[B2ST/Beast] Dream Story รักนี้ให้นาย...เจ้าชายอสูร

8.9

เขียนโดย Kreota

วันที่ 19 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 เวลา 00.14 น.

  87 ตอน
  86 วิจารณ์
  113.68K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 11 ตุลาคม พ.ศ. 2557 22.21 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

18) [Episode 2 :: Brighter Lover] # Chapter 6

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ขนาดตัวอักษร เล็ก กลาง ใหญ่ ใหญ่มาก
 
Episode 2 Brighter Lover
:: Chapter 6 ::
 
            รถตู้มาส่งฉันถึงบ้านและพ่อกับแม่ก็ไม่อยู่เหมือนเคย แม่มักจะขลุกอยู่ที่บริษัท ส่วนพ่ออยู่ที่โรงพยาบาลหรือไม่ก็คลินิก ใช่แล้ว...พ่อฉันเป็นหมอ ซึ่งฉันที่เป็นลูกคนเดียวเลยจำเป็นต้องสานต่อเจตนารมณ์ของพ่อนั่นคือการเป็นหมอ
            “สวัสดีค่ะพี่ฟิน”  ฉันรับสายจากพี่ฟิน พี่พยาบาลสาวผู้คลั่งเกาหลี
            [น้องเฝ้าฝัน!! พี่อิจฉาเธอจริงๆ เลย]  พี่ฟินโพลงออกมาเสียงดังจนฉันต้องเอามือถือออกห่างจากหูตัวเองอย่างอัตโนมัติ
            “อิจฉา? อิจฉาอะไรหรอคะ =_=;”  ฉันถามไปงั้นแหละ ฉันรู้ว่าที่พี่เขาอิจฉาฉันก็คงเพราะไอ้ข่าวบันเทิงที่ฉันกำลังนั่งดูอยู่นี่แหละ
            [แหมๆ ไม่ต้องมาทำเป็นไขสือเลยนะจ้ะ หน้าเธอโชว์หราอยู่บนทีวีซะขนาดนี้]  พี่ฟินเหน็บแนมกลับมาเบาๆ -_-;;
            “แค่...ผู้โชคดีเท่านั้นเองแหละค่ะ” 
            [ไม่ใช่ ‘แค่ผู้โชคดี’ นะจ้ะคุณน้อง เธอเป็นคนที่โชคดีมากต่างหาก แฟนคลับเดินสวนไปมายั๊วะเยี๊ยะขนาดนั้นแต่เธอดันโดนเลือก พี่เริ่มตาร้อนๆ แล้วนะเนี่ย ได้ของขวัญจากบีสท์ด้วย]  พี่ฟินส่งเสียงเศร้าๆ มาให้ฉัน เอ่อ...ที่จริงอยากจะบอกไปว่า ‘ของขวัญนั่นน่ะ ของเพื่อนฉันเองค่ะ’ แต่ก็ต้องเก็บเอาไว้เพราะเดี๋ยวก็คงโดนถามต่อว่า ‘แล้วเพื่อนของฉันไปรู้จักบีสท์ได้ยังไง?’ อีก ฉันขี้เกียจตอบให้ยืดยาว -_-;
            “ของเล็กๆ น้อยๆ น่ะค่ะพี่...”  ฉันพูดพร้อมกับก้มลงไปยิ้มกับตุ๊กตาเท็ดดี้แบร์ที่นั่งอยู่ข้างๆ อ้าว! แล้วกุหลาบหายไปไหนเนี่ย ลืมบนรถตู้แน่เลย -_-;
            ปิ๊งป่อง! ปิ๊งป่อง!
            เสียงกริ่งหน้าบ้านของฉันดังขึ้น 2 ครั้ง แล้วเงียบไป ใครมานะ? ถ้าเกิดพ่อหรือแม่กลับมาทำไมต้องกดกริ่งด้วยล่ะ ฉันคิดได้แบบนั้นก็เดินไปดูผ่านหน้าต่างห้องนั่งเล่น ก็เห็นเงาตะคุ่มๆ ของผู้ชายยืนอยู่ที่ประตูเล็กหน้าบ้าน โจรรึเปล่าน่ะ =_=!
            “เอ่อ...พี่ฟินคะ เดี๋ยวแค่นี้ก่อนนะคะ”  ฉันพูดจบก็กดตัดสายทันที ก่อนจะเดินออกไปดูพร้อมกับไม้กวาด อาวุธคู่กายชิ้นเดียวที่ฉันมี
            “มาหาใครคะ?”  ฉันตะโกนถามเมื่อเดินมาถึงระยะที่คนข้างนอกน่าจะได้ยิน เจ้าของเงานั้นค่อยๆ ขยับตัวออกมาจากมุมมืดของเงากำแพง แล้วมาเกาะอยู่ที่ประตูพร้อมรอยยิ้มสดใสที่ทำให้ฉัน...หัวใจเต้นแรง -///-
            “โยซอบ!!!”  ฉันสบถออกมาพร้อมกับเลิกคิ้วอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเองว่าจะเป็นเขาจริงๆ
            “นายออกมาเดินเล่นแถวนี้ได้ยังไง”  ฉันรีบเดินไปเปิดประตูให้โยซอบเข้ามาพร้อมกับกวาดตามองไปรอบๆ เพื่อดูให้แน่ใจว่าไม่มีใครเห็น
            “ก็...เธอลืมของ ฉันเลยเอามาให้”  โยซอบถอดหมวกแก็ปสีดำของเขาออก แล้วยื่นดอกกุหลาบสีขาวที่ฉันลืมเอาไว้มาให้
            “ขอบใจนะ แต่นายไม่เห็นต้องลำบากเอามาคืนเองเลยนี่ ขายังไม่หายดีด้วย” 
            “ก็เห็นลืมไว้เลยเอามาให้ เดี๋ยวคนให้เขาน้อยใจนะที่โดน...มองข้าม”  โยซอบทำหน้ามุ่ยเหมือนเด็กๆ ทำไมต้องทำหน้าแบบนั้นด้วยเล่า -///-;;
            “แล้วนี่...นายมากับใครล่ะ”  ฉันถามแล้วมองผ่านโยซอบไปด้านหลังก็ไม่เห็นมีใครเดินตามมาเลย
            “ฉันติดรถมากับเภตราแล้วก็ดูจุน พอดีเขาออกมาซื้อของกันน่ะ”
            “อ้าว...แล้วทำไมยัยเภไม่มาหาฉันล่ะ”  ฉันถามแล้วจะเดินไปหน้าประตู กะว่าจะไปอาละวาดให้ถึงรถเลย ทำเป็นหลบหน้าหลบตานะยะยัยเภ -_-!!
            “เธอจะไปไหน?”  โยซอบรั้งข้อมือฉันไว้ก่อนที่ฉันจะเดินไปเปิดประตู
            “ก็ไปตามยัยเภไง เขารอนายอยู่ข้างนอกไม่ใช่หรอ บอกว่าจะไปซื้อของกันไง”
            “ที่ไปซื้อของน่ะแค่ดูจุนกับเภตรา ส่วนฉัน...ตั้งใจมาที่นี่เองแหละ ^^”  โยซอบยิ้มกว้าง แล้วถือวิสาสะเดินเข้าไปในบ้านฉันเฉยเลย -///-
            “โห บ้านหลังใหญ่จัง อยู่คนเดียวไม่เหงาหรอ ^O^”  โยซอบโพลงออกมาเมื่อเดินเข้ามาในห้องโถง
            นั่นไง! แค่ประโยคแรกก็ทำเอาฉันเครียด Y_Y;
            “เอ่อ...โทษที คงเหงาสินะ ^^;”  โยซอบยิ้มแหยๆ ให้ฉัน
            “ไม่เป็นไร นั่นห้องรับแขก ไปนั่งรอก่อนนะ เดี๋ยวฉันไปหาน้ำมาให้”  ฉันบอก แล้วเดินไปห้องครัวทันที
            เหงางั้นหรอ?...ความเหงานี่แหละที่อยู่เป็นเพื่อนฉันทุกๆ วัน ฉันอยู่กับมันจนชินแล้ว...แต่ทำไมพอมาวันนี้ ฉันถึงรู้สึกว่ามันก็ทำให้ฉันรู้สึกแย่ได้เหมือนกัน
            “พวกเขาจะซื้อของนานไหม”  ฉันถามเมื่อเดินเข้ามาถึงห้องรับแขก และยื่นน้ำส้มให้กับแขกคนใหม่ที่มองนั่นมองนี่อย่างตื่นเต้น
            “ไม่รู้สิ แต่กรุงเทพรถติดจะตาย คงนานอยู่หรอก ^^”  โยซอบพูดขณะดื่มน้ำส้มดังอึกๆๆ ‘กรุงเทพรถติดจะตาย’ พูดยังกะอยู่ที่นี่นานแล้วนะนายเนี่ย =_=
            “นายไม่ควรออกมาเดินเพ่นพ่านแบบนี้นะ มันอันตราย”  ฉันพูดขณะที่โยซอบหยิบโมเดลรูปหนุมานตัวเล็กๆ ขึ้นมาดูอย่างสนใจ
            “ฉันรู้ว่าฉันดัง แต่ไม่ต้องห่วงหรอก บิวตี้น่ะน่ารักจะตาย เขาไม่รุมทึ้งฉันจนเสียโฉมหรอกน่า”  โยซอบพูดไปหยิบนั่นนี่มาดูไปอย่างไม่สนใจอะไร
            “ถ้าเป็นแฟนคลับนายก็คงไม่น่าห่วงหรอกเพราะพวกเขารักนาย แต่...คนที่เขาเกลียดนายนี่สิ”  พอฉันพูดจบ โยซอบก็ชะงักมือที่กำลังจะจับโมเดลอื่นๆ มาดูทันที ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ
            “เธอจะหมายถึงพี่ซังฮุนอีกใช่ไหม?”  โยซอบมองฉันด้วยสีหน้าที่บ่งบอกอย่างชัดเจนว่าไม่พอใจ ถ้าเขาจะไม่พอใจฉันก็คงไม่ผิดหรอก เขาก็ไว้ใจของเขานี่นะ U.U
            “เขาไม่มีวันจะทำร้ายพวกฉันแน่! แล้วเธอเอาที่ไหนมาพูดว่าเขาเกลียดพวกฉัน!”  โยซอบยืนกรานหนักแน่น
            “ฉันก็แค่อยากให้นายระวังตัวบ้าง ไม่ใช่ว่าไม่เชื่อฉันแล้วปล่อยเนื้อปล่อยตัวแบบนี้”  ฉันถอนหายใจออกมาแรงๆ เพื่อให้รู้ว่าฉันก็เริ่มฉุนขึ้นมาบ้างแล้ว ตัวเองไม่เชื่อเองทำมาเป็นเหวี่ยงใส่ฉัน ชิ!! -*-
            “นี่เธอ...o_o”  อยู่ๆ โยซอบก็ทำตาโตแล้วมองฉันแบบตาไม่กระพริบ  “ห่วงฉันหรอ...>.<” 
            “ก็...ห่วงทุกคนนั่นแหละ อย่าหลงตัวเองหน่อยเลยน่า”  ฉันรีบแก้ตัวก่อนที่โยซอบจะคิดไปไกล -///-;;
            “โธ่ ไอ้เราก็นึกว่าห่วง ฮู้!”  โยซอบสบถแล้วจิบน้ำส้มใหม่อีกครั้ง เฮ้อ...เปลี่ยนอารมณ์ไวจังนะพ่อคุณ =_=;
            “หืม?...กุหลาบนั่นทำไมเธอทิ้งขว้างมันจังเลย ช้ำหมดแล้ว T^T”  โยซอบเอื้อมมือมาหยิบดอกกุหลาบจากโซฟาข้างๆ ฉัน ไปถือไว้อย่างทะนุถนอม
            “อะไรของนาย...ทำยังกับเป็นเจ้าของมันอย่างนั้นแหละ!” 
            เฮ้ย!! O_o!
            หรือว่าคนที่ให้ฉันไม่ใช่เภตรา แต่เป็น...///.///
            “ก็ชะ!...”  โยซอบชะงักกลางคัน แล้วเงียบไป
            “อะไรนะ ฉันฟังไม่ถนัด”  ก็ไม่รู้เขาพูดอะไรนี่ ลืมศัพท์ภาษาไทยรึไง ถ้าลืมภาษาไทยก็พูดเกาหลีเลยก็ได้ ฉันฟังรู้เรื่องน่า=_=
            “ช่างเหอะ ดูแลให้ดีด้วย...เดี๋ยวฉันไปฟ้องเจ้าของมันแล้วเขาจะเสียใจนะ”  โยซอบทำหน้ามุ่ยแล้วยื่นมาให้ฉันใหม่
            “ขี้ฟ้องจังนะนาย”  ฉันค้อนเขาทีหนึ่งก่อนจะรับมันมาถือไว้ด้วยใจที่เต้นรัวแปลกๆ ภาวะที่หัวใจเต้นเร็วผิดจังหวะแบบนี้คงไม่ใช่เพราะเป็นโรคร้ายแรงอะไรหรอกนะ -////-?
            ครืด...ครืด...
            มือถือของฉันสั่น 2 ครั้ง บ่งบอกว่ามีข้อความเข้าฉันเลยหยิบมันขึ้นมาดู เป็นข้อความจาก Private number ซึ่งจะไม่โชว์เบอร์ปลายทาง ฉันขมวดคิ้วมองมันก่อนจะตัดสินใจเปิดดู
            เนื้อหาในข้อความเป็นภาษาเกาหลีแปลได้ว่า ‘เธอผิดสัญญา!!’
            ใจฉันกระตุกวูบไปทีหนึ่งเมื่ออ่านข้อความจบ ก่อนจะรีบลบข้อความนั้นทิ้งทันที อะไรกัน! พวกนั้นรู้ได้ยังไงว่าฉันบอกใครไปแล้วรึยัง! และที่สำคัญ พวกนั้นมันรู้จักเบอร์มือถือฉันได้ยังไง!! เริ่มรุกล้ำความเป็นส่วนตัวมากไปแล้ว ไหนบอกว่าฉันจะปลอดภัยไง!
            “ไม่มีสัจจะในหมู่โจรจริงๆ สินะ!!”  ฉันสบถเบาๆ ก่อนจะกำมือถือแน่น แต่เมื่อเงยหน้ามาเห็นสายตาสงสัยจากโยซอบก็ทำให้ฉันได้สติ รีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติทันที
            “เธอ...เป็นอะไรรึเปล่า ไม่สบายหรอ?”
            “เปล่า ฉันแค่...เหนื่อยๆ น่ะ”
            “นี่ฉันมากวนเธอหรอเนี่ย”  โยซอบทำหน้าจ๋อยๆ
            ฟึบ!
            อยู่ๆ ไฟทั้งบ้านก็ดับ ฉันรีบเปิดแฟล็ตมือถือทันที แต่พอฉันส่องไฟไปหาโยซอบเขาก็ไม่อยู่ตรงโซฟาที่เขาเคยนั่งแล้ว!! นี่มันเรื่องอะไรกัน...
            “แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู~...แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู~...แฮปปี้เบิร์ดเดย์ แฮปปี้เบิร์ดเดย์...แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู~...”  เสียงเพลงแฮปปี้เบิร์ดเดย์ดังลอยเข้ามาพร้อมกับเค้กก้อนโตที่เภตราเป็นคนถือ ตามมาด้วยเพื่อนร่วมวงของฉันรวมถึงบีสท์ครบวง พวกเขาต่างร้องเพลงและปรบมือเป็นจังหวะตรงมาหาฉัน
            “พวกเธอ...”  ฉันพูดอะไรไม่ออก ได้แต่มองยัยเภตราผ่านแสงสว่างจากเทียน 2-3 เล่มที่ปักอยู่บนเค้ก
            “ฉันรู้ว่าคุณหมอหัวดีอย่างเธอไม่เคยลืมอะไรเลย...ยกเว้นวันเกิดตัวเอง สุขสันต์วันเกิดนะจ้ะเพื่อน ^^”  เภตราพูด ทำฉันคิดได้ว่า วันนี้มันวันเกิดฉันนี่นา...
            “ขอบใจนะ...ขอบคุณมากนะทุกคน ขอบคุณจริงๆ”  ฉันโค้งตัวลงเล็กน้อยเพื่อเป็นการขอบคุณทุกคนที่มาเซอร์ไพรซ์
            “พี่ไม่เอ่ะใจเลยหรอคะว่าทำไมพวกเราถึงเอาของขวัญให้”  วิลล่ายื่นหน้าเข้ามาในแสงเทียน
            “ก็ยัยหมอคนนี้มันขี้ลืมวันเกิดตัวเองแต่ไหนแต่ไรแล้วนี่”  ณัชพูดเสริม ฉันเลยค้อนยัยณัชเข้าวงใหญ่
            “เอาล่ะๆ เป่าเทียนได้แล้วครับ เทียนจะหมดเล่มอยู่แล้ว”  ดงอุนเตือน เออ...ฉันก็ลืมไปว่าเรากำลังคุยกันภายใต้แสงเทียน^^
            ฉันบรรจงเป่าเทียนเบาๆ ตามมาด้วยเสียงเฮดังๆ จากเพื่อนๆ หลังจากเปิดไฟในบ้านแล้ว พวกเขาก็พาฉันออกมาที่สวนหลังบ้านที่ถูกจัดเตรียมไว้หมดแล้วทั้งโต๊ะ เก้าอี้ และของกินนานาชนิด สรุปคือ ที่พวกเขาปล่อยโยซอบมาก็เพื่อถ่วงเวลาฉันเอาไว้ คนอื่นจะได้แอบเข้ามาในบ้านและจัดของอย่างสะดวก -_-;
            “นี่มันปาร์ตี้บาร์บีคิวชัดๆ เลยนะเนี่ย”  ฉันพูดขณะมองไปที่เตาปิ้งบาร์บีคิวที่ถูกห้อมล้อมด้วยคนเกือบจะทั้งงาน พวกเขามาร่วมงานวันเกิดฉันหรือว่ามาพักร้อนน่ะ =_=
            “ฮ่าๆๆ เอาน่า นานๆ จะมีเวลามาพักแบบนี้นะ”  เภตราพูดกลั้วหัวเราะ
            “แกกับดูจุน เป็นไงบ้าง”  นี่เป็นการพูดถึงเรื่องดูจุนครั้งแรก ตั้งแต่เจอกันเลยนะเนี่ย ดูหน้ายัยเภตราสิ ซีดเชียว...ฉันทำเพื่อนกลัวขนาดนี้ได้ไงเนี่ย ชักจะเริ่มกลัวตัวเองขึ้นมาบ้างแล้วล่ะ U.U;
            “ก็...มีความสุขดี เขาดูแลฉันดีมากเลย ^^;”
            “ไอ้เพลย์บอกนั่นไม่ได้ทำอะไรรุ่มร่ามกับแกใช่ไหม”  ฉันถามพร้อมกับปลายตาไปมองดูจุนที่กำลังลองเครื่องเล่นคาราโอเกะอยู่กับจุนฮยอง
            “เปล่าเลย เขาเป็นสุภาพบุรุษมาก ^^;;” 
            “ย่ะ! รักกันจริงๆ นะ”  ฉันแขวะยัยเภตราเล่น ก่อนจะหัวเราะออกมาเมื่อเภตราหน้าเริ่มจะเปลี่ยนจากซีดเป็นเขียวแล้ว
            “แกน่ะ ฉันใจหายหมด เก๊กทำเข้มอยู่ตั้งนาน Y.Y”
            “ว่าแต่แกเหอะ แน่ใจนะว่าจะไม่ให้บอกพี่นาบี”  เภตราทำท่ากระซิบถามฉันเพื่อไม่ให้ใครได้ยินด้วย ยัยเภคงหมายถึงเรื่องไอ้หมอซังฮุนนั่นแหละ เพราะนอกจากโยซอบแล้ว ฉันก็เล่าให้ยัยเภตราฟัง เพราะฉันไม่มั่นใจว่าฉันจะปลอดภัยจริงๆ ถ้าเกิดฉันเป็นอะไรไปเภตราก็จะบอกเรื่องนี้กับทุกคนทันที
            “แน่ใจ จนกว่าจะจบคอนเสิร์ตฉันอยากให้แกเงียบไว้ก่อน ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นมันจะไม่ดีต่อคอนเสิร์ต เพราะฉะนั้นเราต้องรอจนกว่าคอนเสิร์ตจะเสร็จเรียบร้อย ถ้าพวกนั้นยังไม่หยุด ฉันเองนี่แหละที่จะบอกพี่นาบี!”
            “แต่ฉัน...ไม่อยากให้แกเสี่ยงแบบนี้เลย แบบนี้แกก็ตกอยู่ในอันตรายน่ะสิ จะให้ฉันรอจนแกเป็นอะไรก่อนรึไง”
            “เอาน่า ฉันเอาตัวรอดได้อยู่แล้ว ไม่ต้องห่วง ^^”  ฉันยิ้มให้เภตราเพื่อยืนยันว่าฉันไม่เป็นไรจริงๆ แต่พอนึกถึงข้อความที่มีคนส่งมาเมื่อกี๊แล้ว ไม่สบายใจยังไงไม่รู้
            “พอคุยกับฉันไม่เห็นยิ้มแบบนี้บ้างเลยนะ”  โยซอบถือจานขนมไทยมาวางแล้วนั่งร่วมโต๊ะกับฉันทันทีโดยไม่ได้ขออนุญาต แถมลากเก้าอี้มานั่งใกล้ๆ ฉันอีกนะ =_=//
            “ตรงนี้ที่ของวิลล่านะ”  ฉันบอกโยซอบ ก็ตรงนี้วิลล่านั่งก่อนแล้วนี่ ยัยนั่นแค่ไปย่างบาร์บีคิวมากินเท่านั้นเอง
            “รอให้วิลล่ามาก่อนก็ได้ เดี๋ยวลุก ^^”  โยซอบยิ้ม แล้วเอาทองหยอดเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย
            “เฮ้อ...”  ฉันถอนหายใจออกแรงๆ ส่วนยัยเภตราก็ทำท่าหลิ่วตามองฉันอย่างมีเลศนัย อะไรของแกยะยัยเภ...เลศนงเลศนัยอะไรกันไม่มีอะไร๊ -///- (ขึ้นเสียงสูง)
            “อ้าว นั่งแทนที่ซะแล้ว”  วิลล่าเดินมาที่โต๊ะพร้อมกับบาร์บีคิวจานใหญ่  “ไม่เป็นค่ะ เดี๋ยววิลมานั่งฝั่งนี้ก็ได้” 
            วิลล่ารีบปฏิเสธเมื่อโยซอบทำท่าจะลุกให้ แล้วเดินมานั่งข้างๆ ฉันซึ่งเป็นฝั่งตรงข้ามกับโยซอบแทน ส่วนโยซอบก็ส่งสายตาทะเล้นๆ มาให้ฉัน เยาะเย้ยฉันหรอยะ!! >.<!
            “เอ้อ! วันนี้พี่หมอซังฮุนทำตัวแปลกๆ ด้วยแหละ”  อยู่ๆ เฝ้าฝันก็พูดถึงซังฮุนขึ้นมา ทำเอาฉันสำลักบาร์บีคิวคำโต
            “พี่ซังฮุน! ทำไมหรอ?”  อันนี้ โยซอบเป็นคนถามด้วยตัวเอง ดูท่าทางเขาตื่นเต้นแปลกๆ
            “ก็ชอบมาถามถึงพี่เฝ้าฝันบ่อยๆ แล้วพอกลับมาจากสยามพารากอนตอนเย็น ก็ถามใหญ่ว่าพี่ฝันไม่ได้กลับมาด้วยหรอ อะไรทำนองนี้น่ะค่ะ”  วิลล่าพูดรัวๆ เหมือนกลัวใครจะแย่งพูด
            “วิลว่า...พี่หมอเขาต้องสนใจพี่แน่ๆ เลย >///<”  วิลล่าหันมาทำท่าเขินๆ ใส่ฉัน จนฉันต้องสำลักบาร์บีคิวเป็นครั้งที่ 2 ถ้าไอ้จอมโจรนั่นสนใจฉันจริงๆ ฉันยอมกัดลิ้นตายดีกว่า +_+!
            “ไม่หรอกมั้ง”  ฉันรีบพูดทันทีที่ตั้งตัวได้ ที่สนใจฉันคงเพราะกำลังหาลู่ทางมาลอบสังหารฉันอยู่น่ะสิ -_+!
            “จริงๆ นะคะ วันนี้ก็มาขอเบอร์พี่ฝันด้วยล่ะ น่ารักมากเลย >////<”  วิลล่าทำท่าระริกระรี้กว่าเดิม ตรงนี้ยัยเภตราถึงกับสำลักแทนฉันเลยทีเดียว
            เอาเข้าไปน้องรัก นี่เธอรักฉันจริงๆ หรือเปล่าเนี่ย -*-?
            “ว่าไงนะ!!”  ฉันตะโกนออกมาเสียงดังจนคนทั้งงานชะงักกิจกรรมของตัวเองเพื่อมองฉันคนเดียว
            “อย่าบอกนะว่า...”  อันนี้เภตราพูดค่ะ
            “ใช่ค่ะ...วิลล่าให้ไปแล้ว ^O^”  วิลล่าตอบอย่างภาคภูมิใจ จนโยซอบถึงกับสำลักบ้างอีกคน พวกเราทั้ง 3 คนเผลอมองหน้ากันอย่างไม่ได้นัดหมาย นี่ชีวิตฉันกำลังจะหาไม่ในสามวันเจ็ดวันนี้แล้วใช่ไหม TOT
            “ฉันจะเป็นลม”  เภตราถึงกับกุมขมับตัวเองเพราะความใสซื่อของวิลล่า
            “ทำไมล่ะคะ วิลล่าทำผิดอะไรหรอ T^T”  วิลล่ามองพวกเรา 3 คนสลับกันไปมาอย่างไม่เข้าใจ เธอคงคิดไม่ถึงสินะว่าหนุ่มรูปงามผิวขาวออร่าแบบนายซังฮุนจะเป็นจอมโจรน่ะ U.U
            “ไม่มีอะไรหรอก อย่าคิดมากเลยพวกเราแค่ตกใจนิดหน่อน่ะ ^^;”  ฉันฝืนยิ้มแหยๆ ให้วิลล่า เพราะถ้าเกิดเล่าให้ยัยวิลฟังล่ะก็ เรื่องนี้ไม่ใช่แค่จะถึงหูพี่นาบีเท่านั้น แต่ฉันมั่นใจว่าจะต้องรู้กันทั้งประเทศไทยยิงยาวไกลไปถึงเกาหลีชัวร์!!
            “แล้วพี่จะรับพี่ซังฮุนไว้พิจารณาไหมคะ ^^”
            รับพิจารณาก็โง่เท่านั้นแหละค่ะคุณน้อง เขาจะฆ่าคุณพี่ไปหมักกับกิมจิอยู่รอมร่อแล้วเนี่ย T.T
            “เอ่อ...ไม่ล่ะ ฉันไม่ชอบ”  ฉันเก็กหน้าขรึมตามสไตน์ของฉันเพื่อให้ดูน่าเชื่อถือ
            “โธ่ น่าเสียดายจังนะคะ วิลไปเอาน้ำมาเพิ่มดีกว่า พี่ๆ เอาอะไรไหมคะ”  วิลล่าดันตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้
            “ไม่เอาจ้ะ”  เภตราตอบ วิลล่าเลยเดินไปเอาน้ำที่โต๊ะข้างๆ เตาปิ้งบาร์บีคิวซึ่งก็ไกลพอที่จะไม่ได้ยินที่พวกเราคุยกัน
            “แกแย่แน่ฝัน”  เภตราพูด ฉันเริ่มจะทำนายดวงชะตาชีวิตของตัวเองได้พอคร่าวๆ แล้วล่ะ T_T;
 
            หลังจากเสร็จงานเลี้ยงวันเกิดที่เกือบจะคร่าชีวิตฉันไปกับเรื่องราวระทึกใจจากวิลล่าแล้ว ก็มาถึงวันซ้อมใหญ่ของคอนเสิร์ตค่าย KB Entertainment อย่างรวดเร็วเหมือนมีใครเร่งเวลา =_= ซึ่งตั้งแต่วันที่ฉันกับซอแดอุนลีดเดอร์วง Troy ทำข้อตกลงกันก็ไม่เกิดเรื่องอะไรกับบีสท์มากนัก ส่วนมากก็เป็นเรื่องปล่อยภาพส่วนตัวของบีสท์บ้างอะไรบ้างเล็กน้อย ทำให้เป็นข่าวอยู่ช่วงหนึ่งแต่ก็ผ่านมาได้ด้วยดี ตรงนี้แดอุนก็มาขอโทษขอโพยฉันยกใหญ่ที่ทำให้เกิดเรื่องจนได้
            “มาเห็นคอนเสิร์ตใหญ่ๆ แบบนี้ ตื่นเต้นใช่ไหมล่ะ ^^”  พี่มะนาวที่ยืนอยู่ข้างๆ ฉันถามพร้อมกับยิ้มกว้าง  “อยากขึ้นไปแสดงบนเวทีแบบนี้บ้างไหมล่ะ พี่นาบีจัดให้ได้นะจ้ะ”
            “เฮ้อ...ฝันน่ะ ไม่มีหวังอะไรแล้วล่ะค่ะ ไปหวังกับบีสท์เกิร์ลตัวจริงดีกว่านะคะ”  ฉันยิ้มบางๆ ให้พี่มะนาว
            “ฝัน...เธอก็เป็นตัวจริงนะ”  พี่มะนาวมองฉันด้วยสีหน้าจริงจัง  “ถ้าเธอพร้อม ก็กลับมาได้ทุกเมื่อเลย”
            ฉันไม่ตอบอะไรได้แค่ยิ้มให้พี่มะนาวเท่านั้น แต่ระหว่างนั้นฉันก็เห็นซังฮุนแอบคุยโทรศัพท์อยู่ตรงมุมทางเดินท่าทางมีพิรุธ ฉันเลยแอบย่องเข้าไปฟัง
            “...มั่นใจใช่ไหมว่าใส่น้ำถูกขวด...โอเค อย่าให้พลาดเชียวนะ เสียงของพวกมันเสียก็โอเค แต่ถ้าคนอื่นโดนไปด้วยคอนเสิร์ตพรุ่งนี้จะลำบาก...อื้ม โอเคๆ...แล้วเจอกัน”  ซังฮุนพูดเร็วๆ แล้วตัดสายทันที ก่อนจะเดินออกจากมุมนั้นอย่างรีบร้อน
            ...เมื่อกี๊นายซังฮุนพูดว่ายังไงนะ -_-?
          ‘เสียงของพวกมันเสียก็โอเค’
            เฮ้ย! นี่กะจะทำลายเสียงกันเลยหรอเนี่ย O_O!
            “เอ่อ! พี่คะ โทษนะคะ”  ฉันเรียกทีมงานคนหนึ่งที่เดินผ่านมาพอดี
            “คะ?”  เธอเอ่ยถามฉันอย่างงงๆ
            “พอดี คุณมินนาให้ฉันมาเอาน้ำให้บีสท์น่ะค่ะ ไม่ทราบว่าไปเอาได้ที่ไหน” 
            “อ๋อ ตรงห้องโถงกลางหลังเวทีเลยค่ะ”
            “ขอบคุณค่ะ ^^”  ฉันยิ้มให้แล้วเดินไปตามคำบอกทันที หวังว่าบีสท์คนใดคนหนึ่งจะยังไม่ได้ดื่มน้ำนั่นหรอกนะ!
            ฉันเดินไปที่ห้องโถงกลางก็พบว่าขวดน้ำที่ติดชื่อของบีสท์ยังอยู่ครบทั้ง 6 ขวด และดูเหมือนจะยังไม่มีใครดื่มมันเลย ฉันรีบเดินเข้าไปเปิดดูน้ำทั้ง 6 ขวดก็ดูปกติดี ไม่เห็นมีขวดไหนที่มีสิ่งแปลกปลอมเลยนี่นา
            “เธอทำอะไรน่ะ”  ดูจุนเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับโยซอบ โธ่เอ้ย! ทำไมนายไม่มาคนดียวล่ะโยซอบ ฉันจะบอกนายยังไงดี>_<!
            “จะเอาน้ำไปเสิร์ฟหรอ ^^”  โยซอบยิ้มกว้างจนเห็นฟันทุกซี่ จะมายิ้มน่ารักอะไรแถวนี้เล่า =///=;
            “เอ่อ...ฉันว่าพวกนายกินน้ำขวดอื่นดีกว่านะ เดี๋ยวฉันเอาอันนี้ไปล้างให้ ฉันเห็นน้ำมันมีฝุ่นน่ะ”  ฉันพูดพร้อมกับหอบน้ำทั้ง6 ขวดขึ้นมากอดไว้แน่น
            “หรอ?”  ดูจุนเลิกคิ้วสูงอย่างงงๆ
            “เอ่อน้ำเป็นขวดอยู่ในแพ็คตรงมุมห้องนะ เลือกดื่มตามสบายเลย”  ฉันบอกไว้แค่นั้นแล้วเดินแยกออกมาทันที แต่...
            หมับ!
            “เดี๋ยว!”  โยซอบรั้งแขนฉันไว้ก่อนที่ฉันจะเดินออกไปจากห้อง
            “มีอะไรรึเปล่า”  โยซอบกระซิบถามฉันเบาๆ ส่วนดูจุนแยกไปเอาน้ำที่มุมห้องตามที่ฉันบอก
            “มีคนใส่อะไรบางอย่างไว้ในน้ำของพวกนาย”
            “ใส่อะไร?”
            “ไม่รู้ ฉันรู้แค่ว่า มันจะทำให้พวกนายร้องเพลงไม่ได้...”  ฉันหันไปสบตากับโยซอบเพื่อให้เขาเชื่อฉันสักทีว่าที่ฉันบอกเขามันเป็นความจริง
            “เธอรู้ได้ยัง?”
            “ฉันได้ยินซัง...”
            “ได้ยินซังฮุนพูด!...เธอจะพูดแบบนี้ใช่ไหม?”  โยซอบพูดแทรกก่อนที่ฉันจะพูดจบประโยค
            “ใช่...ไม่ว่านายจะเชื่อฉันหรือไม่ ฉันก็ยังยืนยันคำเดิมว่าที่ฉันพูดเป็นความจริง!” 
            “ถ้าเธอบอกว่าซังฮุนเป็นคนทำ งั้น...ฉันจะพิสูจน์ให้เธอเห็นบ้างว่าฉันเชื่อใจคนไม่ผิด”  โยซอบพูดทิ้งไว้แค่นั้น เขาก็แย่งขวดน้ำไป 1 ขวดก่อนจะดื่มมันรวดเดียวหมด
            “เฮ้ย!! โยซอบ!!”  ฉันร้องแล้วรีบเข้าไปแย่งคืน แต่ก็เอาคืนมาได้แค่ขวด เพราะโยซอบ...ดื่มน้ำไปหมดแล้ว O_O!!
 
 
 
*************************************
อีกตอนค่า >O<
*************************************
 
 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.7 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.2 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา