[B2ST/Beast] Dream Story รักนี้ให้นาย...เจ้าชายอสูร

 

Episode 2 Brighter Lover

:: Chapter 11 ::

 

            “แกก็เอาด้วยสิ!!”  อยู่ๆ ยัยกรีนทีก็หันมาส่งยิ้มให้ฉัน ดวงตาวิบวับอย่างมีหวัง

            “ห๊ะ!! ว่าไงนะ!!”  ฉันตกใจจนถุงข้าวของที่เพิ่งช็อปมาหล่นกองอยู่ที่พื้น

            “แกเป็นไรเนี่ย -*-?”  กรีนทีมองฉันงงๆ แล้วก้มลงเก็บของช่วยฉันอย่างไม่เข้าใจกับพฤติกรรมแปลกๆ ของฉัน

            “ฉะ...ฉันไม่เอาด้วยหรอก ขืนพ่อแม่ฉันรู้นะ พวกท่านเอาฉันตายแน่”  ฉันให้เหตุผลที่คิดว่าคงจะฟังดูหนักแน่นพอที่ยัยกรีนทีจะไม่บังคับให้ฉันไปออร์ดิชั่นเป็นเพื่อน

            “ย่ะๆ ฉันรู้น่าว่าอาจารย์หมอพงษ์ธรพ่อของแกเฮี๊ยบขนาดไหน ฉันไม่กล้าเสี่ยงหรอก” 

            “ก็นั่นน่ะสิ...”  ฉันแอบลอบถอนหายใจออกมาเบาๆ ทำเอาฉันหัวใจแทบวายเลยนะแก -_-;;

            “แต่แกเสียงดีมากเลยนะ เสียดายอ่ะ”  กรีนทีพูดพร้อมกับออกเดินต่อ

            “แกเคยได้ยินฉันร้องเพลงตอนไหนไม่ทราบ =_=”

            “ก็...ตอนวันครบรอบสถาปนาโรงพยาบาลไง วันนั้นฉันไปงานกับม๊า แกขึ้นไปร้องเพลงเปิดงานพอดี ^^;”  กรีนทีพูด...ฉันลืมไปว่ายัยนี่เป็นหลานเป็นเหลนของตระกูลผู้ก่อตั้งโรงพยาบาลที่พ่อฉันทำงานอยู่ -_-;

            “อ๋อ งั้นหรอ”  ฉันพยักหน้าหงึกหงัก แล้วเราก็เดินกลับไปที่รถ ระหว่างทางกลับโรงแรมยัยกรีนทีก็คุยกับฉันเรื่องออร์ดิชั่นตลอดทางจนฉันเริ่มรู้สึกหลอนๆ เข้าแล้ว =_=

 

            [Yang Yo Seob : Talk]

            “คิดถึงเฝ้าฝันจัง”  อยู่ๆ เภตราก็พูดขึ้นระหว่างที่เรากำลังกินมื้อเย็นกันอยู่ จริงสินะ พรุ่งนี้เป็นวันออร์ดิชั่นของ KB Entertainment แล้วนี่นา ตั้งแต่เกิดเรื่องในวันออร์ดิชั่นคราวก่อน เฝ้าฝันก็จากไป...

            “ถ้าพรุ่งนี้เป็นปีก่อน พวกเราคงกำลังตื่นเต้นน่าดูเลยนะคะที่จะได้ออร์ดิชั่น ^^”  วิลล่าพูดเสริมพร้อมกับรอยยิ้มที่ดูเศร้าจนผิดสังเกต

            ตั้งแต่เรากลับมาจากประเทศไทยครั้งล่าสุด สาวๆ บีสท์เกิร์ลก็ดูไม่ค่อยร่าเริงเหมือนเมื่อก่อนจนคุณมะนาวเป็นห่วงว่าพวกเขาจะเป็นอะไรไปรึเปล่า

            “พรุ่งนี้คุณนาบีให้พวกเราไปดูการออร์ดิชั่นด้วยนะ”  ดูจุนเดินเข้ามาในห้องพักของบีสท์เกิร์ลหลังจากออกไปรับโทรศัพท์ของคุณมินนา

            “พรุ่งนี้คงจะสนุกน่าดูเลยนะครับ ^^”  ดงอุนพูดพร้อมรอยยิ้ม แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ช่วยสร้างบรรยากาศบนโต๊ะอาหารให้ดีขึ้นเลย

            “ฉันว่าพวกเรากลับห้องก่อนแล้วกัน พรุ่งนี้คงต้องออกแต่เช้า”  จุนฮยองพูดแล้วเดินกลับไปห้องพักของตัวเองเงียบๆ พวกเราเลยตามออกมาบ้าง เพราะช่วงเวลาแบบนี้ พวกเขาคงอยากจะอยู่กันเฉพาะกลุ่ม

            “แกก็คิดถึงเฝ้าฝันเหมือนกันใช่ไหมล่ะ”  จุนฮยองยืนรอผมอยู่ตรงทางเดิน แล้วเราก็เดินกลับห้องพร้อมกัน

            “ก็...นะ”  ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมผมถึงคิดอะไรไม่ออก ตอนนี้มีแต่ภาพความทรงจำระหว่างผมกับเฝ้าฝันตอนที่อยู่ประเทศไทยเท่านั้นที่มันลอยอยู่เต็มหัวผมไปหมด ยิ่งผมยังต้องทำงานกับเพื่อนๆ ของเธอ ผมยิ่งคิดถึงเธอมากขึ้น ทำไมผมถึงเป็นเอามากขนาดนี้นะ!

            “เดี๋ยวแกก็จะทำใจได้ เพื่อน”  จุนฮยองพูดแล้วตบไหล่ผมเบาๆ ก่อนจะเปิดประตูห้องเข้าไป

            ผมก็ได้แต่หวังว่าสักวัน ผมจะทำใจได้นะ แต่ผมปฏิเสธตัวเองไม่ได้จริงๆ ว่าผม...ชอบเฝ้าฝันเข้าแล้ว

           

            “เอ่อ...เดี๋ยวช่วยแวะที่โรงพยาบาลหน่อยนะครับ”  ผมบอกคนขับรถหลังจากที่พวกผมอัดรายการเสร็จ

            “เฮ้ย! นี่มันดึกมากแล้วนะ เฝ้าฝันหลับไปแล้วมั้ง”  ฮยอนซึงพูดขึ้น

            “ใช่ครับ ผมว่าอย่าไปกวนเขาเลย”  ดงอุนพูดเสริม

            “ฉันสัญญากับเขาไว้แล้วว่าจะดูแลเขาจนกว่าฉันจะกลับเกาหลี”  ผมพูด เพื่อนของผมเลยไม่ได้ว่าอะไรต่อ หลังจากที่รถตู้แวะมาส่งผมที่โรงพยาบาล ผมก็ให้พวกเขากลับไปก่อน เพราะพรุ่งนี้ไม่มีงาน วันนี้ผมเลยกะจะนอนเฝ้าเขาที่นี่

            ผมสวมแว่นกันแดดและใส่หมวกปกปิดใบหน้าตัวเองอย่างเคย แล้วเดินลัดเลาะไปตามทางที่ไม่ค่อยมีคน ผมเดินอ้อมตึกมาเรื่อยๆ จนกระทั่งมาถึงห้องพักของเฝ้าฝัน

            ผมค่อยๆ ผลักประตูเข้าไปอย่างเบามือ ภายในห้องเงียบกริบและมืดสลัว มีเพียงแสงไฟที่ลอดเข้ามาในระเบียงทางเดินเท่านั้นที่ให้แสงสว่างพอที่ผมจะสามารถเดินต่อไปโดยไม่ชนกับอะไรได้ ผมค่อยๆ ปิดประตูลงเบาๆ แล้วเดินเข้าไปหาเฝ้าฝันที่นอนหลับตานิ่งอยู่บนเตียง

            “หลับสนิทเลยสินะ”  ผมพึมพำกับตัวเองเบาๆ แล้วเดินไปเปิดตู้เพื่อหาหมอนกับผ้าห่มออกมา

            “อย่านะ...อย่า ฆ่าฉันเลยดีกว่า...อย่าให้ฉันดื่มมันนะ!!!”  อยู่ๆ เสียงแหบพร่าของเฝ้าฝันก็ดังขึ้น เธอยกมือขึ้นมากุมคอของตัวเองไว้ แล้วดิ้นไปมาบนเตียงเหมือนกำลังทุกข์ทรมานกับอะไรบางอย่าง ซึ่งผมพอจะรู้ว่าเพราะอะไร...

            “ไม่เป็นไร เธอไม่เป็นไรแล้ว...”  ผมเข้าไปจับมือเธอไว้พร้อมกับกระซิบบอกเธอเบาๆ

            “ไม่...ไม่นะ!!!”  เธอกรี๊ดเสียงที่แหบพร่าออกมาก่อนจะสะดุ้งรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา

            “ฉันฝัน...มันกำลังจะเอายาพิษมาให้ฉันกินอีกแล้ว”  เฝ้าฝันบอกผมด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่าและสั่นเครือ

            “ไม่มีใครทำอะไรเธอแล้ว นอนซะ...ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนเอง”  ผมค่อยๆ นั่งลงข้างเตียงแล้วกุมมือที่สั่นเทาของเธอไว้แน่น เธอค่อยๆ หลับตาลงอีกครั้งสักพักเธอก็หลับไปอีก คงเพราะฤทธิ์ยาที่เธอขอหมอเมื่อช่วงบ่ายแน่ๆ เธอบอกหมอว่าเธอนอนไม่ค่อยหลับ หลับๆ ตื่นๆ ตลอดทั้งคืน...นี่สินะเหตุผลที่หลับๆ ตื่นๆ

            “เหตุการณ์ที่เธอเจอมันเลวร้ายมากจริงๆ ฉันรู้ว่าเสียงสำคัญกับเธอมากขนาดไหน...ตำแหน่งเสียงหลักอย่างเราๆ ก็ต้องลำบากหน่อยนะ”  ผมยิ้มให้กับร่างที่หลับใหลของเธอ ก่อนจะห่มผ้าให้กระชับตัวเธอมากขึ้น

            “ฝันดีนะ”  ผมยิ้มให้เธอก่อนจะก้มลงจูบที่ริมฝีปากของเธอเบาๆ แต่เนิ่นนาน...ผมหวังว่าความอบอุ่นที่ผมกำลังส่งผ่านให้เธอนี้ คงจะทำให้เธอหลับฝันดีตลอดคืนนี้นะ...

            ติ๊ด!! ติ๊ด!! ติ๊ด!!

            ผมค่อยๆ รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเมื่อเสียงนาฬิกาปลุกที่ตั้งไว้ดังขึ้น ผมฝันถึงเฝ้าฝันมากี่คืนแล้วเนี่ย ผมคงเป็นเอามากจริงๆ

            เฝ้าฝัน...เธอจะคิดถึงฉันอย่างที่ฉันคิดถึงเธอบ้างไหม?

           

            [Faofan : Talk]

            “ฮัดชิ่ว!!”  ฉันจามเป็นครั้งที่ 3 ในรอบวัน เฮ้อ...นี่ฉันกำลังจะป่วยจริงๆ แล้วหรอเนี่ย =_=;

            “แกไหวไหมเนี่ย ถ้าไม่ไหวก็ไม่ต้องไปเป็นเพื่อนฉันก็ได้นะ ตึกมันอยู่ข้างหน้านี่เอง”  กรีนทีเดินเข้ามานั่งข้างเตียงของฉัน

            “ฉันว่า...ฉันไม่ไหวนะ #_#!”  ฉันรีบออกตัวทันที เพราะฉันไม่อยากไปเฝ้ายัยกรีนทีออร์ดิชั่นที่ตึก KB Entertainment นั่นเลย =_=!

            “ฉันพูดเล่น ^^” 

            “ง่ะ -[]-!” 

            “ไม่ต้องมา ‘ง่ะ’ ลุกขึ้นมาเลยแก ทำเป็นนั่งอืดตูดบานอยู่ได้ สายแล้วเนี่ย เดี๋ยวก็ไม่ทัน แต่งตัวไปสวยๆ ด้วย!”  ยัยกรีนทีดึงฉันให้ลุกขึ้นจากเตียง ด้วยแรงช้างสารของคุณเธอ ฉันเลยจำใจต้องลุกจากเตียงอย่างไร้สิ้นแรงขัดขืน -_-;;

            “ทำไมต้องแต่งตัวสวยด้วยล่ะ แค่ไปเฝ้าเอง =_=?”

            “ก็ไม่อยากให้เสียชื่อคนไทยน่ะสิ รีบๆ เข้า แต่งหน้าซะบ้าง หน้าแกโทรมมากเลยนะ”  ว่าแล้วคุณเธอก็จับฉันแต่งหน้าเสร็จสรรพ ไหนว่ารีบไงยะ -_-?

            “เสร็จแล้ว ไปกันเถอะ ^O^”  กรีนทีเดินนำออกมาจากห้อง แล้วก็มาสมทบกับพี่ฟินที่ล็อบบี้ นี่ก็พี่เลี้ยงนักร้องอีกคน -_-?

            “มีพี่ฟินไปเป็นเพื่อนแล้ว งั้นฉันขอไปพักได้ป่ะ =_=;”  ฉันส่งสายตาละห้อยไปให้พี่ฟินและกรีนที แต่ทั้งสองคนใจแข็งมาก ไม่ยอมปล่อยให้ฉันกลับขึ้นไปนอน พวกเขาให้เหตุผลว่า ฉันพูดเกาหลีได้เลยอยากให้ฉันไปเป็นล่ามเพราะกลัวทำอะไรเอ๋อๆ เข้า

            ยัยกรีนทีก็พูดภาษาอังกฤษได้ ทำไมต้องให้ฉันมาด้วยล่ะ ยังไงเขาก็ต้องมีทีมงานที่คอยรอรับชาวต่างชาติอยู่แล้ว U.U

            พอเข้ามาในตึก ฉันก็เอาผ้าพันคอขึ้นมาปิดจนมิดเหลือแค่ตาเพราะกลัวคนจำได้ แต่เรื่องมันผ่านมาเกือบปีแล้ว คงไม่มีใครจำฉันได้หรอกมั้ง =_=;

            “แกทำไรอ่ะ ในนี้ไม่ได้หนาวเท่าข้างนอกเลยนะ จะเอาขึ้นมาขนาดนั้นทำไม”  ยัยกรีนทีพูดแล้วพยายามจะเข้ามาเอาผ้าพันคอฉันออกให้ได้

            “ไม่เอา ฉัน...ฉันหนาวนี่ สงสัยไข้จะขึ้น”  ฉันยื้นผ้าพันคอกับยัยกรีนทีอยู่นาน กว่ายัยนั่นจะยอมปล่อยฉัน

            “งั้น...ฉันกับพี่ฟินรอตรงนี้แล้วกัน”  ฉันพูดแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ที่ใกล้ที่สุด

            “อ้าว ไม่เข้าไปด้วยกันหรอ”  กรีนทีทำหน้ามุ่ยทันทีที่รู้สึกว่าตัวเองโดนทิ้ง

            “เดินตรงเข้าไปก็เป็นที่ส่งใบสมัคร โต๊ะถัดมาก็เป็นโต๊ะเอาหมายเลขออร์ดิชั่น แล้วก็นั่งรออยู่แถวนั้น เดี๋ยวเขาก็จะเรียกเข้าไปตามหมายเลข ไม่ยากหรอก”  ฉันบอกรัวๆ แบบขอไปที แต่พี่ฟินกับกรีนทีกลับมองหน้ากันสลับกับจ้องมาที่ฉัน

            “แกรู้ได้ไง -_-?”  กรีนทีขมวดคิ้วมองฉัน

            “นั่นสิ รู้ละเอียดจัง”  พี่ฟินก็ทำหน้าไม่ต่างจากกรีนทีเท่าไหร่

            เอาแล้วไง...เหมือนงานจะเข้าฉันแล้วล่ะ -_-;;

            “ก็ ประกวด The Moon ประกวด AFF เขาก็ทำกันแบบนี้ไม่ใช่หรอ ฉันเคยเห็นเขาสมัครกันคล้ายๆ อย่างนี้นะ ^^;”  ฉันหัวเราะแห้งเพื่อกลบเกลื่อน กรีนทีไม่ได้ว่าอะไรต่อ แต่ขอให้พี่ฟินไปเป็นเพื่อน ฉันเลยมีช่องให้ตัวเองได้หายใจหน่อย เกือบไปแล้วๆ ยัยเฝ้าฝัน >_<!!

            “เฮ้อ...”  ฉันลอบถอนหายใจกับตัวเอง นี่ฉันมาทำอะไรที่นี่เนี่ย T^T

            “ดูจุน นายอยู่ไหนเนี่ย ฉันอยู่หน้าห้องออร์ดิชั่นแล้วนะ”  อยู่ๆ เสียงของใครสักคนที่ฟังดูคุ้นมากๆ ก็ลอยมา มันคล้ายๆ กับเสียงของเภตราเลยนะ!! O_O!

            ยังไม่ทันที่ฉันจะได้คิดอะไรต่อ เสียงฝีเท้าหนักๆ ของใครบางคนก็เดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ก่อนที่เจ้าของเสียงจะมาหยุดอยู่ที่ประตูทางเข้าห้องออร์ดิชั่น

            เภตราจริงๆ ด้วย -[]-!!

            ฉันรีบยกผ้าพันคอขึ้นปิดหน้าตัวเองเพื่อแกล้งทำเป็นหลับแล้วแอบมองเภตราผ่านรูเล็กๆ ของผ้าพันคอ ฉันภาวนาในใจว่าขออย่าให้ยัยนั่นหันมาทางนี้เลย ฉันลุ้นจนลืมหายใจไปเลยแหละ >.<!

            “โทษที ฉันลืมจริงๆ อ่ะ ^^”  ดูจุนวิ่งออกมาหาเภตราแล้วรับห่ออะไรบางอย่างจากมือของเภตรา

            “ดีนะที่วันนี้ฉันมาซ้อมด้วย ไม่งั้นนายได้กลับไปเอาที่หอแน่” 

            “ขอบคุณคร้าบบบ แฟนฉันนี่น่ารักจริงๆ เลย ^O^”  ดูจุนลากเสียงยาวๆ แล้วยกมือขึ้นขยี้ผมของเภตราเบาๆ หวานกันจริงๆ นะยะคู่นี้ อายฉันบ้างสิเพื่อน -///-;

            “โอ้ย! ผมฉันเสียทรงหมดแล้วเนี่ย”  เภตราร้องแล้วจัดผมตัวเองให้เข้าที่โดยมีดูจุนช่วยจัด ฉันอยากจะยกกล้องขึ้นมาถ่ายเอาไว้จริงๆ ส่งให้นักข่าวคงได้หลายตังค์ ฮึฮึฮึ -_+! (หัวเราะอย่างชั่วร้าย -_-!)

            “จะซ้อมเต้นอยู่แล้ว เดี๋ยวผมมันก็เสียทรงเองแหละน่า ^_^”

            “ชิ! แล้วนี่เริ่มออร์ดิชั่นยัง”  เภตราพูดพร้อมกับมองผ่านดูจุนไปด้านหลังเพื่อมองบรรยากาศงานออร์ดิชั่น

            “ยังเลย เกือบแล้วล่ะรอกรรมการอีก 2 คน” 

            “อ๋อ งั้น...ฉันไปล่ะ”  เภตราพูดแล้วเดินแยกไปอีกทาง ดูจุนมองตามเภตราไปสักพักก่อนจะเดินกลับเข้าไปในงานออร์ดิชั่น นี่บีสท์ก็มาดูการออร์ดิชั่นหรอเนี่ย!!

            “ฉันอยากคุยกับแกจัง เภตรา...”  ฉันดึงผ้าพันคอออกจากหน้า พอดีกับที่พี่ฟินและกรีนทีเดินกลับออกมา

            “ฉันได้หมายเลขมาแล้วล่ะ ^^”  กรีนทียิ้มอย่างสดใส  “เข้าไปนั่งเป็นเพื่อนฉันข้างในหน่อยสิ พี่ฟินจะกลับแล้วอ่ะ T^T”

            “ว่าไงนะ!!”  ฉันส่งเสียงออกไปอย่างตกใจ ในนั้นมีทีมงานที่ฉันเคยทำงานด้วยตั้งหลายคน พวกเขาจำฉันได้แน่ T.T;

            “พี่ต้องกลับไปเตรียมเอกสารขอบคุณโรงพยาบาลที่เราไปดูงานเมื่อวานกับพี่เอื้องน่ะ ขอโทษจริงๆ นะจ้ะเด็กๆ Y.Y”  พี่ฟินทำหน้าสลดลงเล็กน้อยอย่างสำนึกผิด

            หลังจากพี่ฟินกลับไปแล้ว ยัยกรีนทีก็ใช้อำนาจบังคับขู่เข็ญให้ฉันไปนั่งข้างในเป็นเพื่อน ที่นี่และเก้าอี้ตัวนี้ มันคือตรงที่ฉันเคยนั่งตอนที่รอออร์ดิชั่นคราวก่อน

            “ตื่นเต้นจัง รอบต่อไปฉันจะได้เข้าไปแล้วอ่ะ >O<”  หลังจากที่ฉันนั่งอำพรางตัวอยู่นาน ในที่สุดก็ถึงหมายเลขของยัยกรีนทีสักที =_=!

            “ทำให้ดีที่สุดล่ะ จะได้ไม่เสียใจทีหลัง”  ฉันบอกผ่านผ้าพันคอที่พันขึ้นมาครึ่งหน้าของฉัน

            “จ้ะ เธอก็เหมือนกันนะ ^O^”  กรีนทีพูดพร้อมส่งยิ้มแปลกๆ มาให้ฉัน

            “อะไรของเธอ -?-!”  ฉันถามงงๆ แต่ไม่ทันที่กรีนทีจะพูดอะไร ทีมงานก็เรียก

            “ต่อไปหมายเลข 6754 ค่ะ” 

            “เขาบอกหมายเลขฉันใช่ไหม”  กรีนทีถามเพื่อความแน่ใจเพราะทีมงานพูดภาษาเกาหลีพร้อมกับชูป้ายหมายเลขขึ้นเพื่อให้เข้าใจตรงกัน

            “อื้ม ของแกอ่ะ”  ฉันบอก กรีนทีรีบวิ่งตามทีมงานเข้าไป ฉันมองตามกรีนทีไปอย่างเศร้าใจ...นานมาแล้วนะที่ฉันเคยรู้สึกแบบนี้ แต่ฉันกลับรู้สึกว่า...มันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานนี้เอง

            สักพักกรีนทีก็เดินคอตกออกมาหาฉัน ซึ่งก็ทำให้รู้ผลเลยว่าไม่ผ่านแน่ๆ จะว่าไปฉันยังไม่เคยได้ยินกรีนทีร้องเพลงเลยสักครั้ง เคยเห็นแค่ตอนเล่นเปียโนเท่านั้นเอง

            “พวกเขาบอกให้ฉันไปเป็นนักเปียโนจะดีกว่า T^T”  กรีนทีพูดแล้วทำท่าเหมือนจะร้องไห้

            “คนต่อไปหมายเลข 6755 ค่ะ”  ทีมงานประกาศหาคนที่เป็นเจ้าของหมายเลขต่อไป

            “เฮ้ย!!”  อยู่ๆ กรีนทีก็ร้องออกมา แล้วล้วงกระดาษอะไรสักอย่างออกมาจากกระเป๋ากางเกง

            “อ่ะ!”  กรีนทีแกะสติ๊กเกอร์หมายเลขออร์ดิชั่นมาติดที่ท้องของฉัน แล้วส่งแผ่น CD แผ่นหนึ่งมาให้

            “อะไรของแกเนี่ย -?-!!”  ฉันมอง CD กับหน้าของกรีนทีสลับกัน

            “หมายเลข 6755 อยู่ไหมคะ?”  ทีมงานคนนั้นกวาดตามองไปทั่วทั้งบริเวณ และเริ่มเกิดเสียงอื้ออึงไปทั่วทั้งห้องเมื่อยังไม่มีใครแสดงตัว หมายเลขที่กรีนทีติดให้มันคือ 6755 นี่นา O_O!

            “เพลงนี้ฉันมั่นใจว่าแกต้องร้องได้เพราะฉันเห็นแกชอบฟังเพลงนี้ซ้ำแล้วซ้ำอีกบ่อยๆ ไปได้แล้ว!!”  กรีนทียกมือขึ้นแสดงตัวให้ทีมงานเห็น และผลักตัวฉันให้ลุกเดินไปหน้าห้องออร์ดิชั่น

            “แกรู้ไหมว่าทุกคนเขารอแกอยู่!”  กรีนทีพูดกับฉันเร็วๆ  “ฉันเป็นแฟนคลับของ Beast Girl Band ตัวยงเลยนะ มีหรอที่ฉันจะไม่รู้จักสมาชิกรุ่นบุกเบิกวงอย่างเธอน่ะฝัน”

            “กรีน ฉัน!!...”  ฉันพยายามจะเดินออกจากหน้าประตูแต่ก็โดนกรีนทีขวางทางไว้

            “เข้าไปเถอะ!! ขอร้องล่ะเพื่อน...หลังจากนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น จะผ่านหรือว่าไม่ผ่าน อย่างน้อยๆ แกก็ได้ทำตามความฝันของแกจริงๆ แล้ว ต่อไปแกจะได้ไม่ต้องแอบร้องไห้ตอนดึกๆ คนเดียวอีกไง...”  กรีนทีพูดทั้งน้ำตา ฉันไม่นึกว่าคุณหนูเอาแต่ใจอย่างกรีนทีจะสังเกตและสนใจคนอื่นขนาดนี้ แม้กระทั่งฉันที่ชอบแอบร้องไห้คนเดียวบ่อยๆ ตอนที่ฉันคิดว่ายัยนี่หลับไปแล้ว...ยัยนี่ยังรู้

            “แต่...ฉันไม่คู่ควรกับที่นี่หรอก...” 

            “ฉันไม่เชื่อ!!”  กรีนทีพูดแล้วผลักฉันเข้าไปในห้องพร้อมๆ กับดึงผ้าพันคอของฉันออก ด้วยแรงผลักมหาศาลของยัยเพื่อนรัก ทำเอาฉันเกือบหัวคะมำอยู่หน้าโต๊ะกรรมการเลยทีเดียว -_-;;

            “เป็นอะไรไหมคะ?”  ทีมงานที่อยู่หน้าห้องออร์ดิชั่นเดินเข้ามาพยุงตัวฉันไว้ทันก่อนที่ฉันจะล้มลง

            “ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณมาก”  ฉันโค้งตัวลงเล็กน้อยให้ทีมงานคนนั้นก่อนจะรับไมค์จากมือของเธอมาและส่ง CD แผ่นนั้นให้เขาไป ก่อนจะค่อยๆ หันไปมองกรรมการและผู้ร่วมชมการออร์ดิชั่นที่อยู่ตรงหน้า

            “เฮ้ย!!”  บีสท์อุทานออกมาพร้อมกันจนเพื่อนศิลปินคนอื่นๆ ที่เข้าชมการออร์ดิชั่นด้วยต้องหันไปมองบีสท์อย่างงงๆ

            ภายในห้องเป็นบรรยากาศเดิมๆ ที่ฉันเคยเข้ามา กรรมการก็ยังเป็นทีมเดิม นั่นคือ คุณอันโซ คุณอาจอง คุณเจ๊โบอา (ซึ่งก็ยังคงกรีดอายไลน์เนอร์เฉียบเหมือนเดิม -_-) ถัดมาคือกรรมการอีก 2 ท่านที่ฉันยังไม่รู้จักชื่อจนถึงตอนนี้ และ...พี่นาบี

            พี่นาบีมองมาที่ด้วยความแปลกใจเล็กน้อย ก่อนจะเปลี่ยนสีหน้ามาเป็นปกติตามเดิมอย่างรวดเร็ว

            “เอาล่ะ แนะนำตัวเลยจ้ะ”  คุณนาจองพูดออกมาเป็นคนแรก

            “...”  ฉันกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากถึงแม้ว่าฉันจะเคยเข้ามาในห้องนี้แล้วก็ตาม แต่ความตื่นเต้นมันไม่ต่างกันเลย ยิ่งคราวนี้ฉันไม่ได้เตรียมตัวอะไรมาเลย ยิ่งทำให้ฉันรู้สึกแย่กว่าเดิม!

            “นี่! เสียเวลามามากแล้วนะกับหมายเลข 6755 น่ะ จะเล่นตัวอะไรนักหนายะ ถ้ายังตื่นเวทีอยู่ก็ออกไปซะ!!”  ยัยเจ๊โบอายังคงขี้วีนอย่างเสมอต้นเสมอปลาย

            “ขอบคุณค่ะ”  ฉันพูดขอบคุณเป็นภาษาเกาหลีแล้วโค้งตัวลงเล็กน้อย ก่อนจะตัดสินใจเดินออกจากห้อง

            “อ้าว!!...”  เสียงของผู้ชมการออร์ดิชั่น (ศิลปินในค่าย) ร้องออกมาเกือบจะพร้อมๆ กัน แต่ฉันไม่สนหรอกนะ ก็ฉันไม่ได้ตั้งใจจะมาออร์ดิชั่นตั้งแต่แรกแล้วนี่!

            “เดี๋ยวก่อน!”  อยู่ๆ คุณอันโซก็เรียกฉันไว้ 

            “เดินกลับมาตรงนี้ก่อนสิ”  คุณอันโซชี้ให้ฉันกลับไปยืนอยู่ที่กลางห้องตามเดิม  “เธอ...เคยมาออร์ดิชั่นแล้วใช่ไหม?”

            “เอ่อ...คือ...”  ฉันอึกอักเพราะไม่รู้ว่าจะบอกยังไงดี =_=;;

            “วงอะไรนะ? วง Beast Girl Band...ใช่ไหม?”  ประโยคสุดท้าย คุณนาจองหันไปถามบีสท์ที่นั่งอยุ่ด้านหลัง

            “ใช่ครับ”  พวกเขาตอบอย่างพร้อมใจกัน =_=;

            “ฉันรอฟังเสียงของเธอมานานแล้วล่ะ”  กรรมการหนึ่งใน 2 คนที่ฉันไม่รุ้จักชื่อพูดขึ้น ฉันหันไปมองเจ้าของเสียงก็จำได้ทันทีว่าเขาเป็นคนที่ให้โอกาสในการออร์ดิชั่นรอบ 2 หลังจากที่ฉันคุกเข่าขอร้องในการออร์ดิชั่นคราวก่อน  [เหตุเกิดเมื่อ Ep. 1-6 นะคะ ^^]

            “อ่ะ วันนี้เธอจะร้องเพลงอะไร”  กรรมการคนนั้นถามต่อ

            “ไม่ทราบค่ะ”  ฉันตอบ ก็ฉันไม่รู้จริงๆ นี่ว่ายัยกรีนเอาเพลงอะไรมาให้ฉันร้อง -_-?

            “งั้น...”  อยู่ๆ พี่นาบีก็พูดขึ้น นี่เป็นประโยคแรกที่ฉันได้ยินพี่นาบีพูดในห้องออร์ดิชั่นเลยนะ!  “ลองเต้นก่อนแล้วกัน”

            สิ้นเสียงของพี่นาบี เพลงจังหวะ Hip-hop ก็ดังขึ้น แต่ฉันไม่อยากเต้น! ถ้าเกิดฉันเต้นไปแล้วจะเกิดอะไรขึ้นล่ะ! มันจะช่วยอะไรได้! ในเมื่อถึงฉันจะผ่านการออ์ดิชั่นแต่ยังไงๆ ฉันก็ต้องกลับไปอยู่ดี เพราะพ่อกับแม่ของฉันคงจะไม่ยอมแน่!! แล้วฉันทำมันไปทำไม!!...ทำไปเพื่ออะไร!

            “ทำไมไม่เต้นล่ะยะ!! นี่มันเหมือนดูถูกกันชัดๆ”  คุณเจ๊โบอาวีนขึ้นมาอีกรอบ

            “ฉันไม่ได้ดูถูกค่ะ แต่ฉัน...ไม่ได้ตั้งใจจะมาออร์ดิชั่น พอดีเกิดความผิดพลาดนิดหน่อยฉันเลยต้องเข้ามา ขอโทษด้วยนะคะ”  ฉันโค้งตัวลงมากที่สุดเท่าที่ฉันจะโค้งได้ ก่อนจะเตรียมตัวเดินอกจากห้องอีกครั้ง

            “ในเมื่อเธอเข้ามาแล้ว จะมาพูดแค่นี้น่ะหรอ...”  คุณโบอาพูดขึ้น เป็นน้ำเสียงที่ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อน

            “ครั้งที่แล้ว พลังของเธอมีเหลือเฟือจนสามารถคุกเข่าต่อหน้าฉันเพื่อขอออร์ดิชั่นได้!...แล้วคราวนี้พลังของเธอมันหายไปไหนหมด!!”  คุณโบอาทิ้งช่วงไว้สักพัก ก่อนจะพูดต่อ... 

            “ถ้าเธอคิดว่าความฝันของเธอมันเป็นเรื่องไร้สาระ เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้! ทำไปก็ไร้ประโยชน์! แล้วเธอจะเข้ามาที่นี่ทำไม...หรือหากเธอไม่มีทางเลือกจริงๆ จนต้องเข้ามาในนี้ นั่นแสดงว่าเธอได้รับโอกาสแล้ว...แต่ทำไมเธอถึงได้โยนมันทิ้งแบบไร้เยื่อใยขนาดนี้!!”  คุณโบอาพูดจนฉันสะอึก เขาพูด...เหมือนเขารู้ว่าฉันกำลังคิดอะไรและรู้สึกยังไงอยู่...

            “ฉัน...”  ฉันพูดอะไรไม่ออก ฉันได้แต่นิ่งและกำไมค์โครโฟนในมือจนเริ่มรู้สึกเจ็บเพราะโดนเล็บของตัวเองจิกเข้าที่เนื้อ

            “ถ้าเธอคิดจะอยู่อย่างคนขี้แพ้แบบนี้ต่อไปก็เชิญนะ!! แต่ถ้าเธออยากจะพิสูจน์ว่านอกจากเต้น Copy เขาไปวันๆ แล้ว เธอยังสามารถทำอย่างอื่นได้และทำได้ดีด้วยล่ะก็...ฉันขอให้เธอทำวันนี้ให้ดีที่สุด!”

            ฉันกับคุณโบอามองหน้ากันนิ่งทั้งห้องเงียบกริบ ไม่มีใครพูดอะไรหรือขยับร่างกายของตัวเอง ฉันก้มลงมองไมค์ในมือที่มีจุดสีเขียวระเรื่อออกมา บ่งบอกว่ามันพร้อมที่จะทำหน้าที่ของมันแล้ว...

            “เพลงใน CD เธอพร้อมแล้ว...แล้วเธอล่ะ พร้อมไหม?”  คุณอันโซพูดขึ้นมาในที่สุด

            “ฝัน!!”  อยู่ๆ เภตราก็พรวดเข้ามาในห้องออร์ดิชั่นพร้อมกับ ณัช วิลล่า ดอกหลิว หยา และชเวอึนพา

 

 

 

**************************************

อีก 2 Chapter Ep. นี้ก็จะจบแล้ว

ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะคะ ^O^

**************************************