[B2ST/Beast] Dream Story รักนี้ให้นาย...เจ้าชายอสูร

 

Episode 2 Brighter Lover

:: Chapter 8 ::

 

                ความรู้สึกแห้งผากที่คอทำให้ฉันเริ่มรู้สึกตัวตื่น แต่ฉันยังไม่อยากลืมตาขึ้นมาตอนนี้ ฉันกลัว...กลัวว่าพอลืมตาขึ้นมา ฉันจะพบว่าตัวเองไม่ได้อยู่ในที่ที่ควรอยู่ ถ้าเกิดฉันลืมตาขึ้นมาแล้วอยู่ในนรกหรือสวรรค์ที่ใดที่หนึ่ง ฉันจะทำยังไง? ฉันคงต้องช็อคตายไปอีกรอบแน่!

                “เฮ้อ...วันนี้ก็ยังไม่ยอมฟื้นอยู่ดีสิน่า”  เสียงพี่มะนาวโอดครวญหลังจากมีเสียงประตูปิดลงเบาๆ ซึ่งนี่ทำให้ฉันมั่นใจไปได้เปราะหนึ่งว่าฉันยังไม่ตาย เท่าที่รู้สึกตอนนี้คือ ฉันกำลังนอนบนเตียงนอนนุ่มๆ ภายในห้องที่มีการปรับอากาศด้วยอุณหภูมิห้องที่พอดี ไม่หนาวไม่ร้อนจนเกินไป รวมทั้งกลิ่นยาและกลิ่นภายในห้องที่คุ้นเคยทำให้ฉันมั่นใจมากว่าตอนนี้ฉันอยู่ที่โรงพยาบาล

                นี่ฉันรอดหรอเนี่ย? ฉันเจ็บปวดทรมานปางตายขนาดนั้น ฉันยังรอดมาได้หรอเนี่ย...

                “พี่ฝัน เมื่อไหร่จะฟื้นซะทีคะ นอนนานไปป่ะ?”  เสียงวิลล่าดังอยู่ใกล้ๆ ตัว มือของฉันถูกมือนุ่มๆ ของวิลล่ากุมไว้แน่น

                “คอนเสิร์ตก็อดไปดูเลยนะแก”  เสียงหยาดังขึ้นอีกคน ฟังพวกนี้พูดแล้วมันสงสัยจริงๆ ว่าฉันหลับไปนานขนาดไหนกัน =_=;

                “พวกเราทวงความยุติธรรมให้พี่ไปแล้วนะคะ ไอ้ซังฮุนกับมยองมุนนั่นก็เข้าคุกเรียบร้อย ฟื้นขึ้นมาเถอะค่ะ”  วิลล่าพูดเสียงอู้อี้อย่างที่เคยทำเวลาอ้อนฉัน ยัยเด็กบ๊องเอ้ย -_-

                “ขออนุญาตวัดความดันโลหิตนะคะ”  เสียงของพี่ฟินดังเข้ามาอีกคน เสียงฝีเท้าของพี่ฟินดังเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆ จนกระทั่งมาหยุดอยู่ข้างเตียง

                “เมื่อไหร่จะฟื้นจ้ะน้องเฝ้าฝัน พี่มีเคสให้น้องช่วยดูอยู่หลายเคสเชียวนะ”  พี่ฟินพูดไปวัดความดันให้ฉันไป

                “เอ...วันนี้ความดันดีขึ้นเยอะเลยนี่ ชีพจรก็เต้นเร็วขึ้น”  พี่ฟินพึมพำในลำคอ จะไม่ให้ชีพจรเต้นเร็วได้ยังไงล่ะคะพี่ฟิน ก็ฉันกลัวพี่จับได้นี่ว่าฉันกำลังแอ๊บหลับอยู่ -_-;;

                “เดี๋ยวก่อนนะคะ ขออนุญาต”  อยู่ๆ พี่ฟินก็ค้นอะไรกุกกักๆ อยู่ใกล้ๆ เตียง ก่อนจะมีแสงสว่างวาบส่องเข้ามาในตาข้างขวาของฉัน ทำเอาฉันสะดุ้งสุดตัวยกมือขึ้นปัดไฟฉายที่อยู่ในมือพี่ฟินออกแทบไม่ทัน จะทดสอบรูม่านตาทำไมไม่บอกหนูก่อนล่ะพี่ T^T

                “เฮ้ย!! พี่ฝัน O_O!”  วิลล่าร้องออกมาคนแรก

                “เฝ้าฝัน >O<”  <<< อันนี้หยา

                “ฝัน T^T”  <<< อันนี้พี่มะนาว

                และ

                “ฟื้นแล้วจริงๆ ด้วย >O<!”  พี่ฟินยืนกอดไฟฉายด้วยท่าทางปลื้มปีติ  “ทำไมฟื้นแล้วไม่ยอมตื่นมาคุยกับเพื่อนๆ ล่ะ”

                “ฝะ...”  ฉันกำลังจะพูดว่า ‘ฝันเพิ่งจะตื่นก่อนพี่มาแป็บเดียวเอง’ แต่...เสียงของฉัน! เสียงของฉันมันเป็นแค่ลมผ่านคอออกมาเฉยๆ ไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาเป็นประโยคได้ แม้กระทั่งเปล่งเสียงออกมาเป็นคำๆ ก็ยังไม่ได้!!

                จริงสินะ! ฉันลืมไปได้ยังไงว่าก่อนจะมานอนอยู่ที่นี่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นบ้าง...

                “เอ่อ...”  พี่ฟินส่งเสียงออกมาเบาๆ ฉันค่อยเอื้อมมือขึ้นมาจับที่คอของตัวเองด้วยมือที่สั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้ หัวใจเริ่มเต้นรัวด้วยความกลัว กังวลและความรู้สึกอื่นๆ อีกมากมายหลากหลายที่เริ่มประเดประดังเข้ามา เสียงของฉันถูกทำลายไปแล้วจริงหรอ!!!

                “ยาทำลายเส้นเสียงแล้วก็...ลำคอของน้องฝันมาก จน...ไม่มีเสียงแบบนี้แหละ แต่ไม่ต้องห่วงไปนะจ้ะ คุณหมอเอื้องบอกว่าเสียงของน้องเฝ้าฝันยังสามารถกลับมาเป็นปกติได้...เพียงแค่...”

                “...?”  ฉันขมวดคิ้วเพื่อเป็นการถามว่า ‘ยังไงต่อคะ?’ พี่ฟินนิ่งไปสักพักก่อนจะพูด

                “แค่...ไม่ร้อยเปอร์เซ็นเท่าเดิมน่ะจ้ะ”  พี่ฟินพูดแล้วทำสีหน้าสลดลงเล็กน้อย  “เอ้อ! เดี๋ยวพี่รีบไปบอกหมอเอื้องดีกว่านะ พอดีคุณหมอมาราวน์วอร์ดพอดี”  พี่ฟินเก็บข้าวของอย่างรีบร้อนแล้วเดินออกไปจากห้องเลย

                “ไม่เป็นไรนะพี่ อ่ะ! ฉันซื้อมาฝาก ^^”  วิลล่ายื่นกระดานไวท์บอร์ดอันเล็กๆ มาให้ฉัน พร้อมเชียวนะยะ -_-!

                “ตอนนี้รู้สึกเป็นยังไงบ้างฝัน ดีขึ้นบ้างไหม ยังเจ็บคอมากอยู่รึเปล่า...”  พี่มะนาวเดินเข้ามาจับแขนฉันเบาๆ อย่างห่วงใย ฉันค่อยๆ จับปากกาขึ้นมาเขียนบนกระดานอย่างขัดๆ เขินๆ เพราะไม่เคยคิดว่าตัวเองจะได้มาเขียนอะไรแบบนี้...เคยเห็นก็แต่ดาราเวลาที่ป่วยเขาเขียนลงกระดาษแล้วให้นักข่าวถ่ายภาพไปออกรายการอ่ะนะ =_=;;

                [รู้สึกดีขึ้นแล้วค่ะ แต่ยังรู้สึกแสบๆ ที่คออยู่]  ฉันหันกระดานออกไปให้พี่มะนาวอ่าน 

                “ทำไมฟื้นแล้วยังแอ๊บหลับอยู่ไม่ทราบ”  หยาเริ่มต้นยิงคำถามมาให้ฉันอีกคน ฉันเลยลบและเขียนลงไปบนกระดานใหม่ว่า

                [ฉันเพิ่งจะตื่นตอนที่พวกแกเข้ามานี่เอง]

                “อ๋อ”  ทั้ง 3 คนร้องออกมาพร้อมกันเมื่ออ่านข้อความของฉันจบ

                [แล้วคนอื่นๆ ไปไหนกัน]  ฉันเขียนคำถามลงไปบนกระดานบ้าง

                “พวกเราผลัดกันมาเฝ้าพี่ค่ะ วันนี้เวรวิลกับพี่หยา”  วิลล่าตอบ

                “ส่วนพี่มาเมื่อว่างจ้ะ แต่ส่วนมากก็มาทุกวันนะช่วงกะเช้า ^^”  พี่มะนาวชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง  “อ้อ! จริงสิ ต้องโทรบอกข่าวดีกับนาบีแล้วก็พวกเด็กๆ แล้วล่ะ ว่าเฝ้าฝันฟื้นแล้ว”

                พูดจบพี่มะนาวก็เดินจ้ำๆ ออกไปโทรศัพท์นอกห้องอย่างรีบร้อน เฮ้อ...ทำไมทุกคนทำเหมือนว่าฉันหลับไปนานเลยนะ -_-?

                [ฉันหลับไปนานขนาดไหนเนี่ย]  ฉันเขียนคำถามบนกระดานอีกครั้ง

                “3 วันเต็มๆ”  หยาพูด

                สะ...สามวัน O_O! พักร้อนนานไปไหมยัยฝัน!!

                “ช่วงนี้บีสท์ไม่ค่อยว่างเลย มาไทยคราวนี้ไปออกรายการเกือบครบทุกรายการแล้ว แต่พี่รู้ป่ะ...โยซอบมาเยี่ยมพี่ตลอดเลยนะ ยุ๊งยุ่งแต่เขาก็ยังมาอ่ะ มาแบบเช้าถึงเย็นเลย >///<”  ประโยคสุดท้ายยัยวิลล่าเลื่อนหน้าเข้ามากระซิบฉันเบาๆ แล้วทำท่าเขินบิดซ้ายบิดขวาอยู่บนก้าวอี้ข้างเตียง -///-

                “เป็นไรวิล ปวดอึหรอ =_=”  หยามองวิลล่าอย่างแปลกใจ

                “วิลเขินต่างหาก อิอิ ^///^” 

                หลังจากนั้นอาจารย์หมอของฉัน (พี่เอื้อง) ก็เดินเข้ามาดูอาการทั่วไป หลังจากนั้นเพื่อนๆ อีก 4 คนของฉันก็มาถึงโรงพยาบาล พอเภตรา ณัช ดอกหลิวและอึนพามาถึงก็ถือว่าครบทีม ห้องพักของฉันแทบจะระเบิดด้วยเสียงพูดคุยที่ดังออกไปถึงด้านนอกจนพยาบาลต้องเข้ามาปรามอยู่หลายรอบเลยทีเดียว

                เภตราเล่าว่า พี่นาบีโกรธมากที่ไม่มีใครเล่าให้ฟังและเทศนายาวยืด 2 ชั่วโมงเต็มเหมือนเปิดคอนเสิร์ตฉายเดี่ยวเลยทีเดียว ทั้งคุณมินนา ทั้งพี่มะนาวก็ไม่มีใครเอาอยู่สักคน วันนั้นทุกคนเลย ‘อิ่ม’ จนกินข้าวไม่ลงไปตามๆ กัน ฉันรู้แล้วล่ะว่าทำไมจิตฉันถึงสั่งว่าให้หลับๆ ไปตั้ง 3 วัน รอดตัวจากการโดนเทศนาไปอย่างหวุดหวิด U_U;

                หลังจากที่ทุกคนกลับออกไปแล้ว ก็มีคนมาเยี่ยมฉันอีกคนนั่นคือ โยซอบ วิลล่าบอกว่าถ้าเขาไม่ติดงานอะไร เขาจะมาช่วงเวลานี้ ซึ่งวันนี้ก็มาเวลาเดิมตามที่วิลล่าบอกเป๊ะ!

                “เป็นไงบ้าง ได้ข่าวว่าเพิ่งฟื้น”  โยซอบเดินเข้ามานั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างเตียง

                [ก็ดี]  ฉันเขียนเป็นภาษาเกาหลีลงบนกระดาน

                “อ๋อ ยังไม่มีเสียงสินะ”  โยซอบพูดแล้วก้มหน้ามองมือตัวเองก่อนจะพูดต่อ  “ขอโทษนะที่ทำให้เธอเดือดร้อน แล้วยัง...ต้องดื่มน้ำนั่นแทนฉันอีก”

                “...”  มีอะไรสักอย่างขึ้นมาจุกอยู่ที่คอของฉันทำให้คิดคำพูดไม่ออก มือก็ไม่สามารถลงมือเขียนประโยคใดๆ ลงไปได้เลย ทำไมฉันฟื้นมาคราวนี้สีหน้าของโยซอบเศร้าจัง ภาพสุดท้ายที่ฉันเห็นเขา...ตอนนั้นเขากำลังตะโกนหารถพยาบาลและกอดฉันไว้แนบอก แววตาเต็มไปด้วยความแค้นและความดุดันผิดกับที่เคยเห็น แต่ตอนนี้กลับมีแค่ความเศร้าและรู้สึกผิดฉายอยู่ในแววตา ความสดใสของเขาหายไปไหนหมดนะ...

                “ขอบใจเธอมากๆ เลยนะที่พยายามปกป้องพวกเรา ฉันจะทำยังไงถึงจะทดแทนสิ่งที่เธอทำให้ได้นะ”  โยซอบทำท่าครุ่นคิดสักพัก สลับกับถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่อย่างคิดไม่ตก แต่อยู่ๆ เขาก็เงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับรอยยิ้มกว้างที่ฉันเคยเห็น -///-

                “ฉันจะดูแลเธอจนกว่าฉันจะกลับเกาหลีเป็นการตอบแทนแล้วกัน ^O^”

                [ว่าไงนะ!!]  ฉันเขียนมันลงในกระดานแทบไม่ทัน หมอเนี่ยนะจะมาดูฉัน! จะบ้ากันไปใหญ่แล้ว งานการไม่มีทำรึไง? ไหนวิลล่าบอกว่าบีสท์งานเยอะมากเลยไม่ใช่หรอ -_-?

                “นอกจากเสียงแล้ว ยาพิษนั่นยังทำลายการได้ยินของเธอด้วยรึไงฉันบอกว่า จะดูแลเธอจนกว่าฉันจะกลับเกาหลี ไง”  โยซอบพูดย้ำชัดๆ อย่างขัดใจที่ฉันทำเป็นไม่ได้ยินในสิ่งที่เขาพูด

                [นายไม่มีงานทำเหมือนเพื่อนเขารึไง]  ฉันเขียนลงไปบนกระดาน

                “มี แต่ก็มีเวลาให้เธอแล้วกัน ^_^”

                “...”  ฉันถอนหายใจออกไปอย่างตั้งใจ เพื่อแสดงออกว่า ‘นายนี่มันจริงๆ เลย =_=’ ชอบทำให้ฉันรู้สึกร้อนทั้งๆ ที่อากาศรอบตัวมันไม่ได้ชวนให้ร้อนเลย -///-;

                “แกทำอะไรเฝ้าฝันน่ะ ทำไมยัยนั่นทำหน้าเซ็งโลกจัง”  จุนฮยองเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับบีสท์คนอื่นๆ และคุณมินนา

                “เปล่าซะหน่อย”  โยซอบหันไปพูดกับเพื่อนของเขา

                “วิ่งขึ้นมาก่อนเพื่อนจนลืมของฝากเฝ้าฝันเลยนะแก”  ดูจุนพูดพร้อมกับวางกระเช้าเยี่ยมไข้ไว้บริเวณโต๊ะข้างเตียง

                อะไรนะ! นายโยซอบวิ่งขึ้นมาหรอ มิน่าถึงมาถึงก่อนชาวบ้านเขา  =_=?

                “เป็นไงบ้างจ้ะ นาบีกำลังตามมาติดๆ เลยพอรู้ข่าวว่าฝันฟื้นแล้ว”  คุณมินนาเดินเข้ามากุมมือฉันไว้เบาๆ

                [ดีขึ้นเยอะแล้วค่ะ ติดก็ตรงไม่มีเสียงนี่แหละ]  ฉันเขียนลงไปบนกระดานเป็นภาษาเกาหลี

                “เรื่องเสียงไม่ต้องกังวลไปนะ ยังไงก็ต้องกลับมาเสียงดีเหมือนเดิมแน่ๆ พี่เชื่ออย่างนั้น” 

                [ขอบคุณค่ะ ^^]  ฉันเขียนให้คุณมินนาพร้อมกับยิ้มให้เบาๆ

                “อาทิตย์หน้าพวกเราจะได้กลับเกาหลีแล้วนะ เธอจะได้ไปส่งไหมเนี่ย”  ฮยอนซึงถาม จริงสินะ...เภตราก็บอกฉันว่าจะกลับอาทิตย์หน้า รู้สึกใจหายจังเมื่อคิดว่าพวกเขาจะกลับไปแล้ว

                [ไม่รู้สิ หมอยังไม่ว่ายังไง]  ฉันเขียนบอก

                “เภตราอยากให้เธอลองคิดดู ว่าอยากกลับเกาหลีด้วยกันไหม?”  ดูจุนถาม ทำเอาฉันอึ้งกับความคิดของเพื่อน...ฉันไม่มีเสียงแล้ว ถึงฉันไปที่เกาหลี มันจะมีประโยชน์อะไร จะกลายไปเป็นตัวถ่วงของพวกเขาเปล่าๆ

                “ไม่ต้องทำหน้าเศร้าขนาดนั้นก็ได้ครับ ถ้าเกิดพี่ฝันไม่อยากกลับกับพวกเราก็ไม่เป็นไร พี่เภตราไม่ได้บังคับพี่ซะหน่อย”  ดงอุนพูดแล้วยิ้มบางๆ มาให้ฉัน

                “ทุกคนรอเธออยู่นะ”  อยู่ๆ เสียงของพี่นาบีก็ดังเข้ามาในบทสนทนา ฉันมองไปตามเสียงนั้นก็เห็นพี่นาบีกำลังเดินเข้าห้องมา

                ฉันได้แต่ส่งเสียงว่า ‘พี่นาบี...’ ในใจ เพราะยิ่งพี่เขาพูดเหมือนยังรอความหวังจากฉันอยู่...ฉันก็ยิ่งรู้สึกผิดที่ต้องทำให้ผู้มีพระคุณอย่างพี่นาบีต้องผิดหวัง

                “แต่พี่เคารพการตัดสินใจของฝันเสมอ อย่างพี่ได้พูดกับเธออยู่บ่อยๆ ว่าไม่ต้องคิดมาก ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุดเป็นพอ...เมื่อกี๊พี่ก็พูดไปงั้นแหละ เผื่อฟลุ๊คเธอเปลี่ยนใจกลับไปกับพี่ ^^”  พี่นาบียิ้มให้ฉัน ฉันเลยได้แต่ยิ้มตอบกลับไป

                หลังจากที่พูดคุยกันได้สักพักพี่นาบี คุณมินนาและบีสท์ก็ต้องกลับเพราะมีถ่ายรายการต่อ ฉันนอนอยู่เซ็งๆ เปิดทีวีดูก็แล้ว อ่านการ์ตูนก็แล้วจนไม่รู้จะทำอะไร นอนโรงพยาบาลนี่เซ็งได้อีกอ่ะ =_=

                แต่ก่อนที่ความเซ็งจะกัดกร่อนพลังชีพฉันไปมากกว่านี้ พี่ฟินก็เข้ามาเฝ้าไข้ฉันเพราะพ่อให้มาเป็นพยาบาลพิเศษดูแลฉันในช่วงที่อยู่โรงพยาบาลก็ยังดีที่มีเพื่อนคุยแก้เซ็ง

                มีพ่อเป็นหมอ...แต่ฉันยังไม่เคยเห็นพ่อมาเยี่ยมหรือมาดูฉันเลยสักครั้ง ส่วนแม่ก็มาบ้างเวลาหลังเลิกงาน แต่ก็ดึกมากแล้วฉันรู้สึกว่าแม่มาตอนที่ฉันกำลังจะเคลิ้มหลับทุกครั้ง แต่ท่านก็ไม่ได้ปลุกฉัน ทำไมเวลาของเราไม่ค่อยมีให้กันเลยนะ ถึงพ่อกับแม่จะคิดว่าฉันโตแล้ว แต่บางที...ฉันก็ต้องการความอบอุ่น ต้องการการเอาใจใส่จากพ่อกับแม่บ้างเหมือนกัน...

                “เธอนี่ชอบทำหน้าซีเรียสจัง”  อยู่ๆ เสียงของโยซอบก็ดังเข้ามาในความคิดของฉัน

                “...!”  ฉันสะดุ้งนิดหน่อยเมื่อหันไปตามเสียงก็เจอโยซอบยืนอยู่ข้างเตียง นายมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ยโยซอบ =_=;

                “เธอคงคิดว่าฉันเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่สินะ ฉันตอบให้เลยว่าเข้ามาได้สักพักแล้ว แต่เธอมัวแต่เหม่อคิดอะไรไม่รู้ เธอเลยไม่รู้สึกตัวตอนฉันมา เคลียร์ป่ะ?”  โยซอบตอบซะยืดยาว ก็ดีนะ ฉันยิ่งขี้เกียจเขียนอยู่ เอ...ว่าแต่ว่า พี่ฟินไปไหน ปล่อยให้โยซอบมาเดินลอยนวลอยู่ได้ยังไง (โดยไม่ขอลายเซ็นกับถ่ายรูป =_=)

                “เธอมองหาคุณพยาบาลคนนั้นใช่ไหม เห็นเหมือนเดินไปข้างนอกได้สักพักแล้ว สงสัยไปเอายาก่อนนอนมาให้”

                ฉันได้แต่ส่งสายตาเป็นคำถามกลับไปว่า ‘นายนี่รู้ได้ไงว่าไปเอายา -?-‘ ไม่รู้ว่าเขาจะเข้าใจไหมนะ

                “ที่ฉันรู้ว่าไปเอายา เพราะเวลาเท่านี้เธอต้องได้กินยาก่อนนอนแล้ว ^_^”  โยซอบพูดแล้วยิ้มน่ารักมาให้ฉัน เอาเข้าไป! อ่านใจฉันออกขนาดนั้นเลย?

                เอ่อ...เมื่อกี๊ฉันบอกว่าไงนะ ‘ยิ้มน่ารัก’ หรอ?...ฉันชมว่าหมอนี่น่ารักหราาา...=[]=!!

                “ที่ฉันรู้เพราะฉันมาช่วงนี้ของทุกวันน่ะสิ ^__^”  โยซอบตอบให้ฉันเสร็จสรรพ ถ้าหมอนี่อยู่นานอีกสักพักฉันว่าฉันคงเป็นใบ้กับเป็นง่อยตลอดชีวิตแหละ -///-

                “ทำไมเธอหน้าแดงๆ ไข้ขึ้นรึไง?”  เขาไม่พูดเปล่าแต่ยกมือขึ้นอังหน้าผากฉันอย่างถือวิสาสะแล้วพึมพำกับตัวเองว่า...“เธอยิ่งชอบไข้ขึ้นช่วงนี้อยู่ด้วย”

                เอาเข้าไป...เอาเข้าไป!! นี่นายจะมาดูแลฉันหรือว่าจะมาปั่นหัวฉันกันแน่เนี่ย -///-!

                “แน่ะ! ตัวก็ไม่ร้อนนี่ ทำไมหน้าแดงกว่าเดิมอีกล่ะ?...”  โยซอบตีสีหน้างงๆ แต่ปากอมยิ้ม ส่วนตาก็เป็นประกายแปลกๆ จนฉันต้องหันไปดูทีวีแทนเพราะฉันทนมองสายตาแบบนี้ไม่ได้...มันหวั่นไหว ใจสั่นพริ้วยังไงบอกไม่ถูก >///<

                “นี่ไงๆ รายการที่พวกฉันไปถ่ายวันนี้ ออกอากาศเร็วดีนะ”  โยซอบพูดแล้วเลื่อนเก้าอี้ใกล้ๆ ตัวมานั่งข้างเตียงแล้วกดรีโมทเพิ่มโวลุ่มเสียงขึ้นนิดหน่อย

                “เธอช่วยแปลให้ฟังหน่อยสิว่าพวกเขาพูดว่าไงบ้าง บางช่วงฉันก็ไม่ได้ยินที่ล่ามแปลให้ฟังอ่ะ”  โยซอบทำตาโตๆ เหมือนเด็กที่กำลังคอยฟังนิทานเรื่องโปรด

                “เฮ้อ...”  ฉันถอนหายใจออกไปแรงๆ แต่ก็ยอมแปลให้เขาฟังโดยดีแต่ที่ไม่ดีก็ตรงที่ฉันต้องฟังแล้วจับใจความมาเขียนใส่ไวท์บอร์ดนี่แหละ แต่โยซอบก็ยังใจเย็นนั่งรออ่านข้อความที่ฉันเขียนให้

                ทำไมเวลาที่อยู่กับโยซอบฉันรู้สึกว่ามีเรื่องที่จะพูดเยอะแยะขนาดนี้ก็ไม่รู้ ทั้งที่ปกติฉันออกจะเป็นคนเงียบๆ ไม่ค่อยมีเรื่องจะคุยเหมือนชายบ้านเขาเลย...

 

                1 อาทิตย์ต่อมา

                “ยินดีด้วยนะจ้ะน้องฝันในที่สุดเสียงก็มา แล้วก็ยินดีด้วยที่ได้ออกจากโรงพยาบาลที่แสนจะน่าเบื่อ”  พี่ฟินพูดพร้อมกับยกแก้วแคนตาลูปปั่นขึ้นมาชนกับแก้วคาปูชีโน่ร้อนของฉัน

                “ขอบคุณค่ะพี่ฟิน ^^”  ฉันยิ้มให้พี่ฟินแล้วยกคาปูชีโน่ขึ้นจิบ เสียงของฉันกลับมาแล้วก็จริง แต่เวลาพูดประโยคยาวๆ หรือพูดมากๆ หน่อยจะรู้สึกระคายเคือง ไม่สบายคอที่เท่าไหร่ แต่ก็ถือว่าดีขึ้นมากแล้วถ้าเทียบกับอาทิตย์ก่อน ฉันเลยขอพี่เอื้องออกจากโรงพยาบาลมารักษาตัวที่บ้านแทน

                “ฝัน ฉันสงสัยตั้งแต่ตอนเข้าโรงพยาบาลแล้ว ตกลงไปกินอะไรมา ทำไมเสียงพังขนาดนั้น”  กรีนที เพื่อนร่วมคณะของฉันที่ขอมาร่วมวงฉลองด้วยเอ่ยถามด้วยสีหน้าจริงจัง

                “ก็ เผลอดื่มน้ำแปลกๆ ที่เด็กที่บ้านชงเล่นน่ะ”  ฉันตอบแล้วยิ้มแหยๆ ให้ กรีนทีกับพี่ฟินมองหน้าฉันแบบไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่

                “แต่ฉันแอบถามอาจารย์เอื้องมาแล้ว อาจารย์บอกว่าเธอกินสารเคมีชนิดรุนแรงเข้าไป” 

                ในเมื่อเธอรู้ขนาดนี้แล้ว เธอจะมาถามทำไมล่ะยะยัยชาเขียว -_-!

                “ร้านนี้คนเยอะจังเลยนะ ทำไมพาฉันมาที่คนเยอะๆ แบบนี้ล่ะ ถ้าคอฉันติดเชื้อขึ้นมาทำไง”  ฉันถามเพื่อเลี่ยงที่จะตอบคำถามที่ฉันพยายามเลี่ยงมาเป็นอาทิตย์ แล้วก็ได้ผลเพราะพี่ฟินเปลี่ยนเรื่องไปพูดถึงสภาพแวดล้อมภายในร้านแทนเรื่องยาพิษที่ฉันกิน

                “ที่พี่พาพวกเธอมาร้านนี้เพราะว่าบีสท์จะมาอัดรายการที่นี่น่ะสิ >///<”  พี่ฟินทำท่ากรี๊ดกร๊าด

                “วันนี้บีสท์ต้องกลับเกาหลีไม่ใช่หรอคะ”  ฉันถามด้วยความสงสัย เพราะพี่นาบีบอกว่าจะกลับกันวันนี้ ทำไมบีสท์ยังมาถ่ายรายงานนี่ที่ได้ล่ะ

                “รู้สึกว่าถ่ายเสร็จแล้วจะตรงไปสนามบินเลยน่ะ เพราะฉะนั้นพวกเธอต้องไปส่งบีสท์กับพี่ที่สนามบินด้วย โอเคป่ะ?”  พี่ฟินพูดเองเออเองซะลืมไปเลยว่าฉันเพิ่งจะออกจากโรงพยาบาลเมื่อวานนี้ =_=

                “โห...พี่ คนเยอะกรีนไม่เอาด้วยหรอก งานก็ยังไม่เสร็จเลย”  กรีนทีโอดครวญด้วยความขี้เกียจ ฉันก็ขี้เกียจไม่ต่างกันอ่ะกรีน T.T

                “ไม่ได้ อย่าลืมนะว่าพวกเธอติดรถมากับพี่ เพราะฉะนั้นไปด้วยกันซะดีๆ”  พี่ฟินยิ้มอย่างคนที่ถือไพ่เหนือกว่า

                “พวกเรากลับเองได้ค่ะ”  ฉันพูด ทำให้พี่ฟินถึงกับคอตกไปเลยทีเดียว ขอโทษจริงๆ นะคะพี่ฟิน ฉันไปไม่ได้จริงๆ ฉันทำใจไม่ได้ที่ต้องเห็นเพื่อนๆ ของฉันเดินขึ้นเครื่องไป ฉันต้องแสดงความอ่อนแอออกมาให้พวกนั้นเห็นแน่ๆ U.U

                “ใช่ค่ะพี่ฟิน!”  กรีนทียืนกรานหนักแน่น จนพี่ฟินเถียงไม่ออกสักคำ

                “เอาเถอะ ในเมื่อพวกเธอยืนยันแบบนั้น พี่ก็จนใจ Y_Y”

                “เฮ้ยๆ นั่นๆ Beast Girl band วง cover เมืองไทยที่ไปดังอยู่เกาหลีก็มาด้วย”  อยู่ๆ กรีนทีก็พูดขึ้นมา ทำให้ฉันรีบหันไปมองตามสายตาของกรีนทีทันที เพื่อนทั้ง 6 คนของฉันกำลังเดินแหวกแฟนคลับของ Beast เข้ามาในร้านแล้วตรงไปที่ห้องแต่งตัว นี่พวกเธอดังจนเพื่อนของฉันรู้จักเลยหรอเนี่ย ก้าวหน้าใหญ่แล้วนะยะ ^^

                “ยิ้มอะไรอ่ะฝัน ชอบวงนี้เหมือนกันหรอ”  กรีนทีมองฉันตาโต นี่ฉันเผลอยิ้มออกมาหรอเนี่ย?

                “อ๋อ ใช่ ชอบมากเลย พวกเขามีความสามารถดีนะ ^^;” 

                “ใช่ ปกติฉันจะไม่ชอบวงผู้หญิงเท่าไหร่ แต่วงนี้ฉันชอบมากเลย ^_^”  กรีนทีพูด

                ในช่วงเวลาที่ฉัน cover ตอนนั้นวงเราก็ดังเฉพาะในหมู่แฟนคลับและคนที่รู้จักวง Beast แต่หลังจากการออร์ดิชั่นที่ KB Entertainment ผ่านไป Beast Girl ก็ดังขึ้นมาก ซึ่งเป็นช่วงที่ฉันออกมาพอดี ไม่แปลกที่จะมีคนไม่รู้ว่าฉันเคยเป็นสมาชิกของวงนี้ และฉันก็ไม่อยากบอกด้วยว่าฉันเคยเป็นขี้ขลาดขนาดไหนที่แยกตัวออกมา...U_U;

                ฉันจะรอติดตามผลงานของพวกเธอนะ Beast Girl band...

                “เอ้อ จริงสิ ช่วงหนึ่งฉันได้ข่าวว่าแกก็ไปเรียนเต้นอยู่ที่โรงเรียนดนตรีคังยูเหมือนกันนี่นา เธอเคยเจอพวกเขาบ้างรึเปล่า พวกเขาเคยเรียนอยู่ที่นั่นเหมือนกันนะ”  อยู่ๆ กรีนทีก็ถามขึ้นระหว่างที่ฉันกำลังจิบคาปูชีโน่ ฉันเลยสำลักออกไปคำใหญ่ จะไม่รู้จักได้ไงล่ะยะ ก็นั่นมันเพื่อนร่วมวงฉันเลย =_=;

                “เฮ้ย! โทษทีๆ ทำไมต้องสำลักขนาดนั้นด้วยล่ะ”

                “เอ่อ...ฉันไปห้องน้ำก่อนนะ มันเลอะกางเกงอ่ะ”

                “จริงหรอ โทษทีนะ”  กรีนทีส่งสายตาสำนึกผิดมาให้ฉัน

                “รีบไปรีบมานะ เดี๋ยวบีสท์มาจะอดเห็นตัวเป็นๆ >O<”  พี่ฟินบอกก่อนที่ฉันจะเดินแยกออกมาจากโต๊ะ

                พี่ฟินคะ ฝันสัมผัสตัวเป็นๆ จนจำได้แล้วค่ะว่าใครมีกระกี่จุด รอยสิวกี่เม็ด =_= เอ่อ...ฉันไม่ได้เข้าไปมองชิดผิวหนังใบหน้าของบีสท์ขนาดหรอกนะ ฉันแค่หมายความว่า เจอตัวเป็นๆ บ่อยน่ะ U_U;;

                “น้องฝัน เพิ่งออกจากโรงพยาบาลทำไมมาเดินอยู่แถวนี้ล่ะจ้ะ มารอส่งเพื่อนๆ ที่สนามบินหรอ”  พี่มะนาวเข้ามาทักทายขณะที่ฉันกำลังเช็ดคราบคาปูชีโนในกางเกงออก

                “อ๋อ พี่ที่โรงพยาบาลพามาฉลองที่ได้ออกจากโรงพยาบาลน่ะค่ะ”  ฉันตอบแล้วก้มหน้าเช็ดกางเกงต่อ เห็นหน้าพี่มะนาวแล้วยิ่งใจแป้วแฮะ...

                ความจริง...ก็อยากไปเกาหลีอีกสักครั้งนะ T^T

                “กางเกงเลอะหรอ?”

                “ใช่ค่ะ T^T”

                “งั้นมาห้องแต่งตัวกับพี่สิ พี่มีกางเกงของเพื่อนคนอื่นติดมาหลายตัวเลย ถ้าจำไม่ผิด ฝันใส่ไซส์เดียวกับดอกหลิวรึเปล่า”

                “เอ่อ...ใช่ค่ะ”  ฉันตอบเสียงสั่นๆ ฉันพยายามควบคุมเสียงของตัวเองแล้วแต่มันก็ยังสั่นอยู่ พี่มะนาวที่เหมือนจะสังเกตเห็นความผิดปกติของฉันก็เงียบไป แล้วเอื้อมมือขึ้นมาลูบศีรษะของฉันเบาๆ

                “ไม่ต้องถามหรอกนะว่าทำไมพี่ถึงยังจำได้ทั้งๆ ที่มันก็ผ่านมาเกือบปีแล้ว...พี่จำเรื่องราวของพวกเธอทุกคนได้แม่นเลยล่ะ”

                “พี่มะนาว...” 

                “มาเถอะ เพื่อนๆ ต้องดีใจแน่ที่เจอฝันวันนี้”  พี่มะนาวพูดแล้วพาฉันเดินออกจากห้องน้ำตรงไปที่ห้องแต่งตัวทันที

 

 

 

 

 

***************************

อัพแล้วค่าาาา ^O^

ขอบคุณที่ติดตามนะคะ

***************************