[B2ST/Beast] Dream Story รักนี้ให้นาย...เจ้าชายอสูร

 

Episode 3 Dangerous Lover

:: Chapter 3 ::

 

            “ขอบคุณนะ นายช่วยฉันไว้อีกแล้ว T.T”  ฉันบอกหลังจากที่จุนฮยองพาเข้ามาในห้องเรียบร้อยแล้ว

            “เมื่อกี๊ทำไมยังเรียก พี่คะ,พี่ขา อยู่เลยล่ะ”  จุนฮยองพูดกลั้วหัวเราะ นี่นายบังอาจหัวเราะเยาะฉันหรอยะ -_+!

            “...-*-…”  ฉันไม่ตอบอะไร แค่ค้อนเขาไปทีหนึ่งเท่านั้นเอง -_-!

            “แล้วเธอไปยุ่งกับฮันกีอุนได้ไง ไอ้นั่นมันร้ายกาจจะตาย”  จุนฮยองพูดแล้วทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟา

            “ฉันก็ไม่ได้อยากยุ่งกับมันนักหรอก”  ฉันพูดพร้อมกับนั่งบนโซฟาตัวเดียวกับจุนฮยอง เพราะตัวอื่นมันมีของวางเต็มอยู่

            “อย่าบอกนะว่าเมื่อวานที่แกล้งล้มหน้ารถฉันเพราะนายคนนั้นด้วย”

            “ถ้าฉันบอกว่าใช่ล่ะ =_=”  ฉันหันไปตอบจุนฮยองอย่างเซ็งๆ เรานั่งเงียบกันอยู่อย่างนั้นจนฉันเริ่มรู้สึกอึดอัดที่ต้องนั่งอยู่แบบนี้ ฉันว่าฉันควรจะออกไปได้แล้วมั้ง -_-?

            “ฮันกีอุนคงไปแล้วล่ะ ฉันไปนะ ขอบคุณมากที่ช่วย ^_^”  ฉันหันไปบอกจุนฮยอง เขาไม่พูดอะไรเพียงแค่พยักหน้ารับเท่านั้น ฉันเลยเดินไปเปิดประตูห้อง แต่ก็ต้องรีบงับมันเข้าที่เดิมเพราะไอ้หื่นกีอุนมันยังยืนอยู่ใกล้ๆ ทางออก ถ้าฉันไม่เดินผ่านทางนั้นฉันไปหาพ่อไม่ได้แน่!

            “เป็นอะไร ไหนว่าจะไปแล้วไง”  จุนฮยองถอดหูฟังออกมาถามฉัน ฉันเลยเดินกลับไปนั่งที่เดิมอย่างเซ็งๆ

            “มันยังยืนรอฉันอยู่ =_=” 

            “เฮ้อ...เธอคงทำมันแค้นมากสินะ มันถึงไม่ยอมปล่อยขนาดนี้”

            “ใช่”  ฉันพยักหน้ารับแล้วนั่งถอนหายใจทิ้งต่อไป ก็มันสมควรโดนแล้วนี่ สิ่งที่มันไว้เลวร้ายยิ่งกว่านี้ซะอีก!

            ตึ่งตึ๊งตึง...ตึ่งตึ๊งตึง...ตึ่งตึ๊งตึง...

            เสียงโทรศัพท์ฉันดังขึ้นท่ามกลางห้องที่เงียบจนเรียกได้ว่า ‘สงัด’ ห้องนี้ ทำเอาฉันสะดุ้งนิดหน่อย ก่อนจะรีบเปิดกระเป๋าลูกปัดมุขสีขาวเพื่อค้นหาโทรศัพท์

            “ฮัลโหล” 

            [ฮยอนอิน อยู่ไหนเนี่ย เผลอเป็นไม่ได้เลยนะ]  พ่อกรอกเสียงใส่โทรศัพท์มาอย่างดัง จนฉันต้องเหล่ไปมองจุนฮยองที่ยังคงตั้งใจฟังเพลงอยู่ข้างๆ แล้วค่อยๆ ผ่อนเสียงลง

            “หนูมีปัญหานิด!...”

            [ปัญหาอะไรอีกแล้ว! ไม่มีปัญหาสักวันจะเป็นอะไรไหมเนี่ยคุณลูกสาว...]  พ่อพูดแทรกขึ้นมาก่อนที่ฉันจะพูดจบประโยคด้วยซ้ำ

            “เฮ้อ...ก็ได้ หนูไม่มีปัญหาแล้ว =_=”  ฉันตอบกลับไปอย่างเซ็งๆ ฉันแค่อยากให้พ่อส่งคนเดินมารับฉันหน่อยเท่านั้นเอง U_U

            [ดี! ตอนนี้พ่อกำลังจะกลับ จะกลับด้วยกันไหม หรือว่าจะไปคอนโด]

            “หนูกลับคอนโดดีกว่า พ่อกลับเลยก็ได้”  ฉันตอบ

            [โอเค เป็นเด็กดีหน่อยนะฮยอนอิน…ตู้ด ตู้ด…]

            พ่อพูดแค่นั้นแล้ววางสายไปเลย ฉันค่อยๆ เอามือถือออกจากหู แล้วฉันจะทำยังไงดีล่ะเนี่ย รอให้คุณอินโจไปส่งพ่อถึงบ้านแล้วโทรให้เขามารับดีไหมนะ? แต่พ่อก็ต้องรู้น่ะสิว่าฉันมีปัญหา โอ้ย!! ทำไงดี ปัญหาใหญ่ตัวเท่าบ้านเลย >_<!

            “ทำไมเธอไม่โทรให้พ่อแม่ส่งคนมารับล่ะ บ้านรวยมากกก...ไม่ใช่หรอ”  จุนฮยองพูดแกมประชดทั้งที่ยังตั้งใจฟังเพลงอยู่ ฉันนึกว่าเขาตั้งใจฟังเพลง ที่ไหนได้ตั้งใจแอบฟังฉันคุยโทรศัพท์นี่เอง -_-*

            “พ่อฉันกลับไปแล้ว เขาไม่สนใจเด็กเหลือขออย่างฉันหรอก”  ฉันพูดแล้วถอนหายใจออกมายาวๆ

            “จริงสินะ ขนาดวันที่เธอเข้าโรงพยาบาลยังส่งเลขามาแทนเลย...”  เขาพูดแต่ก็ต้องหยุดไปในคำสุดท้าย เพราะฉันหันไปมองหน้าเขา เขามีสิทธิ์อะไรถึงมาวิพากษ์วิจารณ์ชีวิตฉัน แค่นี้ฉันก็รู้สึกแย่จะตายอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องมาตอกย้ำฉันอีกคนหรอก -*-!

            “โทษที”  เขาพูดแล้วใช้นิ้วจิ้มๆ ที่จอมือถือตัวเองต่อ

            “แล้วนายจะกลับตอนไหนหรอ”  ฉันถามเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศที่เริ่มจะมาคุ

            “ก็...อีกสักพัก ทำไม?”  เขาถามต่อ แต่ก็ยังไม่ได้ละสายตาจากจอมือถือ

            “เปล่าหรอก ฉันกลัวว่านายอยากกลับแล้ว แต่ต้องมาติดแหง็กที่นี่เพราะฉันน่ะ” 

            “เห๊อะ! ฉันไม่ใช่คนแสนดีอะไรขนาดนั้นหรอกนะ”  จุนฮยองพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ แล้วหัวเราะในลำคอ ไม่ต้องบอกก็รู้ นายน่ะตัวอันตรายของบีสท์เลย ทั้งปากจัด อารมณ์ร้าย ชิ! -*-

            “เธอคิดอะไรอยู่น่ะ -*-?”  อยู่ๆ จุนฮยองก็หันมาหลิ่วตามองฉันอย่างจับผิด เขาจะรู้ไหมเนี่ยว่าฉันแอบนินทาเขาในใจอยู่ =_=;

            “ฉันคิด...คิดว่าจะออกจากที่นี่ยังไงดี”  ฉันบอก เขาเลยหันกลับไปเล่นมือถือต่อ

            “คิดเร็วๆ หน่อยแล้วกัน เพราะฉันนั่งอยู่กับเธอแบบนี้ไม่ได้ทั้งคืนแน่” 

            “ห๊ะ! ว่าไงนะ?”  ฉันขมวดคิ้วถาม เมื่อกี๊ที่เขาพูดมันหมายความว่าไง -_-?

            “อ๋อ ฉันหมายถึง...ถ้า...ถ้าเธอจะขอให้ฉันอยู่เป็นเพื่อนทั้งคืนฉันคงอยู่ด้วยไม่ได้แล้ว”

            “ฉันไม่ขอร้องอะไรนายหรอก ฉันขี้เกียจใช้คืน -_-;”

            “เออ...จริงสิ ฉันเป็นคนช่วยชีวิตเธอตั้งสองครั้งแล้วสินะ ฉันจะขออะไรจากลูกมหาเศรษฐีอย่างเธอดีนะ”  จุนฮยองทำท่าครุ่นคิด ฮึ่ม! ได้ทีล่ะเอาใหญ่เลยนะนาย -*-

            “อ้าวคุณจุนฮยอง! ขอโทษครับผมนึกว่ากลับไปแล้วเลยไม่ได้เคาะประตู”  อยู่ๆ พนักงานคนหนึ่งก็โผล่พรวดเข้ามาในห้อง

           

            “อ๋อ พอดีเจอเพื่อนเลยคุยกันนิดหน่อยน่ะครับ”  จุนฮยองตอบ พนักงานคนนั้นมองมาที่ฉันจากการแนะนำของจุนฮยอง

            “เอ๊ะ! สวัสดีครับคุณหนู อยู่ที่นี่เอง ท่านประธานตามหาคุณหนูทั่วงานเลยนะครับ”  เขาทักทายฉันอย่างสุภาพ เพราะเขาก็คือพนักงานของโรงละครนี้นี่แหละ

            “หรอคะ ขอโทษด้วยนะคะที่ทำให้วุ่นวายกัน ฉันโทรบอกคุณพ่อแล้วล่ะค่ะ ^^”  ฉันยิ้มอย่างสดใสไปให้

            “เอ่อ...พี่จะปิดห้องแล้วหรอครับ”  จุนฮยองถามแทรกขึ้น ท่าทางเขางงกับปฏิกิริยาที่สุภาพของพนักงานคนนั้นมาก นี่เขายังไม่รู้อีกหรอว่าฉันเป็นลูกสาวของซอยองวอน -?-

            “อ๋อ ใช่ครับ งั้นเดี๋ยวสักพักผมจะกลับมาใหม่”  ทีมงานคนนั้นพูดแล้วปิดประตูให้

            “ฉันนับถือเธอจริงๆ เลย เปลี่ยนเป็นคนละคนง่ายยังกับพลิกฝ่ามือ”  จุนฮยองมองฉันอย่างทึ่งๆ แต่เขาก็ไม่ได้ถามอะไรเกี่ยวกับตัวฉัน ฉันเลยไม่คิดจะเล่าอะไรให้ฟังเพราะครั้งนี้คงเป็นครั้งสุดท้ายแล้วล่ะที่เราจะได้เจอกัน =_=

            “ถ้าฉันไปเป็นดาราคงได้รางวัลการแสดงยอดเยี่ยมเลยล่ะ”  ฉันพูดพร้อมกับยักคิ้วให้เขา เขาหัวเราะเบาๆ พร้อมกับส่ายหน้าไปมาก่อนจะลุกขึ้น

            “สงสัยคงต้องออกจากห้องนี้แล้วล่ะ”  จุนฮยองพูดแล้วเก็บของยัดใส่กระเป๋าอย่างลวกๆ

            “นายช่วย..เปิดประตูแง้มๆ ออกไปดูหน่อยได้ไหมว่านายกีอุนกลับไปรึยัง ^^;” 

            “เฮ้อ...”  จุนฮยองถอนหายใจออกมาแรงๆ อย่างจงใจ ก่อนจะเดินไปแง้มประตูดูด้านนอก เขาหันกลับมาในห้องแล้วส่ายหน้าไปมาแทนคำตอบ

            ไอ้หื่นนั่นยังไม่กลับอีกหรอ =[]=!

            “เธอจะทำไง?”  จุนฮยองถามเสียงเรียบมัน ‘เรียบ’ มากจริงๆ นะ ใช่สิ! มันใช่เรื่องของนายนี่ จะเดือดร้อนทำไมล่ะ Y_Y

            “ฉันยังคิดไม่ออกเลย”  ฉันตอบหน้ามุ่ย ก็ฉันยังคิดไม่ออกนี่ว่าจะทำยังไง ถ้าเกิดเดินออกไปพร้อมจุนฮยองก็เป็นข่าวอีก แต่ถ้าเดินแยกกันออกไปก็คงโดนอุ้มแน่! T.T; ทำไมชีวิตมันมีทางเลือกน้อยขนาดนี้นะ

            “อ่ะ”  อยู่ๆ จุนฮยองก็ยื่นเสื้อผ้ามาให้ฉัน 1 ชุด

            “อะไร?”  ฉันขมวดคิ้วถาม

            “เข้าไปเปลี่ยนซะ ห้องน้ำอยู่ตรงนั้น”

            “แล้วฉันจะใส่ได้ไง นี่มันชุดผู้ชายนะ”  ฉันมองชุดของจุนฮยองแล้วรู้สึกแปลกๆ ที่ต้องใส่มัน -///-

            “หรือเธอจะไปต่อกับไอ้กีอุนนั่นก็ตามใจนะ”  จุนฮยองมองฉันอย่างเป็นต่อ นี่ฉันเลือกไม่ได้เลยใช่ไหมเนี่ย -_-;

            ฉันยอมเดินเข้ามาในห้องน้ำแล้วเปลี่ยนจากชุดราตรีเป็นชุดของจุนฮยองแทน เขาเอากางเกงสามส่วนและเสื้อยืดมาให้ฉัน เอวมันหลวมมากๆ แต่ก็ยังดีที่มีเข็มขัดแถมมาให้ด้วย ไม่งั้นคงหลุดแน่ ส่วนเสื้อก็ตัวใหญ่โคล่งซะจนฮิปฮอปเรียกป้าเลย -_-;;

            ฉันมองตัวเองที่กำลังสวมชุดของจุนฮยองผ่านกระจกในห้องน้ำแล้วรู้สึกแปลกๆ กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ แบบผู้ชายที่ลอยเข้ามาในจมูกทำเอาหน้าฉันมันกลายเป็นสีชมพูระเรื่ออย่างควบคุมไม่ได้ -////-

            ฉันค่อยๆ เดินออกมาจากห้องน้ำด้วยท่าทางเก้ๆ กังๆ เพราะนี่เป็นการใส่ชุดผู้ชายครั้งแรกในชีวิตและทรงผมที่เกล้ามวยอย่างดีมันไม่เข้ากับชุดนี้เอาซะเลย จึงยิ่งทำให้ฉันรู้สึกเขินที่ต้องใส่มันเดินออกไปให้ประชาชีได้เห็น -///-;

            “เป็นไง?”  ฉันมองจุนฮยองนิดหน่อยก่อนจะก้มลงมองสภาพของตัวเอง

            “เอ่อ...ก็ พอทนน่ะนะ”  จุนฮยองตอบแล้วก้มลงหาอะไรสักอย่างในกระเป๋า มันคือหมวกกับแว่นกันแดดนั่นเอง

            “ใส่ไว้ จะได้ไม่ดูตลก”  จุนฮยองเดินเข้ามาสวมหมวกและแว่นกันแดดให้อย่างเบามือ ฉันไม่นึกว่าหมอนี่จะทำอะไรเบามือเป็นเลยนะเนี่ย =_=;

            “เอาล่ะ เตรียมออกเดินทาง”  จุนฮยองพูดแล้วเดินไปถือกระเป๋าเดินทางใบเล็กๆ ขึ้นมาก่อนจะส่งมันมาที่ให้ฉันถือ

            “อะไร -_-?”  ฉันมองกระเป๋าที่ถูกส่งมาอย่างงงๆ นี่เขาจะให้ฉันถือของให้เป็นการชดใช้ค่าชุดหรือไงกัน สุภาพบุรุษไปไหม -*-?

            “ก็ถ้าเดินออกไปตัวเปล่าๆ คนอื่นเขาจะสงสัย อ้อ! เอาชุดเธอฝากไว้ในกระเป๋านี่ด้วยก็ได้นะ...ป่ะ!”  จุนฮยองพูดแล้วเปิดประตู แต่จะให้ฉันเดินตามเป็นเบ๊แบบนี้ก็ไม่เอานะ -*-!

            “เอาน่า คิดซะว่าตอบแทนผู้มีพระคุณแล้วกัน ^^”  จุนฮยองหันมายิ้มอย่างมีชัย ส่วนฉันจะทำไงได้นอกจากถือประเป๋านั้นไว้แล้วตามหลังเขาออกไปต้อยๆ นี่ฉันกลายเป็นเบ๊รับใช้เขาอย่างสมบูรณ์แบบเลยใช่ไหมเนี่ย -_-;;

            เราเดินออกมาจากห้องและมุ่งหน้าไปที่ประตูทางออก ตอนนี้ภายในงานคนเริ่มซาลงแล้ว นักข่าวส่วนมากก็กลับไปหมดเหลือยืนคุยกันอยู่หลอมแหลม แต่ที่ยังคงอยู่ที่เดิมไม่ไปไหนก็คือฮุนกีอุน!

            “อ้าว! ขอโทษนะครับ น้องที่ตามไปขอลายเซ็นคุณเมื่อกี๊ไปไหนแล้วล่ะ”  กีอุนเข้ามายืนขวางทางจุนฮยองกับฉันทันที ฉันเลยรีบก้มหน้าทำทีเป็นตรวจเช็คของในกระเป๋าว่าเอามาครบหรือเปล่า

            “น้องเขาออกมาตั้งนานแล้วนะครับ เห็นบอกว่าเพื่อนจะมารับน่ะ”  จุนฮยองใช้วิชาการแสดงที่ร่ำเรียนมาอย่างแนบเนียน

            “เอ๊ะ! จะเป็นไปได้ยังไงก็ฉันยืนเฝ้า!!...เอ่อ ผมยืนรออยู่ตรงนี้ตลอดเลย ไม่มีทางที่ออกมาจากห้องนั้นแล้วผมจะไม่เห็นแน่ๆ”  กีอุนขึ้นเสียงดังเล็กน้อย

            “อันนี้ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ พอน้องเขาออกมาจากห้อง ผมกับทีมงานก็ช่วยกันเก็บข้าวของเตรียมกลับเลย ลองโทรหาน้องเขาสิครับจะได้รู้ว่าน้องเขาอยู่ที่ไหน...งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”  จุนฮยองบอกแล้วเดินแยกออกมา ฉันเลยรีบเดินตามจุนฮยองไปติดๆ แต่แล้วเหตุการณ์ที่ฉันไม่อยากให้เกิดก็เกิดขึ้น!

            “เดี๋ยว!!”  ฮันกีอุนตะโกนตามมา ทำเอาฉันสะดุ้งเฮือกไปเลยทีเดียว  

            เขาจำฉันได้หรอ O_O! ไม่มีทางหรอกน่า!! >_<?

            “ครับ?”  จุนฮยองหันไปมองกีอุนและดันฉันไปอยู่ด้านหลังของเขาเบาๆ เพื่อไม่ให้กีอุนผิดสังเกต

            เอาแล้วไง ฮันกีอุนมันเดินเข้ามาหาจุนฮยองแล้ว >.<!! ไปสู่ที่ชอบๆ เถอะนะฮันกีอุน ปล่อยฉันไปเถอะ พลีสสส TOT

            “คนของนายทำนี่ตก”  กีอุนยื่นผ้าขนหนูผืนเล็กๆ มาให้ จุนฮยองเอื้อมมือไปรับไว้ แล้วพาฉันเดินออกมาจากบริเวณนั้นทันที

            เกือบไปแล้ว!! ทำเอาใจหายใจคว่ำหมด ฉันนึกว่ากีอุนมันจะจับฉันได้ซะแล้ว >.<!!

            “งั้นเราก็แยกกันตรงนี้แหละ มันคงไม่ตามเธอแล้วล่ะ”  จุนฮยองพูดแล้วเอื้อมมือมาจับเอากระเป๋าไปถือเอง

            “ขอบคุณนะคะ”  ฉันพูดจากใจจริง เขาต้องยุ่งยากก็เพราะฉันแท้ๆ U_U

            “นี่เธอ...พูดเพราะๆ เป็นด้วยหรอ O_o?”  จุนฮยองมองฉันงงๆ มันน่าตื่นตาตื่นใจขนาดนั้นเลยรึยังไง -_-!

            “หมายความว่าไง -*-?”

            “ก็ปกติเธอจะพูด คะ,ขา ก็เฉพาะตอนที่ต้องแสดงบทสาวน้อยอ่อนหวานไม่ใช่หรอ แล้วทำไม?...”

            “ฮึ่ม! ฉันอุตส่าห์ตั้งใจพูด...ไม่เอาละ! ฉันถอนคำพูด!!! คิดซะว่าเมื่อกี๊ไม่ได้ยินอะไรแล้วกัน -_-*”  ฉันรีบสะบัดหน้าหนีเตรียมจะเดินไปเรียกแท็กซี่ แต่จุนฮยองก็รั้งข้อมือฉันไว้เบาๆ

            “ฮึๆ โทษที ก็ฉันงงนี่ ไม่รู้ว่าเธอเป็นคนยังไงกันแน่ แต่เมื่อกี๊ก็น่ารักดีนะเหมาะกับวัยดี”  จุนฮยองพูดแล้วยิ้มให้ฉัน นี่เขายิ้มอบอุ่นๆ แบบนี้เป็นด้วยหรอเนี่ย -///-

            “เอ่อ...-///-”  ฉันส่งเสียงพร้อมกับมองลงไปที่ข้อมือของตัวเอง จุนฮยองรีบปล่อยข้อมือฉันทันที

            “ขอโทษ -_-;”

            “ไม่เป็นไร -///-“

            “แล้วนี่เธอจะกลับยังไง” 

            “แท็กซี่น่ะ”  ฉันตอบ  “ไปนะ ขอบคุณจริงๆ” 

            ฉันบอกแล้วเดินแยกออกมา ฉันไม่รู้ว่าจุนฮยองเดินไปทางไหนเพราะฉันไม่ได้หันไปมองเขาอีก เขาไม่รู้ว่าฉันเป็นคนยังไง...ฉันก็ไม่รู้ว่าเขาเป็นคนยังไงเหมือนกัน ตอนที่เจอกันวันแรกก็โวยวาย แถมด่าฉันสารพัดแต่วันนี้กลับยินดีช่วย ถึงแม้ว่าจะมีอาการไม่พอใจในช่วงแรกๆ แต่ก็ถือว่าเขาช่วยฉันได้ดีจริงๆ

            ฉันก้มลงมองชุดของจุนฮยองที่ใส่อยู่แล้วยิ้มออกมาเบาๆ นี่ฉันเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ ยิ้มคนเดียวได้ไงเนี่ย >///<!

            “ชุด O_O?”  ฉันหยุดฝีเท้าลงทันทีที่คิดได้ ทั้งชุดราตรีทั้งกระเป๋าลูกปัดมันอยู่ในกระเป๋าของจุนฮยองหมดเลยนี่ O_O!!

            ฉันรีบเดินกลับไปทางเดิมก็ไม่มีใครอยู่แล้ว จุนฮยองนายกลับไปแล้วจริงๆ หรอ แล้วของๆ ฉันล่ะ! ทั้งชุด โทรศัพท์ กระเป๋าเงิน แบบนี้ฉันจะกลับยังไงไม่มีตังค์ติดตัวสักวอน T^T

            ฉันทรุดนั่งลงหน้าโรงละครที่ว่างเปล่าเพราะคนอื่นๆ กลับไปหมดแล้ว (รวมถึงไอ้ถึกกีอุนด้วย -_-) นี่ฉันต้องเดินกลับคอนโดงั้นหรอ ทางก็เปลี่ยว มืดก็มืด ไกลก็ไกล TOT

            “ทำตัวน่าสงสารเก่งจังเลยนะเธอเนี่ย”  อยู่ๆ เสียงของจุนฮยองก็ดังเข้ามาในความคิด ฉันค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียงที่เพิ่งเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉัน

            “จุนฮยอง T^T”  ฉันร้องแล้วค่อยๆ ลุกขึ้นยืน มันเหมือนว่าเดินทางมาไกลแล้วเจอน้ำเย็นๆ วางรออยู่ยังไงยังงั้นเลย

            “จุนฮยอง! นายกลับมาจริงๆ ด้วย”  ฉันเอื้อมมือไปจับแก้มของจุนฮยองไว้เพื่อทดสอบดูว่านี่ไม่ใช่ความฝันหรือสิ่งที่ฉันจินตนาการขึ้นเอง

            “ก็ใช่น่ะสิ -_-;”

            “จุนฮยอง >O<”  ฉันกระโดดกอดคอจุนฮยองด้วยความดีใจอย่างสุดชีวิต นายช่วยฉันไว้อีกแล้ว >O<//

            “เฮ้ย!! เธอทำอะไรเนี่ย”  จุนฮยองพูดแล้วผลักฉันออก ฉันผละออกจากเขาแล้วยกแขนขึ้นมาเช็ดน้ำตาอย่างลวกๆ

            “เธอ...ร้องไห้หรอ?”  จุนฮยองมองฉันเช็ดน้ำตาด้วยความแปลกใจ

            “ฉันดีใจนี่ ในชีวิตนี้ฉันกลัวการโดนทิ้งที่สุด แม่ฉันก็ทิ้งไปแล้วคนหนึ่งฉันไม่อยาก!...”  ฉันรีบหยุดพูดทันที จะบ้าไปแล้วหรอของขวัญ! เธอไปพูดให้เขาฟังทำไมกันยะ! >.<!!

            “ฉัน...ไม่ได้ทิ้งเธอสักหน่อย เธอเดินไปเองต่างหาก -_-//”  จุนฮยองบอกเพื่อเตือนความจำ เออจริงสินะ!

            “เออน่า ฉันไม่ได้โทษนายสักหน่อย นายเอาของมาส่งฉันใช่ไหมล่ะ ^^” 

            “เปล่า ฉันมารับเธอต่างหาก”  จุนฮยองบอก อะไรนะ -///-?

            “รับ?”

            “เพื่อนเธอที่ชื่อยูรีโทรมาบอกว่าคนของฮันกีอุนรอเธออยู่ที่คอนโด”  จุนฮยองยื่นกระเป๋าลูกปัดมาให้ฉัน

            “เฮ้อ...งั้นวันนี้คงได้กลับบ้าน”  ฉันพึมพำ

            ตึ่งตึ๊งตึง...ตึ่งตึ๊งตึง...ตึ่งตึ๊งตึง...

            “ฮัลโหล”  ฉันกดรับสายวิลล่าที่โทรเข้ามา คงจะโทรมาถามว่าฉันยังอยู่ครบ 32 รึเปล่าล่ะมั้ง =_=

            [แกมีที่นอนไหมอ่ะ]  วิลล่าส่งเสียงมาจากปลายสาย แหม่ะ! คำทักทายของเพื่อนรัก -_-;

            “คอนโดกลับไม่ได้แล้วอ่ะ T^T” 

            [ฉันรู้ ยูรีบอกฉันแล้ว ฉันเลยโทรมาหาแกนี่แหละ] 

            “ทำไม?”  ฉันชักจะงงกับเพื่อนแล้วนะ -_-?

            [แกเห็นพี่จุนฮยองไหม ฉันขอให้พี่เขากลับไปรับแกเอง]

            “ห๊า! ว่าไงนะ รับฉัน? รับไปไหน?”  ฉันถามแล้วหันไปมองจุนฮยองที่ยืนมองฉันคุยโทรศัพท์อย่างเซ็งๆ

            [รับมาหอฉันไง พี่ๆ ในวงโอเคแล้ว ไม่มีปัญหา]  วิลล่าบอกอย่างสดใส

            “บ้า หอพักนั่นมันเป็นของศิลปินไม่ใช่หรอ แล้วฉันจะไปอยู่ได้ไง”  ฉันค้าน ก็มันไม่ใช่ที่ที่ฉันควรจะไปอยู่นี่นา เห็นฉันเป็นแบบนี้ฉันก็เกรงอกเกรงใจคนอื่นเป็นอยู่นะ =_=;

            [ถ้าไม่มีใครรู้ ก็ไม่ผิด ตกลงตามนี้นะ ตู๊ดๆๆ...]  วิลล่าพูดเร็วๆ แล้วตัดสายไปเลย ชีวิตฉันชักจะมีทางเลือกน้อยลงทุกทีแล้วล่ะ U_U;

            “ว่าไง เธอจะกลับบ้านหรือว่าจะไปพักกับวิลล่าล่ะ”  จุนฮยองถามหลังจากที่วิลล่าวางสายแล้ว

            ถ้าเกิดฉันกลับบ้านพ่อก็ต้องรู้ว่าฉันมีปัญหา ถ้าเกิดพ่อให้คนสืบก็ต้องรู้ว่าฉันมีเรื่องกับฮันกีอุน ฉันไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าเกิดพ่อรู้พ่อจะทำยังไง คงส่งฉันไปเอธิโอเปียแน่ T^T

            “ฉันไปหอวิลล่าดีกว่า นายรู้จักทางใช่ไหม”  ฉันถาม

            “อื้ม”  จุนฮยองส่งเสียงรับสั้นๆ แล้วพาฉันเดินไปที่รถของเขา หวังว่าที่นั่งคงปลอดภัยนะ U_U;

 

 

 

 

*************************************

อัพค่ะ เรื่องนี้ไม่ได้คู่กับบีสท์เกิร์ล แต่หวังว่าคงชอบคุณหนูซอกันนะคะ

ฝากติดตามด้วยนะ ^_^

*************************************