[B2ST/Beast] Dream Story รักนี้ให้นาย...เจ้าชายอสูร

 

Episode 3 Dangerous Lover

:: Chapter 10 ::

 

            “เอ่อ...ขอโทษ!”  ฉันพูดหลังจากที่ประมวลความคิด 3 วินาทีแล้วรีบปิดประตูทันที ทำไมใจฉันมันหวิวๆ แปลกๆ นะ ให้ตาย!

            “คุณหนู! มะ..มีอะไรหรอครับ?”  พนักงานโรงละครที่พาฉันมาส่ง ถามด้วยความตกใจ หน้างี้ซีดเผือดเป็นไก่ต้ม ท่าทางกระวนกระวายหลังจากที่ฉันปิดประตูลง

            ฉันดูเหมือนคุณหนูเอาแต่ใจ ขี้วีนขนาดที่เขาต้องกลัวฉันขนาดนี้เลยหรอเนี่ย =_=!

            “ไม่มีอะไรหรอก ฉันนึกขึ้นได้ว่ามีธุระ ขอบคุณคุณมากนะคะที่พามาส่ง ไปได้แล้วล่ะ”  ฉันบอกเพื่อเคลียร์ทางให้จุนฮยองกับโฮยอน ถ้าเกิดมีพนักงานมาเห็นว่าพวกเขาออกมาจากห้องเดียวกัน เป็นข่าวดังแน่

            ตึกๆๆ

            ฉันเดินตามพนักงานคนนั้นออกมาจากโซนของนักแสดงโดยมีเสียงฝีเท้าหนักๆ ดังอยู่ข้างหลัง แต่ฉันไม่ได้หันไปดูว่าเป็นใคร จนกระทั่งมีแรงกระตุกที่ต้นแขนแรงๆ ฉันเลยต้องหันไปตามแรงดึง

            “เธอ!...มีอะไรรึเปล่า”  จุนฮยองถาม หายใจหอบเหนื่อยเหมือนเพิ่งวิ่งในระยะทางไกลๆ มา โดยมีปาร์กโฮยอนตามมาด้วย

            “เอ๋อ ฉะ..ฉันแค่จะมาคุยเรื่องเมื่อวานน่ะ แต่วันนี้ถ้านายไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรนะ!”  ฉันพูด แล้วก็เผลอปัดมือจุนฮยองออกแรงๆ ฉันเพิ่งรู้ว่ามันแรงมากก็ตอนที่เห็นจุนฮยองเอียงตัวไปกับแรงสะบัดของฉัน

            “เอ่อ...ขอโทษ”  ฉันขอโทษเบาๆ จุนฮยองไม่พูดอะไร เพียงแต่มองหน้าฉันนิ่งๆ

            “คุณหนู มีอะไรให้ช่วยไหม”  พนักงานคนที่เดินนำหน้าฉันออกมาถามด้วยความเป็นห่วง อ้าว! นายยังไม่ไปอีกหรอ -_-?

            “ไม่มีอะไรแล้วล่ะค่ะ ขอบคุณมาก ไปทำงานเถอะ”  ฉันหันไปยิ้มเบาๆ ให้ เขาจึงเดินออกไปจากทางเดินอย่างเลี่ยงไม่ได้เพราะมันเป็นคำสั่ง ฉันมองตามไปจนแน่ใจว่าพนักงานคนนั้นไปแล้วและไม่มีใครอยู่แถวนี้

            “เอ่อ...ไว้ค่อยคุยแล้วกัน คุณโฮยอนเขารอแน่ะ”  ฉันพยักพเยิดไปที่โฮยอนที่ยังคงยืนกอดอกมองฉันอย่างอารมณ์เสียอยู่ข้างหลัง

            โทษทีนะที่ฉันไปขัดจังหวะเข้าพระเข้านางของเธอกับจุนฮยองน่ะ =_=;

            “นั่นสิ กับยัยคนนั้นแล้วค่อยคุยไม่ได้หรอ”  ยัยโฮยอนพูดด้วยเสียงอันดัง จ้ะ! ฉันรุ้ว่าฉันทำอารมณ์ของเธอบูด ไม่ต้องมองจิกฉันขนาดนั้นก็ได้ แน่ะๆ ลูกตาจะถลนออกมาอยู่แล้ว!

            “ฉันบอกเธอแล้วว่าฉันไม่มีอะไรจะคุย!”  จุนฮยองพูดโดยไม่ได้หันไปมองคู่สนทนา

            “แต่ฉันมี!!”  ยัยนั่นกำหมัดแน่นแล้วย่างสามขุมเข้ามากระชากฉันออกให้ห่างจากจุนฮยองโดยที่ฉันยังไม่ทันได้ตั้งตัว

            “เพราะนังนี่ใช่ไหมที่ทำให้นายเปลี่ยนไป!! เพราะมันใช่ไหม!!”  ยัยนั่นกระชากมวยผมที่พี่ซังมีบรรจงเกล้าขึ้นให้อย่างแรง จนหัวฉันเอนไปตามแรงกระชากโดยที่ไม่ต้องออกแรงใดๆ Y_Y

            “โฮยอน!”  จุนฮยองพยายามเข้ามาแยกยัยโฮยอนออกจากฉัน แต่ดูเหมือนจะยิ่งทำให้ยัยนั่นจิกหัวฉันแรงขึ้นกว่าเดิมอีก ไม่ต้องช่วยก็ได้นะจุนฮยอง ฉันจะพยายามสลัดยัยนี่ออกเองขนาดไอ้กีอุนจอมถึกฉันยังตีมาแล้วเลย T^T

            “อย่ามายุ่งนะ ฉันจะทำให้ยัยคุณหนูนี่รู้สำนึกว่านายเป็นของฉันคนเดียว!!”  ยัยนั่นทั้งพูดทั้งทึ้งหัวฉันจนผิวหนังบริเวณนั้นรู้สึกร้อนและปวดตุบๆ ขึ้นมา

            วันก่อนยัยโฮยอนยังบอกว่าฉันเป็นพวกนักเลงข้างถนนอยู่เลยนะ =_=

            “ว่าไงนะ! ของของเธอ...หรอ?”  อยู่ๆ จุนฮยองก็นิ่งไป ทำให้โฮยอนที่กำลังทึ้งผมฉันอยู่ ก็ถึงกับนิ่งไปเหมือนกัน

            “คุณทำอะไรน่ะ!!”  เสียงของพี่จุนเจดังแทรกขึ้นมาระหว่างความนิ่งเงียบที่ผิดปกติ พร้อมกับที่ร่างฉันถูกแยกออกจากมือของยัยโฮยอน

            “คุณรู้ไหมว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร?”  พี่จุนเจถามโฮยอนเสียงกร้าว เป็นน้ำเสียงที่ฉันไม่เคยได้ยินจากเขาเลยตั้งแต่รู้จักกันมา

            “เป็นใครฉันไม่สน ถ้าใครหน้าไหนมายุ่งกับของๆ ฉัน ฉันก็ไม่ไว้หน้าทั้งนั้นแหละ!!”  โฮยอนตะโกนใส่พี่จุนเจ พร้อมกับมองฉันที่อยู่ในอ้อมแขนของพี่จุนเจอย่างเอาเรื่อง

            เอ่อ...เดี๋ยวนะ -_-?

            ‘อ้อมแขน?’

            พี่จุนเจกอดฉันอยู่งั้นหรอ -[]-!

            “เอ่อ...เรื่องเข้าใจผิดน่ะค่ะ”  ฉันบอกแล้วผละออกจากพี่จุนเจเบาๆ

            “เธอทำไมไม่บอกไปล่ะว่าเพราะฉัน”  อยู่ๆ จุนฮยองก็ดึงฉันเข้าไปใกล้ๆ ตัว นี่เขาประชดฉันเรื่องที่พี่จุนเจพูดเมื่อวานรึเปล่า?

            “เพราะคุณอีกแล้วหรอ”  พี่จุนเจถามด้วยน้ำเสียงที่เริ่มคุกรุ่นไปด้วยอารมณ์โกรธ

            “ใช่!”  จุนฮยองตอบสั้นๆ ห้วนๆ น้ำเสียงแบบนี้ฉันคิดว่าไม่พ้นมีเรื่องชัวร์ =_=;

            “งั้นผมก็คงต้องขอคู่หมั้นผมคืนแล้วล่ะ เพราะอยู่กับคุณก็จะยิ่งอันตราย”  พี่จุนเจจับที่ต้นแขนฉันไว้ แต่จุนฮยองก็จับต้นแขนข้างที่ว่างไว้แน่นเหมือนกัน

            เฮ้ๆ ฉันเจ็บนะ เบาๆ กันหน่อย +_+!

            “แค่ ‘ว่าที่’ ไม่ใช่หรอ? ยังไม่ได้หมั้นสักหน่อย แล้วอีกอย่างแฟนตัวจริงของเขาก็ยืนอยู่ตรงนี้ทั้งคน ไม่เกรงใจกันบ้างเลยรึไง!”  จุนฮยองถามด้วยน้ำเสียงยียวนกวนบาทาสุดๆ เฮ้อ...ตกลงอยากมีเรื่องกันจริงๆ ใช่ไหมพวกคุณๆ ทั้งหลาย >_<!

            “วะ...ว่าไงนะจุนฮยอง เมื่อกี๊!...นายพูดเล่นใช่ไหม!!!”  โยฮอนเข้ามากระชากมือของจุนฮยอง (ข้างที่ไม่ได้บีบแขนฉันนะ =_=) ไปจับไว้ สีหน้ากระวนกระวายใจอย่างเห็นได้ชัด

            “นายเล่นอะไรเนี่ย?”  ฉันกระซิบถามจุนฮยอง เพราะเมื่อวานเขาเป็นคนบอกฉันเองว่าเขาจะไม่ช่วย แล้วทำไมวันนี้เขาถึงเปลี่ยนใจกระหันล่ะ!

            แต่...เป็นแบบนี้ก็ดีแฮะ ^.,^

            “ก็เล่นตามบทของเธอไง”  จุนฮยองก้มลงมากระซิบฉันเบาๆ ก่อนจะหันไปหาโฮยอนที่ดิ้นพล่านๆ อยู่อีกด้าน

            “ฉันไม่ได้พูดเล่น ฉันกับของขวัญ เราเป็นแฟนกัน!!”  จุนฮยองพูดด้วยเสียงอันดัง ฉันว่ามันดังเกินไปนะจุนฮยอง -///-

            แล้วฉันจะหน้าแดงทำไมล่ะเนี่ย U///U!

            “ไม่จริง! นายเป็นของฉันนะ!!”  โฮยอนร้องกรี๊ดสุดเสียง ทำเอาหูฉันอื้อไป 5 วินาทีก่อนจะกลับมาได้ยินตามปกติ ส่วนต้นแขนอีกข้างที่พี่จุนเจจับไว้ แรงบีบรู้สึกว่าจะเพิ่มขึ้นเยอะเลย อู๊ย~ ถึงฉันจะถึกเกินมนุษย์ผู้หญิงธรรมดาทั่วไป แต่ฉันก็เจ็บเป็นนะยะ! T^T

            “ฉันไม่ได้เป็นของเธอตั้งแต่เราเลิกกันแล้ว...ตอนนี้ คนที่เป็นเจ้าของฉัน มีแค่ของขวัญคนเดียวเท่านั้น!!”  จุนฮยองพูดเสียงเด็ดขาดจนโฮยอนยอมปล่อยมือ ตัวสั่นเทิ้มไปกับก้อนสะอื้นที่เริ่มจะก่อตัวขึ้นมาให้เห็น

            เอาเข้าไป! นายอย่ามาทำให้ฉันจิ้นไปเองคนเดียวได้ไหม? >////< รู้นะว่านายพูดไปตามบทที่ควรจะพูด แต่มันฟังดูจริงใจเกินไป รู้ตัวรึเปล่า!

            “ไม่จริง! นายโกหกก็เพื่อที่จะไล่ฉันไปใช่ไหมล่ะ นายกลัวตัดใจจากฉันไม่ได้เลยต้องทำแบบนี้ใช่ไหม?...นายไม่ต้องพยายามตัดใจอีกแล้ว ฉันกลับมาหานายแล้วนี่ไง!!”

            “ฉันไม่ต้องการเธอ!!”  จุนฮยองยืนยันหนักแน่นและไร้เยื่อใยจนน่ากลัว แต่สิ่งที่ทำให้ต่อมจิ้นของฉันแตกกระจายไม่มีชิ้นดีก็ตรงที่แววตาของเขา ถึงฉันจะไม่ได้สบตาเขาตรงๆ แต่ฉันก็เห็นความเจ็บปวดที่แล่นแว็บขึ้นมาในดวงตาคู่นั้น แม้ว่ามันจะเป็นเพียงแค่ครู่เดียว...มันก็ทำให้ฉันรู้ ว่าที่โฮยอนพูดเป็นความจริง...จุนฮยองยังตัดใจจากโฮยอนไม่ได้ และเขากำลังใช้ฉันเป็นเครื่องมือเพื่อให้โฮยอนเลิกมาให้ความหวังเขาสักที!!

            “ไม่จริง!! นายรักฉัน!!”  โฮยอนตะโกนลั่น มือของจุนฮยองที่จับฉันอยู่สั่นขึ้นอย่างน่าประหลาด โฮยอนยังคงมีอิทธิพลต่อจิตใจของนายอยู่สินะ...

            “ฉันรักขอขวัญ”  จุนฮยองตอบกลับไปโดยไม่ได้หยุดคิดหรือไตร่ตรองอะไร ถ้าเขาพูดก่อนที่ฉันจะเห็นแววตานั้นของเขา ฉันคงหวั่นไหวกับคำว่า ‘รัก’ นั้นไปแล้ว

            “ในเมื่อเรื่องของนายก็ยังเคลียร์ไม่จบ อย่าเอาฮยอนอินไปเกี่ยวด้วยได้ไหม”  พี่จุนเจพูดขึ้นหลังจากที่เงียบอยู่นาน เสียงพี่เขาฟังดูเรียบจนเดาไม่ออกเลยว่าตอนนี้อารมณ์แบบไหน

            ฉันหันไปมองพี่จุนเจก็เห็นเขามองฉันอยู่ก่อนแล้ว แต่พอพี่เขาเห็นว่าฉันหันไป เขาก็รีบเบือนหน้าหนีทันที แต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยแขนของฉัน

            “แล้วคุณยุ่งอะไรด้วย! ปล่อยแขนแฟนผมได้แล้ว!!”  จุนฮยองออกแรงกระตุกที่แขนฉันเบาๆ แต่ก็รู้สึกว่าแรงพี่จุนเจก็ใช่ย่อยเหมือนกัน

            “ผมไม่เชื่อหรอกว่าพวกคุณจะเป็นแฟนกัน เพราะที่ผ่านมาดูเหมือนพวกคุณจะไม่ถูกกันด้วยซ้ำ อย่าใช้ฮยอนอินเป็นเครื่องมือเพื่อลืมผู้หญิงคนนั้นเลยนะ”  พี่จุนเจพูดแทงใจดำดังจึ๊กๆ นี่พี่จะแสนรู้ไปหมดทุกเรื่องเกินไปรึเปล่าคะ T^T

            “ฮึ! ไม่เชื่องั้นหรอ...”  อยู่ๆ จุนฮยองก็หัวเราะออกมาอย่างร้ายกาจ พอฉันหันไปมองก็เห็นว่าเขากำลังยิ้มมุมปากเหมือนคิดแผนร้ายอะไรบางอย่างอยู่ ฉันหวังว่าแผนการของเขาจะไม่มีฉันไปเอี่ยวหรอกนะ!

            แล้วการคาดการณ์ของฉันก็เหมือนจะถูกต้อง เพราะจุนฮยองออกแรงกระตุกที่แขนแรงๆ แล้วเอาปากมาประกบปากฉันทันที ฉันตกใจกับสัมผัสของเขาเลยใช้มือผลักหน้าอกของเขาออก แต่เขาก็ใช้แขนข้างหนึ่งรวบเอวฉันไว้ ส่วนอีกข้างล็อกที่ต้นคอของฉันเพื่อไม่ให้ฉันดิ้นไปไหน 

            ฉันกระพริบตาถี่ๆ ไปกับสัมผัสที่เร่าร้อนของจุนฮยอง มันเหมือนจะทำให้ฉันหลอมละลายลงตรงนี้ให้ได้เมื่อเขาเปลี่ยนจากจูบที่เร่าร้อน ดุดันมาเป็นความนุ่มนวลและดูดดื่ม จนทำให้ฉันเริ่มจะทรงตัวไม่อยู่ เขาจึงค่อยๆ ถอนริมฝีปากออกช้าๆ

            เรา 2 คนมองตากันสักพักก่อนที่ฉันจะเป็นฝ่ายหลบตาลงไปมองด้านล่างและสูดหายใจเข้าให้เต็มปอดหลังจากที่ขาดอากาศหายใจไปชั่วขณะหนึ่ง หัวใจเต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะจนฉันเผลอเอามือขึ้นจับที่หน้าอกของตัวเองเหมือนกับว่ามันจะช่วยควบคุมการเต้นของหัวใจให้มันช้าลงได้บ้าง

            “ฮยอนอิน...”  เสียงพี่จุนเจดังมาจากด้านหลัง แต่ฉันไม่กล้าจะหันไปมองพี่เขา ฉันทั้งรู้สึกอายและรู้สึกผิดยังไงบอกไม่ถูกที่ทำแบบนี้กับพี่เขา ทั้งที่ผ่านมาพี่เขาก็ดีกับฉันทุกอย่าง

            “ไม่จริง...”  เสียงโฮยอนลอยขึ้นมาเบาๆ ฉันมองผ่านไหล่ของจุนฮยองไปก็เห็นน้ำใสๆ กำลังไหลเอ่อลงมาอาบแก้มของเธอพร้อมกับส่ายหน้าไปมาอย่างคนเสียสติ นั่นยิ่งทำให้ฉันรู้สึกแย่เข้าไปอีกที่แผนบ้าๆ ของฉันมันทำร้ายคนมากมายขนาดนี้

            “ไปเถอะ”  จุนฮยองพูดแล้วจับมือฉันเดินออกไปจากบริเวณนั้น คราวนี้เขาเดินช้ามากๆ ทั้งที่เมื่อก่อนเดินเขาเร็วจนฉันต้องวิ่งตามไปถึงจะทัน เราเดินมาได้สักพักก็ถึงประตูห้องรับรองของจุนฮยอง

            จุนฮยองเอื้อมมือข้างที่ยังว่างไปหมุนลูกบิดประตูก่อนจะพาฉันเข้าไปในห้องนั้น แต่ฉันกลับรู้สึกกลัวที่ต้องอยู่กับเขาแค่ 2 คน ทั้งที่เมื่อก่อนไม่เคยกลัวขนาดนี้เลย

            “ทำไมไม่เข้ามาล่ะ?”  จุนอยองหันกลับมามองฉันเพราะฉันรั้งมือตัวเองไว้และไม่เดินตามเขาไป แต่ดูเหมือนเขาจะรู้เหตุผลโดยที่ฉันไม่ต้องเอ่ยปากบอก

            เขาเอื้อมมือขึ้นมาเช็ดที่มุมปากฉันเบาๆ ทันทีที่นิ้วเรียวของเขามาแตะที่ริมฝีปาก หัวใจฉันก็เริ่มเต้นเร็วและไม่เป็นจังหวะยิ่งกว่าเดิม ฉันเลยสะบัดหน้าหนีแล้วเอามือขึ้นเช็ดด้วยตัวเอง พอเอาออกมาดูก็เห็นลิปสติกสีชมพูติดอยู่ที่นิ้วมือ

            “ลิปสติกเธอเลอะ ฉันเลยพาเธอมาที่นี่ก่อน”  จุนฮยองบอกแล้วจูงมือฉันเข้าไปในห้อง แต่ฉันก็ยังไม่ไว้ใจที่จะเข้าไปกับเขาอยู่ดี

            “ไม่ต้องกลัวฉันหรอก ฉันไม่ทำอะไรเธอแล้ว...”  จุนฮยองพูดเสียงที่ฟังดูสบายๆ ฉันเลยยอมเดินเข้าไปในห้อง

            จุนฮยองหาทิชชู่และกระจกมาให้ฉันเพื่อเช็ดคราบลิปสติกออก ฉันรับมาแค่ทิชชู่แล้วเช็ดปากตัวเองอย่างลวกๆ เพราะถ้าฉันส่องกระจกแล้วเห็นปากตัวเองฉันต้องหน้าแดงขึ้นมาอีกแน่ๆ

            ไม่ได้ๆ ฉันต้องใจแข็งเข้าไว้ >////<

            “ฉัน...ขอโทษนะที่...”  จุนฮยองละไว้แค่นั้นแล้วนั่งลงบนโซฟาข้างๆ ฉัน

            “ทำไม...นายถึงเปลี่ยนใจยอมช่วยฉันล่ะ”  ฉันถามเฉออกไปนอกเรื่องเพราะฉันไม่อยากพูดถึงเรื่องที่เรา...เอ่อ จูบกัน -////-

            “...”  จุนฮยองไม่ตอบอะไร นั่นมันยิ่งตอกย้ำคำตอบในใจฉัน ว่าเขาใช้ฉันเป็นเครื่องมือที่จะลืมโฮยอนจริงๆ

            “เอาล่ะ ฉันรู้แล้วว่าทำไม...ฉันกลับล่ะ”  ฉันบอกแล้วดันตัวลุกขึ้น แต่ก็โดนจุนฮยองจับข้อมือเอาไว้

            “ฉันจะไปส่ง”  จุนฮยองตอบสั้นๆ แล้วจูงมือฉันออกไปจากห้อง

            “เดี๋ยวๆ ไม่เป็นไร ฉันกลับเองได้ >.<”  ฉันรั้งมือตัวเองไว้ แต่จุนฮยองไม่พูดอะไรเพียงแค่ลากฉันให้เดินตามเขาไปที่รถเท่านั้น

            “ขึ้นไปสิ”  จุนฮยองเปิดประตูรถให้ฉัน แต่ฉันไม่อยากกลับกับเขานี่ ขนาดเดินอยู่ในที่โล่งๆ ฉันยังอึดอัดจะตายอยู่แล้ว แต่นี่ต้องนั่งอยู่ในรถเดียวกับเขา ฉันใจขาดตายแหงๆ Y_Y

            “ฉันบอกแล้วไงว่าจะกลับเอง”

            “ฉันเป็นแฟนเธอนะ ฉันต้องทำหน้าที่ไปส่งเธอสิ” 

            “ฟะ...ฟงแฟนอะไร? เราเป็นแฟนกันแค่ตอนที่อยู่ต่อหน้าพี่จุนเจกับยัยโฮยอนนั่นต่างหาก >///<”  ฉันพยายามเก็บอาการเขินเอาไว้ เพราะถ้าเขารู้ว่าฉันหวั่นไหวกับการแสดงของเขาล่ะก็ เขาต้องหัวเราะเยาะฉันแน่ T^T

            “อ้าว ก็ต้องทำตัวให้ชินสิ เขาจะได้เชื่อ อีกอย่าง...คู่หมั้นเธออาจจะกำลังจับตามองเราสองคนอยู่ก็ได้นะ”  ประโยคสุดท้าย จุนฮยองก้มลงมากระซิบฉันพร้อมกับกวาดตามองไปรอบๆ ด้วยเหตุนี้ฉันเลยต้องยอมให้เขาไปส่งที่คอนโดอย่างเลี่ยงไม่ได้ -////-

            นายทำให้ฉันหวั่นไหวมากไปแล้วนะจุนฮยอง >////<!

 

            [ได้โปรดเถอะ ไปซื้อของช่วยอึนพาหน่อยนะ เด็กตัวเล็กๆ จะให้ไปคนเดียวได้ไง]  วิลล่าออดอ้อนฉันผ่านสายโทรศัพท์ เพราะอยากให้ฉันไปซื้อของช่วยอึนพา

            “แล้วเธอทำไมไม่ไปเป็นเพื่อนอึนพาล่ะ วันนี้ฉันมีรายงานต้องทำนะ” 

            ฉันไม่ใช่คนใจดำอะไรหรอกนะ แต่ฉันกลัวเจอจุนฮยองต่างหาก >///<

            [วันนี้ฉันกับพี่ๆ ต้องไปถ่ายรายการเรียลลิตี้ชีวิตจริงอะไรสักอย่างก่อนเดบิวต์อ่ะ แต่อึนพาไม่ได้ไปเพราะว่าวันนี้ไม่มีคิว นะๆ ช่วยไปซื้อของแทนฉันที วันนี้เวรฉันซื้อของคู่กับอึนพาแต่ฉันไปไม่ได้ ถือซะว่าช่วยเพื่อนรักหน่อยนะ]  วิลล่าอธิบายยาวยืด

            “แค่ซื้อของ ไปวันอื่นไม่ได้หรอ -_-!” 

            [ของในหอไม่มีอะไรจะกินได้แล้วขวัญ หรือว่าแกอยากให้ฉันกับพี่ๆ แทะกินโต๊ะญี่ปุ่นคนละตัวล่ะยะ]  วิลล่าเริ่มประชด =_=;

            “อ่ะๆ ไปก็ได้ บอกอึนพาว่าเดี๋ยวฉันไปรับเอง” 

            [เย้ๆ เพื่อนของฉันน่ารักที่สุดเลย เดี๋ยวจะเลี้ยงชุดใหญ่เลย...วิลล่ามาเร็วเข้า!...อ๋อ ค่ะๆ...ขวัญ แค่นี้ก่อนนะ ขอบใจจริงๆ...ตู๊ด...ตู๊ด...]  เสียงของใครสักคนลอดเข้ามาในสาย วิลล่ารับคำแล้วมาบอกลาฉันก่อนจะตัดสายไป คงยุ่งจริงๆ สินะเพื่อนเรา -_-

            ฉันเก็บโทรศัพท์และกระเป๋าเงินยัดเข้าไปในกระเป๋าสะพายข้างคู่ใจ ก่อนจะขับรถไปรับอึนพาที่หอ ซึ่งก็เจออึนพายืนรออยู่หน้าหอเรียบร้อยแล้ว ฉันเลยรีบบึ่งรถออกจากหอนั้นทันทีเพื่อเลี่ยงที่จะเจอจุนฮยอง -///-

            “คู่หมั้นของพี่เชื่อไหมคะว่าพี่กับพี่จุนฮยองเป็นแฟนกัน”  อึนพาชวนคุยระหว่างทางที่ไปซื้อของ เอ่อ...ชวนคุยเรื่องอื่นดีกว่าไหม เรื่องนี้มันจะทำให้ฉันไม่มีสมาธิขับรถนะ -_-;;

            “ก็...เหมือนจะเชื่ออยู่นะ”  ฉันบอก เพราะจากที่เห็นเมื่อวาน คงเชื่อขึ้นมาเยอะเลยแหละ -///-

            “หรอคะดีจังเลย แล้ว...พี่โฮยอน ไม่วีนแตกเลยหรอเนี่ย” 

            “ตอนรู้เรื่องก็วีนหนักอยู่เหมือนกันแหละ...อื้ม แล้วจะซื้อของที่นั่นที่เดียวครบเลยใช่ไหม ต้องไปหลายที่รึเปล่า ฉันจะได้กะเวลาเดินทางถูก”  ฉันพาเปลี่ยนเรื่อง อึนพาเลยคุยเรื่องซื้อของกับฉันแทนการคุยเรื่องของจุนฮยอง เฮ้อ...ขนาดเลี่ยงไม่เจอหน้า ยังทีเรื่องมาทำให้ร้อนวูบวาบแบบนี้อีกนะ -////-

            หลังจากที่ฉันพาอึนพาซื้อของมากมายเสร็จเรียบร้อย เราก็ช่วยกันเข็นรถเข็น 2 คันกลับมาที่โรงรถ ฉันไม่รู้ว่าพวกเขาเตรียมกักตุนข้าวสารอาหารแห้งขนาดนี้ไว้ในหอทำไมเยอะแยะ น้ำจะท่วมเกาหลีรึไง? ทำไมฉันไม่รู้เรื่อง =_=;

            ครั้งแรกที่เจอกัน ฉันคิดว่าเรารุ่นเดียวกันซะอีก แต่จริงๆ แล้วอึนพาเป็นรุ่นน้องฉัน 2 ปี แต่หน้าแก่เท่าๆ ฉัน สงสัยเพราะแว่นที่อึนพาชอบใส่ล่ะมั้งที่ทำให้ลุคดูแก่เกินวัน แต่วันนี้ใส่คอนแทคเลนส์หน้าเลยดูเด็กลงเยอะเลย

            “พวกเธอต้องซื้อของเยอะแบบนี้ทุกครั้งเลยหรอ”  ฉันถามขณะที่กำลังช่วยกันขนของทั้งหมดยัดเข้าไปที่ท้ายรถ

            “ค่ะ พวกเราไม่ค่อยมีเวลาว่างเท่าไหร่ มีเวลาซื้อครั้งหนึ่งเลยต้องกักตุนไว้เยอะๆ”

            “หลังจากเดบิวต์แล้วคงจะยุ่งกว่าเดิมอีกสิเนี่ย”

            “นั่นสิคะ คงจะยุ่งมากเลย ^^”  อึนพายิ้มให้ฉันอย่างสดใส ดวงตาเป็นประกายอย่างมีความสุข สงสัยจะฝันถึงการเป็นนักร้องไว้มากเลยสินะ ฉันทึ่งพวกเขาจริงๆ ที่ต้องทำสิ่งเดิมซ้ำๆ อยู่ทุกวันโดยที่ไม่รู้สึกเบื่อเลย ไม่มีเวลาให้ตัวเอง ไม่มีเวลาพักผ่อนแบบส่วนตัว ถ้าไม่รักอาชีพแบบนี้จริงๆ คงทำไม่ได้ อย่างน้อยๆ ก็ฉันคนหนึ่งแหละที่ทำไม่ได้ =_=

            ฉันยกแพ็คน้ำดื่มขึ้นมาจากรถเข็นแต่ก็ต้องตกใจจนน้ำเกือบหล่นลงพื้น เพราะมีกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งยืนจ้องพวกเราเขม็ง เอ่อ...ฉันไม่ได้คิดไปเองใช่ไหม พวกนั้นกำลังจ้องฉันกับอึนพาอยู่ -_-?

            “มีอะไรหรอคะ?” 

            อึนพาขมวดคิ้วมองฉัน แล้วมองตามสายตาฉันไปยังกลุ่มคนประมาณ 5-6 คน พอหันไปเห็นปุ๊บบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปแพ็คใหญ่ที่อึนพาถืออยู่ก็หล่นลงพื้นเกือบจะทับเท้าฉันแน่ะ =_=;

            “ฉะ...ฉันว่า เรา...ระ...รีบเก็บของเถอะค่ะ”  อึนพาละสายตาจากกลุ่มคนกลุ่มนั้นแล้วก้มหน้าก้มตาเก็บของเข้าท้ายรถอย่างลนลานจนของหลายอย่างตกกระจายเกลื่อนพื้นเต็มไปหมด

            “เป็นอะไรอึนพา”  ฉันจับมือของอึนพาไว้ แต่อึนพาก็สะบัดมือฉันออกแล้วเก็บของต่ออย่างบ้าคลั่ง

            นี่เธอกล้าสะบัดมือฉันทิ้งหรอ? ฉันอุตส่าห์เป็นห่วง -*-

            “นี่! เป็นอะไรกันแน่เนี่ย พูดหน่อยสิ ถ้าฉันไม่รู้ว่าเธอเป็นอะไรฉันก็จะไม่พาเธอกลับนะ!”  ฉันเท้าสะเอวถามอย่างเบื่อๆ อึนพาหยุดมือที่กำลังขนของอยู่แล้วมองฉันด้วยน้ำตานองหน้า ฉันเพิ่งจะสังเกตเห็นว่าอึนพาร้องไห้อยู่ นี่ฉันทำคนร้องไห้อีกแล้วหรอเนี่ย o_o!

            “เธอเป็นอะไร ฉันแค่พูดเล่นเองนะ ยังไงฉันก็พาเธอกลับอยู่ดีแหละ”  ฉันถามแล้วจับมือที่สั่นเทาของอึนพาไว้

            “พวกนั้น...เขาเป็น...”  อึนพาพูดพร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินลงมาอาบแก้ม โอ้ย! เป็นอะไรเล่า ถ้าเป็นนักเลงที่โรงเรียนเธอฉันจะจัดการให้เองน้องรัก +_+

            “เป็น?”  ฉันเร่งเร้าให้อึนพารีบพูดๆ มาเพราะพวกนั้นกำลังย่างสามขุมเข้ามาแล้ว!!

 

 

 

*********************************

อัพแล้วค่ะ ^O^

*********************************