[B2ST/Beast] Dream Story รักนี้ให้นาย...เจ้าชายอสูร

 
Episode 2 Brighter Lover
:: Chapter 10 ::
 
                “เฮ้อ...ดูเสื้อฉันสิ เปียกหมดแล้ว”  โยซอบบ่นอุบขณะที่นั่งแท็กซี่ไปส่งฉันที่บ้าน ที่จริงฉันบอกเขาแล้วว่ากลับเองได้ แต่เขาก็ยังยืนกรานว่าจะมาส่งฉันที่บ้านให้ได้และดูเหมือนว่าจะไม่ยอมเปลี่ยนใจด้วย ฉันเลยต้องปล่อยเลยตามเลย =_=;
                “ก็ใครให้นายเอาไหล่มาให้ฉัน...ซบล่ะ -///-“  ประโยคสุดท้ายฉันรู้สึกขัดเขินแปลกๆ ที่ต้องพูดออกมา ฉันเลยต้องก้มหลบลงมามองมือตัวเอง บ้าจริง! นี่ฉันเขินหมอนี่มากขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย -///-?
                “เธออยากรู้หรอ o_o?”  โยซอบหันมาถามฉันตาโต
                “อยากรู้อะไร -_-?”  ฉันอยากจะไปรู้อะไรตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะทีนี้
                “ก็เธอถามฉันว่า ใครให้ฉันเอาไหล่ให้เธอซบไง” 
                “นั่นมันไม่ใช่ประโยคคำถามย่ะ”  ฉันค้อนเขาทีหนึ่งก่อนจะมองออกไปนอกหน้าต่าง จะบ้าไปแล้วยัยเฝ้าฝัน เธอแอบยิ้มทำไมเนี่ย >///<!
                “ก็ฉันอยากบอกนี่ ^^”  อยู่ๆ โยซอบก็จับมือฉันไปกุมไว้ ก่อนจะเอามือของฉันไปวางไว้ที่อกข้างซ้ายของตัวเอง
                “นี่ไงที่สั่งให้ฉันทำ ^_^”  โยซอบส่งยิ้มอบอุ่นมาให้ฉัน จนฉันรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างที่เขาพยายามส่งมา
                “บ้าไปแล้วนายน่ะ! สมองต่างหากที่สั่งการให้คนเราทำอะไรต่อมิอะไร หัวใจมีหน้าที่สูบฉีดเลือดไปเลี้ยงร่างกายเท่านั้นแหละย่ะ!”  ฉันดึงมือกลับก่อนจะตัดปัญหาด้วยการหันไปมองวิวนอกหน้าต่างแทน
                “ครับๆ คุณหมอ ไม่เถียงหรอก ^^”  โยซอบพูดกลั้วหัวเราะ
                ดีนะที่เราคุยกันด้วยภาษาเกาหลี ลุงคนขับแท็กซี่เลยไม่รู้ว่าเราคุยอะไรกัน ถ้าเกิดรู้เรื่องล่ะก็ไม่รู้ว่าฉันจะเอาหน้ามุดส่วนไหนของแท็กซี่ดี -///-;;
                โยซฮบชวนฉันคุยโน่นคุยนี่ตลอดทางจนกระทั่งมาถึงหน้าบ้านของฉัน...วันนี้บ้านเปิดไฟแฮะ แสดงว่าพ่อหรือไม่ก็แม่อยู่บ้าน นานๆ ครั้งจะอยู่นะเนี่ย Y.Y
                “ขอบใจนะ”  ฉันยิ้มให้โยซอบก่อนจะเปิดประตูแท็กซี่ลงไป แต่ก็ถูกโยซอบรั้งต้นแขนเอาไว้
                “หืม?”  ฉันหันไปมองโยซอบที่มองมาที่ฉันก่อนแล้ว
                “เราจะได้เจอกันอีกไหม?”  โยซอบถามฉันด้วยสีหน้าและแววตาที่ดูจริงจังแปลกๆ ฉันเลยหยุดชั่งใจครู่หนึ่งก็จะตอบกลับไป
                “ไม่รู้สิ ถ้ามีโอกาส...ก็คงได้พบกันมั้ง?”  ฉันพูด เพราะถ้าเกิดมีคอนเสิร์ตของบีสท์หรือคอนเสิร์ตของเพื่อนฉัน ฉันก็คงไปดูพวกเขาอยู่แล้ว
                “สัญญาได้ไหมว่าถ้าเธอเจอฉันเธอจะทักฉัน...เพราะถ้าฉันเจอเธอ ฉันก็จะทักเธอ”  โยซอบพูดด้วยสีหน้ากังวลใจจนฉันต้องหลุดยิ้มออกมา ฉันรู้ว่าสถานการณ์มันไม่น่ายิ้มเลยแต่ฉันก็อดยิ้มไม่ได้เพราะเขารู้สึกกังวลใจมากเกี่ยวกับการพบกันครั้งต่อไป
                “สัญญา...นายอย่าหยิ่งทำเป็นมองไม่เห็นฉันแล้วกัน”
                “สัญญาแล้วห้ามผิดสัญญานะ ^_^”  โยซอบทำปากจู๋เหมือนเด็กๆ
                “โอเค แล้วนี่...จะปล่อยได้ยัง”  ฉันมองลงไปที่มือของโยซอบที่ยังจับต้นแขนฉันอยู่
                “อ๋อ...โทษที ^///^”  โยซอบยิ้มแหยๆ แล้วปล่อยแขนฉันออกเป็นอิสระ
                “คุณลุงคะ ช่วยไปส่งเพื่อนหนูที่โรงแรม K หน่อยนะคะ”  ฉันหันไปบอกลุงคนขับแท็กซี่เป็นภาษาไทยแล้วเปิดประตูรถออกไป
                “ลาก่อนนะ...เดินทางปลอดภัย”  ฉันหันไปบอกโยซอบก่อนจะปิดประตูรถ โยซอบเปิดกระจกรถออก
                “ฉันจะไม่พูดคำว่าลาก่อน...แล้วเจอกันนะ ^^”  โยซอบเกาะขอบประตูรถโบกมือไปมาจนกระทั่งแท็กซี่ขับออกจากซอย
                แล้วเจอกัน...งั้นหรอ?
                ฉันมองตามไปแม้กระทั่งมันลับสายตาไปแล้ว แต่ฉันก็ยังคงนิ่งอยู่ที่เดิม...ต่อจากนี้ไป ชีวิตฉันก็คงกลับมาเป็นแบบเดิมๆ อีกแล้วใช่ไหม ช่วงเวลาแห่งความสุขนี่มันสั้นจริงๆ
                ฉันถอนหายใจกับตัวเองเฮือกใหญ่ก่อนจะเดินเข้าไปในบ้าน แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะเดินเข้าไปถึงตัวบ้าน มือถือฉันก็ดังถี่ๆ 2 ครั้ง บ่งบอกว่ามีข้อความเข้า ฉันหยิบมันขึ้นมาดูเพราะคิดว่าคงเป็นข้อความทวงให้ฉันเติมตังค์ค่าแพ็กเก็ตเน็ตแน่ๆ =_=
 
เธอคิดว่ามันจบแล้วหรอ?
สงครามยังไม่จบหรอกนะ!!
 
                ข้อความสั้นๆ ได้ใจความบนหน้าจอ ทำเอาฉันชะงักมือที่กำลังจะบิดลูกบิดประตูทันที...ไม่จริง!! ตัวการของเรื่องถูกจับแล้วนี่นา แล้วข้อความนี้มันอะไร...ใครกันถึงกล้าเล่นตลกขนาดนี้!!!
                ฉันรีบเลื่อนลงมาดูเบอร์ที่ส่งมาให้ก็พบว่าเป็น Private Number มันยิ่งทำให้ฉันกังวลมากขึ้น จะทำยังไงดี!! ถ้าเกิดพวกเขากลับเกาหลีไปอย่างชะล่าใจ พวกเขาต้องเป็นอันตรายแน่ๆ...ใช่แล้ว! ฉันต้องไปบอกพวกเขาก่อนจะขึ้นเครื่อง!!
                ว่าแล้วฉันก็รีบวิ่งเข้าไปในบ้าน ก็เจอแม่กำลังนั่งทำงานอยู่บนโต๊ะในห้องนั่งเล่น ฉันเลยขอยืมกุญแกรถของแม่บึ่งไปที่สนามบินอย่างรวดเร็วที่สุดเท่าที่ฉันจะสามารถเหยียบคันเร่งได้
                ทันทีที่ฉันมาถึงสนามบิน ฉันก็เพิ่งรู้ว่ามันคงยากมากกับการที่ฉันจะเข้าถึงตัวของบีสท์ได้ เพราะที่นี่มีทั้งการ์ดและแฟนคลับเยอะมาก คนเยอะจนฉันไม่รู้ว่าฉันต้องเดินไปทางไหนดีถึงจะเข้าใกล้บีสท์ได้มากที่สุด!!
                ฉันรีบวิ่งฝ่ากลุ่มแฟนคลับกลุ่มแล้วกลุ่มเล่าเข้ามาในสนามบินเพื่อหาจุดที่ใกล้ที่สุด แต่ก็ไม่มีเลย!! คนเยอะและเสียงดังเกินไป ฉันจะบอกพวกเขาได้ยังไง! ทำไมฉันถึงไม่มีเบอร์ใครสักคนในบีสท์บ้างเลยนะ! ฉันถอดหายใจให้ความโง่ของตัวเองที่ไม่ขอเบอร์ใครสักคนไว้...ใช่! พี่มะนาว อย่างน้อยต้องบอกพี่มะนาวเอาไว้
                ฉันรีบโทรหาพี่มะนาวทันทีที่คิดได้ แต่พี่มะนาวปิดเครื่อง...จริงสินะ พี่มะนาวกลับเกาหลีไฟรท์ก่อนหน้านี้แล้วนี่ตอนนี้คงจะอยู่บนเครื่อง โอ้ย!!! ฉันจะทำยังไงดี >_<!!!
                “บีสท์มาแล้ว!!!”  อยู่ๆ เสียงแฟนคลับที่อยู่ใกล้ๆ ก็พูดขึ้นพร้อมๆ กับที่เสียงกรี๊ดดังกระหึ่มไปทั่วทั้งสนามบิน ฉันรีบกวาดตามองไปรอบๆ เพื่อหาพิกัดของบีสท์...
                นั่นไง O_O!!
                ฉันรีบวิ่งเข้าไปบริเวณที่บีสท์กำลังจะเดินผ่านมา แต่ก็เร็วไม่เท่าแฟนคลับอีกหลายคนที่ไปถึงบริเวณนั้นก่อนฉันแล้ว...บ้าจริง!! นักร้องสุดที่รักของพวกเธอกำลังตกอยู่ในอันตรายนะยะ หลีกไปหน่อยเซ่!! >.<!
                “คุณครับ เข้ามาบริเวณนี้ไม่ได้นะครับ”  การ์ดคนที่ยืนอยู่ใกล้ๆ เดินเข้ามากันฉันออกจากบริเวณที่ฉันเดินล้ำเข้ามา
                “แต่ฉัน...”
                “ไม่มี ‘แต่’ ครับ อยู่ในความสงบด้วยนะครับ”
                “ฉันขอร้องล่ะ! ฉัน...”
                “นี่คุณ! พูดไม่รู้เรื่องหรอ หลบเข้าไปหน่อย มันล้ำออกมาเยอะแล้วนะเนี่ย”  การ์ดคนนั้นเริ่มใช้เสียงดังขึ้นนิดหน่อย
                “แต่นี่เป็นความปลอดภัยของบีสท์นะคะ ฉันมีเรื่องที่จำเป็นต้องบอกพวกเขา”  ฉันบอกเหตุผล แต่การ์ดคนนั้นก็ยังคงมองฉันเหมือนว่าฉันเป็นแฟนคลับโรคจิตที่จ้องจะเข้าไปเชยชมบีสท์ใกล้ๆ
                “ผมว่าอยู่ตรงนี้แหละครับ ตอนนี้เขาจะไม่ปลอดภัยเพราะคุณนั่นแหละ -*-”  เขาเริ่มมองฉันด้วยอารมณ์ที่บูดหน่อยๆ แล้ว ซวยล่ะตรู =_=;;
                “กรุณาให้ความร่วมมือหน่อยนะครับ”  การ์ดคนนั้นพูดเสียงอ่อนลงเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับไป แต่ก็ยังคงยืนอยู่ใกล้ๆ ฉัน เหมือนกับว่าจะคอยกันฉันแค่คนเดียวยังไงยังงั้น U.U
                เอาแล้วไงล่ะ!! ต้องหาวิธีที่บีสท์จะหันมามอง ต้องทำในสิ่งที่คนอื่นเขาไม่ทำ >.<!!
                “บีสท์!!...บีสท์!!...บีสท์!!...”
                “ซารางเฮ!!...ซารางเฮ!!...”
                ขณะที่ฉันกำลังคิดหาทางอกอยู่นั้น เสียงกรี๊ดเสียงเชียร์ของแฟนคลับก็ดังเข้ามาในการรับรู้ของฉัน...จริงสินะ ทุกคนเขาพูด เขากรี๊ดแล้วก็เชียร์ในแบบที่คล้ายๆ กัน แต่ถ้าพูดเป็นประโยคกับเขาด้วยภาษาเกาหลีล่ะ อย่างน้อยๆ ต้องสะดุดหูหน่อยล่ะน่า O_O!!!
                “โยซอบ!!!...ดูจุน!!! นายได้ยินฉันไหม!!”  ฉันตะโกนออกไปสุดเสียงด้วยภาษาเกาหลี การ์ดคนนั้นหันมามองหน้าฉันนิดหน่อย ก่อนจะหันกลับไปกวาดตามองดูแลความเรียบร้อยบริเวณอื่นๆ ต่อ
                “ฉันมีเรื่องจะบอกนาย!!! โยซอบ!!!...จุนฮยอง!!...กีกวัง!!! ใครก็ได้หันมาทีได้ไหม!!”  ฉันยืดตัวออกไปให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้เพื่อให้ใครคนใดคนหนึ่งใน 6 คนนั้นหันมาสังเกตเห็นฉันบ้าง พวกเขาใกล้เข้ามาแล้ว ต้องรีบๆ >.<!!
                “โยซอบ!!!...ใครก็ได้ในหกคนนั้นได้ยินไหม หูตึงกันหรือยังไง? เสียงฉันมันไม่โดด ไม่แตกต่างจากเสียงกรี๊ดพวกนั้นเลยหรอยะ!! ได้ยินไหม!!” ฉันตะเบ็งเสียงเป็นภาษาเกาหลีรัวๆ และสุดเสียงจนแฟนคลับกลุ่มที่อยู่ใกล้ๆ กับฉันหยุดกรี๊ดแล้วหันมามองฉันเป็นตาเดียว
                “สุดยอด! ฝึกภาษาเกาหลีมาคุยกับบีสท์ด้วยหรอเนี่ย ฝึกมาซะคล่อง >.<”  ยัยคนที่ยืนอยู่ใกล้ฉันที่สุดพูดขึ้น แต่ฉันไม่สนใจ เงียบๆ กันแบบนี้ ฉันต้องรีบฉวยโอกาส ตะโกนอีกรอบ >_<!!
                “โยซอบ!!!...ไหนนายบอกว่าถ้าฉันทักจะไม่หยิ่งทำเป็นมองไม่เห็นไง!!!!!!!!!!” 
                “มากไปละๆ จะเอาตัวเองเด่นคนเดียวเลยหรือไงยะ”  หนูตุ๊ดซี่ที่ยืนอยู่ข้างหลังฉันพูดประชดประชัน ฉันเลยต้องไปหันมองสักหน่อย นินทาระยะเผาขนขนาดนี้ มันน่านัก -_+!...ตอนนี้ถึงแม้ว่าจะโดนตุ๊ดตบฉันก็ยอม T_T
                “อะไร? มองไรยะนังชะนี!!!”  ยัยตุ๊ดซี่คนเดิมมองฉันพร้อมเบ้ริมฝีปากใส่ ดูไปดูมายัยตุ๊ดนี่ก็ดูถึกอยู่นะ ถ้าเกิดฉันโดนตบคงสลบตั้งแต่ตบแรกเลยล่ะ คุ้มไหมเนี่ย T^T
                “เมื่อกี๊เธอบอกว่าไงนะ ฉันไม่ได้หยิ่งซะหน่อย...” 
                เสียงนี้มัน O_O!!
                ฉันรีบหันควับไปมองต้นเสียงอย่างมีหวัง...โยซอบจริงๆ ด้วย >O<! เขายืนอยู่ใกล้ๆ กับการ์ดคนนั้น แต่ก่อนที่แฟนคลับคนอื่นๆ จะเข้าไปใกล้เขาได้ ก็มีการ์ดอีกประมาณ 4 คนเดินเข้ามายืนกันไว้ เสียงกรี๊ดเริ่มดังมากขึ้นเมื่อคนอื่นเห็นโยซอบหยุดคุยกับฉัน ส่วนบีสท์คนอื่นๆ ถูกพาเดินเข้าไปในห้องผู้โดยสารตามปกติ
                “เริ่มจะวุ่นวายแล้ว ฉันว่านายเข้าไปก่อนดีกว่านะ”  การ์ด 1 ใน 4 คนที่เดินเข้ามาสมทบใหม่เข้าไปบอกโยซอบด้วยภาษาเกาหลี โยซอบทำท่าจะคัดค้าน การ์ดคนนั้นจึงกระซิบอะไรสักอย่าง โยซอบอมยิ้มนิดหน่อยแล้วเดินตามการ์ดที่เหลือเข้าไปในห้องผู้โดยสารทันที ส่วนฉันน่ะหรอ...โดนแฟนคลับคนอื่นๆ จิกกัดด้วยสายตาจนพลุนไปทั้งตัวแล้ว U.U;;
                “มานี่เร็ว”  การ์ดคนเดียวกับที่เข้าไปกระซิบโยซอบ เข้ามาลากฉันเดินแยกออกจากแฟนคลับคนอื่นๆ ทันทีที่โยซอบถูกพาออกไป แฟนคลับทุกคนต่างมองตามฉันมาอย่างสมน้ำหน้าที่โดนลากออกมา เธอตายจริงๆ แน่เฝ้าฝัน >_<!!!
                ฉันถูกพามาที่ห้องรับรองอะไรสักอย่างในสนามบิน รู้แค่ว่ามันหรูมากเท่านั้นเอง U_U ฉันนั่งนิ่งๆ อยู่บนโซฟาสีครีมที่เข้ากับสีของห้องโดยมีการ์ดคนที่ลากฉันมาคอยยืนคุมอยู่ไม่ห่าง...พวกเขากำลังจะฆ่าปิดปากฉันรึเปล่าเนี่ย >.<!!
                “มาส่งฉันด้วย ดีใจจัง ^O^”  โยซอบพูดทันทีที่เปิดประตูเข้ามา
                “ฉันไม่ได้มาส่งนะ ฉันจะมา!...”
                “มาบอกว่าพวกนายกำลังตกอยู่ในอันตราย...หรอ?”  เสียงทุ้มของการ์ดคนนั้นพูดแทรกก่อนที่ฉันจะพูดได้ครบประโยค ฉันเลยรีบหันควับไปมองต้นเสียงทันที ฉันรู้สึกคุ้นเสียงของการ์ดคนนี้ตั้งแต่อยู่ข้างนอกแล้วนะ -*-?
                “ซอแดอุน?”  ฉันเรียกชื่อของเขาทันทีที่เขาถอดแว่นอันแดดออก บ้าไปแล้ว! ซอแดอุนจะมาเป็นการ์ดได้ยังไง -_-?
                “นาย...”  ฉันพูดออกไปได้แค่นั้น เพราะตอนนี้ฉันสับสนจนฉันคิดคำถามไม่ออกแล้ว
                “ถ้าฉันไม่ทำแบบนี้ เธอก็คงไม่มาส่งเพื่อนฉันน่ะสิ ^^”  แดอุนพูดพร้อมกับรอยยิ้มแหยๆ สำนึกผิด
                “อะไรนะ! แสดงว่าข้อความที่ส่งมาเป็นของนายงั้นหรอ?”  ฉันขมวดคิ้วถาม แดอุนแค่พยักหน้าน้อยๆ เท่านั้น หนอยหมอนี่!!
                “แต่เธอมาแบบนี้ฉันดีใจมากเลยนะ”  โยซอบพูดขัดขณะที่ฉันกำลังตั้งท่าจะด่าแดอุน ทำเอาฉันลืมคำด่าไปเลยอ่ะ -///-
                “เฮ้ย! หวานเกินไปแล้วมั้ง”  ดงอุนพูดแซวโยซอบ จนฉันรู้สึกร้อนๆ ขึ้นมาที่หน้าบ้างแล้ว
                “ฉันเกือบจะโดนการ์ดจับโยนออกไปเพราะนายรู้ไหม!”  ฉันทำทีเป็นว่าแดอุนเพื่อนกลบเกลื่อนความเขินของตัวเอง U///U;
                “ฉันมั่นใจว่าไม่มีการ์ดคนไหนทำแน่ เพราะว่าฉันบอกไว้หมดแล้ว ว่าถ้าเธอมาโวยวายอะไรแค่ห้ามไว้พอเป็นพิธีก็พอ”
                “ถ้าเกิดไม่มีการเตรียมการไว้ เขาจับเธอโยนออกไปตั้งแต่เธอเริ่มโวยวายครั้งแรกแล้วล่ะ”  จุนฮยองพูดเสริม
                “เครื่องจะออกแล้วนะ”  คุณมินนาเดินเข้ามาบอก  “เธอใส่ชุดการ์ดทำไมน่ะซอแดอุน รีบเปลี่ยนเลยนะ -*-“
                “ครับๆ”  แดอุนยิ้มให้คุณมินนา ก่อนจะเดินตามคุณมินนาออกไป ส่วนบีสท์คนที่เหลือก็ยิ้มให้ฉันก่อนจะเดินตามออกไปบ้าง ดงอุนโบกมือไปมาอย่างสดใสก่อนจะเดินออกไปเป็นคนที่เกือบสุดท้าย
                ส่วนคนสุดท้ายคือ...โยซอบ -///-
                “จากกันจริงๆ แล้วสิ...แต่ฉันก็ยังไม่พูดคำว่า ‘ลาก่อน’ หรอกนะ เพราะฉันเชื่อ ว่าเราต้องได้พบกันอีก ^_^”  โยซอบพูดแค่นั้น ก็เดินออกไปจากห้อง ฉันมองตามร่างของเขาไปจนกระทั่งเขาเดินออกไปพ้นกรอบประตู
                “...ลาก่อน”  ฉันพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะเดินออกไปเป็นคนสุดท้ายของห้อง พวกเขากลับกันหมดแล้ว คงไม่มีประโยชน์อะไรที่ฉันยังอยู่ที่นี่
                “เฝ้าฝัน...”  เสียงของโยซอบดังมาจากทางเดินอีกด้านที่ฉันหันหลังให้ ฉันหันกลับไปมองทางต้นเสียง แต่ยังไม่ทันได้ตั้งตัวอะไร ร่างของฉันก็ถูกกอดไว้แน่นด้วยอ้อมแขนของโยซอบ ความอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายของฉันอย่างรวดเร็ว
                “ฉันดีใจมากที่เจอเธอที่นี่ และฉันจะจำเรื่องราวดีๆ เอาไว้...แล้วเจอกันใหม่นะ”  โยซอบพูดแล้วนิ่งไปสักพัก ก่อนจะค่อยๆ ผละออกแล้วหันหลังเดินไปโดยไม่หันกลับมามองฉันอีก เขาทิ้งฉันไว้กับทางเดินโล่งๆ ที่เต็มไปด้วยความงุนงงในใจ เขาทำให้หัวใจของฉันมันปั่นป่วนไปหมด...และอบอุ่นจนรู้สึกได้
                ฉันก็จะเก็บความรู้สึกดีๆ ความทรงจำดีๆ ระหว่างที่เราได้เจอกันไว้เหมือนกัน...โยซอบ
 
                “เกาหลี ฉันมาแล้ววว!!!”  กรีนทีตะโกนออกมาสุดเสียงทันทีที่ก้าวเท้าออกมาจากประตูสนามบินกรุงโซล
                ใช่แล้วค่ะ...ตอนนี้ฉันมาอยู่ที่เกาหลี ที่ซึ่งเต็มไปด้วยความฝันและความทรงจำดีๆ ของฉันรวมถึง...เพื่อนๆ ที่ฉันรัก
                “สวยออกขนาดนี้ แกยังไม่อยากมาอีก”  กรีนทีหันมาแขวะฉันนิดหน่อย เพราะก่อนหน้านี้ฉันว่าจะไม่มาแล้ว
                “หยุดยาวขนาดนี้ ฉันก็อยากพักผ่อนอยู่ที่บ้านนี่นา”  แต่จริงๆ แล้ว ฉันไม่อยากมาเจอกับบรรยากาศเก่าๆ ที่พาให้รู้สึกหวั่นไหวต่างหาก T^T
                “อ้าวเด็กๆ ขึ้นรถเร็วเข้า”  พี่เอื้องร้องเรียกให้เรารีบไปขึ้นรถที่มารับคณะทัวร์ของเราไปยังที่พัก
                ฉันมาศึกษาดูงานกับโรงพยาบาลที่ฉันฝึกปฏิบัติงานอยู่ค่ะ พอดีเป็นโรงพยาบาลเอกชนเลยพามาศึกษาดูงานไกลหน่อย ^^ ที่จริงฉันไม่ได้มาแล้ว แต่พอดีมีพี่คนหนึ่งไม่ว่างกะทันหัน ฉันเลยต้องรับหน้าที่มาแทนให้เต็มอัตรา...หวังว่าเราคงไม่ได้เจอกันนะ อดีตของฉัน U.U
                เราถูกพามาถึงโรงแรมที่พัก ซึ่งใกล้ๆ กับโรงพยาบาลที่เราจะไปศึกษาดูงาน และคงเพราะความซวยของฉันที่ตึกของ KB Entertainment กับโรงแรมที่ฉันพักดันอยู่ใกล้ๆ กัน มันห่างกันแค่มีสี่แยกใหญ่ๆ กั้นกลางเท่านั้นเอง =_=;;
                “พักโรงแรมนี้หรอคะ?”  ฉันหันไปถามพี่เอื้อง
                “ใช่จ้ะ”  คำตอบของพี่เอื้องมันยิ่งตอกย้ำความซวยของฉันเข้าไปอีก ฉันต้องทนมองตึก KB Entertainment ตั้งอาทิตย์หนึ่งเชียวหรอเนี่ย TOT;
                “น้องเฝ้าฝัน เป็นอะไรรึเปล่าหน้าซีดเชียว”  พี่ฟินถาม
                “เอ่อ...ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แค่...แพ้อากาศนิดหน่อย”  ฉันพูด จริงๆ ช่วงที่เรามากันมันไม่ใช่หน้าหนาวนะ แต่สำหรับคนไทยอย่างเราก็ยังหนาวอยู่ดี -_-;
                “งั้นรีบขนของเข้าไปพักเถอะ เดี๋ยวเย็นๆ ไกด์ทัวร์จะพาเราไปกินของอร่อยๆ”  พี่ฟินทำท่าทางตื่นเต้นกับทุกสิ่งอย่างที่เป็นเกาหลี =_=
                พอเราเข้ามาในห้องพัก ฉันก็ถูกกรีนทีบังคับให้นอนเพราะเมื่อกี๊ฉันบอกไปว่าไม่ค่อยสบาย =_= ฉันเลยจำใจต้องนอนเพื่อไม่ให้มีพิรุธ
                หลังจากนั้นเราก็มาเดินเที่ยวเกาหลียามค่ำคืนที่หนาวเหน็บ ภาพคืนวันเก่าๆ ที่ฉันเคยมาเดินเที่ยวกับเพื่อนหวนกลับมาอีกครั้ง ตอนนั้นเราแวะดูของร้านนั้นร้านนี้อย่างตื่นเต้นเพราะเป็นการมาเกาหลีครั้งแรก ทำไม?...ฉันถึงมาเดินอยู่ที่นี่ล่ะ ฉันน่าจะไปอยู่กับเพื่อนๆ มากกว่า...
                “ฝัน ระวัง!”  เสียงของกรีนทีดังเข้ามาในการรับรู้ แต่ก็ช้ากว่าแรงกระแทกที่ทำเอาฉันล้มลงไปกองอยู่กับพื้น
                “ขอโทษนะคะ!! ขอโทษจริงๆ ค่ะ!!”  ผู้หญิงเกาหลีคนนั้นรีบลุกขึ้นจากพื้นแล้วมาพยุงฉันให้ลุกขึ้น พร้อมกับพูดขอโทษฉันยกใหญ่ 
                “ไม่เป็นไรค่ะ”  ฉันตอบกลับไปด้วยภาษาเกาหลีแล้วยิ้มให้ เพื่อให้เขาสบายใจว่าฉันไม่ได้โกรธอะไร ก่อนจะก้มลงไปเก็บหนังสือช่วยเขาที่กระจายเกลื่อนอยู่บนพื้น
                “ฉันว่าแกควรขอโทษเขามากกว่านะฝัน แกเดินเหม่อจนไปชนเขาแน่ะ แต่เขากำลังก้มลงค้นของในกระเป๋าเลยไม่รู้ว่าแกเป็นคนชน”  ยัยกรีนกระซิบกับฉันขณะที่ช่วยเก็บอีกแรง
                “อ้าวหรอ?”  ฉันหน้าเหวอไปเลยกับความผิดที่ไม่น่าให้อภัย ฉันเป็นคนผิดหรอกหรอ -_-?
                ฉันส่งหนังสือคืนให้เขาพร้อมกับยิ้มแหยๆ ให้ เพราะตอนนี้ฉันทำหน้าไม่ถูกจะขอโทษเขาดีไหมนะ แต่ดูท่าทางเขารีบๆ อ้าว! เดินไปโน่นแล้ว งั้นขอโทษในใจแล้วกันนะ ^^;
                “อ้าว เก็บคืนเขาไม่หมดนะเนี่ย”  กรีนทีพูดพร้อมกับก้มลงไปเก็บเอกสารปึกเล็กๆ ขึ้นมา
                “นี่มันโน็ตเพลงนี่...เอ๋? มันใบสมัครอะไรล่ะเนี่ย O_o?”  กรีนทีพูดแล้วส่งใบสมัครอะไรสักอย่างมาให้ฉันอ่าน มันเป็น...ใบสมัครออร์ดิชั่นค่าย KB Entertainment!!
                “...ใบสมัครออร์ดิชั่นน่ะ”  ฉันบอก ฉันเคยกรอกใบสมัครนี้เมื่อนานมาแล้ว...
                “โห...แสดงว่าผู้หญิงคนเมื่อกี๊เขากำลังจะไปออร์ดิชั่นงั้นหรอ”
                “คงงั้น...” 
                โชคชะตากำลังจะบอกให้ฉันกลับไปออร์ดิชั่นอีกรึไง? ทำไมยังต้องให้ฉันมาเจอ มาข้องเกี่ยวกับอะไรแบบนี้ด้วย! ต้องการให้ฉันเป็นอะไรกันแน่!!
                “นี่!! เหม่ออีกแล้วนะ”  กรีนทีตีต้นแขนฉันแรงๆ จนฉันต้องร้องออกมา
                “โอ้ย! นี่แกตีฉันทำไมเนี่ย!!”  ฉันใช้มือลูบแขนบริเวณที่เจ็บไปมาแรงๆ ยัยนี่มือหนักเป็นบ้า แขนฉันชาหมดเลย -*-!
                “เมื่อกี๊ฉันบอกแกว่า อยากลองไปออร์ดิชั่นบ้างจัง แกไม่ได้ยินที่ฉันพูดเลยใช่ไหมเนี่ย?”
                “ห๊ะ!! แกจะบ้าหรอ!! เรามาศึกษาดูงานนะยะ จะไปออร์ดิชงออร์ดิชั่นแบบนั้นได้ไง”  ฉันตกใจกับสิ่งที่ได้ยินมากๆ ยัยกรีนทีเนี่ยนะจะไปออร์ดิชั่น
                “ขนาดพี่นิชคุณยังทำได้ ทำไมฉันจะทำไม่ได้ ฉันพอเต้นเป็นอยู่บ้าง แล้วก็เล่นเปียโนได้ระดับดีเยี่ยม คุณสมบัติน่าจะเข้าตาเขาบ้างแหละน่า”  ยัยกรีนทีมองใบสมัครอย่างแน่วแน่
                “แล้วจะไปได้ไง มีเวลาซะที่ไหน”
                “กำหนดการออร์ดิชั่นมันวันที่ 6 ตรงกับวันที่เขาปล่อยให้เราเที่ยวได้อิสระพอดี โอกาสทองมาเกยซะขนาดนี้ก็ต้องรีบคว้าเอาไว้สิ”  ยัยกรีนทีทำท่าทางมุ่งมั่นสุดๆ จนฉันเริ่มขนลุกกับการล่าฝันของยัยนี่แล้ว นึกครึ้มอะไรขึ้นมาล่ะทีนี้ =_=;
                “แล้ว...ถ้าแกผ่าน พ่อแม่แกจะว่าไงล่ะ”
                “ป๊ากับม๊าต้องเข้าใจฉันแน่ ^O^”  กรีนทียิ้มกว้างอย่างภูมิใจ...ไม่เหมือนฉันนะ พ่อกับแม่ไม่เคยให้โอกาสฉันได้เลือกเลย...   
 
 
 
*********************************
อัพเดตแล้วค่ะ
ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ ^O^
*********************************