[B2ST/Beast] Dream Story รักนี้ให้นาย...เจ้าชายอสูร

 
Episode 3 Dangerous Lover
:: Chapter 2 ::
 
            “แกว่าอะไรน้องเขารึเปล่าเนี่ย สีหน้าดูไม่ค่อยดีเลยอ่ะ”  ดูจุนกับคุณมินนาเดินเข้ามาในห้องระหว่างที่ผมกำลังอึ้งกับการกลายร่างของยัยต้มตุ๋นอยู่
            “นายวีนอะไรน้องเขาใช่ไหม เฮ้อ...รักษาภาพหน่อยสิจุนฮยอง!”  คุณมินนาหันมาแขวะผม ก่อนจะหันไปพูดกับยัยต้มตุ๋นซะดิบดี
            “ฉันชื่อคิมมินนาจ้ะ เป็นผู้จัดการของบีสท์...แล้วเธอชื่ออะไรหรอ ฉันจะได้ติดต่อผู้ปกครองเธอถูก”
            “เอ่อ...ผู้ปกครอง...หรอคะ?”  เธอท่าทางอึกอักขึ้นมาทันที ถ้าไม่ใช่นักต้มตุ๋นงั้นก็คงเป็นเด็กมีปัญหา ครอบครัวไม่รักสินะ ถึงได้กลัวว่าจะตามผู้ปกครองมาขนาดนี้
            “ทำไมจ้ะ หน้าซีดเชียว”  คุณมินนาเข้าไปแตะที่ต้นแขนของเธอเบาๆ
            “เด็กมีปัญหาก็งี้แหละ หนีพ่อแม่ออกมาตีกัน”  ผมพูดออกไป และมันยิ่งทำให้ผมมั่นใจว่ายัยคนนี้เป็นเด็กมีปัญหาจริงๆ เมื่อเธอส่งสายตาคาฆาตแค้นมาให้
            “จุนฮยอง!!”  คุณมินนาหันไปปรามผม ผมเลยเดินออกมาจากห้องนั้นซะเลย จะนักต้มตุ๋นหรือเด็กมีปัญหาผมก็โกรธเหมือนกันหมดนั่นแหละ เด็กสมัยนี้ทำอะไรไม่รู้จักคิดเอาซะเลย -*-!
            “ใจเย็นดิวะ”  ดูจุนเดินตามผมออกมาจากห้อง
            “เย็นไม่ไหวว่ะ ฉันไม่ได้ชนเด็กนั่นเลยนะเว้ย!”
            “ดูก็รู้ มีแต่รอยฟกช้ำเต็มตัวไปหมด คงไปมีเรื่องกับใครมา กำลังจนตรอกก็เลยแกล้งล้มหน้ารถแกซะเลย” 
            “แกรู้ได้ไง -_-?”  ผมหันไปมองเพื่อนผมอย่างทึ่งๆ
            “ฉันเดาเอา ^^;”  ดูจุนยิ้มแหยๆ ให้ผม ระหว่างนั้นก็มีผู้ชายคนหนึ่งแต่งตัวด้วยชุดสูทสีดำทั้งชุด ท่าทางสุภาพเดินคุยโทรศัพท์มาหยุดอยู่ที่หน้าห้องของเด็กมีปัญหาคนนั้น
            “ห้อง 412 ครับท่าน...ครับ”  ผู้ชายคนนั้นวางสายก่อนจะเปิดประตูเข้าไปในห้อง สักพักก็เดินออกมาพร้อมกับคุณมินนา
            จากที่ฟังเขาเล่า เด็กคนนั้นเป็นลูกสาวคนเดียวของมหาเศรษฐีคนหนึ่งในเกาหลี แต่เขาขออนุญาตไม่บอกว่าเป็นใคร =_= เขาบอกว่าพ่อของเด็กคนนั้นไม่ต้องการค่าเสียหายอะไร แทบอยากจะจ่ายค่าเสียเวลาให้ผมด้วยซ้ำแต่คุณมินนาปฏิเสธไป
            พ่อของเด็กคนนั้นแปลกดีนะ ลูกเกือบโดนรถชนขนาดนี้ยังส่งเลขามาคุยแทน เชื่อเขาเลย -_-;;
           
            [Kong Kwan: Talk]
            “ว่าไงคนป่วย”  ยูรีเดินยิ้มแก้มปริเข้ามาในห้องหลังจากหายไป 1 วันเต็มๆ หลังจากแยกกันเมื่อวาน ฉันนึกว่าแกโดนพวกนั้นจับเอาไปทำกิมจิซะแล้ว =_=;
            “ยังสบายดีย่ะ”  
            “ฟังจากเสียงก็รู้ว่าสบายดี”  เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังเข้ามาในห้องอีกคน
            “วิลล่า >O<”  ฉันร้องทันทีที่วิลล่าเดินเข้ามาในห้อง เราสองคนกอดกันกลมด้วยความคิดถึง เพื่อนรักสมัย ป.1 ของฉันเชียวนะเนี่ย >O<
            “โทษทีนะ ช่วงนี้ซ้อมหนักไปหน่อยเลยไม่ได้ไปหาที่คอนโดเลย”  วิลล่าพูดหลังจากผละออกจากฉัน เพื่อนฉันคนนี้เป็นเด็กฝึกหัดของค่าย KB Entertainment เชียวนะ >O<
            ฉันกับวิลล่าเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เรียนชั้นอนุบาลค่ะ พอขึ้น ป.1 แม่ฉันเสียเลยต้องมาอยู่กับพ่อที่เกาหลี หลังจากนั้นเราก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย จนกระทั่ง 2-3 ปีที่ผ่านมานี้ เราเจอกันในเฟสบุ๊คแล้วก็เริ่มคุยกันมาเรื่อยๆ พอวิลล่ามาอยู่ที่เกาหลีฉันเลยมีเพื่อนซี๊เพิ่มขึ้นมาอีก 1 คน
            “แล้วแกรู้ได้ไงว่าฉันเข้าโรงพยาบาล”
            “ยูรีบอกฉันเมื่อวานแน่ะ” 
            “วิล...แกรู้จักยงจุนฮยองป่ะ?”  พอดีฉันอยากรู้ว่าปกติเขาก็ปากจัดแบบนั้นแล้วรึเปล่า -_-;
            “รู้จักสิ ทำไมหรอ?”  วิลล่าถาม  “เออจริงสิ! จุนฮยองเป็นคนขับรถชนแกนี่” 
            “แกรู้หรอ o_o!”  ฉันไม่นึกว่าเพื่อนฉันจะรู้ละเอียดขนาดนี้ ขนาดยูรีฉันยังไม่ได้เล่าให้ฟังเลย      
            “คุณมินนา ผู้จัดการวงบีสท์เล่าให้ฟัง”
            “ใครชนแกนะขวัญ ฉันฟังไม่ถนัด -?-”  ยูรีหันมาขมวดคิ้วถาม 
            ก็อก! ก็อก! ก็อก!
            เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นถี่ๆ 3 ครั้ง ยูรีซึ่งอยู่ใกล้ประตูที่สุดเลยต้องเดินไปเปิดประตูและก็กลับมาพร้อมกับท่าทางตื่นๆ เหมือนเพิ่งโดนผีหลอกมายังไงยังงั้น
            “แกเป็นไรน่ะ -_-?”  ฉันเอ่ยถาม แต่ยูรีไม่ตอบอะไรเพียงแค่พยักพเยิดไปที่ผู้มาใหม่ 4 คนเท่านั้น พวกเขาคือ...ยูนดูจุน ซนดงอุน ยังโยซอบและคุณมินนา
            ห๊ะ!!...ยังโยซอบ >////< กรี๊ดๆๆๆ เขาคือไอดอลฉันเลยนะ >O</// นี่เขามาเยี่ยมฉันหรอ? แอร๊ยยย >////<
            “พอดีจุนฮยองไม่ว่างน่ะจ้ะ ติดงานนิดหน่อยเลยฝากเรามาเยี่ยม อาการเป็นไงบ้างจ้ะ”
            “ก็...ดีขึ้นมากเลยค่ะ”  ฉันตอบคุณมินนา แต่ฉันละสายตาจากโยซอบไม่ได้เลยอ่ะ น่ารักเป็นบ้า *////*
            “นี่! มองแต่พี่โยซอบ ชอบพี่โยซอบหรอครับ ^_^”  ซนดงอุนทัก ทำเอาฉันสะดุ้งเลยทีเดียว กรี๊ดๆ หน้าฉันต้องแดงแน่ๆ เลยอ่ะ >////<
            “เอ่อ...แฮ่ๆ ^^;”  โยซอบยิ้มแหยๆ มาให้ฉัน แล้วโค้งตัวลงน้อยๆ เป็นการขอบคุณ กรี๊ดน่ารัก >O<///
            “พี่โยซอบมีแฟนแล้วนะยะ!”  วิลล่าพูดขัดคอ พร้อมกับเข้ามายืนขวางลานสายตาของฉัน หลบไปหน่อยสิยะยัยวิลล่าฉันมองโยซอบไม่ถนัด >///<
            “นายก็เหมือนกัน ควบคุมสายตาหน่อย มองเพื่อนฉันซะเยิ้มแล้วเนี่ย -*-“  วิลล่าหันไปว่าดงอุน แต่ตอนนี้ฉันไม่สนใจดงอุนหรอกนะ ฉันสนแค่...โยซอบเท่านั้น ฮุๆๆ >..<
            “อ้าว รู้จักกันหรอเนี่ย”  ดูจุนมองฉันกับวิลล่าสลับกัน
            “ใช่ค่ะ คุณมินนาไม่ได้บอกพวกพี่หรอกหรอ”  วิลล่าถาม ดูเหมือนพวกเขาจะสนิทกับวิลล่าอยู่นะ ได้การล่ะ! ต้องให้ยัยเพื่อนรักเป็นสะพานให้ฉันสักหน่อยแล้ว >////<
            “งั้นพวกเรากลับก่อนดีกว่านะ คนเยอะเดี๋ยวหนูจะอึดอัด ^^”  คุณมินนาบอก ก่อนจะวางของฝากไว้ที่โต๊ะข้างเตียง อย่าเพิ่งกลับสิคะคุณมินนา T^T
            “แล้วเจอกันค่ะ”  วิลล่ารีบตอบคุณมินนา แล้วพวกเขาก็เดินออกไปจากห้อง แงๆๆ ยัยเพื่อนคนนี้ ปล่อยให้โยซอบของฉันกลับไปแบบนั้นได้ไง T^T
            “นี่ของขวัญ! เลิกมองตามเขาได้แล้ว แกไม่ได้ยินที่ฉันบอกหรอว่าพี่โยซอบมีแฟนแล้ว!!”  วิลล่าเข้ามาเขย่าตัวฉันเบาๆ เพื่อเรียกสติ เรียกยังไงก็ไม่กลับแล้วล่ะเพื่อนเอ๋ย ใจฉันไปโน่นแล้ว >////<
            “แกแกล้งฉันใช่ไหม เขาจะมีแฟนได้ไง เขายังโสดอยู่ไม่ใช่หรอ”
            “ข่าววงในจ้ะ กรองเรียบร้อยแล้วด้วย! เขาไม่ประกาศออกสื่อหรอกนะว่ามีแฟนแล้ว ถ้าแฟนคลับรู้ว่าไอดอลของเขามีแฟนแล้ว รับรอง...”  วิลล่าละไว้ในฐานที่เข้าใจ แต่...มีแฟนแล้วก็เลิกได้นี่นา เพื่อนวิลล่าดูสนิทกับบีสท์ซะขนาดนี้ ไม่รอดมือฉันแน่ ฮุๆๆ ^..^
            “ห้ามคิดจะแย่งด้วย เพราะพี่สาวฉันเหมาะกับพี่โยซอบที่สุดแล้ว”  วิลล่าพูดเสริมเหมือนรู้ใจเพื่อนคนนี้สุดๆ -_-!
            “พี่สาว?”  ฉันขมวดคิ้วมองวิลล่าอย่างไม่เข้าใจ ยัยนี่มีพี่สาวตั้งแต่เมื่อไหร่กัน -_-?
            “พี่ในวงฉันไง เขาชื่อเฝ้าฝัน สวย รวย เรียนเก่ง โอ้ย! แกเทียบไม่ติดหรอก”  วิลล่าโฆษณาสรรพคุณซะยกใหญ่ นี่แกเป็นเพื่อนฉันรึเปล่าเนี่ย =_=?
            แต่ถ้าเรื่องสวย...ฉันก็สวยนะ เรื่องรวย...โหบ้านฉันมหาเศรษฐีเมืองกิมจิเลย ส่วนเรื่องเรียนเก่ง เอ่อ...เอาน่าสู้ไม่ได้เรื่องเดียวเอง แสดงว่ามีลุ้น \\>O<//
            ก็อก! ก็อก! ก็อก!
            “ใครมาอีกล่ะเนี่ย?”  ยูรีสบถ  “คงไม่ใช่บีสท์กลับมาอีกหรอกนะ เมื่อกี๊ฉันแทบช็อกแล้วครั้งหนึ่ง”
            “คุณหนู”  คุณอินโจโค้งให้ฉันหลังจากเดินตามยูรีเข้ามา
 
            “พ่อไม่รู้หรอคะว่าฉันป่วยอยู่ที่โรงพยาบาล ทำไมถึงให้คุณมาตามฉันไปร่วมงานด้วย”  ฉันถามคุณอินโจที่นั่งอยู่ข้างคนขับ ขณะที่ฉันกำลังถูกพาไปงานเปิดตัวละครเวทีฟอร์มยักษ์ที่โรงละคร Seo-HA (ซอ-ฮา) โรงละครสุดหรูที่พ่อของฉันเป็นเจ้าของ
            “นายท่านโทรเช็คกับแพทย์เจ้าของไข้ของคุณหนูเรียบร้อยแล้วครับ”  คุณอินโจชี้แจงรายละเอียด
            จริงสินะ งานใหญ่ขนาดนี้มีหรือที่จะขาดลูกสาวคนเดียวของ ‘ซอยองวอน’ เจ้าของโรงละครและโรงภาพยนตร์ทั่วราชอาณาจักรเกาหลีไปได้ -_-;; มีก็แต่เวลาอย่างนี้แหละที่พ่อจะนึกถึงฉัน U_U;
            “ถึงแล้วครับ นายท่านรอคุณหนูอยู่หน้าประตูด้านในฝั่งขวามือนะครับ”  คุณอินโจบอกก่อนจะลงจากรถไปเปิดประตูให้ฉัน
            ทันทีที่ฉันก้าวเท้าลงจากรถ แสงแฟรชจำนวนมากพร้อมใจกันสาดมาที่ฉันราวกับว่าฉันเป็นดาราที่นำแสดงในคืนนี้เลยทีเดียว แต่ดูจากชุดที่พี่ชีซังมีสไตล์ลิสส่วนตัวของฉันจัดให้ก็ถือว่ามาเต็มไม่แพ้เซเล็ปที่มาวันนี้เลยนะ ชุดราตรียาวสีชมพูอ่อนเกาะอกรัดรูป กับสร้อยเพชรราคาเกือบ 10 ล้าน เฮ้อ...วันนี้จัดเต็มจริงๆ =_=;
            ฉันยิ้มให้กล้องประมาณ 5 วินาทีก่อนจะเดินไปตามพรมแดงที่ปูไว้ พ่อยืนรอฉันอยู่อย่างที่คุณอินโจบอกไว้ ท่านสวมชุดสูทสีเทาเข้มอย่างเคย
            “ว่าไงคุณลูกสาว”  พ่อของฉันทักทายด้วยประโยคคุ้นหู  “ทำตัวดีๆ หน่อยนะ วันนี้พ่อมีคนจะแนะนำให้รู้จัก”
            “ใครคะ?”  ฉันถามอย่างงงๆ แต่ถึงไม่มีใครจะแนะนำให้ฉันรู้จัก พ่อก็มักจะให้ฉันแสดงละครออกสื่อเป็นสาวน้อยอ่อนหวานเรียบร้อยอยู่แล้ว นี่คงเป็นเหตุผลว่าทำไมฉันมีสองบุคลิกล่ะมั้ง =_=;
            “เข้าไปก่อน เดี๋ยวก็รู้เอง”  พ่อพูดก่อนจะพาฉันเดินเข้าไปในงาน ภายในงานมีทั้งดารา นักร้อง ผู้จัดละคร สื่อมวลชนยืนอยู่หน้าทางเข้าโรงละคร บ้างก็ให้สัมภาษณ์ บ้างก็ยืนแอ็กชั่นถ่ายรูปกันจนแสงแฟรชที่ใช้สามารถทดแทนแสงจากแชนเดอเลียร์สุดหรูที่ห้อยอยู่บนเพดานได้เป็นอย่างดี
            พลั่ก!
            “อุ้ย! ขอโทษค่ะ”  ฉันพูดออกมาเมื่อเดินไปชนเข้ากับไหล่ของใครสักคนที่เดินผ่านมาพอดี
            “ไม่เป็นไรครับ”  เสียงทุ้มนุ่มฟังดูอบอุ่นดังอยู่ใกล้ๆ พร้อมกับมือหนาที่เข้ามาช่วยประคองฉันไว้ไม่ให้ตกจากส้นสูงราว 6 นิ้วที่พี่ซังมีจัดให้ มันสูงมากจริงๆ นะ =_=; ฉันพยายามขอเปลี่ยนเป็นคู่อื่น แต่พี่ซังมีก็ยืนกรานหนักแน่นว่า ‘คู่นี้แหละฮ่ะคุณน้อง เริ่ดสุด’…Y_Y;
            “เอ่อ...ขอบคุณค่ะ ^^”  ฉันเงยหน้าขึ้นไปฉีกยิ้มหวานๆ ให้เขาก่อนจะค่อยๆ ผละออกมาจากมือหนานั้น
            “อ้าวจุนเจ ไหนว่าจะรออยู่ข้างในไง”  พ่อทักผู้ชายที่ฉันชนเมื่อกี๊อย่างสนิทสนม อ้าว? รู้จักกันหรอ -_-?
            “พอดีคุณพ่อให้ออกมาดูน่ะครับว่าด้านนอกมีปัญหาอะไรไหม”  เขาตอบพ่อและยิ้มให้อย่างสุภาพ เขาดูอบอุ่นมากเวลาที่เขายิ้ม ผมสีดำสนิทตัดรองทรงแต่ก็แอบเก๋ด้วยการเซ็ตให้ชี้ขึ้นนิดหน่อยรับกับดวงตาสีดำสนิทที่ดูน่าค้นหา จมูกโด่งเป็นสัน เรียวปากหยักเข้ารูปนั้นช่างเหมาะกับใบหน้าเรียวของเขาจริงๆ...
            “ฮยอนอินนี่พี่โอจุนเจ รู้จักกันไว้สิ”
            “…+O+…”
            “ฮยอนอิน...ฮยอนอิน!”
            “เอ่อ...คะคุณพ่อ? ^^”  ฉันละสายตาจากพี่จุนเจคนนั้นแล้วกลับไปยิ้มให้พ่อ นี่ฉันแอบมองนายคนนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย -///-
            “พ่อบอกให้ลูกทักทายพี่เขาหน่อย เหม่ออะไรอยู่ได้เด็กคนนี้”  พ่อขมวดคิ้วมองฉัน ฉันเลยหันไปยิ้มให้พี่จุนเจก่อนจะโค้งตัวลงเล็กน้อยเป็นการทักทายอย่างเป็นทางการ
            “...สวัสดีค่ะพี่จุนเจ ^_^”  ฉันทักทายพร้อมรอยยิ้มที่คิดว่า (คง) น่ารักที่สุดเท่าที่ฉันจะทำได้ พี่จุนเจยิ้มตอบกลับมาอย่างอบอุ่น ก่อนที่เราทั้ง 3 คนจะเข้าไปนั่งในโรงละครแถวหน้าสุดในฐานะผู้มีเกียรติกิตติมศักดิ์
            คงจะงงกันไปใหญ่แล้ว ฉันลืมแนะนำตัวอย่างเป็นทางการและครบชุดสินะ =_=? อันที่จริงฉันก็ชื่อ ฌารินทร์ ชื่อเล่น ของขวัญ อย่างที่แนะนำตัวกับคุณมินนานั่นแหละค่ะ แต่พอฉันมาอยู่เกาหลี ชื่อฉันมันยาวเกินไป เรียกก็ยาก และไม่เข้ากับนามสกุล ‘ซอ’ พ่อเลยเปลี่ยนชื่อให้ใหม่เป็น ซอฮยอนอิน แต่ที่ฉันมักจะแนะนำตัวกับใครๆ ว่าฉันชื่อ ของขวัญ หรือ ฌารินทร์ เพราะฉันอยากนึกถึงแม่ที่ล่วงลับไปแล้ว ฉันยังไม่อยากลืมท่านและนี่ก็เป็นทางเดียวที่ฉันจะรู้สึกว่าท่านอยู่กับฉัน แม้ว่าฉันจะทิ้งท่านมาอยู่ที่เกาหลีนานมากแล้วก็ตาม U_U
            หลังจากที่การแสดงละครเวทีรอบปฐมทัศน์จบลง เราก็เดินออกมาจากโรงละครและพ่อก็ให้สัมภาษณ์อะไรต่างๆ นาๆ ร่วมกับผู้จัดละครเวทีในคราวนี้ จนฉันเริ่มจะรู้สึกเมื่อย คงเป็นผลมาจากที่ยกพวกตีกับไอ้ถึกฮันกีอุน นั่นแน่ๆ -_-;
            “ฮยอนอิน ไหวไหมคะ?”  พี่จุนเจเข้ามากระซิบ ขณะที่พ่อให้สัมภาษณ์อยู่ เอ๊ะ! เขาพูดกับฉันว่า ‘คะ’ หรอ มีคนมาพูดด้วยแบบนี้รู้สึกแปลกๆ จัง มันรู้สึกเหมือนเป็นคุณหนู๊คุณหนู -_-;;
            “ก็ เมื่อยขานิดหน่อยน่ะค่ะ”  ฉันยิ้มแหยๆ
            “งั้น ไปนั่งพักตรงโน้นก่อนไหม”  พี่จุนเจบอกและพาฉันเดินไปที่โซฟาตรงมุมห้องโถงหน้าโรงละครทันทีโดยไม่ต้องรอให้ฉันขอร้องให้พาไป
            “ขอบคุณค่ะ”  ฉันบอกหลังจากที่ถูกพามานั่งบนโซฟาเรียบร้อยแล้ว
            “ดื่มอะไรหน่อยไหมคะ เดี๋ยวพี่เอามาให้”  พี่จุนเจถาม จะเทคแคร์อะไรขนาดนี้ล่ะคะเนี่ย -////-?
            “เอ่อไม่...”  ฉันกำลังจะปฏิเสธ แต่พี่จุนเจก็ยิ้มให้ฉันแล้วเดินไปที่มุมอาหารคอกเทลที่จัดไว้อยู่หน้าโรงละครสำหรับผู้ที่มาร่วมงานรอบปฐมทัศน์ในคืนนี้ ฉันมองตามพี่จุนเจไปแบบงงๆ กับการเทคแคร์ที่เกินธรรมดา แต่สายตาก็ไปสะดุดเข้ากับผู้ชายสวมสูทสีกรมท่ารูปร่างหล่อล่ำตามแบบที่สาวๆ กรี๊ด
            แต่ฉันไม่คิดจะกรี๊ดตามหรอกนะสาวๆ เพราะว่าไอ้ถึกที่ไล่ล่าฉันวันนั้นก็คือไอ้ที่ใส่สูทสีกรมท่านั่นแหละ =_=!! ทำไงดีๆ ถ้ามันมองมาเห็นฉันล่ะก็ได้เปิดศึกกลางงานแน่ๆ ภาพลักษณ์ที่ฉันแอ๊บ!...เอ่อ =_=; ภาพลักษณ์ที่ฉันสร้างไว้มีหวังป่นปี้หมด >[]<!!
            ฉันลืมได้ไงนะว่าไอ้ถึกฮันกีอุนนั่นเป็นลูกนักการเมืองใหญ่และยิ่งงาน ‘ใหญ่ๆ’ แบบนี้นายนั่นกับพ่อต้องมาร่วมงานนี้แน่ๆ นี่ฉันพลาดอย่างไม่น่าให้อภัยเลยใช่ไหมเนี่ย กลั้นใจตายทันไหมนะ >_<?
            พรึบ!
            ชิ๊ง! +_+ <<< ฮันกีอุน
            อึก!! -[]-! <<< ฉันเอง =_=;;
            ห๊ะ!! มันเห็นฉันแล้ว ไอ้ถึกนั่นมันเห็นฉันแล้ว ทำไงดีๆๆ >_<!!! ฉันรีบลุกขึ้นยืนด้วยใจลุ้นระทึก ก่อนจะรีบเดินออกไปจากโซฟาที่นั่งอยู่ทันที ฉันต้องหาที่กบดานใหม่ดีกว่าเป็นเป้านิ่งให้ไอ้ถึกแบบนี้ แล้วฉันจะหนีไปไหนล่ะ! มันเดินจ้ำๆ มานั่นแล้ว! -[ ]-!
            “ทำไงดีๆๆ”  ฉันรีบเดินซอยเท้าถี่ๆ เท่าที่รองเท้าส้นสูง 6 นิ้วของฉันจะเอื้ออำนวย แต่ดูเหมือนนายกีอุนจะก้าวยาวกว่าฉัน >_<!!
            “ว่าไงครับ คุณหนูซอ”  นายกีอุนกระชากต้นแขนฉันให้หันไปหามันแรงๆ จนข้อเท้าฉันแทบพลิก
            เอาแล้วไงล่ะ ทำไมฉันต้องพาตัวเองเดินมาที่ที่มันปลอดคนแบบนี้ด้วยเนี่ย Y_Y;
            “ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!!”  ฉันขบกรามพูดพร้อมกับสะบัดแขนแรงๆ แต่ดูเหมือนฉันจะทำตัวเองเจ็บตัวเปล่าๆ เพราะหมอนั่นยิ่งบีบแขนฉันแรงขึ้นกว่าเดิม T_T
            “แหมๆ น่ากลัวจังเลยนะ”  กีอุนหัวเราะในลำคออย่างชอบอกชอบใจกับท่าทางของฉัน นายนี่มันโรคจิตหรือไง -*-!
            “แกต้องการอะไร! ทำไมไม่จบไม่สิ้นสักทีห๊ะ!!”  ฉันถามแต่ก็ยังพยายามออมเสียงไว้เพราะวันนี้นักข่าวเยอะมาก และฉันก็ไม่อยากทำตัวให้เป็นข่าวบ่อยๆ เพราะพ่อเสียเงินไปกับการปิดข่าวของฉันมามากแล้ว U_U;
            “ก็รู้ๆ อยู่นี่นาว่าฉันต้องการอะไร...เธอทำกับฉันไว้เจ็บแสบมากเลยนะคุณหนูซอ”  กีอุนพูดแล้วมองตั้งแต่ริมฝีปากของฉัน ไล่ลงมาเรื่อยๆ จนถึงร่องอกที่ถูกดันขึ้นสูงกว่าปกติเพราะชุดเกาะอกของคุณพี่ซังมี =_=;;
            “ไอ้!...”  ฉันยกมือข้างที่ว่างขึ้นปิดหน้าอกของตัวเอง กะจะด่าไอ้หื่นกีอุนนี่สักฉาดแต่ก็มีใครคนหนึ่งกำลังเดินมา
            “ครับ...พรุ่งนี้สิบโมงใช่ไหมครับ...ครับ...ครับ...” 
            ไอ้กีอุนยอมละสายตาออกจากหน้าอกของฉันแล้วหันไปมองผู้ชายที่เดินมาคุยโทรศัพท์อยู่ใกล้ๆ ด้วยอารมณ์ที่คุกรุ่น ฉันเลยใช้จังหวะที่มันเผลอรีบสลัดตัวเองออกจากมือหนาๆ อย่างรวดเร็ว แล้วรีบเดินไปทางที่มีผู้ชายคนนั้นยืนอยู่ ถึงจะเป็นผู้ชายเหมือนกันแต่ก็คงปลอดภัยกว่าไอ้หื่นกีอุนนั่นแน่ๆ -_-;;
            จุนฮยอง O_o!
            ฉันหยุดฝีเท้าทันทีเมื่อเดินเข้าไปใกล้ๆ จนสามารถมองเห็นว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร ทำไมจุนฮยองมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ -_-?
            จริงสินะ! เขาแสดงละครเวทีเรื่องนี้ด้วยนี่นา! งั้นฉันคงต้องให้เขาช่วยอีกสักครั้งแล้วสิ +_+; ฉันรีบเดินไปหาเป้าหมายทันที แต่ดูเหมือนนายนั่นจะจำฉันไม่ได้เพราะทันทีที่เห็นฉันเดินลิ่วๆ ไปหา เขาก็ทำทีจะเดินหนีทันที ฉันไม่ใช่แฟนคลับที่จะมาลวนลามนายในที่ที่ปลอดคนนะ อย่าเพิ่งไปสิ >.<!
            “อ้าว! เฮ้ย!! เดี๋ยวสิ...รอก่อน!!!”  ฉันร้องเรียกจุนฮยองไว้และพยายามจะซอยเท้าให้ถี่ที่สุดเพื่อจะได้ทันกับเขา หวังว่าคงไม่ซวยเหยียบชายกระโปรงตัวเองหรอกนะ >_<!!
            จุนฮยองหยุดชั่งใจอยู่สักพักแล้วหันกลับมายืนรอฉันอยู่ที่เดิม กรี๊ดๆ ขอบคุณนะที่รอ T^T
            “เอ่อ...เรียกผมหรอ?”  จุนฮยองชี้นิ้วเข้าหาตัวเองอย่างงงๆ 
            “ใช่”  ฉันพยักหน้าหงึกหงักพร้อมกับหายใจหอบ หวังว่านายกีอุนคงเลิกตามฉันแล้วนะ
            “เอ๊ะ! เดี๋ยวนะ เราเคยเจอกันมาก่อนรึเปล่า”  จุนฮยองถามหลังจากที่นิ่งมองหน้าฉันอยู่นาน ฉันสวยขึ้นเยอะใช่ไหมล่ะ >///<
            “ก็ใช่น่ะสิ เมื่อวานนายเป็นคนขับรถชนฉันไง”  ฉันบอก จุนฮยองขมวดคิ้วคิดแป็บหนึ่งก่อนจะพูด
            “ฉันไม่ได้ชนเธอสักหน่อยนะยัยคุณหนู -_-!”  จุนฮยองตอบหน้าตาย เอ๊ะ! เขาเปลี่ยนมาเรียกฉันว่า ‘ยัยคุณหนู’ แทน ‘ยัยต้มตุ๋น’ แล้วหรอเนี่ย ก็ถือว่าดูดีขึ้นนะ ^^
            “โอเคๆ ฉันไปล้มอยู่หน้ารถนาย พอใจไหม”  ฉันถาม ก่อนจะปลายตาไปมองด้านหลังก็เห็นนายกีอุนเดินมาอยู่ข้างหลังฉันแล้ว T_T;
            “แหม อยู่ที่นี่นี่เอง พี่เดินหาซะนานเลย ^_^”  ไอ้กีอุนเดินเข้ามาโอบไหล่ฉันอย่างถือวิสาสะ พร้อมกับยิ้มหวานมาให้ฉันจนฉันแทบอ้วก #_#!
            “แฟนเธอมาตามแล้ว ฉันไปล่ะ”  จุนฮยองพูดแล้วทำท่าจะเดินไปอีกฉันเลยรีบรั้งแขนเขาไว้ ไม่นะจุนฮยองนายต้องช่วยฉันนะ >_<!!
            “ไม่นะคะพี่จุนฮยอง T^T”  ฉันพูดแล้วแอ๊บเสียงเล็กๆ เพื่อเป็นการขอร้อง ถึงจุนฮยองจะรู้แล้วว่าฉันไม่ใช่คนแบ๊วขนาดนี้ แต่เขาคงฉลาดพอจะนึกเอ่ะใจขึ้นมาว่าทำไมฉันถึงต้องทำตัวแปลกๆ แบบนี้
            “เธอ...=_=?”  จุนฮยองมองฉันกับกีอุนสลับไปมาอย่างงงๆ ฉันเลยพยายามขยิบตาให้จุนฮยองรู้ว่าฉันอยากให้พาออกไปจากไอ้หื่นนี่หน่อย หวังว่าคงเข้าใจนะจุนฮยอง TOT
            “อย่าไปอ้อนเขาเลยครับ มากับพี่ดีกว่านะ ^_^”  กีอุนพูดพร้อมกับออกแรงบีบที่ไหล่ฉันเป็นเชิงว่า ‘ปล่อยแขนหมอนั่นซะ แล้วมากับฉันซะดีๆ’ อะไรประมาณนี้ T^T
            “พี่จุนฮยอง หนูแค่ขอลายเซ็นกับถ่ายรูปด้วยเองนะคะ แป๊บเดียวเอง *O*”  ฉันพยายามอ้อนสุดฤทธิ์ ทั้งที่ไหล่เริ่มรู้สึกเจ็บเพราะแรงบีบขึ้นมาแล้ว
            “เอ่อ...แล้ว ไหนล่ะ...ปากกา -_-?”  จุนฮยองถามทั้งที่ยังดูงงๆ อยู่ เล่นตามบทที่ฉันแต่ง (สด) ไปก่อนนะจุนฮยอง T_T
            “อ๋อ ทางนี้เลยค่ะพี่ หนูฝากพ่อเอาไว้น่ะ ^O^”  ฉันพูดอย่างสดใส พร้อมกับพยายามแกะไหล่ตัวเองออก แต่ดูเหมือนไอ้กีอุนจะไม่ยอมปล่อยฉันง่ายๆ เลย T^T
            “ไม่เอาน่า อย่าไปกวนพี่เขาเลย...ขอโทษนะครับที่รบกวน”  ประโยคสุดท้ายไอ้กีอุนพูดกับจุนฮยอง แล้วมันก็จับฉันหันกลับทางเดิมและพยายามจะพาฉันออกเดินมาให้ห่างจากจุนฮยอง
            ไม่นะ!! จุนฮยองช่วยฉันด้วย T^T ฉันหันกลับไปส่งสายตาอ้อนวอนให้จุนฮยองที่ยังมองตามฉันมา เขาไม่คิดจะช่วยฉันเลยรึไง ยังโกรธเรื่องเมื่อวานอยู่งั้นหรอ >.<!
            “น้องครับ เดี๋ยวพี่เซ็นให้!”  อยู่ๆ จุนฮยองก็วิ่งมายืนขวางทางฉันกับไอ้กีอุนไว้ 
            ขอบคุณนะจุนฮยอง ขอบคุณมาก TOT ฉันมองจุนฮยองจนน้ำตาแทบจะไหลออกมาด้วยความปราบปลื้ม
            “เอ่อ...ขอโทษนะครับ ผมว่าคุณบีบไหล่น้องเขาแรงไปหน่อยนะ”  จุนฮยองเข้ามาแกะมือไอ้กีอุนออก แล้วลากฉันเดินไปในห้องพักนักแสดงที่อยู่ใกล้ๆ ทันที กว่าจะเก็ตนะนาย ฉันเกือบไม่รอด T_T;
 
 
 
 
**********************************
อัพค่า ^O^
**********************************