[B2ST/Beast] Dream Story รักนี้ให้นาย...เจ้าชายอสูร

 

Episode 2 Brighter Lover

:: Chapter 9 ::

 

                เมื่อฉันกับพี่มะนาวเดินมาถึง ห้องแต่งตัวก็ไม่มีใครอยู่ในนี้แล้ว เฮ้อ...โล่งอกที่ไม่มีใครอยู่ ไม่งั้นฉันคงใจแป้วยิ่งกว่าเดิมที่ต้องมาได้ยินคำตัดพ้อต่อว่าของเพื่อนๆ ที่ไม่ยอมตามไปเกาหลีด้วย =_=;

                “อ้าว! ไปไหนกันแล้วเนี่ย”  พี่มะนาวเท้าสะเอวอย่างไม่พอใจนิดหน่อย

                “อ้าวพี่มะนาว หาตั้งนาน จะเริ่มถ่ายกันแล้วนะคะ”  ทีมงานคนหนึ่งโผล่เข้ามาในห้องแค่ส่วนศีรษะก่อนจะเดินเข้ามาหาพี่มะนาวทั้งตัว

                “หรอ อืมๆ เดี๋ยวตามไป”  พี่มะนาวพูดจบ ทีมงานคนนั้นจึงเดินออกไปพร้อมกับเอกสาร 1 ปึกที่พี่มะนาวเพิ่งจะยื่นให้

                “เห็นไหมคะ พี่มะนาวยุ่งจะตาย ยังจะมาสนใจฝันอีก ไปทำงานเถอะค่ะ แค่กางเกงเลอะเอง ฝันจัดการได้ ^^”

                “ไม่เอาๆ มานี่มา เอากางเกงตัวนี้ไปใส่เลย พี่เพิ่งซื้อมา มันเป็นแบบฟรีไซน์ ใส่ได้ทุกคน”  พี่มะนาวยื่นถุงกระดาษถุงหนึ่งมาให้ฉัน

                “โห...ยี่ห้อดังซะด้วย คงแพงน่าดู”  ฉันยกถุงในมือขึ้นดูก็ต้องรีบส่งคืนพี่มะนาวทันที “ฝันรับไว้ไม่ได้หรอกค่ะของแพงขนาดนี้ อีกอย่างพี่ก็เพิ่งซื้อมาด้วย” 

                “รับไว้เถอะจ้ะ วันเกิดปีนี้พี่ก็ยังไม่ได้ให้ของขวัญอะไรเป็นชิ้นเป็นอันนี่ ^_^”  พี่มะนาวผลักมือที่ยื่นถุงคืนกลับมาหาฉัน

                “แต่...”

                “ฝันกำลังทำให้พี่เสียเวลานะเนี่ย รับไว้เถอะ พี่ไปละ”  พี่มะนาวพูดรัวๆ แล้วรีบเดินออกไปทันที ทิ้งฉันไว้กับของราคาแพงหูฉีกในมือ

                “ขอบคุณมากนะคะ”  ฉันพูดกับถุง ยังกับว่ามันจะส่งไปถึงพี่มะนาวได้งั้นแหละ

                หลังจากที่ฉันลงมือเปลี่ยนกางเกงเสร็จ ฉันก็เดินออกมาจากห้องแต่งตัว แต่ก็ต้องมาชนเข้ากับทีมงานคนหนึ่งที่กำลังรีบร้อนเดินเข้ามาในห้องแต่งตัวพอดี

                “อุ้ย! ขอโทษค่ะ”  ผู้หญิงคนนั้นผงกศีรษะขึ้นลง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองฉัน แล้ว...

                O_O!! <<< ทำหน้าแบบนี้

                “เอ่อ...”  ฉันส่งเสียงออกไป เพราะทีมงานคนนั้นทำท่าเหมือนจะนิ่งอยู่แบบนั้นนานเกินไปแล้ว -_-?

                “ขอโทษนะคะที่ฉันชนคุณ เป็นไรไหม?”  ฉันถามออกไปด้วยความเป็นห่วง เพราะจากที่ชนกันเมื่อกี๊ก็คงไม่กระทบกระเทือนถึงสมองหรอกมั้ง -_-^

                “มะ...ไม่เป็นไรค่ะพี่เฝ้าฝัน ^_^”  ทีมงานคนนั้นยิ้มกว้างให้กับฉัน พร้อมทั้งเรียกชื่อฉันซะเต็มยศ รู้
จักฉันได้ไงเนี่ย -_-??

                “ขอโทษนะคะ รู้จักฉันด้วยหรอ”  ฉันชี้นิ้วเข้าหาตัวด้วยความงง เด็กคนนี้จะรู้จักฉันได้ยังไงกัน =_=

                “พี่จำหนูไม่ได้หรอ O_O?”  น้องคนนั้นมองหน้าฉันพร้อมกับทำตาโตเลิกคิ้วสูงด้วยความงง ใช่แล้วล่ะเด็กน้อย...ถึงฉันจะเรียนหมอ แต่ความจำเรื่องหน้าคนของฉันมันแย่มากเลยล่ะ

                “ขอโทษที จำไม่ได้จริงๆ”  ฉันยิ้มแหยๆ ให้น้องคนนั้นอย่างรู้สึกผิด

                “ไม่เป็นไรค่ะ ถ้าพี่จำได้แหละแปลก ^^”  น้องคนนั้นยิ้มให้ฉัน ก่อนจะพูดต่อ  “พี่จำเด็กที่เอาตุ๊กตาไปให้พี่โยซอบที่โรงพยาบาลได้ไหมคะ ตอนนั้นเลยเวลาเยี่ยมแล้ว หนูเลยฝากพี่ไปให้แทน ตุ๊กตาตัวใหญ่เท่านี้อ่ะค่ะ ^O^”  น้องคนนั้นไม่พูดเปล่า แต่ทำท่าประกอบโดยการใช้มือวาดอากาศเพื่อให้เห็นถึงขนาดของตุ๊กตาที่น้องเขาเอามา

                “อ๋อ...น้องคนนั้นนั่นเอง บ้านอยู่ต่างจังหวัดไม่ใช่หรอ? ทำไมมาอยู่นี่ล่ะ”  เท่าที่จำได้ ตอนนั้นน้องเขาบอกว่าบ้านอยู่ต่างจังหวัดต้องรีบไปขึ้นรถเที่ยวสุดท้ายไม่ใช่หรอ

                “พอดีหนูขอที่บ้านมาทำงานพิเศษที่นี่น่ะค่ะ แต่ถ้าจะพูดตรงๆ ก็มาตามบีสท์นี่แหละ ^^;”

                “แฟนคลับตัวจริงเลยนะ”  ฉันยิ้มให้น้องคนนั้นอย่างเอ็นดู

                “แล้วนี่ รีบเข้ามาเอาของหรอ”

                “เอ้อ! ลืมไปเลย ต้องรีบแล้ว!!”  น้องคนนั้นสบถกับตัวเองแล้วรีบเดินเข้าไปในห้องแต่งตัว ค้นของในกล่องอยู่สักพักก่อนจะรีบวิ่งออกไปที่กองถ่ายที่อยู่ในตัวร้าน

                ฉันมองตามน้องคนนั้นจนเดินลับตาไป ก่อนจะเดินกลับไปที่โต๊ะซึ่งที่นั่นมีแค่กรีนทีเท่านั้นที่ยังนั่งอยู่ พี่ฟินต้องไปเกาะอยู่ข้างๆ กองถ่ายชัวร์ =_=

                “โน่นแน่ะ”  กรีนทีชี้ไปที่กองถ่ายโดยที่ฉันไม่ต้องเอ่ยปากถามให้เมื่อย ฉันมองตามนิ้วยัยกรีนไปก็เห็นพิธีกรกำลังให้บีสท์เกิร์ลแนะนำตัว ดูท่าทางพิธีกรชายกำลังสนุกสนานกับการแทะโลมวิลล่าด้วยคำพูดคำจาที่ออกจะทึ่งปนตลกหน่อยๆ แต่มีหรือที่ยัยวิลล่าจะยอมโดนแทะโลมง่ายๆ ยัยวิลล่าทำท่าทางทะเล้นๆ ตามประสา รอยยิ้มแบบนี้คงมีคำตอบที่ต้องทำให้พิธีกรชายคนนั้นเหวอแน่ๆ จะเหวอขนาดไหนฉันว่าเดินเข้าไปดูหน่อยดีกว่า ^^

                “ไปไหนน่ะฝัน อย่าบอกนะว่าจะไปมุดอยู่กับแฟนคลับตรงนั้นน่ะ”  กรีนทีร้องทักเมื่อเห็นฉันกำลังจะก้าวเท้าเข้าไปในกลุ่มแฟนคลับที่นั่งอยู่หลังกล้องตัวใหญ่

                “นิดหน่อยเองน่า” 

                “อึกอัดจะตาย”  กรีนทีพึมพำ ฉันเลยเดินออกมาโดยไม่พูดอะไรต่อ

                “น้องวิลล่ารู้สึกยังไงคะ ที่ได้รับผลโหวตว่าเป็นผู้หญิงที่เซ็กซี่ที่สุดในวง”  พิธีกรหญิงเอ่ยถามวิลล่า วิลล่ายิ้มรับอย่างสุภาพก่อนจะพูด

                “ก็ต้องรู้สึกขอบคุณนะคะสำหรับผลโหวต แต่วิลว่า วิลออกจะตลกๆ โก๊ะๆ ซะมากกว่านะ ฮ่าๆๆ”  วิลล่าพูดพร้อมกับหัวเราะออกมาดังๆ อย่างเป็นธรรมชาติ ธรรมชาติไปแล้วจ้ะคุณน้อง -_-;

                “แหม ตลกจริงๆ นะคะ”  พิธีกรหญิงพูดไปขำไปกับท่าทางการหัวเราะของวิลล่า

                “ถ้าเกิดให้เลือกว่าอวัยวะส่วนไหนในร่างกายของเราที่ดูเซ็กซี่ที่สุดเนี่ย น้องวิลล่าคิดว่าส่วนไหนครับ”  พิธีกรชายเริ่มตั้งคำถามบ้าง

                “อืม...คิดไม่ออกอ่ะค่ะ อาจจะเป็นสายตาเวลาที่ทำการแสดงบนเวทีมั้งคะ”  วิลล่าตอบอย่างหนักใจ แต่ฉันรู้นะว่ายัยนี่เซ็กซี่ตรงไหน...ก็ตรงหน้าอกคัพ F ของยัยนี่น่ะสิ คนอะไร๊ตัวเล็กๆ แต่หน้าอกใหญ่บะฮึ้มขนาดนั้น เห็นแล้วเซ็ง =_=!

                “แต่พี่ว่ามีอยู่ที่หนึ่งนะครับ เห็นชัดมากเลย อิอิ ^///^”  พิธิกรชายพูดแบบทีเล่นทีจริง แต่ความจริงแล้วสายตานี่มองอกบิ๊กบะฮึ้มซะจงใจ -*-!

                “แหมๆ เอาอีกแล้วนะคะคุณเจเจ น้องเขายังเด็กนะ”  พิธีกรหญิงพูดไปขำไปเพื่อสร้างบรรยากาศและดึงความสนใจออกจากความหื่นไม่เลือกที่ของพิธีกร เท่าที่ฉันรู้จักพิธีกรคนนี้ เขาเป็นดีเจที่ได้ชื่อว่าเจ้าชู้แบบตลกๆ และหื่นเข้าขั้นเลยล่ะ ตายแน่น้องฉันเจอของจริงเข้าแล้ว U.U

                “ตรงไหนหรอคะลุง ^O^”  วิลล่าถามพร้อมรอยยิ้มสดใสโดยเน้นคำว่า ‘ลุง’ อย่างชัดเจน จนคนทั้งร้าน เพื่อนร่วมวงและพิธีกรหญิงที่มาคู่กันถึงกับขำออกมา พิธีกรเจเจคนนั้นหน้าเสียนิดหน่อยและพูดออกมาอย่างตลกกลบเกลื่อนว่า

                “แหมๆ ก็ตรงที่คับอกคับใจอยู่นั่นไง...ฮ่าๆๆ เอาล่ะครับ มาสัมภาษณ์คนต่อไปกันดีกว่า คนต่อไปน้องเภตรานะครับ...”  แล้วรายการก็ดำเนินต่อไปเรื่อยๆ อย่างราบรื่น แต่ยังดูการอัดรายการไม่ทันจบกรีนทีก็มาตามฉันกับพี่ฟินกลับ ฉันเลยต้องกลับแท็กซี่เพราะพี่ฟินยืนยันว่าจะดูจนจบรายการ

                ~ La La La Hu La…La La La Hu La…~

                อยู่ๆ ก็มีเสียงเพลงประหลาดๆ ดังขึ้นมาในรถแท็กซี่ โห...ลุกคนขับแท็กซี่นี่ทันสมัยดีจัง เพลงใหม่ของเพื่อนฉันเลยนะนั่น ยังไม่ทันได้ปล่อยซิงเกิ้ลเลย ดังแล้วหรอ ^O^???

                เอ๊ะ!!! ยังไม่ทันจะเดบิวต์ แล้วเพลงมันหลุดมาถึงได้งายยย -[]-!!

                “ฝัน ทำไมไม่รับโทรศัพท์”  กรีนทีกอดอกมองฉันอย่างเซ็งๆ ส่วนลุงคนขับก็มองมาที่ฉันผ่านกระจกมองหลังอย่างจงใจประหนึ่งว่า ‘ทำไมไม่รับโทรศัพท์ล่ะหนู’

                “ของฉันหรอ???”  ฉันชี้นิ้วเข้าหาตัวเองอีกครั้งในรอบวัน ทำไมวันนี้มันมีแต่เรื่องที่ทำให้ฉันงงอยู่เรื่อยเลยนะ -_-??

                “อ้าว ก็มันดังจากถุงที่แกถือมาด้วยน่ะ”  กรีนทีพยักพเยิดไปที่ถุงจากห้างดังที่ฉันเอามาจากพี่มะนาว ฉันเลยรีบก้มลงไปดูในนั้น ก็เจอโทรศัพท์สีดำรุ่นล่ายี่ห้อซุงซังที่กำลังโชว์เบอร์ยาวเหยียดของประเทศเกาหลีและเมมชื่อไว้ว่า ‘โบรา’

                เอาแล้วไง ทีมงานที่เกาหลีโทรหาพี่มะนาวแน่เลย =_=;; นี่ฉันต้องรับสายแล้วพูดเป็นภาษาเกาหลีหรอเนี่ย...หรือว่าจะกดเสียงเงียบไว้ดี...

                “ทำไมไม่รับล่ะ”  กรีนทีมองมือถือในมือของฉันที่เพิ่งจะเงียบเสียงเพราะปลายสายตัดไปแล้ว

                “ก็ไม่ใช่มือถือฉันน่ะสิ สงสัยฉัน...จับมาผิดน่ะ”  ฉันพูดแก้ต่างไป เพราะถ้าฉันบอกว่าเป็นมือถือของพี่ทีมงาน ยัยกรีนก็คงสงสัยว่าฉันรู้จักทีมงานจากเกาหลีได้ยังไง  V.V;;

                “งั้นก็ต้องรีบรับ ถ้าเกิดเขายืมโทรศัพท์คนอื่นโทรหา แกจะได้เอาไปคืนเขาถูกไง...เฮ้ย! อย่าบอกนะว่าแกจะขโมยของเขาน่ะ!! บ้าไปแล้วหรอ...บ้านแกจนซะที่ไหน!!!”  ยัยกรีนทีโวยลั่นแท็กซี่ ลุกคนขับถึงกับมองมาที่ฉันอย่างระแวงหน่อยๆ เอาเข้าไป =_=;;

                ~ La La La Hu La…La La La Hu La…~

                “นั่นไง!! รับเลยแก...ห้ามตุกติกนะ”  ยัยกรีนทีชี้นิ้วมาที่ฉันเหมือนกำลังพยายามให้ฉันสารภาพว่าเพิ่งจะขโมยยกทรงของยัยนี่ไปยังไงยังงั้น -_-;;

                “เอ่อ...”  ฉันกดรับสาย และส่งเสียงออกไปนิดหน่อย เพราะยังตั้งหลักไม่ได้ว่าต้องปรับโหมดภาษาไหน Y.Y?

                [คุณมะนาวคะ เกิดเรื่องแล้วค่ะ]  ปลายสายตะโกนมาด้วยภาษาเกาหลี ดูท่าทางรีบร้อนจนพูดแทบจะไม่เป็นภาษา เอาล่ะสิ...ฉันควรจะทำไงดี คุยกับเขาต่อ หรือตอบกลับไปว่าตอนนี้พี่มะนาวไม่ว่างดี แต่เขาท่าทางรีบร้อนมากเลยนะ T^T

                “ภาษาอะไรอ่ะ เกาหลีหรอ O_o!!”  ยัยกรีนทำท่าทางตกใจมากเมื่อได้ยินเสียงของปลายสายตะโกนลอดออกมา

                “เฮ้อ...”  ฉันถอดหายใจออกมาเฮือกใหญ่ แล้วตัดสินใจพูดกับปลายสายด้วยภาษาเกาหลีเพราะเรื่องที่เขาจะบอกอาจจะเกี่ยวกับเพื่อนฉันก็ได้!!

                “คือ ตอนนี้พี่มะนาวไม่ว่างนะคะ ติดถ่ายรายการอยู่ มีอะไรฝากไว้ได้เลยคะ ฉันจะรีบบอกให้”  ฉันทำเหมือนเป็นทีมงานช่วยรับสายแทนให้

                [อ๋อ ค่ะ คือว่าตอนนี้จะมีนักข่าวมารอทำข่าวที่สนามบินเรื่อง Troy กับข่าวที่ว่าบีสท์เกิร์ลโดนวางยานะคะ ตอนนี้คุณนาบียังไม่ให้ให้ข้อมูลใดๆ ทั้งสิ้น เพราะฉะนั้นพอลงจากเครื่องให้รีบไปขึ้นรถที่จอดคอยไว้ทันที ห้ามให้ข่าวนะคะ]  ผู้หญิงคนนั้นพูดเร็วและรัวมากอย่างรีบร้อน

                “ค่ะ”  ฉันรับคำเมื่อเขาพูดจบประโยค

                [ตอนนี้ถ่ายรายการไปได้กี่เปอร์เซ็นแล้วคะเนี่ย]  ปลายสายถามต่อ เอ่อ...ไม่ชวนคุยต่อฉันก็ไม่ว่าอะไรนะคุณโบรา =_=;;

                “อ๋อ เกือบจะเสร็จแล้วล่ะค่ะ”

                [เฮ้อ...ดีแล้วล่ะค่ะ งั้นไม่รบกวนแล้ว ฝากบอกคุณมะนาวด้วยนะคะ]

                “ได้ค่ะ”  ฉันยิ้มรับกับโทรศัพท์ก่อนปลายสายจะกดตัดสายไป พอฉันเอามือถือออกจากหูฉันก็เพิ่งจะรู้สึกว่ารถทั้งคันเงียบกริบอย่างน่าประหลาด =_=;;

                “แก...พูดเกาหลีคล่องจัง O_o?”  กรีนทีมองฉันอย่างทึ่งๆ

                “ก็...ที่คังยูเขาเปิดสอนภาษาเกาหลีด้วยอ่ะ ช่วงปิดเทอมฉันเลยลงเรียนด้วย”  ฉันตอบกลับแบบขอไปที ห้ามถามต่อนะแก =_=!

                “หรอ แกเก่งจัง ^O^”  ยัยกรีนเกาะแขนฉันอย่างชื่นชม ขอบใจนะเพื่อนที่ไม่ถามต่อ U_U;;

                “ลุงคะ เดี๋ยวจอดข้างหน้าให้หนูหน่อยนะคะ”  ฉันบอกลุงคนขับก่อนที่ยัยกรีนทีจะคิดคำถามต่อไปออก

                “แกจะไปไหนน่ะ”  กรีนทีโผล่หน้าออกมาจากประตูแท็กซี่

                “ฉันจะเอาไปคืนเขาที่กองถ่ายน่ะ เมื่อกี้เขาโทรมาตาม แกกลับไปก่อนแล้วกันนะ”  ฉันตอบ ก่อนจะโบกรถแท็กซี่คันใหม่ แล้วมุ่งหน้ากลับไปที่ร้านนั้นทันที

               

                เมื่อฉันมาถึงกองถ่ายก็เริ่มเก็บของกันแล้ว ฉันรีบเดินจ้ำๆ ไปหาน้องทีมงานแฟนคลับโยซอบคนนั้นทันที

                “น้องคะ”  ฉันเดินเข้าไปใกล้พอที่จะเรียกชื่อน้องคนนั้นได้

                “คะ?...อ้าวพี่เฝ้าฝัน ^^”  น้องคนนั้นยิ้มกว้างให้ฉันอย่างตื่นเต้น ไม่ต้องตื่นเต้นขนาดนั้นก็ได้ค่ะน้อง พี่ไม่ใช่ดารา =_=;

                “น้องรู้จักทีมงานคนไทยที่มากับบีสท์เกิร์ลแบนไหม?”

                “อ๋อ พี่มะนาวน่ะหรอคะ”  น้องคนนั้นพูดอย่างคิดได้  “เห็นว่ากำลังหาของในห้องแต่งตัวน่ะค่ะ”  น้องคนนั้นชี้ไปที่ห้องแต่งตัวห้องเดิมที่เดินชนกันเมื่อครู่ ฉันกล่าวคำขอบคุณแล้วรีบเดินเข้าไปที่ห้องแต่งตัวทันที

                ผ่าง!!

                ฉันไม่พูดพร่ำทำเพลง เปิดประตูพรวดเข้าไปในห้องทันที ทำเอาบีสท์และพี่มะนาวหันมามองฉันเป็นตาเดียว O_O!

                “อุ้ย!!”  ฉันเผลออุทานออกมา เพราะคิดว่าในห้องน่าจะเป็นเพื่อนบีสท์เกิร์ล แต่กลับกลายเป็นบีสท์บอยซะงั้น -_-?

                “มาได้ไงน่ะ -_-?”  จุนฮยองตั้งตัวได้เป็นคนแรก

                “พี่มะนาว หานี่อยู่ใช่ไหม”  ฉันเดินเข้าไปหาพี่มะนาวทันทีโดยไม่ตอบอะไร ฉันก็อยากตอบอยู่นะจุนฮยอง แต่ตอนนี้ฉันรีบจริงๆ U.U

                “ใช่ๆๆ พี่หานี่แหละ ฝันเจอที่ไหนเนี่ย”  พี่มะนาวรีบเอามือถือเข้าไปกอดอย่างโล่งอก

                “มันติดมากับนี่”  ฉันยกถุงกางเกงขึ้นไปให้พี่มะนาวดู

                “ขอบใจนะฝัน ^_^”  พี่มะนาวจับไหล่ฉันพร้อมรอยยิ้มตื้นตัน

                “มีคนโทรมาด้วยนะคะ พอดีเขาโทรมาหลายรอบฝันคิดว่าเป็นเรื่องด่วนเลยรับให้”

                “ใครโทรมาจ้ะ” 

                “คนที่ชื่อโบราโทรมาค่ะ” 

                “เลขาของนาบีนี่ เขาว่าไงบ้าง”  พี่มะนาวถามต่อ

                “เขาบอกว่า...ตอนนี้มีนักข่าวมารอทำข่าวที่สนามบินเรื่อง Troy กับข่าวที่ว่าบีสท์เกิร์ลโดนวางยา ตอนนี้ พี่นาบียังไม่ให้ให้ข่าวหรือข้อมูลอะไร เพราะฉะนั้นพอลงจากเครื่องให้รีบไปขึ้นรถที่จอดคอยไว้ทันที...เขาบอกประมาณนี้ค่ะ”  ฉันพูดทวนในส่วนที่จำได้ พี่มะนาวถึงกับตาเบิกโพลงเลยทีเดียว

                “จริงสิ นักข่าว!!...ที่ไทยก็มีนักข่าวรอที่สนามบินนี่ ตายแล้วๆ เด็กๆ ของพี่โดนนักข่าวยำกินแทนมื้อเย็นรึยังเนี่ย >_<”  พี่มะนาวพูดแล้วทำท่าร้อนรน

                “พวกเภตรา...ไปที่สนามบินแล้วหรอคะ”  ฉันถาม เพราะที่นี่เห็นแค่บีสท์เท่านั้นที่ยังเก็บของกันอยู่

                “ใช่จ้ะ พอดีกลับคนละไฟรท์กับบีสท์น่ะ บีสท์กลับช้ากว่า”

                “อ๋อ...ค่ะ”  ฉันพยักหน้ารับรู้

                “งั้นพี่รีบไปก่อนนะ เดี๋ยวตกเครื่อง ^^”  พี่มะนาวยิ้มให้ฉันก่อนจะเดินออกไปจากห้องแต่งตัวทันที

                แต่อยู่ๆ...เสียงของพี่มะนาวก็ดังเข้ามาในห้องแต่งตัวทั้งที่เมื่อกี๊เพิ่งจะเดินออกไป...ลืมอะไรไว้อีกล่ะคะพี่มะนาว =_=?

                “เฝ้าฝัน...” 

                “คะ?”  ฉันขานรับพร้อมกับหันไปที่ประตู แต่พี่มะนาวก็วิ่งเข้ามากอดฉันไว้แน่นโดยที่ฉันยังไม่ทันตั้งตัว

                “พี่มะนาว...”  ฉันส่งเสียงออกไปเบาๆ ระหว่างที่พี่มะนาวสะอื้นเบาๆ

                “ฝัน...พี่จะคิดถึงเธอนะ ว่างๆ ก็โทรไปหาพี่ได้นะ T^T”  พี่มะนาวผละออกจากฉันแล้วเขย่ามือฉันแรงๆ ความอบอุ่นเริ่มอบอวลอยู่รอบตัวฉัน ความทรงจำดีๆ เริ่มหวนกลับมาอีกครั้ง...ถ้าเปรียบพี่นาบีเป็นแม่ที่ให้กำเนิด Beast Girl Band พี่มะนาวก็คงเปรียบได้กับพี่สาวที่คอยโอบอุ้มพวกเราให้เติบโตขึ้นมาด้วยความรักและความอบอุ่น...

                “ฝันจะโทรหาบ่อยๆ นะคะ รีบไปเถอะค่ะ เดี๋ยวเพื่อนหนูโดนยำนะ ^^”  ฉันยิ้มออกมาทั้งที่น้ำตาเริ่มเอ่ออยู่ที่ตาแล้ว พี่มะนาวยิ้มมาให้ฉันก่อนจะเดินลับหายออกไปนอกห้องแต่งตัว

                “ประทับใจจัง ^O^”  ดงอุนร้องออกมาเป็นคนแรกด้วยความสดใส

                “ถ้าฉันเป็นเธอ คงใจอ่อนตามคุณมะนาวไปแล้วล่ะ”  กีกวังพูดเสริมขึ้นมาเป็นคนที่สอง

                เอาเข้าไปพวกนาย! ตอกย้ำฉันจัง T^T!

                “ไม่กลับไปจริงหรอ เปลี่ยนใจยังทันนะ กลับไฟรท์เดียวกับพวกเราก็ได้ ^^”  โยซอบพูด อย่าชี้โพลงให้กระรอกแบบนั้นสิยะโยซอบ >.<

                “ฉัน...คิดดีแล้ว งั้น...ฉันกลับล่ะ ฉันขอส่งตรงนี้เลยนะ...เดินทางปลอดภัย”  ฉันยิ้มบางๆ ให้พวกเขา 6 คน ก่อนจะตัดสินใจเดินออกมาจากห้องแต่งตัว แต่ก่อนจะออกมาพ้นห้อง ดูจุนก็เรียกฉันไว้

                “เดี๋ยวเฝ้าฝัน! มีคนอยากคุยด้วย...”  ดูจุนยื่นมือถือส่งมาให้ฉัน มีชื่อของเภตราโชว์อยู่ที่จอ ทำให้ฉันมั่นใจมากว่าปลายสายคือเภตรา...

                ฉันเอื้อมมือไปรับมือถือมาถือไว้ หัวใจเริ่มเต้นรัวและหายใจเริ่มไม่ทั่วท้อง ทำไมฉันถึงหนักใจที่จะต้องคุยกับเภตราขนาดนี้นะ

                “เอ่อ...”  ฉันส่งเสียงออกไปก่อนจะกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากอึกหนึ่ง เสียงของฉันมันเริ่มหายไปอีกแล้ว V_V;

                “ฮะ...ฮะโหล”  ฉันส่งเสียงออกไป

                [เฝ้าฝัน...แกทำไมไม่มาส่งพวกฉันล่ะ!]  เสียงของเภตราลอดผ่านสายเข้ามา ทำเอาหัวใจของฉันหล่นตุบไปกองที่ตาตุ่ม มันเป็นเหมือนคำคลาสสิกที่ใช้ถามกัน แต่ทำไมฉันถึง...รู้สึกใจหาย นี่ฉันใจดำเกินไปรึเปล่าที่ไม่ยอมไปส่งเพื่อน

                “ฉัน...ขอโทษจริงๆ พอดี...ฉันต้องไปโรงพยาบาลต่อ หยุดมานานแล้ว”  ฉันโกหกออกไปคำโต และรู้สึกว่าการโกหกครั้งนี้จะไม่ค่อยจะเนียนเท่าที่ควรเพราะเสียงของฉันสั่นจนผิดสังเกต ฉันพยายามควบคุมมันอย่างถึงที่สุดแล้วนะ แต่มันก็ยัง...

                [...อยู่ที่ร้านก็ไม่เข้ามาทักทายกันเลย]  เสียงของเภตราแผ่วลง แต่ก็ไม่ได้ซักไซ้ต่อเรื่องที่ฉันไปส่งไม่ได้

                “ก็พวกเธอทำงานอยู่ จะให้ฉันไปยุ่งก็คงไม่เหมาะหรอก...”  ฉันพูด

                […]  อยู่ๆ เภตราก็เงียบไป ก่อนจะพูด

                [ฉันรอแกนะเว้ย...ถึงจะไม่มีหวัง แต่ฉันก็ยังรอ...ไว้เจอกันใหม่นะ เมื่อชาติต้องการ ฮ่าๆๆ]  เสียงเภตราหัวเราะแห้งๆ กลับมา ยิ่งตอกย้ำให้ฉันรู้สึกผิดยิ่งกว่าเดิม

                “...เดินทางปลอดภัยนะ”  ฉันพูดแค่นั้น ก่อนที่เราจะเงียบกันไปทั้งสองฝ่าย ฉันเหลือบไปเห็นดูจุนที่ยืนรออยู่ เลยยื่นมือถือคืนไปให้ ก่อนจะค่อยๆ เดินออกมาเงียบๆ

                ถ้าฉันพูดอะไรไปมากกว่านี้...ฉันกลัวว่าฉันจะหวั่นไหวไปมากกว่าเดิม...ถึงแม้ความฝันที่ฉันเคยฝันเอาไว้มันจะมาเกยอยู่ตรงหน้าฉันอีกครั้งก็ตาม แต่ครั้งนี้...ฉันจำเป็นต้องเลือกความจริง!

                มันไม่มีทางเป็นไปได้แล้วล่ะเภตรา...ชีวิตของฉันควรจะอยู่ที่นี่มากกว่า ฉันควรจะใช้ชีวิตแบบนี้ต่อไป อีกอย่าง...ถึงแม้จะไม่มีฉัน Beast Girl Band ก็ต้องไปได้สวยแน่ๆ...ขอโทษจริงๆ นะเพื่อน ฉันกลับไปไม่ได้แล้ว ถึงแม้ความทรงจำระหว่างเราจะเป็นช่วงชีวิตที่ฉันรู้สึกมีความสุขที่สุดตั้งแต่เกิดมาก็ตาม แต่ฉัน...ทิ้งความหวังของพ่อกับแม่ไว้ที่นี่ไม่ได้จริงๆ

                “ไม่เหนื่อยหรอ...ร้องออกมาเถอะ”  อยู่ๆ เสียงใสๆ ของโยซอบก็ดังขึ้น ฉันเลยรีบหันไปมองเขา ตอนนี้เขานั่งอยู่ข้างๆ ฉันที่ฟุตบาทริมถนน เขาค่อยๆ ถอดแว่นกันแดดออกแล้วยิ้มบางๆ มาให้ฉัน ในช่วงเวลาแบนี้...ช่วงเวลาที่ฉันต้องการใครสักคนมาอยู่เคียงข้าง ทำไมฉันรู้สึกอุ่นใจจังที่หันไปมองแล้วมีเขาอยู่ด้วย

                ไม่รู้ว่าเพราะอะไร...เพียงแค่คำพูดประโยคนี้ของเขา กลับทำให้สิ่งที่ฉันรู้สึกเก็บกดเอาไว้ตลอดทั้งวันและความรู้สึกมากมายที่ฉันพยายามแอบซ่อนไว้มันล้นทะลักออกมา...ในทุกครั้งที่ฉันต้องเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับความทรงจำในอดีต...ทั้งเพื่อนๆ Beast Girl Band ทั้งพี่มะนาว พี่นาบี ทีมงานคนอื่นๆ ที่รู้จักหรือแม้กระทั่งบีสท์ทั้ง 6 คน เหมือนกับว่าฉันต้องสร้างกำแพงขึ้นปิดกั้นตัวเองออกจากพวกเขา...มันทำให้ฉันรู้สึกเหนื่อยและล้าเหลือเกิน

                น้ำตาที่เอ่ออยู่ในตาทั้งสองข้าง ค่อยๆ เอ่อล้นออกมาอาบแก้ม ความรู้สึกมากมายเริ่มเข้ามาปะทะที่ตัวฉันจนฉันไม่สามารถอดกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ได้ หูทั้งสองข้างอื้อไปหมดจนฉันไม่สามารถรับรู้เสียงของการจราจรที่คับคั่งบนท้องถนนตรงหน้าได้อีกต่อไป ฉัน...เหนื่อยเหลือเกิน

                โยซอบใช้มือโอบที่ไหล่ฉันเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ เอนตัวฉันให้ลงไปซบบนไหล่ของเขาอย่างโอนโยนโดยที่เขาไม่ได้พูดปลอบใจอะไรฉัน แต่การกระทำของเขามันยิ่งทำให้ฉันสะอื้นออกมาหนักมากกว่าเดิม...

                “ร้องไห้หนักขนาดนี้ หมดสวยแล้วคุณหมอ...”  เสียงทุ้มที่ฟังดูอ่อนโยนของโยซอบทำให้หัวใจที่เหน็บหนาวของฉันรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาก แต่ก็ไม่ได้ทำให้น้ำตาที่ฉันมีอยู่มันหยุดไหลได้เลยฉันกลับยิ่งสะอื้นขึ้นมามากกว่าเดิม โยซอบไม่พูดอะไรต่อเขาเพียงแค่ถอดหมวกแก๊ปที่ตัวเองใส่อยู่มาใส่ให้ฉัน ส่วนตัวเองก็สวมแค่แว่นกันแดดไว้ก่อนจะนั่งเงียบๆ อยู่ที่เดิม...

 

 

 

 

***************************************

อัพอีกตอนค่ะ

ฝากติดตามด้วยนะคะทุกคน ^O^

ติชมได้นะ ^^

***************************************