[B2ST/Beast] Dream Story รักนี้ให้นาย...เจ้าชายอสูร

 

Episode 3 Dangerous Lover

:: Chapter 13 ::

 

            ฉันค่อยๆ ลืมตาที่หนักอึ้งขึ้นช้าๆ ห้องสีขาวกับกลิ่นฉุนเฉพาะตัวทำให้ฉันรู้ได้ทันทีว่าฉันนอนอยู่ที่โรงพยาบาล

            “ฮยอนอิน!”  เสียงพี่จุนเจดังขึ้นใกล้ๆ พร้อมกับเจ้าของเสียงที่รีบเดินเข้ามาหา ส่วนจุนฮยองยืนถัดจากพี่จุนเจไปอีก แต่เขาไม่ได้พูดอะไร

            “เป็นยังบ้าง ปวดหัวไหม?”  พี่จุนเจถามอย่างห่วงใยขณะที่บีบมือฉันเบาๆ

            “ไม่ค่ะ”  ฉันตอบสั้นๆ ด้วยเสียงที่แหบพร่าแปลกๆ เจ็บคอจัง

            “เมื่อคืนฮยอนอินไข้ขึ้นทั้งคืน หมอเลยยังไม่ให้กลับบ้าน”  พี่จุนเจบอก

            “ขอบคุณมากนะคะที่ไปช่วยเมื่อวาน”  ฉันบอก เสียงที่ขาดๆ หายๆ ทำให้ฉันต้องพูดช้าๆ ฟังเสียงเหมือนนางแม่มดแก่ๆ เลยอ่ะ T^T

            “ไม่เป็นไร พี่เต็มใจ”  พี่จุนเจยิ้มบางๆ ให้ฉัน ระหว่างที่คนข้างหลังเดินออกไปนอกห้องเงียบๆ

            ตุ่ง ตุ้ง ตุ๊ง ตุ้ง ตุง ตุง…

            ริงโทนพี่จุนเจดังขึ้นระหว่างที่คุยกัน พี่เขารับสายแป๊บหนึ่งก่อนจะวางสายด้วยสีหน้าที่แปลกไปจากเดิม ปลายสายคงโทรมาบอกเรื่องไม่ดีแน่

            “มีอะไรหรอคะ” 

            “ตอนนี้คุณลุงกำลังจะมาที่นี่”  พี่จุนเจบอก ใจฉันกระตุกวูบไปทีหนึ่ง คราวนี้พ่อคงจะใช้มาตรการขั้นเด็ดขาดกับฉันแน่ถึงมาด้วยตัวเองแบบนี้…

            “อยู่คนเดียวได้ไหม เดี๋ยวพี่มา”  พี่จุนเจถาม หลังจากที่ชำเลืองมองด้านหลังก็ไม่เห็นจุนฮยองยืนอยู่แล้ว

            “อยู่ได้ค่ะ ไม่มีใครก็ดีเหมือนกัน ฉันอย่างพักผ่อน” 

            “อื้ม”  พี่จุนเจรับคำ ก่อนจะปล่อยมือฉันอย่างช้าๆ แล้วเดินออกไปจากห้อง ฉันค่อยๆ หลับตาที่ร้อนผ่าวลงช้าๆ ไข้จะขึ้นอีกรึไงเนี่ย

            “วันไหนเธอไม่มีเรื่องตีคนจะนอนไม่หลับรึไง”  อยู่ๆ เสียงของคนที่ฉันคิดว่าอยู่นอกห้องก็ดังอยู่ข้างเตียง ฉันเลยรีบลืมตาขึ้นทีนทีก็เจอจุนฮยองยืนจ้องฉันอยู่ข้างเตียง ยังกับโดนผีอำแน่ะ! วิญญาณอาฆาตซะด้วย =_=

            “นายเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย”

            “...”  จุนฮยองไม่ตอบ แต่เขายังคงจ้องฉันอยู่ ถ้าเกิดฉันไม่ยอมตอบฉันคงโดนพลังสายตาพิฆาตมารแน่ๆ...จิ้วๆๆๆ (เสียงปล่อยพลัง -_-)

            “ก็เพื่อนฉันกำลังโดนรุมนี่ จะให้ทำไง?”  ฉันตอบคำถามเขาแต่โดยดี เพราะถ้าเกิดฉันไม่ตอบเขาคงจะยืนจ้องฉันนิ่งๆ ไม่พูดไม่จาจนโลกแตกโน่นแหละ =_=

            “แล้วเธอไม่ห่วงตัวเองบ้างหรือไง ไปคนเดียวแบบนั้นคิดว่าจะช่วยได้หรอ ทำไมไม่บอกใครเลย! ถ้าเธอไม่รู้จะบอกใครก็บอกฉันสิ! ทางโน้นก็กำลังมีปัญหาอยู่ แต่ฉันก็ไม่มีกระจิตกระใจทำอะไรเพราะมัวแต่ห่วงว่าเธอจะไปมีเรื่องกับใครรึเปล่า!”  จุนฮยองด่าฉันยาวเหยียดเลยล่ะ U_U;

            “ตอนนั้นมันฉุกละหุกนี่ แล้วอีกอย่าง ฉันไม่ได้ไปคนเดียวซะหน่อย เพื่อนๆ ของฉันก็มี”

            “เฮ้อ...”  จุนฮยองถอนหายใจออกมาอย่างจงใจ ก่อนจะเดินเข้ามานั่งข้างเตียง

            “เจ็บมากไหม”  จุนฮยองถาม ความอบอุ่นที่ฉันกำลังสัมผัสตอนนี้มันอาจจะเป็นแค่ความรู้สึกของฉันฝ่ายเดียวก็ได้...แต่ฉันรู้สึกแบบนั้นจริงๆ

            “สิวๆ น่า”  ฉันบอกอย่างอวดเก่ง แต่จริงๆ ก็เริ่มตึงๆ แล้วล่ะ -_-

            โป๊ก!!

            “โอ้ย!”  ฉันร้องพร้อมกับยกมือขึ้นลูบหน้าผากตัวเองป้อยๆ  “นายมาเขกหัวฉันทำไมเนี่ย!”

            “ไม่ห่วงตัวเองแล้วยังอวดเก่งอีก”  จุนฮยองพูดพร้อมกับรอยยิ้มบางๆ ที่มุมปาก แต่เขาจะรู้ไหมว่ารอยยิ้มแค่นั้นมันทำให้หัวใจของฉันทำงานหนักขึ้นเป็นอีกเท่าตัว -///-

            “...ฉันไม่อยากเห็นเธอเป็นแบบนี้เลย...ฉันขออะไรอย่างได้ไหม?”  อยู่ๆ จุนฮยองก็พูดออกมาเบาๆ พร้อมกับเอื้อมมือมาวางทับมือฉันไว้ แต่เขาไม่ได้จับนะ...แค่วางทับไว้เฉยๆ พอให้ฟินเล่นๆ U///U

            “ขออะไรของนาย -///-“

            “ฉันขอให้เธอเลิกทำตัวแบบนี้...เลิกไปหาเรื่องตีกับคนอื่นจะได้ไหม”  จุนฮยองมองลึกเข้ามาในดวงตาของฉัน บ่งบอกว่าเขาต้องการให้ฉันหยุดมันจริงๆ แต่ฉันจะทำแบบนั้นได้ยังไง ในเมื่อคนที่เริ่มก่อนไม่ใช่ฉัน แต่เป็นพวกยัยซอนบีกับกีอุนต่างหาก!

            “ฉัน...ทำไม่ได้หรอก”  ฉันเบือนหน้าหลบสายตาอ้อนวอนของจุนฮยองเพราะขืนฉันมองต่อไป ได้ใจอ่อนกันพอดี -///-

            “ทำไมล่ะ เธอยังไม่ได้ลองพยายามเลยนะ”  จุนฮยองบีบมือฉันเบาๆ

            “ถึงฉันจะพยายามจบ แต่ถ้าพวกนั้นไม่ยอมจบ ฉันก็ไม่มีทางเลือกอยู่ดี”

            “เธอจะเป็นฝ่ายยอมเขาหน่อยไม่ได้รึไง”   

            “ไม่ได้!!”  ฉันโพลงออกไปอย่างลืมตัว  “พวกมันทำเรื่องร้ายกาจเกินกว่าจะให้อภัย!”

            ประโยคสุดท้ายฉันพูดเสียงอ่อนลงนิดหน่อย นิดหน่อยจริงๆ นะ

            “เรื่องอะไร...คงไม่ลำบากมากใช่ไหมถ้าจะเล่าให้ฉันฟังบ้าง”

            ฉันมองจุนฮยองสักพักแล้วถอนหายใจพรืดใหญ่ออกมาอย่างเหนื่อยใจ ไม่รู้เพราะมืออุ่นๆ ของเขารึเปล่าที่ทำให้ฉันยอมเล่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อ 2 ปีก่อน...

          ตอนที่ฉันเรียนอยู่ชั้น ม.ปลาย ฉันมีเพื่อนสนิทอยู่คนหนึ่งชื่อลีซูอึน ด้วยความที่ซูอึนเป็นดาวโรงเรียนและฉันก็หน้าตาดีไม่แพ้กันแถมยังพ่วงมาด้วยดีกรีทายาทประธานซอยองวอนทำให้เราสองคนกลายเป็นดาวเด่นของโรงเรียนอย่างไร้ซึ่งคู่แข่ง ส่วนฮันกีอุนก็เป็นหัวหน้าแก๊งใหญ่ในโรงเรียนและถือว่าเป็นผู้ชายที่หล่อและหุ่มเฟิร์มประทับใจสาวๆ ทั้งโรงเรียน (แต่ในสายตาฉันมันเหมือนปูกล้ามโตๆ เดินไปเดินมามากกว่า -_-) วันหนึ่งมันรู้ว่าซูอึนแอบปลื้มมันอยู่ มันเลยเข้ามาตีสนิทและในที่สุดก็คบกัน ในตอนนั้นฉันไม่รู้เลยว่าเพื่อนของฉันกำลังคบกับผู้ชายที่ได้ชื่อว่าชั่วมากๆ คนหนึ่งอยู่ จนกระทั่งวันที่ซูอึนโทรมาหาฉันพร้อมกับร้องไห้ฟูมฟายเล่าเรื่องที่ไอ้กีอุนกับเพื่อนมันทำไว้ให้ฟัง ฉันถึงได้รู้...ฮันกีอุนหลอกให้ซูอึนไปงานวันเกิดแล้วรวมหัวกับเพื่อนชั่วๆ ของมันมอมซูอึนจนเมา และสุดท้ายก็รุมข่นขืนซูอึนจนไม่เหลือสภาพของดาวโรงเรียนผู้สดใสหลงเหลืออยู่เลย!

          แค่นั้นยังไม่พอ...พ่อของฮันกีอุนยังส่งคนไปปิดปากซูอึนแต่ทำไม่สำเร็จเพราะฉันไปเจอเข้าซะก่อน แต่ก็ถือเป็นโชคร้ายของซูอึนเพราะถึงรอดมาได้ แต่อาการหนักเอาการจนถึงตอนนี้ซูอึนยังเป็นเจ้าหญิงนิทรานอนนิ่งอยู่ที่โรงพยาบาลมาตลอด 2 ปี โดยมีคุณยายที่เป็นญาติเพียงคนเดียวของซูอึนคอยเฝ้าอยู่ที่โรงพยาบาลไม่ห่าง ยังดีที่มีผู้ใจบุญรับเป็นเจ้าของไข้ของซูอึนคุณยายเลยไม่ลำบากเรื่องค่าใช้จ่ายตลอดการรักษาตัวที่โรงพยาบาล แต่ฉันให้คุณอินโจสืบเท่าไหร่ก็หาตัวผู้ใจบุญคนนั้นไม่เจอสักที...ฉันแค่อยากเจอและขอบคุณเขาเท่านั้นที่มีน้ำใจช่วยคนที่กำลังลำบาก ไม่เหมือนกับฉันที่เป็นถึงทายาทเศรษฐีที่โด่งดังแต่กลับช่วยอะไรเพื่อนไม่ได้เลย...

            “...เรื่องเป็นแบบนี้แล้ว นายยังจะให้ฉันให้อภัยมันอีกไหม!”  ฉันถามเมื่อเล่ามหากาพย์จบตอน

            “ใช่ มันไม่น่าให้อภัย แต่เรื่องมันก็ผ่านไปนานแล้ว ยิ่งเธอเข้าไปยุ่งเรื่องจะไม่ยิ่งบานปลายหรอ อีกอย่างเพื่อนเธอที่นอนอยู่โรงพยาบาลคงไม่อยากตื่นมาเจอเพื่อนตัวเองมีรอยช้ำเต็มตัวเพราะตามแก้แค้นให้หรอกนะ”  จุนฮยองบอก แล้วจับมือฉันขึ้นไปจับๆ พลิกๆ เล่นเหมือนเป็นของเล่นชิ้นใหม่ของเขา เฮ้ๆ จับไปจับมาจนมันเละหมดแล้วน่ะ -///-

            ฉันไม่รู้จะพูดอะไรเลยได้แต่มองมือตัวเองถูกจับเล่นอย่างเงียบๆ

            “อย่างน้อยๆ ก็เว้นช่วงไว้ระหว่างที่เธอยังเป็นแฟนฉันอยู่”

            “แต่...”

            “นี่! ฉันอุตส่าห์ช่วยเป็นแฟนเธอเชียวนะ เธอจะช่วยทำให้ฉันสบายใจหน่อยไม่ได้รึไง”  จุนฮยองละสายตาจากมือเงยหน้าขึ้นมามองฉัน ถ้าเกิดฉันไม่ตกลงเขาต้องหาเรื่องล้มเลิกแผนการคบกันหลอกๆ ของเราแน่เลย T.T

            “...ก็ได้ๆ ฉันจะลองพยายามดู”

            “ดีมาก ^_^”  จุนฮยองโยกหัวฉันไปมาพร้อมรอยยิ้ม เอ่อ...นี่ก็ดีใจเกิ๊นนน =_=

            ระหว่างนั้นเอง พ่อ พี่จุนเจและคุณอินโจก็เดินเข้ามาในห้องพัก แต่ก็ชะงักกันอยู่ที่ประตูห้องจุนฮยองจึงรีบลุกจากเก้าอี้ข้างเตียงแล้วไปยืนอยู่ที่โซฟามุมห้องแทน

            “ลูกจะทำแบบนี้อีกสักกี่ครั้ง! เมื่อไหร่จะหยุดสักที ลูกกำลังจะทำให้เรื่องมันยุ่งกว่าเดิมนะ!!”  พ่อเดินเข้ามาพูดด้วยเสียงอันดัง ใบหน้าของพ่อแดงก่ำทำให้ฉันรู้ว่าวันนี้พ่อคงโกรธมากจริงๆ

            “ก็พ่อไม่ยอมช่วยหนูเองนี่ หนูเลยต้องหาวิธีของหนู!”  ฉันตอบกลับไปด้วยระดับเสียงที่ไม่ต่างกันเพียงแค่เสียงของฉันมันสั่นเครือกว่า มือทั้ง 2 ข้างบีบเข้าหากันแน่นจนรู้สึกเจ็บที่ฝ่ามือเพราะแรงจิกของเล็บตัวเอง

            “เรื่องซูอึนพ่อคิดว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะ ตอนนี้เรายังไม่มีหลักฐาน ยังเอาผิดเขาไม่ได้ เด็กคนนั้นธรรมดาซะที่ไหน”

            “เพราะมันเป็นลูกนักการเมืองใช่ไหมคะถึงแตะต้องไม่ได้!!”

            “คุณหนูครับ คือว่า...”  คุณอินโจเหมือนพยายามจะเข้ามาพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็โดนพ่อยกมือห้ามเอาไว้

            “ไม่ใช่เพราะเขาเป็นลูกนักการเมืองเราเลยแตะต้องไม่ได้ แต่มันเป็นเรื่องของกระบวนการยุติธรรม เราจะกล่าวหาใครลอยๆ ไม่ได้...ลูกเข้าใจไหม?”

            ฉันหอบหายใจด้วยความโกรธ มือยังคงจิกเนื้อตัวเองอย่างไม่ลดละ -_-; ไม่ยอมตอบคำถามใดๆ และไม่ยอมเงยหน้ามองพ่อ นาทีนี้ฉันไม่อยากแม้แต่จะเจอหน้าใครเลยด้วยซ้ำ! ที่นี่ไม่มีใครเข้าใจฉันเลยสักคน!!

            “ฮยอนอินจะปิดเทอมอาทิตย์หน้าใช่ไหม”  อยู่ๆ พ่อก็ถามขึ้น

            “ใช่ครับนายท่าน”  คุณอินโจตอบพ่อเสียงเรียบ

            “ช่วยจองตั๋วเครื่องบินกลับประเทศไทยให้ฮยอนอินด้วย” 

            “ว่าไงนะคะ!!”  ฉันตะโกนขึ้น พ่อจะส่งฉันกลับเมืองไทยหรอ O_O!

            “ในเมื่อที่นี่มันทำให้ลูกเปลี่ยนไป พ่อก็ไม่มีทางเลือก แค่ลูกต้องมาเจ็บตัวไม่เว้นแต่ละวันแบบนี้ พ่อก็รู้สึกผิดต่อแม่ของลูกมากพอแล้วที่ดูแลลูกสาวคนเดียวของเราได้ไม่ดี...”

            “พ่อ!...”

            “ถ้าเกิดวันนี้จุนเจไม่ตามลูกไปจะเป็นยังไง พ่อตัดสินใจมานานแล้วล่ะ ลูกอยู่ที่โน่นคงจะสบายใจกว่าอยู่ที่นี่” 

            “พ่อ...หนูไม่!...”

            “เอ่อ...ขอโทษนะครับ ผมว่าคงไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นอีกแน่นอน”  อยู่ๆ จุนฮยองที่ยืนมองเหตุการณ์อยู่นานก็เดินเข้ามายืนข้างๆ เตียง ทุกคนจึงมุ่งความสนใจไปที่เขาแทนฉันทันที

            “คุณอีกแล้วหรอ?”  พ่อขมวดคิ้วมองจุนฮยอง

            “ครับ ต้องขอโทษด้วยนะครับที่มาแนะนำตัวช้า ผมยงจุนฮยอง เป็นแฟนของฮยอนอินครับ”  จุนฮยองบอกพ่ออย่างหนักแน่นและมั่นใจดุจภูผา แอร๊ยยย เมื่อกี๊หูฉันไม่ได้ฝาดไปใช่ไหม ฉันคงไม่เป็นหูน้ำหนวกขึ้นมากระทันหันหรอกใช่ไหม >////<

            “ว่าไงนะ!”  พ่ออุทานออกมาอย่างลืมตัว ก่อนจะหันควับกลับมามองฉันด้วยแววตาที่ตกใจปนช็อกไม่ต่างจากคุณอินโจ ส่วนพี่จุนเจยืนอยู่นิ่งๆ ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ ต่อเหตุการณ์นี้

            “ขอโทษนะคะพ่อ...ที่หนูไม่อยากหมั้นเพราะว่า...หนูมีแฟนแล้ว U_U” 

            ตามน้ำไปก่อนแล้วกันน่าของขวัญ วันนี้ได้โชคหลายชั้นจริงๆ ชั้นแรกไม่ได้หมั้นกับพี่จุนเจ ชั้นที่ 2 มีหลักประกันชีวิตไม่ต้องถูกเนรเทศกลับประเทศบ้านเกิดก่อนวัยอันควร ชั้นที่ 3...?

            ...ได้แฟนเป็นซุป’ตา เกาหลีน่ะเซ่! >////<

            “แล้วคุณไว้ใจลูกสาวผมแค่ไหน ขนาดผมเป็นพ่อยังเตือนไม่ค่อยจะฟัง”

            อ้าวพ่อ! ขายลูกสาวซะงั้น =_=! จุนฮยองลอบมองฉันขำๆ แต่พี่จุนเจนี่สิถึงกับหลุดขำออกมา มันน่าขำมากเลยใช่ไหมวีรกรรมของฉันเนี่ย?

            “ผมเชื่อใจฮยอนอินครับ ผมเชื่อว่าเธอจะไม่ทำให้ผมผิดหวังแน่นอน”  จุนฮยองตอบกลับไป ทำเอาฉันขนลุกซู่ไปทั้งตัว ยงจุนฮยอง ‘เชื่อใจ’ ฉัน เอ่อ...มันฟังดูทะเม่งๆ แปลกๆ ไม่ค่อยชินกับอะไรที่มันดูเลี่ยนๆ แบบนี้เลยจริงๆ -///-

            “เฮ้อ...เอาไว้ค่อยคุยกันอีกทีแล้วกัน พ่อมีงานต่อ”  อยู่ๆ พ่อก็ตัดบทแล้วเดินออกไปจากห้องซะเฉยๆ คุณอินโจโค้งคำนับฉันก่อนจะเดินตามออกไปติดๆ และพี่จุนเจก็ยิ้มให้ฉันนิดหน่อยแล้วออกไปเป็นคนสุดท้าย

            “ขอบคุณนะที่แนะนำตัวออกไปแบบนั้น พ่อฉันเชื่อสนิทเลย ^^”  ฉันยิ้มเบาๆ ให้จุนฮยอง ระหว่างที่เขาทรุดนั่งลงบนเตียงใกล้ๆ ฉัน

            “ฉันต้องทำให้สมบทบาทหน่อยสิ...แต่พ่อเธอเนี่ยเวลาอยู่ใกล้แล้วดูน่ากลัวจังนะ” 

            อ๋อ ที่นั่งบนเตียงเนี่ยเพราะกลัวพ่อฉันจนขาอ่อนสินะ -_-;

            “แต่เวลาท่านไม่โกรธก็น่ารักอยู่นะ”  ฉันยิ้มออกมานิดหน่อย แต่พอนึกถึงเรื่องที่พ่อพูดทิ้งท้ายไว้ให้ ก็อดที่จะใจหายไม่ได้ ถึงฉันจะมาที่นี่แบบไม่ค่อยเต็มใจแต่ฉันก็อยู่มานานจนรู้สึกผูกพันกับมันมากทีเดียว พอรู้ว่าต้องจากที่นี่ไป มันเศร้าจนอธิบายไม่ถูกเลย

            “เป็นอะไรอีกล่ะ อารมณ์เธอเปลี่ยนเร็วจัง”  จุนฮยองก้มหน้าลงมามองหน้าฉันตรงๆ

            “บางที...ถ้าเรื่องพวกนี้จบลง ฉันอาจจะกลับไปอยู่เมืองไทยก็ได้ กลับไปอยู่กับป้าที่นั่น...”

            “เรื่องไหนล่ะที่เธอว่ามันจะจบ”

            “ก็เรื่องพี่จุนเจ กีอุน ซอนบีแล้วก็ซูอึนน่ะสิ ถ้าเรื่องพวกนี้จบลงได้ ฉันคงมีชีวิตเหมือนวัยรุ่นใสๆ ปกติธรรมดาได้สักที”

            “แล้วเรื่องฉันล่ะ?...” 

            เพราะประโยคนี้ ฉันเลยหันไปมองจุนฮยองอย่างอัตโนมัติ เมื่อกี๊เขาพูดว่า ‘เรื่องของฉันล่ะ’ รึเปล่านะ? ได้ยินไม่ค่อยชัด

            “นาย...ว่าไงนะ?”

            ต้องถามให้แน่ใจอีกรอบ ฉันไม่ได้คิดไปเองใช่ไหม? หรือว่ายัยซอนบีตบฉันจนประสาทการได้ยินมันได้รับความกระทบกระเทือนไปแล้ว วันนี้ถึงได้ยินแต่อะไรแปลกๆ -///-?

            “เปล่าหรอก ไม่มีอะไร”  จุนฮยองพูดแล้วก้มลงมองมือตัวเอง ฉันเลยเอี้ยวตัวไปมองหน้าจุนฮยองใกล้ๆ อย่างจับผิด

            “แน่ะ! ต้องมีอะไรแน่ๆ ทำปากห้อยขนาดนี้”  ฉันหลิ่วตามองแล้วชี้นิ้วไปที่ริมฝีปากห้อยๆ (ที่เป็นเอกลักษณ์ของเขา -_-;) พร้อมหัวเราะคิกคักในลำคอเพื่อให้เขายอมบอกสักทีว่าเมื่อกี๊พูดอะไร

            “ก็บอกว่า...!” 

            อยู่ๆ จุนฮยองก็หันมากะทันหัน ทำให้จมูกของเราชนกันอย่างช่วยไม่ได้ เราสบตากันนิ่ง จนกระทั่งจุนฮยองค่อยๆ เลื่อนหน้าเข้ามาหาฉันเรื่อยๆ ริมฝีปากของเราสัมผัสกันเบาๆ ความอบอุ่นเริ่มแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายเพียงแค่สัมผัสที่แผ่วเบาๆ นี้ จากความแผ่วเบาที่ได้รับ จุนฮยองเริ่มกดน้ำหนักลงมาแรงขึ้น เริ่มลุกล้ำ เร่าร้อนมากขึ้น และโถมหน้าอกแกร่งแนบชิดเข้ามาพร้อมกับใช้มือทั้ง 2 ข้างของเขายื่นมาค้ำเตียงไว้ แต่เพราะฉันเริ่มตั้งสติได้และเริ่มหายใจไม่ออก ฉันจึงรีบผลักหน้าอกเขาออกแรงๆ ก่อนจะหายใจหอบเพื่อสูดเอาอากาศเข้าปอดให้เร็วที่สุด

            “ฉัน...จะ...จะนอนแล้ว”  ฉันพูดติดๆ ขัดๆ แล้วรีบล้มตัวลงนอนหันหลังให้จุนฮยองทันที แอร๊ยยย เมื่อกี๊ฉันยอมให้เขาจูบขนาดนั้นได้ยังไงกัน เราแค่คบกันหลอกๆ เองนะ >////<

            “อะ...อื้ม”  จุนฮยองอึกอักแล้วความรู้สึกยวบตัวขึ้นของเตียง ทำให้ฉันรู้ว่าเขาลุกขึ้นจากเตียงแล้ว

            “อย่าลืมห่มผ้า”  จุนฮยองพูดแล้วผ้าห่มก็ลอยวืดขึ้นมาห่มให้ฉันอย่างรวดเร็ว

            “เอ่อ...ขอบคุณ >////<”  

            “อย่าลืมเรื่องที่เราสัญญากันไว้ล่ะ ตราบใดที่เธอยังเป็นแฟนฉันอยู่ห้ามตีใครเด็ดขาด” 

            “โอเคค่ะคุณแฟน!”  ฉันตอบกลับแกมประชด แต่กลับได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอเบาๆ จากคนที่ยืนอยู่ข้างหลังก่อนเสียงจะเงียบไป เขาออกไปจากห้องแล้วหรอ?

            ฉันค่อยๆ หันไปมองด้านหลังก็ไม่เจอใครแล้ว แต่มี sms เข้าแทน

‘ฉันจะลงไปซื้อของกิน เธอจะเอาอะไรส่งข้อความมาบอกนะ

จุนอยอง’

            ฉันเผลอยิ้มกับข้อความ แค่นั้นยังไม่พอ! ฉันยังเผลอแตะริมฝีปากตัวเองอีกต่างหาก อ๊ากส์ นี่นายทำให้ฉันชอบนายมากขนาดนี้ได้ยังไงกัน >/////<

 

            1 เดือนต่อมา...

            ฉันรีบเก็บข้าวของเข้ากระเป๋าทันทีที่เลิกคลาส เพราะฉันโดนไอ้คุณแฟนโทรจิกยิกๆ เลยเนี่ย! วันนี้มันวันเกิดฉันแท้ๆ แต่กลับโดนนายจุนฮยองแกล้งแบบนี้ มันไม่น่าประทับใจเอาซะเลย >.<

            [นี่! ยัยคุณแฟน! อืดอาดเป็นเต่าอยู่ได้]  จุนฮยองบ่นมาจากปลายสาย ยัยยูรีที่กำลังมองอากับกิริยาลุกลี้ลุกลนของฉัน ก็เอาแต่หัวเราะคิกๆ พร้อมกับแอบแซวฉันทางสายตา แทนที่จะมาเก็บของช่วยกันนะยัยเพื่อนคนนี้ -_-!

            “รีบอยู่เนี่ย >_<”  ฉันตอบกลับไปพร้อมกับเก็บของยัดๆ เข้ากระเป๋าอย่างลวกๆ คอก็เอียงหนีบโทรศัพท์จนคอจะเคล็ดอยู่แล้วเนี่ย

            [เฮ้! ของเยอะขนาดนั้นเลยหรอ ฉันต้องไปขับสิบล้อมารับรึเปล่าเนี่ย]  จุนฮยองยังคงบ่นต่อไป ขี้บ่นเป็นตาแก่ไปได้ ถ้าไม่บอกฉันไม่รู้นะเนี่ยว่าอายุมากกว่าฉันไม่กี่ปี -_-!

            “เสร็จแล้วๆ...กลับก่อนนะยูรี”  ประโยคสุดท้ายฉันหันไปหายูรีที่รอส่งยิ้มหวานแซวฉันอยู่ก่อนแล้ว และรีบวิ่งลิ่วตัวปลิวออกไปหาจุนฮยองที่จอดรถรออยู่หน้าคณะ

            ฉันกดตัดสายจุนฮยองแล้วเดินเข้าไปในลิฟต์พร้อมตุ๊กตาหมีตัวโตเท่าๆ กับฉันที่พี่จุนเจอุ้มมาให้ด้วยตัวเอง จนเพื่อนในมหาวิทยาลัยพากันอิจฉาฉันเป็นแถว แอบปลื้มเล็กๆ นะเนี่ย ถ้าไม่ติดว่าฉันชอบจุนฮยองไปแล้ว ฉันต้องหวั่นไหวแล้วยอมหมั้นด้วยไปแล้วแน่ๆ เลย >///<

            ขณะที่ประตูลิฟต์กำลังจะปิดฉันก็เห็นอึนพาออกมาจากลิฟต์อีกตัวแล้วเดินไปอย่างเร็วจนฉันเรียกไม่ทัน ฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าอึนพาเรียนที่นี่ด้วย?

            “ของใครน่ะ”  จุนฮยองขมวดคิ้วมองพลางบิดจมูกหมีตัวโตของฉันไปมา นี่! ห้ามทำมันเจ็บเชียวนะนาย -_+! (ปัญญาอ่อน U_U;)

            ดีหน่อยที่วันนี้เขาเอารถของกีกวังมา ทำให้มีพื้นที่ว่างในการวางหมีตัวนี้ได้อย่างสบายๆ

            “ของพี่จุนเจ”  ฉันตอบสั้นๆ แล้วพยายามปกป้องจมูกหมีสุดชีวิต

            “ไหนว่าไม่ใช่คู่หมั้นกันแล้วไง ทำไมยังเอาของขวัญมาให้อีก -*-”

            “ก็คนที่เขาได้ชื่อว่าเป็นแฟนฉันยังไม่มีของขวัญมาให้เลยน่ะสิ พี่เขาสงสารเลยหามาให้”  ฉันตอบประชดๆ ไป เออ...จะว่าไป ฉันกับพี่จุนเจก็สิ้นสภาพจากการเป็นคู่หมั้นกันมาได้พักใหญ่ๆแล้ว แต่ทำไมฉันกับจุนฮยองถึงยังเล่นพ่อแม่ลูก...เอ่อ เล่นเป็นแฟนกันไม่เลิกสักที...ฉันควรจะเริ่มต้นพูดเรื่องนี้กับเขายังไงดี

            ‘นี่นายๆ เรามาเลิกเล่นเป็นแฟนกันเถอะ’…หรอ -_-?

            หรือว่า ‘จุนฮยอง นายว่าเราเล่นเป็นแฟนกันนานเกินไปแล้วรึยัง เลิกเล่นป่ะ’…งั้นหรอ -_-;

            หรือจะเป็น ‘เลิกเล่นเป็นแฟนกันเถอะ เบื่อแล้วง่ะ’…เร๊อะ -_-!

            โอ้ย! คิดแล้วปวดกะโหลกชะมัดให้ตาย!!

            “ฉันว่ามันพยายามจะจีบเธอใหม่มากกว่า เอาของน่าเกลียดๆ แบบนี้มาได้ไง ดูสิ! ขนก็ร่วง”  จุนฮยองไม่พูดเปล่า เขาเอามือมาดึงขนหมีออกเป็นจุกเลย TOT

            “ก็นายจงใจดึงนี่ไม่ให้มันหลุดได้ยังไงเล่า เอามือออกไปจากหมีน้อยของฉันเลยนะ >O<”  ฉันพูดพร้อมกับพยายามปัดป้องมือนิสัยเสียของจุนฮยองออกจากหมีน้อยของฉันเป็นพัลวัน

            “น้อยตรงไหน ตัวใหญ่ยังกะช้างน้ำ” 

            เอ่อ...เดี๋ยวก่อนนะ เมื่อกี๊เขาบอกว่า ‘ตัวใหญ่ยังกะช้างน้ำ’ แต่ไอ้หมีตัวนี้มันสูงเท่าๆ กับฉัน งั้นก็แสดงว่า...

            ฉัน = ช้างน้ำ -_-?...เปรียบเทียบซะ...ฮึ่ม!!

            “จิ๊”  ฉันจิ๊จ๊ะในลำคออย่างขัดใจ แต่ดูเหมือนคนที่ไม่พอใจยิ่งกว่าฉันก็คือจุนฮยอง เขาจะไม่พอใจอะไรนักหนา ไม่เข้าใจจริงๆ เลือดจะไปลมจะมารึไงยะ!

            “ยุ่งเกินไปละ! ทำตัวยังกะเป็นแฟนฉันจริงๆ แหละนายน่ะ”  ฉันบ่น ขณะยกหมีไปไว้เบาะหลังเพื่อความปลอดภัยในชีวิตของมันเอง

            “ก็ใช่น่ะสิ!!”  จุนฮยองโพลงออกมาทั้งที่ฉันยังพูดไม่ทันจบประโยคดีซะอีก ทำให้ฉันชะงักงันไปชั่วขณะในท่าหันไปวางหมี =_=;

            อากับกิริยาแบบนี้ น้ำเสียงแบบนี้ แถวบ้านที่เมืองไทยเข้าเรียกว่าหึงนะ เริ่มมีหวังแล้วเว้ยของขวัญเอ้ย >////<

 

 

 

 

 

*********************************

เหลืออีกแค่ 2 ตอนเท่านั้น Ep. นี้ก็จะจบแล้ว >.<

ยังไงก็ฝากติดตามจนจบด้วยนะคะ 

แล้วก็อย่าลืมติดตาม Episode 4 ต่อด้วยนะคะรีดเดอร์ >O<

*********************************