[B2ST/Beast] Dream Story รักนี้ให้นาย...เจ้าชายอสูร

 

Episode 2 Brighter Lover

:: Chapter 6 ::

 

            รถตู้มาส่งฉันถึงบ้านและพ่อกับแม่ก็ไม่อยู่เหมือนเคย แม่มักจะขลุกอยู่ที่บริษัท ส่วนพ่ออยู่ที่โรงพยาบาลหรือไม่ก็คลินิก ใช่แล้ว...พ่อฉันเป็นหมอ ซึ่งฉันที่เป็นลูกคนเดียวเลยจำเป็นต้องสานต่อเจตนารมณ์ของพ่อนั่นคือการเป็นหมอ

            “สวัสดีค่ะพี่ฟิน”  ฉันรับสายจากพี่ฟิน พี่พยาบาลสาวผู้คลั่งเกาหลี

            [น้องเฝ้าฝัน!! พี่อิจฉาเธอจริงๆ เลย]  พี่ฟินโพลงออกมาเสียงดังจนฉันต้องเอามือถือออกห่างจากหูตัวเองอย่างอัตโนมัติ

            “อิจฉา? อิจฉาอะไรหรอคะ =_=;”  ฉันถามไปงั้นแหละ ฉันรู้ว่าที่พี่เขาอิจฉาฉันก็คงเพราะไอ้ข่าวบันเทิงที่ฉันกำลังนั่งดูอยู่นี่แหละ

            [แหมๆ ไม่ต้องมาทำเป็นไขสือเลยนะจ้ะ หน้าเธอโชว์หราอยู่บนทีวีซะขนาดนี้]  พี่ฟินเหน็บแนมกลับมาเบาๆ -_-;;

            “แค่...ผู้โชคดีเท่านั้นเองแหละค่ะ” 

            [ไม่ใช่ ‘แค่ผู้โชคดี’ นะจ้ะคุณน้อง เธอเป็นคนที่โชคดีมากต่างหาก แฟนคลับเดินสวนไปมายั๊วะเยี๊ยะขนาดนั้นแต่เธอดันโดนเลือก พี่เริ่มตาร้อนๆ แล้วนะเนี่ย ได้ของขวัญจากบีสท์ด้วย]  พี่ฟินส่งเสียงเศร้าๆ มาให้ฉัน เอ่อ...ที่จริงอยากจะบอกไปว่า ‘ของขวัญนั่นน่ะ ของเพื่อนฉันเองค่ะ’ แต่ก็ต้องเก็บเอาไว้เพราะเดี๋ยวก็คงโดนถามต่อว่า ‘แล้วเพื่อนของฉันไปรู้จักบีสท์ได้ยังไง?’ อีก ฉันขี้เกียจตอบให้ยืดยาว -_-;

            “ของเล็กๆ น้อยๆ น่ะค่ะพี่...”  ฉันพูดพร้อมกับก้มลงไปยิ้มกับตุ๊กตาเท็ดดี้แบร์ที่นั่งอยู่ข้างๆ อ้าว! แล้วกุหลาบหายไปไหนเนี่ย ลืมบนรถตู้แน่เลย -_-;

            ปิ๊งป่อง! ปิ๊งป่อง!

            เสียงกริ่งหน้าบ้านของฉันดังขึ้น 2 ครั้ง แล้วเงียบไป ใครมานะ? ถ้าเกิดพ่อหรือแม่กลับมาทำไมต้องกดกริ่งด้วยล่ะ ฉันคิดได้แบบนั้นก็เดินไปดูผ่านหน้าต่างห้องนั่งเล่น ก็เห็นเงาตะคุ่มๆ ของผู้ชายยืนอยู่ที่ประตูเล็กหน้าบ้าน โจรรึเปล่าน่ะ =_=!

            “เอ่อ...พี่ฟินคะ เดี๋ยวแค่นี้ก่อนนะคะ”  ฉันพูดจบก็กดตัดสายทันที ก่อนจะเดินออกไปดูพร้อมกับไม้กวาด อาวุธคู่กายชิ้นเดียวที่ฉันมี

            “มาหาใครคะ?”  ฉันตะโกนถามเมื่อเดินมาถึงระยะที่คนข้างนอกน่าจะได้ยิน เจ้าของเงานั้นค่อยๆ ขยับตัวออกมาจากมุมมืดของเงากำแพง แล้วมาเกาะอยู่ที่ประตูพร้อมรอยยิ้มสดใสที่ทำให้ฉัน...หัวใจเต้นแรง -///-

            “โยซอบ!!!”  ฉันสบถออกมาพร้อมกับเลิกคิ้วอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเองว่าจะเป็นเขาจริงๆ

            “นายออกมาเดินเล่นแถวนี้ได้ยังไง”  ฉันรีบเดินไปเปิดประตูให้โยซอบเข้ามาพร้อมกับกวาดตามองไปรอบๆ เพื่อดูให้แน่ใจว่าไม่มีใครเห็น

            “ก็...เธอลืมของ ฉันเลยเอามาให้”  โยซอบถอดหมวกแก็ปสีดำของเขาออก แล้วยื่นดอกกุหลาบสีขาวที่ฉันลืมเอาไว้มาให้

            “ขอบใจนะ แต่นายไม่เห็นต้องลำบากเอามาคืนเองเลยนี่ ขายังไม่หายดีด้วย” 

            “ก็เห็นลืมไว้เลยเอามาให้ เดี๋ยวคนให้เขาน้อยใจนะที่โดน...มองข้าม”  โยซอบทำหน้ามุ่ยเหมือนเด็กๆ ทำไมต้องทำหน้าแบบนั้นด้วยเล่า -///-;;

            “แล้วนี่...นายมากับใครล่ะ”  ฉันถามแล้วมองผ่านโยซอบไปด้านหลังก็ไม่เห็นมีใครเดินตามมาเลย

            “ฉันติดรถมากับเภตราแล้วก็ดูจุน พอดีเขาออกมาซื้อของกันน่ะ”

            “อ้าว...แล้วทำไมยัยเภไม่มาหาฉันล่ะ”  ฉันถามแล้วจะเดินไปหน้าประตู กะว่าจะไปอาละวาดให้ถึงรถเลย ทำเป็นหลบหน้าหลบตานะยะยัยเภ -_-!!

            “เธอจะไปไหน?”  โยซอบรั้งข้อมือฉันไว้ก่อนที่ฉันจะเดินไปเปิดประตู

            “ก็ไปตามยัยเภไง เขารอนายอยู่ข้างนอกไม่ใช่หรอ บอกว่าจะไปซื้อของกันไง”

            “ที่ไปซื้อของน่ะแค่ดูจุนกับเภตรา ส่วนฉัน...ตั้งใจมาที่นี่เองแหละ ^^”  โยซอบยิ้มกว้าง แล้วถือวิสาสะเดินเข้าไปในบ้านฉันเฉยเลย -///-

            “โห บ้านหลังใหญ่จัง อยู่คนเดียวไม่เหงาหรอ ^O^”  โยซอบโพลงออกมาเมื่อเดินเข้ามาในห้องโถง

            นั่นไง! แค่ประโยคแรกก็ทำเอาฉันเครียด Y_Y;

            “เอ่อ...โทษที คงเหงาสินะ ^^;”  โยซอบยิ้มแหยๆ ให้ฉัน

            “ไม่เป็นไร นั่นห้องรับแขก ไปนั่งรอก่อนนะ เดี๋ยวฉันไปหาน้ำมาให้”  ฉันบอก แล้วเดินไปห้องครัวทันที

            เหงางั้นหรอ?...ความเหงานี่แหละที่อยู่เป็นเพื่อนฉันทุกๆ วัน ฉันอยู่กับมันจนชินแล้ว...แต่ทำไมพอมาวันนี้ ฉันถึงรู้สึกว่ามันก็ทำให้ฉันรู้สึกแย่ได้เหมือนกัน

            “พวกเขาจะซื้อของนานไหม”  ฉันถามเมื่อเดินเข้ามาถึงห้องรับแขก และยื่นน้ำส้มให้กับแขกคนใหม่ที่มองนั่นมองนี่อย่างตื่นเต้น

            “ไม่รู้สิ แต่กรุงเทพรถติดจะตาย คงนานอยู่หรอก ^^”  โยซอบพูดขณะดื่มน้ำส้มดังอึกๆๆ ‘กรุงเทพรถติดจะตาย’ พูดยังกะอยู่ที่นี่นานแล้วนะนายเนี่ย =_=

            “นายไม่ควรออกมาเดินเพ่นพ่านแบบนี้นะ มันอันตราย”  ฉันพูดขณะที่โยซอบหยิบโมเดลรูปหนุมานตัวเล็กๆ ขึ้นมาดูอย่างสนใจ

            “ฉันรู้ว่าฉันดัง แต่ไม่ต้องห่วงหรอก บิวตี้น่ะน่ารักจะตาย เขาไม่รุมทึ้งฉันจนเสียโฉมหรอกน่า”  โยซอบพูดไปหยิบนั่นนี่มาดูไปอย่างไม่สนใจอะไร

            “ถ้าเป็นแฟนคลับนายก็คงไม่น่าห่วงหรอกเพราะพวกเขารักนาย แต่...คนที่เขาเกลียดนายนี่สิ”  พอฉันพูดจบ โยซอบก็ชะงักมือที่กำลังจะจับโมเดลอื่นๆ มาดูทันที ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ

            “เธอจะหมายถึงพี่ซังฮุนอีกใช่ไหม?”  โยซอบมองฉันด้วยสีหน้าที่บ่งบอกอย่างชัดเจนว่าไม่พอใจ ถ้าเขาจะไม่พอใจฉันก็คงไม่ผิดหรอก เขาก็ไว้ใจของเขานี่นะ U.U

            “เขาไม่มีวันจะทำร้ายพวกฉันแน่! แล้วเธอเอาที่ไหนมาพูดว่าเขาเกลียดพวกฉัน!”  โยซอบยืนกรานหนักแน่น

            “ฉันก็แค่อยากให้นายระวังตัวบ้าง ไม่ใช่ว่าไม่เชื่อฉันแล้วปล่อยเนื้อปล่อยตัวแบบนี้”  ฉันถอนหายใจออกมาแรงๆ เพื่อให้รู้ว่าฉันก็เริ่มฉุนขึ้นมาบ้างแล้ว ตัวเองไม่เชื่อเองทำมาเป็นเหวี่ยงใส่ฉัน ชิ!! -*-

            “นี่เธอ...o_o”  อยู่ๆ โยซอบก็ทำตาโตแล้วมองฉันแบบตาไม่กระพริบ  “ห่วงฉันหรอ...>.<” 

            “ก็...ห่วงทุกคนนั่นแหละ อย่าหลงตัวเองหน่อยเลยน่า”  ฉันรีบแก้ตัวก่อนที่โยซอบจะคิดไปไกล -///-;;

            “โธ่ ไอ้เราก็นึกว่าห่วง ฮู้!”  โยซอบสบถแล้วจิบน้ำส้มใหม่อีกครั้ง เฮ้อ...เปลี่ยนอารมณ์ไวจังนะพ่อคุณ =_=;

            “หืม?...กุหลาบนั่นทำไมเธอทิ้งขว้างมันจังเลย ช้ำหมดแล้ว T^T”  โยซอบเอื้อมมือมาหยิบดอกกุหลาบจากโซฟาข้างๆ ฉัน ไปถือไว้อย่างทะนุถนอม

            “อะไรของนาย...ทำยังกับเป็นเจ้าของมันอย่างนั้นแหละ!” 

            เฮ้ย!! O_o!

            หรือว่าคนที่ให้ฉันไม่ใช่เภตรา แต่เป็น...///.///

            “ก็ชะ!...”  โยซอบชะงักกลางคัน แล้วเงียบไป

            “อะไรนะ ฉันฟังไม่ถนัด”  ก็ไม่รู้เขาพูดอะไรนี่ ลืมศัพท์ภาษาไทยรึไง ถ้าลืมภาษาไทยก็พูดเกาหลีเลยก็ได้ ฉันฟังรู้เรื่องน่า=_=

            “ช่างเหอะ ดูแลให้ดีด้วย...เดี๋ยวฉันไปฟ้องเจ้าของมันแล้วเขาจะเสียใจนะ”  โยซอบทำหน้ามุ่ยแล้วยื่นมาให้ฉันใหม่

            “ขี้ฟ้องจังนะนาย”  ฉันค้อนเขาทีหนึ่งก่อนจะรับมันมาถือไว้ด้วยใจที่เต้นรัวแปลกๆ ภาวะที่หัวใจเต้นเร็วผิดจังหวะแบบนี้คงไม่ใช่เพราะเป็นโรคร้ายแรงอะไรหรอกนะ -////-?

            ครืด...ครืด...

            มือถือของฉันสั่น 2 ครั้ง บ่งบอกว่ามีข้อความเข้าฉันเลยหยิบมันขึ้นมาดู เป็นข้อความจาก Private number ซึ่งจะไม่โชว์เบอร์ปลายทาง ฉันขมวดคิ้วมองมันก่อนจะตัดสินใจเปิดดู

            เนื้อหาในข้อความเป็นภาษาเกาหลีแปลได้ว่า ‘เธอผิดสัญญา!!’

            ใจฉันกระตุกวูบไปทีหนึ่งเมื่ออ่านข้อความจบ ก่อนจะรีบลบข้อความนั้นทิ้งทันที อะไรกัน! พวกนั้นรู้ได้ยังไงว่าฉันบอกใครไปแล้วรึยัง! และที่สำคัญ พวกนั้นมันรู้จักเบอร์มือถือฉันได้ยังไง!! เริ่มรุกล้ำความเป็นส่วนตัวมากไปแล้ว ไหนบอกว่าฉันจะปลอดภัยไง!

            “ไม่มีสัจจะในหมู่โจรจริงๆ สินะ!!”  ฉันสบถเบาๆ ก่อนจะกำมือถือแน่น แต่เมื่อเงยหน้ามาเห็นสายตาสงสัยจากโยซอบก็ทำให้ฉันได้สติ รีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติทันที

            “เธอ...เป็นอะไรรึเปล่า ไม่สบายหรอ?”

            “เปล่า ฉันแค่...เหนื่อยๆ น่ะ”

            “นี่ฉันมากวนเธอหรอเนี่ย”  โยซอบทำหน้าจ๋อยๆ

            ฟึบ!

            อยู่ๆ ไฟทั้งบ้านก็ดับ ฉันรีบเปิดแฟล็ตมือถือทันที แต่พอฉันส่องไฟไปหาโยซอบเขาก็ไม่อยู่ตรงโซฟาที่เขาเคยนั่งแล้ว!! นี่มันเรื่องอะไรกัน...

            “แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู~...แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู~...แฮปปี้เบิร์ดเดย์ แฮปปี้เบิร์ดเดย์...แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู~...”  เสียงเพลงแฮปปี้เบิร์ดเดย์ดังลอยเข้ามาพร้อมกับเค้กก้อนโตที่เภตราเป็นคนถือ ตามมาด้วยเพื่อนร่วมวงของฉันรวมถึงบีสท์ครบวง พวกเขาต่างร้องเพลงและปรบมือเป็นจังหวะตรงมาหาฉัน

            “พวกเธอ...”  ฉันพูดอะไรไม่ออก ได้แต่มองยัยเภตราผ่านแสงสว่างจากเทียน 2-3 เล่มที่ปักอยู่บนเค้ก

            “ฉันรู้ว่าคุณหมอหัวดีอย่างเธอไม่เคยลืมอะไรเลย...ยกเว้นวันเกิดตัวเอง สุขสันต์วันเกิดนะจ้ะเพื่อน ^^”  เภตราพูด ทำฉันคิดได้ว่า วันนี้มันวันเกิดฉันนี่นา...

            “ขอบใจนะ...ขอบคุณมากนะทุกคน ขอบคุณจริงๆ”  ฉันโค้งตัวลงเล็กน้อยเพื่อเป็นการขอบคุณทุกคนที่มาเซอร์ไพรซ์

            “พี่ไม่เอ่ะใจเลยหรอคะว่าทำไมพวกเราถึงเอาของขวัญให้”  วิลล่ายื่นหน้าเข้ามาในแสงเทียน

            “ก็ยัยหมอคนนี้มันขี้ลืมวันเกิดตัวเองแต่ไหนแต่ไรแล้วนี่”  ณัชพูดเสริม ฉันเลยค้อนยัยณัชเข้าวงใหญ่

            “เอาล่ะๆ เป่าเทียนได้แล้วครับ เทียนจะหมดเล่มอยู่แล้ว”  ดงอุนเตือน เออ...ฉันก็ลืมไปว่าเรากำลังคุยกันภายใต้แสงเทียน^^

            ฉันบรรจงเป่าเทียนเบาๆ ตามมาด้วยเสียงเฮดังๆ จากเพื่อนๆ หลังจากเปิดไฟในบ้านแล้ว พวกเขาก็พาฉันออกมาที่สวนหลังบ้านที่ถูกจัดเตรียมไว้หมดแล้วทั้งโต๊ะ เก้าอี้ และของกินนานาชนิด สรุปคือ ที่พวกเขาปล่อยโยซอบมาก็เพื่อถ่วงเวลาฉันเอาไว้ คนอื่นจะได้แอบเข้ามาในบ้านและจัดของอย่างสะดวก -_-;

            “นี่มันปาร์ตี้บาร์บีคิวชัดๆ เลยนะเนี่ย”  ฉันพูดขณะมองไปที่เตาปิ้งบาร์บีคิวที่ถูกห้อมล้อมด้วยคนเกือบจะทั้งงาน พวกเขามาร่วมงานวันเกิดฉันหรือว่ามาพักร้อนน่ะ =_=

            “ฮ่าๆๆ เอาน่า นานๆ จะมีเวลามาพักแบบนี้นะ”  เภตราพูดกลั้วหัวเราะ

            “แกกับดูจุน เป็นไงบ้าง”  นี่เป็นการพูดถึงเรื่องดูจุนครั้งแรก ตั้งแต่เจอกันเลยนะเนี่ย ดูหน้ายัยเภตราสิ ซีดเชียว...ฉันทำเพื่อนกลัวขนาดนี้ได้ไงเนี่ย ชักจะเริ่มกลัวตัวเองขึ้นมาบ้างแล้วล่ะ U.U;

            “ก็...มีความสุขดี เขาดูแลฉันดีมากเลย ^^;”

            “ไอ้เพลย์บอกนั่นไม่ได้ทำอะไรรุ่มร่ามกับแกใช่ไหม”  ฉันถามพร้อมกับปลายตาไปมองดูจุนที่กำลังลองเครื่องเล่นคาราโอเกะอยู่กับจุนฮยอง

            “เปล่าเลย เขาเป็นสุภาพบุรุษมาก ^^;;” 

            “ย่ะ! รักกันจริงๆ นะ”  ฉันแขวะยัยเภตราเล่น ก่อนจะหัวเราะออกมาเมื่อเภตราหน้าเริ่มจะเปลี่ยนจากซีดเป็นเขียวแล้ว

            “แกน่ะ ฉันใจหายหมด เก๊กทำเข้มอยู่ตั้งนาน Y.Y”

            “ว่าแต่แกเหอะ แน่ใจนะว่าจะไม่ให้บอกพี่นาบี”  เภตราทำท่ากระซิบถามฉันเพื่อไม่ให้ใครได้ยินด้วย ยัยเภคงหมายถึงเรื่องไอ้หมอซังฮุนนั่นแหละ เพราะนอกจากโยซอบแล้ว ฉันก็เล่าให้ยัยเภตราฟัง เพราะฉันไม่มั่นใจว่าฉันจะปลอดภัยจริงๆ ถ้าเกิดฉันเป็นอะไรไปเภตราก็จะบอกเรื่องนี้กับทุกคนทันที

            “แน่ใจ จนกว่าจะจบคอนเสิร์ตฉันอยากให้แกเงียบไว้ก่อน ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นมันจะไม่ดีต่อคอนเสิร์ต เพราะฉะนั้นเราต้องรอจนกว่าคอนเสิร์ตจะเสร็จเรียบร้อย ถ้าพวกนั้นยังไม่หยุด ฉันเองนี่แหละที่จะบอกพี่นาบี!”

            “แต่ฉัน...ไม่อยากให้แกเสี่ยงแบบนี้เลย แบบนี้แกก็ตกอยู่ในอันตรายน่ะสิ จะให้ฉันรอจนแกเป็นอะไรก่อนรึไง”

            “เอาน่า ฉันเอาตัวรอดได้อยู่แล้ว ไม่ต้องห่วง ^^”  ฉันยิ้มให้เภตราเพื่อยืนยันว่าฉันไม่เป็นไรจริงๆ แต่พอนึกถึงข้อความที่มีคนส่งมาเมื่อกี๊แล้ว ไม่สบายใจยังไงไม่รู้

            “พอคุยกับฉันไม่เห็นยิ้มแบบนี้บ้างเลยนะ”  โยซอบถือจานขนมไทยมาวางแล้วนั่งร่วมโต๊ะกับฉันทันทีโดยไม่ได้ขออนุญาต แถมลากเก้าอี้มานั่งใกล้ๆ ฉันอีกนะ =_=//

            “ตรงนี้ที่ของวิลล่านะ”  ฉันบอกโยซอบ ก็ตรงนี้วิลล่านั่งก่อนแล้วนี่ ยัยนั่นแค่ไปย่างบาร์บีคิวมากินเท่านั้นเอง

            “รอให้วิลล่ามาก่อนก็ได้ เดี๋ยวลุก ^^”  โยซอบยิ้ม แล้วเอาทองหยอดเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย

            “เฮ้อ...”  ฉันถอนหายใจออกแรงๆ ส่วนยัยเภตราก็ทำท่าหลิ่วตามองฉันอย่างมีเลศนัย อะไรของแกยะยัยเภ...เลศนงเลศนัยอะไรกันไม่มีอะไร๊ -///- (ขึ้นเสียงสูง)

            “อ้าว นั่งแทนที่ซะแล้ว”  วิลล่าเดินมาที่โต๊ะพร้อมกับบาร์บีคิวจานใหญ่  “ไม่เป็นค่ะ เดี๋ยววิลมานั่งฝั่งนี้ก็ได้” 

            วิลล่ารีบปฏิเสธเมื่อโยซอบทำท่าจะลุกให้ แล้วเดินมานั่งข้างๆ ฉันซึ่งเป็นฝั่งตรงข้ามกับโยซอบแทน ส่วนโยซอบก็ส่งสายตาทะเล้นๆ มาให้ฉัน เยาะเย้ยฉันหรอยะ!! >.<!

            “เอ้อ! วันนี้พี่หมอซังฮุนทำตัวแปลกๆ ด้วยแหละ”  อยู่ๆ เฝ้าฝันก็พูดถึงซังฮุนขึ้นมา ทำเอาฉันสำลักบาร์บีคิวคำโต

            “พี่ซังฮุน! ทำไมหรอ?”  อันนี้ โยซอบเป็นคนถามด้วยตัวเอง ดูท่าทางเขาตื่นเต้นแปลกๆ

            “ก็ชอบมาถามถึงพี่เฝ้าฝันบ่อยๆ แล้วพอกลับมาจากสยามพารากอนตอนเย็น ก็ถามใหญ่ว่าพี่ฝันไม่ได้กลับมาด้วยหรอ อะไรทำนองนี้น่ะค่ะ”  วิลล่าพูดรัวๆ เหมือนกลัวใครจะแย่งพูด

            “วิลว่า...พี่หมอเขาต้องสนใจพี่แน่ๆ เลย >///<”  วิลล่าหันมาทำท่าเขินๆ ใส่ฉัน จนฉันต้องสำลักบาร์บีคิวเป็นครั้งที่ 2 ถ้าไอ้จอมโจรนั่นสนใจฉันจริงๆ ฉันยอมกัดลิ้นตายดีกว่า +_+!

            “ไม่หรอกมั้ง”  ฉันรีบพูดทันทีที่ตั้งตัวได้ ที่สนใจฉันคงเพราะกำลังหาลู่ทางมาลอบสังหารฉันอยู่น่ะสิ -_+!

            “จริงๆ นะคะ วันนี้ก็มาขอเบอร์พี่ฝันด้วยล่ะ น่ารักมากเลย >////<”  วิลล่าทำท่าระริกระรี้กว่าเดิม ตรงนี้ยัยเภตราถึงกับสำลักแทนฉันเลยทีเดียว

            เอาเข้าไปน้องรัก นี่เธอรักฉันจริงๆ หรือเปล่าเนี่ย -*-?

            “ว่าไงนะ!!”  ฉันตะโกนออกมาเสียงดังจนคนทั้งงานชะงักกิจกรรมของตัวเองเพื่อมองฉันคนเดียว

            “อย่าบอกนะว่า...”  อันนี้เภตราพูดค่ะ

            “ใช่ค่ะ...วิลล่าให้ไปแล้ว ^O^”  วิลล่าตอบอย่างภาคภูมิใจ จนโยซอบถึงกับสำลักบ้างอีกคน พวกเราทั้ง 3 คนเผลอมองหน้ากันอย่างไม่ได้นัดหมาย นี่ชีวิตฉันกำลังจะหาไม่ในสามวันเจ็ดวันนี้แล้วใช่ไหม TOT

            “ฉันจะเป็นลม”  เภตราถึงกับกุมขมับตัวเองเพราะความใสซื่อของวิลล่า

            “ทำไมล่ะคะ วิลล่าทำผิดอะไรหรอ T^T”  วิลล่ามองพวกเรา 3 คนสลับกันไปมาอย่างไม่เข้าใจ เธอคงคิดไม่ถึงสินะว่าหนุ่มรูปงามผิวขาวออร่าแบบนายซังฮุนจะเป็นจอมโจรน่ะ U.U

            “ไม่มีอะไรหรอก อย่าคิดมากเลยพวกเราแค่ตกใจนิดหน่อน่ะ ^^;”  ฉันฝืนยิ้มแหยๆ ให้วิลล่า เพราะถ้าเกิดเล่าให้ยัยวิลฟังล่ะก็ เรื่องนี้ไม่ใช่แค่จะถึงหูพี่นาบีเท่านั้น แต่ฉันมั่นใจว่าจะต้องรู้กันทั้งประเทศไทยยิงยาวไกลไปถึงเกาหลีชัวร์!!

            “แล้วพี่จะรับพี่ซังฮุนไว้พิจารณาไหมคะ ^^”

            รับพิจารณาก็โง่เท่านั้นแหละค่ะคุณน้อง เขาจะฆ่าคุณพี่ไปหมักกับกิมจิอยู่รอมร่อแล้วเนี่ย T.T

            “เอ่อ...ไม่ล่ะ ฉันไม่ชอบ”  ฉันเก็กหน้าขรึมตามสไตน์ของฉันเพื่อให้ดูน่าเชื่อถือ

            “โธ่ น่าเสียดายจังนะคะ วิลไปเอาน้ำมาเพิ่มดีกว่า พี่ๆ เอาอะไรไหมคะ”  วิลล่าดันตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้

            “ไม่เอาจ้ะ”  เภตราตอบ วิลล่าเลยเดินไปเอาน้ำที่โต๊ะข้างๆ เตาปิ้งบาร์บีคิวซึ่งก็ไกลพอที่จะไม่ได้ยินที่พวกเราคุยกัน

            “แกแย่แน่ฝัน”  เภตราพูด ฉันเริ่มจะทำนายดวงชะตาชีวิตของตัวเองได้พอคร่าวๆ แล้วล่ะ T_T;

 

            หลังจากเสร็จงานเลี้ยงวันเกิดที่เกือบจะคร่าชีวิตฉันไปกับเรื่องราวระทึกใจจากวิลล่าแล้ว ก็มาถึงวันซ้อมใหญ่ของคอนเสิร์ตค่าย KB Entertainment อย่างรวดเร็วเหมือนมีใครเร่งเวลา =_= ซึ่งตั้งแต่วันที่ฉันกับซอแดอุนลีดเดอร์วง Troy ทำข้อตกลงกันก็ไม่เกิดเรื่องอะไรกับบีสท์มากนัก ส่วนมากก็เป็นเรื่องปล่อยภาพส่วนตัวของบีสท์บ้างอะไรบ้างเล็กน้อย ทำให้เป็นข่าวอยู่ช่วงหนึ่งแต่ก็ผ่านมาได้ด้วยดี ตรงนี้แดอุนก็มาขอโทษขอโพยฉันยกใหญ่ที่ทำให้เกิดเรื่องจนได้

            “มาเห็นคอนเสิร์ตใหญ่ๆ แบบนี้ ตื่นเต้นใช่ไหมล่ะ ^^”  พี่มะนาวที่ยืนอยู่ข้างๆ ฉันถามพร้อมกับยิ้มกว้าง  “อยากขึ้นไปแสดงบนเวทีแบบนี้บ้างไหมล่ะ พี่นาบีจัดให้ได้นะจ้ะ”

            “เฮ้อ...ฝันน่ะ ไม่มีหวังอะไรแล้วล่ะค่ะ ไปหวังกับบีสท์เกิร์ลตัวจริงดีกว่านะคะ”  ฉันยิ้มบางๆ ให้พี่มะนาว

            “ฝัน...เธอก็เป็นตัวจริงนะ”  พี่มะนาวมองฉันด้วยสีหน้าจริงจัง  “ถ้าเธอพร้อม ก็กลับมาได้ทุกเมื่อเลย”

            ฉันไม่ตอบอะไรได้แค่ยิ้มให้พี่มะนาวเท่านั้น แต่ระหว่างนั้นฉันก็เห็นซังฮุนแอบคุยโทรศัพท์อยู่ตรงมุมทางเดินท่าทางมีพิรุธ ฉันเลยแอบย่องเข้าไปฟัง

            “...มั่นใจใช่ไหมว่าใส่น้ำถูกขวด...โอเค อย่าให้พลาดเชียวนะ เสียงของพวกมันเสียก็โอเค แต่ถ้าคนอื่นโดนไปด้วยคอนเสิร์ตพรุ่งนี้จะลำบาก...อื้ม โอเคๆ...แล้วเจอกัน”  ซังฮุนพูดเร็วๆ แล้วตัดสายทันที ก่อนจะเดินออกจากมุมนั้นอย่างรีบร้อน

            ...เมื่อกี๊นายซังฮุนพูดว่ายังไงนะ -_-?

          ‘เสียงของพวกมันเสียก็โอเค’

            เฮ้ย! นี่กะจะทำลายเสียงกันเลยหรอเนี่ย O_O!

            “เอ่อ! พี่คะ โทษนะคะ”  ฉันเรียกทีมงานคนหนึ่งที่เดินผ่านมาพอดี

            “คะ?”  เธอเอ่ยถามฉันอย่างงงๆ

            “พอดี คุณมินนาให้ฉันมาเอาน้ำให้บีสท์น่ะค่ะ ไม่ทราบว่าไปเอาได้ที่ไหน” 

            “อ๋อ ตรงห้องโถงกลางหลังเวทีเลยค่ะ”

            “ขอบคุณค่ะ ^^”  ฉันยิ้มให้แล้วเดินไปตามคำบอกทันที หวังว่าบีสท์คนใดคนหนึ่งจะยังไม่ได้ดื่มน้ำนั่นหรอกนะ!

            ฉันเดินไปที่ห้องโถงกลางก็พบว่าขวดน้ำที่ติดชื่อของบีสท์ยังอยู่ครบทั้ง 6 ขวด และดูเหมือนจะยังไม่มีใครดื่มมันเลย ฉันรีบเดินเข้าไปเปิดดูน้ำทั้ง 6 ขวดก็ดูปกติดี ไม่เห็นมีขวดไหนที่มีสิ่งแปลกปลอมเลยนี่นา

            “เธอทำอะไรน่ะ”  ดูจุนเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับโยซอบ โธ่เอ้ย! ทำไมนายไม่มาคนดียวล่ะโยซอบ ฉันจะบอกนายยังไงดี>_<!

            “จะเอาน้ำไปเสิร์ฟหรอ ^^”  โยซอบยิ้มกว้างจนเห็นฟันทุกซี่ จะมายิ้มน่ารักอะไรแถวนี้เล่า =///=;

            “เอ่อ...ฉันว่าพวกนายกินน้ำขวดอื่นดีกว่านะ เดี๋ยวฉันเอาอันนี้ไปล้างให้ ฉันเห็นน้ำมันมีฝุ่นน่ะ”  ฉันพูดพร้อมกับหอบน้ำทั้ง6 ขวดขึ้นมากอดไว้แน่น

            “หรอ?”  ดูจุนเลิกคิ้วสูงอย่างงงๆ

            “เอ่อน้ำเป็นขวดอยู่ในแพ็คตรงมุมห้องนะ เลือกดื่มตามสบายเลย”  ฉันบอกไว้แค่นั้นแล้วเดินแยกออกมาทันที แต่...

            หมับ!

            “เดี๋ยว!”  โยซอบรั้งแขนฉันไว้ก่อนที่ฉันจะเดินออกไปจากห้อง

            “มีอะไรรึเปล่า”  โยซอบกระซิบถามฉันเบาๆ ส่วนดูจุนแยกไปเอาน้ำที่มุมห้องตามที่ฉันบอก

            “มีคนใส่อะไรบางอย่างไว้ในน้ำของพวกนาย”

            “ใส่อะไร?”

            “ไม่รู้ ฉันรู้แค่ว่า มันจะทำให้พวกนายร้องเพลงไม่ได้...”  ฉันหันไปสบตากับโยซอบเพื่อให้เขาเชื่อฉันสักทีว่าที่ฉันบอกเขามันเป็นความจริง

            “เธอรู้ได้ยัง?”

            “ฉันได้ยินซัง...”

            “ได้ยินซังฮุนพูด!...เธอจะพูดแบบนี้ใช่ไหม?”  โยซอบพูดแทรกก่อนที่ฉันจะพูดจบประโยค

            “ใช่...ไม่ว่านายจะเชื่อฉันหรือไม่ ฉันก็ยังยืนยันคำเดิมว่าที่ฉันพูดเป็นความจริง!” 

            “ถ้าเธอบอกว่าซังฮุนเป็นคนทำ งั้น...ฉันจะพิสูจน์ให้เธอเห็นบ้างว่าฉันเชื่อใจคนไม่ผิด”  โยซอบพูดทิ้งไว้แค่นั้น เขาก็แย่งขวดน้ำไป 1 ขวดก่อนจะดื่มมันรวดเดียวหมด

            “เฮ้ย!! โยซอบ!!”  ฉันร้องแล้วรีบเข้าไปแย่งคืน แต่ก็เอาคืนมาได้แค่ขวด เพราะโยซอบ...ดื่มน้ำไปหมดแล้ว O_O!!

 

 

 

*************************************

อีกตอนค่า >O<

*************************************