[B2ST/Beast] Dream Story รักนี้ให้นาย...เจ้าชายอสูร

 
Episode 1 Leader Lover
:: Chapter 2 ::
 
            ฉันพาดูจุนและดงอุนเดินพ้นประตูโรงเรียนเข้ามาได้สักพักก็เห็นพี่มะนาวเดินออกมารับ
            “เป็นไงบ้าง ปลอดภัยใช่ไหม”
            “ค่ะ แล้วคนอื่นๆ ล่ะคะ มาครบรึยัง”  ฉันถามพี่มะนาวขณะเดินเข้ามาในห้องซ้อมที่อยู่ใกล้ๆ
            “มาครบหมดแล้ว ทีมพวกเธอน่ะมาช้า พี่ล่ะกำลังห่วงอยู่เลย”
            “โดนไล่ล่าหนักเลยค่ะพี่มะนาว”  วิลล่าพูดเสริมขณะที่เดินเข้ามาในห้องซ้อมห้องนั้น ภายในห้องมีบีสท์และเพื่อนคนอื่นๆ กำลังนั่งกันอยู่ที่พื้นเงาวับของห้องซ้อมเป็นกลุ่มๆ
            “อื้มใช่! ตอนวิ่งไปขึ้นรถ พี่เภโดนส้นสูงพวกแฟนคลับด้วยล่ะคะ เต็มๆ แขนเลย”  วิลล่าบอกพี่มะนาวอย่างคิดได้ เออว่ะ...เพิ่งจะรู้สึกเจ็บตอนยัยวิลพูดถึงนะเนี่ย =_=!
            “จริงหรอ! ไหนมาดูซิ”  พี่มะนาวร้องแล้วรีบขว้าแขนฉันทั้ง 2 ข้างไปสำรวจดูความเรียบร้อย จนกระทั่งจับถูกบริเวณที่โดนส้นเข็มพอดี จับมาได้ตรงจุดเลยนะพี่มะนาว T^T
            “ข้างขวาด้วย!”  พี่มะนาวอุทานออกมาอย่างตกใจ แล้วพยายามจะลากฉันออกจากห้อง
            “จะลากเภไปไหนคะพี่”  ฉันร้องพลางขืนตัวเองไว้
            “ไปโรงพยาบาลไง”
            “ไม่ต้องหรอกค่ะ มันไม่ค่อยเจ็บเท่าไหร่”
            “ไม่ได้ เธอเป็นคนสำคัญมากรู้ไหม...พวกเธอทุกคนเป็นคนสำคัญ!!”  พี่มะนาวพูดน้ำเสียงเครียดขึ้นมาทันที พวกเราไม่ค่อยได้เห็นพี่มะนาวเป็นแบบนี้มาก่อนเลยได้แต่อึ้งแล้วก็เงียบไป
            “แต่...”
            “ไม่มีแต่ ถ้าเรื่องนี้ถึงหูนา!..”  พี่มะนาวหยุดพูดทันทีที่จะเอ่ยชื่อของพี่นาบีต่อหน้าบีสท์
            “ไปโรงพยาบาลกับพี่เถอะ”  พี่มะนาวพูดแล้วลากฉันออกมาจากห้องซ้อมท่ามกลางสายตาตื่นตระหนกของทุกคนที่อยู่ในห้อง
            “แล้วบีสท์ล่ะคะ”  ฉันถามขณะกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามพี่มะนาวออกมา
            “รถตู้ของบีสท์กำลังมารับแล้ว”
            “...เรื่องรถตู้ของบีสท์ พี่นาบีเป็นคนทำให้ใช่ไหมคะ”  ฉันถามเมื่อเราก้าวขึ้นมาบนรถแล้ว ทำให้พี่มะนาวชะงักมือที่กำลังจะหมุนกุญแจสตาร์ทเครื่อง
            “...ใช่”
            “พี่นาบีสร้างพวกเราขึ้นมา...เพื่ออะไรหรอคะ?”
            พอคำถามนี้หลุดออกมาจากปากฉัน ความเงียบก็เข้ามากดดันระหว่างฉันกับพี่มะนาว และไม่รู้ว่านานขนาดไหนกว่าพี่มะนาวจะพูดขึ้น
            “มันยังไม่ถึงเวลา...”  พี่มะนาวพูดอย่างอึดอัด
            “...โอเคค่ะ...ไม่ถามแล้ว ไปโรงพยาบาลเถอะ”
            ฉันยิ้มมุมปากกับตัวเองในความมืดของลานจอดรถ ‘มันยังไม่ถึงเวลา’ ประโยคนี้ฉันได้ยินบ่อยมาก ไม่ว่าฉันจะถามสิ่งที่กำลังสงสัยออกไปเท่าไหร่ คำตอบที่ฉันได้รับมาทุกครั้งก็คือ ‘มันยังไม่ถึงเวลา’...ทั้งที่ฉันรู้คำตอบอยู่แล้ว แต่ฉันก็ยังอยากจะถามเผื่อจะมีสักวันที่มัน...ถึงเวลาแล้ว
            หลังจากนั้นพี่มะนาวก็พาฉันไปตรวจเช็คข้อมือข้างขวาอย่างละเอียด คุณหมอบอกว่ากระดูกข้อมือร้าวแต่ไม่ต้องใส่เฝือกแค่ห้ามเคลื่อนไหวแรงๆ ประมาณ 3 อาทิตย์ หลังจากนั้นค่อยมาตรวจเช็คอีกครั้ง
            “งั้นงานออร์ดิชั่นเลื่อนเกรดคังยูพรุ่งนี้ ลีดเดอร์ของ Beast Girl Band คงไม่ได้แสดงฝีมือสินะ”  พี่นาบีพูดอย่างสบายใจ หลังจากที่กลับมาถึงหอพักและเล่าเรื่องให้พี่นาบีฟัง
            “หมอก็บอกแล้วไงคะว่าเภไม่เป็นไรมาก แค่เคลื่อนไหวเบาๆ ก็คงพอได้”  ฉันพยายามยืนยันว่าไม่ได้เป็นอะไรมากจริงๆ
            “แต่ถ้าเธออยู่บนเวที ไม่มีใครรู้หรอกว่าเธอปวดข้อมือหรือเจ็บคอ ผู้คนจะตั้งความหวังไว้กับพวกเธอว่าต้องได้เห็นในสิ่งที่ดีที่สุดเท่านั้น”  พี่นาบีพูด  “พี่พูดแบบนี้พอจะเข้าใช่ไหมว่าทำไมพี่ถึงไม่ให้เธอขึ้นแสดงพรุ่งนี้”
            “ค่ะ”  ฉันพยักหน้าเข้าใจ
          
            งานออร์ดิชั่นเลื่อนเกรดของคังยูเป็นงานใหญ่งานหนึ่งของโรงเรียนเลยล่ะค่ะ นอกจากจะเทียบได้กับการสอบปลายภาคแล้ว ในวันนี้คังยูยังอนุญาตให้คนนอกเข้ามาได้ จึงมักจะมีแมวมองจากค่ายต่างๆ มาคอยดูอยู่ จึงเป็นโอกาสทองที่นักเรียนคังยูจะได้เป็นศิลปิน ทุกคนเลยทุ่มเทให้กับวันนี้มากๆ ยกเว้นพวกฉันที่ไม่ต้องสอบเลื่อนชั้นเหมือนคนอื่นเขา พวกเรามีหน้าที่เพียงแค่แสดงเปิดงานเท่านั้น
            “ขอให้ทุกคนแสดงออกมาให้ดีที่สุด ฉันจะคอยดูอยู่ตรงนี้”  ฉันพูดกับเมมเบอร์ทั้ง 5 ของฉัน ก่อนที่พวกเขาจะก้าวเท้าขึ้นไปบนเวทีที่เบื้องหน้าเต็มไปด้วยนักเรียนคังยูและผู้คนภายนอกมากมายที่กำลังรอดู
            “ครึกครื้นดีจัง ^O^”  เสียงพูดภาษาเกาหลีดังอย่างร่าเริงด้านหลังฉัน พอฉันหันไปมองก็เห็นพี่มะนาวเดินมาพร้อมกับบีสท์ทั้งวงและการ์ดชุดดำที่ยืนอยู่ไม่ห่างจากตัวบีสท์
            “ไม่นึกว่าคนจะเยอะขนาดนี้นะเนี่ย”  โยซอบยังคงพูดต่อแล้วมองไปรอบๆ อย่างตื่นเต้น
            “พอดีเมื่อคืนเขาถามว่าเราจะจัดงานอะไรกันรึเปล่าเพราะเห็นเราเตรียมสร้างเวทีกลาง พี่เลยเล่าให้เขาฟัง เขาบอกว่าอยากมาจัง...แต่พี่ไม่นึกว่าจะมาจริงๆ”  พี่มะนาวพูด
            “แขนของเขาเป็นยังไงบ้างครับ”  ดูจุนพูด (ภาษาเกาหลี) กับพี่มะนาวพร้อมกับพยักพเยิดมาที่ฉัน
            “อ๋อ กระดูกร้าวนิดหน่อยน่ะค่ะ”  พี่มะนาวตอบ (ภาษาเกาหลี)
            “ยังเจ็บอยู่รึเปล่า”  คราวนี้ดูจุนจู่โจมถามฉันตรงๆ ฉันเลยทำเป็นไม่เข้าใจที่เขาพูดโดยการหันไปหาพี่มะนาวเป็นเชิงถามว่า ‘เขาพูดอะไรน่ะ?’
            “อ๋อ เมื่อกี๊เขาถามว่า ยังเจ็บอยู่รึเปล่า”  พี่มะนาวแปลให้ฉันฟังพร้อมกับขำนิดๆ กับท่าทางของฉัน อย่าขำกันดิ ตัวเองไม่ใช่หรอให้ทำแบบนี้น่ะ =///=;
            “ก็ค่อยยังชั่วแล้วล่ะ”  ฉันพูด แล้วหันไปมองพี่มะนาวเป็นเชิงว่า ‘แปลให้หน่อยค่ะ’
            “อื้ม”  ดูจุนพยักหน้ารับเมื่อพี่มะนาวแปลให้
            เราคุยกันได้สักพัก เพลงของ BEAST ที่ Beast Girl Band เอามา cover ก็ดังขึ้น ทำให้ดูจุนเลิกจับผิดฉันแล้วหันไปมองบนเวทีที่เมมเบอร์ทั้ง 5 ของฉันกำลังเริ่มแสดง
            พอการแสดงจบลง แทนที่ Beast Girl Band จะได้ลงมาก็ถูกเรียกตัวเอาไว้โดยยัยพีช พิธีกรตัวร้ายที่ไม่ค่อยจะถูกกับกลุ่มของฉันเพียงเพราะว่าพวกฉันเด่นกว่า -_-!
            “เดี๋ยวก่อนสิคะ Beast Girl Band แหมๆ ขอสัมภาษณ์นิดนึงนะคะ...พอดีว่าเมื่อสักครู่ทุกคนคงได้ข่าวมาว่าบีสท์มาโรงเรียนคังยูของเราด้วย ไม่ทราบว่าจะกรุณาขึ้นมาโชว์ตัวบนเวทีได้รึเปล่า”  ยัยพีชพูด ระหว่างนี้พี่มะนาวก็แปลให้บีสท์ฟังเป็นช่วงๆ
            “ขึ้นก็ได้ครับ ไม่มีปัญหา”  ดูจุนผู้เป็นลีดเดอร์ของวงลงความเห็น ก่อนจะเดินนำเมมเบอร์ของตัวเองขึ้นเวทีอย่างไม่มีอาการประหม่าแต่อย่างใด ว้าว *O* นี่สิ มืออาชีพของแท้ ส่วนพี่มะนาวก็ได้เดินตามขึ้นไปด้วยเพราะยัยพีชคงจะคุยกับบีสท์ไม่รู้เรื่องแน่
            “ได้ยินว่า Beast Girl Band เนี่ยนอกจากจะเต้นได้เป๊ะตามบีสท์แล้ว เสียงยังดีด้วย เลยอยากจะให้ร้องเพลงประชันกับบีสท์ตัวจริงสักหน่อยจะได้ไหมคะ”  ยัยพีชหรี่ตามองอย่างร้ายกาจ จนฉันที่ยืนอยู่ข้างเวทีแทบจะวิ่งขึ้นไปควักลูกตามันออกมาดีดเล่นแทนลูกแก้วซะแล้ว -*-
            “จะไหวไหมนะ นี่มันนอกบทที่พี่เขียนไว้”  อยู่ๆ พี่นาบีก็เดินมายืนอยู่ข้างๆ ฉัน  “วันนี้เสียงของเฝ้าฝันแหบลงนิดหน่อย คงเพราะอ่านหนังสือดึก สู้โยซอบไม่ได้แน่”
            ให้กำลังใจกันมาเลยค่ะพี่นาบี -_-;
            “แล้วจะทำไงล่ะคะ”
            “ให้ร้องได้ไม่กี่คนหรอกเพราะเวลาของ Beast Girl Band จะหมดแล้ว เกินเวลาไปมากๆ สปอนเซอร์ไม่พอใจแน่ๆ เพราะมีการถ่ายทอดสดด้วย อย่างน้อยๆ พีชกรณ์ต้องให้เฝ้าฝันกับดอกหลิวร้องเพราะว่าในตำแหน่งของโยซอบกับฮยอนซึงที่เป็นเสียงหลัก”
            “ขอสักสองคนได้ไหมคะ หรือว่าลีดเดอร์ไม่อยู่เลยไม่มีอำนาจตัดสินใจหรอ?”  ยัยพีชพูดกระทบฉันทั้งๆ ที่ก็เห็นอยู่เต็มตาว่าฉันยืนอยู่ข้างเวที
            “ได้ข่าวว่าลีดเดอร์ประสบอุบัติเหตุ ตอนนี้อาการเป็นยังไงบ้างอยากรู้ไหมคะทุกคน”  และด้วยเสียงเรียกร้องของคนดู ทำให้ยัยพีชเดินมาลากฉันขึ้นไปบนเวที ยัยนี่จะรู้ไหมว่าแขนข้างที่จับอยู่นี่แหละที่ฉันกำลังเจ็บ T^T
            “อ่ะ!”  ยัยพีชส่งไมล์มาให้ฉัน ฉันเอื้อมมือไปจับไว้ด้วยมือข้างขวาอย่างที่ถนัด แต่ฉันถือไมล์ไว้ไม่อยู่เพราะมือของฉันสั่นจนควบคุมไม่ได้ ไม่ใช่สั่นเพราะตื่นเต้นที่โดนลากขึ้นเวทีหรอกนะ แต่ที่สั่นเพราะว่าข้อมือโดนบีบตอนโดนลากมา T_T
            “อุ้ย!”  ฉันอุทานออกมาเบาๆ เพราะไมล์ที่อยู่ในมือฉันกำลังลื่นหลุดมือ แต่ดีที่มีมือหนาๆ เอื้อมมากุมมือฉันไว้ทำให้ไมล์ไม่หล่น
            “ผมว่าใช้ไมล์นี้ดีกว่า เสียงมันดังกว่านะ”  ดูจุนพูดใส่ไมล์ของตัวเองก่อนจะยื่นมันมาให้ฉันถือด้วยมือซ้าย แล้วเอาไมล์ที่ฉันถือด้วยมือขวาไปถือไว้แทน พอพี่มะนาวแปลบทพูดของดูจุนจบคนดูก็กรี๊ดชอบใจกับความเป็นสุภาพบุรุษของเขา -///-
            “เอ่อ...สำหรับอาการตอนนี้ก็ดีขึ้นมากแล้วค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงกันนะคะ ^^”  ฉันฝืนยิ้มให้สดใสตามที่ควรจะเป็นและซ่อนมือข้างขวาที่ยังสั่นอยู่ไว้ข้างหลัง มันรู้สึกเจ็บแปล๊บขึ้นมาเป็นระยะๆ ที่เคลื่อนไหวจนฉันเก็บอาการไว้ไม่อยู่แล้ว
            “ลีดเดอร์ไหวไหม”  วิลล่าเดินมายืนข้างๆ ฉันแล้วใช้มือซ้ายของตัวเองเอื้อมมาจับมือฉันไว้
            “ไหวๆ”  ฉันกระซิบตอบ
            “เอ่อ...ตอนนี้บีสท์ต้องขอตัวไปพักผ่อนก่อนนะคะ”  พี่มะนาวพูดหลังจากที่มองหน้าฉัน นี่สีหน้าฉันแย่ขนาดนั้นเลยหรอ -_-;
            เมื่อได้ยินพี่มะนาวพูดแบบนั้น คนดูก็โห่กันยกใหญ่เพราะอดดูการแบดเทิลสุดมันส์ หลังจากที่เราเดินลงมาจากเวทีก็ไม่เจอพี่นาบีแล้ว แต่คงไม่มีใครสนใจว่าพี่นาบีไปไหนนอกจากอาการของข้อมือฉัน
            “เมื่อกี๊มันบีบแขนแกใช่ไหม”  ณัชถามเมื่อเดินมาเห็นมือฉันสั่น
            “ก็...นิดหน่อยเองน่า พักสักแป๊บนึงก็หายแล้ว”  ฉันตอบปัดๆ ไป แต่ยัยณัชทำท่าเหมือนจะขึ้นไปกระทืบยัยพีชคาเวที พี่มะนาวเลยรีบพูดขึ้นขัด
            “พี่ว่าเราพาบีสท์ไปห้องรับรองก่อนดีกว่า คนเริ่มมามุงกันเยอะแล้ว”
            “ก็ดีนะคะพี่มะนาว”  ฉันพูดแล้วล็อคตัวณัชให้เดินมากับฉัน
            กว่าที่พวกเราจะเดินออกมาจากฝูงชนได้ก็นานเอาการจนมือฉันเริ่มจะชาจนไม่รู้สึกเจ็บแล้ว พอเดินเข้ามาถึงห้องรับรองพี่มะนาวก็แอบออกไปโทรศัพท์ข้างนอกก่อนจะเดินกลับเข้ามาในห้องรับรองอีกครั้ง
            “เภกับณัช มากับพี่หน่อยสิ”  พี่มะนาวพูดเมื่อเดินกลับเข้ามา
            “มีเรื่องอะไรหรอคะ”  ณัชเดินเข้ามาถาม เพราะถ้ามีเรื่องสำคัญๆ เกี่ยวกับวงพี่มะนาวหรือพี่นาบีจะเรียกฉันไปคุยพร้อมกับณัชเสมอ
            “มีคนอยากเจอพวกเธอ”  พี่มะนาวพูด  “ส่วนคนอื่นๆ ก็อยู่เป็นเพื่อนบีสท์ไปก่อนแล้วกัน”
            “ค่ะ”  เฝ้าฝันรับคำอย่างอิดออดนิดหน่อย ดูเหมือนอยากจะกลับไปอ่านหนังสือเต็มแก่แล้วล่ะ -_-
            ฉันกับณัชเดินตามพี่มะนาวเข้ามาในห้องทำงานของพี่นาบี ซึ่งด้านในมีผู้ชายกับผู้หญิงแต่งตัวภูมิฐานกำลังนั่งคุยกับพี่นาบีอยู่
            “มาแล้วหรอ ^^”  พี่นาบีทัก ทำให้หญิงชายคู่นั้นหันมามองตาม  “นั่งสิจ้ะ”
            “พอดีพวกเขาอยากเจอพวกเธอน่ะ”  พี่นาบีบอกขณะที่เรากำลังเลื่อนเก้าอี้มานั่งข้างๆ แขกของพี่นาบี
            “เราทึ่งกับฝีมือของพวกหนูมาก ยิ่งได้ยินมาว่าไม่มีพื้นฐานอะไรมาก่อนฉันยิ่งทึ่ง มหัศจรรย์จริงๆ”  ผู้ชายคนนั้นพูดกับพวกฉันเป็นภาษาเกาหลี
            “เอ่อ...”  ฉันส่งเสียงลังเลแล้วมองไปที่พี่นาบี พี่นาบีก็พยักหน้าน้อยๆ เป็นสัญญาณว่าให้พูดเกาหลีได้
            “ขอบคุณค่ะ ^^”  ฉันตอบ (ภาษาเกาหลี)
            “ว้าว หนูพูดเกาหลีได้ด้วยหรอ?”  ผู้หญิงคนนั้นร้องขึ้นอย่างประหลาดใจ ฉันกับณัชเลยได้แต่ยิ้มให้
            “พวกเราอยากเห็นพวกหนูแสดงสดๆ แต่น่าเสียดายที่วันนี้ไม่ครบวง”  ผู้หญิงคนนั้นพูดต่อ
            “แล้วที่บอกว่าบาดเจ็บ เป็นอะไรมากรึเปล่าครับคุณฮัน”  ผู้ชายคนนั้นหันไปถามพี่นาบี
            “อ๋อ เกิดอุบัติเหตุเมื่อวานน่ะค่ะ อาการเลยยังไม่แน่นอนเท่าไหร่ ถ้าพวกคุณสนใจเด็กๆ ของฉัน ไว้รอพวกเขาพร้อม ฉันจะติดต่อไปนะคะ”
            “โอเคครับ งั้นเอาไว้พบกันใหม่วันที่พร้อมแล้วกันนะครับ”  ผู้ชายคนนั้นพูด
            “ดูเหมือนวันนี้บีสท์ก็มาด้วยใช่ไหมคะ”  ผู้หญิงคนนั้นถามพี่นาบี
            “ใช่ค่ะ”
            “ดูเหมือนพวกเขาจะสนใจแฝดของตัวเองเอามากๆ เลยนะคะ ตามมาถึงโรงเรียนเชียว ^^”
            “ค่ะ”  พี่นาบีรับคำขำๆ แล้วก็พากันหัวเราะใหญ่ ฉันก็พอได้ยินมาบ้างน่ะนะว่าส่วนหนึ่งเขาเรียกวง Beast Girl Band ว่าแฝดของบีสท์ แต่พอมาได้ยินเองแล้วมันตลกๆ ยังไงบอกไม่ถูก
            หลังจากคุยกันต่อนิดหน่อยคุณนาจองกับคุณอันโซ (เพิ่งรู้จักชื่อ =_=) ก็ขอตัวกลับ โดยมีฉัน ณัชและพี่มะนาวเดินออกมาส่ง ขณะที่เดินออกไปส่งก็เจอดูจุนกับโยซอบเดินออกจากห้องน้ำพอดี ดูจุนกับโยซอบหยุดเดินแล้วโค้งตัวลงนิดหน่อยให้กับคุณนาจองและคุณอันโซ
            “เจอตัวแล้ว...ว่าไง เมื่อคืนพาเมมเบอร์ไปทำอะไรมา”  คุณอันโซทักทายดูจุนด้วยท่าทางสบายๆ แต่คำถามนี้ทำเอาดูจุนถึงกับสะดุ้ง
            “เอ่อ...”
            “ช่างเถอะ มันก็ต้องมีบ้างว่าไหม? ^^”  คุณอันโซเข้าไปกระซิบกับดูจุนแล้วหัวเราะชอบใจก่อนเดินออกไป
            “เกือบไปแล้ว ^^;”  โยซอบพูดกับดูจุนแล้วหัวเราะคิกคักเหมือนมันเป็นเรื่องธรรมดาที่พวกเขาแอบออกไปเที่ยว =_=;
            “เภกับณัชไปรวมกับเพื่อนๆ เถอะ ส่วนเรื่องที่คุยกันวันนี้บอกพวกเขาว่าพี่จะไปบอกรายละเอียดอีกที”  พี่มะนาวบอกฉันกับณัช แล้วเดินตามไปส่งคุณนาจองกับคุณอันโซ
            “โห ถึงขนาดกรรมการระดับสูงมาทาบทามเลยหรอเนี่ย”  ดูจุนพูดขึ้นด้วยเสียงอันดังขณะที่พวกฉันกำลังจะเดินกลับไปรวมกับเพื่อนในห้องพัก แต่ฉันก็ต้องหันไปมองเขาด้วยสายตาอินโนเซ็นต์ทำเป็นไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด
            “ไปเถอะ”  ณัชพูดแล้วออกเดินนำหน้าฉันไป ฉันได้ยินเสียงของดูจุนพ่นลมหายใจออกยาวๆ ดังตามหลังมา สงสัยจะหงุดหงิดว่าเมื่อไหร่ฉันจะยอมรับสักทีว่าฟังภาษาเกาหลีออก อันที่จริงฉันก็หงุดหงิดตัวเองเหมือนกัน อยากจะบอกนายให้ฟังชัดๆ ว่า เลิกแทะโลมฉันด้วยสายตาสักที -///-*
            “อ้าวๆ บังเอิ๊ญบังเอิญเน๊อะ เจอคนดังอีกแล้ว”  ยัยพีชที่กำลังเดินผ่านมาร้องทัก ขนาดฉันทำเป็นไม่เห็นแล้วนะ ยังอุตส่าห์ทัก -_-;
            “โลกกลมดี =_=”  ณัชพูดเสียงเรียบ
            “มือหายสั่นแล้วหรอ”  ยัยพีชพูดพร้อมกับปลายตาลงมองมือขวาของฉัน
            “หายแล้วจ้ะ ^^”  ฉันตอบอย่างเสแสร้งสุดๆ
            “งั้นหรอ!”
            “โอ๊ย!!”  ฉันร้องเพราะยัยพีชจับข้อมือของฉันขึ้นไปบีบไว้
            “อุ๊ย! ตายแล้วมือสั่นอีกแล้วอ่ะ แบบนี้พี่นาบีต้องเล่นงานฉันแน่ๆ เลยที่ทำให้ ‘ลูกรัก’ พิการ!!”
            “ปล่อยเพื่อนฉันนะอีบ้า!!!”  ณัชผลักยัยพีชไปชนกับผนังด้านหลังอย่างแรง แต่ยัยพีชดูจะไม่สะทกสะท้านเพราะเอาแต่มองมือของฉันที่เริ่มสั่นด้วยรอยยิ้มร้ายกาจ ยัยนี่โรคจิตรึเปล่าเนี่ย -_-*
            “ไปเถอะณัช”  ฉันพูดแล้วผลักณัชให้ออกเดินต่อ
            “คิดว่ามีมือคนเดียวรึไงยะ!!”  เสียงของยัยพีชแว๊ดๆ มาจากข้างหลัง  พอมารู้ตัวอีกทียัยพีชก็เข้ามาประชิดตัวและเงื้อมือขึ้นจะตบณัช ฉันเลยยกมือขึ้นจับแขนยัยพีชเอาไว้ ด้วยความที่ฉันถนัดขวาเลยเอามือขวารับและยัยพีชที่ลงน้ำหนักมาเยอะเกินไป ทำให้ข้อมือฉันลั่นดังกรอบ!
            “ห้ามแตะต้องเพื่อนฉัน!!”  ฉันพูดทั้งๆ ที่น้ำตากำลังจะไหลด้วยความเจ็บ แต่อยู่ๆ ยัยพีชก็ร้องขึ้นมาแล้วทำท่าเหมือนว่าโดนบีบแขนแรงๆ ทั้งๆ ที่มือฉันมันชาจนไม่มีแรงจะจับมือยัยพีชเอาไว้ด้วยซ้ำ
            “โอ๊ย! อย่าทำฉันเลย ฉันขอโทษๆ”
            “มันเป็นไรอ่ะ”  ณัชกระซิบถามฉันงงๆ แต่พอฉันหันไปมองข้างหลังก็เห็นดูจุนกับโยซอบที่เดินตามมาทีหลังกำลังมองเรา 3 คนอย่างสนใจ
            “เกิดอะไรขึ้นเนี่ย”  นี่ไม่ใช่เสียงดูจุนหรือโยซอบหรอกค่ะ แต่เป็นเสียงของพี่มะนาวที่เพิ่งเดินกลับมา
            “กะ...ก็ดูเภตราสิคะ เขาคงแค้นพีชที่เกือบทำให้เมมเบอร์ของเขาเสียหน้า เลยมาทำร้ายพีชแบบนี้ T^T”  ยัยพีชพยักพเยิดไปที่ยังแขนที่ถูกฉันจับอยู่
            “เป็นไปไม่ได้หรอกที่เขาจะทำร้ายใครด้วยมือข้างนี้ เพราะตอนนี้มือแทบจะไม่รู้สึกอะไรแล้ว”  นี่เป็นเสียงของดูจุนที่เดินเข้ามาแกะมือฉันออกจากแขนยัยพีช ส่วนยัยพีชได้แต่งงกับภาษาเกาที่ดูจุนเพิ่งพูดออกไปจนพูดไม่ออก แล้วนายจะปล่อยมือฉันได้รึยังน่ะ จับนานแล้วนะ -///-!
            “ใช่แล้วล่ะ เภทำอะไรใครไม่ได้หรอก ขนาดโดนเธอจับนิดเดียวตอนอยู่บนเวทียังสั่นเลย”  พี่มะนาวพูดเสริม
            “พี่มะนาว!! พี่ก็มัวแต่ให้ท้ายยัยพวกนี้นี่แหละ!!”  ยัยพีชว่าพี่มะนาวแล้ววิ่งหนีไป
            “ไม่เป็นไรใช่ไหม”  ดูจุนหันมาถามฉัน (ภาษาเกาหลี) พร้อมกับนวดมือที่ไร้ความรู้สึกให้ จะให้บอกกี่ครั้งว่าตอนนี้ฉันต้องแอ๊บไม่รู้เรื่องที่นายพูด นายก็ยังจะพูดๆๆ กับฉันอยู่ได้ >.<!
            “ไม่เป็นไรใช่ไหม”  พี่มะนาวถามซ้ำอีกครั้ง
            “มัน ไม่มีความรู้สึกเลยอ่ะค่ะ T_T;”  ฉันพูด
            “จริง!?”  พี่มะนาวร้องแล้วรีบคว้ามือฉันไปจับแทนดูจุน
            “ไม่รู้สึกอะไรเลยหรอ”  ณัชถามบ้าง
            “ก็...จะว่าไม่รู้สึกเลยก็ไม่ใช่อ่ะ”
            “ไปหาหมอไหมครับ”  โยซอบเสนอ
            “อื้มใช่ ไปหาหมอดีกว่า”  พี่มะนาวพูดกับฉัน
            “ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวมันก็หายแหละ เมื่อเช้ายังหายเลย”
            “แน่ใจนะ”
            “ค่ะ ถ้ามีอะไรเดี๋ยวเภรีบบอกพี่เลย”
            หลังจากไถ่ถามอาการกันจนเหนื่อย เราก็พากันเดินกลับมาที่ห้องพัก แทนที่คนอื่นๆ จะเข้ามาถามถึงเรื่องที่โดนเรียกไปพบ พวกเขากลับตื่นเต้นกับงานใหม่ที่เพิ่งได้รับมา
            “ลีดเดอร์!...ลีดเดอร์รู้ไหมว่ามีรายการทีวีเชิญเรากับบีสท์ไปร่วมงานกันวันศุกร์นี้ด้วย ตื่นเต้นชะมัดเลย ^O^//”  วิลล่าวิ่งเข้ามาเกาะแขนฉัน
            “อ้าว! พี่ยังไม่ได้บอกเลย วิลรู้ได้ไง?”  พี่มะนาวถามด้วยความแปลกใจ
            “ก็พี่มิวกี้บอก”  วิลล่าพูดถึงพี่ที่สอนคลาสแอ็คติ้งคนหนึ่งในโรงเรียน
            “ตลอดเลยยัยคนนี้ =_=”
            “แต่วันนี้ก็วันพุธแล้วนะคะ จะทันหรอ”  หยาถาม
            “ไม่ทันยังไงก็ต้องทัน นา!...เอ่อ ผอ. บอกว่ายังไงก็ต้องรับงานนี้ เพราะโอกาสที่จะร่วมงานกันแบบเฉพาะกิจแบบนี้มันหายาก”  พี่มะนาวพูดคำว่า ผอ. แทนชื่อของพี่นาบี เฮ้อ...เอาเข้าไป ทำตัวลึกลับกันกว่าเดิมอีกคราวนี้
            “แล้วลีดเดอร์ล่ะคะ จะไม่ให้ลีดเดอร์ขึ้นแสดงอีกแล้วหรอ”  วิลล่าถามถึงฉัน
            “เอาไว้ รอคุยกันอีกที แต่ตอนนี้พี่ขอไปคุยเรื่องคอนเซ็ปกับทีมงานก่อนแล้วกัน”  พี่มะนาวบอก ก่อนจะพูดกับบีสท์ด้วยภาษาเกาหลี  “คุณอันโซให้รถตู้มารับพวกคุณแล้วนะคะ ตอนนี้เขารออยู่หน้าตึก”
            “แล้วจะเริ่มซ้อมกันเมื่อไหร่หรอครับ”  กีกวังถามพี่มะนาว
            “เย็นนี้ค่ะ ส่วนสถานที่จะให้ทีมงานของพวกคุณกำหนดแล้วกัน พวกคุณจะได้สะดวกด้วย”
            “โอเคครับ”  กีกวังรับคำ
            “เด็กๆ ไปส่งบีสท์หน่อยนะจ้ะ”  พี่มะนาวบอกพวกเราเป็นภาษาไทยก่อนจะเดินออกไป ฉันนับถือพี่มะนาวจริงๆ คนอะไรเปลี่ยนโหมด 2 ภาษาได้คล่องเชียว *o*;
            “เชิญค่ะ”  วิลล่าพูดเป็นภาษาไทย แต่แสดงท่าทางโดยการผายมือไปที่ประตู ทำให้บีสท์เข้าใจแล้วเดินตามพวกเราออกมาจากห้อง
            หน้าตึก มีแฟนคลับนับพันกำลังยืนรอพวกเขาอยู่ พวกเราเลยตกลงกันว่าจะจับมือกันเป็นวงกลมเพื่อเป็นเกราะให้บีสท์ นับวันยิ่งเหมือนแฟนคลับของบีสท์เข้าไปทุกทีแล้วนะเนี่ย =_=;
            “แกไม่ต้องทำก็ได้นะเภ ยิ่งปวดแขนอยู่”  หยาพูดอย่างเป็นห่วง
            “ไม่เป็นไรหรอก มันค่อยยังชั่วแล้ว แล้วอีกอย่างบีสท์ตั้ง 6 คน แต่พวกเรามีแต่คนตัวเล็กๆ ถ้าขาดใครไปสักคนวงมันต้องแคบมากแน่ๆ”
            “ไม่เป็นไรหรอกค่ะลีดเดอร์ วงเล็กๆ ใกล้ชิดกันดีออก ^O^”  วิลล่าพูดพร้อมกับแอบส่งสายตาไปให้หนุ่มบีสท์ที่ยืนทำหน้าตาเอ๋อเหรอไม่รู้เรื่องที่พวกเราพูดกัน
            “ไม่เป็นไรแล้วจริงๆ”  ฉันยืนยัน
            “งั้นก็ตามใจ”  หยารับคำแบบยอมๆ
            “โอเค ออกไปกันเถอะ”  ฉันพูด พวกเราทั้ง 6 คนยืนล้อมบีสท์ไว้แล้วจับมือกัน และไม่รู้ว่าเพราะความบังเอิญหรือว่าเพราะอะไรกันแน่ที่ทำให้ดูจุนกับฉันยืนอยู่ตรงกัน
            ดูจุนสูงกว่าฉันมาก ทำให้ฉันต้องหลบสายตาโดยการก้มลงมองพื้น แต่พอเปิดประตูตึกออกมาฉันก็พบว่าคงก้มต่อไปไม่ได้อีกแล้วเพราะต้องมองทางด้วย ฉันเลยเงยหน้าขึ้น...พอเงยขึ้นมาก็เจอหน้านายดูจุนพอดิบพอดี แล้วนั่นนายมองอะไรอยู่น่ะ ส่องลงมาแบบนั้นกะจะมองหน้าอกฉันรึเปล่าเนี่ย!! -///-*
 
 
 
************************************
ฝากติดตามด้วยนะคะ ^_^
ติชมได้นะคะ
************************************