[B2ST/Beast] Dream Story รักนี้ให้นาย...เจ้าชายอสูร

 

Episode 3 Dangerous Lover

:: Chapter 11 ::

 

            “เป็น...”  อึนพาพูดได้แค่นั้น ก็มีเสียงๆ หนึ่งพูดแทรกขึ้นมา

            “เป็นคนที่เห็นธาตุแท้ของเธอไง!”  ผู้หญิงคนหนึ่งในกลุ่มนั้นพูดขึ้นเมื่อเดินเข้ามาใกล้ ตอนนี้มีแค่รถเข็นเท่านั้นที่กั้นกลางระหว่างเรา -_-;

            “พวกเธอเป็นใคร!”  ฉันหันไปถามเสียงห้วน เลือดเริ่มสูบฉีดทั่วร่างกายเพื่ออุ่นเครื่องพร้อมสู้ทุกสถานการณ์ พวกเขาเป็นผู้หญิงทั้งกลุ่มฉันคงสู้ไหวแหละ -_-;

            “ยัยเด็กนั่นยังไม่ได้บอกเธอหรอกหรอ?”  ผู้หญิงคนเดิมพูด รู้สึกว่าจะอายุมากกว่าฉันสักประมาณ 2-3 ปีนะ

            “บอกอะไร?”  ฉันหรี่ตามองเพื่อประเมินสถานการณ์ว่าฉันควรเชื่อคำพูดของยัยนี่ดีไหม

            “ก็บอกว่าเด็กนั่นเป็นคนหน้าด้านขนาดไหนไง! เห็นเขากำลังจะดังเลยเข้าไปเกาะเขาหน้าตาเฉย สมใจแล้วใช่ไหมล่ะ จะเดบิวต์แล้วนี่!!”  ยัยนั่นอ้าปากตะโกนลั่นจนเห็นเหล็กจัดฟันสีเขียวตะไคร่น้ำอยู่ที่ฟัน ฉันยืนอยู่ใกล้แค่นี้เอง ไม่ต้องตะโกนฉันก็ได้ยินน่า -_-

            อึนพาร้องไห้ออกมาหนักมากขึ้น ตัวที่สั่นอยู่แล้วยิ่งสั่นเข้าไปใหญ่ ฉันเลยดันอึนพาไปหลบอยู่ด้านหลัง เผื่อมีเหตุการณ์บานปลายจะได้ไม่โดนลูกหลง

            “เธอไม่รู้อะไรอย่ามาพูดดีกว่า อึนพาเป็นคนดีมาก...”

            “เธอนั่นแหละไม่รู้อย่าพูด!!”  ยัยตะไคร่น้ำตะคอกแทรกขึ้นมาก่อนที่ฉันจะพูดจบ  “ฉันไม่รู้นะว่าเธอเป็นใคร อาจจะเป็นทีมงานหรือพี่เลี้ยงของของบีสท์เกิร์ล แต่ฉันจะบอกให้ระวังเด็กนี่ไว้หน่อย”

            “ฉันว่าฉันควรระวังพวกเธอมากกว่านะ =_=”  ฉันตอบหน้าตาย

            “ฮึๆ...เอ้าๆ ไว้ใจกันเข้าไป เธอไม่คิดอะไรเลยหรอที่เห็นเว็บบอร์ด ‘แอนตี้ชเวอึนพา’ เต็มไปหมดแบบนั้น หรือ อย่าบอกนะว่าไม่เคยเห็นเว็บแบบนั้นเลย”  ยัยนั่นหรี่ตามองฉัน เอ่อ...ฉันก็เคยเห็นมาบ้างนะ มันเยอะมากจริงๆ =_=;

            “ตอบไม่ได้ล่ะสิ! ไปคิดดูดีๆ นะ ว่าจะให้เด็กนี่ร่วมวงกับบีสท์เกิร์ลแบนไหม ฉันว่าจะพลอยให้บีสท์เกิร์ลซวยซะเปล่าๆ”  ยัยตะไคร่น้ำยิ้มเยาะ

            “พวกเธอเป็นคนแอนตี้อึนพาหรอ?”  ฉันถาม พยายามทำตัวให้เป็นน้ำแข็งขั้วโลกให้มากที่สุด เพราะฉันยังไม่อยากตีใครเพราะเรื่องแบบนี้ เพื่อนฉันกำลังจะได้เดบิวต์ ถ้าเกิดเรื่องเสียหายคงไม่ดีต่อภาพลักษณ์ที่จะออกมาแน่

            “ไม่ใช่แค่พวกฉันหรอก แต่ยังมีอีกเพียบ”

            “แล้วที่มาวันนี้ต้องการอะไร”  ฉันถามเข้าประเด็น

            “เอ่อ...ฉันว่าเรากลับกันดีกว่าค่ะ”  อึนพากระซิบบอกฉันเสียงสั่น

            “เดี๋ยวสิ!”  ฉันกระซิบตอบอึนพาแล้วหันไปหายัยตะไคร่น้ำอีกครั้ง

            “ว่าไง?” 

            “ฉันแค่มาเตือนความจำของยัยอึนพาสักหน่อย ว่าที่ฉันบอกเอาไว้ ฉันทำจริง!!”  ยัยตะไคร่น้ำพูดไว้แค่นั้น แล้วเดินจากไปอย่างสงบ

            เฮ้อ...ดีนะเนี่ยที่ไม่มีเรื่องอะไร -_-!

            ฟึบ!

            อึนพาทรุดนั่งลงบนพื้น สีหน้าไร้เรี่ยวแรงอย่างเห็นได้ชัด เฮ้ๆ อย่ามาเป็นลมที่นี่นะ ฉันปฐมพยาบาลไม่เป็น T^T

            “ไหวไหม?”  ฉันนั่งลงข้างหน้าอึนพา อึนพาพยักหน้าอย่างเหนื่อยๆ แล้วเงยหน้าขึ้นมองฉันด้วยแววตาเศร้าๆ

            “พี่คะ ฉันทำผิดมากหรอที่เคยช่วยเพื่อนๆ ของพี่ไว้”  อึนพาพูดแล้วร้องไห้ออกมา 

            “ฉันไม่ได้หวังให้พี่ๆ เขาเอาฉันเข้าร่วมวงด้วยหรอกนะคะ แต่ที่ฉันช่วยเพราะฉันไม่อยากเห็นใครโดนรังแกเหมือนอย่างที่ฉันโดน!”  อึนพาพูดออกมาด้วยความเหลืออด ฉันรู้ว่าความรู้สึกที่ทำดีแต่ไม่มีใครเห็นค่ามันเป็นยังไง

            “เอาล่ะๆ อย่าคิดมากเลย อย่างน้อยๆ ก็ยังมีคนที่รักเธอนะ” 

            “ฉันก็คิดแบบนั้นฉันถึงอยู่มาได้ถึงตอนนี้ พวกแอนตี้ฉันเขาแอนตี้มานานแล้ว แต่พอรู้ว่าฉันจะได้อยู่วงของบีสท์เกิร์ลแบน เขาก็ยิ่งแอนตี้หนักขึ้น ถึงขั้นขู่ว่าจะพังงานเดบิวต์ของเราเลยนะคะ! ฉันไม่อยากทำให้พี่ๆ เขาเดือดร้อนเพราะฉัน...”

            “แล้ว พวกพี่ๆ ร่วมวงคนอื่นรู้เรื่องนี้รึเปล่า”

            “รู้ค่ะ แต่พี่เขาบอกว่ายังไง เราก็ต้องเดินไปด้วยกัน...”

            “งั้นเธอก็ไม่ต้องห่วงอะไรแล้วนะ ในเมื่อยังมีคนที่เขารักเธอและไว้ใจเธอขนาดนี้ ถึงกับยอมเอาอนาคตตัวเองมาลองเสี่ยงเพื่อเธอ ฉันว่ามันน่าจะมีพลังมากกว่ากลุ่มคนที่แอนตี้เธอซะอีกนะ”  ฉันตบไหล่ของอึนพาเบาๆ อึนพาเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ฉันทั้งน้ำตา แล้วเราก็ช่วยกันเก็บของที่ตกเกลื่อนพื้นจนเสร็จก่อนจะมุ่งหน้ากลับหอในช่วงเย็นๆ พอดี

            ทำไมยิ่งมองหน้าใกล้ๆ ฉันยิ่งรู้สึกคุ้นหน้าอึนพาจังเลย ฉันว่าฉันต้องเคยเจอที่ไหนแน่ๆ แต่ไม่ใช่ที่หอของวิลล่า?...ที่ไหนนะ -?-

            พอกลับมาถึงหอพัก ฉันก็ขนของขึ้นมาที่ห้องช่วยอึนพาก็บังเอิญเจอกับดงอุนและกีกวังที่เดินผ่านมาพอดี พวกเขาเลยช่วยฉันยกของเข้ามาที่ห้อง พวกเขาช่วยได้เยอะจริงๆ ฉันนึกว่าฉันจะได้แบกน้ำ 3 แพ็คจากลิฟต์มาที่ห้องนี้คนเดียวซะแล้ว จากระยะทางมันก็ไกลอยู่นะ -_-;

            ขนของเสร็จฉันก็รีบขอตัวกลับก่อนทั้งที่วิลล่าให้ฉันอยู่รอ แต่ฉันไม่อยากเจอจุนฮยองนี่ ฉันยังไม่พร้อมที่จะเจอเขา ฉันไม่รู้ว่าพอเจอกันแล้วจะทำตัวยังไงดี -///-

 

            ฉันไม่ไปยุ่งและสุงสิงกับคนหอนั้นอีก จนกระทั่งถึงวันที่วิลล่าจะเดบิวต์ ฉันเลยต้องไปร่วมงานอย่างเลี่ยงไม่ได้ หวังว่าคนเยอะขนาดนั้นคงไม่เจอกันหรอกนะ -_-//

            วงของวิลล่าเปลี่ยนชื่อวงใหม่จาก Beast Girl Band เป็น Lusty (ลัส-ตี้) แปลได้ 2 อย่างในคำเดียวกันคือ ความมีชีวิตชีวาและมีพลัง ซึ่งวันนี้สาวๆ Lusty ทั้ง 7 คนก็คงพร้อมแล้วสำหรับการเดบิวต์ในวันนี้

            ฉันกับยูรีเดินเข้ามาในงานพร้อมช่อดอกไม้ช่อใหญ่คนละช่อ บรรยากาศรอบตัวเห็นแล้วก็ปลื้มแทนวิลล่า เพราะวันนี้มีแฟนๆ มารอดูการแสดงของพวกเขาเต็มพื้นที่ไปหมด จนฉันและยูรีต้องหลบมายืนอยู่ที่มุมหนึ่งที่อยู่ใกล้ๆ ประตูแทน มีทั้งป้ายไฟและแท่งไฟหลากหลายสีอยู่ในมือ บางกลุ่มเป็นแฟนคลับที่มาจากเมืองไทยพวกเขาใส่เสื้อสกรีนเป็นคำว่า ‘Lusty Band TH.’ ด้านหลังเสื้อกันทั้งกลุ่มเลย

            “แบบนี้เราจะเอาดอกไม้ไปให้วิลล่ายังไงล่ะ”  ยูรีกวาดตามองไปที่กลุ่มแฟนคลับกลุ่มแล้วกลุ่มเล่าอย่างกังวล คนเยอะขนาดนี้คงถึงตัว Lusty ยากแน่ๆ ถึงแม้จะเป็นเพื่อนสนิทก็เถอะ U_U

            “งั้น เดี๋ยวฉันจะลองโทรหาวิลล่าดูแล้วกัน”  ฉันบอก แล้วเดินเลี่ยงออกมาจากงานเพื่อหาที่โทรศัพท์ ฉันเดินแทรกตัวออกมาจากงานแล้วมายืนหลบมุมโทรหาวิลล่าที่ทางเดินใกล้ๆ กับทางออก ซึ่งตรงนี้มีคนน้อยที่สุดแล้ว

            “ปล่อยฉันนะ!!”  เสียงผู้หญิงคนหนึ่งลอยมาตามทางเดินขณะที่ฉันกำลังไล่นิ้วมือไปบนหน้าจอมือถือเพื่อหาเบอร์ของวิลล่า ฉันเหลือบไปมองต้นเสียงนิดหน่อยเจอฮันกีอุนกำลังลากผู้หญิงคนหนึ่งเดินมาทางนี้ ทำร้ายผู้หญิงได้เสมอต้นเสมอปลายจริงๆ นายคนนี้ -_-*

            “มาได้ไงวะ!”  ฉันสบถกับตัวเองแล้วรีบยกช่อดอกไม้ขึ้นปิดหน้า ดีนะที่วันนี้เลือกช่อใหญ่มา มันเลยพอที่จะปิดบังหน้าตาฉันได้บ้าง

            “ขอโทษ”  กีอุนบอกฉันห้วนๆ เมื่อเดินมาเบียดฉันบริเวณทางเดิน ฉันเลยรีบปรี่ตัวเข้าไปสิงสถิตที่ผนังและทำตัวให้ลีบเล็กที่สุด

            “เธอมาที่นี่ทำไม?”  กีอุนถามผู้หญิงคนนั้นเสียงดังลั่นจนกลบเสียงดนตรีด้านในงานจนมิด เฮ้อ...ฉันว่าฉันรีบหนีดีกว่า ถ้าเกิดนายกีอุนนั่นจับฉันได้ งานเดบิวต์ล่มแน่ (เพราะจะกลายเป็นสนามสงครามแทน) =_=!

            “แล้วทำไมฉันจะมาไม่ได้ อย่าลืมสิว่าฉันเป็นใคร”  ผู้หญิงคนนั้นพูด ทำให้ฉันชะงักฝีเท้าของตัวเองทันที นั่นมันเสียงยัยซอนบีนี่ O_O!

            “เธอก็แค่ ‘เคยเป็น’...ไม่ใช่หรอ”

            ยิ่งฉันได้ยินเสียงซอนบี ฉันก็ยิ่งยืนชิดแนบสนิทกับฝาผนังเข้าไปอีกและทำทีเป็นคุยโทรศัพท์อยู่ตรงนั้นโดยมีช่อดอกไม้ช่อโตเป็นโล่กำบังเพียงอย่างเดียว เสี่ยงไปไหมเนี่ย แต่มันก็คงต้องเสี่ยงน่ะนะ =_=;;

            “ก็แค่อยากมาดูหน้าพวกที่ทำให้ฉันโดนเฉดหัวส่งเท่านั้นเอง ทำไม? กลัวฉันมาล่มงานเดบิวต์นี่รึไง”

            “แล้วมันใช่ไหมล่ะ”

            “ถ้าฉันคิดจะทำจริงๆ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนายด้วย อย่าบอกนะว่านายก็เป็นแฟนคลับพวกนี้เหมือนกัน...”

            “...”  เสียงกีอุนเงียบไป ฉันเลยค่อยๆ ลดช่อดอกไม้ลงพอที่จะมองผ่านไปได้ เห็นกีอุนมองไปทางอื่นอย่างหงุดหงิด ขณะที่ซอนบีเหยียดยิ้มออกมาเบาๆ รอยยิ้มแบบนี้มันน่ารังเกียจจริงๆ ให้ตาย -*-!

            “อ๋อ...จริงสินะ! เพื่อนยัยฮยอนอินอยู่วงนี้นี่”  ซอนบีพูดเหมือนเพิ่งคิดได้ แต่ดูจากสายตาแล้ว ยัยนี่คิดได้ตั้งแต่ตั้งคำถามแล้วล่ะฉันว่า -_-

            “เธอกลับไปได้แล้ว”  กีอุนเริ่มพูดหลังจากเงียบให้ยัยซอนบีพ่นพิษใส่อยู่นาน ฉันว่าฉันเอาช่อดอกไม้ขึ้นดีกว่า ถ้าเกิดฉันเห็นหน้ายัยนี่นานๆ ฉันต้องเข้าไปกระทืบยัยนั่นแน่ๆ ฉันไม่เคยลืมเรื่องที่มันจะให้เพื่อนมารุมโทรมฉันได้เลยสักนาทีเดียว -*-!

            “แล้วนายล่ะ นอกจากตามมาลากฉันออกจากงานแล้ว มาที่นี่ทำไมไม่ทราบ จะมาตื้อยัยฮยอนอินอีกรึไง!”

            “ซอนบี!!”  กีอุนขึ้นเสียงดังลั่นจนฉันเผลอสะดุ้งตัวนิดหน่อยกับพลังเสียงที่ดังก้องอยู่ระหว่างทางเดิน

            “โอเคๆ ฉันกลับก็ได้ เพราะถึงไม่มีฉันงานวันนี้ก็ล่มอยู่ดี” 

            เฮือก!

            ทันทีที่ฉันได้ยินซอนบีพูด ใจฉันก็หายวาบเหมือนกับว่ากำลังถูกโยนลงเหว ยัยซอนบีหมายความว่า ยังไงงานวันนี้ก็ต้องล่มงั้นหรอ!

            “เธอจะทำอะไร! ห๊ะ!!”  กีอุนแผดเสียงลั่น ฉันลดช่อดอกไม้ลงอีกครั้งเพื่อมองดูสถานการณ์ กีอุนกำลังบีบแขนของซอนบีไว้แน่น ดวงตาที่มองซอนบีแทบจะถลนออกมาด้วยความโกรธ แต่ยัยซอนบีกลับยังยิ้มร่าได้อย่างไม่สะทกสะท้าน

            “ทำไมต้องโกรธขนาดนี้ด้วยล่ะกีอุน ไหนบอกว่าที่ตื้ออยู่เนี่ยแค่อยากแกล้งยัยฮยอนอินจอมอวดดีนั่นไม่ใช่หรอ เป็นเดือดเป็นร้อนแทนขนาดนี้ นายชอบยัยนั่นเข้าแล้วรึไง!” 

            “นั่นมันไม่ใช่เรื่องของเธอ...”  กีอุนพูดแล้วสะบัดมือออกจากแขนของซอนบีแรงๆ แล้วเบือนหน้าหนีไปอีกทาง ฉันจึงรีบยกช่อดอกไม้ขึ้นอีกครั้ง เกือบไปแล้วๆ หมอนั่นหันมาทางนี้ด้วย >_<!

            เอ่อ...แต่น่าขนลุกชอบกลนะ พอได้ยินว่าหมอนี่ชอบฉัน ไล่ตีกันอยู่ทุกวัน จะมาชอบฉันได้ไง =_=;

            “โอเค! ไม่ใช่ก็ไม่ใช่...แต่ฉันอยากบอกนายไว้อย่างนะ ยัยฮยอนอินน่ะถ้าได้เกลียดหรือแค้นใครแล้วไม่มีวันยอมให้อภัยหรือปล่อยไปง่ายๆ แน่ ถึงนายจะชอบยัยนั่นมากขนาดไหน ก็สำนึกไว้ด้วยว่านายทำอะไรกับยัยนั่นไว้บ้าง”

            กีอุนไม่พูดอะไรต่อ แต่เขาเดินไปตามทางเดินที่ออกจากงาน ซอนบียืนมองตามแผ่นหลังนั้นไปสักพัก ก่อนจะแยกไปอีกทาง

            ฮึ! เธอเข้าใจถูกแล้วล่ะยัยซอนบี ฉันมันชนิดที่ว่าบุญคุณต้องทดแทน แค้นต้องชำระ แต่ 10 ปีมันช้าไปสำหรับการชำระแค้น ฉันขอชำระแค้นของฉันวันนี้เลยแล้วกัน!!

            ฉันเดินจ้ำๆ ตามซอนบีไป จนกระทั่งชนกับใครคนหนึ่งตรงมุมโถงทางเดินที่มีทางแยกย่อย 3 ทาง โอ้ย! ฉันมัวแต่มองยัยซอนบีจนลืมมองทางเลยหรอเนี่ย -_-#

            “ขอโทษค่ะ”  ฉันพูดแล้วโค้งตัวลงนิดหน่อยก่อนจะเดินต่อ แต่ก็ถูกคนที่ฉันเดินชนจับข้อมือเอาไว้

            “เดี๋ยวสิ เธอจะไปไหน”  เสียงของจุนฮยองดังขึ้นใกล้ๆ ฉันเลยหันไปมองต้นเสียง ก็เห็นว่าจุนฮยองคือคนที่ฉันเดินชน โอ้ย! มาเจอหมอนี่ทำไมไม่รู้ ยัยนั่นหายไปแล้ว >_<!!

            “นายมาทำอะไรแถวนี้! นายเตรียมให้สัมภาษณ์ช่วงทอล์คโชว์ไม่ใช่หรอ”  ฉันถามพลางเหลือบมองยัยซอนบีตลอดเวลา อย่าให้เจอตัวนะแม่จะยำให้เละเลยคอยดู -_+!

            “พอดี ฉันเห็นคนรู้จักน่ะ” 

            จุนฮยองก็มีท่าทีไม่ต่างจากฉัน เขาพูดไปพร้อมกับกวาดตามองไปทั่วทั้งทางเดินอย่างกระวนกระวาย

            “ใครหรอ? ให้ฉันไปเรียกให้ไหม แถวนี้คนเยอะขืนนายออกมาเดินท่อมๆ แบบนี้ ไม่รอดชีวิตไปขึ้นเวทีแน่”

            “ช่างเถอะ ฉันแค่เดินมาดูให้แน่ใจว่าเขาไม่ได้มาป่วนงาน”

            “ป่วนงาน?”  ฉันขมวดคิ้วมองจุนฮยองด้วยความแปลกใจ ไม่ใช่แปลกใจในตัวเขานะ แต่แปลกใจว่าทำไมถึงมีแต่คนจ้องจะทำลายงานนี้ด้วย!

            “มีเทรนนี่คนหนึ่งโดนไล่ออกจากค่ายเพราะก่อเรื่องกับพวกวิลล่า ฉันคิดว่าวิลล่าน่าจะเล่าเรื่องนี้ให้เธอฟังบ้างนะ” 

            ฉันคิดอยู่สักพัก จนกระทั่งคิดออกว่าช่วงแรกๆ ที่พวกวิลล่ามาเป็นศิลปินฝึกหัดที่เกาหลีมี ‘เทรนนี่’ หรือเรียกอีกอย่างว่า ‘ศิลปินฝึกหัด’ กลุ่มหนึ่งไม่ค่อยพอใจที่พวกวิลล่ามีพัฒนาการและมีสิทธิ์มากกว่าเทรนนี่คนอื่นๆ เลยก่อเรื่องจนกระทั่งตัวเองถูกไล่ออกจากค่าย และถูกแบนจากค่ายเพลงทุกค่ายจนไม่มีโอกาสได้ผุดได้เกิดในสายวงการบันเทิงอีกเลย (บทลงโทษอย่างโหดอ่ะ -_-) ตอนนั้นวิลล่าบอกว่าชื่ออะไรนะ...ฉันจำไม่ได้แล้วอ่ะ เรื่องมันผ่านมานานมากจนฉันลืมไปเลยว่าเคยมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้น

            “อ๋อ จำได้แล้ว...แล้วไง?”

            “ฉันเห็นเทรนนี่คนนี้ในงาน ฉันสงสัยว่าทำไมถึงมาเจอกันในวันอย่างนี้ คงไม่ได้มาแสดงความยินดีแน่”  จุนอยองมีสีหน้ากังวล พร้อมกับกวาดตามองไปรอบๆ อย่างต่อเนื่อง

            “ว่าแต่ยัยนั่นไปไหนแล้วล่ะ ฉันจะได้ช่วยระวังให้ ฉันก็อยากเห็นหน้าจริงๆ ไอ้คนที่มันแกล้งเพื่อนฉันเนี่ย -_+”

            “เธอเตรียมแต่จะมีเรื่องตลอดเวลาเลยนะ =_=”

            “อ้าว ใครทำร้ายเรา เราก็ต้องตอบโต้ซะบ้าง โดนกระทำฝ่ายเดียวมันไม่ยุติธรรมเลยนะ”  ฉันกอดอกแสดงความภาคภูมิใจในความคิดนี้ของตัวเอง แต่จุนฮยองเพียงแค่ถอนหายใจแล้วส่ายหน้าไปมา

            “ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนั้นเลยนะ -_-“

            “แล้วจะให้ทำหน้ายังไงล่ะ”  จุนฮยองมองหน้าฉันนิ่งๆ เพื่อรอคำตอบ แต่ไม่รู้ทำไมภาพที่เขาจูบฉันมันกลับเด้งขึ้นมาในหัวฉันซะดื้อๆ มันใช่เวลาไหมเนี่ย -///-

            “ว่าแต่ ยังเห็นยัยนั่นอยู่ไหม ฉันจะได้จับตาดูไว้”  ฉันพูดแล้วทำทีเป็นกวาดตาไปมองรอบๆ เพื่อหลบตาของเขา หวังว่าเขาคงไม่รู้หรอกนะว่าฉันกำลังคิดอะไรอยู่ น่าอายชะมัด U///U;

            “ไม่รู้สิ เมื่อกี๊เห็นยืนคุยอยู่กับลูกนักการเมืองที่ตามจีบเธอ แต่พอเดินมาทางนี้ก็หายไปเลย”  จุนฮยองพูดแล้วมองไปตามทางแยกต่างๆ เพื่อดูให้แน่ใจว่าไม่มีคนที่กำลังตามหา

            ถึงรูปประโยคที่เขาพูดมันจะรู้สึกตงิดๆ ในใจ แต่ฉันกลับสะดุดที่คำๆ หนึ่งมากกว่า...

            “ใครจีบฉัน -_-?”

            “เอ้า! ก็ฮันกีอุนไง เห็นตามติดเธอไปทุกที่เลยนี่ สงสัยจะชอบเธอมากซะด้วยนะ”  จุนฮยองพูดเสียงฟังดูเข้มขึ้นและประชดประชันนิดหน่อย =_=

            “ตามมาไล่กระทืบมากกว่ามั้ง...เฮ้อ ยิ่งคุยยิ่งไร้สาระ ฉันไปล่ะ”  ฉันพูดแล้วออกเดินไปตามทางที่ยัยซอนบีเพิ่งผ่านไปคงไปได้ไม่ไกลเท่าไหร่หรอกมั้งตามไปตอนนี้คงทัน แต่จุนฮยองกลับดึงมือฉันไว้อีกครั้ง คราวนี้ดึงแล้วไม่ยอมปล่อยแฮะ -///-;

            “อะไรอีกล่ะ”

            “ไปไหน”

            “ไปตามคน”

            “ใคร?”

            “เรื่องของฉัน”

            “เธอคงไม่ไปไล่ตีใครในงานเดบิวต์เพื่อนตัวเองหรอกใช่ไหม =_=;”

            ดู๊ดูคำถามสิ เห็นฉันเป็นคนยังไงเนี่ย -*-

            “จะบ้าหรอ ใครจะทำอย่างนั้นกันยะ!” 

            แต่เมื่อกี๊ฉันก็เกือบจะทำไปแล้วจริงๆ แหละ ถ้าตามยัยซอนบีทันคงจะมีต่อยกันสักยกแน่ โทษทีนะวิลล่า ฉันเกือบเป็นคนทำงานแกพังซะแล้ว Y_Y

            “แต่หน้าเธอทำฟ้อง”  จุนฮยองพูดพร้อมกับยกนิ้วชี้ขึ้นมาจิ้มที่หน้าผากฉันจึ้งๆๆ เอาเข้าไป สนุกมากมะ? เล่นหัวฉันเนี่ย =_=;

            “ปล่อยมือฉันได้แล้ว”  ฉันพยักพเยิดลงไปที่มือของจุนฮยองที่ยังไม่ยอมปล่อยมือฉันสักที จับไว้ตั้งแต่เมื่อกี๊แล้วนะ ชักจะเอาใหญ่แล้ว -////-!

            “อ้าว เธอเป็นแฟนฉันไม่ใช่หรอ”  จุนฮยองก้มหน้าลงมาให้อยู่ในระดับเดียวกันแล้วยิ้มยียวนกวนประสาทใส่ฉัน อ๊ากส์ หล่อเกินไปแล้ว! >////<

            เฮ้ย!! ไม่ใช่!! ลามปามเกินไปแล้วต่างหาก (_ _;)

            “ฮยอนอินครับ”  อยู่ๆ พี่จุนเจที่มาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เข้ามาดึงตัวฉันให้ถอยห่างจากหน้าหล่อๆ ของจุนฮยอง

            “อ้าว! พี่จุนเจมางานนี้ได้ไงคะ”  ฉันหันไปถามพี่จุนเจที่ตอนนี้เอาแต่จ้องจุนฮยองอย่างดุเดือด หวังว่าพวกเขา 2 คนคงไม่สปาร์กกันขึ้นมาหรอกนะ -_-;;

            “พี่มาดูว่างานทางนี้เสร็จรึยัง เพราะว่าคุณลุงอยากให้พี่มารับฮยอนอินไปร่วมงานกาล่าดินเนอร์ที่บริษัทคืนนี้”  พี่จุนเจพูดไปมองจุนฮยองไป เอ่อ...พี่คะ พี่คุยกับฉันอยู่ไม่ใช่หรอ? รู้สึกเหมือนไร้ตัวตนยังไงไม่รู้ -_-?

            “ก็ยังไม่ถึงเวลางานกาล่าอะไรนั่นสักหน่อยนี่ครับ จะรีบมารับทำไม”  จุนฮยองพูดและมองพี่จุนเจไม่วางตาเช่นกัน พวกนายจะมองกันให้สิวเสี้ยนกระจุยเลยหรือยังไง =_= (ตกลงฉันยังเป็นนางเอกอยู่ใช่ไหมคะ ไม่ได้เปลี่ยนเป็นพี่จุนเจหรือจุนฮยองนะ? : เริ่มสับสน)

            “มันไม่ใช่งานเล็กๆ นี่ครับ ต้องให้เวลาน้องเขาเตรียมตัวบ้าง”  พี่จุนเจตอบกลับไปเสียงเข้ม  “แล้วก็กรุณาปล่อยมือฮยอนอินด้วย เพราะถ้ามีใครแอบถ่ายภาพนี้เข้าฮยอนอินจะเดือดร้อนอีก” 

            พี่จุนเจพูดแล้วดึงฉันไปข้างตัว แต่จุนฮยองที่จับมือฉันไว้อยู่แล้วก็ออกแรงดึงกลับอย่างไม่ยอมแพ้ ทำให้ฉันยังอยู่ในตำแหน่งกลางระหว่างผู้ชาย 2 คนนี้

            “แต่ฮยอนอินเป็นแฟนผม เพราะฉะนั้น คุณช่วยกรุณาออกไปห่างๆ ด้วย”  จุนฮยองพูดแล้วดึงฉันไปไว้ข้างตัว แต่คราวนี้พี่จุนเจไม่ได้ดึงฉันไว้ เขายอมปล่อยให้ฉันมายืนอยู่ข้างๆ จุนฮยองอย่างง่ายดาย

            “พี่จะรอที่รถนะครับ พี่จะรอจนกว่างานจะเลิก”  พี่จุนเจพูดแล้วเดินออกไป จุนฮยองยิ้มอย่างมีชัยทิ้งท้าย เฮ้อ...นี่พวกเขาเล่นอะไรกันอยู่เนี่ย =_=;

            “ไม่เอาชเวอึนพา!!! ไม่เอาชเวอึนพา!!! ไม่เอาชเวอึนพา!!!...”  เสียงตะโกนอย่างเป็นจังหวะดังมาจากประตูด้านหน้าของที่จัดงาน

            เฮ้ย!! เกิดอะไรขึ้น O_O!!

            ‘โอเคๆ ฉันกลับก็ได้ เพราะถึงไม่มีฉันงานวันนี้ก็ล่มอยู่ดี’

          อยู่ๆ เสียงของซอนบีก็ดังขึ้นมาในหัวฉันอย่างอัตโนมัติ มันเกิดขึ้นจริงๆ หรอเนี่ย!!

 

 

 

 

************************************

อัพแล้วค่าาาาาา >O<

ต้องขอโทษด้วยนะคะที่หายไปนาน

พอดีเพิ่งสอบรวบยอดเสร็จ เลยเอา Chapter 11,12 มาฝาก

ไปอ่านต่อตอนต่อไปเลยจ้า ^^

***********************************