[B2ST/Beast] Dream Story รักนี้ให้นาย...เจ้าชายอสูร

 
Episode 2 Brighter Lover
:: Chapter 4 ::
 
            “เอ่อ...พี่เอื้องคะ เดี๋ยวแค่นี้ก่อนนะคะ”  ฉันใช้มือป้องปากเพื่อกันเสียงเล็ดลอดออกไป
            [จ้ะ...]  พี่เอื้องรับคำแล้ววางสาย ฉันเลยเดินเข้าไปใกล้ๆ เพื่อจะดูว่าใครที่กำลังคุยกันอยู่...
            “ฉันถอยไม่ได้แล้ว...”  เสียงที่คุ้นหูยังคงดังอย่างต่อเนื่อง
            ฉันย่องเข้าไปยืนใกล้ๆ มุมลับตาที่เพิ่งจะได้ยินเสียงลอดออกมาอย่างเงียบเชียบ ก่อนจะโผล่ส่วนหัวไปมองดูเหตุการณ์ด้านใน
            “เฮ้ย!”  ฉันอุทานเบาๆ เพราะที่ยืนคุยกันอยู่คือซอแดอุน ลีดเดอร์วง Troy และยูซังฮุนพี่หมอวง Troy (ได้ยินว่าจบหมอมาเลยขอเรียกเป็นกันเองนิดหนึ่ง =_=) พวกเขากำลังยืนคุยกันท่าทางซีเรียส ฉันเลยกะว่าจะรีบชิ่งหนีก่อนที่พวกเขาจะรู้ว่าฉันมาแอบฟัง แต่ฉันก็ต้องหยุดความคิดนั้นไป เมื่อได้ยินประโยคนี้...
            “ฉันมาไกลเกินกว่าที่พวกบีสท์จะให้อภัยฉันแล้ว...เพราะฉะนั้น ฉันต้องเดินหน้าต่อไป”  ซังฮุนพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังแล้วเหมือนจะรู้สึกผิด แต่แฝงไว้ด้วยความร้ายกาจ
            ...นี่อย่าบอกนะว่าทุกสิ่งอย่างที่ผ่านมามันเป็นฝีมือของนายซังฮุนนี่น่ะ -*-! แต่เท่าที่ฉันรู้ Troy กับ Beast เป็นเพื่อนรักกันไม่ใช่หรอ มีเหตุผลอะไรที่ Troy ต้องทำแบบนี้ด้วยล่ะ -*-?
            “พวกเราเป็นเพื่อนกันนะ...รู้ได้ยังไงว่าพวกนั้นจะไม่ให้อภัยพวกนาย!!”  แดอุนเข้าไปเขย่าตัวของซังฮุนแรงๆ เพื่อเรียกสติ แต่ก็โดนหมอนั่นสะบัดมือทิ้ง
            “เพื่อนที่แย่งทุกอย่างของเราไปงั้นหรอ!...”
            “ซังฮุน...”  แดอุนเรียกชื่อเพื่อนของเขาอย่างละอา  “พวกเขาไม่ได้แย่งอะไรของเราทั้งนั้น...พวกเราเองต่างหากที่ทำได้ไม่เท่าพวกเขา...”
            “ไม่จริง!! ถ้าพวกมันทำได้ดีกว่า ทำไมพวกเราได้เดบิวต์ก่อนล่ะ!”
            ซังฮุนตะโกนออกไปอย่างไม่เข้าใจ แดฮุนพยายามจะพูดต่อแต่ก็เหมือนเหตุการณ์จะซ้ำรอยหนังไทยหลายๆ เรื่องเข้าซะแล้ว...
            ...โปรดส่งใครมารักฉันที~...อยู่อย่างนี้...
            เสียงริงโทนเพลง ‘โปรดส่งใครมารักฉันที’ ของพี่ๆ วง Instinct ดังขึ้นมาอย่างไม่น่าให้อภัย -_-; ทำให้หนุ่มวง Troy ทั้งสองหันควับมามองบริเวณที่ฉันแอบอยู่อย่างรวดเร็ว ตายล่ะ...งานนี้แกเละแน่ยัยเฝ้าฝัน >_<!
            “ใครน่ะ!”  เสียงนายซังฮุนดังขึ้น พร้อมกับเสียงฝีเท้าหนักๆ ที่ดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
            ทำไงดีๆๆ (>.<;   )(   >.<;)(>.<;   )(   >.<;)
            ฉันหันซ้ายแลขวาเพื่อหาที่หลบลี้หนีภัยพิบัติครั้งใหญ่ที่กำลังจะมาถึง >_<! ในขณะที่เสียงของนายซังฮุนก็เพิ่มระดับความเข้มของเสียงมากขึ้น
            “ฉันถามว่าใคร!!!”
            “พี่เฝ้าฝัน >O<!!”  วิลล่าวิ่งเข้าโผกอดฉันอย่างแรงจนฉันเซและล้มลงกับพื้น
            “มานี่ๆ”  ฉันลากเฝ้าฝันเข้ามาหลบอยู่หลังรถเข็นทำความสะอาดของโรงแรมที่จอดอยู่ใกล้ๆ แถวนั้น พอดิบพอดีกับที่ซังฮุนกับแดอุนเดินออกมาดู
            “พี่ฝันหลบสองคนนั้นทำไมคะ”  วิลล่าทำเสียงกระซิบ ฉันเลยทำท่าจุ๊ปากเพื่อให้ยัยนั่นเงียบก่อน
            “ไม่มีเห็นมีใครเลย...”  ซังฮุนพูดขณะพยายามชะเง้อมองไปทั่วทั้งบริเวณ
            “คนเดินผ่านรึเปล่า”  แดอุนพูด...ใช่แล้วล่ะ แค่คนเดินผ่านเท่านั้นแหละน่าพวกนายนี่ขี้สงสัยจริง =_=;
            “งั้นฉันไปก่อนล่ะ ขี้เกียจคุยเรื่องไร้สาระ”  ซังฮุนพูดแล้วเดินแยกออกจากแดอุนที่ทำท่าจะรั้งไว้ แต่ไม่ทัน
            ฟืบ~
            ระหว่างที่ซังฮุนเดินผ่านฉันกับวิลล่าไป ฉันสังเกตเห็นวัตถุสีเงินรูปไม้กางเขนที่คุ้นตาประดับอยู่ที่หูของซังฮุน...ไม่สิ!! รูปตัว T ต่างหาก O_O!
            “ใช่แล้ว...มันไม่ใช่ไม้กางเขน!!”  ฉันพูดกับตัวเอง เมื่อนึกย้อนกลับไปที่ภาพของโจรที่ชนฉันคืนนั้น...มันเป็นต่างหูอันเดียวกับที่ฉันเห็น!
            “พี่เป็นอะไรรึเปล่า ไม่สบายหรอ?”  วิลล่าเอียงคอถามฉัน พลางพยุงฉันลุกขึ้นยืนหลังจากที่แดอุนเดินแยกไปอีกทางแล้ว
            “เปล่า ไม่เป็นไร ว่าแต่เธอเถอะลงมาทำไมเนี่ย -_-?”
            “ก็พี่มะนาวให้วิลลงมารอพี่นี่นา หรือว่าพี่รู้แล้วว่าพวกเราพักอยู่ห้องไหน -_-!”
            “ยัง -_-”
            “นั่นไง! งั้นเราไปกันดีกว่าค่ะ ทุกคนกำลังรออยู่นะ >O<”
            ว่าแล้ววิลล่าก็ลากฉันขึ้นมายังชั้น 10 ของโรงแรมอย่างรวดเร็ว แต่ระหว่างทางฉันก็เจอกับโยซอบ คนที่ฉันอยากเจอมากที่สุดในเวลานี้ ฉันขอโทษด้วยนะเพื่อนๆ ทุกคน ตอนนี้ขอบอกข้อมูลสำคัญกับโยซอบก่อนนะ >_<!
            “โยซอบ! ฉันขอคุยด้วยหน่อยสิ”  ฉันวิ่งเข้าไปเกาะแขนโยซอบไว้แน่น วิลล่า ดงอุนและกีกวังขมวดคิ้วมองฉันอย่างงงๆ
            “พี่...กับโยซอบ...มีอะไรกันรึเปล่าคะเนี่ย ดูสนิทกันจังเลยนะ >///<”  วิลล่าพูดแล้วทำท่าทางเขินตัวบิดเป็นเกรียว แต่ตอนนี้ฉันไม่สนใจคำแซวของใครทั้งนั้น
            ขอบอกโยซอบก่อนว่าใครเป็นคนบงการ ส่วนเรื่องอื่น...แล้วค่อยเคลียร์ทีหลัง -_+!
            “งั้นพวกแกกลับห้องก่อนก็ได้ เดี๋ยวฉันตามไป”  โยซอบหันไปบอกกีกวังกับดงอุนโดยที่ไม่ถามอะไรฉันให้มากความเหมือนยัยวิลล่า
            “เธอก็กลับห้องก่อนเลยก็ได้ เดี๋ยวฉันตามไป...ห้อง 1006 ใช่ไหม”  ฉันหันไปหาวิลล่าที่แอบหลิ่วตามองฉันอย่างมีเลศนัย ยัยเด็กคนนี้นี่!! +_+;
            “ค่ะๆ ก็ได้ๆ >///<”  วิลล่าพูดก่อนจะเดินกลับไปห้องพัก ตอนนี้เลยเหลือแค่ฉันกับโยซอบสองคนที่ยืนอยู่กลางทางเดิน
            “ว่ามาสิ ^^”  โยซอบยิ้ม แต่รอยยิ้มนี่มันดูเลศนัยยิ่งกว่ายัยวิลล่าอีกนะ -///-;
            “ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนั้นเลย ฉันไม่ได้คิดอะไรเหมือนอย่างที่ยัยวิลล่าพูดหรอกนะ -_-//”
            “คิดอะไรอยู่เนี่ย ร้อนตัวหรอ...”  โยซอบก้มหน้าลงมาใกล้ๆ ฉันพร้อมกับทำเสียงยานคางแล้วหัวเราะคิกคักอย่างสนุกสนานเมื่อเห็นฉันถลึงตาใส่
            “อ๊ะๆ ไม่เล่นแล้ว ตกลงมีอะไรจะคุยกับฉันหรอ”  โยซอบถามด้วยท่าทางที่ดูจริงจังมากขึ้น เปลี่ยนอารมณ์ไวจริงนะนาย -_-!
            “ฉันว่าคุยตรงนี้ไม่ค่อยจะปลอดภัยนะ...ไปหาที่คุยที่มันมิดชิดกว่านี้ดีกว่า”  ฉันกวาดตามองไปรอบๆ ทางเดินพรมแดงของโรงแรมเพื่อสำรวจดูว่านายซังฮุนและพักพวกมันจะแอบมาซุ่มดูอยู่รึเปล่า -_-;;
            “เธอเป็นอะไรน่ะ ดูทำเข้าสิ...หน้าตาตลกชะมัด ฮ่าๆๆๆ”  โยซอบชี้นิ้วมาที่หน้าฉันแล้วหัวเราะร่วน
            “นายจะหัวเราะอีกนานไหม -*-”
            “อ้าว!...ซีเรียสขนาดนั้นเชียว =_=”
            “ใช่ -_-!”
            “โอเค งั้นไปกันเถอะ”  โยซอบเอื้อมมือมาจับมือฉันไว้ แล้วพาวิ่งมาที่ลิฟต์ ก่อนจะกดชั้นบนสุดของตึก...ดาดฟ้าหรอ =_=;
            “พาฉันมาดาดฟ้าทำไม?”  ฉันถามพลางใช้มือบังแดดยามบ่ายที่สาดลงมาจนต้องหยีตามองโยซอบที่วิ่งไปเกาะขอบระเบียงดาดฟ้าด้วยท่าทางที่ตื่นเต้น
            ถ้าเกิดเขารู้ว่าซังฮุน เป็นคนที่จ้องทำร้ายเขาและเพื่อนๆ ของเขา เขาจะทำยังไงนะ...เขาจะยังยิ้มจนแก้มป่องแบบเด็กๆ แบบนั้นได้อยู่ไหมนะ...
            “ก็เท่าที่ฉันคิดได้ บนนี้นี่แหละเหมาะที่สุดแล้ว ขนาดเวลาดูจุนกับเภตราจะสวีทกันเขายังขึ้นมาบนดาดฟ้าเลย ^^”
            “เมื่อกี๊นายว่าไงนะ!...เภตรากับดูจุนหรอ -_-?”
            “ใช่ ทำไม? เพื่อนเธอยังไม่ได้บอกหรอ o_o?”  โยซอบทำตาโตอย่างไม่เข้าใจ ทำไมยัยเภไม่บอกฉันเลยล่ะ =_=?
            “ไม่...”   ฉันตอบสั้นๆ
            “ว๊า! เผลอบอกซะแล้ว ดูเหมือนเภตราจะกลัวเธอมากเลยนะ ^^”
            “ก็นิดหน่อย -_-”  ฉันนึกย้อนไปถึงครั้งนั้นที่ฉันเคยพูดกับเภตราเกี่ยวกับเรื่องดูจุนแล้วก็เข้าใจ [อยู่ใน Ep. 1 Leader Lover-Chapter 3 ค่ะ] กลัวฉันสั่งให้เลิกรึเปล่า? -_-? สงสัยลงจากดาดฟ้านี่แล้ว เราคงต้องคุยกันสักหน่อยแล้วล่ะเภตรา -_-;
            “แล้วเธอมีอะไรจะบอกฉันล่ะ ^^”  โยซอบยิ้มมาให้ฉัน ฉันเห้นรอยยิ้มแบบนี้แล้ว...มันพูดไม่ออก
            “คือ...”  ฉันส่งเสียงออกมาอย่างยากลำบาก ก่อนหน้านี้ฉันมีคำพูดตั้งมากมายที่จะเล่าให้โยซอบฟัง แต่พอคิดว่าเขาจะเจ็บปวดแล้วก็เสียใจกับความจริงที่ฉันจะบอกเขา...มันกลับไม่กล้าบอกขึ้นมาซะดื้อๆ
            “คือ?...”  โยซอบทวนคำตามฉัน
            “นายไม่รู้สึกแปลกๆ กับ...เอ่อ...”  ฉันลอบกลืนน้ำลายลงคอ ทำไมอยู่ๆ เกิดคอแห้งขึ้นมานะ =_=;;
            “กับ?”  โยซอบเลิกคิ้วพลางลุ้นกับประโยคต่อไปที่ฉันจะพูด
            “กับ...ยู-ซัง-ฮุน”  ฉันพูดชื่อซังฮุน ช้าๆ และชัดๆ ในแววตาของโยซอบมีประกายแปลกๆ แว๊บออกมาแต่ก็เพียงแว๊บเดียวเท่านั้น ก่อนที่เขาจะพูด
            “เธอหมายความว่าไง?”  โยซอบหันไปมองวิวด้านล่างอย่างไม่สนใจฉัน ฉันเลยเดินไปยืนอยู่ข้างๆ เขา ฉันรู้สึกว่าอารมณ์ของเขาเปลี่ยนไปแค่เขาไม่แสดงออกมา แต่ฉันก็ไม่เข้าใจนะว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ หรือว่ามีเหตุผลอะไรที่ต้องเก็บอารมณ์บางอย่างไว้ขนาดนี้
            “ฉันได้ยินแดอุนกับซังฮุนคุยกันเรื่องที่พวกนายโดนทำร้าย...”
            “แล้วไง?”  โยซอบขมวดคิ้วถาม
            “เอ่อ...ที่จริงแล้ว...ซังฮุนเป็นคนทะ!...”
            “ไม่จริง!!”
            ฉันพูดคำว่า ‘ทำ’ ยังไม่จบ โยซอบก็พูดแทรกขึ้นมาพร้อมกับหันมามองฉันตาขวาง ก่อนจะหันกลับไปมองวิวด้านล่างต่อ
            “แต่...”
            “ไม่มีแต่...เธอลองคิดดูสิ มีเหตุผลอะไรที่พี่ซังฮุนจะทำร้ายพวกฉัน พวกเราเป็นเพื่อนกันมานานนะ...เป็นเพื่อนที่รักกันมากด้วย”
            “โยซอบ...”  ฉันเรียกชื่อเขาเบาๆ แต่ดูเหมือนเขาจะไม่เปิดโอกาสให้ฉันพูดเลย
            “ฉันว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับพี่ซังฮุนแน่ๆ และมันไม่มีทางเป็นไปได้...เพราะฉะนั้น เธอห้ามพูดเรื่องนี้สุ่มสี่สุ่มห้า คนอื่นเขาจะเสียหาย!”  โยซอบพูดทิ้งไว้แค่นั้นก็เดินลงจากดาดฟ้าด้วยความรวดเร็ว ฉันมองตามแผ่นหลังนั้นไปอย่างไม่เข้าใจ ทำไมเขาพูดจาแปลกๆ ทำตัวแปลกๆ แบบนั้นด้วย ฉันแค่บอกสิ่งที่ฉันเห็นแล้วก็สิ่งที่ฉันคิด ทำไมต้องทำตัวซีเรียสขนาดนั้น ทำอย่างกับฉันจับได้ว่าเป็นคนฉกยกทรงฉันไปแล้วทำทีเป็นโมโหกลบเกลื่อนยังงั้นแหละ =_=;;
            ขนาดโยซอบยังไม่เชื่อ แล้วฉันจะไปบอกใครล่ะเนี่ย -_-?
            ฉันเดินคอตกลงมาจากดาดฟ้า แต่ยังเดินลงมาถึงบันไดดาดฟ้าขึ้นที่ 2 ก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินออกมาขวางทางฉันไว้
            “เฮ้ย!!”  ฉันอุทานออกมาด้วยความตกใจ
            “เอ่อ...คุณซังฮุน”  ฉันลอบกลืนน้ำลายอย่างยากลำบากเมื่อต้องเผชิญหน้ากับซังฮุน โจรตัวจริงๆ ที่ใครๆ ต่างกำลังหาตัวกันให้ควัก >.<!!
            “ทำไมมาอยู่แถวนี้ล่ะครับ ^^”  ซังฮุนนยิ้มให้ฉันอย่างสุภาพ ฮึ่ม -*-! สุภาพไปเถอะย่ะ ฉันไม่หลงกลนายหรอก
            “ฉันหลงทางน่ะค่ะ”  ฉันบอก  “อยู่ห้องไหนน้า...”  ฉันพึมพำคนเดียวเพื่อให้สมจริง
            “หาห้องพักของบีสท์เกิร์ลหรอ”
            “อ๋อ ใช่ค่ะ”
            “ห้องนั้นไง ห้องที่ 2 ขวามือ”  ซังฮุนชี้ไปที่ประตูห้องพักของเพื่อนๆ ฉัน
            “อ๋อ ขอบคุณมากค่ะ”  ฉันพูด แล้วตั้งท่าจะเดินหนีไป แต่ฉันก็ถูกซังฮุนรั้งข้อมือไว้เบาๆ มีอะไรกับฉันล่ะไอ้โจรห้าร้อย >.<!
            “มีอะไรหรอคะ”  ฉันหันไปมองซังฮุนด้วยสีหน้าที่คิดว่าคงจะดูปกติที่สุดแล้ว
            “แค่อยากบอกว่า ระวังตัวด้วยนะครับ ^^”  ซังฮุนพูดยิ้มๆ แล้วเดินจากไป ทิ้งให้ฉันยืนงงกับลมฟ้าอากาศอยู่ที่เดิม ทำไมอยู่ๆ เขาบอกให้ฉันระวังตัว...หรือว่าเขาจะรู้ว่าฉันไปแอบฟัง O_O!
            “แหมๆ พี่ซังฮุนมาคุยด้วยหน่อยทำเป็นเขินจนเดินต่อไม่ได้เลยนะคะ >O<”  วิลล่าเดินเข้ามาหาฉันพร้อมกับท่าทางเขินๆ
            ฉันอยากถามเธอหน่อยว่าหน้าตาฉันตอนนี้เหมือนคนที่กำลังเขินมากไหม จะโดนฆ่าหมกดงกล้วยอยู่รอมร่อแล้วเนี่ย -_-ll
            “พี่ซังฮุนเขาหล่อจริงๆ อ่ะ ผิวก็ขาวจนออร่าออกเลย เสียดายที่วงเขาไม่ค่อยดังวิลล่าเลยไม่รู้จัก ถ้ารู้จักกันก่อนหน้านี้นะ วิลล่าจะเป็นแฟนคลับเลย >///<”  วิลล่ายังคงพรรณนาถึงความหล่อเหลาของนายซังฮุนคนนั้นอย่างต่อเนื่องจนกระทั่งมาถึงห้องที่เพื่อนบีสท์เกิร์ลของฉันนั่งรอกันครบทีม
            “มาได้แล้วหรอยะ ฉันนึกว่าดินยุบตัวดูดแกลงไปใต้ตึกซะแล้ว -_-”  หยาทักทายฉันด้วยสีหน้าเซ็งๆ เฮ้ๆ นี่ใช่คำทักทายของเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันเกือบปีจริงๆ รึเปล่าเนี่ย =_=
            “ล้อเล่นน่า คิดถึงจังเลย ^O^”  หยาพูดแล้วเดินเข้ามากอดคอฉันไว้แน่น
            “เป็นไงคุณหมอ สนุกกับการฝึกงานไหม”  ณัชทักฉันด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม เออ...ฉันเพิ่งรู้ว่ายัยณัชเหมือนผู้หญิงก็ตอนที่ยิ้มกว้างๆ แบบนี้แหละ
            “เอ๊ะ! นั่นอึนพารึเปล่า”  ฉันชี้ไปที่เด็กผู้หญิงผิวขาวคนหนึ่งที่ดูคุ้นๆ หน้า
            “ใช่ ที่ฉันบอกว่ามาแทนตำแหน่งแกไง”  เภตราบอก อึนพาลุกขึ้นยืนแล้วโค้งตัวลงนิดหน่อย ซึ่งฉันก็ทำแบบนั้นตอบเช่นกัน
            อึนพา สาวน้อยนิรนามที่เข้ามาช่วยเหลือพวกเราในยามที่กำลังเจอวิกฤต ฉันไม่เคยลืมน้องสาวชาวเกาหลีคนนี้เลย ^^
            “เสียงดังเชียวนะสาวๆ”  พี่นาบีเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับพี่มะนาว พอมาอยู่กันครบแบบนี้ ฉันชักจะเริ่มนึกถึงบรรยากาศตอนที่เราเริ่มโคฟเวอร์กันใหม่ซะแล้วสิ
            “อยู่กันครบแบบนี้แล้ว นึกถึงบรรยากาศเก่าๆ นะคะ”  พี่มะนาวพูด ทำเอาใจฉันกระตุกวูบไปทีหนึ่ง มันเหมือนกับว่า ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเพราะฉัน อนาคตทุกคนเกือบจะดับลงก็เพราะฉัน...
            “เฮ้ย! อย่าพาดราม่าน่ายัยฝัน”  ณัชเดินเข้ามาตบบ่าฉันเบาๆ
            “ฉันเปล่าซะหน่อย”  ฉันปฏิเสธ
            “พี่เอาบัตรสตาฟพิเศษมาให้”  พี่นาบีพูดพร้อมหับที่พี่มะนาวเริ่มเอาบัตรสตาฟแบบห้อยคอยื่นให้แต่ละคน รวมถึง...ฉันด้วย o_o?
            “ให้ฝันด้วยหรอคะ”  ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองพี่นาบีด้วยความซึ้งใจ แต่พี่เขาไม่ได้พูดอะไร แค่ยิ้มให้และพยักหน้าเบาๆ เท่านั้น ฉันตื้นตันมันแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายของแนอย่างรวดเร็ว ความอบอุ่นแบบนี้ฉันไม่ได้รับมันมานานมากแล้ว ตั้งแต่ฉันกลับมาจากเกาหลีคราวนั้นความอบอุ่นเหล่านี้มันก็หายไปโดยที่ฉันไม่รู้ตัว
            ทั้งที่พี่นาบีทุ่มเทกับฉันมากขนาดนี้ ให้ใจฉันมาขนาดนี้...แต่ฉันก็ยังทำให้พี่เขาต้องเสียใจ ฉันนี่มันแย่ที่สุดเลย T_T
            “ว้าว อยู่กันครบเลยนะครับ ^o^”  ดงอุนเข้ามาในห้องพร้อมกับดูจุน พวกเราเลยหันไปมองพวกเขาสองคนด้วยความสงสัย คนเขากำลังจะดราม่ากัน Y_Y
            “มีอะไรหรอ”  พี่นาบีหันไปถามดงอุน
            “อ๋อ พวกผมว่าจะชวนสาวๆปดูอะไรสักหน่อยน่ะครับ”  ดงอุนพูดด้วยแววตาเป็นประกาย
            “พอดีบิวตี้เขาจะเต้นเฟรชม็อบซับพอร์ตคอนเสิร์ตของเราน่ะครับ พวกผมเลยอยากไปดูสักหน่อย”  ดูจุนพูดกับพี่นาบีอย่างสุภาพ
            “น่าสนุกจังนะคะ ^O^”  วิลล่าร้องขึ้นแทรกทันที
            “ที่ไหนหรอ”  เภตราถามขึ้น ฉันเลยแอบมองพฤติกรรม 2 คนนี้ก็เห็นว่าแววตาของพวกเขาดูแปลกๆ ไป คบกันไม่ยอมบอกฉันเลยนะ (ต้องหาเวลาเคลียร์ -_-)
            “เขาบอกว่าแถวลานหน้าสยามพารากอนอะไรนี่แหละ”  ดูจุนตอบ
            “โห...พวกนายจะไม่เละหรอ”  ณัชถาม เออ...สยามมันคนน้อยซะที่ไหนล่ะ =_=
            “มันก็ตื่นเต้นดีไม่ใช่หรอครับ ^^”  ดงอุนพูด เออ เอาเข้าไป ตอนอยู่ที่ผับก็รอบหนึ่งแล้ว หนีหัวซุกหัวซุนจนเกือบเอาตัวไม่รอด =_=
 
 
 
 
*****************************
อัพอีกตอนค่ะ ฝากติดตามด้วยนะคะ ^O^
*****************************