[B2ST/Beast] Dream Story รักนี้ให้นาย...เจ้าชายอสูร

 

Episode 3 Dangerous Lover

:: Chapter 12 ::

 

            ฉัน จุนฮยองและพี่จุนเจเดินออกมาตามทางเดิน ก็เห็นฝูงชนเกือบร้อยมายืนอยู่หน้าทางเข้างาน พร้อมป้ายขนาดใหญ่อีกนับ 10 ป้าย ที่เขียนในทำนองเดียวกันว่าจะไม่ยอมรับชเวอึนพาเข้าร่วมวง Lusty ฉันเห็นแบบนี้แทบทรุดเลยทีเดียว ถ้าเกิดเป็นฉัน ฉันคงทนไม่ได้ที่ต้องโดนตะโกนไล่ตะโกนด่าแบบนี้ทั้งๆ ที่ฝึกซ้อมอย่างหนักมาตลอดหลายปี

            “นี่มัน...อะไรกัน”  พี่จุนเจพึมพำออกมาเบาๆ พร้อมกับมองไปที่กลุ่มผู้ประท้วงขับไล่ชเวอึนพาอย่างตกตะลึง

            “เราไม่เอาชเวอึนพา!! เอาออกจากวงไปเลย!!!”  เสียงกลุ่มคนที่มาประท้วงยังคงตะโกนอย่างต่อเนื่อง

            “ต้องเป็นฝีมือของเทรนนี่คนนั้นแน่ๆ”  จุนฮยองพูดออกมาบ้าง

            แต่สำหรับฉัน ฉันคิดว่าเป็นฝีมือยัยซอนบีชัวร์ เพราะฉันได้ยินมากับหู U_U;

            “ฉันต้องไปหาวิล่าแล้วล่ะ”  ฉันบอกแล้วรีบเดินเข้าไปในงานอีกครั้ง แต่มันไม่ง่ายเลยที่จะฝ่าฝูงชนจำนวนมากที่กำลังกรูกันออกมาดูเหตุการณ์ด้านนอก แต่ถึงยังไงฉันก็จะไปหาเพื่อนของฉันให้ได้!!

            ผลัก!

            ฉันถูกวิ่งชนจนเซไปชนกับกำแพงข้างทางเดิน บริเวณที่ถูกชนรู้สึกปวดแปล็บขึ้นมาอย่างรวดเร็ว โอ้ย! วิ่งไม่ดูกันเลยรึไง -_-!

            “นี่! ฉันว่ารอให้คนน้อยๆ กว่านี้แล้วค่อยเข้าไปดีกว่านะ กว่าเธอจะไปหาวิลล่าได้ ฉันว่าเธอโดนเหยียบตายก่อนแน่”  จุนอยองเดินฝ่าเข้ามาจับมือฉันไว้แน่น ตอนนี้เขาสวมเพียงแว่นกันแดดเท่านั้น แต่ดูเหมือนจะไม่มีใครสังเกตเห็นเพราะทุกคนกำลังตื่นเต้นกับเหตุการณ์ประท้วงด้านนอกอยู่

            “ฉันรอไม่ไหวหรอก ยัยวิลล่าขี้แยจะตาย ป่านนี้ยัยนั่นต้องร้องไห้ขี้มูกโป่งอยู่แน่”  ฉันบอกแล้วเริ่มแทรกตัวเดินเข้าไป แต่จุนฮยองยังรั้งมือฉันไว้อยู่

            “ปล่อยฉันเถอะ!!”  ฉันตะโกนแข่งกับเสียงดังรอบตัว แต่จุนฮยองก็ไม่ยอมปล่อย

            “ใจเย็นๆ ก่อน ตอนนี้ทางนั้นเขาก็คงกำลังยุ่งเพราะหาทางแก้ไขกันอยู่ เธอเข้าไปยิ่งจะวุ่นวายเขาเปล่าๆ”

            “แล้วนายมาอยู่ที่นี่ทำไม ไปหาทางช่วยพวกเขาสิ”

            “ฉันว่าทางนี้ก็กำลังต้องการความช่วยเหลือเหมือนกัน...”  จุนฮยองมองหน้าฉันนิ่งๆ ไม่รู้ว่าฉันคิดไปเองรึเปล่า แต่ฉันรู้สึกว่าเขาเป็นห่วงฉัน...

            “ฉันไม่ต้องการความช่วยเหลืออะไรทั้งนั้นแหละ” 

            “มั่นใจนะว่าไม่ต้องการ”  จุนฮยองถามเสียงเรียบ ในจังหวะที่พี่จุนเจแหวกฝูงชนเข้ามาถึงตัวเรา 2 คนพอดี

            “ฮยอนอิน วิ่งเข้ามาแบบนี้ พี่ตกใจหมดเลย”

            “เอ่อ...พี่ยังไม่ไปที่รถอีกหรอคะ ฉันว่าจะเข้าไปหาวิลล่าสักพักก็กลับแล้ว” 

            “พี่เป็นห่วงนี่”  พี่จุนเจพูดออกมาแบบไม่เกรงใจใคร

            “ไม่ต้องห่วงหรอกครับ ฮยอนอินอยู่กับผม”  จุนฮยองพูดแทรกขึ้นมา

            “ผมจะต้องพูดอีกสักกี่ครั้งว่ายิ่งฮยอนอินอยู่กับคุณ เขายิ่งไม่ปลอดภัย”  พี่จุนเจพูดน้ำเสียงประชดประชันชัดเจน

            “ผมดูแลแฟนของผมได้ ไม่ต้องห่วง”  จุนฮยองพูดเน้นคำว่า ‘แฟน’ ชัดเจน จนหัวใจฉันเต้นรัวอย่างไม่เข้ากับสถานการณ์ ตอนนี้ฉันควรห่วงวิลล่าสินะ (_ _;)

            จุนฮยองพาฉันเดินฝ่าฝูงชนเข้าไปในด้านในเรื่อยๆ โดยมีพี่จุนเจเดินตามมาติดๆ ระหว่างทางก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินมาชนจุนฮยองจนทำให้แว่นกันแดดที่เขาใส่อยู่หล่นลงพื้น

            กึก!

            ทุกอยากรอบตัวเหมือนหยุดลงชั่วขณะ ตามมาด้วยแรงปะทะมหาศาลที่ถาโถมเข้ามาจากทุกทิศทุกทาง เพราะคนที่กำลังเบียดกันในทางเดินเพื่อออกไปดูเหตุการณ์ด้านนอกเปลี่ยนเป้าหมายใหม่มารุมผู้ชายที่อยู่ข้างๆ ฉันแทน

            “จุนฮยอง!!!”

            “โอปป้า!! >///<”

            “โจ๊กเกอร์ของฉัน >O<” 

            ความวุ่นวายเพิ่มมากขึ้นเมื่อทุกคนรู้แล้วว่าจุนอยอง เมมเบอร์วงบีสท์มาเดินชมนกชมไม้อยู่ใต้ชายคาเดียวกับพวกหล่อน โอ้ย!! ผลักมาได้ไง ฉันเจ็บนะยัยบ้า!!!

            ฉันหันไปมองยัยอ้วนตุ๊ต๊ะที่ยืนเบียดฉันเพื่อที่จะเข้ามาใกล้ๆ จุนอยอง แต่ยัยนั่นไม่สนใจฉันเลยสักนิด พยายามเอื้อมมือข้ามหัวฉันไปแตะตัวจุนฮยองอีก -_-;

            “ว๊าย! จุนฮยอง”  คุณมินนาวิ่งเข้ามายืนกั้นกลางระหว่างจุนฮยองและแฟนคลับเป็นฝูง โดยมีฉันกับพี่จุนเจขวางช่วยไว้อีกแรง

            “เอ่อของขวัญ พี่ขอยืมผ้าพันคอหน่อยได้ไหม”  คุณมินนาตะโกนถามแข่งกับเสียงแฟนคลับที่พยายามจะรุมทึ้งจุนฮยองให้ได้

            “อ๋อ ได้ค่ะ”  ฉันตอบ แต่ตอนที่จะเอาผ้าพันคอให้คุณมินนานี่เองฉันถึงรู้สึกว่าจุนฮยองยังไม่ได้ปล่อยมือจากฉันตั้งแต่พาฉันเดินมาแล้ว -///-

            ฉันหันไปมองจุนอยองด้วยใจที่เต้นรัวแปลกๆ และส่งสายตาให้เขาประมาณว่า ‘ปล่อยมือฉันได้แล้ว’ เขาเลยค่อยปล่อยมือฉันออกช้าๆ ฝ่ามือที่ทั้งร้อนและชุ่มไปด้วยเหงื่อสามารถบ่งบอกถึงระยะเวลาของการจับกันว่านานขนาดไหน ดีนะเนี่ยที่แฟนคลับไม่มีใครเห็น -///-

            “นี่ค่ะ”  ฉันยื่นผ้าพันคอสีครีมผืนหนาให้กับคุณมินนา คุณมินนารับไปแล้วพันไว้รอบคอจุนฮยองแล้วดึงส่วนเกินขึ้นมาปิดบังใบหน้าครึ่งล่างของเขาเอาไว้

            “ช่วยพี่พาจุนฮยองกลับห้องพักหน่อยได้ไหมคะ T^T”  คุณมินนาพูดพร้อมสีหน้าอ้อนวอน ฉันกับพี่จุนเจก็เลยต้องรับปากคอยเป็นโล่กำบังแฟนคลับให้จุนฮยองจนถึงห้องพักที่เตรียมเอาไว้แล้วหลังเวที

            “เธอเจ็บตรงไหนรึเปล่า”  จุนฮยองถามทันทีที่เราเข้ามาในห้อง

            “ไม่เป็นไรหรอก โดนรุมกระทืบเจ็บกว่านี้เยอะ”

            “นี่! ฉันจริงจังนะ -_-“  เขามองฉันอย่างขัดใจ อ้าวใครจะไปรู้ว่าเขาจะห่วงฉันจริงๆ

            ห๊ะ!...เขาห่วงฉันหรอ -////-!

            “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวนะครับ”  พี่จุนเจเดินเข้ามาฉุดต้นแขนฉันออกไปจากห้องโดยที่ฉันยังไม่ได้ตั้งตัว เฮ้ยๆพี่จะรีบไปไหนเนี่ย >_<!

            “พี่จุนเจ!! เดี๋ยวก่อนๆ”  ฉันรั้งมือตัวเองไว้ พี่จุนเจหยุดเดินแล้วหันมามองฉันเงียบๆ

            “ฉันขอไปหาวิลล่าก่อนได้ไหม” 

            “ก็คุณคนนั้นเขาบอกแล้วว่าทีมงานพาวิลล่ากลับค่ายแล้ว ฮยอนอินไปตอนนี้ก็ช่วยอะไรไม่ได้หรอก” พี่จุนเจบอกย้ำในสิ่งที่คุณมินนาบอกอีกครั้ง

            “แต่...”

            “อย่าหาว่าพี่ใจร้ายเลยนะ ตอนนี้พี่อยากให้ไปเตรียมตัวสำหรับงานคืนนี้ก่อน คุณลุงจะเซ็นสัญญากับหุ้นส่วนใหม่ ท่านต้องการให้ฮยอนอินอยู่ด้วย”  พี่จุนเจพูดแล้วพาฉันเดินไปรถ ก่อนจะขับออกไปอย่างเร็ว ผู้ชายที่อยู่รอบตัวฉันจะมีใครที่ขับรถช้าๆ บ้างไหม =_=;

            หลังจากพี่จุนเจมาส่งฉันไว้ที่บ้าน พี่ซังมีก็จัดการแต่งองค์ทรงเครื่องให้ฉันตามหน้าที่อย่างรวดเร็วโดยที่พี่จุนเจคอยเฝ้าอยู่ตลอด สงสัยกลัวฉันจะแอบโดดกำแพงบ้านหนีแน่ๆ ถึงอยากโดดหนีแต่ฉันโดดไม่ไหวหรอก ชุดราตรีเต็มยศขนาดนี้ -_-;

            พอฉันแต่งตัวเสร็จปุ๊บ พี่จุนเจก็พาฉันมาที่งานเลี้ยงของท่านประธานซอยองวอนทันที (เรียกซะเต็มยศ ที่จริงก็พ่อฉันเอง =_=) ซึ่งตอนนี้เจ้าของงานก็เดินพูดคุยกับแขกที่มาร่วมงานอย่างเป็นมิตร น่าเกรงขามและดูดีนี่แหละพ่อของฉัน เขาดูเป็นคนที่เพอร์เฟ็คจนใครๆ ก็พากันคาดหวังในตัวฉันไว้ซะสูงลิบว่าจะต้องเพอร์เฟ็คเหมือนอย่างพ่อ แต่จริงๆ แล้ว...ไม่เลย ฉันไม่มีส่วนที่คล้ายพ่อเลยสักนิด U_U;

            ว่าแต่ตอนนี้วิลล่าเป็นยังไงบ้างนะ ฉันน่าจะโทรไปถามหน่อยดีกว่า แต่ถ้าตอนนี้เขากำลังยุ่งกันอยู่ล่ะ? จะรบกวนไหม? แต่วิลล่าอาจจะเสียใจและเศร้าอยู่ก็ได้ คงกำลังต้องการใครสักคนแน่...

            “ไปไหนครับ”  พี่จุนเจรั้งข้อมือฉันไว้ทันทีที่ฉันขยับตัว

            “ไปเข้าห้องน้ำค่ะ...ไปด้วยกันไหม =_=”  ฉันบอกพร้อมกับประชดไปเต็มที่ แต่พี่จุนเจกลับยิ้มให้

            “โอเค งั้นไปกันเลย ^_^”  พี่จุนเจพูดแล้วจูงมือฉันมุ่งตรงออกไปจากงาน

            อ้าวเฮ้ย! เอาจริงหรอ O_O!

            “พี่จุนเจ! ฉันประชดนะ -*-“  ฉันบอกขณะโดนลากมาตามทางเดินที่มุ่งตรงไปยังห้องน้ำซึ่งอยู่ใกล้ๆ กับห้องจัดเลี้ยง

            “แต่พี่อยากเข้านี่ ไปเฝ้าฮยอนอินตั้งนาน จนลืมเข้าห้องน้ำเลย”  พี่จุนเจตอบ แบบนี้เสี่ยงต่อการเป็นกระเพราะปัสสาวะอักเสบหรือไม่ก็ริดสีดวงทะวานแล้วนะคะพี่ =_=

            “ถึงแล้ว ห้ามเล่นตุกติกเด็ดขาดนะครับ”  พี่จุนเจพาฉันมาส่งถึงทางเข้าห้องน้ำหญิง พร้อมกับสั่งเสียไว้เสร็จสรรพ

            “เจ้าค่ะ!”  ฉันกระแทกเสียงใส่ก่อนจะเดินเข้ามาในห้องน้ำ แล้วเปิดเอาโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าถือ แต่ก็เห็น miss call จากยูรีซะก่อน ยัยนี่มีอะไรรึเปล่า ทำไมโทรมาตั้ง 7 สาย ไม่มีเงินค่าแท็กซี่รึไง -?-

            ตึ่งดึ้ง!

            เสียง sms ดังขึ้นขณะที่ฉันกำลังโทรหายูรี อ้าว...นี่ก็ข้อความของยูรี -_-? ฉันกดเปิดข้อความก็พบกับข้อความยาวยืดของยูรีที่พิมพ์ผิดพิมพ์ถูกจนบางคำก็แทบจะอ่านไม่ออก

 

ยัยซอนบีดักฉันไว้ระหว่างทางกลับบ้าน มันล้อมฉันไว้แล้ว ฉันอยู่ ซอย 47 ถนนพยองฮวา...ฯ

 

            นี่เป็นแค่ส่วนหนึ่งที่ฉันอ่านออก มือถือในมือแทบจะหล่นลงไปในอ่างล้างหน้าเพราะมือที่สั่นเทา และเย็นจนแข็งเกร็งเมื่อนึกถึงสภาพของเพื่อน เวลาที่ส่งมาตอน 18.48 น. แต่ตอนนี้ 19.34 น. แล้ว ฉันมั่นใจว่าตอนนี้ซอนบีได้ตัวของซอนบีไปเรียบร้อยแล้ว ไม่ได้การล่ะ!!

            “ช้าจัง”  พี่จุนเจทักฉันทันทีที่เดินออกมาจากห้องน้ำ  “ไปกันเถอะ จะถึงเวลาเซ็นสัญญาแล้วนะ”

            “พี่จุนเจคะ...คือ...”  ฉันหายใจเร็วจนรู้สึกว่าตัวเองไม่สามารถพูดประโยคหนึ่งๆ ให้จบลงด้วยลมหายใจเดียวได้

            “ครับ?”  พี่จุนเจเลิกคิ้วถาม

            “เอ่อ...”

            “ว่าไง? มีอะไรรึเปล่า หน้าซีดเชียว”  พี่จุนเจเดินเข้ามาหาฉัน สีหน้าแสดงความเป็นห่วงอย่างชัดเจน ฉันรู้สึกผิดจริงๆ ที่จะต้องโกหกพี่เขาอีกแล้ว...(เป็นนางเอกขึ้นมาทันที =_=)

            “คือ...จะเป็นอะไรไหมถ้าฉันขออะไรพี่อย่าง”

            “อะไรครับ”  พี่จุนเจเริ่มมองฉันอย่างไม่ไว้ใจ นี่! อย่าเพิ่งรู้ทันฉันสิ >.<

            “ฉัน...เป็นประจำเดือนน่ะ U///U”  ฉันกลั้นใจบอกออกไป ถึงแม้ฉันจะไม่ได้เป็นจริงๆ ก็เถอะ แต่มันกระดากปากที่พูดแบบนี้กับคนอื่น โดยเฉพาะกับผู้ชาย

            “เอ๋อ...อยากให้พี่ไปซื้อให้หรอ”  พี่จุนเจร้องอ๋อออกมาอยากคิดได้ ฉันเลยยิ้มแหยๆ ให้เป็นเชิงว่า ‘ใช่ค่ะ’ -_-;

            “โอเค แล้วอยู่คนเดียวได้ไหมเนี่ย นั่งรถไปด้วยกันไหม” 

            “มะ...ไม่ดีกว่าค่ะ เดี๋ยวทำรถพี่เปื้อนเปล่าๆ”  ฉันรีบปฏิเสธ แล้วขอเข้าไปในห้องน้ำอีกครั้ง ฉันยืนฟังเสียงฝีเท้าของพี่จุนเจเดินไปอย่างใจจดใจจ่อ จนกระทั่งเสียงด้านนอกเงียบลง ฉันจึงถือโอกาสหอบกระโปรงวิ่งไปยังจุดมุ่งหมายทันที

            ขอโทษนะพี่จุนเจที่ฉันหลอกพี่ตลอดเลย แต่คราวนี้ฉันไม่ไปไม่ได้จริงๆ ยูรีรอฉันก่อนนะ ฉันจะช่วยแกให้ได้!!

            ฉันกดฟอเวิร์ตข้อความของยูรีไปให้พรรคพวกทุกคนขณะที่นั่งรถแท็กซี่จนนิ้วแทบจะพันกัน เมื่อฉันไปถึงซอย 47 ถนนพยองฮวา ทุกคนก็ยืนรอฉันอยู่หน้าปากซอยเรียบร้อยแล้ว

            “แกไหวไหมเนี่ยขวัญ”  ออสติน ดีกรีเดือนคณะวิศวกรรมศาสตร์ มหา’ลัยเดียวกัน และเป็นเพื่อนซี้ร่วมก๊วน (ชกต่อย) อีกคน มองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า 

            “มาเต็มเกินไปไหมวะ =_=?”  ออสตินถามซ้ำด้วยท่าทางแปลกๆ ฉันรู้ว่าชุดของฉันมันไม่เข้ากับสถานการณ์ตอนนี้   

            “เอาน่า รีบหาอาวุธเข้า”  ฉันพูดพร้อมกับหอบกระโปรงตัวเองเดินดุ่มๆ เข้าไปในโรงงานเก่าๆ ที่อยู่ท้ายซอย 47 ถนนพยองฮวา  

            เพื่อนทุกคนของฉันไม่ใช่พวกหัวรุนแรงที่เอะอะก็ตี เอะอะก็ฆ่าแกงกันหรอกนะ แต่พวกเขาล้วนมีเหตุผลที่จะสู้ อย่างเช่นออสติน จากเมื่อก่อนเป็นคุณหนูใช้ชีวิตอย่างสุขสบายแต่วันหนึ่งครอบครัวของหมอนี่ต้องล้มละลายเพราะพ่อของซอนบีโกงเงินในบริษัทจนพ่อของออสตินต้องฆ่าตัวตายเพราะทนความเครียดไม่ไหว ส่วนคนอื่นๆ ก็ล้วนแต่มีความหลังฝังใจกับชเวซอนบีและฮันกีอุนกันทั้งนั้น ซึ่งฉันก็มีเหมือนกัน...เหตุผลที่จะต้องสู้!!

            ผัวะ!

            พลั่ก!!

            แอ่ก!!

            ตุบ!

            พวกเราเดินฝ่าเข้าไปกลางวงของยัยซอนบีโดยมีลูกสมุนมาขวางทางไว้เป็นระยะ แต่มันก็ไม่ได้ยากเกินความสามารถของฉันเลย!

            “จ้างเด็กอนุบาลมารึไงซอนบี อ่อนว่ะ!”  ออสตินยืนค้ำไม้หน้าสามของตัวเองอย่างสบายอารมณ์

            แต่...ทำไมฉันหายูรีไม่เจอล่ะ ยูรีอยู่ที่ไหน?

            “เธอซ่อนยูรีไว้ที่ไหน!!”  ฉันแผดเสียงลั่น

            “แหมๆ ใจเย็นๆ สิแม่คุณหนูไฮโซ”  ซอนบีกระแนะกระแหน่พร้อมกับเบ้ริมฝีปากใส่ฉัน

            “ก่อนจะหายัยยูรี ฉันว่าพวกเธอหาทางเอาตัวรอดก่อนดีไหม”  ซอนบีพูด แล้วพยักหน้าบอกใครสักคน สิ้นสุดคำสั่งก็มีคนเกือบ 50 กรูเข้ามาในโรงงานเล็กๆ นี้จนแทบจะไม่มีช่องว่างให้หายใจ พวกมันล้อมเราไว้แล้ว!

            “นี่แก!”  ฉันขบกรามแน่น มองรอยยิ้มที่ร้ายกาจของยัยซอนบีอย่างเกลียดชัง นังงูพิษ!! แอบซ่อนลูกน้องไว้แล้วให้พวกเราเข้ามาติดกับงั้นหรอ!!!

            “เตรียมตัวตามพ่อแกไปได้เลยออสติน!”  ซอนบียิ้มเยาะ ออสตินไม่ได้ตอบอะไรเพียงแค่ยิ้มออกมาเบาๆ

            “ปากดีจริงๆ แบบนี้ต้องจัดให้หนัก”  ออสตินพึมพำกับฉัน พร้อมกับดวงตาวาวโรจน์ราวกับเด็กที่กำลังมองเห็นของเล่นชิ้นโปรด

            นั่นสินะ...งานนี้ หนักแน่!

            สิ้นสุดความคิดนี้ โรงงานร้างเล็กๆ ก็กลายเป็นสมรภูมิรบอย่างรวดเร็ว ฉันและเพื่อนๆ ต่างก็ต่อสู้กับศัตรูที่มาจากทุกทิศทุกทางด้วยความชำนาญ แต่ด้วยความที่ฝ่ายนั้นเขามีจำนวนคนมากกว่าพวกฉันอยู่ 3 เท่า เราเลยเสียท่าได้ง่ายๆ ตอนนี้ออสตินกำลังสู้อยู่กับคนอีก 5 คนที่กำลังล้อมรอบตัวมันอยู่

            “ว่าไงจ้ะคนสวย”  อยู่ๆ ไอ้หื่นหน้าสิวที่โผล่มาจากไหนไม่รู้ เข้ามาจับข้อมือฉันไว้

            “จ๋า ^_^”  ฉันยิ้มหวานให้ก่อนจะกระทุ้งเข้ากลางลำของมันเต็มแรง ไอ้หื่นนั่นลงไปนอนกุมช้างน้อยกรอยใจด้วยสีหน้าที่แสดงออกว่าเจ็บปวดสุดๆ

            “เก่งนักหรอมึง!!”  ไอ้ดำหัวทองคนหนึ่งย่างสามขุมเข้ามากระชากมวยผมสวยๆ ของฉันจนแตกออกไม่เป็นทรง ความรู้สึกเจ็บแปล๊บแล่นเข้ามาในโสตประสาทการรับรู้ทันที

            แย่ล่ะ! เสียท่าซะแล้ว!!

            “เอามันมาหาฉัน!”  เสียงยัยซอนบีสั่งการลอยเข้ามา

            “ว่าไง ในที่สุดเราก็ได้คุยกันตัวต่อตัวสักทีนะ”  ซอนบีกอดอกมองขณะที่ไอ้ดำมันกดให้ฉันนั่งคุกเข่าลงต่อหน้ายัยซอนบี

            “ฮึ! ปกติเราก็ไม่ค่อยได้คุยกันตัวต่อตัวสักเท่าไหร่นี่เน๊าะ...เพราะเธอชอบยืมมือคนอื่นมาเล่นงานฉันอยู่เรื่อย”  ฉันมองซอนบีอย่างไม่ยอมแพ้ คนแบบนี้ถ้าเกิดสู้กับฉันตัวต่อตัวสักตั้ง รับรองว่าฉันชนะใสๆ

            “ปากดีนักนะ!!”  ซอนบีพูดพร้อมกับยกเท้าขึ้นมาเตะที่ท้องฉัน มันเหมือนมีอะไรจุกแน่นอยู่ที่ท้องน้อยจนฉันไม่สามารถที่ร้องออกมาได้เลยทั้งที่มันปวดเอามากๆ

            “ฮึ! ลุกขึ้นมาสิ นอนอยู่ทำไมล่ะ ลุกขึ้นมา!!”  ซอนบีเข้ามากระชากผมฉันให้ลุกขึ้น แต่ฉันยังจุกอยู่ฉันเลยต้องปล่อยให้ยัยนั่นทึ้งผมเล่นให้สบายใจไปก่อน อย่าให้ฉันเอาคืนได้นะ -_+!

            ผัวะ!

            ความรู้สึกฝาดเฝือนที่มุมปากด้านซ้ายทำให้รู้ว่าหมัดที่ยัยซอนบีซัดมานั้นแรงเอาการอยู่เหมือนกัน

            “ครั้งที่แล้วก็มีคนมาช่วยมัน ฉันอดเลยว่ะ คราวนี้ฉันไม่ยอมปล่อยนะเว้ย เอ้อ! แล้วก็อย่าให้ระบมเหมือนคราวที่แล้วล่ะ มันหมดอารมณ์ว่ะ”  ไอ้ดำที่ลากฉันมาพูดกับซอนบี เฮ้ย! ฉันจำเสียงของมันได้ มันเป็นคนเดียวกันกับผู้ชายที่จะอุ้มฉันไปทำมิดีมิร้ายตอนนั้นนี่ +_+!

            “งั้นขออีกสักทีแล้วกัน!!”  ระหว่างที่ซอนบียกเท้าขึ้นเตรียมกระทืบฉันเป็นครั้งสุดท้าย ก็เกิดเสียงอื้ออึงขึ้นแปลก ซอนบีกับไอ้ดำนั่นเลยละสายตาจากฉันไปมองผู้มาใหม่ประมาณ 10 คน พวกเขาสวมสูทสีดำสนิททั้งชุดเหมือนเป็นบอร์ดี้การ์ดของใครสักคน แต่คงไม่ใช่ของฉันหรือของออสตินแน่ -_-?

            “มันเป็นใครวะ!!”  ไอ้ดำขมวดคิ้วมุ่นเข้าหากัน

            “มันเป็นใครก็ช่าง รีบเอามันไป!”  ซอนบีสั่ง ไอ้ดำนั่นเลยอุ้มฉันขึ้นไปพาดไว้บนบ่า ความรู้สึกแบบนี้เหมือนมันเพิ่งจะเกิดขึ้นเมื่อวานนี้เอง แต่วันนี้จะมีใครมาช่วยฉันทันไหมนะ!!

            “ช่วยด้วย...”  ฉันส่งเสียงร้องออกไปเพื่อหวังจะให้ใครสักคน ใครก็ได้ที่อยู่แถวนี้...มาช่วยฉันที

            “วางคุณหนูลงเดี๋ยวนี้!”  ผู้ชายชุดดำคนหนึ่งวิ่งฝ่าคนของซอนบีเข้ามาขวางไอ้ดำที่อุ้มฉันไว้ เมื่อกี๊เขาเรียกฉันว่า ‘คุณหนู’ หรอ?

            “ไม่ให้จะทำไม? เอาซี่ เข้ามาเลย คุณหนูแกจะได้โดนลูกหลงด้วย เข้ามาสิ!!”  ไอ้ดำแผดเสียงลั่นอย่างเป็นต่อ

            พี่ๆ จัดการมันเลยไม่ต้องเป็นห่วงฉัน >.< (ตะโกนได้แค่ในใจเพราะจุก T^T)

            อุก!

            “อึก!”  อยู่ๆ ฉันก็รู้สึกถึงแรงกระแทกที่ทำให้ไอ้ดำที่อุ้มฉันอยู่จุกจนตัวงอ ตัวของฉันค่อยๆ เลื่อนลงมาจากไหล่ของไอ้ดำช้าๆ

            เฮ้ยๆ จะตกแล้ว >_<!!

            ฟึบ!

            ฉันหลับตาปี๋เพื่อรับชะตากรรม (ที่เคยเป็นมาก่อน =_=) แต่คราวนี้แทนที่ร่างกายส่วนใดส่วนหนึ่งของฉันจะกระแทกพื้น แต่มันกลับไม่มีส่วนใดเลยที่แตะโดนพื้น -_-?

            ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้นมองก็เห็นหน้าของจุนฮยองกับพี่จุนเจอยู่ใกล้ๆ เอ๊ะ! ทำไมอยู่ใกล้ฉันขนาดนี้ล่ะ?

            ฉันกระพริบตาถี่ๆ เพื่อรับรู้สิ่งที่กำลังเกิดขึ้นให้มากกว่านี้ มือที่ช้อนรองรับตัวฉันไว้ มีมือของจุนฮยองและพี่จุนเจทั้ง 2 คน เอ่อ...พวกเขาคิดว่าฉันตัวหนักขนาดต้องช่วยกันรับเชียวหรอ ฉันไม่ได้ตัวอ้วนขนาดนั้นซะหน่อย >.<

            “คุณชายครับ จัดการเรียบร้อยแล้ว”  ระหว่างที่ฉันกำลังตกตะลึงกับความร่วมมือร่วมใจ(?) ของจุนฮยองและพี่จุนเจอยู่นั้น ผู้ชายสวมสูทดำก็เดินเข้ามารายงานพี่จุนเจ

            ว่าไงนะ? ‘จัดการเรียบร้อยแล้ว’ คนเกือบ 50 เนี่ยนะ!

            “แล้วเจอเพื่อนของฮยอนอินไหม” 

            “เจอแล้วครับ อยู่ในห้องจ่ายไฟหลังโกดังนี่เอง” 

            แค่ได้ยินคำพูดประโยคนี้ ฉันก็เข้าใจประโยคที่ว่า ‘เหมือนยกภูเขาออกจากอก’ อย่างถ่องแท้

            “พาส่งโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดและดีที่สุด เดี๋ยวทางนี้ฉันจัดการต่อเอง”  พี่จุนเจบอก ก่อนจะหันมาจ้องตาเขม็งกับจุนฮยองต่อ ชายในสูทดำคนนั้นโค้งลง 90◦ ให้พี่จุนเจ แล้วเดินไปรวมกลุ่มกับคนอื่นๆ

            “เอ่อ...ขอลงได้ไหม...”  ฉันบอกด้วยเสียงที่แหบพร่า ทั้ง 2 คนมองหน้าอย่างช่างใจอีกฝ่ายก่อนจะค่อยๆ ช่วยกันวางฉันลงอย่างเบามือ

            ฉันกวาดตามองไปรอบๆ ก็เห็นพรรคพวกของซอนบีนอนกองกันอยู่บนพื้นอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย แต่ยัยซอนบีก็หนีได้อีกตามเคย

            วูบ!

            “เฮ้ย!”  จุนฮยองรีบเข้ามารวบเอวฉันเข้าไปกอดไว้แน่น เมื่อกี๊ฉันเหมือนจะเป็นลมเลย...

            “เป็นลมหรอ”  พี่จุนเจเข้ามาบีบมือที่เย็นเฉียบของฉันเบาๆ เหงื่อเริ่มผุดออกมาจากผิวหนัง ตัวชาวาบตั้งแต่หัวจรดเท้า...ฉันหลับตาลงเพื่อปรับสายตาต่อความมืดที่เริ่มเข้ามาครอบคลุม

            “ไหวไหม”  จุนฮยองถามด้วยน้ำเสียงที่ฉันไม่เคยได้ยิน มันเต็มไปด้วยความห่วงใยและอบอุ่น จนทำให้ร่างกายที่เย็นเฉียบของฉันมีอุณหภูมิเพิ่มขึ้นมาบ้าง

            “ฉัน...”  ฉันพยายามส่งเสียงและลืมตามองจุนฮยองแต่มันพูดไม่ได้ ลืมตาก็ไม่ไหว ฉันเลยได้แต่เอื้อมมือขึ้นไปกอดรอบคอของจุนฮยองไว้เพราะขาฉันมันเริ่มรับน้ำหนักร่างกายไม่ไหว

            วืด~

            ตัวของฉันลอยสูงขึ้นจากพื้นไปอยู่บนอ้อมกอดของจุนฮยอง จากนั้นฉันรู้สึกว่าเขาพาฉันเดินไปข้างหน้า แต่เขาเดินเร็วมากจนจับทิศทางไม่ถูก เสียงโวยวายและเสียงพูดคุยมากมายมันอื้ออึงอยู่รอบตัวฉัน ยิ่งทำให้เวียนหัวเข้าไปใหญ่ ฉันรู้สึกว่าตอนนี้ฉัน...ไม่ไหวแล้ว...พรึบ!!

 

            

 

 

*****************************

ไว้เจอกันใหม่ตอนหน้าค่ะ ^_^

*****************************