ กันวันนี้แหละ...พี่จุนฮยองคะ ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำผิดสัญญาของเราแน่...” 
            เพราะน้ำเสียงและสรรพนามการเรียกที่เปลี่ยนไปของฉัน ทำให้จุนฮยองเงียบไป ฉันเลยถือโอกาสกดตัดสาย ฉันไม่รู้ว่าวิธีของฉันจะได้ผลไหมแต่หวังว่าเรื่องมันจะจบสักที จะไม่ใครต้องเจ็บและต้องอยู่อย่างหวาดระแวงอีกแล้ว
            เรื่องทั้งหมด...ฉันจะจบมันวันนี้แหละ!!
           
            แท็กซี่มาฉันมาส่งถึงจุดหมายในเวลาไม่นาน ที่นี่คือโรงเรียนมัธยมเก่าของฉันเอง ‘ที่ที่มีความหมาย’ สำหรับฉันกับซอนบีคือที่นี่...เพราะซอนบีเจอฮันกีอุนครั้งแรกที่นี่ในวันงานโรงเรียน ด้วยความที่ยัยนั่นอายุมากกว่าเลยพยายามจะแย่งกีอุนมาจากซูอึนซึ่งตอนนั้นพวกเขากำลังคบกันอยู่ แต่ด้วยซูอึนไม่ค่อยสู้คน ฉันเลยเป็นคนลุยแทน ชนวนความแค้นระหว่างฉันกับซอนบีจึงเริ่มต้นจากตรงนี้ และยิ่งทวีความรุนแรงเพิ่มมากขึ้น เมื่อกีอุนเริ่มหันมาสนใจฉัน...
            ฉันเดินเข้าไปในโรงยิมที่ปกติจะปิดไฟมืดสนิทในเวลาเย็นๆ แบบนี้ แต่ตอนนี้ด้านในเปิดไฟสว่างทำให้ฉันมั่นใจว่ายัยซอนบีต้องอยู่ในนี้แน่
            แอ๊ด...
            ฉันผลักประตูเข้าไปดานในช้าๆ แต่ก็ไม่พบใครเลย ไม่มีเสียงพูดคุยของบรรดาลูกสมุนของซอนบีอย่างที่คิดเอาไว้ แต่กลับเจอสิ่งหนึ่งที่ฉันไม่คิดว่าจะอยู่ที่นี่
            “อึนพา...”
            ฉันรีบวิ่งเข้าไปด้านในทันทีเพราะแทนที่จะเห็นวิลล่าโดนจับมัดเอาไว้ แต่กลับเห็นอึนพานอนสลบอยู่บนพื้นโรงยิมคนเดียว
            “อึนพาๆ...ฟื้นสิ!”  ฉันเข้าไปเขย่าตัวอึนพาแรงๆ เพื่อเรียกสติ แต่ฉันกลับโดนผู้ชาย 2 คนเข้ามาจับตัวเอาไว้จากด้านหลังโดยที่ยังไม่ทันตั้งตัว!
            “เฮ้ย! พวกแกเป็นใคร ปล่อยฉันนะ!!”  ฉันร้องพลางดิ้นไปมาเพื่อให้หลุดจากการเกาะกุม
            “พี่มาหาวิลล่าหรอคะ”  อยู่ๆ อึนพาที่นอนสลบอยู่บนพื้นกลับลุกขึ้นมาปัดฝุ่นออกจากเนื้อตัวเหมือนเมื่อกี๊คนที่นอนอยู่เป็นอีกคนอย่างนั้นแหละ
            “อึนพา...เธอ”  ฉันถามพร้อมกับพยายามหายใจเข้าออกเพื่อรับเอาออกซิเจนเข้าปอดให้เต็มที่ เพราะสมองรู้สึกมึนและเหมือนกำลังจะเป็นลม คงไม่ใช่อย่างที่ฉันคิดหรอกใช่ไหม?
            “เฮ้อ...หาเก้าอี้มาให้พี่เขานั่งหน่อยสิ จะช็อกตายอยู่แล้ว!”  อึนพาตะเบ็งเสียงสั่ง ผู้ชายคนหนึ่งที่จับฉันไว้ แยกไปลากเก้าอี้ไม้ตัวหนึ่งมาให้ฉันนั่ง พร้อมกับมัดฉันไว้กับเก้าอี้อย่างแน่นหนาก่อนที่อึนพาจะให้ผู้ชาย 2 คนนั้นออกไป
            “รู้สึกดีขึ้นไหมคะพี่ของขวัญ...”  อึนพายิ้มให้ฉันอย่างร้ายกาจ ฉันไม่นึกเลยว่าเด็กผู้หญิงที่ฉันคอยปลอบและพูดให้กำลังใจในโรงรถวันนั้นจะเป็นคนเดียวกับเจ้าของรอยยิ้มร้ายกาจนี้
            “นี่ใช่ไหมที่ทำให้พี่ตามมา”  อึนพายื่นมือถือมาตรงหน้าฉันพร้อมกับเปิดคลิปเสียงให้ฉันฟัง
            [นี่! ปล่อยฉันนะ โอ๊ย!! เจ็บ! ปล่อยได้ฉันแล้ว…อิๆๆ ฮ่าๆๆ โอ้ยๆ จั๊กจี้ พอได้แล้วน่าอึนพา กรี๊ดๆ ฮ่าๆๆ...นี่แน่ะแกล้งฉันดีนัก นี่แน่ะๆ...]
            ฉันถึงกับชาวาบไปทั้งตัวหลังจากที่ฟังคลิปเสียงจบ ที่ฉันฟัง...มันเป็นแค่ส่วนหนึ่งของคลิปเสียงเท่านั้นเอง! ฉันถูกหลอก!!
            “หลงกลง่ายเกินคาดนะ โง่ๆ แบบนี้ทำไมยัยซอนบีถึงจัดการไม่ได้สักทีก็ไม่รู้” 
            “เธอ!...ทำไม?...”  ฉันถามออกไปได้แค่นั้น เพราะเหมือนมีก้อนอะไรบางอย่างขึ้นมาจุกอยู่ที่คอ มันเป็นความรู้สึกที่ฉันก็ไม่รู้จะอธิบายมันออกมายังไง ฉันสับสนไปหมดแล้ว
            “ทำไมต้องทำแบบนี้...ใช่ไหม?”  อึนพาเริ่มเปลี่ยนลักษณะการพูดของตัวเองในแบบที่ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อน แสดงว่าที่ผ่านมาพวกเราโดนเด็กคนนี้หลอกมาตลอดเลยงั้นหรอ?
            “พวกเขาดีกับเธอทุกอย่าง แล้วทำไม...”  ฉันถามขณะพยายามปลดล็อคมือถือของตัวเองแล้วพยายามโทรออกไปหาวิลล่า ในเวลาแบบนี้ฉันคิดถึงโทรศัพท์ที่มีปุ่มกดจริงๆ เพราะถ้าสามารถคลำหาปุ่มกดโทรออกได้คงจะง่ายกว่าเอามือถูหน้าจออย่างไร้จุดหมายแบบนี้
            “ดีกับฉัน...แต่พาฉันไปยืนในที่ที่ฉันอยากจะยืนไม่ได้ จะเอาไว้ทำไมล่ะ! ตอนไปตีสนิทแรกๆ ก็นึกว่าจะราบรื่น แต่ดันมาเจอกับอีพวกแอนตี้บ้าบอนั่นเข้า แผนฉันเลยพังหมด!! พวกนั้นก็ชอบสรรค์หาจริงๆ รู้ดีนักเรื่องไม่ดี เรื่องคาวๆ ของคนอื่นเนี่ย!”  อึนพาขบกรามกรอดๆ ขณะพูดถึงกลุ่มคนแอนตี้
            “ถ้าเกิดคนเราคิดดีทำดีตั้งแต่แรก ยังไงก็ไม่มีใครทำอะไรได้หรอก”  ฉันพูดขณะพยายามกลืนก้อนที่จุกอยู่ในคออย่างยากลำบาก ตอนนี้ฉันต้องสู้เข้าไว้ ฉันจะไม่ยอมแพ้ยัยเด็กนี่เด็ดขาด!
            “ใช่! ฉันมัน ‘คาว’ นี่ สืบนิดสืบหน่อยก็เจอเรื่องไม่ดีของฉันผุดขึ้นมาแล้ว มีแต่เพื่อนของเธอนั่นแหละที่ ‘โง่’ ให้ฉันหลอกอยู่ได้ตั้งนาน”  ยัยอึนพาหัวเราะในลำคอ
            “พวกเขาไม่ได้โง่...แค่เห็นใจและไว้ใจงูเห่าอย่างเธอมากเกินไปเท่านั้นเอง!!”
            “ปากเก่งจริงๆ นะ”  ซอนบีเดินเข้ามาในโรงยิมพร้อมสมุนอีก 5 คน ฉันเลยรีบเอามือถือที่สามารถโทรออกได้แล้วยัดเข้ากระเป๋ากางเกงด้านหลัง หวังว่าพวกเขาคงรับสายฉันและได้ยินสิ่งที่พวกเขาควรได้ยินนะ!
            “นี่พวกเธอ...ร่วมมือกันจริงๆ หรอ”  ฉันถามในสิ่งที่ฉันคิดไว้อยู่แล้ว ถึงแม้ว่ามันจะเป็นความต้องการอันน้อยนิดของฉัน แต่ฉันก็ยังอยากให้ซอนบีหรือไม่ก็อึนพา ตอบฉันมาว่า ‘ไม่ใช่’
            “ใช่ มันคุ้มนะที่จะร่วมมือกับยัยเด็กนี่กำจัดเธอและเกิร์ลแบรน ยิงปืนนัดเดียวได้นอกสองตัวเลย...รู้ไหมอีกไม่นานเพื่อนหน้าโง่ของเธอก็จะมาที่นี่เพื่อให้ฉันชำระแค้นได้พร้อมกันๆ”
            “เธอมันเลว!!”  ฉันแผดเสียงด่าซอนบีและเผื่อแผ่ไปด่าอึนพาที่ยืนกอดอกอยู่ข้างๆ กันด้วย
            “ด่าไปเถอะ ก่อนที่เธอจะไม่มีโอกาสได้ด่าฉันอีก...ตลอดชีวิต”  ประโยคสุดท้าย ซอนบีเข้ามากระชากผมฉันและเน้นชัดๆ ว่า ‘ตลอดชีวิต’
            “เมื่อไหร่พวกนั้นจะมาสักทีนะ”  อึนพาบ่นอย่างหัวเสีย ซอนบีจึงผละออกจากฉันไป
            “เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้นแหละ ฉันเชื่อว่าพวกโง่นั่นมันต้องไม่พาใครมาช่วยอย่างที่ฉันบอกไว้แน่”
            “มั่นใจจริงๆ นะ!”  อึนพามองซอนบีอย่างประเมินค่า แล้วทั้ง 2 คนก็สะบัดหน้าเชิ่ดหนีไปคนละทางอย่างเบื่อหน่าย สายตาของซอนบีและอึนพาที่มองกันดูก็รู้ว่าไม่ถูกกันจริงๆ อย่างที่จุนฮยองบอก แล้วทำไมถึงมาร่วมมือกันได้...เพียงแค่คำว่า ‘แค้น’ คำเดียวน่ะหรอ?
            “พวกเธอทำแบบนี้ทำไม?”
            “จะตายอยู่แล้วยังจะอยากรู้อะไรอีกห๊ะ!”  อึนพาตะคอกด่าฉันดังๆ แต่ซอนบีหันไปจิกอึนพาก่อนจะเดินเข้ามาหาฉันอีกครั้ง
            “ฉันจะบอกให้เอาบุญก่อนตายแล้วกันนะ...ข้อแรกเพราะฮันกีอุนชอบเธอ ข้อที่สองพวกเกิร์ลแบรนมันเป็นเพื่อนเธอ ข้อที่สามเพื่อนเธอมันทำฉันหมดอนาคต!!...โลกกลมจริงๆ ว่าไหม? ฉันถูกไล่ออกจากค่าย KB และต้องกลับมาเรียนต่อดันเจอกับเธอที่เป็นเพื่อนพวกนั้นอีก มันเป็นโชคดีของฉันจริงๆ”  ซอนบีตอบคำถามได้ตรงกับคำตอบที่อยู่ในใจฉันเป๊ะ แต่ที่ฉันไม่เข้าใจ...อึนพามาร่วมมือกับซอนบีทำไม
            “แล้วเธอล่ะอึนพา เธอก็เป็นไปกับเขาด้วยหรอ แล้วที่ผ่านมาคืออะไร เธอผ่านเรื่องร้ายๆ มากับพวกนั้นตั้งมากมายไม่ใช่หรอ!”  ฉันถามคำถามที่ฉันคิดว่าวิลล่าคงอยากจะรู้ หวังว่าปลายสายที่ฟังอยู่คงจะกำลังรอคำตอบของอึนพาอย่างใจจดใจจ่อ
            “เพราะผ่านอะไรมามากนี่แหละฉันถึงต้องการการตอบแทนที่คุ้มค่า! แต่พวกมันให้ฉันไม่ได้ แถมแฟนคลับเก่าๆ ของพวกมันก็มองฉันอย่างกับไส้เดือน กิ้งกือจะให้ฉันทนได้ยังไง...พวกมันบอกแต่ให้ฉันอดทนๆ ก็พูดได้สิ ไม่ได้เจอกับตัวเองนี่!...ฉันทนมามากเกินพอแล้ว!”
            อึนพากำหมัดแน่นจนมือสั่นเทา ขบกรามกรอดๆ จนฉันสัมผัสได้ถึงอารมณ์โกรธที่กำลังพุ่งพล่าน
            “ตอนนั้นฉันก็อุตส่าห์ถ่ายรูปแกกับจุนฮยองไปให้นักข่าว กะจะปล่อยข่าวตามไปทีหลังว่า เธอเป็นเพื่อนกับเกิร์ลแบรนและรู้จักกับจุนฮยองโดยมีเกิร์ลแบนเป็นแม่สื่อให้ แบบนี้คงมีคนเกลียดพวกมันกันทั้งประเทศ แต่มันติดอยู่ที่พ่อของแกมันรวยคับฟ้าจนฉันทำอะไรไม่ได้เลย!!”  อึนพาเข้ามาพลักตัวฉันแรงๆ จนหลังของฉันกระแทกกับพนักเก้าอี้เต็มๆ
            “ฝีมือเธอเองหรอ...ลอบกัดกันนี่!!!”  ฉันตะคอกเสียงกลับ ถ้าตอนนี้ฉันลุกขึ้นได้ฉันจะกระโดดถีบขาคู่ไม่ยั้งเลยคอยดู นังเด็กเหลือขอ!!!
            “ฮึ! ยังไม่หมดแค่นั้นหรอกนะ ยังมีเรื่องล่มงานเดบิวท์นั่นอีก มันเป็นโชคดีของฉันที่ดันมีคนแอนตี้เยอะ ฉันเลยดันทุรังขอเดบิวท์มาเรื่อยๆ และปล่อยข่าวคาวๆ ของตัวเองออกไปเพื่อเพิ่มความเกลียดในตัวฉันให้มากขึ้น พวกมันจะได้มาคัดค้านในงาน...แล้วพวกมันก็มาตามที่ฉันคาดไว้จริงๆ ฉันแทบไม่ต้องออกแรงด้วยซ้ำ แฟนคลับก็โง่ ศิลปินก็โง่ โง่พอๆ กันเลยว่าไหม ฮึๆๆๆ”  อึนพาหัวเราะในลำคอเหมือนนางร้ายในซี่รี่ย์ที่ฉันเคยดู
            “พอแล้วยัยอึนพา พูดมากเกินไปแล้ว มันตายไปยังไงมันก็เอาไปด้วยไม่ได้ ให้มันรู้พอคร่าวๆ ก็พอ ไม่ต้องละเอียด”  ซอนบีพูดกัดอึนพาแทนการจิกกัดทางสายตา
            “ตามที่ฉันได้ยินมา พวกเธอเป็นญาติที่ไม่กินเส้นกันไม่ใช่หรอ มาทำงานด้วยกันแบบนี้คงลำบากน่าดูเลยนะ”  ฉันมองลูกพี่ลูกน้อง 2 คนอย่างเย้ยหยัน ซอนบีถอนหายใจออกมาแรงๆ เหมือนกำลังพยายามระงับสติอารมณ์อยู่
            “เรามีเป้าหมายเดียวกันคือเกิร์ลแบรน ส่วนเธอ...เป็นผลพลอยของฉันเท่านั้นเอง คราวนี้ฉันจะได้กำจัดศัตรูทั้งหมดให้สิ้นซากไปสักที”  ซอนบีเดินเข้ามาบีบคางฉันแรงๆ
            “ฉันอยากเห็นหน้าฮันกีอุนกับประธานซอจริงๆ เวลาที่เห็นสภาพศพที่น่าสมเพชของเธอ!!”  ซอนบีสะบัดหน้าฉันไปด้านข้างแรงๆ และด้วยแรงผลักนี้เองทำให้เก้าอี้ที่ฉันนั่งอยู่ล้มลง มือถือที่ฉันใส่ไว้ในกระเป๋า เคลื่อนออกมาจากกระเป๋ากางเกงอย่างรวดเร็ว หน้าจอแสดงผลบ่งบอกว่าตอนนี้กำลังโทรเชื่อมต่อกับใครอยู่
            “เฮ้ย! มันใช้โทรศัพท์”  ลูกสมุนของซอนบีที่มายกตัวฉันขึ้นนั่งร้องขึ้น แล้วกดตัดสายทิ้งทันที ก่อนที่จะส่งมือถือไปให้ซอนบีดู
            “นังฮยอนอิน!!!”  ซอนบีพุ่งตัวเข้ามาหาฉันด้วยความโกรธจัด ก่อนจะทั้งตบ ทั้งหยิก ทั้งทึ้งจนเก้าอี้ที่ฉันนั่งอยู่ล้มลงไปนอนกับพื้นอีกครั้ง
            “เก่งนักใช่ไหม? แก้มัดมันแล้วจับมันลุกขึ้นมา!!”  สิ้นสุดเสียงสั่งการของซอนบี ลูกสมุน 2 คนก็เข้ามาแก้เชือกแล้วจับฉันให้ยืนประจัญหน้ากับซอนบี!
           
            [Yong Jun Hyung : Talk]
            [...ฉันอยากเห็นหน้าฮันกีอุนกับประธานซอจริงๆ เวลาที่เห็นสภาพศพของเธอ!!...เฮ้ย! มันใช้โทรศัพท์ กึก...ตู๊ด! ตู๊ด!...]
            สายถูกตัดไป พร้อมกับความเงียบที่เริ่มก่อตัวขึ้นมา
            ตุบ!
            มือถือในมือของวิลล่าหล่นลงกับพื้น พร้อมๆ กับน้ำตาใสๆ เริ่มไหลลงมาอาบแก้มวิลล่าอย่างรวดเร็วก่อนที่ร่างบางของเธอจะทรุดลงนั่งกับพื้น ขนาดผู้ชายอย่างผมยังช็อกกับสิ่งที่เกิดขึ้นเลย ที่ไม่น่าเชื่อไปมากกว่านั้น ชเวอึนพาก็เอากับเขาด้วยนี่สิ!!
            “พวกมันอยุ่ที่ไหน วิลล่า!!”  ณัชเดินเข้าไปกอดวิลล่าไว้แน่น เธอขบกรามกรอดด้วยความโกรธ
            จะว่าไปผมก็แทบจะไม่มีสมาธิเลยหลังจากที่สายโดนตัดไป เพราะผมไม่สามารถมั่นใจได้อีกต่อไปแล้วว่าของขวัญจะปลอดภัย ผมแอบภาวนาในใจว่า ขออย่าให้เธอรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับผมเลย ผมอยากให้เธอลุยจนถึงที่สุด อย่างน้อยๆ ก็จนกว่าที่ผมจะไปช่วยเธอ
            ...เธอต้องไม่เป็นอะไรนะของขวัญ
            “ใจเย็นๆ พวกเธออยู่ในช่วงเตรียมเดบิวท์นะ จะมีเรื่องได้ไง”  ฮยอนซึงเตือนสาวๆ แต่ดูเหมือนพวกเธอพร้อมลุยกันทุกคนแล้ว แม้กระทั่งเฝ้าฝันที่ดูเหมือนจะไม่ค่อยชอบเรื่องแบบนี้สักเท่าไหร่...ผมเข้าใจนะ ความรู้สึกของการถูกหักหลังเนี่ย! ยิ่งเป็นคนที่เราไว้ใจด้วยแล้วยิ่งเพิ่มความโกรธรุนแรงขึ้นเป็นทวีคูณ!
            “วิลไม่สนแล้ว!!”  วิลล่าโพลงออกมาดังๆ แล้วดันตัวลุกขึ้น ถึงผมจะห่วงของขวัญ แต่ผมก็ไม่อยากให้เพื่อนของเธอไปเสี่ยงด้วย ผมจะพูดยังไงให้พวกเธอเข้าใจดีนะ
            “ฉันว่า...เราต้องมีแผน”  ผมเสนอและดูเหมือนทุกคนจะนิ่งฟังผม แต่ขณะนั้นเองก็มีข้อความเข้ามาในโทรศัพท์วิลล่า      
            คราวนี้เป็นวีดิโอคลิปที่ถูกส่งมาจากมือถือของอึนพาโดยตรง
            [สู้สิ! ทำอะไรอยู่ล่ะ ลุกขึ้นมา!!!]  ซอนบีกระชากผมของขวัญให้ลุกขึ้น แล้วตบเข้าที่ใบหน้าของเธออย่างแรง เธอล้มลงไปนอนกองกับพื้นแล้วนิ่งไป ดูเหมือนตอนนี้เรี่ยวแรงของเธอก็จะไม่เหลือแล้วแต่เธอกลับไม่พยายามขัดขืนต่อสู่เลยสักนิด...ผมจะทำยังไงดี ตอนนี้หัวใจผมแทบจะสลายแล้วที่เห็นผู้หญิงที่ผมรักต้องโดนทำร้ายอย่างทารุณแบบนั้น
            [เป็นอะไรขึ้นมาล่ะ อยากเป็นนางเอกหรอ?...ได้ ฉันจัดให้!!]  ซอนบีเข้าไปเตะและกระทืบของขวัญจนเธอกระอักเลือดสดๆ ออกมา ผมหันหน้าหนีจากจอมือถือของวิลล่าแทบจะทันที ผมทนดูต่อไปไม่ได้แล้วตอนนี้พวกมันอยู่ที่ไหน ผมจะตามไปฆ่ามัน! เป็นผู้หญิงก็ช่างผมไม่สนแล้ว!! ทำไมเธอไม่สู้เขาล่ะของขวัญ...ทำไม!!
            “วิลล่า พาฉันไปที่นี่เดี๋ยวนี้!!”  ผมบอกวิลล่า วิลล่าพยักหน้าทั้งที่ยังสะอื้นอยู่ หลังจากนั้นเราทั้งหมดก็ออกเดินไปทางที่นั่นทันที แต่เมื่อเราขับรถออกมาถึงหน้าคอนโด ก็ถูกรถเฟอร์รารี่สีดำสนิทขับมาปาดหน้าเหมือนจงใจ ก่อนที่เจ้าของรถจะก้าวออกมา
            ฮันกีอุน!...
 
 
 
****************************************
Chapter 14 แล้วค่ะ >.<
Ch. หน้าก็จะจบแล้ว 
อย่าลืมติดตามกันนะคะ
****************************************